hoe omgaan met boosheid richting mij (ASS)

Inderdaad Flanagan

Er zit meer aan vast. En als zoon meer wil weten meldt hij zich maar bij Mensa en doet een echte test. Bij zoon zijn er ook door zijn autisme verschillen in prestaties, al vanaf jonge leeftijd, maar dat is al lang duidelijk en voor hemzelf ook bemiddelbaar. Hij weet inmiddels dat hij door zijn cognitieve prestaties op praktisch en emotioneel niveau en op het gebied van het begrijpen van symbolische verhalen te hoog wordt ingeschat. Hij leert en blijft leren om daar greep op te houden. En waar nodig daar ruimte voor te vragen of te nemen.
Ook omdat zoon vanwege zijn autisme al vanaf jonge leeftijd zijn geheugd traint om grote logische systemen op te bouwen en op te slaan in zijn hoofd en vanwege een letterlijk detaillistisch geheugen, en vanwege zijn talenten kan hij inderdaad grote hoeveelheden informatie aan. Dat komt goed uit nu hij studeert en aan de lopende band enorme lappen tekst moet innemen en zelf produceren. Met als extra uitdaging het werken in projecten en met grote groepen mensen. Gelukkig is zijn opleiding weer goed voor hem, dat heeft hij goed gekozen, en ik vind het ook wel weer wonderlijk hoeveel mazzel hij daar nu mee heeft. Net als zijn voortgezet onderwijs. Je knijpt um wat het allemaal moet worden, er zijn zoveel redenen waarom iets ongeschikt is en het hele project kan stranden, en dan vind hij zoiets.
Helaas is het met dochter meer een worsteling. Dat is wel eens sneu, want ik gun het haar ook. We blijven zoeken.

"er niks aan kunnen doen" (Carootje)

Ik moet toegeven dat ik, wat schreeuwen betreft, nogal traumatische ervaringen heb. De kinderen weten dat, hebben zelf ook die ervaring gehad.

Echt, iedereen ontploft wel eens, en dat kan ik wel handelen. Maar als het structureel brullen wordt houdt het op.

Ga er dan niet tegenin, dat is olie op het vuur. In ons geval zei ik: "Op deze manier wil ik niet met je praten." En ik ging nergens meer op in, desnoods verliet ik de kamer om wat anders te gaan doen. In ieder geval was ik "offline" als het schreeuwen niet stopte. Soort van onbereikbaar. Vaak hield het schreeuwen dan op. Daarna liet ik het even rusten.
Later (wel dezelfde dag) kwam ik er, rustig, niet beschuldigend (oef, dat vereist zoveel tact en voorzichtigheid!) op terug: wat was er nou precies aan de hand?

Meestal konden we dan rustig er over praten. Vaak was het storm in een glas water, de bekende druppel (rotdag op school, regen onderweg en toen aten we ook nog vies eten). Als bleek dat ik ze onbewist had getriggerd praatten we dat ook uit en bood ik mijn excuses aan. Ik ben ook maar een mens immers.

Zoals ik al zei, we ploffen allemaal wel eens. Maar schreeuwen bij elk dingetje dat hen niet aanstaat, daar heb ik voor drie levens genoeg van gehad en dat weten ze heel goed. Ik accepteer het van niemand meer.

Sanne!

je hebt het over een lampje. Nou jouw stukje heeft dat volgens mij ook bij mij bereikt.

INDERDAAD, je eigen heeft vaak met je eigen gevoel te maken. Ik baal dat hij scheldt omdat ik dat niet fijn vindt. Maar zijn emotie, boosheid, is echt op dat moment. Of eigenlijk, is de expressie van het werkelijke gevoel, namelijk angst, paniek, machteloosheid.

Door te gaan fitten op het gedrag, lijk ik voor hem zijn emotie te ontkennen.

Ik ben zoekende hierin. Wil niet uitgescholden worden, maar idd, het is ZIJN boos. Ik kan het gewoon bij hem laten

Dit draadje zit ook in mijn bibliotheek!

Regelmatig brullen

Hoe goed je het ook begrijpt, en het helpt echt als je kalm blijft, het is wel ondermijnend als er om de haverklap gebruld en geschreeuwd wordt. Ik heb weleens geweigerd om op de kamer te zitten met een collega, die ik verder buitengewoon waardeerde maar waarvan ik wist dat ze overprikkeld raakte met mij om zich heen en zich dan ging afreageren. Ik heb me ook altijd hard voor haar gemaakt dat ze een rustige werkplek hield, ondanks het gezeur op de afdeling waar kantoortuin de norm werd.
Afstand is dan het enige. Ex dezelfde reden. Op het laatst kwamen we thuis en als hij dan al stond te brullen gingen we direct weer weg. Met de kalme instructie dat ik over een uur terug ben en dat ik hem eerst bel om te vragen of hij al gekalmeerd is, dan komen we weer. Dat werd een beetje lastig om steeds bij de chinees te gaan eten of bij vrienden, dus zijn we gescheiden.
Als we op paleis Soestdijk hadden gewoond hadden we het mogelijk wel kunnen volhouden. Dan neem je gewoon allebei een eigen vleugel.
Maar je kinderen kun je niet zo makkelijk op afstand zetten. Zo jammer dat we geen 'Sanne' hadden als opvoedingsondersteuner maar een angstig meisje dat met regeltjes en algemene opvoeddingetjes kwam. Met een zorgmelding als gevolg.

ruimte

Ik zit nog wat na te denken over 'ruimte' nav van #28 van Flanagan.

Ik ben juist altijd van het bieden van ruimte, mijn zoon (17, adhd, dysthyme stoornis) heeft er ook veel behoefte aan.

Fysieke ruimte om hem heen. Een ruimte waar hij zijn ding kan doen. Ruimte om zichzelf te mogen zijn. Ruimte om zijn eigen beslissingen te nemen. Maar ook ruimte in de zin dat anderen zich niet met hem bemoeien.

Hij mag dus ook boos zijn. Of verdrietig, of blij, of gesloten. Daar krijgt hij de ruimte voor. Hij is vaak emotioneel ontregeld.

Maar dat wil niet zeggen dat hij anderen mag beschadigen. Ook niet met verbale uitingen. Hij mag schreeuwen (schelden, slaan, dingen kapot maken, schoppen, etc.), maar niet tegen een ander mens, het mag op zijn kamer.

Hij deed dat vroeger dus wel veel. Maar nu niet meer.

Ik geef hem veel ruimte dus. Maar niet in de zin van anderen beschadigen. Daar kreeg hij geen ruimte. Toen het op zijn ergst was, heeft hij mij wel beschadigd. Hij heeft mij geschopt, gebeten (auw), aan mijn haren getrokken, uitgescholden en diep, diep gekwetst. Dat kwam doordat ik voor hem ging staan om te voorkomen dat hij zichzelf of zijn zusjes beschadigde. Dan ging ik dus wel in zijn persoonlijke ruimte, omdat het op dat moment de beste keuze was. (denk ik)

Ik denk dat Flanagan het heeft over ruimte bieden in de vorm van: oke, jij wilt geen worteltjes, dan ga ik voor jou wel nog naar het dorp om wat anders te halen? Dat kun je denk ik wel doen. Maar dan alleen als je kind dat van je gewend is. Als het de afspraak is, als jij je dat hebt voorgenomen.

Als je te flexibel bent en met ieder conflictzoekend gedrag van je kind meebeweegt, weet het kind op een gegeven moment niet meer waar het aan toe is. En dan zal het angstiger worden en meer conflicten gaan zoeken.

Ik moest aan deze video denken.

Ja fantastisch

Wat de sleutel is hier is dat de moeder ieder moment bewust haar eigen houding en reactie afstemt op haar kind en geduldig wacht op het vervolg en daar dan weer kalm en bevestigend en openend op reageert.
Heel erg mooi voorbeeld van responsief gedrag en beheersing.
Dit soort ruziezoeken, conflictzoeken ervaar ik niet bij mijn kinderen. Die lopen gewoon over en reageren op alles wat beweegt. Nou ja, nu ze groter worden lossen ze dat ook zelf op. Zoon gaat een uurtje skaten. Dochter een uurtje slapen. En als er een probleem is zoeken we naar een oplossing of ze doen dat zelf. Weigeren of confronteren blokkeert hier de oplossingszucht.

De volgende video is ook leuk

De volgende video gaat erover hoe je kind vastgelopen kan zijn en al knoop je er vierhonderd consequenties aan vast of laat de boete oplopen tot een miljard, ze komen er niet uit. Jij moet ze eruit helpen.
En deze moeder doet dat met humor.
Prima, goed gevonden.
Dat deed ik vroeger weleens met een brulboei van een baas die elke maandag woedend van frustratie uit een vergadering kwam (waar ik niet meer heenging vanwege het dysfunctionele gedoe daar). Bij gebrek aan voet aan de grond in de vergadering kreeg ik dan de wind van voren.
De eerste keer was ik verbijsterd, maar dat kwartje viel wel.
De keer daarop liet ik me onder mijn burea zakken en vroeg of ik 'dekking' moest gaan zoeken?
Helaas is dat soort humor aan mijn kinderen niet besteed. Inmiddels hebben we wel wat eigen running gags, maaar uit het niets een onverwachtte move maken draagt hier bij aan de opwinding helaas. Ik denk dat het per kind verschilt maar met autisme heb je ook te maken met gebrek aan verbeelding, overprikkeldheid en moeilijk begrijpen van symbooltaal en humor.

Open deur.

Pimpelpaars, ik doelde ook op de ruimte, te veel ruimte als je flexibel met een gespannen situatie om gaat omdat jeje zo begripvol instelt. Ik heb ook begrip voor de boze buien van de kinderen wanneer ze uit vermoeidheid als gevolg van dyslexie hun frustratie en spanning afreageren tijdens een gewone vraag hoe het op school ging.
Opvallend dat mijn man nooit een botte reactie krijgt. Hij gaat ook minder mee in de flexibele houding. Ze weten dat ze niet bij hem hoeven te klagen en doen dat dus niet.

De kinderen krijgen wel de ruimte om te ontspannen zoals zij daar behoefte aan hebben. Als ik ze hoor lachen om de vlogs van enzo knol, laat ik hen.
Het ging mij meer om het feit dat ze zich niet boos ventileren bij mensen die hun deur daarvoor niet open zetten.

Wat ik doe

Maar geen idee of dat met alle kinderen werkt en ook met ASS.
Ik probeer altijd respectvol met haar om te gaan. Daar hoort voor mij bij: niet slaan en niet schreeuwen. Toen zij dat wel deed was altijd mijn antwoord: ik sla jou niet en ik schreeuw niet tegen jou en ik wil ook dat jij zo tegen mij doet.

Ik weet dat ze over haar kookwater (stuk zitten, niet stuk zijn trouwens) wel eens kon schreeuwen en dan keek ik. Bij een hongerige en vermoeide vijf jarige werkt een knuffel vaak meer deescalerend dan een gesprek. Maar daar kwam ik dan wel op terug met dit verhaal.

Flanagan

Ik snap je geloof ik wel. En bij ons is ook de verdeling dat ze bij mijn man veel minder fel en verbaal kwetsend zijn.

Ook omdat ze weten dat ze het van hem terug krijgen.

Maar zou het dan toch ergens goed voor zijn, dat ze bij mij dat wel uiten? Heeft een kind het nodig om die woede eruit te gooien? Of is het juist beter als ze de deur dicht blijft zitten?

Of is het zo dat een begripvolle moeder de deur open zet en hiermee de woede juist weer opwekt? Wanneer is het oprechte woede en frustratie die 'eruit' moet. En wanneer is het een aangeleerde gewoonte van: 'ik voel me niet prettig... hé daar is mama, laat ik me eens lekker op haar afreageren.'

Moeilijk vind ik dat. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen?

Nodig

Hier is het zo dat ze mij nodig hadden om hun emoties te kanaliseren en te kalmeren. Tot ze het zelf konden. Het heeft er meer mee te maken dat ik ook een grens heb. Daarom heb ik ze in het verleden, vooral dochter, weleens een paar minuten buiten gezet zodat we beiden konden kalmeren omdat het uren doorging en op geen enkele manier ophield. Met bloedend hart, dat wel, maar ik viel gewoon van uitputting om, dat kan niet. Er zat ook geen kop of staart aan, het was een rauwe emotie.
Ik had niet zomaar opvoedingsondersteuning gevraagd.
Nu kunnen ze mij kalmeren.

Oplossing

Man en ik hebben de taken nu anders ingedeeld. De begeleiding van huiswerk is nu zijn taak. Dat scheelt een hoop discussie.
Voor een kind is het ook niet fijn de moeder ook te zien als leerkracht, politieagent etc.
Het is daarnaast fijn met hun moeder te praten zonder dat het woord 'huiswerk' valt. Ht geeft hen ruimte om leuke gebeurtenissen te vertellen. Een herstel van een niet-optimale band.
Omdat man de deur iets meer open deed, kon mijn deur een stukje dicht. Het blijft een geval compensatie en zoeken naar een balans.

In het midden

Vroeger legde een leidinggevende van een kleuterschool uit dat zij en haar man grote problemen hadden met hun voortdurend bekvechtende zonen. Wat bleek; vader was te streng en zij te lief. De jongens wisten gewoon niet meer wat kon en niet kon. Zij is toen strenger geworden en heeft haar man naar voren geduwd. Zorgtaak meer in evenwicht . Ik denk dat dit voor ieder probleem geldt.

Mooi fijn draadje was dit

Ik stond op het punt een nieuw topic te openen, toen ik bedacht dat ik ooit al eens iets soortgelijks had gepost. En ja hoor, hij stond in mijn bibliotheek.

Weer even goed doorgelezen, en weer heb ik er steun aan. Mooi post van Sanne en ook een opmerking van AnneJ hielp mij.

Zoon van inmiddels reageert altijd al buiten proportie heftig, vind ik. In #8 lees ik een soort verklaring:
"Maar een deel is ook dat hij de emoties van anderen zo enorm binnenkrijgt, terwijl als hij dat dan 'teruggeeft' met een voor hem zelfde intensie, dat stukken harder overkomt bij een gemiddeld mens."

Daar kan ik wel wat mee.

Rijst bij mij wel de vraag: wordt dit minder? Leert hij hiermee omgaan? Als ik zoon zeg dat zijn reactie wel wat overdreven is, is hij het daar gewoon helemaal niet mee eens, want...... (en dan de verklaring wat die ander wel niet gedaan heeft)

Wilde dit draadje toch weer even delen, ik haalde er weer troost uit, wie weet iemand anders ook?