hoe omgaan met boosheid richting mij (ASS)

Paniek

Sinds ik weet dat er bij mijn zoon sprake is van ASS, begrijp ik beter waar die uitbarstingen vandaan komen. Vaak is hij overprikkeld en vooral paniekerig. Ik weet nu dat hij veel minder of zelfs niet uitbarst, als ik daar begrip voor toon. Rustig reageren is het devies. Benoemen wat er gebeurt. Kind tot rust laten komen. Zeker niet zelf boos worden. Sindsdien is de sfeer in huis veel beter.

hier ook

Bij man kan ik het erg slecht hebben, dat hoort een gelijkwaardige relatie te zijn. Dis heb ik de neiging te gaan terugschreeuwen, met name als ik onder druk sta. Niet doen dus, gewoon de situatie voor hem verduidelijken. Mijn kind laat ik gewoon uitrazen en dan is het ook opeens over. Nu hij ouder is, komt het vrijwel nooit meer voor, maar vroeger elke dag wel een keer. "Meltdown" noemen ze dat en daar lijkt het wel op! Ik probeer me altijd te realiseren dat het voor hen zelf ook vervelend is om de controle kwijt te raken. Net als jij zegt: achteraf schamen ze zich en dat is ook niet leuk. Maar voor jou is het ook zwaar! Als je het zelf niet meer trekt, kan je het beste even weglopen en zelf tot rust komen, en zij ook.

dank

Bedankt voor de reacties, de herkenning doet me al veel goed merk ik. (en ook het feit dat het minder wordt naarmate ze ouder worden)

Mirreke, jouw standpunt herken ik, en ik probeer dus ook al lange tijd duidelijk te maken dat het gedrag niet kan. Ook bieden we andere manieren om de boosheid te uiten, maar dat is zeker voor de jongste nog heel lastig!
En ik merk dat het 'er tegen vechten' mij behoorlijk begint uit te putten, zonder dat ik veel resultaat merk.

Herkenning

Hier eenzelfde situatie, het is een enorme klus als jij in je eentje degene bent waar het gezin op leunt en steunt. Je kunt wel bedenken waarom het gebeurt maar soms wil je zelf ook wel eens leunen en dat gaat thuis niet zo goed.
Ik heb tegen jongste wel eens bijna in tranen verzucht: Ik geloof dat je van alle mensen die je kent wel de grootste hekel hebt aan mij, want er is niemand waar je zo lelijk tegen doet als tegen mij. Zijn antwoord was: Maar bij jou voel ik me het meest op mijn gemak, daarom gebeurt dat alleen bij jou. Dus eigenlijk hóu ik juist het meest van jou.
Nou ja, die gedachte houdt me op de been.

En wat ook erg hielp was iemand zoeken waar ik hulpeloos en hopeloos kon zijn. Haptotherapie heeft mij een tijd goed geholpen, om steviger in mijn schoenen te komen staan, maar daar kreeg ik ook de bevestiging dat ik het goed deed en werd er een beetje voor míj gezorgd.

Succes!

Mijn bonusdochter

werkt in de zorg met mensen met soms zware handicaps en ernstig autisme.

Zij raadt mij aan om als zoonlief boos wordt, mijzelf uit de situatie te halen, dus weg te gaan. Zo kan hij weer rustig worden, zondar dat er brokken worden gemaakt. En tevens laat ik duidelijk merken dat ik dat gedrag niet wil, want dan ga ik weg.

Goede tip, maar nog steeds lastig, want wij hebben meer kinderen. Je kunt niet altijd weg, omdat er nog een ander kind bij zit of tussen loopt. Voor de goede orde, onze zoon is inmiddels 15. Hij is groot, erg gespierd, en ongelooflijk sterk, zeker als hij boos wordt.

Het is daarom ook zaak dat een kind leert met zijn frustraties om te gaan. Mijn zoon is zo sterk dat ik tegen hem niets zou kunnen beginnen als hij zich fysiek op mij zou afreageren. Dus woedemanagement is niet onbelangrijk. en het bestaat vooral uit (ook van zijn kant) voorkomen dat er stress ontstaat, of leren te herkennen dat er stress aan het ontstaan is en hoe dat om te buigen.

Ik denk dat het toch helpt je voor ogen te houden dat het onmacht en paniek is, en dat hij vooral jou zo uitscheldt omdat hij je ook het meest vertrouwt. Schrale troost, maar toch.

Ik lees wel dat mindfulness (ook voor je kind) kan helpen, of NLP, wellicht ook voor jezelf...

Hanteren

Ja herkenbaar, bedankt voor je compliment Mirreke. Er zijn allerlei kleine kantjes aan die ze vaak pas goed in beeld kunnen krijgen als ze ouder worden, merk ik vooral aan mijn zoon.
Hij heeft hele drukke dagen op het HBO en doet daar zijn uiterste best om assertief en aangenaam doeltreffend te communiceren. Als hij thuis is kan hij dan ook soms zich lelijk afreageren over andere mensen of uit zijn slof schieten tegenover ons. Zus meldde hem onlangs dat hij op zijn vader begint te lijken met dat intimiderende gedrag.
Maar dat is niet wat hij wil. Dus is het nu, laat me maar even, ik ga eerst even eten en landen. Of hij vraagt beleefd of hij even een kwartiertje tekeer mag gaan tegen mij zonder onderbroken te worden.
Valeriaan wil ook nog weleens helpen.
Maar een deel is ook dat hij de emoties van anderen zo enorm binnenkrijgt, terwijl als hij dat dan 'teruggeeft' met een voor hem zelfde intensie, dat stukken harder overkomt bij een gemiddeld mens.
En dat voelt oneerlijk, maar komt door dit verschil. Anderen dumpen de hele tijd jou emoties op jou en als jij je dan eens laat gaan vallen ze om. Hoe beter ze dat beseffen hoe beter ze dat leren hanteren.

ASS of "gewoon" hoogbegaafd?

Hallo ouders,

hebben jullie wel eens overwogen dat jullie kids misschien "gewoon" hoogbegaafd zijn? Dat zou een hoop verklaren van de issues die ik hierboven beschreven zie. ASS ("autisme" in de volksmond) is zo'n containerbegrip dat vooral wordt gebruikt door psychologen die geen kennis van hoogbegaafdheid hebben. Het komt uit DSM-5, de diagnostische methodiek die wordt gebruikt door psychologen. Maar hoogbegaafdheid is geen stoornis, dus komen ze vaak uit op ASS, en nog een aantal andere stoornissen (misdiagnoses). Psychologen krijgen tijdens hun studie geen informatie over hoogbegaafdheid.
Wellicht worden een aantal zaken hierboven duidelijker als je je verdiept in hoogbegaafdheid en hoe je daarmee om kan gaan. Ook het spanningsveld tussen wel en niet hoogbegaafd in één gezin.

Voor mij wordt hoogbegaafdheid gekenmerkt door deze punten:

Hoogbegaafdheid betekent vooral anders:

25% weet dat hij/zij hoogbegaafd is
75% weet het niet van zichzelf, probeert niet op te vallen of krijgt een ASS diagnose
Circa 20% slechts rondt een academische opleiding af
De overige 80% doet het lang niet altijd zo goed op school
Er zijn nogal wat hoogbegaafde onderpresteerders
Het sleutelwoord is niet slimmer of beter, maar:
Het sleutelwoord is ANDERS

Hoogbegaafden leren anders (Topdown)
Hoogbegaafden denken anders (Beelddenkers, intuïtief)
Hoogbegaafden voelen anders (Hoogsensitief, Androgyn)
Hoogbegaafden werken vanuit persoonlijke bezieling, niet vanuit externe motivatie

Op mijn website [verwijderd door forumbeheer] staat nog meer informatie. Onder het blog vind je links naar veel interessante artikelen.

Ik hoop dat jullie hier iets aan hebben, het is niet bedoeld als reclame, ik maak me er zorgen over dat hoogbegaafde kinderen zo vaak niet worden gezien.

Inderdaad

Zoon heeft autisme en is hoogbegaafd denk ik. Had op basisschoolleeftijd al 120/130 IQ op testen op internet.

ASS of Hoogbegaafdheid

Het label "Autisme" wordt vaak gegeven door het niet herkennen van de andere manier van denken die ontstaat door hooggevoeligheid en beelddenken. De meeste onderzoekers zijn eerder geneigd een stoornis bij de ander te zien dan onbegrip bij zichzelf Ik spreek uit ervaring met mijn eigen zoons.

Hallo Willem

Wat vervelend dat jouw kinderen een misdiagnose kregen, en wat fijn dat ze geen psychiatrisch probleem hadden maar gewoon hoogbegaafd waren.
Dat soort dingen zijn gelukkig een uitzondering, en geen regel.

Laten we er maar van uit gaan dat universitair geschoolde psychologen en psychiaters weten waar ze het over hebben als ze de vrij duidelijk omschreven stoornis ASS diagnosticeren.

Nou...

Ik vind ASS eerlijk gezegd geen stoornis, maar eerder een aanduiding van hoe iemand's hersens bij benadering werken.

Als je ASS meer beschouwd als een prikkelverwerkings'stoornis' dan als een sociale afwijking, en de soms typische gedragingen bij autisme als een poging om al die prikkels te verwerken of te overstemmen, wordt vaak wel duidelijk dat zeker niet perse hoogbegaafdheid hoeft te zijn.

Sowieso liggen de 'aandoeningen'zoals AD(H)D, autisme, maar ook (hoog)begaafdheid vaak in elkaars verlengde, en lopen ze in elkaar over, hebben ze dingen van elkaar weg.

Ik ben het wel met Willem eens dat je als ouder of betroffene zeker niet klakkeloos hoeft mee te gaan in de uitkomst van onderzoeken als je die uitkomst niet herkent bijvoorbeeld. Jazeker zijn onderzoekers vaak getraind en hebben ze een goede opleiding gehad. Maar toch zie ik ook in mijn omgeving dat onderzoekers in een bepaalde richting kunnen denken, met uitsluiting van andere aspecten als die minder in hun straatje passen. Je hebt altijd ook een eigen verantwoordelijkheid!

Je eigen grens in de gaten houden

Natuurlijk doe je van alles om met hun autisme om te gaan. En je geeft aan dat die buien bij je man niet vaak voorkomen.

Ook merk ik begrip voor het ontploffen bij autisme. En dat is oké. Maar er zijn grenzen. En de meeste autisten met een beetje IQ kunnen dat tot op zekere hoogte best wel begrijpen. Maar dan moet ze ook echt wel duidelijk gemaakt worden dat ze moeten proberen er aan te werken niet bij elk tegenslagje te ontploffen.

Ook hier werd wel eens geploft. En soms wist ik: laat maar even razen, dit moet eruit. Maar er was een tijd dat het struktureel dreigde te worden, echt om het minste of geringste (helaas hebben de kinderen een heel slecht voorbeeld gehad van hun vader). Dat heb ik de kop in gedrukt door ze dan de kamer uit te sturen en het eventuele gesprek direct te staken tot het voorbij was. Daarna een goed gesprek dat NIEMAND tegen mij schreeuwt. NIEMAND.

Schreeuwen uit frustratie kan al snel schreeuwen uit gewoonte worden. En ik weiger hun verbale boxbal te worden, al zijn ze nog zo autistisch.

Hortensia

Zo waar, wat je schrijft. Ik zie het bij mijn kinderen (adhd ) ook. Voor je het weer is het boos zijn, een gewoonte geworden. Dat is echt iets om alert op te blijven.
In moeilijke tijden, soms onvermijdelijk, maar dan moet het wel weer herstellen, nadat de stresfactoren weg zijn. En dat gaat niet altikd vanzelf. Soms zijn daar een goed gesprek en wat aanwijzingen in de situatie zelf, bij nodig,

Boos op jou?

Ik heb ooit een assertiviteitstraining gedaan. Toen ik een oefening met een acteur op camera moest doen had ik het helemaal voorbereid. Mijn manager die een paar weken daarvoor zo onterecht boos was geworden, zou ik nu uit gaan leggen hoe onterecht dat was.

Ik besprak het voor met de trainingsleider. Die zei 'jij vind dit dus geen situatie waarin iemand boos mag worden, de emotie boosheid mag ervaren'. Heb je ook ideeen over wanneer iemand verdrietig mag zijn? Of blij? Ga je dat straks ook aan iemand uitleggen? Dat zette mij wel aan het denken, maar niet direct uit het veld geslagen betoogde ik dat boos toch heel anders was, dat ik last had van haar boos. Waarop de trainer vroeg of we dan iets moesten doen aan het boos van een ander of aan mijn last hebben van.

Dat is voor mij echt één van de drie, vier momenten geweest dat iemand echt een 60 watts lamp aandeed in mijn hoofd. Je kan het gaan chargeren en zeggen dat ik me dan zeker ook verrot moet laten schelden enzo, maar dat is flauw.

Sindsdien ben ik degene op het werk die de gesprekken met boze mensen houdt. Rustig en meestal onberoerd. Misschien zelfs met iets van medeleven. Het is hun emotie, en vaak ook hun frustratie en onvermogen. Zoals gezegd, ik hoef me niet stijf te laten vloeken, laat staan geweld te ondergaan, maar verder laat ik het bij hen. In 99% van de gevallen heeft hun boosheid niks met mij te maken. Ze kunnen mij er wel de schuld van geven, maar het gáát niet over mij.

Ik denk dat het enorm kan helpen om te denken 'ach arme'. 'Ach arme zit je er zo doorheen dat je moet ontploffen'. Zelf met enige distantie, als een observeerder. O ja, dit is zo'n typische ik heb een te volle dag gehad uitbarsting. Maar laat het daar waar het hoort, bij hen. En bij hun onvermogen. Wat kloterig genoeg is.

Ik heb een kind zonder etiketje, waar ik bij twijfel of er na onderzoek geen etiketje opgeplakt zou kunnen worden. Beetje teveel prikkels en het was bijvoorbeeld een half uur huilen dat het eten niet goed is, met mogelijk 30 keer herhaald 'maar jij had worteltjes be-lo-hoofd'. Had ik niet maar dat helpt dan niet. Dat ze dan (ik kom óók moe en hongerig thuis) zo doet is vooral nul trigger om te denken dat ik niet goed kook, of dat ik worteltjes had moeten maken. Maar ook niet dat zij niet zo moet doen. Ze is stuk dan en dat is wat ze op zo'n moment kan.

Last het los zou ik zeggen. Ik vermoed dat ze van je houden. Ik hoop dat ze op andere momenten zelf ook rationeel snappen dat hun woede niet over jou ging. Maar zelfs als ze dat niet zien kan jij het zien.

En daar natuurlijk zoals Hortensia schrijft grenzen in aangeven. Vloeken, schelden, aan me zitten etc is taboe.

Mooi Sanne

Mooie uitleg, goed verwoord, deze mail sla ik even op.

Oeps

Waar is de 'bibliotheek' knop gebleven?

O gevonden

Het zit nu buiten het draadje rechtsboven aan de pagina.

Sanne

Ik herken jouw verhaal over een kind dat stuk is. En bij ons is het ook zo dat als ik het eerste 'probleem' zou oplossen (wel worteltjes maken bv) er weer iets anders verkeerd zou zijn, enzovoorts. Want het gaat inderdaad niet om de wortels maar dat er van binnen iets bij hem gewoon niet goed zit; hij kan dat alleen niet herkennen en/of verwoorden.

Hortensia (en anderen)

"Niemand schreeuwt tegen mij", precies! Helaas heb ik dat al zeker 80.000 keer tegen mijn kinderen gezegd, zonder enig effect...

Hun antwoord is dan: maar als ik boos ben, kan ik niet gewoon praten! (En het gesprek dat dat heus wel kan en dat ze anders maar hun mond moeten houden tot het wel weer lukt heb ik ook al meer dan 100 keer gevoerd...)

En dus begin ik zo langzamerhand te geloven dat ze er echt niets aan kunnen doen, maar eigenlijk wil ik dit niet accepteren!

Maar ik vraag me sinds kort ook af of ik het niet alleen maar erger maak door er elke keer zo tegen in te gaan, ik ben echt zoekende wat ik het beste kan doen, voor mezelf en voor hun.

Ik probeer in elke geval het me niet meer zo aan te trekken en vooral niet persoonlijk te nemen, maar dat valt al niet mee vind ik!

oh ja

en hoogbegaafdheid is hier ook, zeker bij de jongste, aanwezig, maar dat geeft toch niet het recht te schreeuwen tegen je ouders?

Hij wordt trouwens voldoende uitgedaagd thuis en op school

Vogel

"Laten we er maar van uit gaan dat universitair geschoolde psychologen en psychiaters weten waar ze het over hebben als ze de vrij duidelijk omschreven stoornis ASS diagnosticeren."

Er zijn relatief veel misdiagnoses zijn bij hoogbegaafden. James T Webb is een bekende wetenschapper die daar onderzoek naar heeft gedaan.

Juist omdat deze geschoolde mensen zich geregeld vergissen bij het stellen van een diagnose bij hoogbegaafden, zijn er bijscholingen voor ggz-mensen.
http://www.ggznieuws.nl/home/misdiagnoses-bij-hoogdbegaafden/
http://www.rinogroep.nl/opleiding/3294/hoogbegaafde-volwassenen-in-de-ggz.html

Enne AnneJ, een iq-test op internet is geen iq-test. Daar is een serieuze test voor nodig.

Zwijgen

Als ze bij mij te ver gaan, dan zwijg ik en loop ik weg. Vooral mijn dochter van 14, vondt het namelijk in zo'n situatie fijn om een scheldwedstrijdje te gaan houden. Daaardoor kan ze de reden van de frustratie vergeten en over gaan in 'zie je wek de hele wereld is tegen mij '. Dan is het weer zwart wit. Lekker overzichtelijk.

Maar ik leen me niet voor (figuurlijke ) boksbal. Ze zoekt haar escape van de pijn van het leven, maar ergens anders. Ik zwijg en loop weg. En ik vind dat heeeeeel moeilijk. Ik zeg dus ook niet 'dat is niet aardig van je ' of 'ik wil dit niet.' Dat weet ze allang, daarom doet ze het namelijk. Het is een theaterstuk wat afleidt van 'de pijn'. Ik kies ervoor om niet mee te spelen. Echt negeren op het moment zelf dus.

En dan later weer terugkomen op de situatie.

En de oorzaak

Of het kind zich nu zo gedraagt vanwege ass, adhd, hb, lb, sensorische integratie problematiek, angststoornis.
In feite maakt dat op het moment niet zo veel uit.
Het gaat om prikkelverwerking, frustratie, onvermogen, emotionele ontregeling.
En je kunt alleen maar oplossingen bedenken, als je kunt denken.
En dan moet de boosheid eerst kalmeren.

Voor mij wel Moni

Als een kind een test voor volwassenen op basisschoolleeftijd al hoog scoort hoef ik geen formele test te doen. Dat voegt namelijk niets toe aan zoonzelf. Het geeft wel een handvat om zelf op zoek te gaan. En het helpt bij je puzzelstukjes op school en thuis.
Formele diagnoses helpen alleen als je er voorzieningen bij kunt regelen die je niet zelf kunt betalen.
Zoon kreeg pluswerk, echter door zijn autisme had hij daar meer instructie bij nodig en antwoord op zijn vragen, die hij niet kreeg. Gelukkig had hij verder wel genoeg uitdaging op school en bovendien genoeg leerkrachten die hem cognitief -niet op het gebied van zijn autisme- serieus namen.
Ook op het voortgezet (speciaal) onderwijs kreeg hij de kans om wel aan extra projecten als een landelijke debatwedstrijd, en zelf muzieklesgeven, deel te nemen.
Nu op het HBO heeft hij eindelijk genoeg uitdaging en het gaat hem gelukkig ook goed af, inclusief plannen en organiseren. Juist door wat hij geleerd heeft om goed om te gaan met zijn autisme kan hij ook steeds beter omgaan met diverse mensen op zijn opleiding en met deelnemers aan projecten waar hij aan werkt in het kader van zijn studie.
Zijn anderszijn is een voor hem een positief feit geworden.

Ruimte

Ik merk dat boze kinderen zich beter kunnen inhouden als ze tegenover iemand staan die geen ruimte voor afreageren kent, en bij zijn standpunt blijft staan.
Vogel gaf aan dat haar kind uitlegde met name naar haar zo doet omdat het kind zoveel van haar houdt en zich bij haar veilig voelt. Opvoeden is is niet zo eenvoudig; wanneer blijf je bij je standpunt en wanneer geef je ruimte.

Dus is het goed om ruimte te geven en er flexibel er in staan? Ruimte geven is een vorm van waardering voor de gedachtegang van een persoon. Maar ik vraag mij wel af of een boos iemand niet juist meer baat heeft bij die standvastigheid, juist omdat die voorspelbaar is en niet variëert.
Zo van; als ze niet weten hoe iemand op dat moment zal reageren, krijgen de verschillende gevoelens/ prikkels de ruimte om te botsen. Een kind weet dan niet goed hoe te handelen en wordt nog onrustiger. Kan het kind zich toegeven aan zijn eigen emoties of moet het zich ''beheerst' opstellen.

Dat wordt vaak voor hem bepaald: het hangt af van degene die tegenover hem staat. Een standvastig persoon zal ook minder vaak geconfronteerd worden met andermans boosheid omdat die ander weet dat daar geen ruimte voor is. Weer die RRR; de regelmaat dus voorspelbaarheid van een ouder of leraar brengt rust.
Als er geen ruimte is voor emoties of gevoelens, komen die ook de situatie niet beheersen. Meer controle over de oorzaak van een boosheid.

Ik vind het wel moeilijk om standvastig te zijn want het komt best afstandelijk over. Mijn valkuil is dat ik veel waarde hecht aan respect voor andermans gevoelens en emoties. Die krijg ik dan ook op mijn bordje, net als bij Vogel.
Of het worteljes verhaal; soms ga ik mee met de wortelen omdat ik zelf ook niet zo'n zin heb in bloemkool, soms blijf ik bij het standpunt bloemkool omdat mijn hoofd daar naar staat. Verwarrende signalen, klopt.
Degene die standvastig blijft, ontmoet minder conflicten

Nou

Dat worteltjes verhaal herken ik niet. Ik blijf wel bij mijzelf. Heb ik geen wortels beloofd dan is dat duidelijk. Maar ik kan wel meebewegen. Wil je geen wortels zoeken we wat anders. Ik bevestig dat er onvrede is, uitvergroot mogelijk in een worteltjesverhaal omdat iemand blijkbaar (nog) geen woorden heeft voor wat er in haar leeft. Maar tegelijkertijd de bereidheid om een oplossing te zoeken. Wil je geen worteltjes zoek je toch wat anders?
Daarmee gaan de worteltjes uit beeld en komt er ruimte voor de emotie en het verhaal daarachter.
Overigens zijn mijn kinderen zeer letterlijk en eerlijk. Heb ik geen worteltjes beloofd dan krijg ik dat ook niet voor de voeten. Er kan een misinterpretatie zijn of een toevallig ontstane verkeerde verwachting, maar het verzinnen van een worteltjesverhaal heb ik niet meegemaakt. Daar hebben ze de verbeelding niet voor en de 'smoesjes' niet voor nodig.
Ik zie aan mijn exman dat hij vaak 'smoesjes' verkoopt maar daar neemt hij dan ongemakkelijk gekozen verklaringen voor waarvan hij meent dat die begrijpelijker en acceptabeler zijn voor een publiek dat niet serieus omgaat met wat er werkelijk in hem leeft. Dat hij uit schaamte niet kan zeggen dat hij stilte nodig heeft omdat hij anders overprikkeld raakt, maar dan krijg je er een religieuze verklaring bij: je mag niet praten van de engelen. Doorzichtige smoezen die hij aangeleerd heeft als acceptabele manieren om toch te krijgen wat hij nodig heeft.
Dat hebben mijn kinderen niet nodig, ze begrijpen het fenomeen, maar ze kunnen eerlijk zeggen wat ze nodig hebben en daar standvastig in blijven. Ik ga nu even weg want ik trek het niet. Ik kom over 5 minuten terug als ik geland ben.
Standvastig de worteltjes ontkennen zou meer smoesjesneigingen ontketenen want er komt geen vervolg. Je komt niet tot de kern.

AnneJ (ot)

Een wiscii iq-test is opgesplitst in diverse onderdelen. Een gedeelte is een aanwijzing voor het verbale vermogen en een deel voor het perverbale vermogen. Het kan zijn dat een persoon op beide fronten een score haalt van 125. Maar als die twee ver uit elkaar liggen is er sprake van een disharmonie en kunnen de v-iq en p-iq niet bemiddeld worden want het kan ook gebeuren dat een kind een v- iq haalt van 110 ( gemiddeld) en een p-iq van 140.
Een iq-test op de internet maakt geen opsplising. Er komt één getal uit.
Een iq van de internet is niet hetzelfde als een wisc ii bij een psycholoog.
Het is wel duidelijk dat je zoon makkelijk informatie opslaat.

Uitproberen

Het verzoek om wortelen is niets anders dan even uitproberen omdat diegene moe en geprikkeld is. Dat heeft mi niets met smoesjes te maken.

AnneJ, mocht de opmerking in #24 tegen het verkeerde been zijn; het maakt niet uit wat een kind scoort, het is duidelijk dat je kind gemotiveerd en goed bezig is.