Gedoubleerd, wat nu

Pennestreek

Pennestreek, jouw verhaal illustreert goed dat het welbevinden inderdaad voorop moet blijven staan. Wat erg als een kind overspannen raakt!
Hier is het nu gelukkig niet gebeurd, maar eind vorig schooljaar wel met mijn puber. Toen stond ie er ook niet geweldig voor en de druk aan het einde van het jaar was te groot. Uiteindelijk is hij wel overgegaan met gemiddeld een 6 en de vakantie was voldoende ontspanning voor hem.
Mijn zoon wil niet naar het VSO, hoewel ik me nu afvraag of het niet beter zou kunnen uitpakken voor hem. Als ze tenminste werken aan echte individuele ondersteuning. In elk geval, school heeft het er niet over gehad en iedereen daar vindt dat hij het eigenlijk wel aankan.

Medicatie etc.

Ja, 2,5 mg methylfenidaat is heel erg weinig. Toch merken wij een aanzienlijk verschil in zijn aanspreekbaarheid en reacties met zo'n minimieme hoeveelheid. Toen hij zes was kreeg hij 5 mg voorgeschreven per keer, dat hebben we toen verminderd naar 2,5 en omdat dat prima ging hebben we het zo gelaten.
Visolie weigert hij te nemen in welke vorm dan ook. Behalve als hele vissen. Die probeer ik dus regelmatig op tafel te zetten. Of gewoon een blik zalm door de pasta. Met regelmatig vis eten is hij wel ietsje gecontroleerder dan zonder vis.
Ik probeer hem nu extra magnesium en B6 te geven, kijken of dat iets doet. Omdat hij niks wil slikken, gooi ik het door de saus of de stamppot en eten wij er ook van mee. Vooralsnog ook laag gedoseerd dus, want we delen zo'n supplement met zijn vieren... Je proeft er niks van trouwens.

Ik zal het nog wel met hem over medicatie hebben deze zomer. Nu dan dus nog maar even niet, op jullie advies.

foutje

titel moet zijn 'niet willen'

Gemiddeld

Klopt Angela, hij is gemiddeld volgens hemzelf.
Het enige dat hij erkent is dat hij dingen slecht kan onthouden. En voor de rest ligt het aan de buitenwereld en niet aan hem. Ook gedeeltelijk des pubers natuurlijk, maar deels ASS. Verder is ie best wel behoorlijk sociaal hoor, maar niet bepaald op een uitbundige manier.
Ik probeer dit wel eens bij hem aan te kaarten maar hij vindt dat hij dus niks "mankeert". En dat is deels ook zo, een kerngezonde puber die het toch al tot 3 MAVO heeft geschopt. Dat dit met bloed, zweet en (geen) tranen ging dat vergeet hij.

ass

inzetten op zelfkennis lijkt mij de eerste stap. en dan niet vanuit het standpunt dat hij 'verkeerd' zit maar wel dat hij hetzelfde resultaat met minder inspanning kan bereiken - dus wat de korte termijn winst kan zijn van praten met iemand/laten coachen op dit vlak? als je uitgaat van het ASS deel en informatie/coaching zoekt in de stijl die zou kunnen passen bij zjin manier van redeneren dan lukt het misschien toch om hem meer realistische doelen te laten stellen?
gr Angela
ps hier is oudste veel meer ADD dan Asperger en ik denk dat dat het makkelijker maakt voor hem om zichzelf te zien in relatie tot hoe anderen functioneren. En dan is het inderdaad makkelijker om te werken aan de ADD kanten van jezelf en daar hulp voor te accepteren.

Zorgstudent

Je vroeg nog naar ervaringen met Zorgstudent, dat heb ik wel. Zoon heeft al 2 jaar een zorgstudent. Het gaat heel goed, al is hij vorig jaar blijven zitten, maar dat lag niet aan de zorgstudent. Dit jaar heeft hij het licht gezien, maar nog echt wel begeleiding nodig, vooral met het aan het werk komen. En idd: vreemde ogen dwingen. De student komt op een vaste tijd en studeert psychologie, dus met afwijkend gedrag heeft ze ook wel leren omgaan. Het geeft rust en regelmaat en dat is precies wat je wil. Anders is een middag zo voorbij met ongestructureerd rommelen.

Huiswerkbegeleiding werkte trouwens niet bij hem, daar deed hij niets. Inhoudelijk heeft hij niets nodig, maar iemand moet er echt naast zitten en hem aan het werk houden, althans bij de vakken waar hij niets mee heeft. De andere vakken legt hij haar juist uit

nadeel Zorgstudent: ze hebben zelf ook constant roosterwijzigingen. Voordeel: ze kosten maar 10 euro per uur omdat het ook een soort stage voor ze is.

Herkenbaar!!

Onze puber met ASS vindt het verschrikkelijk om over zichzelf te praten of om op zichzelf te moeten reflecteren. Hij vindt het vreselijk 'iets' te hebben, ander te zijn dan anderen. Dat lijkt enorm op wat jij beschrijft over jouw zoon.

Over het plannen en werkstukken maken. Dit kan hij niet alleen, nu in ieder geval niet. Wat ik zou doen is een werkstudent oid. aantrekken die hem (volgend jaar dan) gaat begeleiden bij het plannen en maken van werkstukken.

Ik vermoed dat het hem allemaal enorm overspoelt. Zeggen: je moet een werkstuk maken, kan helemaal kloppen. Alleen hij moet het doen. En waarschijnlijk ziet hij door de bomen het bos niet, en kan hij gewoon niet plannen. Of zich niet aan de planning houden. Dus laat hij het los, laat het gebeuren.
Ik zou hem gaan helpen, of anders als dat niet lukt, iemand inhuren.

Onze zoon krijgt nu orthopedagogische studiebegeleiding. Daar leert hij goed plannen en indien nodig krijgt hij ook vakgerichte uitleg. Bovendien leert hij gestaag doorwerken. Voordeel, als hij thuiskomt is het werk voor een groot gedeelte af. Verder ligt er gewoon een strakke planning die samen met hem wordt opgesteld, en waarbij rekening wordt gehouden met hobbies ed.

Mijn ervaring is dat als een kind veel energie stopt in het zich 'normaal voordoen', dat de school dan vaak ook de indruk krijgt dat het betreffende kind het allemaal gemakkelijk moet kunnen... Dat is natuurlijk niet zo.

ASS en ADHD. Lastig.

ínmiddels

Inmiddels is er hier in huis een soort explosie geweest. Misschien ook wel door dat doubleren. Ik was dus even van de leg. En letterlijk de schade aan het herstellen.

Ik denk dat ik toch ga voorstellen om naar de huiswerkbegeleiding op school te gaan (hij zegt zelf dat het baggerslecht is, maar ik vraag me af of dat wel klopt). En dan een paar keer per week iemand die hem thuis helpt met plannen en op schema blijven. Ik ga het met de puber bespreken, we moeten toch iets bieden. Die Zorgstudent klinkt aantrekkelijk.

Ik heb ook begrepen dat zijn beste (school)vriend ook is blijven zitten. Gezellig :-S

En Angela67, die zelfkennis, dat is een lastige. Ik weet niet goed hoe ik hem dat kan bijbrengen. We hebben wel laatst samen naar Filemon gekeken die uitzocht of hij autistisch was. Maar daar zie je dan (behalve Filemon zelf) dan weer vooral merkwaardige mensen. Daar kan hij zich niet mee identificeren.

Krijgt je zoon begeleiding?

Die hem kan helpen met het zichzelf leren kennen? En die het met hem kan hebben over zijn medicatie? Ik denk dat hij meer hulp nodig heeft dan hij nu krijgt. Die explosie klinkt heftig, voor jou/jullie, maar zeker ook voor hemzelf! Een puber hoort natuurlijk met zichzelf overhoop te liggen, maar bij een ASS-er kan dat nog heftiger zijn. Zeker ook omdat hij niet anders wil zijn dan anderen en slecht op zichzelf kan reflecteren.
Ik zou dus als ik jou was, naast hulp op school, ook nog hulp op sociaal-emotioneel vlak voor hem regelen denk ik.
Sterkte, probeer toch te laten zien dat je van hem houdt en er voor hem bent. Dat heeft hij nodig, al zal hij dat nooit zeggen .

Pennestreek

Nee, daar zijn we mee gestopt. Hij heeft een tijdje bij Curium gelopen voor begeleiding, maar dat sloot totaal niet op hem/ons aan. En hij heeft wel integratieve kindertherapie gehad. Toen stopten zijn woedeaanvallen. Maar dat is een paar jaar geleden.
Er was geen ernstige schade overigens. Hij had een beker cassis over een witte muur gegooid. Ik was het er niet mee eens dat hij zo liep te schelden over een stuk gevallen pizza en toen ging het mis. Misschien zeurde ik zelf te lang door. Helaas kwamen er kijkers, want ons huis staat in de verkoop, dus wij tot zeer laat in de avond aan de slag met latex :-p
Hij is nu al weer 2 dagen poeslief en voorkomend. Hij heeft zelfs bloemen gehaald voor me en 2 etages gestofzuigd omdat wij vanwege hem moesten schilderen.

Oh, dan is het wel beter verklaarbaar

Er gebeurt blijkbaar een heleboel in zijn leven, wat voor een 'nadh-kind' al heftig genoeg zou zijn, maar voor een ASS-er helemaal. Goed van hem dat hij begrijpt dat zijn gedrag voor overlast voor jullie zorgt en dat hij dat probeert goed te maken. Petje af!
Maar juist als er zoveel onzekere factoren in zijn leven zijn kan ik me voorstellen dat hij wat extra ondersteuning kan gebruiken.
Het vervelende is dat je vaak te laat doorhebt dat het echt niet goed gaat. Tenminste, dat was bij ons het geval. Zoon gleed langzaam af, en dan heb je niet meer zo goed zicht op wat er allemaal verandert. Inmiddels is de Toelaatbaarheidsverklaring afgegeven door het samenwerkingsverband van de huidige school, en een plek op het VSO in 4 havo was er al, dus in september gaat zoon daar starten. En hij is zelf gelukkig ook blij met deze stap, dat is nog het fijnste van alles. Dus wij gaan nu redelijk ontspannen de vakantie in, dat hadden we tot een week of 2 geleden niet durven dromen!

Jullie heel veel sterkte!

Pirata!

Kijk eens naar: Talent: Autisme!
Dat zijn vier of vijf korte filmpjes van 10 minuten, met telkens een ander iemand met autisme in de hoofdrol.

Dit zijn mensen met wie hij zich waarschijnlijk beter kan identificeren. Kijk anders eerst even zelf ernaar.

Het zijn echt mensen die succes hebben in hun leven nu. Bv. Laura Brouwers 22 of 23 dacht ik, die met haar tekentalent enorm succesvol is op instagram (@cyarine) en daar echt een goede boterham mee verdient, 1,2 miljoen volgers dat is echt waanzinnig, en enkele jaren geleden nog begeleid woonde (misschien zelfs nu nog). Iemand anders die op wereldniveau volleybal speelt, en zo zijn er nog een paar.
Ze vertellen over nu, en over hun leven toen ze nog jong waren en op school zaten.

Ik vind het echt rolmodellen.

Maar wat wel belangrijk is en eruit spreekt is zelfkennis. Ik loop met onze zoon tegen hetzelfde aan als wat jij vertelt over jouw zoon.

Maar wat jij nu ook vertelt, dat hij zo lief doet nu, dat is geweldig. ZEgt heel veel.

En jullie gaan verhuizen! Althans, het huis staat te koop! Vergeet niet dat dat voor hem (ook al laat hij het misschien niet merken) heel intens zal zijn, en ook die kijkers elke keer, ook al is hij daar misschien niet bij. Toch elke keer weer je kamer opruimen, weten dat er vreemden door het huis lopen (dat zou onze zoon echt VRE-SE-LIJK vinden... kan hij enorm door van slag raken).

Idd, te lang over iets doorzagen (door mij dus) leidt bij ons ook tot explosies. Van kapotte spullen, kleding, ruiten! tot scheldpartijen... Ik leer dagelijks bij...

En toch gaat het heel goed hier!