Eenzaamheid
Hoi, ik ben op dit moment zo verdrietig.
Ik heb een dochtertje van 10 jaar. Ze heeft 2 jaar geleden de diagnose ADD gekregen. Ze is lief, gevoelig en gul. Ze kan zich enorm inleven in andere kinderen en haar gevoelens goed verwoorden...maar ze kan soms ook enorm doordraven, ze voelt dan niet goed aan wat de ander niet leuk vindt en zelfs als haar letterlijk wordt gezegd dat ze moet stoppen en dat kinderen haar gedrag niet leuk vinden gaat ze toch door. Ze kan ook heel kattig zijn en zich snel aangevallen voelen.
Vroeger had ze twee grote hartsvriendinnen waarmee ze vaak speelde na schooltijd. Maar onder school tijd werd ze hevig gepest door haar klasgenootjes. Eerst verhuisde één van haar vriendinnetjes. En twee jaar later verhuisden wij.
Ze was in eerste instantie erg gelukkig dat het pesten gestopt is op haar nieuwe school.
Maar in deze klas wordt ze buitengesloten. Ze wordt niet op feestjes uitgenodigd, speelt niet met kinderen na schooltijd en mag vaak niet meedoen als ze vraagt of ze mee mag doen.
Ze doet erg haar best om zichzelf te verbeteren. Maar ze zal altijd toch wat wilder, stoerder en extremer zijn dan andere kinderen. Maar ze is eenzaam. Ze mist een goede vriendin, die haar begrijpt en bij wie ze aan kan kloppen als er iets is.
Ze voelt zich onzichtbaar in de klas vertelde ze me laatst weer. Ze wou dat ze niet zo anders was dan zou ze zich niet zo vaak alleen voelen. Ze huilt veel en kan haar emoties niet reguleren. Het ene moment is ze exreem druk en vrolijk (op het irritante af) en het andere moment ontploft ze als er iets niet gaat zoals ze wilt. En de laatste maanden is ze nu ook vaak erg stil en verdrietig.
Ik heb speelafspraakjes geregeld met ouders...maar die herhalen zich niet tot nauwelijks.
Ze zit nu wel op een sport vereniging (judo) en daar is ze erg enthousiast over. Maar ook hier komen er geen speelafspraakjes. Dus hou ik haar soms bezig na school. Om te voorkomen dat ze urenlang YouTube filmpjes zit te kijken op de tablet. Haar oudere zus heeft wel vriendinnen, strerker nog, als er vriendinnetjes van mijn jongste dochter langskwamen trokken die meestalmeteen naar haar oudere zus toe. Ze wordt er onzeker van.
We hebben in het verleden ook een training sociale vaardigheden met haar gedaan. Maar daarvan kwamen vrijwel alleen positieve berichten binnen over de manier waarop ze met de andere kinderen omging.
En nu hebben we wederom weer hulp gevraagd....moeten we dan maar Ritalin gaan geven om haar chemisch te gaan veranderen om dan maar wel geaccepteerd te worden? Of kunne we met voeding of een training verbetering krijgen? Alleen is de wachttijd hier meer dan een half jaar.
Ik voel me momenteel radeloos en machteloos. Moet ik dit probleem gaan benaderen vanuit het ADD oogpunt? Of haar gewoon gaan zien als een kind met een karakter dat anders is dan anderen?
Wat kan ik überhaubt nog doen?
Wie heeft ervaring hiermee en/of tips?
Ik zou enorm dankbaar zijn!
Met een waarschuwing
Dat jeugdteam is helemaal niet nodig, dat zou de gemeente wel willen, die zijn bedoeld om de hulp zo laag mogelijk af te schalen en daarmee duurdere ggz hulp te voorkomen.
Een verwijzing van de huisarts geeft je rechtstreeks toegang tot de ggz.
Dus vraag waarom je naar hen doorverwezen bent en accepteer alleen als ze kunnen zorgen dat je eerder aan de beurt komt of meedenken welke mogelijkheden voor jeugd ggz er zijn met een kortere wachtlijst. Of als er iemand een vinger aan de pols komt houden en af en toe informeert of je al aan de beurt bent.
En realiseer je dat dat de hulpverlening van de meldcode is. Als zij zich machteloos gaan voelen kunnen ze je melden. Dus houdt het vriendelijk.
Dat geldt uiteraard ook voor de jeugd ggz, maar die hebben meestal wat meer mogelijkheden om echte hulp te verlenen, dat maakt minder machteloos en dus minder melden.
Overigens is een wachtlijst echt heel naar, maar als dat betekent dat er goede hulp in zicht komt is het uitzitten. Slechte hulp, of ondermaatse hulp, daar wil je echt niet mee bezig zijn met een ziek kind.
dit verbaast me
"Ik kan me niet voorstellen dat je nergens terecht kan binnen enkele weken. Dan zoek je het desnoods buiten je woonplaats? Een kinderarts in het ziekenhuis?"
Met alle respect, maar het komt regelmatig in het nieuws dat het een drama is als je kind psychische problemen heeft en hulp nodig heeft. Voor volwassenen is het ook een hele heksentoer met wachtlijsten, intakes, nog meer wachttijd en dan maar hopen dat er een passende behandeling is, maar voor kinderen is het tegenwoordig echt dieptreurig.
Ik wens je heel veel sterkte met alles, Bloemetjesgordijn.
In het nieuws
"De geestelijke gezondheidszorg voor de jeugd kampt al jaren met lange wachttijden door een krap budget en grote personeelstekorten. Juist die wachttijden zijn frustrerend voor veel jongeren die dringend hulp nodig hebben. "
Je kunt op zoek gaan naar een vrijgevestigde psychiater. Echter het kan zijn dat een aantal geen praktijk meer heeft voor kinderen omdat de gemeente te weinig betaalt om van rond te komen. Tenzij je zelf betaalt. Of het verschil betaalt.
ze heeft al een diagnose
dus zeker niet naar jeugdteam e.d.! je wilt geen therapie, je wilt medicatie-uitprobeer-traject.
Terug naar degene die haar gediagnosticeerd heeft en vandaar uit verder (of is dat degene die een half jaar wachttijd heeft?)
gr Angela
Vriendinnetjes
Hier twee kinderen die ook moeilijk contact legden met leeftijdgenootjes. Beiden hebben autisme. In elk geval heb ik altijd benadrukt dat er genoeg mensen in de wereld zijn, er is ook nog familie, neefjes en nichtjes, we hadden de kinderen van mijn vriendinnen. En bovendien is het belangrijk om zelf je eigen beste vriendje te zijn. Doe jezelf goed, wees gezellig voor jezelf en vergevingsgezind, dat is fijn voor jezelf en tevens de beste manier om ook een goede vriend voor anderen te kunnen zijn.
Mijn kinderen, met autisme, konden vaak beter overweg met volwassenen omdat die meer geduld hadden en minder afwijzing.
Overigens is dat helemaal goed gekomen. Zoon en dochter hebben fijne vrienden en kunnen nieuwe vrienden maken.
Het concept vrienden maken, op een basisschool, is voor veel kinderen denk ik wel wat veel gevraagd. En goed in de groep liggen is ook al zoiets. Dat je kinderen daar al op afrekent lijkt me niet fijn.
Jeugdzorg
Wij konden destijds (2,5 jaar geleden) binnen twee weken terecht bij jeugdzorg in onze omgeving. Dat heet nu Youz. Ik zie op hun site dat ouders ook zelf hun kind aan kunnen melden, wel met een verwijsbrief van de huisarts. Uiteraard (?) op de site geen informatie over wachtlijsten. Lijkt mij dus de moeite waard om het zelf te proberen. Het ging bij ons wel om een zoon van 17 die compleet was vastgelopen op school.
Jaren daarvoor, in groep 4, kreeg hij de diagnose ADD via een neuropsychologe. Dat was omdat de bevalling nogal zwaar was, zij moest vaststellen dat de oorzaak geen gevolg was van bijvoorbeeld zuurstoftekort. Wellicht biedt een alternatief zoals een neuropsycholoog nog soelaas? Ook bij haar konden we destijds heel snel terecht.
Wat naar dat je zo moet lopen leuren met je kind. Hopelijk wint de aanhouder...
Gemeente
Je kunt met een medicatievraag niks doen bij de gemeente. Ik zou toch (weer) teruggaan naar de huisarts. Onze huisarts heeft onlangs rechtstreeks contact gelegd met de instelling waar de diagnose is gesteld om de wachttijd wat te bekorten. Dat hielp iets.
De context van dat van het kastje naar de muur sturen is dat de gemeenten de jeugdzorg moeten betalen. Dat wil zeggen: de begeleiding, therapie etc. De medicatie niet, die wordt nog altijd door de zorgverzekeraar betaald.
Huisartsen kunnen wél nog altijd doorverwijzen voor begeleiding, therapie etc. Gemeenten balen daarvan want die hebben daardoor totaal geen zicht en grip op de kosten. Die gaan dus allemaal druk uitoefenen op artsen om patiënten door te verwijzen naar professionals bij de gemeente. Die gaan dan eerst proberen of lichtere (goedkopere) vormen van hulp ook kunnen volstaan. Op zichzelf snap ik dat ze een poging moeten doen om de kosten onder controle te krijgen, maar in dit geval betekent het wel dat jij en je kind helemaal vooraan moeten beginnen. En dat wil je júist niet omdat het allemaal tóch al zoveel tijd kost. Dat zou ik uitleggen aan de huisarts. Als een medicatieproef voordehandliggend is (en ik denk dat dat zo is, en dat de huisarts dat ook kan snappen) heeft het geen meerwaarde om daar heel lang mee te wachten. Ik vind ook dat zo'n huisarts een beetje zou moeten meedenken over hoe dat zo snel en effectief mogelijk kan. Dat is ook zorg voor je patiënt. Terug naar de huisarts dus en dan de concrete specifieke vraag stellen naar medicatie. De gemeente kan de huisarts niet op zijn/haar kop geven als het over medicatie gaat. Dat is namelijk niet de verantwoordelijkheid van de gemeente, ook niet financieel.
Succes,
Jo Hanna
