Dochter wilt uit huis weg
Hoi Allemaal.
Eigenlijk heb ik even getwijfeld of ik dit hier moest plaatsen, maar ik ben op een punt dat ik toch wat raad wil en eigenlijk misschien ook wel mn verhaal een keer willen doen.
Ik heb een stiefdochter van 15 jaar die psychische problemen heeft. Oorzaak is dat ze slachtoffer is van een verkrachting toen ze 9 jaar oud was. Daarnaast gepest en ondertussen een eetstoornis heeft ontwikkeld. Nu al 3 jaar heeft ze daar last van. Dit gecombinerd met allerlei dwangregels voor haar zelf.
Hulp wilt ze tot op heden niet echt willen accepteren. We zijn nu 4 hulporganisaties verder en ze gaat mondjes maat hier naar haar huidige therapeut. Reden van het niet gaan is heel afwisselend. Gewoon omdat ze niet wilt, of omdat ze hen niet vertrouwd.
Zeggen dat ze gewoon moet gaan werkt niet want ze gaat dan keihard gillen en maakt je dan uit voor van alles en nog wat.
Naar school gaat ze al 3 jaar niet. Eerst niet vanwege haar eetstoornis, maar daarna niet omdat ze telkens niet naar school wou. Ze heeft speciaal onderwijs, maar ook dat wilt ze niet doen. Ze is het oneens met hoe er les gegeven word op school.
Haar eigen moeder is overleden toen ze 1 jaar was. Ik ben al sinds dat ze 3 is haar stiefmoeder en eigenlijk voelt het ook als mijn eigen kind.
Nu is het zo dat bij haar vader ms heeft. Hij heeft veel zorg nodig en daar zorg ik dus ook voor. Dit gaat gepaard met van zijn kant dat hij ptss heeft ontwikkeld dus dit kan nog wel eens flink ruzie tussen hen 2 zijn.
Nu is ze erachter gekomen dat haar moeder 17 was en haar vader 24 toen ze wat met elkaar kregen. Dit zorgde ervoor dat ze helemaal uit haar slof sprong. Met als resultaat dat ze haar vader pedofiel noemde en nog meer dingen.
Nu ging het al niet lekker tussen hen 2. Voordat ze dit wist was er al spanning omdat ze eigenlijk ook onhandelbaar was voor ons. Ze luistert niet als je haar een maatregel geeft omdat ze bijvb hele nachten wakker is en dan op een chat rondhangt. En dan de volgende ochtend als ze dan naar therapie moet dat ze je een grote mond geeft en dat ze alleen gelaten wilt worden.
Zoals wat ik al eerder zie mijn man heeft ptss en kan dit naast zijn ms niet echt meer handelen. Nadat ze dit zei werd hij ook heel erg boos, wat ik ook wel kan begrijpen. Ondertussen is ze haar broer aan het opstoken tegen hem. (mijn zoon van eerder huwelijk) en haar zusje(van ons gezamelijk).
Om het samen te vatten. Ze zegt nu dat ze nu echt uit huis wilt. Ze wilt nooit meer wat met haar vader te maken hebben en ze heeft tegen al haar vrienden verteld hoe slecht haar vader volgens haar wel niet is.
Dit allemaal zorgt ervoor dat het niet echt meer gezellig is in huis. Ik heb mn handen er vol aan. Nu is het zo dat mijn zoon nu ook tegen mijn man tekeer gaat en zich heeft aangesloten bij mijn stiefdochter. Het is zelfs zo dat ze niet naar onze verjaardagsfeest willen komen. Ik word binnenkort 50 en omdat ik het samen met mijn man vier komen ze niet zeggen ze.
Ik voel me machteloos en ik betreur de situatie van mijn gezin. Ik wou dat ik een soort magisch stafje had wat alles goed kon maken maar helaas bestaat die niet. Al als iemand zo een winkel weet let me know, dan rij ik er maandag direct heen voor zo een toverstafje.
Mijn man heeft therapie voor zijn problemen, net zo goed als ik en mijn zoon. Gezinshulp hebben we voor omgaan met mn stiefdochter nog niet gehad. Waar ik al sinds het begin om vraag, maar daar hebben ze ook te maken met helaas wachtlijsten of niet de juiste mensen.
Nu wilt ze uit huis en dat maakt me wel bang.
Ik wil niet dat mn gezin uit elkaar valt, maar het lijkt soms wel goed idee. Ik bedoel haar vader zegt ondertussen dat hij het wel beter vind als ze weggaat. Maar ik weet het eigenlijk niet meer zeker.
Iemand soort gelijke situatie of tips ofzo. In iedergeval bedankt voor het lezen.
Bezorgde stiefmoeder.
Ik denk dat vrijwel iedereen die (jeugd)zorg nodig heeft, last heeft van de tekorten.
Goed dat er in elk geval een plan ligt! Mijn ervaring is dat je inderdaad veel geduld moet hebben en niet zomaar achterover kan leunen als er eenmaal hulp is. Zéker voor iemand die moeite heeft om met zijn/haar problemen aan de slag te gaan, moet de geboden hulp goed afgestemd zijn op de hulpvraag - en die laatste is vaak aan verandering onderhevig. Als er aan duidelijke doelen wordt gewerkt die vrij vlot wat opleveren, is de kans kleiner dat je puber afhaakt. Helaas kom je ook hulpverleners tegen die maar wat aanmodderen waardoor je als ouder de effectiviteit goed in de gaten moet houden.
Veralotte schreef op 19-11-2022 om 01:32:
Soms denk ik wel eens ik stop er gewoon mee, de relatie bedoel ik. Het is gewoon zwaar om steeds zoveel rekening te moeten houden met elk gezinslid dat ik denk van nu is het genoeg. Ik doe dan vaak een dutje of even ander soort van ontspanning zoeken en dan herpak ik mezlf wel weer.
Zijn er meer ouders die last hebben van de tekorten in de jeugdzorg?
Ik denk net als Yette dat heel erg veel mensen heel erg veel last hebben van de slecht functionerende jeugdzorg. Bij ons heeft de gemeente tweeënhalf jaar lang tegengehouden dat er psychiatrische hulp en gespecialiseerde begeleiding kwam. Resultaat is dat kind nu niet meer naar school gaat en ik aan het eind van mijn Latijn ben door alle problemen de afgelopen jaren.
Begrijp ik het goed als je zegt: er is een plan maar er zijn geen mensen om het uit te voeren?
In die situatie zit er niet veel anders op dan keer op keer te bellen naar hulpverleners en naar de gemeente als er weer eens een drama of crisissituatie is en zeggen dat je het niet meer aankan. Geef dan ook vooral het signaal af dat je overweegt te vertrekken uit huis. Doe dat wel in overleg met je man want dat veroorzaakt natuurlijk onrust. Maar zolang je blijft incasseren, ontstaat er geen enkele noodzaak. Volgens mij werkt de jeugdzorg op het moment zo dat er eerst een hevige crisis moet ontstaan voordat hulp wordt opgeschaald. Crisis voorkomen, daar is geen ruimte voor. Jouw vertrek uit dit gezin is voor de vader en voor de dochter een grote ramp en het gaat de gemeente een heleboel geld kosten want wat jij nu allemaal onbetaald doet, moet dan betaald worden georganiseerd. Ik zou dus keer op keer aangeven dat je aan je grens aan het komen bent en wat er nodig is. En in de tussentijd alvast zichtbaar je vertrek voorbereiden, samen met je man. Als je dat doet, ontstaat er namelijk direct een crisis en zullen ze wel iets moeten. Ik neem tenminste aan dat je man niet voor dochter kan zorgen en zij niet voor hem.
Je zou ook zelf kunnen gaan zoeken naar een plek waar wel plaats is. Ik denk dan bijvoorbeeld aan een behandelplek als Yes we can of Xperanza. Maar daar moet dochter wel aan willen meewerken natuurlijk. Misschien helpt het om het te verkopen als een noodzakelijke tussenstap voor begeleid zelfstandig wonen. Het zou ook zomaar zo kunnen werken natuurlijk: nu is er geen plaats voor iemand die gewoon nog thuis woont. Maar iemand die een behandelplek bezet houdt, daar is waarschijnlijk sneller een plek voor gevonden. Dit zijn hele dure plekken natuurlijk dus daar moet je dan ook echt de noodzaak van laten zien. Stoppen met volhouden dus en de boel laten ontsporen. Het is triest maar ik denk: je kan beter de boel enigszins gecontroleerd laten ontsporen nu je nog helder genoeg bent dan wachten tot je echt gillend gek bent geworden. En het systeem geeft voortdurend het signaal af: de situatie is niet erg genoeg, er is geen crisis en geen urgentie. Als je dus voelt: ik kom aan het eind van mijn mogelijkheden en mijn mentale krachten, zit er niks anders op dan die urgentie zichtbaar te maken.
Even een update
We zijn nu een aantal maanden verder. Vorige week is mijn dochter voor het eerst naar de dagbesteding gegaan. Ze wordt opgehaald van huis en volgt daar nu van 830 tot 15 uur lessen en therapie. Ze maakt daar haar schoolwerk.
Ze vond het eerst leuk hier, maar ik heb ondertussen al een aantal berichten gekregen van de begeleiding hoe het nu gaat tussen haar en haar vader.
Deze gaan uit dat ze allemaal dingen verteld over haar vader waarvan ik dan denk van waar komen die vandaan.
Nu heb ik haar hier op aangesproken en ze geeft ook toe dat ze dingen verteld over hem zodat ze volgens haar sneller uit huis mag. Thuis daar in tegen doet ze afgelopen maand juist poeslief tegen haar vader. Dus wij gingen er van uit dat het beter ging tussen hen.
Het voelt heel naar en mijn man wantrouwt nu zijn dochter.
Juist omdat wij het zo wie zo al heel zwaar vinden. Hulp voor hoe we met haar om moeten gaan is nog steeds niet opgestart. Ondertussen is mijn eigen zoon nu door alle spanningen zijn studiejaar aan het verliezen. Hij is zo vaak afwezig dat hij afdrijft op een negatief studieadvies. En ze hebben hem nu geadviseerd om zich uit te schrijven.
Allemaal niet leuk natuurlijk.
Ja overal zijn tekorten dus bijna gek als je dat niet zou merken.
Even los van alle problematiek en verstandhoudingen. De leeftijd is er ook naar dat ze straks zelf de zorg moet accepteren en jullie daar niets meer over te zeggen hebben.
Kan ze niet begeleid wonen. Dan is er dus toezicht en hulp. Zelf ben ik met 16 vertrokken en toen ik op kamers wilde (ik verbleef bij anderen) is het gesprek gestart gekomen (met hulp) dat ik ook echt niet meer terug wilde. Toen is dat wel van de grond gekomen met ruim 17 jaar. Vanaf 18 kon ik het zelf doen en is de band er eerder van opgeknapt. Ik ging zelfs weer logeren bij ouders. Maar ik had geen last meer van de huiselijke bemoeienis en ouders moesten accepteren dat ik voor mezelf zorgde.
Ik ging wel naar school had stufi en werkte ernaast maar als je begeleid woont krijg je hier vast hulp bij om alles te regelen zodat je niet in een zwart gat valt.
Veralotte schreef op 06-02-2023 om 20:37:
Even een update
We zijn nu een aantal maanden verder. Vorige week is mijn dochter voor het eerst naar de dagbesteding gegaan. Ze wordt opgehaald van huis en volgt daar nu van 830 tot 15 uur lessen en therapie. Ze maakt daar haar schoolwerk.
Ze vond het eerst leuk hier, maar ik heb ondertussen al een aantal berichten gekregen van de begeleiding hoe het nu gaat tussen haar en haar vader.
Deze gaan uit dat ze allemaal dingen verteld over haar vader waarvan ik dan denk van waar komen die vandaan.
Nu heb ik haar hier op aangesproken en ze geeft ook toe dat ze dingen verteld over hem zodat ze volgens haar sneller uit huis mag. Thuis daar in tegen doet ze afgelopen maand juist poeslief tegen haar vader. Dus wij gingen er van uit dat het beter ging tussen hen.
Het voelt heel naar en mijn man wantrouwt nu zijn dochter.
Juist omdat wij het zo wie zo al heel zwaar vinden. Hulp voor hoe we met haar om moeten gaan is nog steeds niet opgestart. Ondertussen is mijn eigen zoon nu door alle spanningen zijn studiejaar aan het verliezen. Hij is zo vaak afwezig dat hij afdrijft op een negatief studieadvies. En ze hebben hem nu geadviseerd om zich uit te schrijven.
Allemaal niet leuk natuurlijk.
Nee leuk niet maar wel begrijpelijk. Je stiefdochter staat tegenover een systeem dat haar machteloos maakt en ze probeert daar haar weg in te vinden, desnoods door te liegen en te bedriegen. Dat betekent niet dat ze een slecht mens is maar dat ze geen andere weg ziet en voor zichzelf probeert op te komen. Kennelijk ervaart ze niet dat jullie haar kunnen helpen en is ze dat voor zichzelf aan het regelen.
Er kwamen hier al adviezen langs aan jou om de crisis wat aan te dikken, niet raar dus dat zij dat ook op haar manier probeert. En deels zal ze het ook zo ervaren trouwens - dat je man het zwaar heeft maakt niet dat zij er geen last van ondervindt. En ze is 15, dus logisch dat ze aan zichzelf denkt en geen boodschap heeft aan wat er allemaal voor jullie speelt. Een vader met PTSS is geen veilige ouder.
In plaats van gekwetst en boos zijn, lijkt me dat jullie juist meer samen op moeten trekken. Of als dat niet werkt, ieder zijn eigen weg zoeken. Vader, kinderen en jij.
