Dochter wilt uit huis weg
Hoi Allemaal.
Eigenlijk heb ik even getwijfeld of ik dit hier moest plaatsen, maar ik ben op een punt dat ik toch wat raad wil en eigenlijk misschien ook wel mn verhaal een keer willen doen.
Ik heb een stiefdochter van 15 jaar die psychische problemen heeft. Oorzaak is dat ze slachtoffer is van een verkrachting toen ze 9 jaar oud was. Daarnaast gepest en ondertussen een eetstoornis heeft ontwikkeld. Nu al 3 jaar heeft ze daar last van. Dit gecombinerd met allerlei dwangregels voor haar zelf.
Hulp wilt ze tot op heden niet echt willen accepteren. We zijn nu 4 hulporganisaties verder en ze gaat mondjes maat hier naar haar huidige therapeut. Reden van het niet gaan is heel afwisselend. Gewoon omdat ze niet wilt, of omdat ze hen niet vertrouwd.
Zeggen dat ze gewoon moet gaan werkt niet want ze gaat dan keihard gillen en maakt je dan uit voor van alles en nog wat.
Naar school gaat ze al 3 jaar niet. Eerst niet vanwege haar eetstoornis, maar daarna niet omdat ze telkens niet naar school wou. Ze heeft speciaal onderwijs, maar ook dat wilt ze niet doen. Ze is het oneens met hoe er les gegeven word op school.
Haar eigen moeder is overleden toen ze 1 jaar was. Ik ben al sinds dat ze 3 is haar stiefmoeder en eigenlijk voelt het ook als mijn eigen kind.
Nu is het zo dat bij haar vader ms heeft. Hij heeft veel zorg nodig en daar zorg ik dus ook voor. Dit gaat gepaard met van zijn kant dat hij ptss heeft ontwikkeld dus dit kan nog wel eens flink ruzie tussen hen 2 zijn.
Nu is ze erachter gekomen dat haar moeder 17 was en haar vader 24 toen ze wat met elkaar kregen. Dit zorgde ervoor dat ze helemaal uit haar slof sprong. Met als resultaat dat ze haar vader pedofiel noemde en nog meer dingen.
Nu ging het al niet lekker tussen hen 2. Voordat ze dit wist was er al spanning omdat ze eigenlijk ook onhandelbaar was voor ons. Ze luistert niet als je haar een maatregel geeft omdat ze bijvb hele nachten wakker is en dan op een chat rondhangt. En dan de volgende ochtend als ze dan naar therapie moet dat ze je een grote mond geeft en dat ze alleen gelaten wilt worden.
Zoals wat ik al eerder zie mijn man heeft ptss en kan dit naast zijn ms niet echt meer handelen. Nadat ze dit zei werd hij ook heel erg boos, wat ik ook wel kan begrijpen. Ondertussen is ze haar broer aan het opstoken tegen hem. (mijn zoon van eerder huwelijk) en haar zusje(van ons gezamelijk).
Om het samen te vatten. Ze zegt nu dat ze nu echt uit huis wilt. Ze wilt nooit meer wat met haar vader te maken hebben en ze heeft tegen al haar vrienden verteld hoe slecht haar vader volgens haar wel niet is.
Dit allemaal zorgt ervoor dat het niet echt meer gezellig is in huis. Ik heb mn handen er vol aan. Nu is het zo dat mijn zoon nu ook tegen mijn man tekeer gaat en zich heeft aangesloten bij mijn stiefdochter. Het is zelfs zo dat ze niet naar onze verjaardagsfeest willen komen. Ik word binnenkort 50 en omdat ik het samen met mijn man vier komen ze niet zeggen ze.
Ik voel me machteloos en ik betreur de situatie van mijn gezin. Ik wou dat ik een soort magisch stafje had wat alles goed kon maken maar helaas bestaat die niet. Al als iemand zo een winkel weet let me know, dan rij ik er maandag direct heen voor zo een toverstafje.
Mijn man heeft therapie voor zijn problemen, net zo goed als ik en mijn zoon. Gezinshulp hebben we voor omgaan met mn stiefdochter nog niet gehad. Waar ik al sinds het begin om vraag, maar daar hebben ze ook te maken met helaas wachtlijsten of niet de juiste mensen.
Nu wilt ze uit huis en dat maakt me wel bang.
Ik wil niet dat mn gezin uit elkaar valt, maar het lijkt soms wel goed idee. Ik bedoel haar vader zegt ondertussen dat hij het wel beter vind als ze weggaat. Maar ik weet het eigenlijk niet meer zeker.
Iemand soort gelijke situatie of tips ofzo. In iedergeval bedankt voor het lezen.
Bezorgde stiefmoeder.
Voor dit soort complexe problematiek zou ik breed inzetten. Dus naast de hulp buitenshuis, zou ik ook kijken wat er aan ambulante hulp voor thuis te krijgen is. Je kan daarbij bijvoorbeeld denken aan opvoedondersteuning voor jou en je man, begeleiding voor je stiefdochter (misschien richting zelfstandig begeleid wonen?) en thuiszorg voor je man. Ik zou een afspraak maken met MEE, zij weten wat er mogelijk is en waar jullie recht op hebben.
Geen hulp ? Waar is de huisarts en dit verhaal
Waar is school
De leerplichtambtenaar?
En waarom gaat dit al zo lang zo ? Pak door . Ook de vader . Jullie zijn ouders !
ik vraag me af hoe een 17 jarige aan een woonplek denkt te komen. Roepen dat je weg wil is natuurlijk één, maar daadwerkeijk woonruimte krijgen in deze tijden van woningnood en jezelf onderhouden is natuurlijj een ander.
Butterflywhy schreef op 13-11-2022 om 09:20:
ik vraag me af hoe een 17 jarige aan een woonplek denkt te komen. Roepen dat je weg wil is natuurlijk één, maar daadwerkeijk woonruimte krijgen in deze tijden van woningnood en jezelf onderhouden is natuurlijj een ander.
Ze is vijftien
Butterflywhy schreef op 13-11-2022 om 09:20:
ik vraag me af hoe een 17 jarige aan een woonplek denkt te komen. Roepen dat je weg wil is natuurlijk één, maar daadwerkeijk woonruimte krijgen in deze tijden van woningnood en jezelf onderhouden is natuurlijj een ander.
Ze is 15.
Begeleid zelfstandig wonen kan vanaf 16, mits de ouders toestemming geven. Geen idee of je al voor je 16e op een wachtlijst kan. Maar een goede begeleiding en voorbereiding hierbij, is sowieso belangrijk.
Ik ken meerdere kinderen met een vergelijkbare problematiek en vaak is dit echt te complex om mee aan te modderen. Sommige van deze kinderen moeten echt een tijdje het huis uit om zichzelf beter te leren kennen. Als de situatie onhoudbaar wordt, zoals dat bij jullie lijkt, zou ik toch echt heel hard bij alle instanties met een vuist op tafel gaan slaan. Niet alleen voor jullie dochter maar ook ter bescherming van de andere kinderen en de gezondheid van je partner.
Tijdelijk uit huis, bijvoorbeeld op een groep gespecialiseerd in eetstoornissen, kan hierbij helpend zijn. Als ze dit niet wil kan dat ook evt gedwongen. Zo kan je in ieder geval niet verder. Ze is niet therapietrouw dus heeft het op deze manier totaal geen zin.
SuzyQFive schreef op 13-11-2022 om 09:28:
[..]
Ze is vijftien
Te snel gelezen. Dank.
yette schreef op 13-11-2022 om 09:31:
[..]
Ze is 15.
Begeleid zelfstandig wonen kan vanaf 16, mits de ouders toestemming geven. Geen idee of je al voor je 16e op een wachtlijst kan. Maar een goede begeleiding en voorbereiding hierbij, is sowieso belangrijk.
Oke dank voor de info.
SuzyQFive schreef op 13-11-2022 om 09:35:
Ik ken meerdere kinderen met een vergelijkbare problematiek en vaak is dit echt te complex om mee aan te modderen. Sommige van deze kinderen moeten echt een tijdje het huis uit om zichzelf beter te leren kennen. Als de situatie onhoudbaar wordt, zoals dat bij jullie lijkt, zou ik toch echt heel hard bij alle instanties met een vuist op tafel gaan slaan. Niet alleen voor jullie dochter maar ook ter bescherming van de andere kinderen en de gezondheid van je partner.
Tijdelijk uit huis, bijvoorbeeld op een groep gespecialiseerd in eetstoornissen, kan hierbij helpend zijn. Als ze dit niet wil kan dat ook evt gedwongen. Zo kan je in ieder geval niet verder. Ze is niet therapietrouw dus heeft het op deze manier totaal geen zin.
Maar er is geen systeembehandeling oid geweest. De meeste hulpverlening zal daar eerst op inzetten voordat een jeugdige (tijdelijk) uit huis wordt geplaatst.
TO bij de hulpverlening zou ik aandringen op ambulante gezinsbehandeling, en daarbij mag je best aangeven dat het dreigt te escaleren.
Roos55 schreef op 13-11-2022 om 08:42:
Geen hulp ? Waar is de huisarts en dit verhaal
Waar is school
De leerplichtambtenaar?
En waarom gaat dit al zo lang zo ? Pak door . Ook de vader . Jullie zijn ouders !
Een kennis van mij worstelt met hetzelfde. De LPA zegt dat het kind naar school moet, maar hoe krijg je een onwillige 17-jarige daarheen zonder geweld? Voor medische hulp moet hij ook toestemming geven, maar kind ziet het probleem niet. Ze zingen het nu uit tot hij 18 is en dan mag hij het zelf regelen.
Ik ben geen deskundige en weet de weg in hulpverleningsland niet, maar ik ben wel moeder en vrouw en vind de situatie en de oorzaak ervan heel heftig en zwaar voor jullie allemaal. Ik wens jullie de beste hulp toe, en veel wijsheid, kracht en liefde. 🤗
Ik neem aan dat de gemeente (wijkteam/CJG/welke naam dan ook in jullie gemeente) al uitgebreid betrokken is? Ik zou in ieder geval daar aan geven dat het echt niet langer kan en het op het punt staat om te escaleren. Dat zij maar intensief mee gaan zoeken naar opties qua hulpverlening, want dit kan zo echt niet langer.
Ik kan me niet voorstellen dat ze nog niet betrokken zijn, maar mocht dit zo zijn; schakel ze als de wiedeweerga in.
Dit is wel heel complexe en allesomvattende problematiek. Het één en het ander beïnvloedt elkaar van alle kanten. Geen wonder dat jullie dit zelf niet aankunnen.
Ze kan wel roepen dat ze weg wil, maar dat kan zomaar niet. Ze is nog te jong en niet stabiel genoeg om zelfstandig te kunnen wonen en daarnaast heeft ze geen dagbesteding en inkomen.
Heeft ze een toekomstbeeld waar ze over pakweg vijf of tien jaar wil staan?
Is ze ooit opgenomen in een kliniek voor haar eetstoornis? Op het moment dat iemand ergens intern zit, is niet naar therapie gaan geen optie meer.
Therapietrouw is wel belangrijk om behandeling te laten slagen. Ziet ze dat zelf in?
Ook als je het heel moeilijk hebt, zitten er voorwaarden aan hulp en aan wat een ander voor jou kan en wil betekenen.
Ik zou bij haar therapeuten ook zelf aan de bel trekken dat het zo niet werkt.
Hebben jullie als ouders begeleiding hierbij? Dit is niet door jullie op te lossen. Dochter heeft een trauma, gaat niet naar school, heeft ernstige psychische problemen en aanvaardt daar geen hulp bij. Je man heeft een ernstige ziekte en PTSS en dat vraagt veel van jullie draagkracht. Twee kinderen keren zich tegen (stief)vader. Dochter zegt dat ze uit huis wil en vader wil ook de handdoek in de ring gooien. Ik zou denken: ga erin mee en onderzoek het. Soms kun je juist beter ouder zijn op afstand, als je er niet meer de dagelijkse druk van hebt. Het is niet gezegd dat het zomaar kan maar je kunt het inbrengen bij de hulpverleners en van daaruit verder gaan.
Op deze manier doormodderen, gaat in ieder geval niet. Jullie zijn allemaal te zwaar belast en op de een of andere manier zal die belasting naar beneden moeten. Dat kan ook eventueel door intensievere begeleiding thuis. Maar dat zal je met hulpverleners/gemeente moeten bespreken. Hoe staan die erin? En weet de huisarts van de situatie?
Dank jullie wel allemaal voor jullie reacties.
Ik zal proberen wat antwoorden te geven.
yette schreef op 13-11-2022 om 06:19:
Voor dit soort complexe problematiek zou ik breed inzetten. Dus naast de hulp buitenshuis, zou ik ook kijken wat er aan ambulante hulp voor thuis te krijgen is. Je kan daarbij bijvoorbeeld denken aan opvoedondersteuning voor jou en je man, begeleiding voor je stiefdochter (misschien richting zelfstandig begeleid wonen?) en thuiszorg voor je man. Ik zou een afspraak maken met MEE, zij weten wat er mogelijk is en waar jullie recht op hebben.
Hier heb ik contact mee gehad, maar omdat er zoveel hulpverlening is opgestart zeggen ze dat het nu een kwestie is van hier mee doorgaan. Helaas door tekort aan hulpverlening loopt alles vast.
Roos55 schreef op 13-11-2022 om 08:42:
Geen hulp ? Waar is de huisarts en dit verhaal
Waar is school
De leerplichtambtenaar?
En waarom gaat dit al zo lang zo ? Pak door . Ook de vader . Jullie zijn ouders !
Er is wel hulp ingeschakeld. De huisarts, gemeente, leerlingambtenaar, kinderarts, school iedereen werkt mee, maar doordat mijn stiefdochter eerst alles afwees kwamen we geen stap verder. Er ligt nu een goed behandelplan klaar, maar er is zijn te weinig hulpverleners
SuzyQFive schreef op 13-11-2022 om 09:35:
Ik ken meerdere kinderen met een vergelijkbare problematiek en vaak is dit echt te complex om mee aan te modderen. Sommige van deze kinderen moeten echt een tijdje het huis uit om zichzelf beter te leren kennen. Als de situatie onhoudbaar wordt, zoals dat bij jullie lijkt, zou ik toch echt heel hard bij alle instanties met een vuist op tafel gaan slaan. Niet alleen voor jullie dochter maar ook ter bescherming van de andere kinderen en de gezondheid van je partner.
Tijdelijk uit huis, bijvoorbeeld op een groep gespecialiseerd in eetstoornissen, kan hierbij helpend zijn. Als ze dit niet wil kan dat ook evt gedwongen. Zo kan je in ieder geval niet verder. Ze is niet therapietrouw dus heeft het op deze manier totaal geen zin.
We zijn al bij een eetstoorniskliniek geweest. Deze hulp werkte niet, omdat mijn stiefdochter totaal niet wou meewerken. Dit kan alleen als je zelf ook wilt, anders heeft de hulpverlening geen zin. Helaas.
Uit huis wilt ze heel graag, maar ook daar is niet een plek voor haar op kort termijn. Verder aanmodderen werkt inderdaad niet. Mijn man heeft door zijn ziekte en zijn ptss al genoeg aan zijn hoofd.
Ik zelf kom niet in aanmerking voor hulpverlening aangezien ik niet depressief ben etc. Dus ja zolang er geen mensen zijn die mij kunnen ondersteunen is het wat het is.
Soms denk ik wel eens ik stop er gewoon mee, de relatie bedoel ik. Het is gewoon zwaar om steeds zoveel rekening te moeten houden met elk gezinslid dat ik denk van nu is het genoeg. Ik doe dan vaak een dutje of even ander soort van ontspanning zoeken en dan herpak ik mezlf wel weer.
Zijn er meer ouders die last hebben van de tekorten in de jeugdzorg?
