dochter wil niet naar school (lang verhaal)

Je zoon

En neem vooral ook je zoon mee in dit verhaal. Blijf op hem gericht, pik zijn vragen goed op en zijn zorgen en angsten. Want daar gaat het om. Als zo'n groep mensen zich, buiten hem om, met hem, gaat bezighouden is dat ook voor hem een onzekerheid.
Stel hem gerust dat er meer kinderen in het onderwijs stranden met een onderwijsbelemmering als dyslexie, zelfs zonder, en dat het jou en zijn opgave is om kalm te blijven, goed voor jezelf te zorgen, en steeds opnieuw te zien waar de opties liggen, er zijn er altijd meer dan je denkt, daar informeer jij je over, samen met de school.
Je wil, de overheid wil, dat kinderen onbelemmerd doorstromen. Daarom wordt scholen gevraagd om de belemmeringen voor kinderen zo goed mogelijk op te heffen. Dat lukt niet altijd, zie de huidige school. Dat is ook lastig. Net zo goed als het voor je zoon lastig is om te leven met deze onzekerheid en het lukt hem zelf ook niet altijd om positief te blijven en kalm te blijven en niet in de put te raken bij gebrek aan overzicht.
En mochten er excuses komen van de school, ik zie dat je die verantwoording ook al gehad hebt, geef die dan ook vooral door aan je zoon.
Op de school van mijn dochter kreeg mijn vader een keer excuses over een faux pas tegenover mijn dochter. Dochter meldde later terecht dat ze haar zelf excuses hadden moeten aanbieden.
Uiteindelijk is het zijn leerlijn ook al ben je zijn zaakwaarnemer als ouder.

en ondertussen hier

Een gesprek gehad met de orthopedagoog van school, die echt wel met mijn dochter in gesprek wilde, heel veel vragen stelde, maar op alles een "ik weet het niet" of een "ik weet niet hoe ik het moet uitleggen" kreeg, dochter maakte ook helemaal geen oogcontact met haar. Zelfs vragen waarvan ik weet dat ze het antwoord wist kon ze ineens niet meer beantwoorden.

Ik heb formulieren meegekregen om in te vullen, zodat ze kunnen kijken wat de oorzaak is van de problemen met prikkelverwerking en hoe ernstig het is.

Vlak nadat ik daar weg was kreeg ik telefoon van de orthopedagoog, of ik het goed vond dat ze het met de ambulant begeleider over de mogelijkheid ging hebben om naar de mytylschool te gaan. Deze ab is ook verbonden aan de mytylschool. Het ging echt alleen maar om navraag doen of de mogelijkheid bestond. Hier heb ik toestemming voor gegeven.
Ik zou de mytylschool prima vinden, een stuk kleinschaliger, makkelijk met therapie en hoewel ze haar beperking echt wel geaccepteerd heeft, is het misschien toch wel lekker om niet altijd het enige gehandicapte kind in de klas te zijn. Misschien is het tijd om, in ieder geval voor nu, het idee los te laten dat regulier beter is voor haar omdat ze ook gewoon in de maatschappij moet mee kunnen draaien. Maar eerst maar eens zien of ze hier überhaupt voor in aanmerking komt.

Wat is het probleem?

Naast alle adviezen die je krijgt en alle stappen je al gezet hebt toch nog een opmerking.
Ik val over dit zinnetje: 'School schrijft doodleuk dat zoon deze periode in zijn eigen klas en bij zijn eigen mentor kan blijven en dat dat erg fijn voor hem is.'
Er is een gouden regel: je kunt pas samen praten over oplossingen als je het eens bent over wat het probleem is. Dat lijkt nu niet het geval te zijn.
Mocht het gesprek plaatsvinden, dan zou ik vooral eerst tijd besteden aan de vraag: wat is nu het probleem? Volgens school en volgens jou? Zoon is overspannen, zeg jij met de schoolarts samen; zoon zal het prettig vinden in zijn klas, zegt de school. Wellicht kunnen ze uitleggen waar ze dat op baseren en wat volgens hen dan het probleem van de afgelopen periode is. Jij kunt in elk geval uitleggen hoe jij tot je probleemstelling bent gekomen.
Er zit wel altijd een venijnige vraag onder: aan wie ligt het dan, wie is de oorzaak van het probleem? Maar eigenlijk hoef je daar niet samen uit te komen. Ieder kan voor zichzelf kijken wat een mogelijke oorzaak is; de school kan dat voor zichzelf en jij kunt dat voor je kind. Interessanter is natuurlijk: hoe gaan we verder? Het uitspreken van het gegeven, dat het zoeken naar de oorzaak nu niet belangrijk is kan al helpen om de sfeer wat te verbeteren.
Als het gaat om de vraag of jullie samen nog tot een oplossing kunnen komen zou ik een tweede gesprek voorstellen, waarmee ieder tijd heeft om erover na te denken. Jij bent daar al druk mee bezig, hopelijk nemen zij ook de tijd voor enige reflectie.
Ondertussen ligt er al een uitweg, die kan doorgaan. In die zin hoef je niet zo heel veel meer samen te werken.

Tsjor

Update van hier

Mudkip, wat klinkt dat bij jullie fijn, dat mensen meedenken is zo prettig. Hebben jullie inmiddels al iets gehoord van die mytylschool? En je dochter ziet dat eventueel ook zitten?

Hier zijn we inmiddels ook weer een paar dagen verder. De aan ons toegewezen onderwijsconsulent heeft het niet voor elkaar gekregen om het gesprek te verzetten en uiteindelijk zat ik daar dus toch alleen bij al die partijen. Schoolarts was er op het allerlaatste moment toch bij, dus dat scheelde in ieder geval voor mijn gevoel.

Ik denk dat het gesprek uiteindelijk toch best ok is verlopen al weet ik niet of de anderen daar hetzelfde over denken. Het begin van het gesprek was heel erg stroef. School opende met de mededeling dat ze bericht van schoolarts hadden gekregen dat zoon weer kon gaan opbouwen en dat dit overleg bedoeld was hoe we dat konden gaan doen. Ik vulde dat aan met ‘en waar we dat kunnen gaan doen’ waarop school reageerde met de opmerking dat er geen alternatieven waren dus dat dat wel op hun school moest. Ik liet weten dat dat wat mij betreft geen optie was, waarop leerplicht constateerde dat we in een impasse zaten

School bleef vervolgens erg pushen richting mij over waarom ik het niet wilde (zie conclusie schoolarts), waarom dat dan zo moeilijk was voor zoon (ik ben geen psycholoog, die heb ik inmiddels wel ingeschakeld, maar als moeder heb ik wel wat vermoedens). Eigenlijk veel gepush om zoon toch vooral naar hen te laten doen, waarbij het eigen straatje flink werd schoon geveegd met daarbij de nodige onwaarheden.

Veel van de onwaarheden waren naar mijn idee niet relevant, omdat ik liever naar de toekomst wilde kijken en geen welles nietes over het verleden wilde, maar op een gegeven moment maakte ik me toch kwaad en wilde ik de mail erbij pakken om te bewijzen dat iets niet klopte. Voor mijn gevoel was dat de ommekeer in het gesprek. Ik wilde gewoon graag naar een oplossing zoeken en dat heb ik duidelijk gemaakt, terwijl school er bij bleef dat er geen oplossing was.

Ik heb aangegeven dat er genoeg mogelijke oplossingen zijn, maar dat je er wel naar moet zoeken. Dat deuren pas open gaan als je er aan rammelt en dat er inderdaad geen oplossingen zijn als je er niet naar zoekt. Dat ik zelf best wat alternatieven in mijn hoofd had, die ik bij voorkeur eerst met de onderwijsconsulent wilde bespreken. Ook heb ik benoemd dat ik ervan uit ga dat ik volgende week nog geen school heb en dat ik het op prijs zou stellen als school voor nu wat huiswerk voor hem zou hebben. Dat is dus wat we uiteindelijk af hebben gesproken. Ik zou met die onderwijsconsulent gaan praten over alternatieven, mentor zou mij wat huiswerk sturen en er werd een vervolgafspraak gepland.

Merkte wel dat het in dit soort overleggen goed is om voorkennis te hebben en zeker niet alles te geloven wat nogal stellig wordt gebracht over wat wel en niet mogelijk zou zijn. Zo werd hier steeds benadrukt dat tussentijds overstappen in deze regio geen optie is. Scholen zijn echter formeel verplicht om binnen 10 weken te beslissen of ze een leerling aannemen. In het overleg beweerden ze echter zo stellig dat dat niet zo was, dat je dat als onwetende ouder zeker zou geloven.

Gisteren overleg met de onderwijsconsulent en dat voelde heel prettig. Alsof er een last van me afviel. Waar school constant in onmogelijkheden dacht en waar ik zoveel mogelijk probeerde aan te sluiten bij de beperkingen die vanuit school werden gegeven, veegde de consulent zelfs die beperkingen van tafel, waardoor de mogelijkheden nog veel groter werden. Erg prettig.

Onderwijsconsulent gaf aan dat ik een helder verhaal had en al erg veel gedaan had. De volgende acties neemt hij en ik hoef even niets te doen. Ik twijfelde door de druk vanuit school en ook wel een beetje door ervaringen op dit forum best wel en was bang dat men mij zou verwijten dat ik de tegenwerkende ouder was, maar ik had al zoveel gedaan, dat ik nu wel even af kon wachten

Opstelling bij een gesprek

Ondertussen blijft het lastig als je een gesprek hebt waarbij de andere partijen in de meerderheid zijn en jij daar in je uppie zit. Ik ga me dan altijd een beetje als voorzitter opstellen en keer het proces om: jij als ouder wil informatie van alle partijen over hoe zij tegen het probleem aankijken, dus als iemand het woord heeft gehad vraag je aan een andere partij aan tafel hoe die tegen het probleem aankijkt. Jij hebt de regie in handen, jij moet uiteindelijk bepalen wat voor je kind het beste is, dus jij moet alle informatie en visies op tafel krijgen die jij daarvoor nodig hebt. Als het onduidelijk is waarom iemand erbij zit, vraag dat dan rustig: vanuit welke invalshoek zit jij hierbij, is dat voor mij of voor de school, is er een mogelijke positieve bijdrage van je te verwachten voor een oplossing etc. Zo beschaafd mogelijk natuurlijk, maar je mag wel beslist en duidelijk zijn: je kind valt niet zomaar in handen van welke goede-bedoelingen-instantie dan ook. Hoe kom je hier, wie heeft het gevraagd, vanuit welk protocol etc. als het te vaag blijft maak je daar een probleem van: je wil niet zomaar met iemand over de problemen van je zoon praten. Eventueel kan die persoon de zaal verlaten en kan het gesprek verder doorgaan.

Groot papier voor je met daarop de vragen: 1. wat is het probleem 2. waar baseer je dat op (heb je met mijn kind gesproken, iets gelezen, mondelinge informatie?).
Korte aantekeningen maken en bij elke spreker goed noteren van waaruit iemand dat zegt (welke organisatie).
Vervolgens concluderen dat niemand het rapport van de schoolarts noemt. Navragen: waarom niet? Bespreken wat de relevantie is van zo'n rapport (als algemene vraag, niet persoonlijk jouw mening geven).
Daarna kun je pas aangeven dat het rapport van de schoolarts voor jou uitgangspunt is als het gaat om je kind.
En dan de vraag: wat doen we hiermee? Iedereen heeft aan andere insteek en andere probleemstelling, maar de probleemstelling van de schoolarts wordt niet meegenomen, terwijl dat wel de probleemstelling is waarmee jij als ouder verder wil gaan.
Hopelijk trekken ze dan de conclusie dat het toch wel verstandig is om zich daarin te verdiepen. Als ze aangeven dat ze dat niet willen, om wat voor 'formele' reden dan ook, dan moet je concluderen dat er geen gemeenschappelijk beeld is van wat nu het probleem is. Je kunt duidelijk blijven: als ouder ga ik verder op basis van het rapport van de schoolarts.
Een formeel probleem zou kunnen zijn dat het om medische gegevens gaat, die niet gedeeld mogen worden. Dat probleem wordt opgelost met toestemming, die jij kunt geven, en je kind als je kind ouders is dan 12; of die je kind moet geven als hij ouder is dan 16.

Om het gesprek naar je toe te trekken kun je, na de introductie van de voorzitter, de vraag stellen: ik zou graag eerst willen weten met wie ik om de tafel zit en hoe ieder aankijkt tegen het probleem? Dan schuif je naar voren, pen in de aanslag, en je kijkt iemand aan, uitnodigend om te gaan praten. U bent? Vanuit welke instantie? Wat is uw betrokkenheid hierbij? Wat is volgens u het probleem van mijn zoon? Vat samen, maak korte aantekeningen, reageer vooral niet als er iets gezegd wordt waarmee je het niet eens bent: het is hun visie.
Als iedereen geweest is kun je aangeven welke problemen je herkent (ja, je zoon gaat niet naar school en dat is ook voor jou een probleem) en hoe je daarmee omgegaan bent (eventueel opsomming van alle acties -niet verwijtend, niet te gedetailleerd-, maar vooral uitmondend in rapport van de schoolarts). Dan concluderen dat zij dat rapport niet noemen.
Pas veel later kun je eventueel het advies van de schoolarts naar voren schuiven. Dat is namelijk een oplossing. Als zij de problemen niet op dezelfde manier zien zullen ze ook de oplossing niet delen.

Je praat met professionals. Stel je dan ook op als professional. Zij verwachten een onprofessionele, amateuristische, emotionele ouder tegenover zich, die zij moeten overtuigen van iets, waarvan die ouder geen weet heeft. Laat hen maar hun 'professionaliteit' op tafel leggen en reageer daar zelf ook als professional op. De emoties, verontwaardiging en wanhoop bewaar je voor later, thuis.

Tsjor

Oh jee,

Het gesprek is al geweest. sorry voor mijn te late reactie. Fijn dat de schoolarts erbij was.

Tsjor

Toch bedankt

Toch bedankt voor je adviezen. Het zijn zeker nuttige tips en ze zijn niet alleen voor mij bruikbaar.

Hier vandaag opeens post van een andere school die onder hetzelfde bestuur valt als de huidige waarin ik word bedankt voor de aanmelding van mijn zoon op die school. Ik weet nergens van. Enige wat ik zeker weet is dat zoon ook niet naar die school gaat.

Zelf actief blijven

'Dat is dus wat we uiteindelijk af hebben gesproken. Ik zou met die onderwijsconsulent gaan praten over alternatieven, mentor zou mij wat huiswerk sturen en er werd een vervolgafspraak gepland.'
Dat strookt niet met 'aanmelding op een andere school onder hetzelfde bestuur'. Ik zou echt zelf gaan bellen en uitzoeken: wie heeft dat gedaan, op basis waarvan etc.

Tsjor

Overigens

Uit jouw verslag komt wat mij betreft wel naar voren waar het verkeerd ging: school neemt de oplossing voor zich (schoolarts zegt dat kind weer kan opbouwen), maar praat niet over het probleem (kind is overspannen door school). Zolang daar geen overeenstemming over is zullen de wegen uit elkaar lijven lopen: jullie pakken niet hetzelfde probleem aan. Neemt niet weg dat je ondertussen gewoon je eigen weg moet bewandelen.

Tsjor

Ik verwacht

Ik verwacht dat die aanmelding op die andere school voor dat gesprek is gedaan. Gesprek was immers donderdag pas eind van de middag en die brief van die andere school zaterdag al hier bezorgd.

En dat misverstand met school is de wereld wel uit. Schoolarts had zwart op wit gegeven dat ze een mogelijk trauma vermoedde en dat opbouw op de huidige school niet verstandig was. Leek ook geen misverstand maar meer onwil om verder te zoeken. Dat gaat nu dus wel gebeuren en ben ook echt blij met de steun van de onderwijsconsulent daar in.

Zo werkt het..

Het is triest maar zo werkt het vaker..
Wil je dat je kind naar een andere school gaat, steekt de oude school er een stokje voor omdat een overschrijving naar een school binnen de gelederen minder stof doet opwaaien dan een uitschrijving; een vorm van de inspectie zoet houden.
De lpa werkt er aan mee want die wilt dat een kind ergens staat ingeschreven.

Je aanmelding bij de school die je op het oog hebt, is nog niet rond. De oude school kan een heel negatief beeld over je kind schetsen zodat je verzoek zelfs afgeketst wordt. Het is triest want er wordt niet in belang van een leerling gedacht.

We hebben dit ook mogen meemaken. Kind ging zodoende naar school binnen de gelederen. Tegen alle verwachtingen in, was dit een superoplossing; dit hadden we veel eerder moeten doen. Kind bloeide op.

We hadden veel steun aan de consulent. Maar zij kunnen ook niet alles naar hun hand zetten.

Daarmee de vraag of het alternatief van de oude school echt zo slecht is..

weer een gesprek gehad

Vandaag hebben we een gesprek gehad met de ambulant begeleider, deze is verbonden aan de mytylschool. Het gesprek was heel erg fijn, ze gaat alles in het werk stellen om dochter op de mytylschool te krijgen, maar alles is natuurlijk afhankelijk van of men vindt dat dochter in aanmerking komt voor speciaal onderwijs.

Mijn dochter was opener dan ze in tijden is geweest tegen iemand, niet dat ze nu haar hele ziel heeft blootgelegd, maar er kwam meer uit dan in eerdere gesprekken met andere mensen.

De ab gaat nu contact opnemen met de zorgcoördinator van school, met de mentor, met de ergotherapeut en met iemand van de mytylschool.
Ze gaat met deze mensen de papierwinkel in orde proberen te maken, ze gaat zorgen dat mijn dochter schoolwerk krijgt om thuis te doen (ze is inmiddels helemaal het spoor bijster van waar ze op school gebleven zijn), niet om dit jaar te halen, de begeleider adviseert om dit jaar gewoon maar te laten gaan, omdat het teveel druk op haar legt om het nu allemaal in te halen en mogelijk alsnog met hiaten in haar kennis naar de 2e te gaan, maar wel schoolwerk te doen thuis zodat haar hersenen niet wennen aan niks doen.
Ze gaat een gesprek regelen op de mytylschool en mogelijk kan mijn dochter er een keer een dagje meedraaien.
We slaan kennelijk wel wat stappen over, volgens de ab komt een eventuele overstap naar het speciaal onderwijs pas echt ter sprake na een paar gesprekken omdat ouders aan het idee moeten wennen, maar die fase zijn deze ouders inmiddels wel voorbij.

Ze heeft niet één keer gezegd dat mijn dochter toch écht weer naar school moet, niet gevraagd hoe mijn dochter dacht dat haar problemen opgelost konden worden.
Wel een leuk gesprekje met haar gevoerd waar ze stiekem een heleboel info mee los heeft weten te krijgen.
Het was ook al gewoon heel fijn dat er iemand tegenover me zat die ik niet hoefde uit te leggen wat de beperking van mijn dochter inhoudt, ze zei gewoon "ik zie dat je deze beperking hebt, hoe heb je daar precies last van?" en daar wilde mijn dochter best antwoord op geven. Terwijl de orthopedagoog vroeg "wat heb je?" en daarop kwam alleen een "ik weet niet hoe ik dat uit moet leggen, ik weet nu even niet hoe het heet"
De ab leek mijn dochter zo goed te snappen.

Ik ben heel erg benieuwd wat hier uit gaat komen.

Mooi,

Zo fijn als iemand met je meedenkt.

Gefeliciteerd

Het zal heus nog wel eens onverwacht gedoe geven maar met dit steunpunt op de Mytylschool heb je een prachtige korte route, iemand die jou bijstaat en die het snapt. Waar je aan een half woord genoeg hebt. Die je kan helpen om de bureaucratische hobbels te nemen. Heerlijk. In plaats van het relatieve onbegrip op een reguliere school echt wel een verademing.

Update

Toch ook van ons maar even een update. Onbedoeld kaapte ik dit topic laatst een beetje, omdat mijn zoon dus ook niet meer naar wilde. In eerste instantie op zoek gegaan naar een andere school, maar scholen (hier) hebben de onderlinge afspraak dat ze tussentijds geen leerlingen aannemen (alleen bij verhuizingen wel). Vervolgens maar naar de schoolarts gegaan, die vaststelde dat zoon overspannen was en mogelijk een trauma had opgelopen op school. Advies was om te gaan reintegreren, maar niet op de huidige school.

Inmiddels zit zoon twee en een halve maand thuis en zijn we eigenlijk nog niets verder. Inmiddels staat ook vast dat zoon niet over gaat (ook een ingewikkeld verhaal en heb niet meer helemaal scherp wat ik hier al geschreven had, daarom nu gewoon even kort). Zittenblijven was sowieso al geen optie voor de huidige school en andere niveaus bieden ze niet, dus ook in dat opzicht is duidelijk dat we een andere school nodig hebben.

Streven was om hem zo snel mogelijk naar een andere school te doen. School van eerste voorkeur had ik zelf al een intakegesprek mee gehad, maar die willen niet eerder dan 12 juli laten weten of ze plek hebben. Wat dat betreft heel ongunstig dat mijn zoon alleen maar een mogelijk trauma heeft opgelopen op de huidige school. In feite zijn scholen namelijk verplicht om binnen 10 weken na de aanmelding te beslissen of er plek is. Alleen als een kind formeel al een school heeft, heeft die regel verder geen consequenties, terwijl als het kind van school was gestuurd, dan had de school hem na die 10 weken moeten plaatsen (tenzij zij niet de benodigde zorg bieden of als er echt geen plek is), maar nu dus niet.

Inmiddels is er ook een onderwijsconsulent betrokken, die heeft ook nog niets kunnen bereiken bij school 1 of school 2. Meerdere keren breed overleg gehad. Huiswerk gevraagd voor zoon waar ik nu al meerdere weken op wacht. Ook al meerdere keren gerappelleerd. Ik heb inmiddels maar zelf de nodige dingen gekocht om verder te kunnen.

Ik heb de illusie niet meer dat we voor de vakantie iets vinden, maar hoop toch echt dat er iets is voor na de zomer.

Lpa

@Anoniem, ik mis de lpa in je verhaal. Een lpa doet veel om kinderen binnen de schoolbanken te krijgen, tot bemiddeling aan toe. Een lpa kan ook je vriend zijn.

Lpa

Lpa is een van de partijen die bij zo’n breed overleg zit. Net als de schoolarts, het samenwerkingsverband en het buurtteam.

Lpa kon trouwens weinig betekenen. Zoon is immers ziek en schoolarts raadt het af om hem op dit moment naar de huidige school te sturen. We hebben dus een alternatief nodig en daar zijn we druk mee bezig en natuurlijk heeft een goed alternatief dan de voorkeur en we willen niet alleen maar een school die toevallig NU plek heeft verkiezen boven de scholen met een betere zorgstructuur die toevallig pas na de zomer plek hebben.

Niet arrogant bedoeld overigens

Bedenk me net dat het misschien arrogant klinkt dat ik schrijf dat ik bij voorkeur voor de betere plek na de vakantie ga, maar zo is het niet bedoeld. Merkte afgelopen periode echter dat veel scholen pas net voor de vakantie aan kunnen geven of er plek was, terwijl er aan de andere kant veel druk was om juist nu een plek te vinden.

Natuurlijk wilde ik ook graag een plek nu. Maar hoe dichter we bij de vakantie komen, hoe kleiner die kans wordt en als ik moet kiezen tussen een plek op school 1 na de vakantie of een plek op school 7 nu, dan ga ik toch voor school 1.

Hier

Dochter was thuiszitter en dankzij het samenwerkingsverband kon zij terecht op een school (van haar keuze).
Het SWv deed een dringend beroep op de school en enkel bij zwaarwegende redenen mocht de school dan de leerling weigeren.
Wij hadden niets van doen met een lpa of schoolarts.

Formeel

Formeel mogen scholen een leerling (die aangemeld wordt op het juiste niveau) ook alleen weigeren als ze of de zorg niet bieden die de leerling nodig zou hebben of als ze geen plek hebben. Beide dingen moeten dan ook wel echt aantoonbaar zijn.

De zorg die mijn zoon nodig heeft, is vrij algemeen en die zou door zowel school 1 als school 2 geboden kunnen worden. Op basis daarvan kunnen ze dus niet weigeren.

School 1 heeft echter al heel duidelijk aangegeven dat ze pas half juli weten of er plek is voor volgend schooljaar. Deze school valt onder een ander samenwerkingsverband en het huidige samenwerkingsverband heeft hier nog niet geprobeerd invloed uit te oefenen.

School 2 heeft verder nog geen duidelijkheid gegeven, maar had aan onderwijsconsulent aangegeven in principe nog wel plaats te hebben. School valt onder hetzelfde samenwerkingsverband als de huidige school en hier zou het samenwerkingsverband gemakkelijker wat moeten kunnen doen. Helaas is de onderwijsconsulent nu op vakantie en ligt een en ander daardoor een beetje stil. Heb zelf wel geprobeerd contact te krijgen, maar nog geen reactie.

Eigenlijk ook wel logisch dat scholen op dit moment niet zitten te wachten op een zij-instromer. Wij zitten regio midden. Meeste scholen hebben binnen nu en 2 weken toetsweek. Dat is natuurlijk ook niet echt een moment en op die scholen zijn ze nu ook druk genoeg, al was het voor zoon fijner geweest als hij wist waar hij terecht kwam. In september heeft hij immers bijna een half jaar thuis gezeten en dat doet ook wat met een kind.

Officieel zouden scholen binnen 10 weken na aanmelding moeten laten weten of er plaats is, alleen met die regel kan ik vrij weinig nu. Schiet bovendien ook niet op om met strijd op een nieuwe school te beginnen.

mytylschool

De kogel is door de kerk, vanmorgen hebben we gehoord dat mijn dochter naar de mytylschool mag.
We weten inmiddels ook dat een vriendinnetje van de basisschool ook gaat, wel naar een ander niveau, dus ze zullen niet bij elkaar in de klas zitten, maar er worden al plannen gemaakt om samen te fietsen.
We hebben een gesprek en een rondleiding gehad, wat een wereld van verschil, de afdeling VMBO is 1 gang, de klassen zijn klein. De leerlingen blijven in het lokaal en de docent komt naar hun toe, misschien kan ze weer aangepast meubilair krijgen. Nadeel is dat er maar een beperkt aantal vakken wordt gegeven en daar moet ze het mee doen, er valt verder niks te kiezen, maar dat zag ze zelf niet als een bezwaar, zeker niet toen ze hoorde dat er geen Frans gegeven wordt.

Ikzelf ondertussen wordt heen en weer geslingerd tussen ontzettend blij omdat dit is wat ze zelf wil en ze hier op haar plek zal zijn en verdrietig, want het voelt toch een beetje als een stapje terug, aan het eind van groep 8 had ik nooit verzonnen dat ze het niet zou redden op een reguliere VO school. Niet dat ik het op zich vervelend vind dat ze naar de mytylschool gaat, maar ik had haar gewoon gegund dat dingen makkelijker zouden gaan.

Bedankt allemaal voor het meedenken en het luisterend oor.

Anoniem, ik hoop dat jullie ook heel gauw meer weten en dat je zoon naar de school van voorkeur kan.

Wat mooi

En ik snap ook jouw bedenkingen. Maar ik denk dat veel ouders met kinderen zonder "iets" ook heel blij zouden zijn met een klein, begripvol schooltje. En dat is waardevol. Uiteindelijk gaat het erom dat ze haar diploma haalt.

Mudkip ea

Ik heb niet alles gelezen aan reacties. Wij zitten al jaren met dezelfde problemen, al uit mijn kind zich niet zo extreem als wat jij vertelt. Ook overprikkeld, ADD symptomen. Allerlei klachten maar nog wel op school kunnen houden met af en toe een spijbeldag en soms eens een weekje. Toch 2 jaar geleden weer traject ingegaan met uiteindelijk structurele afspraken bij GGZ psycholoog. Dat schijnt te helpen, iemand die weet wat kind ervaart/doormaakt. Klachten zijn niet over(natuurlijk) maar kind krijgt nu handvatten om met klachten om te gaan en lijkt wat beter met de klachten/beperkingen om te kunnen gaan. Is ook wat ouder(16 nu) dus zal ook helpen. Ik snap de frustratie aan jullie kant ook, wij voelden dat hetzelfde. Niet naar school kunnen en dan wel thuis leuk aan de pc hangen, klopte voor ons ook niet. We kunnen ons er nu beter in inleven.

herkenbaar

Hier rond de kerst hetzelfde probleem gehad met dochter van 14. Zij heeft ook een diagnose maar is ook een extreem koppige puber.

iedere ochtend was het raak. Ik wil niet naar school, ik heb hoofdpijn, ik wil naar een andere school. Ze bleef thuis en dan nam ik haar telefoon ook mee. Huilend in de auto op weg naar werk want ik had ook met haar te doen.

Uiteindelijk heb ik de school verteld dat ze het heel erg moeilijk had op school, dat ik niet precies de vinger op het daadwerkelijke probleem kon leggen en dat dochter er echt niet met school over wilde praten. Ik heb niet gezegd dat zij naar een andere school wilde.

met een zorgbegeleider (gespecialiseerd in haar aandoening) en dochter vele gesprekken gehad. Bijvoorbeeld dat dochter ook moest leren haar grenzen aan te geven als ze zei dat ze hoofdpijn had en niet naar school kon. Ik geloofde dochter op een gegeven moment niet eens meer. Ik moest haar meer ruimte bieden om het zelf te beslissen. Dus nu vraag ik aan haar : kun je het gaan proberen want als het niet gaat, kun je naar huis komen. Als ze besluit dat het niet gaat, dan respecteer ik dat. Weliswaar met kromme tenen want ik weet zeker dat dochter ook wel eens manipuleert maar eerlijk is eerlijk, bij haar werkt het want ze blijft nog wel eens thuis maar veel vaker probeert ze het wel en komt tot de ontdekking dat het soms ineens over is op school.

hetzelfde geldt voor huiswerk. Overigens neem ik wel haar telefoon mee als ze ziek thuis is. Maar nu is het voor iedereen acceptabel hoe het gaat en eigenlijk klonk het achteraf allemaal zo logisch en had ik minder moeten drammen. Ik ben zelf ook cva patient en weet alles over overprikkeling maar kon het toch bij haar niet accepteren en vond dat ze moest doorzetten. Terwijl ik heel goed weet dat de verwachtingen van mij naar haar op dat moment niet haalbaar waren.Ik kan en wil haar niet loslaten of onderuit laten gaan dus dit is een middenweg.

Maar het is ontzettend moeilijk en energie vretend en zoveel mensen om je heen proberen je van advies te voorzien. Maar zoals de zorg coordinator zei : wat mensen vinden, mogen ze houden...

Bij ons heeft het goed uitgepakt want ze gaat nu vrolijk naar school, heeft het naar haar zin en er is meer rust in huis. Cijfers zijn ronduit slecht maar dat kan ik nu wel loslaten omdat ze ook gewoon een puber is die echt niet wil leren.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt en wens je heel veel sterkte ! Ook en vooral voor je kind

Korte update

Ook van mij even een hele korte update. Zoon hier zit inmiddels al maanden thuis. Druk op zoek naar een nieuwe school, maar huidige school en samenwerkingsverband weigeren iets te doen met advies onderwijsconsulent. Nog geen duidelijkheid voor volgend jaar en de vakantie nadert snel.

Anoniem,

Wat naar die onduidelijkheid.
Wat doet je zoon ondertussen? Hoe meer uit het ritme van onderwijs, hoe lastiger vaak om de draad weer op te pakken.
Heb je misschien contact opgenomen met ziezon.nl? Al was het maar om de achterstand te verkleinen.
Verveelt je zoon zich niet? Zou hij interesse hebben in een zomerprogramma, al was het maar om in een ritme te komen.

Hopelijk voor jullie op korte termijn goed nieuws, nu de plekjes ingevuld zijn.
Desnoods bel je ze maandag op.

Bedankt!

Heel erg bedankt voor je reactie!. De reden dat mijn update zo kort was, is dat ik er zelf inmiddels ook best wel klaar mee ben en dat ik enorm bang ben dat school hier iets mee leest. Ik denk dat mensen die mijn zoon kennen direct weten dat het om hem gaat als ze dit topic lezen en aangezien school al zo tegenwerkt, ben ik best bang dat dit nog meer tegen gaat werken, terwijl ik hier ook goede adviezen kan krijgen. Beetje dubbel dus.

Wat jij beschrijft, is eigenlijk ook waar ik mee zit. Hoe langer hij thuis zit, hoe moeilijker het weer gaat worden. Voor de meivakantie is hij een paar weken ziek geweest en eigenlijk zou het ideaal zijn geweest als hij na de meivakantie op een andere school had kunnen starten. Op dat moment was hij er ook echt aan toe en toen zou er verder ook geen enkel probleem zijn geweest. In april heb ik hem ingeschreven op de school van onze eerste voorkeur en daar hebben we ook een positief intakegesprek gehad. Die school wilde hem echter niet tussentijds laten starten en zij kunnen pas ergens volgende week aangeven of ze volgend schooljaar plek hebben. Onderwijsconsulent had ik in de eerste instantie nog niet ingeschakeld, maar die heeft later ook geprobeerd of zoon niet tussentijds kon starten of dat we eerder zekerheid kunnen krijgen, maar dat kon niet. Volgende week dus.

Hoe verder we voorbij de meivakantie kwamen, hoe lastiger het werd om hem tussentijds al ergens te laten kijken. School van tweede voorkeur leek heel lang goed te gaan komen, maar is vastgelopen na tussenkomst van de huidige school. School van derde voorkeur is me afgeraden door onderwijsconsulent en aangezien die verder behoorlijk met mij op een lijn zit, denk ik dat ik dat maar aan moet nemen. Inmiddels zijn we zo’n beetje bezig met school 4-7 op onze voorkeurslijst en dat terwijl de tijd dringt.

Zoon zal dus in geen geval nog voor de vakantie op zijn nieuwe school kunnen kijken en als we al een school vinden, is de kans groot dat het een school is die hij totaal niet kent (tenzij het dus school 1 wordt). Na de vakantie moet hij dus naar een school gaan waar hij niemand kent en ook geen weg. Mijn zoon heeft geen etiketje, maar wel flink wat autistische trekjes en hij vindt dat nu dus al heel eng. En het irritante is dat ik hem dus ook nergens op kan voorbereiden. Ja, als ik straks weet wat het wordt, kunnen we een keer langs het gebouw fietsen. Ik kan proberen na te gaan of er iemand op die school zit die ik ken, maar de kans is dus groot dat dat niet het geval is en dat gaat dus best spannend worden.

Had aan de huidige school om huiswerk gevraagd, maar het heeft meer dan een maand geduurd voor we iets kregen (ondanks meerdere rappels van de onderwijsconsulent) en eigenlijk was dat nog niet veel soeps. Inmiddels heb ik zelf een wiskundemethode aangeschaft om iets te kunnen doen en we zijn bijvoorbeeld ook Duits gaan oefenen (op zijn huidige school hadden ze Frans, maar de meeste andere scholen hier starten met Duits). Ook voor bijvoorbeeld Nederlands en Engels heb ik wat dingen bedacht die we konden doen. Ook sociaal probeer ik hem zoveel mogelijk bezig te houden en ook bijvoorbeeld wat actieve dingen.

Wat er nu gebeurt vind ik verre van wenselijk. Het liefst had ik hem meteen na de meivakantie op een andere school gehad, maar terug naar zijn oude school was gewoon geen optie.

Heb bij het schooltopic inmiddels al om advies gevraagd voor scholen hier in de regio, ook zo anoniem mogelijk. Ik hoop echt dat we wat vinden volgende week. Ben in ieder geval echt blij met die onderwijsconsulent. Ziezon ken ik niet, maar ga ik zo zoeken. Zomeractiviteit heb ik ook nog aan gedacht, maar daar staat meneer (puber als hij begint te worden) zelf nog niet helemaal achter. Eerder deden we nog wel eens een voetbalkamp of iets in die geest, maar dat wil hij gewoon niet meer.

In ieder geval echt bedankt voor je advies en ik ga nu meteen ziezon googlen.

Update

Hetvis ons helaas niet gelukt om voor het eind van het schooljaar een nieuwe school te vinden voor onze zoon en daardoor heeft hij vanaf begin april thuis gezeten.

Vorige week heb ik gelukkig definitief een andere school voor zoon gevonden en daar gaat hij komende week starten. Zelf ben ik opgelucht dat ik een school heb gevonden na alle afwijzingen en ook erg blij met deze school, daar heb ik echt alle vertrouwen in.

Bij zoon merk ik echter dat de angst weer toenemen. Hij is echt heel bang om weer naar school te gaan. Eigenlijk precies de reden dat we hem liever al voor de vakantie zouden laten wennen.

Morgen ga ik samen met zoon naar zijn nieuwe school en dan zullen we ook kijken welke hulp hij nodig heeft. Daar ziet hij tegenop, maar nog niet extreem. Dinsdag hebben ze daar individuele mentorgesprekken. Ik heb al aangeboden dat ik dan nog een keer met hem mee zou kunnen reizen. Woensdag de eerste lesdag en daar is hij vooral bang voor. Bang dat iedereen elkaar al kent (hij gaat naar de tweede, dus de klassen zijn wel veranderd tov vorig jaar), bang dat hij gepest gaat worden. Dat soort dingen. Hij moet er gewoon doorheen, hoop dat dat goed gaat, vorig jaar al genoeg ellende gehad.

Maar één kind

Er hoeft er maar één kind bij te zijn, waarmee hij wel een klik mee heeft.

Toen mijn kind na een vervelende tijd, op een andere school begon, was het ook spannend. Hij kwam vrolijk thuis want hij had op dag één reeds een ‘vriend’ waarmee hij in de pauze was opgetrokken.