'diagnoses' van anderen

Karmijn

"Eerder sprak iemand over een juf, die aan de hand van een ADD diagnose een kind kon helpen, omdat ze de trukendoos add gebruikte. Wat is er mis mee voor een juf, om zo'n trukendoos gewoon standaard uit te proberen, bij dromerige (of wat dan ook) kinderen? "

Dat was ik. De juf huidige gebruikte inderdaad de add-trukendoos al, maar dat kwam doordat ze begrip had voor m'n zoon en in hem geloofde, dat hij wel z'n best deed enzo. Dus het kan wel.
Maar de juffen van vorig jaar zagen alleen maar een kind dat niet door wil werken, en namen hem dat kwalijk. De juf waarvan er een grote kans is dat hij die volgend jaar krijgt zou er zonder diagnose waarschijnlijk ook zo mee omgaan, en dat wilden we hem besparen. Nu kunnen we de juf er indien nodig op aanspreken.
Ja, jammer dat het zo moet, maar blijkbaar de realiteit. Bovendien kan hij nu medicatie krijgen, die tot nu toe (we zijn bijna drie weken bezig) heel veel effect heeft.

Trukendoos

Ik heb slechte ervaringen met trukendozen. De juf van mijn kind dacht op basis van een aantal kenmerken aan autisme en ze trok de bijbehorende trukendoos open. Ze dacht bijvoorbeeld dat zijn stress werd veroorzaakt doordat hij voorspelbaarheid nodig had en daarom ging ze hem 'structuur' bieden. Die bezorgde hem juist extra sociale en organisatorische stress. Wat hem wél zou hebben geholpen was hem wat volwassener benaderen en hem geen rigide structuur opdringen maar met hem communiceren over de redenen waarom ze de boel zo georganiseerd had. Maar die remedie zat blijkbaar in een andere trukendoos.

De ellende met labels en trukendozen is dat ze suggereren dat allerlei symptomen bij elkaar horen omdat ze bij een bepaald label horen. Dan wordt een kind in verband gebracht met kenmerken waarvan helemaal geen sprake is (maar wie iets denkt te zullen zien ziet het!) en bijbehorende remedies die volstrekt misplaatst zijn en extra problemen veroorzaken.

Trukendoos-gereedschapskist

Zo'n trukendoos die ik bedoelde, zie ik niet als een protocol. Niet van ASS-achtig gedrag? dan dit! Adhd-achtig gedrag? Dan dat!

Juist niet. Er zijn een aantal dingen die kinderen met een stoornis heel erg kunnen helpen. Maar bij de een werkt het een, bij de ander het ander. Een monteur kiest ook uit zijn gereedschapskist. De ene keer pakt hij een hamer, de andere keer een kruiskopschroevendraaier. Hij moet dan wel eerst even kijken, wat voor een soort probleem het is. Ik ga er dan van uit, dat leerkracht professionals zijn, die wel kunnen begrijpen dat je voor verschillende kinderen, verschillende gereedschappen nodig hebt.

Er zijn dingen die altijd gelden: Kalm blijven, georganiseerd blijven, niet opgeven, positief blijven. (en ik weet, dat is al teveel gevraagd, ik weet het, ik weet het.

Maar er zijn ook dingen die je daar naast kan leggen. Grote opdrachten die niet lukken, opsplitsen in deelopdrachten. Duidelijk maken wat het kind op welk moment moet doen. Zorgen dat er voldoende pennen, potloden en gummetjes in het laatje liggen. Een kind laten friemelen en wiebelen tijdens de instructie. Een kind zelf laten verwoorden wat de opdracht is. Een kind via een code, de aandacht laten focussen, als er iets belangrijks wordt gezegd. Voorspelbaar en duidelijk zijn. Niet in discussie gaan, als je ziet dat een kind verhit raakt. Een kind de ruimte en gelegenheid geven om tot zichzelf te komen als hij overstuur dreigt te raken. Attent zijn en adequaat reageren op pesten. Een kind dat boos is, niet vastpakken, etc, etc.

En dan altijd: Als het helpt doorgaan, als het niet helpt, wat anders verzinnen.

Ik zie altijd het tegengestelde. Als iets helpt, dan stoppen ze ermee, omdat ze denken dat ze briljant waren en het probleem verholpen is. En als iets niet helpt, denken ze dat ze toch echt een briljante oplossing hadden en blijven ze koppig doorgaan op de verkeerde weg. Nog meer straf. Nog starder worden. Nog bozer praten. Nog meer afkeuring.

Dat is vaak het probleem

ze hebben op school wat cursusjes gevolgd en zijn daardoor "alwetend" op het gebied van ADHD en ASS. Ze weten PRECIES hoe ze er mee om moeten gaan. Best knap, zeker als je als moeder, die het kind van haver tot gort kent, nog dagelijks zoekt naar de juiste manier van omgaan met iets.... En dan blijkt ook eigenlijk dat op school het helemaal niet zo goed gaat. Gek vinden ze dat, want we doen het toch precies volgens het boekje..... brrrr.....

Karmijn

Beste Karmijn,
Ik vind de uitspraak die jij doet op basis van een enkel schrijfsel best dubieus. Temeer omdat jij een goede reputatie hebt als het op advies aankomt of uitleg en jouw woorden meer wegen dan die van een willekeurig ander op het forum.

Karmijn schreef:
"Jij legt mijn woorden anders uit dan ik bedoelde. Waarschijnlijk niet duidelijk genoeg geweest.

Ik bedoelde meer: Als je een kind hebt, met weinig problemen zoals Wikke beschrijft, zoals mijn andere guppies, dÁn verandert er niet veel met een diagnose."

Dan nog, kan je dat niet zeggen. Het is even onwenselijk om iemand een diagnose aan te praten als iemand er een af te raden. Je weet nl niet het hele verhaal. Je bent ervaringsdeskundige voor jouw gezin.

Misschien wonen wij in een heel gekke omgeving maar ik hoor ouders nauwelijks iets zeggen over adhd mbt een kind uit de klas. Dus, als meerdere ouders daar wat van zeggen, vind ik 'apart'. Dat kan aan die ouders liggen of aan het kind, dat weet ik dus niet. Nu naar voren komt dat er adhd-trekken te vinden zijn in de familie, wordt mi duidelijker waarom het ongepast is. Dat zijn twee goede redenen een evaluatie.

"Als wij voor onze slimme oudste een iq test hadden, dan stond er een getal op. Er verandert verder niets. Als je een kind hebt wat eigenwijs is, eigenzinnig, maar verder lekker draait, dan verandert er met een diagnose niets aan dat kind."
Alles is interpretatie, Karmijn, *alles*, ook een getal op een papiertje, bits & bytes op een scherm. De valkuil daarvan is dat de interpretatie beweegt naar de wensen van de persoon. Een diagnose kan alles veranderen, een goede of verkeerde IQ-test ook. De (on)terechte interpretatie kan alles veranderen voor een kind. Ik snap niet dat je dat niet ziet.

Vanavond 21 uur etikettenkinderen

http://zembla.vara.nl/Nieuws-detail.2624.0.html?&tx_ttnews%5Btt_news%5D=88524&tx_ttnews%5BbackPid%5D=1974&cHash=4ed8273e0c5327857eae0ad537f6e7fc
Hopelijk wordt de nuance hier wel gevonden.
Ik ben er overigens voor dat scholen daar steeds meer mee bekend zijn. Maar dan moeten ze er ook iets mee kunnen.

Maar dat wil ik niet judith

'Temeer omdat jij een goede reputatie hebt als het op advies aankomt of uitleg en jouw woorden meer wegen dan die van een willekeurig ander op het forum.'
O Judith, daar schrik ik van. Dat wil ik absoluut niet. Ik heb hier veel onder deze nick geschreven, maar als het zo werkt, dan ga ik 'onderduiken'.

Ik ben maar gewoon een ouder. Ik zie dit forum als een schoolplein, waar je samen praat over zaken die je kinderen betreffen. En dan geef je elkaar raad, zeg je wat jij zou doen in die situatie. Sommigen vormen een kliekje, sommigen roddelen.

Maar als ik al mijn woorden op een goudschaaltje moet wegen, kan ik hier niet meer schrijven. Ik wil ook kunnen schrijven als ik moe ben, of depri en zat. Ik wil met een roze bril en een grijze bril kunnen schrijven. En ik wil niet dat mijn woorden meer gewicht krijgen dan die van een andere ouder. Dan durf ik niets meer te zeggen.

Jouw laatste alinea, snap ik niet. Ik ben het wel met je eens dat een diagnose alles kan veranderen. Maar van tevoren kun je niet voorspellen of dat ten goede of ten kwade kan zijn. Want stempels en etiketten hebben een schadelijke keerzijde. Het hele traject wat je doorloopt om een stempel of een etiket te krijgen, kan schadelijk zijn voor kinderen. Het is geen gevalletje : baat het niet dan schaadt het niet.

Ik blijf erbij, dat je als je hulp en diagnose overweegt bij een kind, je eerst moet kijken naar het functioneren, de last. Als er dan alleen maar een paar opmerkingen uit de omgeving zijn, dan zou ik dat persoonlijk (!) niet als last ervaren. Want het kan mij namelijk helemaal niet zoveel schelen wat anderen van mijn kinderen vinden. Zeker de mening van moeders in de klas van mijn kinderen, vind ik niet relevant.

De psycholoog van onze zoon, vertelde ons, dat hij bij een andere psycholoog misschien wel hele andere diagnoses had gekregen. Odd en Asperger misschien wel, of pdd-nos met adhd gecombineerd. Hij is ook nog erg onhandig, dus Dcd kan er ook nog wel bij. De psycholoog vertelde dat de diagnostiek sterk afhankelijk is van de persoon die de diagnostiek uitvoert. Hoe ver kijkt men? In welke situaties kijkt men. Psychologie/psychiatrie is geen exacte wetenschap, het is niet hard. Het is boterzacht.

Wij gaan niet meer verder zoeken. Het gaat goed met onze zoon, hij leert, ontwikkelt, groeit, is redelijk gelukkig. De stempels die hij nu heeft, dekken de lading aardig. We kunnen vooruit, het bootje vaart. Dat is altijd ons doel! Dus dan boeit het ons (en zoon zelf) echt niet of er dan toch ook nog sprake is van een tikje ass of odd.

En zo kijk ik dus ook tegen diagnoses aan. Je moet kijken of je kunt varen, of je verder komt met je kind. Zo lang dat zo is, dan vind IK dat je niet een naam hoeft te hebben voor gedrag dat misschien anders is dan dat van leeftijdsgenoten. Pas als je niet meer verder komt, dan zou ik gaan zoeken. Wat is de remmende factor? Zit er een zwakke schakel die we zelf niet zien? Dat zou ik niet doen op basis van wat anderen zeggen. Sterker, wij doen het ook niet dus. Wij krijgen van anderen ook weleens opmerkingen over onze zoon (en onze andere kinderen). Tja.

Maar goed, interpreteer dit ook alsjeblieft als maar de mening van een medeouder op een schoolplein. Past het je niet, vergeet het dan, gooi het over je schouder en ga verder waar je mee bezig was.

Niet onderduiken hoor karmijn!

Mijn zoon, die jou helemaal niet kent, zou je dankbaar zijn als hij wist hoe je mijn denken hebt veranderd. Dus blijf gewoon posten, niet voor ons, maar voor die ontplofbare, maar lieve kleine mannetjes (en vrouwtjes)!

Overigens zou ik je er toch wel weer uitpikken onder een andere nick, denk ik...Uiteindelijk gaat het om het advies, en wat je daar als ouder zelf mee kan, of niet. Inderdaad, net als op het schoolplein, waar ik - naast een hoop prut - ook hele waardevolle adviezen vandaan heb mogen halen.

Helemaal eens met karmijn

Ik kan mij van begin tot einde vinden in de posting van Karmijn. Mooi verwoord weer

Zembla: gaap...

Ik heb gekeken, het was weer dezelfde opgewarmde ouwe hap. Geen open deur werd in zijn sponningen gelaten. Teveel etiketjes, jongens en juffen, ach je kan het zelf ook wel bedenken.

Schoolplein

Beste Karmijn,

"[...] Het hele traject wat je doorloopt om een stempel of een etiket te krijgen, kan schadelijk zijn voor kinderen. Het is geen gevalletje : baat het niet dan schaadt het niet."

Dat kan maar dat is aan de ouders, zelf om daar hulp of ondersteuning voor te zoeken. Het kan ook zijn dat het vervelend is (voor het kind) maar dat de baten uiteindelijk zo groot zijn omdat er eindelijk iets aan hulp of begrip komt. Evenzo kan het schadelijk om een diagnose te krijgen die de lading niet (genoeg) dekt of om geen diagnose te krijgen.

Dat is geen reden om een onderzoek te ontraden of aan te raden. Maar dat is naar mijn gevoel wel wat je doet onder het mom 'wat verandert een diagnose nou?' (kan heel veel zijn of net dat ene dat heel nodig is) en 'als ouder weet je toch wel wat je kind nodig heeft' (sommige ouders weten dat niet en hebben meer dan een handje nodig om te komen, waar jij bijv al bent).

Verder schrijft Karmijn:
"Ik blijf erbij, dat je als je hulp en diagnose overweegt bij een kind, je eerst moet kijken naar het functioneren, de last. Als er dan alleen maar een paar opmerkingen uit de omgeving zijn, dan zou ik dat persoonlijk (!) niet als last ervaren."
Maar dat weet je in het geval van de eerste posting niet. Je gaat af op wat er geschreven wordt en dat is heel summier en heel vaag, toch. Wat is een paar opmerkingen van de omgeving en hoe valide zijn die opmerking? Je had ook kunnen uitgaan dat zo'n opmerking juist heel valide is. Dit, in combinatie met een genetische achtergrond met adhd (dat later bekend werd en waar niet naar gevraagd werd), krijgen zulke opmerkingen mogelijk een andere lading. Ondertussen heb jij al een stellige opmerking gedaan.

"Want het kan mij namelijk helemaal niet zoveel schelen wat anderen van mijn kinderen vinden. Zeker de mening van moeders in de klas van mijn kinderen, vind ik niet relevant."
Ik durf te zeggen dat dit onzin is. Natuurlijk doet dat je wat. En natuurlijk schrijf jij hier niet om ongelezen en niet-serieus genomen te worden. Net als de rest op het forum.

"De psycholoog van onze zoon, vertelde ons, dat hij bij een andere psycholoog misschien wel hele andere diagnoses had gekregen."
Het is geen exacte wetenschap maar het is wel wetenschap, boter uit de ijskast (en zeer afhankelijk van de deskundige die je treft: kom je met een kind met adhd en asperger bij een deskundige die alleen kennis heeft van adhd, rolt er alleen adhd uit). HET argument om te zorgen voor een goed onderzoek, gedaan door goede en ervaren onderzoekers. En schoolpleinopmerkingen kan, maar mijns inziens moet je bewust zijn van het aanraden of ontraden van een diagnosetraject.

"Wij gaan niet meer verder zoeken. Het gaat goed met onze zoon, hij leert, ontwikkelt, groeit, is redelijk gelukkig."
Nee, jullie zijn uitgezocht. Dus nog een argument om juist wel voor een diagnosetraject te gaan, toch?

"En zo kijk ik dus ook tegen diagnoses aan. Je moet kijken of je kunt varen, of je verder komt met je kind. "
Karmijn, dat weet je niet van tevoren. Je weet niet welke diagnose er uitkomt, je weet niet of je er op kan varen, welke hulp je kan krijgen en welke hulp waardevol is. Dat kan je pas achteraf zeggen. Voor iedereen is het anders. Zeg je het vooraf, kan dat iemand enorm afschrikken en doen ze niets. Vergeet niet dat de lading ook weer anders wordt met 'je weet toch intuitief wel wat je kind nodig heeft'. Nou, nee. Weer een kind zonder kans op de juiste ondersteuning, denk ik dan.

"Zo lang dat zo is, dan vind IK dat je niet een naam hoeft te hebben voor gedrag dat misschien anders is dan dat van leeftijdsgenoten. Pas als je niet meer verder komt, dan zou ik gaan zoeken."
Dat zeg jij met een diagnose voor jouw zoon. Dat is een beetje in tegenspraak met elkaar. Achteraf zeggen hoe je het liever had gehad, is makkelijk. Dit is nu vloeibare boter. Waar ligt de grens niet meer verder kunnen? Is dat jouw grens, mijn grens? Je moet eens weten hoe ellendig het leven van sommige kinderen is omdat ouders panisch zijn dat hun kind misschien een etiket krijgt.

"Maar goed, interpreteer dit ook alsjeblieft als maar de mening van een medeouder op een schoolplein. Past het je niet, vergeet het dan, gooi het over je schouder en ga verder waar je mee bezig was. "
Maar jouw diangoseadviezen zijn niet dusdanig. De rest van jouw adviezen wel. Er is niets mis met je adviezen ansich, wel wat met hoe je omgaat met het ontraden van een diagnosetraject. Daar heb ik wat mee.

Judith

Judith, dit gaan we niet eens worden. Ik vind dat ik in mijn eerste posts heel duidelijk heb omschreven hoe wij hier omgaan met dit dilemma, wat voor het grootste deel van ons gezin opgaat.
Ik beschrijf welke vragen wij onszelf stellen om de keuze te maken. Waar voor ons de grens ligt tussen 'wel-diagnose/niet-diagnose' Ik kan het niet veranderen, zo kijken wij er tegen aan en zo gaat het dus hier. En zo zou ik het dus ook aan een ander adviseren.
Anders deed ik het zelf ook wel anders.

Tegenovergesteld

We verschillen van mening op dat ene punt. Ik snap je insteek en ik ben het ook helemaal met je eens, op de laatste zin na. Ik vind niet dat je iets zomaar kan adviseren: jij kent de situatie van de ander niet, zij de jouw niet. Maar goed.
En stiekem vraag ik me af hoe welkom een mening hier is die volkomen voor medicatie is (en dus diagnosetraject, anders kom je niet aan dat soort medicatie) en daarin wat verder gaat dan advies.
Maar ik ben bang dat we niet veel verder hierin komen.

? medicatie

Ik lees hier heel vaak over medicatie en de hulp en steun die dat biedt, kijk maar wat er gebeurt als Onno langsvliegt?

Zelf aarzel ik erg of we met school de 'verse diagnose' over ons kind gaan bespreken, en ik voel me door karmijn's posting niet in een richting geduwd , wel uitgedaagd om kritisch te denken en kijken waar we mee geholpen zijn. Zij zijn toch ook hulp gaan zoeken in de prof. hoek toen ze vastliepen?

Hoedanook, ik ben blij dat wij als ouders nu bevestigd zien dat er wel degelijk sprake is van een soort stoornis (of afwijkende voorporgrammering ), en dat wij niet enorm hebben gefaald, zogezegd.
Maar wij hebben ook wel wat twijfels over degene die de diagnose heeft gesteld en zijn argumentatie daarover.

Zolang we geen rugzakje aanvragen, maakt dat verder niet uit, en liefst laat ik school alleen weten dat ons kindj erg prikkelgevoelig is.. En hoop ik dat ze er rekening mee houden zonder iets zwart op wit te krijgen.

Maar dat klinkt al erg naief, vrees ik

Vertigo

"liefst laat ik school alleen weten dat ons kindj erg prikkelgevoelig is.. En hoop ik dat ze er rekening mee houden zonder iets zwart op wit te krijgen.Maar dat klinkt al erg naief, vrees ik " van.
Zo hebben wij het ook gedaan. En nog steeds geen spijt van. Zoon is inmiddels 11, dus het kan wel degelijk. Maar goed, het hangt natuurlijk erg af van je kind en van de instelling van de leerkracht. Wij hebben altijd heel openlijk met de leerkrachten gesproken over de eigenaardigheden van onze zoon. Waar heeft hij moeite mee, wat merkt de leerkracht ervan, hoe kunnen ze hiermee zoon het beste ondersteunen? Dit deden (en doen) we overigens alleen als er aanleiding toe is. Dus als zoon zelf aangeeft dat hij zich niet happy voelt, of als school aangeeft dat dingen niet lekker lopen. Maar we hebben nooit verteld welke naam de psychiater aan deze eigenaardigheden heeft gegeven. In ons geval zie ik daar ook geen toegevoegde waarde in. Nu staat zoon centraal (inclusief zijn talenten en zwakkere punten), en dat wordt niet verbloemd door een 'containerbegrip'. Het scheelt mogelijk wel dat onze zoon best goed functioneert in het reguliere onderwijs en nauwelijks extra tijd van de leerkracht nodig heeft. Sterkte ermee, het blijven lastige afwegingen! Hadden we maar zo'n glazen bol...

Aanvulling

Ik lees mijn bericht nog even na, en daaruit zou je kunnen opmaken dat onze zoon niets extra's nodig heeft van school. Dat is (helaas) niet het geval, want hij heeft wel degelijk een wat andere aanpak nodig dan andere kinderen. Maar dat heeft vooral te maken met het geven van ruimte aan hem, begrip tonen, toestaan dat hij op een zitbal zit en een MP3-speler op heeft in de klas, niet iedere maand in een ander groepje hoeft te zitten etc. Dat zijn allemaal dingen die de leerkracht amper extra tijd kosten, maar die ze wél moeten doen om hem goed te laten functioneren. En dat gaat gelukkig over het algemeen goed. Ondanks (of misschien wel dankzij?) het niet uitspreken van de diagnose van de psychiater.