'diagnoses' van anderen

Vreselijk....

Alles wat 'anders' is, is een stoornis voor sommige mensen. Maar ook, subtieler: sommigen denken dat alles wat niet bij normaal hoort DUS bij iets anders hoort. Met andere woorden, dat alles te categoriseren is. 'Druk' duidt op adhd, maar het kan ook horen bij hoogbegaafdheid. 'Overprikkeld' duidt op autisme maar kan ook horen bij hooggevoeligheid. Een leergierig eigenzinnig kind als het jouwe valt op, en een deel van de omgeving gaat dan kijken bij welke categorie het hoort. Ik vind dat afschuwelijk. Het kan ook een eigen leven gaan leiden. Mensen gaan het kind alvast zo benaderen als wat in hun ogen hoort bij de stoornis. Dat kan erg bevreemdend en beangstigend voor het kind zijn, wat zich uit in opvallend gedrag, wat weer een bevestiging is voor die amateurdiagnosticerende omgeving. Ik heb nog een variant meegemaakt. Mijn kind had een lichamelijke aandoening die ook voorkomt bij een bepaalde stoornis. De behandelaar ging zoeken naar aanwijzingen van die stoornis om de diagnose rond te krijgen en had daarbij een heel vreemde bril op. Uiteindelijk bleek de aandoening een heel andere oorzaak te hebben. "Waar rook is is vuur" is een heel gevaarlijk uitgangspunt.

Hier ook....

Dochter van 6 zit in groep 3. Vanaf de peuterspeelzaal krijg ik te horen dat ze anders is. Heel autonoom en eigenwijs, geeft soms geen antwoord als ze daar geen zin in heeft. Toen op de basisschool in groep 1 en 2 bleef ze opvallen als anders. Vanaf de peuterspeelzaal krijg ik al te horen dat ze niet altijd meedoet en luistert. Vaak doet wat zij wil. Nu in groep 3 begint het weer. Het is nu zo dat ik door dit alles toch ga twijfelen. Is er iets met haar. Ze is toch ook leuk zoals ze is en lijkt er zelf geen last van te hebben. Er is een IQ test gedaan in januari en daar kwam uit dat ze een hoogbegaafd denkniveau heeft. Volgens haar juf gedraagt ze zich niet als een hoogbegaafd kind. Haalt niet zo goede cijfers, dan weer komt die twijfel. Zou ze dan toch adhd of zoiets hebben zoals al vermoed wordt sinds de peuterspeelzaal. Ik twijfel zo erg en ben bang voor misdiagnose met alle gevolgen van dien. Aan de andere kant denk ik: maar wat als ze onzeker wordt doordat dingen niet zo goed lukken als bij anderen, helpt een diagnose haar dan om het meer te accepteren. Ik begrijp hoe je je voelt......inderdaad ben ik soms de enige blinde. Wat als ze het mishebben en gewoon iets zoeken omdat anders zijn niet geaccepteerd wordt. Ik twijfel.......

En dan over jullie kinderen

Wikke en anoniem, jullie vragen je allebei af, of je niets iets laat liggen.
Maar wat dan? Als je een diagnose zou krijgen voor je kind, dan verandert er niets. Dan weet je alleen dat je kind er niets aan kan doen dat het anders is. Maar dat wist je toch al?

Ik denk dat je er verstandig aan doet, om probleem gestuurd te kijken. Wat zijn problemen in haar leven, en wie vindt dat dit problemen zijn? Daar kun je bijvoorbeeld een lijstje van maken en dan kijken of je daar oplossingen voor kunt vinden.
In jullie posts lees ik alleen helemaal niet zo veel problemen. Wikke's kind is graag op zichzelf en eigenzinnig. Wat grappig, zo zijn mijn kinderen ook. Die gaan echt niet met konijnenoren lopen, als ze dat zelf niet leuk vinden. Ze zijn geen meelopers. Mooie eigenschap toch.
Is je kind vaak verdrietig? Is ze angstig? Heeft ze woede aanvallen? Heeft ze onverklaarbare lichamelijke klachten?
Nee, nou lekker laten gaan dan, lijkt me.

En anoniem, jouw dochter gedraagt zich volgens de juf niet als een hoogbegaafd kind? Wat een rare juf! Ik heb echt nooit begrepen dat er een speciaal gedragsprotocol is, waar hoogbegaafde kinderen zich naar dienen te gedragen.
Mijn oudste is nooit getest, maar erg slim. Ik denk dat zij ook wel hoogbegaafd is. Ik merkte al in haar eerste jaar, dat ze erg slim is. Ze snapte als peuter al erg veel dingen, heeft zichzelf op haar vingers leren vermenigvuldigen bijvoorbeeld. Maar op de basisschool is ze echt nooit opgevallen. Mooie resultaten hoor, maar niet perfect. Want ze is niet resultaatgericht, geen perfectionist. Ze snapt veel, doorziet dingen. Maar ze heeft geen zin om almaar te presteren. Dat moet ze toch zelf weten. Dat is haar karakter. Het is geen onderpresteren, maar het is: geen zin hebben om tot het gaatje te gaan. Beoordelingen op school, interesseren haar gewoon niet zo. Of ze nu een zeven een acht of een negen haalt, maakt haar niet uit.
En natuurlijk is zij ook een mens, met onzekerheden. En natuurlijk is ze ook weleens ongelukkig met zichzelf en het leven (puber). Ik let wel op haar. Ik houd het wel in de gaten. Maar ik zie dan de meerwaarde van een diagnose niet.

Een diagnose is volgens mij alleen maar zinvol, als je vast loopt. Als er dus problemen zijn, waar je met je boerenverstand en een zelfhulp boek, niet meer verder in komt. Toen wij voor onze zoon een diagnose gingen zoeken, was een van de zinnen die ik vaak dacht: 'Hoe kan dit nu? Ik snap er helemaal niets meer van!' Dat soort gevoelens, dar kan ene diagnose bij helpen.

Karmijn....

Het is vaak inderdaad terug te vinden in de familie. Bij al mijn 4 kids krijg ik al sinds groep 3 te horen dat ze vaak iets kwijt zijn en een heel rommelig laatje hebben. Zelf ben ik ook rommelig, het lukt me wel om een schoon huis te hebben maar trek een la open en zie de rommel. Mijn man deed laatst een kast open en toen viel er het een en ander naar beneden. Toen was hij het even flink zat, de arme man. Hij zegt altijd dat hij de enige is die normaal is bij ons thuis. Tijdens het avondeten is het moeilijk om niet door elkaar heen te praten en stil te zitten. Manlief wordt gek van al het lawaai aan tafel. Er kwam eens een meisje spelen die zei: Goh zijn jullie een drukke familie, bij ons thuis is het rustig, ha,ha. Dus ja, inderdaad zie je dingen terug bij alle familieleden. De een wat meer dan de ander. Chaotisch zijn al mijn kids.....en ik ook. Ik heb het boek Slim maar... aangeschaft. Staan heel goede tips in! Ik kijk altijd wat er bij ons als gezin werkt en pas het dan toe. Het is wel lastig voor mij persoonlijk om consequent te zijn aangezien ik zelf ook chaotisch ben.

Inderdaad anoniem

Bij ons is het zo, dat mijn man hoogstwaarschijnlijk adhd heeft. Wat heel erg helpt, is dat wel alles benaderen als een team. Dus niet elkaar dingen verwijten, tegen over elkaar staan. Maar naast elkaar oplossingen zoeken voor problemen.

De truuk is hier, om elkaar geen dingen kwalijk te nemen. Soms is het wel frustrerend, maar dan moeten we niet denken: 'Wat heb je dat nu weer stom opgelost.' Maar: 'Wat jammer dat het zo is gegaan, wat kunnen we doen om het weer oke te krijgen.' De toon doet zoveel.

We zijn dus heel erg oplossingsgericht bezig. Dat is ook wel weer aantrekkelijk van de adhd-ers die ik ken. Die kunnen heel goed vergeven en vergeten, nieuwe ronde nieuwe kansen. Dat is een prachtige eigenschap. Daar heb ik in al die jaren veel van geleerd bij mijn man. De familie waar ik uit kom, blijft altijd erg hangen in het verleden. Dat kan verlammend werken.

De jongste heeft het het ergst.....

Karmijn er is wel iets meer aan de hand.... Ik probeerde het kort te houden om het draadje niet te veel over te nemen. Waar mijn 3 oudste kids alleen maar dromerig en rommelig zijn, maar verder doen ze het goed op school. Is het bij de jongste toch anders, Ze presteert absoluut onder (beneden het gemiddeld, zorgelijk). Er is dus al een vermoeden van dyslexie. Dan het met andere kinderen spelen. In de pauze speelt ze meestal alleen. Dit vinden ze op school zorgelijk want de andere kinderen accepteren haar maar willen niet met haar spelen. Ik snap het niet want als ze buiten speelt in de straat, speelt ze wel met andere kinderen. Ze luistert niet naar de uitleg in de groep en mist daardoor veel. Dus ja er is wel iets aan de hand.... Wat bij de oudste 3 niet zorgelijk was, schijnt nu wel het geval te zijn. Zeg maar 3 twijfelgevallen, hebben veel eigenschappen van Adhd, maar een lichtere vorm vermoed ik. Nu de jongste? Komt ze gewoon wat moeilijk op gang en is het haar eigenwijsheid waardoor ze het niet goed doet op school? Ze schijnt heel vaak naar de wc te gaan. Ik heb inderdaad vaak het gevoel van, Hoe kan dit? Waarom is er steeds iets aan de hand op school? Hoe help ik haar?

Verdacht broertje

Wikke, ik herken helemaal wat je schrijft. Hier komt er nog eens een Oudste Met Diagnose bij, dus dat maakt Jongste (5) al helemaal verdacht. Terwijl ik geen enkel probleem met hem zie. Ja, hij is verlegen, kijkt lang de kat uit de boom, zou ook echt nooit van die konijnenoren op zetten, palilaleert (is dat een woord?) regelmatig en is bovengemiddeld slim. Op basis hiervan is de conclusie 'asperger' snel getrokken. Maar het is ook een fantasierijk kind, dat heerlijk zelfstandig kan spelen, en enorm empathisch is (troost bijv. de huilende kinderen als ze een verjaarsfeestje eng vinden). Dus enerzijds ben ik soms een beetje 'bang' om diagnose te missen (omdat ik vergelijk met Oudste die idd vreemder is), maar anderzijds: hij zit lekker in z'n vel, gaat met plezier naar school, speelt fijn. Dus ik ga geen oplossingen zoeken voor problemen die er niet zijn. En dat antwoord ik dan ook maar als goedbedoelende anderen iets opperen in de trant van 'zou hij ook..?'

Wat mooi

Wat mooi dat je ook het positieve inziet van Adhd. Dat vind ik juist zo jammer aan een diagnose, het wordt vaak zo negatief gezien. Het is inderdaad belangrijk om het te accepteren. Het heeft ook geen zin om boos te worden dat er weer iets vergeten is of rondslingert. Beter bedenken hoe we het op kunnen lossen zodat het minder of niet meer gebeurt. Bij ons thuis werken lijstjes heel goed. Als ze naar school moeten vergeten ze veel haar kammen, tanden poetsen. Ik was te veel een politie agent die riep wat er allemaal moest gebeuren en elke keer weer waren ze iets anders aan het doen. Dit voelde niet goed, ik voelde me een zeur. Toen bedachten we samen (met behulp van het boek, slim maar...) dat het handig was om op te schrijven wat er moest gebeuren in de ochtend. Als ze alle taken op tijd af hebben mogen ze hun lievelingsserie op tv zien (Martin morning) Nou mooi dat ze ineens alles keurig deden en zelfstandig! Dus inderdaad kijken wat werkt is een goed tip. Wij zijn nu nooit meer te laat op school. Dit vind ik een hele prestatie van ons. Dank voor het meedenken.

Boek

Het boek 'Hoera ik heb adhd', gaat over de positieve aspecten. Een mooi boek, ik ben blij dat ik het gelezen heb.
Wat jij beschrijft over hoe het op school gaat, anoniem, dat vind ik inderdaad wel zorgelijker klinken trouwens. Het klinkt alsof ze op school slecht in haar vel zit. Daar zou ik dan wel weer iets mee doen. Want ze moet nog heel wat jaren naar school.
Ik zou dat niet via de school laten verlopen hoor. Die hebben verstand van leerproblematiek, maar niet van het diagnostiseren van stoornissen. Juist omdat ze thuis wel met kinderen speelt, zou je gaan denken dat het met de situatie 'school' te maken heeft. En dan krijg je een heel vertekend beeld, als de diagnostiek vanuit school bekeken wordt. (wat een kromme zin, snap je wat ik bedoel?)

Karmijn....

Ik snap wat je bedoelt Het is zeker belangrijk om te voorkomen dat ze een ongelukkige schooltijd krijgt. Als we haar laten onderzoeken dan zou het bij iemand moeten zijn die ervaring heeft met Adhd maar ook met dyslexie en hoogbegaafdheid. Het een kan het ander verbloemen. Het blijft moeilijk. Ik zou het zeker niet aan school en de GGD toevertrouwen. School heeft namelijk al haar conclusie dat er iets aan de hand is zoals Adhd. Het blijft moeilijk, waar doe je goed aan.....

Wikke en karmijn

@Wikke, of jouw kind onderzocht moet worden of niet, is vanuit hier niet te zien. Dat zou je bijvoorbeeld eens met de huisarts of met school die jouw kind kennen, kunnen bespreken. Zoals Karmijn als voorbeeld geeft dat haar gezin bepaalde trekken kent, zo kan het gebeuren dat dat als gangbaar en niet hinderlijk wordt gezien in een gezin. En dan zie je misschien bepaalde dingen juist niet, of over het hoofd. Het wordt belangrijk als er een probleem is. Maar wanneer is iets een probleem (en voor wie)?

@Karmijn, jij schreef 'Als je een diagnose zou krijgen voor je kind, dan verandert er niets. Dan weet je alleen dat je kind er niets aan kan doen dat het anders is. Maar dat wist je toch al?'
Met diagnose verandert er niets? Sorry, dat vind ik nu zo'n jij-bak en ik kan er ook oprecht boos om worden. Dit is misschien jouw realiteit maar die staat misschien wel verder van die van anderen af dan je zou willen. Jouw oudste heeft wel een diagnose en vervolgens heb jij je daarin verdiept. Bij jouw andere kinderen herken jij bepaalde trekken van jouw oudste. En heb jij daarom geen behoefte aan een diagnose. Dat jouw oudste wel een diagnose heeft, is juist het voorbeeld dat een diagnose juist wel zinvol is. Uiteindelijk heeft die jouw andere kinderen ook geholpen.
Daarbij, is deze reden maar een heel eenzijdig beeld. Een diagnose is handig om te weten wat er aan de hand is (voor jezelf, je kind) en een diagnose kan handig zijn richting school, voor een rugzak etc. En een diagnose kan juist een handvat zijn om te leren hoe je je kind juist wel de dingen leert die het zo moeilijk vindt. En Karmijn, naar mijn idee 'vergeet' jij dat voor het gemak steeds. Het is een luxe positie als je je kan veroorloven geen rugzak (of medicatie, ondersteuning) aan te vragen. En een luxe als je geen diagnose hoeft te hebben en kan doen alsof er weinig aan de hand is.
Sorry, maar dit moet mij even van het hart.

Judith toelichting

Jij legt mijn woorden anders uit dan ik bedoelde. Waarschijnlijk niet duidelijk genoeg geweest.

Ik bedoelde meer: Als je een kind hebt, met weinig problemen zoals Wikke beschrijft, zoals mijn andere guppies, dÁn verandert er niet veel met een diagnose.

Als wij voor onze slimme oudste een iq test hadden, dan stond er een getal op. Er verandert verder niets. Als je een kind hebt wat eigenwijs is, eigenzinnig, maar verder lekker draait, dan verandert er met een diagnose niets aan dat kind.

Als je vergaande problemen hebt, dan helpt een diagnose wel, als een sleutel voor hulp. En inderdaad, die kant kennen we.

Ik bedoelde het dus niet in het algemeen, maar in een specifieke situatie, zoals ik die van Wikke begrijp. Een situatie waarbij de moeder letterlijk zegt: 'Ik zie wel dat ze ander is, maar geen probleem'

Anoniem

Ik herken veel van je verhaal in mijn zoon, die heeft onlangs de diagnose ADD gekregen.
Het verschil dat die diagnose voor hem maakt is dat ze op school weten dat hij niet lui etc is, maar dat hij gewoon niet kan doorwerken. Dat het dus ook geen zin heeft om hem daarvoor te straffen (doorwerken in de pauze, werk mee naar huis), omdat hij er niet van leert om de volgende keer wel door te werken.
In plaats daarvan kunnen de trucjes voor ADD te voorschijn halen. Dingetjes in de klas, bijpassende therapie, medicatie. Dat helpt hem echt. Nu, na twee weken ritalin, vertelde hij vanochtend dat hij zo blij wordt van z'n pillen.
Onze reden om hem te laten testen was trouwens ook dat we wilden voorkomen dat hij een vervelende schooltijd krijgt, motivatieproblemen en frustraties door op een te laag niveau moeten werken te voorkomen etc.
Wij hebben hem laten testen bij een dure kinderpsycholoog met een eigen praktijk. Die werd geadviseerd door de huisarts en school had er goede ervaringen mee. Daar is hij uitgebreid getest, ook oa een intelligentietest en ik heb daar een heel goed gevoel bij. Het kostte wel wat, maar ik had wel het idee dat het nu in een keer goed getest was. Dus bewust niet via de ggz ofzo.

Anders

Puur om het feit dat anderen zeggen je kind 'anders' te vinden zou ik niet de medische molen in gaan met mijn kind. Of zijn er toch wel wat problemen, ook op school?

Als je al wel een iq test hebt laten doen (anoniem was dat geloof ik) dan kan de psycholoog daar toch ook wel wat meer informatie uit halen anders dan alleen het iq. Heeft de psycholoog daar niets over gezegd?

Mijn zoon is ook 'anders' (nooit iets van gehoord van andere ouders trouwens! en past idd wel in jullie omschrijving. Daarmee is niet gezegd dat jullie kind ook een diagnose heeft! Bij hem zijn op school altijd wel min of meer problemen geweest.
Hij is uiteindelijk gediagnosticeerd. Ik heb altijd wel moeite gehad met het feit dat hij in veel situaties zo anders reageerde dan andere kinderen. Zijn diagnose helpt mij wel te accepteren dat het iets is wat in hem zit. In die zin is het voor ons wel nuttig geweest. Voor mij was bijv. belangrijk om te accepteren dat hij niet altijd de sociale context waarin hij zich bevindt goed aanvoelt en zich daaraan kan aanpassen. Het helpt me rustig te blijven als hij bijv. begint te krijsen op een sociale plek waar ik me vroeger de ogen uit mijn kop zou schamen door het gedrag van mijn (in de ogen van anderen onopgevoede) kind.

Hoogsensitief...

ik herken heel veel van jouw verhaal. Mijn dochter, groep 8, is altijd een "loner" geweest. Ze heeft een paar vriendinnetjes, maar speel liever alleen. Ze houdt niet van grote (lees: drukke) groepen en houdt zich altijd afzijdig. Ze vindt andere kinderen kinderachtig. Zij houdt erg van regels, want wat de ene dag wit is, kan in haar ogen de volgende dag niet grijs zijn. Als de meester zegt, netjes in de rij lopen, kan zij uit haar dak gaan als het chaotisch eraan toe gaat.

Is zeer leergierig, houdt van lezen en alles opzoeken en kan zich helemaal storten op 1 onderwerp.
Had met Cito een score van 549 en voor Engels bij de Cito allemaal A-scores, dus zij gaat naar VWO tweetalig na de vakantie.

Ze zit op korfbal en dat heb ik gedaan puur voor het teamgevoel en omgang met andere kinderen (gemengd). Dat gaat wonderwel heel goed! (zolang de scheidsrechter zich aan de regels houdt...). Van een moeder bij de korfbal kreeg ik te horen dat zij als "hoogsensitief" overkomt. Zij herkende dat omdat zij heel veel van zichzelf in mijn dochter's reacties ziet.

Ik heb mijn dochter altijd haar gang laten gaan, als zij er tevreden uitziet en zich tevreden voelt, waarom dat dan veranderen?

Zelfde schuitje

Wat een fijn draadje, ik herken er veel in.

Ik lees wel vrij negatieve meningen over de GGD, maar volgens mij worden wij daar juist wel goed geholpen (ggz is dat).

Qua diagnose werkt het voor ons een beeje andersom: nu we eindelijk aan de bel hebben getrokken (door acute problemen op nieuwe school), hebben we iemand die meedenkt en kijkt, na jarenlang met zijn 2en worstelen. We kennen ons kind het beste en passen ons hele gezinsleven al aan hem aan - mede dankzij dit forum heb ik steeds meer geleerd hoe dat lukt.

Er is dus wel een diagnose, pddnos al wordt dat straks ass (nieuwe dmv), en ik merk dat dat voor ons nu een soort opluchting/ verwerkingsfase is. (Ziejewel, het ligt niet aan ons en ook: we hebben niet zo van het ouderschap kunnen genoeten als anderen door alle stress en explosies enz).

Maar verder zegt de diagnose ook weer niet zo veel, en we aarzelen erg om school erbij te betrekken. De ggz-hulpverlener gaat na 3 maanden eindelijk met zoon aan de gang op in de klas, ik denk dat we dat even moeten afwachten.

Zelf zien we nu opeens veel meer hoe anders hij echt is, en reageert. Maar net als iemand anders opmerkte, ik voel veel minder frustratie of schaamte nu ik weet dat hij gewoon-anders is ik ben trots op hem en op al zijn unieke persoontje. In de klas lijkt hij ook te zijn geaccepteerd zoals hij is, wat een lieve kids (groep 3).

Voor ons is het dus dubbel.. En ik twijfel erg of ik zelf iets therapeutisch voor hem zou moeten opzoeken of dat het geen kwaad kan als het allemaal niet zo snel gaat. Hij gaat blij naar school en qua lesstof komt hij goed mee dankzij zijn slimheid.

Ik ga dat 'slim, maar..' -boek maar eens opzoeken.

En blij zijn met wat allemaal goed gaat!

Even reageren op allemaal

Wat een fijne reacties om te lezen, dank.
Ik ben ook helemaal geen voorstander van alle kinderen die 'anders' zijn diagnose en siciaal emotioneel beugeltje geven (zoals iedereen met licht scheve tandjes). Aan de andere kant wil ik ook niet tanden zo scheef laten groeien dat ze er later last van heeft, ook al gaat het nu goed (om in de vergeljking te blijven). Ik ben heel laat als hoogbegaafd getest, dat had ik liever eerder geweten, dat had mij veel kunnen besparen.
Als we zouden laten testen dan in de eerste plaats voor onszelf, om meer te weten.
Ik kom trouwens uit een gezin met meerdere adhd'ers en ik vind het hele leuke mensen. 'K zal zelf ook wel een tik van de molen hebben met spullen kwijt enzo, maar ik vind de ceatieviteit vaak heel leuk. Geen saaie mensen mee

Meestal

meestal moest er dus staan.
Wikke

Een stoornis is pas een stoornis

als je er zelf en/of je omgeving er last van heeft. Zo is het mij op de oudercursus ook meegedeeld. Zoon 2 heeft tenslotte toch tot groep 5 niet heel veel problemen gehad, ja in groep 4 dan, maar dat is vooral de juf die daar het meeste probleem mee had....Het is jammer dat we die in groep 6 weer treffen.... Wel merk ik inderdaad dat zoon2 tegen steeds meer dingen van zijn autisme aanloopt. En dan wordt de stoornis een stoornis inderdaad. Maar als een kind geen problemen heeft, waarom zou je dan een diagnose willen?

"adhd is leuk"

Hoewel ik altijd erg van de 'positieve houding' ben, merk ik bij mijzelf dat ik toch wel een beetje moeite heb met de "ADHD is eigenlijk ook heel leuk" benadering. Ik vind ADHD helemaal niet leuk. En zoon (die de diagnose heeft) al helemaal niet. En volgens mij is dat ook het verschil tussen 'gewoon een beetje druk en ongeconcentreerd' en 'een stoornis'. Je spreekt pas (als het goed is) van een psychiatrische stoornis als het serieus het functioneren in de weg staat. Als het een 'handicap' is. En dat is het bij mijn zoon? "Maar hij is zo lekker creatief!" Nee, sorry, ik heb daar toch wel moeite mee. Maar dat ligt waarschijnlijk geheel aan mij zelf
Hoe kijken jullie daarnaar?

In zoverre

dat het wel hoort bij hem. Zonder de ADHD, zou hij dan ook zo spontaan, gezellig en creatief zijn? Mijn oudste heb ik het dan over.... Dus in die zin, ja, zijn ADHD is ook leuk. Niet altijd natuurlijk hahahahahah

Leuk

Tja, één van mijn beste vriendinnen wordt dusdanig door haar adhd beperkt dat ze afgekeurd is. Dat is niet bepaald leuk. Maar ik vind haar wel leuk, met al haar onrust, springerigheid en creatieve ideeën. En alhoewel ze beter functioneert met medicatie, neemt ze die liever niet omdat ze dan zichzelf mist.
Voor mij is het belangrijkste het woord ook.
En verder is het denk ik heel persoonlijk, wat je ervaart als positief en negatief, laten we elkaar vooral niks opleggen.
Wikke

Dat boek

Dat boek 'hoera ik heb adhd' gaat er zeker niet over dat het nu zo geweldig is om adhd te hebben hoor.
Maar de schrijver maakt wel terecht duidelijk, dat hij door zijn adhd in staat is om dingen te doen, waar hij blij van wordt. (En dat hij ook heel veel dingen niet kan.) Hij vertelt bijvoorbeeld dat hij in staat is om een boek te schrijven, maar niet in staat is om een boek te lezen. Hij kan heel goed lezingen geven, maar niet de lezing van een ander uitzitten omdat hij er zo onrustig van wordt.

Niet alleen maar leuk dus. Hij heeft het in het boek uitvoerig over de gevolgschade van adhd. En hoe je daar mee om kan gaan, als adhd-er. Heel herkenbaar, vond ik.

Maar het boek is niet alleen maar kommer en kwel. En die benadering bevalt mij wel. Want van die kommer en kwel, daar wordt ik ook weleens een beetje kriebelig van. Alsof de wereld vergaat, als je een stoornis hebt. Alsof die stoornis een enkeltje naar de Wajong betekent. Alsof die stoornis het hele leven van je kind zal gaan bepalen. Alsof alles wat er mis gaat in je leven, door die stoornis komt. Er zijn gewoon ook hele leuke dingen, die met die adhd meekomen. Dingen waar ik heel veel van kan leren.

Bij mijn zoon kan je de pijn af en toe bijna vastpakken. De frustratie voert dan de boventoon. Maar zijn invallen, zijn drukte, zijn chaos, zijn enthousiasme, zijn woeste overtuigingen, zijn energie, die zijn er ook. En die maken dat we de rest weer kunnen verdragen.

Niet altijd

Wij weten pas sinds kort dat dochter adhd heeft en nee op dit moment kunnen wij het niet leuk vinden.
Ik vind mijn dochter leuk, met alles erop en eraan. Maar de gevolgen die de adhd heeft.....nee niet leuk. Pas nu met medicijnen zien wij hoe het ook kan zijn. Hoe zwaar ze het zelf ermee gehad moet hebben. Ik heb me eerlijk gezegd nooit gerealiseerd dat adhd zo'n effect kon hebben. Dat het iemand zo kan beperken.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Leeftijd

Wij hadden zelf geen problemen met onze zoon. De problemen kwamen van de rest van de wereld. Zolang we gezellig in onze eigen cocon konden leven hadden we een leuk kind. School, BSO, spelen op straat: dat zorgde voor de botsingen.

Maar helaas leven we niet in een cocon. Als onze zoon timide geweest zou zijn, dan zou het ook nog wel meegevallen zijn. Maar hij kreeg steeds meer agressieve buien naar anderen. Zodra er iets afweek, of hem irriteerde, dan schoot de rode waas voor zijn ogen en explodeerde hij.
Om die reden zijn we, toen hij 11 was, naar de psychiater gegaan. De conclusie was Asperger. Mijn eerste woorden tegen de psychiater waren: " dat wil ik helemaal niet horen".

Dat was ook de volle waarheid. Diep van binnen wist ik eigenlijk al jaren dat zijn gedrag veel kenmerken van autisme vertoonde, maar ik ben jarenlang in denial vooral bezig geweest om de symptomen op te lossen.

Na de diagnose heb ik in totaal tien boeken over autisme gelezen. Dat was ontzettend leerzaam. Behalve dat ik dingen leerde over de binnenwereld van mijn zoon, die ik nog niet kende, heb ik een aanpak kunnen bedenken die op maat was voor mijn zoon. De psychiater wilde hem overigens aan de medicatie hebben, en ik heb moeten praten als Brugman om dat te voorkomen.

Zonder diagnose hadden we blijkbaar onze hele opvoeding al behoorlijk aangepast aan zijn behoeften. Maar met de diagnose konden we ook zijn puberteit aan. Door de diagnose ben ik gerichter gaan kijken naar speciale begeleiding voor hem. Soms las ik over een bepaald kenmerk waarvan ik dacht dat mijn zoon dat niet had. Maar in gesprek met hem bleek dat hij het wel had:" dat is niet waar, mam, ik voel dat wel en dan doe ik altijd zus of zo".

We zijn nu vier jaar verder en het gaat uitstekend met hem. De woede-aanvallen zijn alweer jaren voorbij. Hij heeft heel veel geleerd over hoe om te gaan met zijn knelpunten en met de rest van de wereld.

Hij is nu 15, zit jn 4 vwo op een reguliere school, heeft zelfs vrienden. Het rugzakje liep vorig jaar af en we hebben geen nieuwe indicatie hoeven aanvragen. Zijn autisme is niet genezen, maar hij heeft geleerd hoe er mee om te gaan. En wij ook.

Ik heb me destijds afgevraagd of ik de diagnose liever eerder had gehad. En het antwoord is nee. Want als ik de diagnose eerder had gehad, was ik eerder gaan berusten jn wat er allemaal niet kon.
Ik denk dan aan 'shoot for the stars, land on the Moon'. Met een vroege diagnose zou ik niet meer gestreefd hebben naar alle opties open voor de toekomst. Ik zou me dan meer neergelegd hebben bij de situatie.

De diagnose

Helpt onze dochter vooral op school. Dochter is HB, mega slim. Dat was echter niet aan haar punten te zien. Ze kon van een C naar een A+ gaan en weer terug naar een B. Na jaren van begrip kwam ook de periode dat men zei: ze moet harder werken, ze is lui, ze wil gewoon niet.

Wij merken dat nu met diagnose er gewoon meer begrip is voor de dingen waar dochter niet goed in is.
Het geeft school ook de mogelijkheid een rugzakje aan te vragen en dochter op die manier meer hulp te bieden.
Had ik eerder aan ADHD moeten denken? Ja, zeker weten. Daar kunnen we nu echter niets meer aan veranderen

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Diagnose en verandering

Hier zitten we met kind van 11 in een traject om te kijken of er AD(H)D in het spel kan zijn. Niet zozeer op basis van gedragsproblemen (het is wel een pittig op te voeden kind, maar we redden ons er jaren aardig mee), maar vanwege het vastlopen op school.
Al jaren komt er niet uit wat wij dachten te zien aan intelligentie. Kind presteert gemiddeld genomen op middelmaat. Maar ja, niet zo gek, want kind is ook wel lui en slecht te motiveren. Bovendien, kind hoeft niet te zijn als de fanatieke en ijverige oudere en jongere brusjes in ons gezin, kind mag zichzelf zijn, toch? Toen dachten we dat het aan ons beeld lag: misschien schatten we de slimheid wel te hoog in en verwachtten we daarom te veel. Dus de intelligentie maar eens laten testen. We werden bevestigd in ons eerste vermoeden: kind is erg slim. Maar ondanks inspanningen kwam het er weer niet uit.
Nu zijn we een mislukte eindcito verder, hadden we een verdrietig kind (zie je wel, zelfs bij de Cito zeggen ze dat ik dom ben) en veel vragen. En een probleem met de toelating op de juiste school, want ook het Lvs van kind is niet consistent. En toen moesten we wel wat. Uiteindelijk ligt er dus het sterke vermoeden op ad(h)d, we zijn in afwachting van de testresultaten.
Is het erg als kind een stoornis blijkt te hebben: nee, want kind wordt er idd niet anders van. Kind is ons lief en goed zoals het is. Maar het geheel wordt er wel anders van: we krijgen inzicht op het waarom van het vastlopen en hopelijk handvatten voor kind en voor onszelf om er beter mee om te gaan. Hopelijk kunnen we datgene dat nu voor kind een beperkende factor is minder beperkend laten zijn. Dat zou de winst zijn. Mss hebben we een diagnose niet eens meer direct nodig voor onszelf, maar wel voor de omgeving: medicatie komt niet zomaar, faciliteitenpas voor school ook niet. Dus om kind nu verder te helpen is een diagnose welkom.
Tegelijkertijd vind ik een diagnose voor de lange duur ook wel een beetje eng. Nu kijken we maatschappelijk gezien niet vreemd aan tegen een dergelijke diagnose, maar hoe is dat over x-aantal jaren? Maar goed, we leven vooral nu en kind moet nu geholpen worden, dus voor nu zou de diagnose welkom zijn.
Sophia

Vaag

Het besef dat die adhd van onze zoon zo diep doordringt in zoveel aspecten van zijn leven, dat hij daar zo door bepaald en beperkt wordt, vond ik ook schokkend. Voordat ik me er in verdiepte, associeerde ik adhd met stuiterende/impulsieve kinderen die zich nooit konden concentreren. Omdat onze zoon zich prima kan concentreren op dingen die hem interesseren, heb ik heel erg lang (de eerste zeven jaar van zijn leven) gedacht dat hij dus geen adhd kon hebben.

Inmiddels weet ik, dat het allemaal niet zo zwart-wit ligt. Die diagnose is geen objectief gegeven. Adhd is een maatschappelijke afspraak met een subjectieve normen. Heel vaag, in scherp contrast met de concrete, keiharde problemen waar een adhd-er mee te maken kan krijgen in zijn leven.
Op het spectrum van extreme-adhd tot aan geen-adhd, zitten we allemaal wel op een bepaald punt (voor de duidelijkheid, onze zoon zit dan wel in het 'extreme-adhd' gebied).
In de dsm staat: 'Zes (of meer) van de volgende symptomen van aandachtstekort zijn gedurende ten minste zes maanden aanwezig geweest in een mate die onaangepast is en niet past bij het ontwikkelingsniveau' Wat is dat: 'ongepast' en wat is 'passend bij het ontwikkelingsniveau'. Als je als druk kind in een maatschappij/groep/familie/klas zit, met allemaal rustige kinderen om je heen, zal je dus eerder adhd hebben, dan wanneer je in een gezin als het onze opgroeit. Vaag.

Als je alle kenmerken hebt, maar geen grote problemen in je leven, dan zou je volgens de DSM criteria GEEN diagnose adhd kunnen krijgen. 'D: Er moeten duidelijke aanwijzingen van significante beperkingen zijn in het sociale, school- of beroepsmatig functioneren.' Adhd-ers waar het goed mee gaat, hebben dus eigenlijk geen adhd meer volgens de definitie van DSM. Zijn die dan genezen?

De diagnose geeft verder geen enkele prognose. De ene adhd-er doet het prima in zijn leven en de maatschappij (mijn man), de ander eindigt als drugsverslaafde in een gevangenis (ik geloof dat veertig procent van de gedetineerden een adhd-diagnose zou kunnen krijgen). Vaag dus.

Die medicatie vind ik ook vaag. Het is geweldig als het helpt. Maar toch gebruikt onze zoon, waarbij de medicatie heel duidelijk helpt, als het even kan, liever geen medicijnen. Zo geweldig is het dus toch ook weer niet? Hij kan zelf niet onder woorden brengen, waarom hij liever geen pillen gebruikt, maar hij vindt het heerlijk dat hij nu tijdens weekenden en vakanties zonder kan.

Aan de ene kant kan de diagnose een sleutel zijn tot hulp en begrip, maar het kan ook de deur openen voor discriminatie, uitsluiting en stigmatisering. En dat terwijl zo'n diagnose per definitie op basis van subjectieve observaties is gesteld.

Ik zou willen dat die hele diagnostiek wat minder belangrijk werd. Stel je voor, dat iemand die problemen in zijn leven ervaart, er gewoon hulp voor kan krijgen. Zonder dat je eerst een A4-tje met een diagnose hoeft te overleggen. Dat een juf gewoon denkt: 'He, dat kind lijkt wel overprikkeld, laat ik eens proberen of het helpt als ik wat voorspelbaarder word.' of 'He Pietje concentreert zich niet zo goed, laat ik hem even aanraken voordat ik wat uitleg, misschien komt het dan wel bij hem binnen.'

Eerder sprak iemand over een juf, die aan de hand van een ADD diagnose een kind kon helpen, omdat ze de trukendoos add gebruikte. Wat is er mis mee voor een juf, om zo'n trukendoos gewoon standaard uit te proberen, bij dromerige (of wat dan ook) kinderen?

Stel je voor dat iedereen er van uit gaat, dat ieder kind zijn best doet. Als iets niet lukt, komt het voort uit onvermogen. En als dingen dus niet lukken, je een aantal maatregelen hebt, die je uit kunt proberen. Tot je iets hebt wat werkt. En pas als het echt allemaal geen effect hebt, dat je dan pas 'hulp gaat zoeken'.

Nou ja, nu maak ik weer de fout, dat ik ervan uit ga, dat leerkrachten van goede wil zijn, dat er praktische verstandige mensen zijn, die ouders met problemen voor kunnen lichten over 'overprikkeling', 'angsten', 'voorspelbaarheid' en 'aandachtsproblemen'. Dat is natuurlijk een illusie. 't Zal wel een toekomst droom zijn.

Malou van hinthum

http://tinyurl.com/bmetcvo

Zij kan het veel beter zeggen dan ik. Ik ben het helemaal met haar column eens.