buurvrouw van gezin met zorgkind en overlast/ graag advies
Hallo allemaal,
Even anoniem een vraag m.b.t. een zorgkind, maar dan als buurvrouw van een gezin met een puber met ODD/CD gedrag. (alvast sorry voor het lange verhaal)
Vooropgesteld dat we echt begrip hebben voor hoe lastig het voor hun is en we het al erg genoeg vinden voor het gezin. Zou graag horen wat jullie advies zou zijn, na onderstaande uitleg, om hier mee om te gaan m.b.t. de overlast die het ons bezorgd.
14 maanden geleden kwamen wij in ons huidige huis wonen, al gauw werd ons duidelijk dat er naast ons (2 onder 1 kap) een gezin woonde waar het niet lekker loopt. (vader moeder 3 zoons) De oudste zoon (15) gaat met grote regelmaat uit zijn dak. Dit houdt in dat hij scheld vloekt zijn ouders voor zaken uitscheld, maar ook de boel sloopt. Ramen ingooit met stoelen, met bezems tegen deuren beukt. De trampoline van zijn broertje sloopt. Dit is nog eens alles. We kunnen vanaf boven (ja we zijn gaan gluren) bij hun in de achtertuin kijken en zien met grote regelmaat kapotte spullen. Tijdens ruzies kunnen wij letterlijk horen wat er gezegd wordt wat echt op zijn zachtst gezegd niet normaal taalgebruik is. We vonden (en vinden) dit niet normaal en ergerden ons hier groen en geel aan, maar wisten ook niet wat we er mee moesten. Normaliter hebben wij het motto leven en laten leven. Echter we maakten ( en maken) ons ook grote zorgen om de 2 jongere kinderen. Vanaf maart werd het steeds erger en erger. Soms elke dag ruzie. De ergernis bij ons werd steeds erger we werden zelf ook een klein beetje gefrustreerd en geïrriteerd als het weer "raak" was.
Toen we er kwamen wonen hebben we ons voorgesteld maar daarna nooit echt meer contact gehad, ook na alle overlast niet meer echt behoefte gehad. De buren gaan ons ook uit de weg. In juni na het zoveelste weekend waarbij het hele weekend gedoe was en ik zelf erg opgefokt en gestrest raakte van een ruzie, midden in de nacht in de tuin waarbij met kliko’s en andere spullen werd gegooid, heb ik de volgende dag de moed opgepakt en bij de buren aangebeld. Aangegeven dat we erg veel overlast ervoeren en dat we graag wilden dat het zou stoppen of in ieder geval zou minderen. Ik heb toen een goed gesprek met de buurvrouw gehad en met tranen in de ogen vertelde ze dat ze zich schaamden (daarom gingen ze ons ook uit de weg), dat hun zoon ODD/CD heeft en bij “zijn zin niet krijgen” boos wordt. Dat hij liegt en als hij daar op aangesproken wordt direct gaat slopen en zegt dat het niet waar is. Dat ze hier hulp bij hebben, maar dat het niet onder controle is. Dat ze het lastig hebben omdat hij ook het huis vernield. Dat hij geen medicatie wil, maar dat ze er voor zouden zorgen dat hij dat wel weer ging gebruiken, want ze hadden alle begrip voor ons. Na dit gesprek is het een tijdje goed gegaan, de extreme overlast werd beperkt tot 1x per week alleen verbale geluidsoverlast en 1 á 2x per maand nog met beuk en ram geluiden erbij. Ons contact is niet vermeerderd ondanks goed gesprek. Echter sinds afgelopen 2 weken is het weer raak. Elke dag ruzie en beuk geluiden, deuren die dicht gegooid worden, spullen die kapot gegooid worden. Maandagochtend ( ik moest thuis werken, maar dat lukte met niet meer op een gegeven moment) heeft de zoon 3(!) uur lang de boel lopen terroriseren en slopen, waarbij ik het idee had dat als het zo doorging bij ons door de muren zou gaan.Dinsdagavond was het ook weer raak en vannacht rond 1 uur ook weer even een half uur gedoe. Ondanks mijn begrip voor de lastige situatie voor het gezin (de jongen zal er zelf ook last van hebben) ben ik het als buurvrouw zat, ik wil dat het extreme geluidsoverlast ophoudt we hebben er veel last van.
Hoe staan jullie als ervaringsdeskundigen hier in en hoe zouden we dit moeten/kunnen aanpakken? Politie bellen lijkt me wel het laatste wat dat gezin nodig heeft (alhoewel ik het maandag en vannacht wel degelijk echt overwogen heb)
Wat erg
Maar voor de jongste twee kinderen lijkt me dit toch echt de enige juiste oplossing. Al een tijdje. Je mag hopen dat de ouders dat ook een keertje gaan inzien.
Maar
Wat had de buurvrouw dan verwacht toen ze riep 'help me dan toch'? Dat jullie haar zoon tegen de grond zouden slaan en daarna weer gewoon naar huis zouden gaan?
laten weten
Wij voelen ons ook niet aangesproken door hun brief wij begrijpen dat ze vooral teleurgesteld zijn. Wilde het hier toch even laten weten gezien alle tips dat het helaas niet goed is gegaan. Persoonlijk vinden wij ook dat gezien de situatie op dat moment mijn man geen andere keus had. AnneJ laten we inderdaad hopen dat ze nu de juiste weg aangeboden krijgen, maar dat er ook voor de jongere kinderen wat steun komt.
Wilde het hier toch even laten weten gezien alle tips dat het helaas niet goed is gegaan.
maar buurvrouw
ik weet niet goed waarom je zo teleurgesteld bent. Misschien moet je de situatie anders duiden.
Jullie hebben een vicieuze cirkel doorbroken die zeer schadelijk was voor alle betrokkenen. De jongen waar het om gaat krijgt nu hulp. de kleinere jongens en de ouders kunnen nu langzamerhand weer tot rust komen.
De ouders die zich heen en weer geslingerd voelen tussen hun kinderen en last hebben van schuldgevoelens naar hun andere zoon projecteren hun boosheid op de situatie naar jullie toe. Zij kunnen nog even niet anders; het is te heftig om te bevatten.
Laat het maar even zo. Realiseer je dat jullie veel goeds hebben gedaan en er komt ook vast een dag dat de buren zich dat ook realiseren. En misschien komt die dag niet maar ook dat geeft niet. Jullie hebben gedaan wat juist en veilig was.
Fijn dat er nog buren zijn zoals jullie!
Hulp
Het is natuurlijk wel heel erg tragisch dat er niet eerder een 'goed' aanbod is geweest van passende hulpverlening waar de ouders en later ook de jongen zelf mee akkoord hadden kunnen gaan.
En een goede vertrouwensrelatie met de hulpverlening waar besluiten gezamenlijk worden genomen.
Blijkbaar klinkt het heel doelgericht 'jeugdhulpverlening' maar zijn we toch vrij machteloos in het echt het verschil maken.
De bezuinigingen en de reorganisaties, aanbestedingen en faillisementen, zorgcowboys en andere commercielen, hebben de zaak ook geen goed gedaan.
Juf Ank AnneJ
Juf Ank, ik ben niet teleurgesteld, maar wel plaatsvervangend verdrietig voor het gezin. Het is niet niks hoor, ook als buren niet, om de politie een kind (hetzij groot en boos) uit huis te zien halen en ook vandaag staan er weer allerlei auto's met termen die betrekking op jeugdhulpverlening hebben op de stoep. Ik hoop oprecht dat de jonge op zijn plek komt en dat de broertjes meer rust krijgen en de ouders ook vrede met de situatie. We gaan het zien wat er uit voortkomt, hopelijk iets goeds!
AnneJ, het klinkt inderdaad doelgericht jeugdhulpverlening. Zelf zit ik er niet voldoende in om te kunnen beamen of het door bezuinigingen komt, of dat het gewoon is dat we in dit land te veel willen organiseren en structureren waardoor het te lang duurt voordat je echt gezien wordt. Dat er iets iet goed gaat in zorgland en met name ook in de jeugdzorg in welke vorm dan ook, dat is me wel duidelijk.
even
Ik denk even dat het duurt voordat je buren beseffen dat jullie niet anders konden doen dan jullie deden.
Dit gezin had al veel eerder hulp moeten krijgen, het kan best zijn dat het door corona niet kon - en dan nu in een stroomversnelling. Het zal wel deuren openen en in ieder geval tijdelijk (een crisisplek) lucht geven.
Ik ken gezinnen met een zorgintensief kind thuis waarbij de meubels eraan gaan, nu in coronatijd. De structuur is weg namelijk dus die kinderen slaan op tilt. Bij mijn eigen kind zou een buurman die aanbelt of de politie bellen totaal niet helpend zijn. We zijn blij dat we het niet meer alleen hoeven te doen en dat we 'op tijd' waren.
Ik ben moeder van een 11 jarige zoon. Hij kan niet praten . Hij heeft klassiek autisme met een verstandelijke beperking. Mentaal id hij 2 a 3 jaar. Hij is ook niet zindelijk.
Mijn zoon kan in 10 sec van 0 naar 10 gaan. Van blij naar boos en andersom.. erge stemmingswisselingen
Maar zo snel als hij boos is kan hij ook weer lachen.
Door autisme heb je vaak een zintuiglijke stoornis.
Alles wat mijn zoon hoort, ziet, proeft of reikt of voelt komt als een mokerslag bij hem binnen. Hij kan geluiden niet filteren.
Dit is vaak het grootste probleem.bij kinderen met autisme. Ze zijn niet moeilijk ze.hebben het moeilijk.
de jongen van 15 in kwestie kan er echt niets aan doen. Het wordt gewoon zwart in zijn hoofd. Hij weet het niet meer. Maar vooral is hij gefrustreerd en doodsbang. Wat zich uit in dit gedrag.
Ik heb respect dat jullie met deze hulpvraag op het forum komen. Ik hoop voor jullie dat er gauw wat rust komt. Geloof me dit gezin staat in de overlevings stand. Ik snap heel goed dat jullie de wanhoop nabij zijn. Iedereen heeft tenslotte rust nodig. De moeder is waarschijnlijk overspannenWij hebben vroeger een ambulante hulpverleenster gehad die ons hielp bij opvoedkundige vragen en hielp bij het ontlasten van papierwerk etc. Mijn zoon gast soms ook naar het logeerhuis om.te spelen of te slapen.
Soms zijn er kinderen met autisme die buiten de boot vallen van alle hulp omdat ze niet slecht genoeg zijn voor echte hulp en niet goed genoeg voor bv reguliere hulp.
Ons systeem zit niet goed in elkaar qua hulpverlening.
Ik weet zeker dat de buren alle hulp die ze krijgen aangrijpen. Of dat ze er mee bezig zijn . Wachttijden zijn soms lang.
Als de jongen goed in zijn vel gaat zitten zal de rust ook terugkeren.
Maar ik snap de moeilijke situatie heel goed.
