buurvrouw van gezin met zorgkind en overlast/ graag advies

CCE

Als jullie er al zoveel last van hebben, kan je nagaan hoe het met de ouders is, die doen ook geen oog meer dicht. Voor hen is het ook nog eens vreselijk gênant. Ik weet dat, met ook een luidruchtig kind met bijzonder moeilijk verstaanbaar gedrag. En reken maar dat wij er alles aan deden om de geluidsoverlast te beperken. Hij woont nu niet meer thuis.
Ik neem aan dat je buren al eea in gang gezet aan hulp (via de dagopvang??) hoe hun zoon te begeleiden en evt logeerweekenden geregeld om het gezin te ontlasten. Dit zijn vaak lange procedures, met ellenlang wachten voor een intake en nu in deze tijd zijn die wachttijden nog langer. Mochten zij de organisatie nog niet kennen, dan kan je hen adviseren te vragen of het CCE wil meedenken.

overigens

weet dat medicatie niet zaligmakend is. Agressief gedrag kan daardoor ook erger worden. Het is een kwestie van uitproberen. Heb hier begrip voor, dat de ouders alleen al voor zichzelf aan het zoeken zijn om dit gedrag te beperken.

nee

niet de politie. Dit gaat niet om een dronken persoon, dit is een kind met ernstige gedragsproblemen. De politie doet niets en de verstandhoudingen zijn voorgoed verstoord.
Zeg de buurvrouw dat je gehoord hebt van het CCE van 'een vriendin' Het CCE zijn er juist voor dit soort situaties, dat het thuis niet goed gaat met een kind met gedragsproblemen. Ze doen gedegen onderzoek en geven advies aan de ouders hoe met bepaald gedrag om te gaan. Ook spreken zij evt over de mogelijkheid over andere medicatie of een andere woonvorm. Er zal natuurlijk wel een wachtlijst zijn..
En je kan best eerlijk zeggen dat je er soms van schrikt, maar niet verwijtend. Die ouders zijn ten einde raad.

Bemoeizorg

Kijk eens of je via de gemeente of GGZ bemoeizorg kunt aanhaken.
Zij weten vaak de weg wel en het is minder intimiderend dan de politie bellen.

Eventueel kun je eerst weer een gesprek met de buren hebben waarin je je plan verteld. Omdat ze zich schamen denk ik dat ze ook open staan voor hulp. Een kind met een beperking is heel zwaar, zeker als het niet een schattig 'mongooltje' is. (Ik heb ervaring als zus van)

Annonnimmia

En wat denk je dat dat gaat opleveren dan, als de buurvrouw de politie zou bellen? Jouw voorbeeld slaat natuurlijk nergens op, een man die zijn vrouw en kinderen terroriseert is toch op geen enkele manier te vergelijken met een 15-jarige met problemen?

Buurvrouw, ik vind dat je het goed doet. Je staat open voor de buren en hun problemen, je maakt het bespreekbaar. Dat lijkt me voor jouw buren het allerfijnste. Ik zou als ik jou was juist proberen het contact een beetje aan te halen. Wellicht is het voor die zoon ook zo dat vreemde ogen dwingen, dus als hij jou kent, en jij legt uit waar je last van hebt en je kunt hem vertellen wat je graag zou willen, misschien komt dat beter aan dan wanneer zijn ouders iets zeggen.

Als tip aan de ouders zou ik dit forum aanraden. Er staan hier enorm veel draadjes van ervaringsdeskundigen waar ze tips uit kunnen halen. De eerste die me hier bij deze situatie te binnen schiet, is een ruimte maken waar deze zoon zich terug kan trekken als hij overprikkeld raakt. Echt een rustige ruimte, met wellicht een boksbal of zo erin waarop hij zich uit kan leven. De kunst is om die erge overprikkeling voor te zijn. Het zou dus al kunnen helpen als deze jongen als hij thuiskomt zich daar terug kan trekken, en daar ook echt niet gestoord wordt. Als hij daar bijvoorbeeld ook kan eten. Soms is de interactie met een gezin gewoon teveel. Zoiets relatief kleins als zo'n 'veilige' kamer kan al een wereld van verschil zijn. Alleen al weten dat hij die ruimte heeft kan de zoon kalmeren. Maar ik ken de familie natuurlijk niet, weet ook niet wat ze wel en niet al ingezet hebben. Je zult er zelf je weg in moeten vinden. Meer contact lijkt mij de beste weg.
Succes en sterkte, want het is natuurlijk vreselijk. Voor iedereen, voor de zoon ook. Houd voor ogen dat wat hij doet geen slechtheid is, maar voortkomt uit onvermogen en frustratie. Hij snapt de wereld niet en voelt zich er niet veilig. Hoe vreselijk is dat...

Mijntje /Annonnimmia

Mijntje: We zijn ons terdege bewust dat het voor de ouders ook niet leuk is en geen pretje is, dat medicatie niet zaligmakend is is iets waar ik me vanuit mijn ouderlijk huis ook heel bewust van ben geworden. Mijn vader had een , wat ze nu noemen burn out, maar kreeg verkeerde diagnose en daardoor zware antidepressiva, maar dat zorgde voor nog veel meer problemen. Het enige wat ons opvalt is dat de 2 jongste kinderen af en toe niet thuis zijn, de oudste is altijd thuis. Hij gaat ook naar school, maar waar en wat voor onderwijs is ons niet duidelijk. Ik wil heel graag begrip hebben, maar ik merk wel dat het aan het ophouden is temeer omdat het echt uren achter elkaar doorgaat en er letterlijk spullen door de ramen gaan etc.
Als het weer 'raak' is, dan gaat het jongste jongetje (6-7) altijd weg en voor hun huis staan en staart als een zombie voor zich uit. Wij maken ons ook zorgen om dit mannetje en ook om de middelste. Die ook tegen zijn broer begint uit te vallen nu hij ouder wordt en continu roept, jij moet weg, jij verpest alles en ons leven. Ik vind dat heftig. Nogmaals we begrijpen heel goed hoe moeilijk dit voor het gezin moet zijn, maar we willen wel graag van wekelijkse en nu dagelijkse en zelfs midden in de nacht escalaties af. De nieuwe achterburen van hun hebben ook al aangebeld en zijn bij ons geweest en hebben aangegeven dat zij ook veel overlast ervaren.

Annonnimmia, De moeder heeft aangegeven dat ze hulp hebben toen ik van de zomer daar heb aangebeld, ik doe dan ook de aanname dat dit zo is. Ook ik kan me niet voorstellen dat het leuk voor de jongen zelf is. Dat de politie bellen vind ik dan nog wel een dingetje, juist omdat ze hebben aangegeven hulp te hebben en ik het probleem niet groter wil maken voor het gezin, dan het nu al is.

De ouders reageren tijden zo'n bui in eerste instantie niet, maar uiteindelijk staat het hele gezin te schelden. De zoon scheld zijn moeder rustig uit voor Kankerhoer en nog veel ergere benamingen. De vader hoor ik eigenlijk nooit scheld woorden gebruiken tegen de jongen, maar gaat op een gegeven moment wel schreeuwen, de moeder kan als de gemoederen echt hoog oplopen rustig haar zoon voor kutkind uitschelden en aangeven dat ze niet weet waarom ze blijft bij zo'n debiel gezin. En dat krijgen wij allemaal mee.
We begrijpen dat dit uit onmacht is en dat dit wellicht allemaal niet gemeend is, maar we hebben al serieus overwogen het huis weer te koop te zetten, echter dit is nu uitgerekend een ideale woonplek v.w.b. locatie voorzieningen en ons werk, dus eigenlijk willen we dat ook niet.

mijntje / Flavia / koffiekop

koffiekop en Flavia ik denk dat jullie misschien wel gelijk hebt met het contact aanhalen. Na het gesprek heb ik haar wel bedank voor haar openhartigheid en aangeven dat ze nog steeds welkom waren voor koffie/thee of een borrel. Ze ga aan dat wij ook welkom waren, maar er is nog nooit een uitnodiging geweest. niet van hun aan ons, maar ook niet van ons aan hun. Ik zal vanavond hier eens polsen of we daar niet eens mee moeten beginnen en dan verder kijken wat het doet.

Mijntje, mocht het zo zijn dat het de afspraak er komt en het gesprek gaat die kant op, dan zal ik zeker vragen of ze CCE kennen, ik ga zelf zo ook even googlen want ik heb hier uiteraard nog nooit van gehoord.

Koffiekop, ze hebben in de bijkeuken een aantal sportapparaten voor hem staan, waar hij gebruik van kan/mag maken, ik denk ook dat dit is om zijn energie te regulieren.
Heb ook al eens gedacht de jongen zelf aan te spreken, maar ook daarvoor moet je inderdaad elkaar al wel eens een paar keer gezien hebben.

Flavia het is zeker geen zichtbaar beperkt kind, de jongen ziet er uit als elke andere puber van 15. Moet voor jou als zus van ook lastig zijn geweest. Ik ben zo "bang' voor trauma's bij de andere 2 jongens, erg he , het zijn niet eens mijn kinderen dus ik kan dat ook niet beoordelen, maar voel wel met ze mee. Het moet af en toe zeker als je heel jong bent nl als heel onveilig voelen denk ik.

geduld

Als je nog even geduld hebt wordt de zoon vanzelf uit huis geplaatst.. Wie weet zijn ze er al mee bezig, of met een vorm van dagbesteding, want dat is wel erg nodig. Hij blijft echt niet voor de lol thuis, deze situatie is voor hen nog vele malen verschrikkelijker dan voor de buren. En er zijn vaak eindeloze wachtlijsten. Mijn zoon kan ook vrijwel nergens terecht, omdat niemand met zijn doelgroep wil werken (nog een tandje erger vrees ik, dat wil je allemaal niet weten )

Inderdaad ook een goed en laagdrempelig idee om dit forum aan te raden! Die mensen zullen op hun tandvlees lopen (en voor de andere kinderen idd erg moeilijk, ik vond het een keer erg fijn dat buren onze oudste zoon meenamen naar de dierentuin. Misschien een tip )

cce

https://cce.nl

Mijntje

je zou zo gelijk kunnen hebben hoor, hoewel ik een uit huis plaatsing van een kind ook wel pittig vind. Hoe vervelend ik het ook vind, vraag ik me dan toch ook weer af hoe dat voor zo'n jongen moet zijn, het gaat al niet goed en dan moet je ook nog het huis uit. Of mag, wellicht ervaart hij dat zelf wel als mogen.
Ben maar een raar mens wil wel dat het ophoudt, ook egoïstisch genoeg voor mezelf, maar vind een uit huis plaatsing voor het kind dan toch ook weer zielig.

Overigens het is zeker niet dat ik dat allemaal niet wil weten hoor, ik heb met je te doen (medeleven en geen medelijden ) als jouw zoon ook zijn plek in deze wereld niet kan vinden en daardoor jij en zijn vader en broer het ook lastig hebben. Wat lief van jullie buren!

Bedankt voor de link.

Is het een idee

om bijv de jongsten bij jou op te vangen mocht het weer mis gaan?
Op het moment dat jij meer kunt betekenen hierin voelt het voor jou vast ook minder machteloos en minder frustrerend?
Sowieso misschien geen slecht plan om samen met de ouders te kijken wat jij kunt betekenen.
Politie bellen kan een heel slecht idee zijn, maar misschien ook wel helemaal niet. Het kan een schrikreactie teweeg brengen. Misschien niet eens bij de jongen, maar dan toch zeker bij de ouders, die ook wel wat regulatie kunnen gebruiken zo te horen.
Ik zou echter geen actie inzetten zonder ouders mee te krijgen, dan wordt alles nog erger.
Je mag jezelf echter best opwerpen als partij in deze want dat ben je gewoon ook gezien de overlast die je ervaart.

CIBA

https://www.leokannerhuis.nl/locaties/ciba

Het is mogelijk goed voor je eigen gevoel dat je er iets aan doet maar bellen met politie of instanties helpt zaken niet vooruit. En ook niet zonder meer voor jezelf. Het zet wel een gezin dat al problemen heeft verder onder druk.

Het gaat er om dat het gezin in rustiger vaarwater komt en dat ze daar specialistische hulp bij nodig hebben op het gebied van autisme. En dat gebeurt niet vanzelf.

Het kan zomaar zijn dat de hulp die ze nu hebben daar maar een beperkt zicht op hebben. Het kan ook zijn dat het kwartje bij de ouders nog niet zo erg valt.

En het is zeker dat deze jongen overweldigt is en zich niet weet te handhaven en vervalt tot protest- en afweergedrag.

Je zou wensen dat je een gezinscoach kon adviseren, maar dat is hier ook verkeerd afgelopen. Waar vind je deskundige mensen?

Wat wel hielp waren soms kleine dingen. Absolute privacy in een eigen kamer. Je zult ze de kost geven, die ouders die bij een conflict achter een kind aangaan dat juist veiligheid zoekt in de eigen kamer en daar naartoe vlucht. En die een conlict denken op te lossen door dat op hoge toon te eisen.

En hopelijk heeft deze jongen wel een eigen kamer. En dan helpt terugschreeuwen natuurlijk helemaal niet (kutkind) maar het is ook echt wel veelgevraagd om de ouder te vragen in alle gevallen kalm te blijven reageren, het is moeilijk om niet 'aangestoken' te worden door heftig gedrag. Voor als je moe bent.

Maar laat vooral de regie bij de ouders en de hulp die ze nu al hebben. Hoe meer 'hulp' hoe lastiger het wordt. En soms is het gewoon een kwestie van tijd. Of het gaat de goede kant op of men komt tot de conclusie dat het niet houdbaar meer is en dan is het wachten op een plek uit huis.

In alle gevallen: dit is niet morgen over. Maar er kan ontwikkeling in komen.
Het CCE lijkt mij ook een heel erg goed advies, maar niet buiten het gezin om.

Nog een instantie waar ouders wat aan kunnen hebben: Autisme Centraal, dat helpt om je eigen houding in spannende situaties effectiever te maken.

Maar het heeft ook te maken met de perceptie en de mogelijkheden van de ouders.

Er was een ongelooflijk deskundige coach bij een gezin in hoge crisis, met regelmatig de politie over de vloer vanwege handtastelijkheden tussen moeder en puberzoon. Echter, de ouder kon het niet, kon het advies niet aannemen, kon niet stoppen met heftig boos worden en schreeuwen en fysiek afdwingen van zaken die ze eiste van haar zoon. Ondanks dat ze smeekte om de zorg voor deze jongen over te nemen heeft men haar nog jaren aan het lijntje gehouden en ook verkeerd geplaatst maar uiteindelijk is het goed gekomen doordat de jongen geplaatst werd in begeleid wonen na een periode groepswonen.

Het protestgedrag heeft hij elders niet meer laten zien.

Het kan dus best zijn dat het gezin wel goede hulp heeft en goede adviezen krijgt maar het kwartje moet nog vallen of ze kunnen het echt niet en dan kost het gewoon tijd voor bij de instanties het kwartje gevallen is en je tot een gezamenlijk besluit en (gezien de wachtlijsten) tot uithuisplaatsing kunt overgaan.

Politie of anderen bellen kan leiden tot nog meer overlast zonder dat er een oplossing komt terwijl het gezin wel verder onder druk komt. En jij ook meer overlast ervaart.

deur

Wij hadden (en hebben) een buurman die op de muren klopte als mijn kind een bui had. Niet bepaald helpend. Ik vond het heel vervelend voor hem maar wij deden echt alles wat we konden. Dat kon hij helemaal niet zien door die dichte muur. Het is echt vreselijk als je je bij al je zorgen ook nog bezwaard moet voelen voor omwonenden. Dat kan je er eigenlijk niet bij hebben.
Je kan bij je buren best je zorgen uiten, dat je hoort dat het minder goed gaat. En vragen of je ergens mee kan helpen. Het laatste gesprek was deze zomer? Mijn andere (wel aardige) buurman bood spontaan aan dat ik hulp kon vragen. Nooit gebruik van gemaakt, in onze situatie zou dat weer zoveel meer prikkels geven dat het averechts zou werken om er iemand bij te roepen. Maar ik vond het wel aardig. Je kind uit huis laten wonen is idd een van de moeilijkste beslissingen om te nemen. Het is overigens geen goed idee dit als buren op te werpen, ze weten dit zelf wel.
Je weet ook niet precies wat er speelt, wie weet heeft het kind een rebound van zijn medicatie. Hebben wij ook gehad. Dat stabiliseert zich dan wel weer na een tijd. Het is gewoon een enorme zoektocht.

Zou het wat zijn dat als de situatie escaleert dat de andere kinderen bij jullie welkom zijn om bij jou dvd-tjes te kijken? (of wat anders) Ik snap dat het ivm corona ingewikkeld is, maar ik begreep dat het om jonge kinderen gaat.

Ben het totaal niet eens met Annie: politie bellen is in deze situatie echt een heel slecht idee. Probeer je even in te leven: als het al bij de buren overlast geeft, hoeveel meer is het voor de ouders: qua geluidsoverlast, gebroken nachten, kapotte spullen, pijn en vooral de angst, wanhoop, uitzichtloosheid enz. Ze zijn al bezig met hulp, dus een schrikreactie hebben ze helemaal niet nodig. Een buurvrouw aan de deur is al erg genoeg.. maar vind wel dat je dit moet doen en volgens mij kan jij wel de goede toon treffen.

AnneJ

Het CCE is nooit buiten het gezin om. Op school zal deze jongen ook probleemgedrag vertonen. Het is juist dat de thuissituatie erin wordt meegenomen, en school/dagopvang en de medicatie/therapieen. Vaak met video opnames die een eyeopenaar zijn voor begeleiders en ouders. Maarja: wel wachtlijsten, overal wachtlijsten..

Kloppende buren

Ik heb wel eens een buurvrouw binnengelaten die kwam kloppen omdat dochter al uren een 'bui' had.
Ik vroeg buurvrouw om maar eens op de computer het syndroom van Asperger op te zoeken en dochter was acuut opgehouden en weggevlucht.

Nou ja, dat gaf even lucht, we waren toen nog ver van een oplossing.

Je kunt je niet meer voorstellen hoe ernstig het was.

Inmidels is het hier alleen nog zoon die bij incident wel eens iets kapot maakt. Meestal zijn eigen kast want dat hebben we geleerd. Er is een meubel waar je je wel op kunt afreageren dus.

En verder is het niet anders en een peuleschil bij wat we op basisschoolleeftijd hebben meegemaakt. Ik wil maar zeggen, er zijn altijd kansen dat het goed komt, met veel geduld en hopelijk goede hulp en omstandigheden.

School MIjntje

"Op school zal deze jongen ook probleemgedrag vertonen."

Als deze jongen een normaal tot hoog intelligentieniveau heeft heb je ook kans dat hij zich op school goed houdt.
Dat was zo bij mijn kinderen. Ze waren de braafste van de klas omdat ze zich geen raad wisten met conflicten en dat je dan antwoord moet geven op vragen die ze niet begrepen.
Dus nee, die pech hadden wij dat school geen gedragsproblemen zag. Want angst en stress (zoon spuugde op een gegeven moment halve kopjes maaginhoud ook op school) dat herkende men niet omdat ze zo emotieloos er uit zagen.

Ik kwam dochter een keer halen op school en ze kwam heel timide en met gekromde rug naar buiten. Bij het hek waar ik stond gingen haar ogen 'aan' en ze begon heel erg boos te vertellen wat er mis gegaan was.
Wij weer onmiddelijk de school in want als ik het niet meteen aan de orde stellen was men het toch vergeten en om dochter te helpen met 'problemen los je op en wel met een rustig gesprek waarin je beiden goed luistert naar elkaar en nadenkt over een praktische oplossing'.

Direct zag je haar weer krimpen en ze wilde niet maar liep toch gedwee met mij mee want alleen bij het hek staan was ook te eng en wachten was al helemaal een verschrikking.

Dus nee, het kan best dat school niets bijzonders opmerkt (ze zien ook niet wat er wel op te merken valt want te veel kinderen, te druk en als je niet opvalt met lastig gedrag enzovoort).

En dan kun je nog langer op hulp wachten dus.

Hier

In heb een zelfde situatie in mijn omgeving. Ik heb deze jongen gevraagd als klusjesman en nu komt hij elke week een middag klusjes doen en soms eet hij mee. Dat ontlast zijn ouders en hier gedraagt hij zich voorbeeldig. We geven wel wat extra aandacht, even samen wat drinken en vooral veel complimenten geven, en een kleine vergoeding voor de klusjes.

Bedankt

allemaal heel erg bedankt voor jullie tips en adviezen.

Er gaat helemaal geen politie gebeld worden, dat ik dat aanhaalde en overwogen heb was ook omdat ik op dat moment even het goed zat was, ik moest ook nog deadlines halen.

Er gaat door mij en/of mijn man ook niet met instanties of zorgverleners gebeld worden, we kijken wel uit, dat is niet aan ons. Wel vind ik het oprecht, omdat ik niet bekent ben met deze instanties/organisaties, interessant om daar eens wat over te lezen te bekijken.

Mijntje, uiteraard zijn de jongere kinderen bij ons welkom. Echter ik vermoed dat we ook om dat te kunnen bieden eerst maar eens een kop koffie/thee of borrel met ze moeten gaan drinken. vanavond zal ik mijn man voorstellen ze toch maar eens uitnodigen. Niet om hun problemen te bespreken maar om te horen wat voor werk ze doen, waar de jongens op school zitten en kijken of we mocht de problematiek op tafel komen hun ergens mee kunnen ondersteunen en dat kan inderdaad zijn dat de andere 2 jongens bij ons kunnen komen tv kijken of iets anders.

Vwb de deur en kloppen, ik kan me voorstellen dat jullie daar niet op zaten te wachten, maar ik kan de buren ook begrijpen. Mijn man heeft dat, voordat we wisten wat er aan de hand was ook wel eens gedaan. Echter na het gesprek met de buurvrouw en toen wij wisten dat deze jongen ODD/CD heeft, hebben wij dat nooit meer gedaan. Dit omdat we wisten dat er iets aan de hand is, ipv denken dat het asociaal gedrag is

Nog wel een anekdote waar wij zelf vanochtend toch wel om moesten lachen. Mijn man heb ik vannacht op het nippertje kunnen tegen houden. Hij had al een aantal nachten niet voldoende geslapen, i.v.m. hulp bieden aan zijn ouders ( 2 uur rijden van ons). Voor ik het wist sprong hij tijdens het incident uit bed, sprintte naar beneden en ging de voordeur uit. Moest ik snel mijn broek en trui aanzien te trekken en ben op blote voeten achter hem aangerend, meneer liep in zijn blote tokus over straat richting de voordeur van de buren en stond al op het punt om aan te bellen. Gelukkig luisterde hij toen ik aangaf dat ik niet op een fanclub voor de buurman zat te wachten.

Ik was zo blij met mijn buren

Mijn schreeuwende oncontroleerbare IADH-puber kon er een paar jaar terug ook wat van.
Ik maakte af en toe mijn excuus bij de buren. Hun reactie: "wij hebben ook kinderen, we weten hoe het is". Dat waren ook kinderen die IADH waren trouwens.
Ik was zo blij, want ik schaamde me behoorlijk.
Alleen die geruststelling zorgde er al voor dat het beter met mij ging, want een zorg minder.

En het is nu wat jaren later, het probleem van oncontroleerbare woedeaanvallen is over. Er zat toch een rustige jongen verborgen onder dat gedrag. Ik hoop dat het bij de buurjongen van Buurvrouw ook zo is.
Ik was indertijd wel blij geweest als er iemand zou aanbellen tijdens zo'n aanval of als ik hem naar de buren mocht toesturen. Gewoon even om de situatie te doorbreken. Want dat lukte nou net net, waardoor er soms ook dingen sneuvelden. Muren of i-pads.

Volgens mij lang niet zo erg als TS beschrijft, dus ik leef heel erg mee met dat gezin.

Mooi Piep!

Voor iedereen een win! Vooral voor de jongen, die gewaardeerd wordt om wat hij doet (denk ik, hoop ik) en dat is zo belangrijk voor zijn zelfbeeld en zelfvertrouwen!

Zoon hier bloeide ook enorm op van de waardering en het vertrouwen die hij in zijn bijbaan krijgt. Zo ontzettend waardevol! En bijvangst de rust voor de ouders. Heel mooi!

Buurvrouw, de jongere kinderen opvangen en bezighouden is natuurlijk ook heel mooi en waarschijnlijk echt helpend voor het gezin. Je hoeft echt niet iedere keer naar een dierentuin . Gewoon een beker limo met een koekje en een spelletje lijkt me al fantastisch!
Ik neem trouwens aan dat jij zelf ook kinderen hebt, omdat je hier post. Wat vinden die ervan? Kunnen zij misschien hun buurkinderen een beetje steunen? Dat is nog laagdrempeliger dan de buurvrouw wellicht?

empathie

Annej: mijn buurman wist van onze zoon. Gelukkig hadden mijn andere buren wel begrip en interesse. Zo kon ik ze ook uitleggen waar we mee bezig waren en wat er aan de hand was.
Buurvrouw: denk dat je het goed gaat aanpakken. Dit is voor iedereen moeilijk, ook voor de buren. Empathie is het beste medicijn, voor de jongen, zijn broertjes/zusjes en de ouders. En net als elke fase zal dit tijdelijk zijn. Het heeft niet zo'n zin om te verhuizen want je weet nooit wie er naast je komt wonen. Het kan altijd erger

bedankt

je weet inderdaad niet wie er naast je komt wonen. En bovendien willen we ook niet verhuizen is lekker dicht bij alles wat we normaal (als er geen Corona is) doen qua hobby's etc.
Mijn man heeft een dochter en wij hebben nog een pleegzoon. Wij wilden hem adopteren maar zijn biologische ouder(s) wilden hier geen toestemming voor geven. Echter heeft hij wel 15 jaar bij ons in huis gewoond. Beide kinderen wonen niet meer thuis en kunnen dus niet hierin een rol spelen. Verder wonen er hier in de straat eigenlijk voornamelijk jonge gezinnen met jonge kindjes (2-4 jaar) of al volwassen kinderen. Op zich is dat wel spijtig denk ik, want het zou inderdaad kunnen helpen om vrienden/vriendinnen in de eigen straat te hebben Zij krijgen wel mee als ze hier zijn dat het niet lekker loopt bij de buren, maar de uitspattingen hebben ze nog nooit mee gekregen.

Oordopjes

In de reacties wordt veel beroep gedaan op jullie begrip. En volgens mij is dat er ook als ik het zo lees, maar dat je man zijn kookpunt bereikt op zo’n moment is ook echt begrijpelijk.

Misschien is het ook een idee om op zoek te gaan naar een praktische oplossing om minder last te hebben van de geluiden.
Slaapkamer naar een andere plek van het huis, oordopjes oid?

Ik heb een buurvrouw gehad waar we ook de nodige uitbarstingen van hebben gehoord. We hebben het er over gehad, ze gaf aan dat ze hulp had en kwamen meerdere malen excuses aanbieden. Ik had echt alle begrip, maar dat maakte de overlast natuurlijk niet minder.
Met name op avonden dat ik de dag erna vroeg moest werken. Naast het niet kunnen slapen, gaf het ons ook een gevoel van spanning. We zaten dan allebei alert in huis en dachten soms ook dat we de politie moesten bellen, omdat je het gevoel krijgt dat er anders misschien iets heel slecht afloopt. Als buren zie je niet wat er gaande is, het is een heel naar en verontrustend hoorspel.

Ik vraag me ook af; zou het zomaar kunnen dat dit nog jaren gaat duren? Zou je, als je weet dat dit nog jaren doorgaat misschien toch de keuze maken om te verhuizen?

Zonne

Er is inderdaad veel begrip van onze kant richting het gezin. Je slaat echter wel de spijker op zijn kop met je opmerking dat het ons stres en spanning oplevert. Er hoeft maar een deur iets te hard dichtgegooid te worden dan zijn we toch even weer “alert”, et is inderdaad een erg erg verontrustend hoorspel en we zijn soms ook echt bezorgd of het wel goed gaat, dat er niet alleen spullen sneuvelen, maar dat er echte fysieke klappen gaan vallen.
De huizen zijn erg goed geïsoleerd, normale woon geluiden horen wij niet. Tevens slapen wij al in de slaapkamer die het verst van de buren af is. Dit is nl de grootste  In ieder geval wel bedankt voor het mee denken. Gelukkig is het niet elke nacht.
Als dit inderdaad nog jaren gaat duren, dan weet ik niet wat wij gaan doen, dan zou het inderdaad kunnen zijn dat we toch gaan besluiten te verhuizen, maar dat kan altijd nog

Tries maar waar

Wij hebben na dit topic inderdaad de buren uitgenodigd en ook een hele gezellige avond gehad tevens wat zaken besproken, waarbij wij ook onze hulp aangeboden hebben ivm de jongere kinderen.

Helaas is het hier uiteindelijk toch niet goed afgelopen. Met de 2e lockdown ging het volledig mis bij de zoon van onze buren. Zoals afgesproken kwam hun jongste bij ons aanbellen, dit leek de eerste keer goed te gaan. Helaas kwamen ook dag 2,3 , 4 en de heftigheid werd steeds erger. Op een gegeven moment, toen ik niet thuis was, maar mijn man wel, belde beide broertjes volledig in paniek aan. Zo erg is het nog nooit geweest riepen de jongens. Ondertussen hoorde mijn man glas rinkelen en de buurvrouw om hulp roepen (help me dan help me dan) hun vader was niet thuis. Mijn man is naar de buren gelopen, maar de waanzin en agressie in de ogen van de buurjongen en alles wat kort en klein geslagen werd, waarbij de buurvrouw onder de tafel zat, heeft hem toen toch besloten de politie te bellen. Die zijn gekomen en uiteindelijk is hun oudste zoon uit huis gehaald, de politie gaf later nog aan dat het voor de buurvrouw ook fysiek gevaarlijk was omdat toen zij aankwamen de zoon ook hun te lijf ging en ook de buurvrouw had een klap gehad.

Spijtig genoeg zijn de buurvrouw en buurman nu boos op ons, omdat hun kind uit huis geplaatst is en hebben wij nog een hele vervelende brief van hun door de brievenbus gekregen. Wij blijven erbij dat we juist gehandeld hebben, zeker omdat de middelste en jongste zoon daarna nog langs gekomen zijn en op hun eigen manier ons bedankt hebben voor de veilige plek. Wij hebben aangegeven dat ze nog steeds welkom zijn.

Wij zijn er zelf ook erg verdrietig over dat het zo heeft moeten lopen.

Erg

Wat erg, maar ik denk ook onvermijdelijk. Ik denk dat juliie goed hebben gehandeld, blijkbaar konden de ouders deze stap zelf niet zetten. Dat hadden ze wel moeten doen, denk ik.

Tragisch

Het spijt me dat het voor jullie zo 'ondankbaar' is afgelopen.

Voor de ouders is het mogelijk een gevoel de greep nu definitief te hebben verloren ondanks alle inzet en ook 'opoffering'. Terwijl het voor jullie niet meer houdbaar bleek. Hoe graag de ouders dat ook hadden gewild. En bereid waren op te offeren.

Hopelijk komt de relatie weer goed als iedereen tot rust gekomen is.

En wat ik werkelijk hoop is dat deze jongen een behoorlijke plek heeft gekregen. Als ik deze ouder was zou ik me nu inzetten voor behandeling want daar schort het nog wel eens aan en is het voor jeugdzorg Plus waar kinderen 'opgeborgen' worden.

En het kan een voordeel zijn dat hij nu 'in het circuit' zit. Mijn ervaring als ouder is dat het toch heel erg moeilijk is om zelf je kind op een goede plek te krijgen. Maar misschien is dat nu wel mogelijk als vervolgstap. Omdat deze jongen nu 'in het circuit' zit. Maar dat zal afhangen van het inzicht en de inzet van ouders en de kennis van de hulpverlening. Van de diverse voorzieningen en wat er passend is.

Maar voor de ouders is het begrijpelijk een teleurstelling. Ze hadden er een ander beeld bij. En kunnen nog niet de opties zien die je nu weer hebt.

Heel verdrietig ja, maar er zijn altijd opties. En hopelijk zakt het wel weer wat bij de buren zodat het contact hersteld wordt. Tijd doet ook veel.

wat rot

voor jullie. Ik vind dat jullie integer gehandeld hebben. Het is heel normaal dat als je ziet dat iemand gevaar loopt, dat je de politie belt. Dat zou ik in het geval van een man die een vrouw dreigt te mishandelen ook doen. In het geval van een jong kind niet, maar dit is geen jong kind. En bovendien hebben jullie het nog lang aangezien. Nog afgezien van het gevaar voor de moeder zijn er ook nog die broertjes... dat is toch geen houdbare toestand
Ik begrijp ook dat je buren zolang mogelijk instanties buiten de deur wilden houden, misschien tegen beter weten in. Dat ze het nu jullie verwijten is onrechtvaardig maar vanuit hun pijn op dit moment wel te verklaren. Maakt het nog niet fair tegenover jullie maar misschien zullen ooit kunnen toegeven dat het zo niet langer kon.

Wat erg

Wat erg dat het zo gelopen is, maar ik denk dat jullie het goed gedaan hebben. En dat de buren dat ook gaan inzien als de rust wat is neergedaald. Die brief is vast vanuit emotie gestuurd, dat zou ik in mijn achterhoofd houden. En voor de andere kinderen is het denk ik een enorme opluchting, die hebben echt wat aan jullie (gehad). Ik verwacht dat ze er nog wel op terug zullen komen als ze een beetje bijgekomen zijn.