Beloningsysteem voor add-puber gezocht

Ik herken het

Ik ben vooral de hele dag aan het ruimen, klokhuizen, verpakkingen van crackers, sokken overal en nergens. Beloningssysteem lijkt me weinig zinvol want ze doet het niet expres, en meestal ruimt ze dingen op als ik dat vraag. Mopperen doe ik alleen op een ludieke manier, en boos worden heeft helemaal geen zin. Je kunt er maar het beste aan wennen, dat is voor iedereen leuker.

Samen doen

Als je gaat dwingen zullen haar hakken in het zand gaan. Je kunt proberen om het in de vorm van samenwerking te gieten. "Zullen we dat samen doen".

Waarom moet er structuur in de dag zijn tijdens de vakantie? Zolang ze maar aan tafel zit als jullie gaan eten, is dat toch voldoende?

Routine

Wat het beste helpt is denk ik routine. Samen doen zolang het niet ingesleten is, al is het honderd keer zeggen.
Ik denk ook: straks zijn ze de deur uit, dan kan ik het helemaal netjes houden, maar dan mis ik wel de gezelligheid.
En humor: het is met zoon echt al een stuk beter, maar dan lagen er weer een paar orenstokjes in de badkamer en dan 'grijp' ik hem als hij in de badkamer staat: zijn die orenstokjes voor hergebruik?
Ook voor mijn eigen geheugen hebben we een geeltje bij de kruk van de voordeur met steekwoorden: telefoon, sleutels, ovpasje, en als het winter wordt: sjaal en handschoenen.
En aanwijzingen geven: als je nu even je sokken in je kamer verzameld en in je wasmand doet (wasmand op de kamer) dan doe ik dat morgen even voor je in de was. Wanneer heb je er even tijd voor? Vroeger hielp ik mee, maar dat gaat nu al bijna vanzelf.
En al staan er 12 vuilniszakken op het balkon klaar om weggebracht te worden het is de taak van zoon.
En ja, toch nog iedere dag even alles terugdringen naar zijn eigen kamer of ter plaatse meedelen: neem je je spiegel weer mee naar je kamer?
Het kost meer energie om je te ergeren.

Samen

Samen, dat doen we hier ook voor wat betreft de grotere dingen (kamer of kasten, agenda beheer) en dat is ook prima. Waar het om gaat: bijvoorbeeld na de lunch (we lunchen in het weekend vaak apart vanwege sport (wedstrijd) bijv)) gewoon opstaan en zonder blikken en blozen vertrekken. Beleg, boter, melk etc open en bloot op tafel laten staan.
Als we geen huisdieren hadden, was het nog daar aan toe.. voor hen is het een festijn. Daarbij, voel ik me op zulke momenten een haperende plaat.

Ik vind het heel knap hoor als je dat kan accepteren en laat gaan.

Saphier

Ik herken het probleem volledig, maar ik ben nooit iets opgeschoten met boos worden. Dat vergeet ik zelf ook weleens, dus word ik boos en tot mijn frustratie blijkt dat dus tevergeefs te zijn.

Wat haar eigen spullen betreft, zou ik ze in een grote tas doen en om de hoek van haar kamer 'gooien'. Weg ermee uit het zicht. Als jullie apart eten, waarom blijven de huisdieren dan tussendoor wel van alles op tafel af? Of haalt ze het zelf uit de (koel)kast en brengt het niet terug? Kun je proberen of ze het bij het aanrecht kan doen? Brood smeren op het aanrecht, meteen alles terugzetten.

Ik heb dit probleem nog steeds, maar met iemand anders dan mijn kinderen en mij is geadviseerd om mijn energie er niet meer aldoor in te stoppen. Ik heb vooral mijzelf met mijn irritaties. Zelf zonder mopperen maar even opruimen gaat sneller en is beter voor de sfeer. Ik zeg eerlijk dat ik hier moeite mee heb, maar ik denk dat het wel waar is.

Eigen pot

Als het zo belangrijk voor je is geef je ieder een eigen pot.

Een handig moment

Grotendeels eens met de mening dat je hier geen "beloningssysteem' voor moet hebben.
Wat ik doe: op een uitgekiend moment stuur ik ze terug om de zooi weg te halen. Bijvoorbeeld: jij haalt je troep weg, dan pas schep ik je eten op. Onder het motto "voor wat hoor wat".
En de blèr "DEUR" is hier tegenwoordig genoeg (kostte me een paar jaar, dat wel). Het begint nu eindelijk ergens op tw lijken, maar uit zichzelf doen ze weinig. Overigens 1 kind IADH en 1 geboren slordige stuiterbal.
Nu nog iets uitvinden om te zorgen dat de vriezer niet op een kier blijft staan.....

Mijn brein is er nooit klaar voor

"En je hebt gelijk hoor, je krijgt het er nu niet uit, pas als ze in de 20 zijn is het brein er klaar voor"

"Beloningssysteem lijkt me weinig zinvol want ze doet het niet expres,"

Ik ben inmiddels in de 50 en een aantal jaar geleden gediagnostiseerd met ADD. Mijn brein is er nog steeds niet klaar voor en hoewel ik het moeilijk vind, heb ik me er wel bij neergelegd dat het er ook nooit echt klaar voor zal zijn. 50 jaar geworsteld en tegen mezelf gevochten, dus het is mooi geweest.

Belonen helpt inderdaad niet. Ja, misschien voor onwillige pubers, maar dat staat los van de ADD. Het helpt in ieder geval niet voor de langere duur.
Als iets nieuw is, heeft het best een tijdje mijn aandacht, ben ik erop gefocust, maar dat zakt snel af. Teveel andere "belangrijke" dingen waar ik aan denk en teveel prikkels die binnenkomen. Dingen die voor mij dan kennelijk belangrijker zijn dan de boter in de koelkast zetten, het celofaan van een tijdschrift weggooien, of de post op de daarvoor bedoelde plek neerleggen. Of ze echt belangrijker zijn is natuurlijk maar de vraag, maar voor mijn ADD-brein in ieder geval zo belangrijk, dat ze de boter en de post naar de achtergrond dringen.

We hebben thuis ook nog wat kinderen met ADD en mijn man (geen ADD) zegt altijd maar: "Ach ja, het is een manier van leven". En dan met een knipoog erachteraan: " Nou ja...het is vooral júllie manier van leven en ik heb er maar mee te leven". Humor en begrip zijn hier de oplossing.

Soms krijgt één van ons het trouwens op zijn heupen (hyperfocus bij de ADD'ers of irritatie bij de toch wel aardig wat gewende niet-ADD'ers en dan gebeurt er in een keer van alles in huis. Dan is het een dag of twee strak georganiseerd en dan weten wij ADD'ers zeker dat we het voor altijd zo gaan houden. Tja...

Saphier

'Ik vind het heel knap hoor als je dat kan accepteren en laat gaan'

Dat klinkt alsof je niet geaccepteerd hebt dat je puber ADD heeft. Als hij/zij in een rolstoel had gezeten, had je ook niet verwacht dat hij zelfstandig trappen zou lopen. Toch? ADD zie je niet, maar levert zijn eigen hindernissen op.

Structuur

Wat bedoel je met structuur in de dag? Jouw structuur? De pubers hier (met diagnose) hebben een hele vaste structuur in hun dag: om een uur of 12 op staan, dan heel erg lang in de keuken zitten en heel veel tosti’s bakken, liefst met keiharde muziek erbij, dan een uur douchen, weer met muziek, dan gamen, filmpjes of series kijken of met vrienden chillen tot zo laat mogelijk.

Prima toch, het is vakantie!

Wat betreft de troep: af en toe jaag ik ze door het huis heen om hun troep op te ruimen.

Acceptatie

Ik heb zonder het te weten add moeten accepteren van mijn dochter, terwijl ik zonder het te weten zelf ook heb . Ik moet zeggen dat de wetenschap dat iemand het heeft en ook de zelfkennis hierover wel verschil maakt, maar iedereen is ook maar mens. Ik heb ook al 7 jaar een man met nah en dat zou ik ook 24/7 moeten accepteren, maar zo werkt dat niet 24/7. Helaas. Ik heb afgelopen week wel aangegeven waarom ik zo'n moeite heb met het feit dat hij alles laat slingeren, maar of dat effect heeft betwijfel ik. Ik ben zelf best een chaoot, maar heb door de jaren heen, héél veel jaren inmiddels, geleerd om netter te worden en iets beter op de klok te letten. Het feit dat ik zo boos word als dat in de war wordt geschopt wijst er dan denk ik toch op dat dit energie kost en ik tegen mijn eigen grenzen aanloop. Maar het wijst er ook op dat wat ik geleerd heb nu normaal gevonden wordt. Heel goed uiteraard, maar daar blijkt wel uit dat niet begrepen wordt dat het voor mij een doorlopende 'strijd' is om zo te blijven en niet te verslappen. En dat hij dat niet begrijpt daar kan hij deels dan ook weer niet veel aan doen. Hersengedoe is ingewikkeld, dus ook add/adhd, ass, nah enzovoorts.

Pirata, deur!

Wij hebben uiteindelijk gewoon maar deurdrangers aangeschaft. Een goede voor de keuken-gangdeur, en kleinere voor de andere deuren.

Wát n rust...!

En verder: ADD gaat niet over hoor. Misschien dat je voor je dochter een coach kunt regelen, waar zij zelf mee aan de slag gaat. En waar zij ook zelf haar aandachtspunten kan aangeven. Natuurlijk kun je met haar bespreken wat jou irriteert, zodat ze dat kan meenemen. Dat betekent niet dat jouw huis er voortaan smetteloos uit zal zien, maar wel dat zij voor zichzelf misschien beter prioriteiten kan stellen en bepaalde gedragingen herkennen.

Kaaskopje, hier idem

met autisme...

Veel puzzelstukjes vallen op hun plaats. Het wordt niet per se makkelijker, want blijft energie vragen, maar wel duidelijker en het verklaart veel. Ook geeft acceptatie veel rust, voor alle partijen. En ook kun je gerichter werken aan wat helpt het leven te verlichten of beter voor je in te richten, of te anticiperen op mogelijke moeilijkheden in de 'buitenwereld', zoals school of studie.

Laat het je jaren niet vergallen

Ik ben bang dat je dit niet gaat winnen TS. Hier ook zo'n puber-af die nog steeds het hele servies spaart voor hij uiteindelijk eens denkt dat het naar beneden moet. Ik heb het losgelaten. Een aantal jaren strijd gehad over de belangrijkste dingen maar ook die zijn er niet ingebleven. Voor de sfeer heb ik mezelf moeten veranderen en dat geeft veel rust in het gezin. Een paar dingen hebben prioriteit (oa sleutel mee, voordeur goed dicht ) en die zijn uiteindelijk blijven hangen door een papiertje op de voordeur waar het op stond. Vaste plaats voor zijn sleutels metéén als hij binnenkomt, zodat hij die niet meer kwijtraakt. Als hij van tafel gaat benoemen dat zijn spullen in de vaatwasser horen. 1 dag in de week benoemen dat zijn kleding in de was moet die nog op zijn kamer ligt enz. Als hij een paar dagen weggaat maken we samen een lijstje wat hij doorloopt. Dit doet hij ook voor zichzelf als hij alleen thuis is.(lampen uit/ramen open/medicatie genomen enz). Het gaat nu hij ouder is wel wat beter, rustiger geworden, zoekt niet meer de confrontatie. De dingen die ik hierboven benoem herhalen we nog steeds.

Ik heb de pubereditie slim maar..in huis en gelezen. Vooral herkenning. De lijstjes die erin staan eens moeten invullen met een coach. Best verhelderend om te zien hoe hij zichzelf ziet.

Drie pubers

Hier in huis drie pubers en één jonger zusje. Alle drie laten van alles achter zich liggen, de la ligt vol lege verpakkingen van koek, broodjes en crackers, in de koelkast staan bijna lege flessen en pakken, naast de bank lege papiertjes van snoep of koek. En overal in het huis glazen, borden en meer. Tenminste voor ze moeten opruimen. Bij oudste niks aan de hand puber werkt niks, behalve zijn eigen ergernis, dan gaat hij ineens alles opruimen. Bij tweede ass-er geef ik een tijdslimiet, dus bijvoorbeeld: over een uur zitten alle bekers, borden, glazen en bestek in de vaatwasser of om 18 uur heb je alle rotzooi van de grond opgeruimd, of voor zaterdag 9 uur alle was in de wasmand. Bij de derde, niks aan de hand puber, werkt het alleen als ik zeg dat ze nu iets moet doen, anders vergeet ze het een doordat ze zich prima kan concentreren met rotzooi om zich heen doet ze het later niet. Jongste zusje ruimt alles nog netjes op, nog een paar jaar denk ik.

Reactie eerste deel

Pirata, wat heb ik hartelijk moeten lachen om jouw tekst, ik zag het gewoon gebeuren. Wij hebben trouwens een ijskast die gaat piepen al de deur te lang open is.

Boos worden heeft weinig zin want ze doen het niet expres. Maar het er dan maar bij laten, dat vind ik dus van niet. Het is iets lastigs (voor henzelf en voor hun omgeving) maar niet iets onoverkomenlijks: je kan het leren of leren beter te doen dan nu. Maw leren omgaan met jezelf. Dat vind ik zo mooi aan het boek “Slim maar...”. En de drempel tot een initiatief van taken waar je niet goed in bent, kan je ‘rolstoel’vriendelijk maken dmv een beloningssysteem. En liefst met z’n allen want tot de uitzondering gemaakt worden is natuurlijk niet leuk. Bovendien is zoiets ook voor nadh kinderen heel zinvol. Doorgaans zijn het vaardigheden die expliciet gemaakt worden voor adders, met tussenstapjes en hulpjes hier en daar.

Ik verwacht niet dat het een superopruimer wordt, strak georganiseerd etc..
Het is niet zwart of wit, een grijstint is ook prima.
Knurf, ik heb echt geaccepteerd dat kind add heeft omdat het verklaarde wat er mis ging (daarom waren we per slot van rekening een diagnosetraject ingegaan) en wat er goed ging. Ik heb me suf gelezen, ben conferentie, symposia, afgegaan, internet afgestruind, etc.
Dus ja, je kan in een rolstoel zitten of add hebben, maar betekent dat dat je niet ergens naar toe kan gaan of dat we hoofdschuddend moeten zeggen, joh gaat niet lukken, want ja gehandicapt/add. Ik zeg niet dat jullie dat zeggen maa ik stel er wat tegenover, ivm de discussie.

Waar het mij omgaat is het omkijken ‘wat heb ik nu net gedaan en hoe laat ik het achter’. Die komt terug bij huiswerk, toetsen maken, deur dichtdoen, wc doortrekken.

“En ook kun je gerichter werken aan wat helpt het leven te verlichten of beter voor je in te richten’.
Ja precies daar gaat het over, met een flinke grijstint.

Deel twee

Kaaskopje, soms hebben de kinderen al geluncht als ik thuis kom en eten de katten van de boter, likken aan messen, drinken mlk uit bekers (wat helemaal niet goed is), doen zich tegoed aan vleeswaren en kaas. Dat is gewoon smerig.
Goed, dop op de nutella doet kind nu sinds de pot op een gegeven moment terug te vinden was in de vriezer (en het een halve dag duurde voor het ontdooid was). Daar moest kind trouwens ook erg om lachen.

Pluk, met structuur bedoel ik wat Anne J verstaat onder routine (dank je Anne). Wat jij beschrijft, is ook prima.

Zijn jullie dan echt anti beloningssystemen? Of alleen éen voor het leren opruimen ed?
Mijn ervaring is dat ze lang niet allemaal praktisch zijn of add-bestand zijn (en beloning die te lang op zich laat wachten, dat werkt al niet). En de goede geven houvast en maken de drempel lager. Maar de meesten zijn wel kindfase gebonden. En Dees, elk een eigen pot, kan maar dan word ik die haperende plaat en is het geen gezamenlijk ding meer.

Lezen jullie kinderen post-its? Die van mij niet namelijk.
Met de diverse suggesties ga ik aan de slag. Routine, benoemen, tijdslimiet. Dank hiervoor!

Beloning

Het kan zin hebben om de beloning te benoemen: dan kun je je sleutels terugvinden, als je ze op een vaste plek legt als je thuiskomt, dan is de boter nog geschikt om weer op je brood te doen en smakelijk, als je het deksel er weer op doet en in de koelkast zet. Dan kun je sneller een garderobe bij elkaar leggen, als je je gewassen goed opvouwt en in de kast op een vaste plek legt.
Dat is de beloning.

Beloning

Ik geef wel eens een beloning aan de ass-er in de vorm van iets kleins, bijvoorbeeld een glaasje cola of een schaaltje chips als hij iets specifieks heeft gedaan. Een uitgestelde beloning werkt niet motiverend genoeg.

Wat is het je waard?

Ik heb geleerd om keuzes te maken in wat ik belangrijk genoeg vond om 'ruzie' over te krijgen als dat echt nodig was. Al het andere is kennelijk minder belangrijk, dus daar kun je dan beter niet teveel energie in stoppen. Dat alles op tafel blijft staan terwijl de katten zich er dan op gaan storten, vind ik wel een prioriteit waardig. Ze kunnen er ziek van worden, of erger. Dat willen ze vast niet op hun geweten hebben.

Routine aanleren is zeker iets wat prettig is, maar dat moet met beleid. Je zult zelf ook mee moeten gaan met die routine en dat stug volhouden. Mijn man werd chagrijnig van mijn flexibele etenstijden. Het enige wat helpt is om dan toch maar op tijd (zijn tijd) klaar te zijn. En die routine is op zich dan toch ook wel weer prettig. Als ik alleen was geweest zou het me niets kunnen schelen, ook al eet ik om 8 uur. Jij zult dus moeten blijven herhalen dat ze de etensspullen van tafel moeten halen. Niet al te boos, gewoon helpen herinneren. Het is natuurlijk jammer als je er zelf ook onder moet lijden, maar je zou ook gewoon niets in huis kunnen halen wat aantrekkelijk is voor de kat. Misschien valt het kwartje dan.

Saphier

'Dus ja, je kan in een rolstoel zitten of add hebben, maar betekent dat dat je niet ergens naar toe kan gaan of dat we hoofdschuddend moeten zeggen, joh gaat niet lukken, want ja gehandicapt/add. '

Maar het betekent wel dat als je ergens naar toe gaat, je een rolstoelbus moet huren in plaats van op de tram stapt. Bij die rolstoel dan. Dingen gaan anders. En sommige dingen gaan gewoon echt niet. Of kosten zo veel moeite dat het niet leuk/prettig/haalbaar meer is.
Jij verwacht van iemand met ADD dat-ie 'normaal' doet. Je hebt de diagnose geaccepteerd als verklaring voor vroeger, maar niet voor nu en de toekomst. ADD wil niet zeggen dat alles gewoon een maandje later doordringt. Het betekent dat sommige dingen nooit doordringen. Of alleen tijdelijk.

hier

geen kat, dus er zitten inmiddels muizen. Die komen nu ook boven, want in de slaapkamers valt nogal wat te halen. Dat vinden ze eng, maar zelfs dat helpt niet. Terwijl een muis door je kamer toch echt erger is dan elke straf die ik kan bedenken. Ik blijf ze er dus maar aan herinneren, doe het soms maar zelf, enzovoorts. Soms is even staren naar de zooi al voldoende.

Mmm

Hier niks aan hand puber die ook servies verzamelt, licht aan laat, lege verpakkingen terugzet, niks kan vinden, kleding laat slingeren (overal vind ik sokken), beschimmeld broodtrommel in zijn tas heeft....Wat is verschil met ADD puber?
Ik blijf het maar herhalen herhalen herhalen......plaat blijft hangen . Iets anders helpt niet. Beloning boeit niet. Straf voelt onterecht want niet echt expres

Eens met Knurf

Sommige dingen zullen nooit lukken. Pas als je dat feit hebt geaccepteerd heb je je kind en de ADD geaccepteerd.
Maar dat neemt niet weg dat ook een ADD-er dingen aan kan en moet leren. Vind ik altijd een lastige balans.
En ik heb van mezelf nog láng niet geaccepteerd dat ik dingen niet kan. Raak er nog altijd dagelijks gefrustreerd door. Voor mijn kind vind ik dat veel gemakkelijker.

Pennestreek

'En ik heb van mezelf nog láng niet geaccepteerd dat ik dingen niet kan. Raak er nog altijd dagelijks gefrustreerd door. Voor mijn kind vind ik dat veel gemakkelijker'

Zo herkenbaar!

Belonen

Ik ben in het algemeen geen voorstander van straffen of belonen. De enige beloning die ik geef is voor goede cijfers, boven de 8 mogen we sushi halen dus daar wordt iedereen blij van (dat geldt dan weer niet voor techniek, en als er in dezelfde week ook een onvoldoende komt)
Jouw broodsmeerdebacle is hier ondervangen door iedereen aan het aanrecht de broodjes te laten smeren, potjes direct terug in de (koel-) kast. Dat gaat meestal goed, eigenlijk ben ik de enige die nog wel eens de kaas terug in de kast zet en de hagelslag in de koelkast
Zo volgt ook de beloning, jongste heeft wel eens een miereninvasie op haar kamer gehad. Die beestjes zoeken net zo lang tot ze de zoete resten vinden, dus dochter had prijs en de mieren ook.

Knurf

Zo probeer ik al een jaar lang mezelf door het boek Zelfcompassie heen te worstelen . Als het over mezelf gaat is compassie echt heel lastig. Maar ik maak vorderingen. Mag ook wel, ben bijna 50...

Pennestreek

Ik heb inderdaad ook flink wat boeken gelezen over 'fouten maken mag' en zo. Ik ben het er altijd helemaal mee eens ... voor een ander. Voor mezelf blijft het nooit lang hangen. Ik blijf toch vinden dat ik eigenlijk wel zou moeten ... (wat dan ook). Of het nou gaat om leidinggeven, even een studie doen naast mijn werk, een perfect schoon huis, altijd lief, behulpzaam en geduldig zijn of zoiets sufs als hoeveel slaap ik nodig heb ('anderen kunnen toch ook met 6 uur slaap toe 😠'), ik blijf de lat te hoog leggen.

Ooit gaan we het leren!

Add-puber hier

Ik heb ook geen beloningssysteem hier, nooit gehad. Wat wel werkt: als de drukte en chaos van een toetsperiode of stressweek voorbij is wordt er altijd orde geschept en opgeruimd. Dat doe ik zelf, en zij heeft het zo van mij geleerd. Het hoeft niet altijd netjes te zijn hier. Maar misschien heb ik makkelijk praten met een klein tweepersoonshuishouden.
Na een rapport, succes, afronding, ook als net een zesje is, vieren we dat altijd met iets leuks. Film, sauna, etentje, samen iets leuks doen.
Add gaat nooit weg, bij mij ook niet, maar ja, je moet wel vaak op tijd ergens zijn met de juiste spullen op de juiste plaats, ook als je in een rolstoel zit trouwens, het zou wat zijn
Ik heb mezelf systemen aangeleerd waardoor er toch wat structuur is, je moet/wil op de één of andere manier toch meedoen in het leven.