Begeleiding bij zelfstandig worden ASS
Even een vraag aan de ervaringsdeskundigen. Mijn zoon van 17 met ASS gaat in september starten op het hbo en ik maak me best zorgen: gaat het hem wel lukken met de studie, maar ook met vrienden maken, een leven opbouwen etc. Nu noemde de psychiater van mijn man (man heeft ook net een diagnose) de mogelijkheid voor ambulante begeleiding of zelfs in een studentenhuis wonen met ASS. Heeft iemand ervaring met deze vorm van begeleiding? Hoe ging dat?
Zoon accepteert nu nog veel hulp van mij maar ik heb natuurlijk geen verstand van het begeleiden naar zelfstandigheid en ik gun hem ook ruimte om zijn eigen fouten te maken. Ik vind het alleen zelf lastig om los te laten.
Dus als iemand hier ervaring mee heeft, goed of slecht, ik hoor het graag!
Ik specialist zou ik nog serieuze nemen dan een huisarts.
Viva-amber schreef op 19-06-2022 om 19:41:
Ik specialist zou ik nog serieuze nemen dan een huisarts.
De specialist van mijn man, niet van mijn zoon, die de mogelijkheid noemde. Toch wat anders dan de eigen specialist die het aanraadt.
Dat ik moeite heb om de rol los te laten zou zomaar kunnen, want gezellig is het ook wel met hem.
Hij gaat ook nog niet op kamers. Maar ook studeren is een grote wijziging.
Inmiddels is hij aangemeld, we gaan zien wat zij zeggen.
AlisonH schreef op 19-06-2022 om 21:44:
[..]
De specialist van mijn man, niet van mijn zoon, die de mogelijkheid noemde. Toch wat anders dan de eigen specialist die het aanraadt.
Dat ik moeite heb om de rol los te laten zou zomaar kunnen, want gezellig is het ook wel met hem.
Hij gaat ook nog niet op kamers. Maar ook studeren is een grote wijziging.
Inmiddels is hij aangemeld, we gaan zien wat zij zeggen.
Het is sowieso goed om hier over na te denken. Maar ik vind 17 ook nog wel jong. Toen ik zelf die leeftijd had (ik heb geen ASS) moest ik daar echt nog niet aan denken, aan zelfstandig wonen. Pas toen ik ongeveer 22 was vond ik op mijzelf wonen interessant worden. Ik vraag me ook af of je al deze veranderingen tegelijkertijd moet willen. En studeren en op zichzelf wonen. En dat voor een puber die net lange tijd niet lekker in zijn vel zat. Ik zou wat kleinere stappen nemen. Waarom raad de specialist van je man dit aan?
Ik zou ook zeker niet teveel veranderingen tegelijkertijd doorvoeren. Juist om de kans op succes te vergroten (en dat succes is heel belangrijk voor zijn zelfvertrouwen).
17 is ook nog jong. De meeste jongeren van die leeftijd wonen nog thuis. Maar het is wel goed om te kijken naar mogelijkheden voor begeleid op kamers of ambulante begeleiding wanneer je het idee hebt dat hij dat nodig gaat hebben.
Loslaten is niet altijd makkelijk. Maar als je een goede band hebt met je zoon (en uit je berichten haal ik dat wel), kun je daar ook in overleggen. Dat je hem voorlegt om iets zelfstandig te doen. Of vraagt wat hij denkt zelfstandig te kunnen of te kunnen gaan doen. Waarschijnlijk kan hij meer zelf dan hij en jij denken. Dat ontdekken is ook een succeservaring.
Yvaine schreef op 19-06-2022 om 22:17:
[..]
Het is sowieso goed om hier over na te denken. Maar ik vind 17 ook nog wel jong. Toen ik zelf die leeftijd had (ik heb geen ASS) moest ik daar echt nog niet aan denken, aan zelfstandig wonen. Pas toen ik ongeveer 22 was vond ik op mijzelf wonen interessant worden. Ik vraag me ook af of je al deze veranderingen tegelijkertijd moet willen. En studeren en op zichzelf wonen. En dat voor een puber die net lange tijd niet lekker in zijn vel zat. Ik zou wat kleinere stappen nemen. Waarom raad de specialist van je man dit aan?
Hij gaat nu nog niet op kamers, de studie is wel op reisafstand. Nu al op kamers zou echt een stap te ver zijn, een goede start op de opleiding en mensen leren kennen heeft nu prioriteit.
De specialist van mijn man heeft de mogelijkheid genoemd om extra ondersteuning in te schakelen, dat is niet hetzelfde als aanraden. Hij kent mijn zoon niet, alleen de zorgen van mijn man (en mij). Misschien redt zoon het ook prima zonder extra steun maar dan is het ook zo weer afgebouwd.
MamaE schreef op 19-06-2022 om 22:25:
Ik zou ook zeker niet teveel veranderingen tegelijkertijd doorvoeren. Juist om de kans op succes te vergroten (en dat succes is heel belangrijk voor zijn zelfvertrouwen).
17 is ook nog jong. De meeste jongeren van die leeftijd wonen nog thuis. Maar het is wel goed om te kijken naar mogelijkheden voor begeleid op kamers of ambulante begeleiding wanneer je het idee hebt dat hij dat nodig gaat hebben.
Loslaten is niet altijd makkelijk. Maar als je een goede band hebt met je zoon (en uit je berichten haal ik dat wel), kun je daar ook in overleggen. Dat je hem voorlegt om iets zelfstandig te doen. Of vraagt wat hij denkt zelfstandig te kunnen of te kunnen gaan doen. Waarschijnlijk kan hij meer zelf dan hij en jij denken. Dat ontdekken is ook een succeservaring.
Helemaal met je eens. Hem erbij betrekken is altijd een goed idee. Het is een slimme jongen, hij compenseert prima voor zijn handicap, het vreet alleen energie en hoe meer veranderingen, hoe lastiger het wordt. Hij wordt al steeds beter in zijn leven inrichten op een manier die bij hem past. Ik vind dat knap.
Het verschil met onze situatie is dat ik niet echt een ster ben in planningen nakomen en mijn kind niet heel gezellig werd onder stress. Bij een externe begeleider moest ze zich natuurlijk wel wat coöperatiever en milder opstellen. Dan kun je je als ouder richten op de positieve dingen.
