Begeleiding bij zelfstandig worden ASS
Even een vraag aan de ervaringsdeskundigen. Mijn zoon van 17 met ASS gaat in september starten op het hbo en ik maak me best zorgen: gaat het hem wel lukken met de studie, maar ook met vrienden maken, een leven opbouwen etc. Nu noemde de psychiater van mijn man (man heeft ook net een diagnose) de mogelijkheid voor ambulante begeleiding of zelfs in een studentenhuis wonen met ASS. Heeft iemand ervaring met deze vorm van begeleiding? Hoe ging dat?
Zoon accepteert nu nog veel hulp van mij maar ik heb natuurlijk geen verstand van het begeleiden naar zelfstandigheid en ik gun hem ook ruimte om zijn eigen fouten te maken. Ik vind het alleen zelf lastig om los te laten.
Dus als iemand hier ervaring mee heeft, goed of slecht, ik hoor het graag!
Mijn dochter heeft begeleiding gehad via Prodeba, een instantie die hulp biedt aan jongeren met een ontwikkelingsstoornis in regio NH en ZH. Dat heb je vast elders ook. Zij hebben bijv ook studentenhuizen in Leiden met begeleiding. Prima ervaring mee maar op het laatst had ze wel vaak wisselingen van begeleiders. Dat schijnt een beetje bij de branche te horen.
Mijn zoon met HB, ADD ging begeleid kamerwonen. Daar zijn heel veel mogelijkheden voor maar tegenwoordig ook wachtlijsten. Je hebt daar meerdere mogelijkheden voor. Zoon begon in een eigen flatje met een ambulant begeleider. Maar dat was nog een stapje te ver. Dat ie een hele dominante vriendin had hielp hem ook niet. Hij is na een jaar begeleid kamerwonen gaan doen. Dat is in een wooncomplex waarin iedereen een eigen kamer heeft. Je bent zelf verantwoordelijk voor die kamer. In het pand zijn begeleiders aanwezig die je helpen met bijv de financiën, maar ook plannen van boodschappen, koken enz. Ze houden je in de gaten en grijpen in als het nodig is.
Mijn zoon heeft daar een jaar gezeten en heeft nu sinds september een eigen (container)woning en dat gaat goed.
Dit is niet lullig bedoelt hoor maar ik kan nooit zoveel met die soort vragen. Iedereen met ASS is weer anders en wat in zijn algemeenheid geld hoeft voor jouw zoon niet zo te zijn. Je geeft zelf aan het lastig te vinden om hem los te laten. Misschien is dan een tussenstap als begeleid wonen juist erg fijn. Maar misschien is hij daar ook nog helemaal niet aan toe en is alleen de overstap van middelbare school naar hbo al even groot genoeg.
Mijn partner heeft ASS en heeft op zijn 18de ook een jaar begeleid gewoond. Dat ging niet goed, hij raakt snel erg passief als iemand hem niet verteld wat hij moet doen, en dat gebeurde ook bij het begeleid wonen. Maar dat kan voor jouw zoon heel anders zijn. Wat zijn zijn valkuilen? Waar heeft hij moeite mee? Wat gaat er wel goed? Je hebt daar vast een beeld bij. En goed dat je er in ieder geval goed over nadenkt. Het is niet gemakkelijk om een kind los te laten, en nog moeilijker om een kind los te laten die wat extra houvast nodig heeft.
Hoe is hij door de middelbare school heen gekomen?
Een huisarts stelt het niet voor niets voor. Eigen fouten betekent misschien: stoppen met studie, teleurstelling en eenzaamheid. Waarom zou je dat je kind aan doen, wanneer hij een steuntje in de rug kan krijgen? Als hij het allemaal zelf kan, dan laat de hulpverlening ook weer los.
Persoonlijk zou ik niet teveel veranderingen tegelijk doen. Als het hbo op reisafstand is, zou ik hem zeker in het begin nog lekker thuis laten wonen. Wennen aan een nieuwe school, mensen, omgeving is dan al genoeg zonder dat er ook nog dingen als opruimen, schoonmaken, boodschappen, koken etc. op je bordje komen.
Zeker als zijn verblijf bij jullie niet voor problemen zorgt en dat haal ik niet uit je berichten hier. Hij is ook nog jong. Zelf was ik er op die leeftijd echt nog niet aan toe om op mezelf te gaan wonen. Ook iets als begeleid kamerwonen kan ook later nog.
Ook als hij thuis woont, kan hij zijn eigen fouten maken. Ik begrijp dat loslaten lastiger is bij een kind waar je net wat meer zorgen over hebt, maar ik zou dat toch proberen. Juist zodat hij ruimte heeft om te zoeken en te leren, maar wel met een veilig vangnet. Een beetje vasthouden op afstand zeg maar. Of je laat hem, als hij op school enigszins gewend is of juist nu al, eens per week koken en daarvoor ook boodschappen regelen.
Ik heb zelf geen ervaring met begeleiding. Ik heb tot mijn 25e thuis gewoond. Mijn grootste knelpunt qua huishouden en leven op orde houden is overzicht creëren en houden in wat er allemaal moet gebeuren.
MamaE schreef op 19-06-2022 om 07:53:
Persoonlijk zou ik niet teveel veranderingen tegelijk doen. Als het hbo op reisafstand is, zou ik hem zeker in het begin nog lekker thuis laten wonen. Wennen aan een nieuwe school, mensen, omgeving is dan al genoeg zonder dat er ook nog dingen als opruimen, schoonmaken, boodschappen, koken etc. op je bordje komen.
Zeker als zijn verblijf bij jullie niet voor problemen zorgt en dat haal ik niet uit je berichten hier. Hij is ook nog jong. Zelf was ik er op die leeftijd echt nog niet aan toe om op mezelf te gaan wonen. Ook iets als begeleid kamerwonen kan ook later nog.
Ook als hij thuis woont, kan hij zijn eigen fouten maken. Ik begrijp dat loslaten lastiger is bij een kind waar je net wat meer zorgen over hebt, maar ik zou dat toch proberen. Juist zodat hij ruimte heeft om te zoeken en te leren, maar wel met een veilig vangnet. Een beetje vasthouden op afstand zeg maar. Of je laat hem, als hij op school enigszins gewend is of juist nu al, eens per week koken en daarvoor ook boodschappen regelen.
Ik heb zelf geen ervaring met begeleiding. Ik heb tot mijn 25e thuis gewoond. Mijn grootste knelpunt qua huishouden en leven op orde houden is overzicht creëren en houden in wat er allemaal moet gebeuren.
Maar dat is dan weer niet per definitie een knelpunt voor mensen met ass.
Al zal het voor hen/jullie wellicht nog een beetje extra lastiger kunnen zijn.
Ik merk dat ik hier zelf ook enorm veel moeite mee heb. Wil het graag allemaal goed regelen en netjes hebben, maar dat lukt niet altijd. Bij mij hangt het dan weer samen met een deel eenzaamheid en voor wie doe ik het dan eigenlijk.
Terwijl ik tegelijkertijd zo enorm trots kan zijn op wat ik in mijn eentje heb bereikt voor mezelf en de kinderen. Voelt het soms alsof ik een toneelstukje speel en het er eigenlijk niet toe doet.
Wat begeleid wonen betreft heb ik geen ervaring, maar soms moet je kinderen de vrijheid en het vertrouwen geven om het zelf te doen. Als het iets is dat hij zelf graag wil doen en er goede begeleiding aanwezig is, geef hem dan die kans.
Wees dan trots dat hij dit aanpakt en zie het als een levens les. Ooit komt die dag dat hij het zelf moet doen en dat er niemand is die zijn hand kan vasthouden. Dan is deze ervaring iig eentje die hij heeft kunnen meenemen onder begeleiding. Wat voor hem een heel leerzaam proces zal zijn.
Onze dochter wordt begeleid door STUMASS. Dit hebben we geregeld via een WMO aanvraag bij de gemeente. Ze woont zelfstandig en krijgt ambulante begeleiding, maar vanuit STUMASS zijn er ook begeleide woonvormen voor studenten. Ik vond het het in het begin ook lastig om los te laten, zeker omdat ze zo ver weg zat en alleen woonde, maar het is allemaal goed gekomen, met vallen en opstaan. Ze is er heel erg zelfstandig van geworden.
duet schreef op 19-06-2022 om 09:26:
Onze dochter wordt begeleid door STUMASS. Dit hebben we geregeld via een WMO aanvraag bij de gemeente. Ze woont zelfstandig en krijgt ambulante begeleiding, maar vanuit STUMASS zijn er ook begeleide woonvormen voor studenten. Ik vond het het in het begin ook lastig om los te laten, zeker omdat ze zo ver weg zat en alleen woonde, maar het is allemaal goed gekomen, met vallen en opstaan. Ze is er heel erg zelfstandig van geworden.
Aanvulling: Ik zie dat stumass nu jados heet.
Bijtje82 schreef op 19-06-2022 om 09:19:
[..]
Maar dat is dan weer niet per definitie een knelpunt voor mensen met ass.
Al zal het voor hen/jullie wellicht nog een beetje extra lastiger kunnen zijn.
Ik merk dat ik hier zelf ook enorm veel moeite mee heb. Wil het graag allemaal goed regelen en netjes hebben, maar dat lukt niet altijd. Bij mij hangt het dan weer samen met een deel eenzaamheid en voor wie doe ik het dan eigenlijk.
Terwijl ik tegelijkertijd zo enorm trots kan zijn op wat ik in mijn eentje heb bereikt voor mezelf en de kinderen. Voelt het soms alsof ik een toneelstukje speel en het er eigenlijk niet toe doet.
Wat begeleid wonen betreft heb ik geen ervaring, maar soms moet je kinderen de vrijheid en het vertrouwen geven om het zelf te doen. Als het iets is dat hij zelf graag wil doen en er goede begeleiding aanwezig is, geef hem dan die kans.
Wees dan trots dat hij dit aanpakt en zie het als een levens les. Ooit komt die dag dat hij het zelf moet doen en dat er niemand is die zijn hand kan vasthouden. Dan is deze ervaring iig eentje die hij heeft kunnen meenemen onder begeleiding. Wat voor hem een heel leerzaam proces zal zijn.
Dat klopt. Ik schreef vanuit mijn eigen ervaring. En daarin is overzicht wel het centrale thema waar mijn hele mentale stabiliteit mee staat of valt. Als ik overzicht verlies, verlies ik controle en raak ik in paniek. Vroeger meer dan nu, ik heb in de jaren veel geleerd.
Het hebben van een man die me hiermee helpt en een kind helpt wel. Ik heb soms ook dat ik te veel wil doen. Dan plan ik een heleboel dingen en dan lukt maar de helft of zo.
MamaE schreef op 19-06-2022 om 10:32:
[..]
Dat klopt. Ik schreef vanuit mijn eigen ervaring. En daarin is overzicht wel het centrale thema waar mijn hele mentale stabiliteit mee staat of valt. Als ik overzicht verlies, verlies ik controle en raak ik in paniek. Vroeger meer dan nu, ik heb in de jaren veel geleerd.
Het hebben van een man die me hiermee helpt en een kind helpt wel. Ik heb soms ook dat ik te veel wil doen. Dan plan ik een heleboel dingen en dan lukt maar de helft of zo.
Ik snap je 😘
Fijn dat je zoveel steun hebt aan je man. Dat mis ik soms wel. Jaren gemist. Hoewel ik nu echt wel steun krijg van mijn vriend, is hij er nog niet altijd voor mij. Maar goed, dat staat hier verder buiten. Niets met dit topic van doen.
Bedankt allemaal! Ook al is natuurlijke elke situatie anders, de input van andere mensen is altijd fijn.
De situatie nu is dat hij zwaar op mij leunt en ik houd dat in stand door hem niet los te durven laten. Daardoor weet ik eigenlijk niet goed hoeveel hij zelf kan. Dit is ontstaan doordat hij op een gegeven moment zo het overzicht kwijt was en zo in de war dat hij het gevoel had liever dood te zijn. De angst dat dit terug komt zit bij mij diep en hoewel de angst begrijpelijk is zit het nu mij wel in de weg bij het loslaten. Hij heeft de ondersteuning nu nog nodig maar het wordt wel tijd voor afnemende sturing. Ik denk dat een professional hierbij beter kan begeleiden dan ik. Ik kan de leerlingen op school vaak ook beter begeleiden dan hun eigen ouders als er echt iets is, puur omdat je eigen emoties minder meespelen. Ik wil hem loslaten, maar ik wil hem ook, zoals ook Viva-Amber zegt, de teleurstelling en het gevoel van mislukking besparen als het niet lukt. Wat ik niet weet is of hij het echt niet kan, of het gewoon niet doet omdat het niet hoeft.
Het gaat hier inderdaad om begeleiding bij Jados. Hij wil zelf dan eerst ambulante begeleiding en pas als hij een beetje gewend is wil hij op kamers. Of hij dat dan bij Jados wil betwijfel ik maar dat hangt ook net af van hoe het gaat.
Nogmaals bedankt iedereen voor de ervaringen en inzichten. We gaan maar eens kijken of we een WMO-indicatie kunnen krijgen.
AlisonH schreef op 19-06-2022 om 11:31:
Bedankt allemaal! Ook al is natuurlijke elke situatie anders, de input van andere mensen is altijd fijn.
De situatie nu is dat hij zwaar op mij leunt en ik houd dat in stand door hem niet los te durven laten. Daardoor weet ik eigenlijk niet goed hoeveel hij zelf kan. Dit is ontstaan doordat hij op een gegeven moment zo het overzicht kwijt was en zo in de war dat hij het gevoel had liever dood te zijn. De angst dat dit terug komt zit bij mij diep en hoewel de angst begrijpelijk is zit het nu mij wel in de weg bij het loslaten. Hij heeft de ondersteuning nu nog nodig maar het wordt wel tijd voor afnemende sturing. Ik denk dat een professional hierbij beter kan begeleiden dan ik. Ik kan de leerlingen op school vaak ook beter begeleiden dan hun eigen ouders als er echt iets is, puur omdat je eigen emoties minder meespelen. Ik wil hem loslaten, maar ik wil hem ook, zoals ook Viva-Amber zegt, de teleurstelling en het gevoel van mislukking besparen als het niet lukt. Wat ik niet weet is of hij het echt niet kan, of het gewoon niet doet omdat het niet hoeft.
Het gaat hier inderdaad om begeleiding bij Jados. Hij wil zelf dan eerst ambulante begeleiding en pas als hij een beetje gewend is wil hij op kamers. Of hij dat dan bij Jados wil betwijfel ik maar dat hangt ook net af van hoe het gaat.
Nogmaals bedankt iedereen voor de ervaringen en inzichten. We gaan maar eens kijken of we een WMO-indicatie kunnen krijgen.
Misschien is Geef me de vijf! Nog wel iets?
SuzyQFive schreef op 19-06-2022 om 11:51:
[..]
Misschien is Geef me de vijf! Nog wel iets?
Oh dat ken ik niet, ik ga eens kijken, dank je wel!
Dit is toch overduidelijk niet kunnen, zelf de huisarts raadt ambulante hulp aan. Moet het weer tot zelfmoordgedachte komen en in de war zijn, om het wel te geloven?
Is ambulante begeleiding een taboe voor jou?
Of wil zelf een belangrijke begeleider blijven in zijn leven?
Studeren is nieuw en op zichzelf wonen ook, 2 dingen tegelijk. Daarnaast heeft hij nog zijn hele studie, dus minimaal 4 jaar op stapsgewijs zelfstandig te worden.
viva-amber, ik zie jou dit vaker doen, de tekst maar half lezen en daar conclusies uit trekken.
De psychiater van man heeft geopperd dat er begeleid wonen bestaat. Nergens in de tekst wordt een huisarts genoemd.
