autisme en een rare vorm van therapie
mijn dochter van 11 heeft autisme mischien hebben jullie dat al wel gelezen in mijn andere topic over dingen afmaken echter is er iets wat mij een beetje dwarszit an de manier van therapie die mijn dochter krijgt al ze sinds we haar diagnose gekregen hebben toen zij zes was hebben wij contact met de zelfde psycholoog al een aantal jaar hebben wij van hem het advies om haar afentoe alleen op haar kamer te zetten met gezinsactiveiten avondeten,filmkijken etc. zo eet ze bijvoorbeeld standaard op maandag en op woensdag op haar kamer alleen zonder andere mensen en op het moment dat ze vrijdag middag thuiskomt van school moet ze naar haar kamer en moet ze daar blijven tot het eten wij hebben dit altijd braaf opgevolgd en op het moment zelf was en is ze altijd aan het huilen ze haat het dat als iedereen samen monopoly speelt zij als 2 jarige naar haar kamer gestuurt word ik vindt dit echt heel gemeen ik heb dit ook meerdere keren bij de psycholoog gemeld mar hij zegt dat dit ervor zorgt dat mijn dochter een vast ritme krijgt ik heb is gegoogled wat andere ouders hiervan vinden maar ik vond niks zijjn methode bestaat helemaal niet ik ga dit natuurlijk melden en ik ga een klacht indienen tegen deze pyscholoog maar nu had ik nog een vraag komt dit voor bij andere mensne kinderen die een paar keer per week van de psycholoog boven alleen op hun kamer moeten zitten ?
Dat was ook mijn eerste reactie Eowyn. Zie boven. Ik snap het principe van prikkels voorkomen en landen op je eigen kamer maar het afdwingen daarvan is de achterdeur uit. Zeker als dat betekent dat er tegelijk een gezellig familiemoment is waarbij dit kind dan verbannen wordt. Dat kan toch niet?
Dus de psycholoog kan dat wel voorstellen als therapie maar je gaat dat toch niet afdwingen, je kijkt of het thuis goed in te voeren is en of dat matcht bij wat de dochter nodig heeft en zelf zou wensen als ze daarmee bekend is.
Het is ook niet iets dat iemand, ook niet iemand met autisme, altijd zelf bedenkt dat je door tijdig rust te nemen de drukte in je hoofd kunt indammen. En dat als je dat op vaste momenten doet die in jou leven goed passen, dat dat je helpt om je dag in balans door te komen. En niet iedereen is hetzelfde maar het is een tool waar je goed gebruik van kunt maken.
Het kan zomaar zijn dat TS dat 2 keer per week apart zetten te letterlijk heeft begrepen. Ze heeft namelijk zelf ook een vorm van autisme. Ze kan het dus verkeerd geïnterpreteerd hebben.
Dat Slofje, maar ook dat de psycholoog een 'neurotypical' kan zijn die ook zweemt met uitdrukkingen als 'een kind moet wel vaker iets' , soms moeten ze gewoon even doen wat je zegt. Omdat niet iedereen de impact begrijpt van dwang. En dwang in de zorg nog een veel te veel voorkomend euvel is waar gelukkig wel steeds meer aan gewerkt wordt om dat uit te bannen.
Zie bijvoorbeeld naar school dwingen als een kind het niet trekt. Of dwingen en positief belonen. Terwijl het bij autisme, eigenlijk bij de meeste mensen, gaat om het uitleggen en het aanspreken van de innerlijke motivatie waar om het goed is om iets op een bepaalde manier te doen en dan ook te controleren of dat ook zo geldt voor degene met autisme want die kan a. niet begrijpen wat het doel is bij gebrek aan uitleg of eigen kader en perspectief of b. daar helemaal niet mee bezig is en het daarom niet land omdat er eerst andere open vragen zijn die dringend om een antwoord verlegen zijn. Het is handiger om eerst met het meisje te komen tot eenzelfde probleemstelling. En ja, dat kan verschillen. Maar het maakt veel verschil of je eerst tegemoet komt aan de dingen waar het meisje problemen mee heeft. Dat geeft vertrouwen om daarna zaken aan te pakken waarvan jij vind dat er problemen zijn.
Je hebt gelijk AnneJ ik lees nu ook dat je dat geschreven hebt. En nee, en kind verbannen kan in geen geval!! Ik snap ook niet dat Ts daarom me is gegaan voor zo lang. Het maakt mij plaatsvervangend verdrietig.....
mijn 4 kinderen (allemaal asperger ).gaan altijd na dat ze op school geweest zijn en helemaal moe en overprikkeld ,naar hun kamer .ze hebben dan absoluut geen behoefte aan praten of andere mensen zien ze gaan meteen naar hun eigen kamers en blijven daar tot een uur of 4 het hang er van af wanneer ze uit zijn. (ze hebben allemaal klassen overgeslagen dus zelfs mijjn jongste 2 van 10 zitten al op de middelbare ) als ze terugkomen van hun kamers bespreken we even hoe het gegaan is op school ,eten we samen een koekje en drinken thee vaak doen we daarna een spelletje of we gaan even samen naar buiten .soms gebeurt het dat ik merk dat een van de meiden een beetje overprikkeld is en het "samenzijn" niet meer werkt dan zeg ik dat het mischien een beetje te druk is in haar hoofd en dat het mij beter lijkt als ze mischien even alleen wat gaat doen. dat zeg ik dus wel maar ik verplicht het niet .dat vind ik geen goed idee voor kinderen in het algemeen maar al helemaal niet als ze autistisch zijn
