autisme en een rare vorm van therapie
mijn dochter van 11 heeft autisme mischien hebben jullie dat al wel gelezen in mijn andere topic over dingen afmaken echter is er iets wat mij een beetje dwarszit an de manier van therapie die mijn dochter krijgt al ze sinds we haar diagnose gekregen hebben toen zij zes was hebben wij contact met de zelfde psycholoog al een aantal jaar hebben wij van hem het advies om haar afentoe alleen op haar kamer te zetten met gezinsactiveiten avondeten,filmkijken etc. zo eet ze bijvoorbeeld standaard op maandag en op woensdag op haar kamer alleen zonder andere mensen en op het moment dat ze vrijdag middag thuiskomt van school moet ze naar haar kamer en moet ze daar blijven tot het eten wij hebben dit altijd braaf opgevolgd en op het moment zelf was en is ze altijd aan het huilen ze haat het dat als iedereen samen monopoly speelt zij als 2 jarige naar haar kamer gestuurt word ik vindt dit echt heel gemeen ik heb dit ook meerdere keren bij de psycholoog gemeld mar hij zegt dat dit ervor zorgt dat mijn dochter een vast ritme krijgt ik heb is gegoogled wat andere ouders hiervan vinden maar ik vond niks zijjn methode bestaat helemaal niet ik ga dit natuurlijk melden en ik ga een klacht indienen tegen deze pyscholoog maar nu had ik nog een vraag komt dit voor bij andere mensne kinderen die een paar keer per week van de psycholoog boven alleen op hun kamer moeten zitten ?
Het probleem hier is dat het niet gaat over wat het meisje nodig heeft maar wat je haar oplegt omdat je denkt dat ze het nodig heeft of meent dat dit de letterlijke instructie van de psycholoog is.
Dat is te kort door de bocht. Want dwingen van iemand met autisme is de achterdeur uit. Het lijkt mij handiger om jezelf eens te laten diagnosticeren en een goede training te doen bij autisme centraal en je eens te verdiepen in samen puzzelen met je kind met autisme.
Zeker kan het voor een kind belangrijk zijn om alleentijd te hebben. Maar je overlegt met je kind, zonodig eerst in een voorgesprek met de psycholoog hoe je dat vorm gaat geven. En niet af gaat dwingen.Echt, want het afnemen van de controle van een kind dat al niet veel controle heeft in het leven door onbegrip van anderen en van zichzelf kan tot ernstige geestelijke problemen leiden.
Geef haar ruimte en bespreek met haar de theorie van de alleentijd, om overprikkeling te voorkomen of te laten zakken, en bespreek dan op welke momenten je dat doet.
En natuurlijk niet op het moment van een gezellig gezinsmoment. Dat getuigt van een gebrek aan inlevingsvermogen en flexibiliteit. En misschien wel boosheid op je dochter, erg onvolwassen en emotioneel onrijp.
Af en toe is geen goede routine. Op je kamer eten, mits ze dat zelf ook prettig vind, doe je dagelijks, elke dag, dat is vanzelfsprekend en dan kost het minder energie omdat je dan niet hoeft na te denken welke dag het is of dat je iets anders moet verzinnen in die tijd.
En geef haar elke dag een afgesproken tijd ruim je onverdeelde aandacht, een kind met autisme heeft meer uitleg nodig en je hebt met haar tijd nodig om te horen waar ze tegen aanloopt op haar dag en hoe ze het niet heeft kunnen oplossen en help haar nadenken hoe ze zaken wel kan oplossen. En dwing haar niet ook niet om te geloven in jou wereldvisie, ze is een mens en opvoeding is een kwestie van observeren wat ze nodig heeft, dat voorzichtig, gepast, zonder haar boos of ontzet te maken, met haar te bespreken, neutraal en niet verwijtend, ook niet belonend, maar rustig en feitelijk. Je kunt ook niets zeggen en alleen maar luisteren. En zeggen dat je het ook niet weet, maar haar verwijzen naar een boek of artikel op internet wat je passend lijkt of wat je vraagt aan de psycholoog wat je haar kunt geven.
ik weet best wat er omgaat in het hoofd van mijn dochter en ik weet ook hoe het is om autisme te hebben wat ik ben zelf iemand met autisme ik zou het zelf ook echt heel erg vinden om verplicht alleentijd te hebben ik heb zelf vroeger zelf ook therapie gehad en dat was heel anders dan dat en er werd vooral uitgelegd dat je autitische mensen juist niet dingen moet verplichten van onze andere dochters vermoeden we ook dat ze autistisch zijn sinds een jaar gebruikt deze psycholoog deze methode en wij vinden het echt heel vervelend om onze dochter zo te zien wij aan een klacht indienen dat komt ook omdat dochter vandaag inneens vertelde dat deze "die man" helemaal niet aardig tegen haar is en dingen zegt als dat autisten dat toch niet kunnen en dat ze mishcien een autist is maaar nog steeeds gewooon normaal kan doen ik weet zeker dat dit 100% waar is ze kan namelijk niet tgen liegen niet als andere maar al helemaal niet als ze het zelf doet dat klopt echt niet in haar hoofd (ze heeft asperger )ik wou gewoon weten of mensen zijn die deze vorm van therapie hebben gekregen
dus mensen als jullie een kind hebben met autisme krijgt je dan deze therapie ?antwoord dan alsjeblieft kan ik dat meenemen in mijn klacht
Ga gezellig klagen, maar ik denk vooral dat je niet goed in de gaten hebt wat je zelf als ouder kunt doen en dat is ook moeilijk.
Mijn beide kinderen zijn autistisch en de alleentijd hebben we gepland als ze uit school kwamen. Dan zijn ze helemaal vol met indrukken. Als ze thuis komen mogen ze drinken en eten halen uit de keuken, ieder heeft iets van zichzelf, en dan daarmee naar je kamer tot het avondeten.
Het veranderde naarmate de leeftijd en de behoefte.
Wie nog te druk in zijn hoofd is mag hier altijd op zijn kamer eten.
Bovendien mag niemand zomaar de kamer van een ander binnengaan, onder geen beding. Nou ja, bij brand als iemand dan bewusteloos in zijn kamer ligt, maar niet omdat jij denkt dat iemand naar jou moet luisteren of zoiets. De slaapkamer moet 'veilig' gebied zijn.
Klagen heeft weinig zin, ik weet dat veel therapeuten zoekende zijn of net de plank mis slaan, maar besteed je energie liever aan een goed boek of een goede cursus zodat je dat zelf kunt.
Niemand is perfect maar je neemt van een therapeut wat je wel kunt gebruiken. En ook al zijn ze nog zo slecht, en ik ken beslist een paar hele slechte therapeuten dan hebben ze soms ook goede tips waar je wel wat aan hebt. En dat levert meer op dan klagen.
Tony Attwood heeft geschreven over het syndroom van Asperger, ook bij meisjes en vrouwen. We hebben hier beiden hulpgidsen, ook die voor meisjes en vrouwen.
Je kunt hem ook op het internet vinden.
Je kunt ook veel herkenning vinden bij Temple Grandin. Ik weet niets van begeleiding voor ouders die zelf ook autisme hebben.
Misschien kun je je daar eens in verdiepen of een dagboek bijhouden. Ik denk niet dat er veel therapeuten zijn die verstand hebben van het begeleiden van een gezin waarvan de ouder ook autisme heeft.
Maar als je bij je andere kinderen ook autisme vermoed kun je misschien beter in overleg tot een gezamenlijk plan komen. Alle kinderen een tijdje naar hun kamer na school bijvoorbeeld. Alle kinderen mogen niet bij elkaar op de kamer tenzij beiden dat willen en degene van de kamer daar toestemming voor geeft.
Plan activiteiten een op een. Kan je partner ook een op een voor een kind zorgen? Of een is 'omloop' en doet het huishouden en de ander is een op een met een kind bezig. Zo geduldig mogelijk maar je kunt een tijd afspreken en je daar aan houden.
Ik ken wel nogal wat ouders die zelf autisme hebben en zich zelf scholen, sommigen gaat het heel goed af. Die zijn vooral bezig met een partner groep bij de ggz met hun vrouw of man, of het goed regelen van de financiele tegemoetkomen of benodigde dossiervorming, de speciale school, begeleiding naar paardrijden of muziek.
En sommigen lukt het niet omdat ze er te boos van worden dat de kinderen zo onvoorspelbaar zijn. Maar hopelijk lukt het je. Hoewel je zelf mogelijk ook wel wat minder goede herinneringen kunt hebben aan je eigen jeugd. Wees daarom zo geduldig en neutraal mogelijk met je kinderen en denk goed na en doe je best om samen met je kind te spreken en naar elkaar te luisteren.
annej bedankt voor je reactie ik heb net een "klacht" geschreven en dan vooral over die dingen die tegen mijn dochter gezegd worden ook heb ik een mail geschreven over het feit dat ik naar een ander autisme centrum wil voor begeleiding voor mijn dochter het voelt gewoon niet meer goed om door te gaan met deze begeleiding die we nu hebben ook ga ik met mijn vrouw bespreken om de andere 3 en dan vooral mijn oudste dochter van 12 zij heeft het nu erg moeilijk en begint te ontdekken dat ze "anders" is en ze wordt gepest onder andere omdat ze 2 moeders heeft en we hebben ook het idee dat zij nu erg "last" begint te krijgen van haar (vermoedelijk) autisme die alleen tijd lijt mij een erg goed idee ik ga het met de meiden bespreken en wat voor hun dan het beste tijdstip is
Liever zoek je eerst een ander autismecentrum voor je een klacht indient. Liever dien je helemaal geen klacht in want die mensen kunnen je het ook nog heel moeilijk maken en je een zorgmelding bezorgen.
Kies voor een vrijgevestigde therapeut als dat kan en de voorkeur voor een Leo Kannerhuisvoorziening. Het moet in elk geval een voorziening zijn waar men verstand heeft van autisme, geen 'algemene' voorziening. Want de misverstanden zijn soms niet van de lucht.
Maar ook dan kun je pech hebben. Wees geduldig en zoek eerst mensen waar je wel goed mee door een deur kunt, in dit geval je dochter dus. Zij heeft iemand nodig die ze beter vertrouwt en begrijpt en zaken van aan kan nemen.
Zit ze op speciaal onderwijs? Dan zou ik daar eens gaan spreken met mensen die je daar kent en vertrouwt waar je dochter beter terecht zou kunnen komen.
Wees toch voorzichtig. Zo veel mensen zijn er niet die echt verstand hebben van autisme en ook als volwassenen kan het onbegrip al snel problemen geven.
Hier vast de link van de stichting KOG voor het geval dat.
Want onbegrip en onenigheid met de hulpverlenig is een risico op een zorgmelding en dat wil je niet en dat verdien je ook niet. Maar het gebeurt vaak wel.
Het komt mij, als moeder van een kind met ASS en veel therapie-ervaring, erg vreemd over. Mijn kinderen kunnen (inmiddels) zelf signaleren wanneer ze overprikkeld zijn en zoeken dan zelf de rust op. Dwingen omdat het ‘tijd’ is, lijkt me dan ook een verkeerde mix van twee doelen (regelmaat en rust). Sowieso werkt dwang niet, omdat de dwang an sich al weer frustraties oplevert.
Het kan ook gewoon een spraakverwarring zijn tussen de psycholoog en TS. Mijn kinderen kunnen mij som ook nogal dwingend vinden terwijl ik gewoon ze ergens aan herinner of moederlijke levenservaring probeer over te dragen.
Dat dat, zeker op de leeftijd die ze nu hebben, vrijblijvend is, facultatief, om bij te dragen, dringt niet altijd door. Het voelt als intrusie en dwingend.
Maar niets zeggen kan ik ook niet, dus soms leg ik maar eens uit dat ik als moeder het recht heb op 'zeuren', dat hebben kinderen niet. Maar als je groot bent kun je alijd zelf overwegen wat je vindt van de mening of de opmerkingen van je moeder of anderen.
Natuurlijk heb je ook dwingelanden, maar primair is het een aanreiken van ideeën die je kunt overnemen of laten. En ja, ik bijt tegenwoordig echt regelmatig op mijn lip en zeg niets.
De psycholoog kan overdragen dat regelmatig een alleentijd belangrijk is. Maar jij als ouder bepaalt of dat ook goed aankomt bij je kind.
En je kunt bij jezelf nagaan of je niet liever elke dag, op vaste tijden, die rust aanbiedt. Daar is in de theorie over autisme ook echt wat voor te zeggen. En zeker na overleg met je kind. En leg het uit. Het valt echt niet mee en een misverstand is zo geboren.
Wat erg! Je kind zo buitensluiten. Iedereen gezamenlijk eten en dan alleen op je kamer moeten zitten. Ik krijg er pijn van in mijn buik
Een zogeheten 'stiefmoederlijke moeder-dochterrelatie' is overigens ook schadelijk voor de zogenaamd bevoorrechte kinderen.
elledoris schreef op 25-02-2021 om 09:17:Wat erg! Je kind zo buitensluiten. Iedereen gezamenlijk eten en dan alleen op je kamer moeten zitten. Ik krijg er pijn van in mijn buik
Ik heb geen verstand van autisme, maar dit waren ook mijn gedachten. Wat vind de andere moeder hiervan, en was het advies daadwerkelijk dat je dochter bij gezinsactiviteiten, avondeten, filmkijken etc. in haar eentje op haar kamer moest gaan zitten i.p.v. kijken hoe het gaat en als je merkt dat ze het niet trekt haar apart zet?
Een klacht is niet de oplossing. Daarmee dwing je mensen zichzelf te verdedigen, uit te leggen, en mis je het vermogen om naar jezelf te kijken. En dat vermogen heb je toch echt nodig, want van beide berichten krijg ik de kriebels. Ik hoop dat dat komt omdat je je ongelukkig uitdrukt, en in het echt niet zo negatief doet. AnneJ weet meestal goede tips te geven over hoe je met kinderen met autisme kunt omgaan. Maar voorop staat dat je stopt met alleentijd zien als een soort straf, waarin de rest van het gezin het heel gezellig heeft.
En echt, #doeeslief tegen deze dochter. Ze leest als een kind dat het zwaar heeft, door minimaal een moeder die haar negatief behandelt en haar faalangst en onzekerheid verergert.
Gezamenlijk eten kan een groot probleem zijn voor mensen met autisme. Mijn exman deed altijd veel moeite om ons te bewegen stil te zijn. Daar had hij smoesjes voor omdat hij wist dat voor de meeste mensen het juist een optimale gezinsactiviteit is, samen eten. Tafel dekken, rammelen, kletteren, kletsen, de schalen doorgeven. Praten over de dingen die een ieder meegemaakt heeft die dag. En hij wilde het liefst gewoon 'normaal' zijn of zo overkomen, wat hij niet was. Dus deed hij of het bij zijn geloof hoorde, je bleef stil voor de engelen. Maar vanwege zijn autisme waren zijn smoesjes altijd nogal naief en doorzichtig.
Ik zat elk jaar wekenlang aan tafel met zijn familie die zo'n luidruchtige middenoosterse familie was en echt niet stil hield bij de gezamenlijke maaltijd, het lukte net aan om in stilte te bidden, dat soms zelfs niet eens. Daarna boden ze in luidruchtigheid tegen elkaar op. Heel gezellig. Voor mij dan.
Echter als je autisme hebt heb je misschien net op je tandvlees het randje van de dag gehaald en een niet uit te stellen enorme behoefte aan stilte en het landen van de drukte in je hoofd. Je kunt je bijna niet meer goed houden en bent geneigd om sacherijnig en negatief te reageren en te ontploffen. Goed houden en sociaal doen is dan een sisifuysarbeid die sommigen desondanks presteren. Want mensen met autisme kunnen enorme doorzetters zijn vanwege de noodzaak om je altijd maar aan te passen en 'normaal' te doen. Training vanaf vroege leeftijd, vooral als je ook nog een beetje intelligent bent.
Het duurde bij mij ook even voor ik dat begreep. Gelukkig hadden we als eerste een hele goede psychologe. Daarna werd aan tafel eten facultatief en gesprekjes houden deed ik wel op andere tijden en de borden werden in de keuken zachtjes opgeschept. Het wordt ineens een heel ander huishouden en dat is het nog steeds.
Maar AnneJ, dat wat hij zegt is vrijwillig! Je gaat toch niet tegen een meisje zeggen dat ze 2 keer per week niet mee mag eten/ spelen/ film kijken terwijl ze dat wel wil. Onze zoon met autisme trek zich regelmatig terug als het hem teveel wordt. Mag een kan altijd. Maar geen haast op mijn hoofd die er aan denkt om een kind buiten te sluiten als het daar erg verdrietig van wordt!
