agressie bij autisme
Wij hebben een zoontje met autisme. Hij is nu net 7 jaar oud. Helaas wordt zijn agressie de laatste tijd steeds erger. Als iets niet gaat zoals hij wil dat kan hij gaan schoppen, bijten en slaan (stompen). Hij richt het tot nu toe gelukkig alleen op mij of mijn man, maar soms zijn zijn zusjes ook een doelwit.
Wij weten niet goed hoe hiermee om te gaan. Als we thuis zijn dan zetten we hem even apart om uit te razen en daarna proberen het gesprek met hem aan te gaan. Maar vaak zijn we ergens of moeten we ergens naar toe en is er geen ruimte en tijd om hem maar even te laten gaan.
Hebben jullie tips voor hoe om te gaan met fysieke agressie?
autonomie
Misschien is het wel een idee om hem meer autonomie te geven. Ik heb alleen al het idee dat hij hier in het gezin al alles bepaald. Wil zelf ook wat regie in handen houden, al is het alleen maar voor zijn zusjes....
Ik zit steeds meer te denken om hem die 3x per week dat ik zijn zusjes uit school moet halen alleen thuis te laten. Hij wil het zelf heel erg graag, en wat kan er nu feitelijk mis gaan.
@ Billie, op school toen ze tot nu toe nog niet veel met zijn leesproblemen. Hij was al een aardig eind op weg met lezen (aangeboden in groep 2, omdat hij al een jaar had gedoubleerd), en ze zijn nu in groep 3 weer overnieuw begonnen bij het begin. Dit om hem wat meer zelfvertrouwen te geven. Verder willen ze het nog aankijken en zien of hij het nu wel goed oppikt. Rekenen weet ik niet of hij daar problemen mee heeft of dat hij het gewoon niet leuk vindt. Het is gewoon een kind wat graag wil spelen, en dat kan nu in groep 3 natuurlijk niet meer zo vaak. Ik zal idd eens kijken of ik goede educatieve games kan vinden voor hem, en of hij dat dan ook nog leuk vindt om te doen.
@ Evalyn, wat een goed idee om 1 vaste dag in de week niet te gamen. Ik ga eens kijken of ik dat hier ook in kan voeren.
agressie
Zijn agressie zal ik nooit accepteren als een feit. Het is gewoon niet acceptabel. Maar ik moet wel een manier vinden om er goed mee om te gaan. Want nu geeft het mij en hem alleen maar meer frustratie. Gisteren liep het ook weer uit de hand, en ik heb dan echt moeite om de controle bij mezelf te bewaren.
autonomie
Door hem meer autonomie te geven, of meer met hem te gaan onderhandelen, kan het heel goed zijn dat hij juist minder bepalend kan gaan zijn in huis. Het alleen thuis zijn kan een mooi punt zijn om mee te starten, is ook een mooi samenwerk-leermoment voor hem, je kunt hierover onderhandelen. Als je hem alleen thuis laat, heeft het gezin daar eigenlijk geen 'last' van, behalve dat het misschien emotioneel voor jou lastig ligt. Zo zijn er vast wel meer zaken te verzinnen. Ik merk iig bij mezelf dat het vooral mijn eigen gevoel is, dat me in de weg staat vaak. (verwachtingen, frustraties, enz enz) Terwijl het feitelijk nauwelijks iets kost wat zoon vraagt, maar hemzelf wel veel kan opleveren, en daarmee ook weer het gezin.
Ik weet het niet hoor, maar vraag me toch af of het voor hem niet juist ook weer heel lastig kan zijn om weer van voren af aan te beginnen met lezen. Kan ook moeilijk zijn voor zijn zelfvertrouwen. Als hij zo graag speelt, zou ik sowieso lezen en rekenen veel spelenderwijs proberen aan te bieden. Misschien snapt hij dan ook beter het nut van dingen. Rekenen is misschien nog wat te abstract voor hem, terwijl als hij mag rekenen met favo dingen hij het beter kan plaatsen. Ik zou ook niet naar al te educatieve games zoeken, gewone ,leuke games bieden vaak ongemerkt veel leermateriaal. Zo heeft zoon veel Engels geleerd van een game die we niet in het Nederlands konden krijgen. Werkt bij hem iig veel en veel beter dan standaard leren.
In ieder geval kun je prima de regie in handen houden, terwijl je je zoon meer autonomie geeft. Juist door wat meer los te laten en te gaan experimenteren met wat wel en niet werkt, kun je weer een stuk terugkrijgen. Jij bent degene die bepaalt. Door meer vat op hem en zijn gedrag te krijgen kun je dat gevoel ook weer terugkrijgen.
Structuur
Maak samen met hem twee magnetische/whiteboard week planborden (voor overlapping naar de volgende week heb je er 2 nodig), in vele varianten te koop wat hij zelf kan bijhouden.
Wanneer douchen, gamen, naar school, de sportvereniging, wanneer is het zijn beurt om tafel te dekken.
Je kunt er vanalles op zetten, eventueel in herkenbare pictogrammen.
Als er in een week iets anders moet worden gedaan, een verjaardag bijvoorbeeld, voeg dat dan samen met hem toe op het planbord.
Geef de dagen een kleur.
Heeft bij mijn zoon fantastisch gewerkt.
autisme en agressie
Hoi,
ben ff de weg kwijt. Mijn 15 jarige zoon heeft autisme en we hebben sinds 3 jaar een samengesteld gezin. Zijn moeder is 7 jaar geleden overleden en ik ben inmiddels hertrouwd met mijn nieuwe liefde. Bij mijn zoon is pas geleden de bom "gebarsten" en heeft hij mijn vrouw een aantal klappen gegeven wat voor haar behoorlijk traumatiserend was en is. Een echte aanleiding was er niet behalve dat hij zich weer verslapen had om rapport op te halen en zij hem daar op wees. Ik was helaas op dat moment niet thuis. Sindsdien logeert zij bij vriendinnen en familie. Zij is een keer hier geweest om met mij te praten maar wat met name naar boven kwam was haar traumatiserende ervaring. Wij hebben al enkele maanden een gezinscoach die mijn vrouw en mij begeleid. Mijn zoon weigert tot op heden elke help mede door slechte ervaringen uit het verleden. Bovendien heeft mijn vrouw twee dochters van rond de 20 die beide nog gedeeltelijk in huis wonen. Deze zijn nu ook tijdelijk bij hun vader. Ik ben naar mijn zoon iets vrijer en geef hem alle ruimte die hij nodig heeft en probeer in gesprek te blijven met hem en mijn vrouw is meer op de structuur en regels en zij is terecht bang dat mijn zoon nog meer afglijdt en/of dat deze agressie nogmaals gebeurd. Op school gaat het ook moeizaam want hij verzuimt veel door denk ik psyschische klachten (hoofdpijn, misselijk, moe). Mijn vrouw en ook haar beide dochters zijn qua karakter vrij "aanwezig" en mijn zoon trekt zich vaak terug op zijn slaapkamer. Hij heeft overigens wel veel vrienden waar hij mee op stap gaat. Ook gamet hij regelmatig en speelt hij graag gitaar. Vragen/ervaringen die ik heb:
Is er kans op herhaling van dit slaan en zo ja hoe voorkom je dit ? Mijn vrouw is zo geschrokken dat ze tijdelijk (enkele maanden) uit huis wil om niet meer bij mijn zoon te zijn. Maar of dit de oplossing is ?
Mijn zoon wil geen persoonlijke begeleiding maar hoe kan ik hem overtuigen ?
Is een plaatsing van mijn zoon buitenshuis een goede optie ? Persoonlijk wil ik dit niet want hij heeft zijn moeder ook al verloren.
Ik persoonlijk denk dat mijn vrouw, haar dochters en ik meer begeleiding nodig hebben dan mijn zoon om handvaten te krijgen om hoe om te gaan met autisme. probleem is dat de balans zoek was tussen wat acceptabel is en wat niet want we kunnen mijn zoon ook niet continu zijn zin geven om de rust te bewaren. Alle adviezen zijn welkom
aanvulling autisme en agressie
Oh en nog een aanvulling. Mijn vrouw heeft ook melding gedaan bij de politie die ook hier is geweest. Dit vind ik persoonlijk geen slimme zet want dit kwam niet goed aan bij mijn zoon. Mijn zoon is is zo naar vrienden en familie helemaal niet agressief en boos..alleen soms naar ons als wij zijn domein betreden (slaapkamer) of hem ergens op terecht wijzen. Dit is de eerste keer dat hij echt geslagen heeft. wel in het verleden met dingen gegooid of een gat in de kastdeur en in deur geslagen.
Ja jammer
Als de gezinscoach geen verstand heeft van autisme is het een verloren zaak. Het is echt heel belangrijk om anders om te gaan met een kind met autisme. Dat heet 'de autibril opzetten'. Lees deze, en andere draadjes over autisme' goed door en kijk welke tips je eruit kunt halen.
De eigen kamer moet veilig zijn en ik kan me voorstellen dat het voor een kind met autisme bedreigend kan zijn als anderen hem volgen terwijl hij dat niet wil. Om agressie te voorkomen moet een kind altijd naar zijn kamer kunnen vluchten zonder dat er dan nog dwingende aandacht van anderen op volgt.
Vooral op deze leeftijd is het belangrijk om frustratie te voorkomen. Dat is echt de taak van de volwassenen. Door jezelf kalm te houden, een neutrale opstelling te kiezen, lage eisen, en rekening te houden met het onvermogen, de inflexibiliteit en de angst van een kind met autisme kun je hem leren om dat zelf ook te gaan doen. Juist 'doortastend' optreden van volwassenen kan tot agressie leiden omdat ze er geen antwoord op hebben en niet snel genoeg kunnen meebewegen en die tijd, en de benodigde concrete instructie, ook niet krijgen.
Voor mij is het ook een no-go om mijn zoon te wekken dat ik dus ook zeer sporadisch en dan zeer kalm en teruggetrokken doe.
Het is zijn verantwoordelijkheid. Je kunt het voorkomen door de avond van te voren te bespreken of het hem gaat lukken en hoe hij dat gaat doen, op tijd opstaan, en of hij je hulp daarbij nodig heeft en hoe dan.
Het vereist echt een andere benadering. Waarin de volwassenen het goede voorbeeld geven. Hoe dwingender je jezelf opstelt hoe dwingender je zoon zich kan gaan opstellen alleen al door het spiegelend volgen van jou voorbeeld.
Dus lees je in, doe een keer een training, en help je vrouw haar houding te wijzigen. Je zoon kan daarmee leren omgaan maar dat vereist wel dat de volwassenen hem daarin voorgaan.
Ik wil je veel sterkte wensen, want het zal niet meevallen om het huishouden weer bij elkaar te krijgen en dan bovendien te leren omgaan met het autisme van je zoon. Voor iedereen echt een lastige uitdaging die wel moet gebeuren.
Doe je dat niet dan blijven escalaties optreden.
onveilig
Dat je vrouw na 1x slaan naar de politie is gegaan en nu -met dochters- buitenshuis verblijft, geeft aan dat ze zich dus erg onveilig voelt. Dat komt volgens mij niet door 1x slaan. Je zegt ook 'de bom is gebarsten'. Er waren dus al langer spanningen? Wat je ook zegt is 'nóg verder afglijden'. Is hij al afgegleden?
Er is nu ook meer onduidelijk voor hem: jij was vrij en je vrouw is meer van de regeltjes. Jullie moeten er samen uitkomen hoe jullie je gezin gaan reilen en zeilen.
Ik zou idd focussen op verbeteren van de omgang met een autist in het nieuwe gezin en dat je vrouw en haar dochters zich daarin gaan verdiepen hoe ze het beste met hem om kunnen gaan. Voor jou is het gesneden koek, maar heb je nooit met een autist te maken gehad, dan kun je je er lelijk in verkijken. Zéker als je met regeltjes en structuur aan komt zetten waar de puber-autist geen heil in ziet.
Maar aan de andere kant met je zoon ook duidelijk afspraken maken dat slaan/geweld echt no-go zijn. Ik begrijp uit je verhaal dat je zoon naar regulier onderwijs gaat, dus ook een gewone intelligentie heeft. Dat moet hij toch kunnen bevatten? Wat vindt hij er van wat hij gedaan heeft?
Verder: afspraken maken met iedereen hoe jullie met elkaar om gaan. Wil zoon bijv niet dat men op zijn kamer komt, dit ook niet zo goed afspreken.
Veel verzuimen en nog meer
Ik heb met de school (ook reguliere VO-school) de afspraak dat onze auti-zoon mag verzuimen als hij dat nodig heeft. Het kost iemand met autisme nou eenmaal veel moeite zich buitenshuis staande te houden. Ik meld hem ziek als hij dat aangeeft (dat is gemiddeld 1 dag in de 2 a drie weken), en school is daarvan op de hoogte en vindt dat goed. Daardoor functioneert hij verder erg goed op school, en het feit dat wij hem ziekmelden als hij dat aangeeft, geeft hem rust en zorgt ervoor dat hij op ons kan vertrouwen. Niet nog meer stress thuis.
Ik denk dat als jouw zoon jouw vrouw heeft geslagen, dit niet zomaar is geweest. Je gaat daarbij over een bepaalde drempel heen en dat bouwt op over een langere periode. Dat de aggressie (lees frustratie, onvermogen, angst) telkens een stapje verder gaat. Aggressie bij autisme is onvermogen. Je kunt iemand ook tever drijven, en je voelt volgens mij toch echt aankomen wanneer iets teveel is. Ik denk dat je zoon zich in het nauw gedreven heeft gevoeld, en dat kan heel prima komen door praten alleen. Ik bedoel dus echt niet dat je vrouw een aggressor is, maar het kan heel goed zijn dat je zoon niet om kan gaan met hoe zij problemen of issues bespreekbaar maakt.
Heb je al eens goed en rustig met je zoon kunnen praten hierover. Kan hij zelf aangeven wat er is gebeurd waardoor hij ging slaan? Weet hij het überhaupt nog, en hoe het gebeurde.
Ik schrik ervan dat je vrouw direct de politie heeft ingeschakeld. Heeft ze dat na overleg met jou gedaan, of direct toen het gebeurde?
Het feit dat je vrouw en haar dochters uit huis zijn gaan wonen lijkt mij voor je zoon heel verschrikkelijk. En eigenlijk ook weer fijn: want hij krijgt daardoor ook zijn rust. Dubbele boodschap dus. En volgens mij ook redelijk funest voor het basisvertrouwen van je zoon. Ik maak eruit op dat er toch wrijving zit of zat tussen je vrouw en je zoon, en misschien ook wel tussen je vrouw en jou.
Ik krijg een beetje het gevoel dat je tussen je zoon en je vrouw plus dochters moet gaan kiezen? Alsof ze jou (en ook je zoon) voor het blok zetten.
Jij schrijft dat je vrouw erg op de regeltjes is, en ik maak daaruit op dat zij die regeltjes dus bij je zoon wil doordrukken, en dat je zoon daar gefrustreerd over is (geworden). Regeltjes willen afdwingen bij een 15-jarige met autisme kun je beter niet doen. Inderdaad zijn hier erg veel draadjes die gaan over omgaan met kinderen met autisme, wat je wel en niet kunt verwachten en hoe je toch een gewenste gedragsverandering voor elkaar kunt krijgen. Want dat is beslist wel mogelijk. Basis daarvoor is wel dat je kind zich thuis veilig en geborgen voelt.
Ik snap dat je vrouw erg geschrokken is, het is inderdaad behoorlijk bedreigend, een woedende puber die je slaat, maar blijf jezelf voorhouden, aggressie is een uiting van onvermogen. Er is blijkbaar niet naar hem geluisterd. Want als je goed oplet zul je merken dat er altijd tekenen zijn die aangeven dat je te ver gaat. Zo kan ik mijn zoon prima op de kast krijgen als ik dat zou willen, door inderdaad door te zagen over bepaalde dingen, op zijn kamer te komen wat hij absoluut niet wil, en eigenlijk gewoon door zijn eigen signalen te negeren.
Probeer eens rustig met elkaar te praten, zonder verwijten (wat nu dus blijkbaar wel is gebeurd toen jij alleen met je vrouw ging praten. Het ging immers vrijwel alleen over haar traumatische ervaring, schreef je.
Ik denk dat het inderdaad heel belangrijk is dat je vrouw en jullie als gezin meer leren over autisme en die kennis ook leren praktisch toe te passen. Wat denk ik voor je vrouw belangrijk is om in te zien is dat geweld (nogmaals!) vooral een uiting van onvermogen en frustratie is. Staat je vrouw ervoor open? Je kunt via balans misschien wel een cursus in je omgeving vinden. Of via een jggz-instelling bij jullie in de buurt. Er vinden steeds vaker informatie-avonden plaats met informatie over autisme.
Ik vond het een verademing om meer te lezen over autisme, het gaf me rust (het ligt niet aan mij) en ook handvatten om met onze zoon om te gaan.
En jouw zoon klinkt niet verkeerd. Vrienden, muziek, gamen, op stap gaan. Dat hij zichzelf veel terugtrekt op zijn slaapkamer is helemaal niet erg, dan kan hij zich opladen en ook tot rust komen en ontspannen. Mijn zoon doet dat precies zo.
Ik ben benieuwd hoe het nu gaat. Een oplossing zo 1,2,3 weet ik verder niet, ik denk dat het, zoals overal eigenlijk, vooral draait om goede communicatie. Ik hoop echt voor jullie dat het snel beter gaat.
