Advies gevraagd (moeilijke dochter van 14 jaar)
Mijn dochter van bijna 14 zoekt geen aansluiting met leeftijdsgenootjes, heeft wel vriendinnen, maar die kunnen nooit met afspreken. Alsof ze haar structureel toch negeren.
Haar karakter is dodelijk vermoeiend.
Niet normaal pubergedrag.
Als ik heb over hulpverlening klapt ze dicht. Ga echt niet met vreemden praten, maar ze bepaalt ons hele gezinsleven.
Haar broertje haat haar, en ik zit soms echt met de handen in mijn haar, niet meer weten wat ik moet doen.
Inmiddels dag 3 van de vakantie, bom al gebarsten. onhandelbaar gedrag en alles buiten zichzelf plaatsen.
Niet afspreken, thuis zijn, aan je reet geplakt zitten, geen eigen leven hebben. Niet naar buiten gaan, zwembadabonnement hebben en zwembad nog niet gezien hebben.
Eerder al gesprekken gehad met psycholoog, komt weinig uit, ze draait naar andere.
twijfel huisarts en opname .... ze moet aan zichzelf werken.
Subjectiviteit Syl
Kinderen met een normale tot hoge intelligentie kunnen zich ogenschijnlijk 'normaal' gedragen. Ook is een tester afhankelijk van de subjectieve observaties van de omgeving. Opgroeiende kinderen hebben niet vanzelfsprekend tekst bij wat er in hun hoofd omgaat en al helemaal niet als ze zichzelf niet begrijpen en 'normaal' willen doen en inderdaad op hun tenen lopen om erbij te kunnen horen.
Dan spelen de subjectieve interpretaties een belangrijke rol in het bepalen van de achterliggende stoornis.
Ook gaan hulpverleners uit van de vraag van de ouders. En als deze geformuleerd worden in termen van goed en fout gedrag kun je nog lang op een normaal pedagogisch spoor blijven. Zeker omdat er bij ouders maar ook bij hulpverleners een weerstand bestaat tegen 'etiketjes'.
Kom je geen hulpverlener tegen die de 'autibril' weet op te zetten en kan gaan vermoeden dat er fenomenen zijn die op autisme wijzen en dat uitzoeken, dan heb je jarenlang andere diagnoses en andere behandelingen.
Vaak duurt het heel lang voor een kind de diagnose 'autisme' krijgt op die manier. Draagvlak daarvoor bij de omgeving speelt dan ook een belangrijke rol.
Je moet eigenlijk iemand treffen die dit beeld uit eigen ervaring kent, door omgang met familieleden, kinderen of vrienden, of zelf, om dat door te kunnen prikken.
En dan nog is het de vraag of het kwartje valt. Zelfs als eenmaal een diagnose autisme gegeven wordt is het nog maar de vraag of men wel weet hoe dat te zien en daarmee om te gaan.
Veel hulpverleners komen ook niet verder dan goed gedrag en fout gedrag zonder te snappen wat een kind nodig heeft om uit die foute insteek te komen.
nouja
Een (goede!) ass benadering zal een absoluut niet-ass kind niet schaden, andersom wel.
Kutkind
Er zijn twee opties. 1 je hebt een onmogelijk kutkind, een psychopaat, iemand die levenslang opgesloten zou moeten worden of minimaal jarenlang in een gedragskamp om gedrild te worden. Dan kan je nu alles los laten in afwachting van een opname.
2. Je hebt (zoals wij allen in meer of mindere mate) een kind dat wel wil, maar nog niet kan. Dus een kind dat het wel graag leuk met je wil hebben, maar het niet voor elkaar krijgt. Die, ook als puber, vooral een kind is, waar jij de volwassene bent.
Dat kind doet, denkt en wil niet zoals jij zou willen of zelfs maar verwacht.
En (dit is optie 2 he, we hebben het nu niet over het kutkind) die jouw hulp daarbij nodig heeft.
Jij denkt tot nu toe als ik maar doe wat gewoon eerlijk is of wat ik normaal vind dan komt het wel goed.
Maar dat werkt in de praktijk dus duidelijk niet.
Dus je gaat het anders aanpakken.
Kies eerst wat je echt echt echt belangrijk vindt. Dat mogen geen 10 of 20 dingen zijn en ook niet iets waar wel 10 of 100 dingen onder kunnen vallen zoals 'aardig zijn'. Die dingen zijn gericht op jullie veiligheid.
Zeg dat is bijvoorbeeld niemand slaan, niks stuk maken, na 10 uur binnen zijn en altijd zeggen waar je heengaat.
En daarna ga je los laten wat je verwacht, van helpen in huis tot blij zijn met een nieuwe kamer. Ga je kind helpen. Helpen zichzelf uit te spreken, helpen door je aan te sluiten bij wat haar blij maakt, helpen niet in situaties te komen waarin ze boos of gefrusteerd raakt.
Mijn kind zou totaal over de kook zijn als ik haar kamer had aangepast in haar afwezigheid (ik ook trouwens
. Dan zou ik zeggen "sorry schat, sorry, ik deed het om jou een plezier te doen, maar ik zie dat het je helemaal geen plezier doet." Niet: het is toch op jouw manier en andere kinderen vinden het wel leuk, dus jij moet het ook leuk vinden.
En dat zwembadabonnement, wilde zij dat of was dat jouw idee?
En als ze zich verveeld, wat zeg je dan?
Als iemand mij een rotmens zou vinden en mij zo zou benaderen dan zou ik me ook zo (blijven) grdragen. Het is aan jou als volwassene om haar te ondersteunen.
diagnose
Een diagnose kan een belangrijk iemand helpen: het kind zelf. Mijn dochter is enorm opgebloeid nu ze weet dat ze een vorm van autisme heeft. (asperger)
Ze leest er veel over, herkent zichzelf erin en durft nu sneller aan te geven wat haar niet lukt of hoe het misschien wel zal lukken. Zo weet ik nu dat iemand die wat streng of bot uit de hoek komt, bij haar overkomt als een heel boos iemand. Dat is gewoon handig om rekening mee te houden, ook voor haar leraren. En dat is maar een voorbeeldje. Als mijn dochter geen grip heeft op een situatie, gaat ze zich gedragen als een nukkige verveelde blaag die te lui is om ook maar iets te doen...zo vroeg laatst een familielid of ze ook ging werken in het weekend, net als haar neefje van gelijke leeftijd. Ze zou natuurlijk kunnen antwoorden:Nee, met mijn autisme en angststoornis doe ik er verstandig aan om me te focussen op school, dat is voor mij al zwaar genoeg. Maar ze voelde zich niet veilig genoeg om dat zo te vertellen. Dus doet ze net alsof ze zich te goed voelt om te werken: Ja, dahag, ik ga echt niet werken....
Ja, want...
Als je zegt dat je met autisme, en angststoornis, school al genoeg inspanning vraagt, dan zijn er weinig mensen die dat geloven. Je kunt wel autisme hebben maar verder ben je toch gewoon 'gewoon'?
Ik heb een vriendin en we houden die 'running gag' er maar gewoon in. Maar mijn zoon hoeft geen baantje. Tenzij het past bij zijn inspanningen voor school en na iets meer puzzelen is het best mogelijk. Ik ken ook kinderen met autisme met een baan ernaast. Je kunt zomaar hebben dat iets heel goed uitkomt en past. Maar je kunt ook zomaar hebben dat het school in de weg gaat zitten en dat wil je echt niet.
En dat dat voor sommige kinderen echt uitmaakt is vaak moeilijk te begrijpen.
Ik ben in elk geval beretrots en blij dat mijn zoon zijn eerste jaar gehaald heeft. Hoeveel er wel niet afgevallen zijn. En voor hem was het 3x zoveel inspanning en dat heb ik gezien wat een inspanning dat gekost heeft.
Zoon let op en reageert op baantjes die aansluiten bij zijn studie of waar hij zich door aangesproken voelt. Maar mogelijk dat hij eerst nog zich gaat melden voor commissies bij zijn studie.
Maar o, wat een discussie levert dat soms op dat hij nog geen 'baantje' heeft.
herkenbaar
Hallo,
Eea klinkt herkenbaar. Hier een dochter van 14 jaar, met ASS.
In de vakantie komt ze vanuit haarzelf tot niets. En geeft iedereen de schuld dat zij niets te doen heeft (bv haar vriendin).
Uiteindelijk wat hier een beetje werkt is toch haar op allerlei manieren activeren.
Ik weet dat ze uiteindelijk uit haar niksdoenmodus (liggen op haar bed met mobiel, filmpjes kijken) komt als ze iets actiefs gedaan heeft. Dus verzinnen we een fietstocht. Eerst drama, wil ze niet, saaaai. Dan beloof ik haar een ticket voor de bios als ze meegaat met de rest van de familie en ze mag iets lekkers kopen voor haarzelf voor onderweg. Daarmee haal ik haar over de streep, uiteindelijk vindt ze dat dan wel leuk. En dan hebben we het met z'n allen ook gezelliger...
Ook heeft ze een of twee recepten die ze lekker vindt en kan koken. Dus dat mag ze dan ook regelmatig. Ik laat haar dan ook wel de boodschappen doen en zo.
Of als ze dan niet met vriendinnen kan afspreken mag ze naar oma met de trein en daar een nachtje slapen.
Ook heb ik laagdrempelige spelletjes (kaartspelletjes) in het oog liggen. Dat pak ik dan of uiteindelijk doet ze dat zelf en we spelen wat.
Daarnaast praat ik veel met haar over wat ze zou kunnen gaan doen, hoe ze het kan aanpakken om iets af te spreken met iemand.
Ook geef ik iedereen klusjes. Desnoods voor een kleine vergoeding als ze geld nodig hebben om iets te doen.
Maar frustrerend vind ik wel dat er geen motivatie vanuit haarzelf is tot iets. Dat moet ik echt leren loslaten. Uiteindelijk is dat iets waar ze zelf de vruchten van plukt (of niet dus).
Ik zie ook wel dat een stuk van dat vervelen ook bij haar zusje aanwezig is. Alleen heeft die iets meer mogelijkheiden om eruit te ontsnappen (vriendinnen, wel motivatie om iets te doen etc).
We zijn dit jaar ook een keer een week zonder haar weggeweest op vakantie. Zij wilde echt niet mee, maar bij een oma blijven. Het was voor beiden een heerlijke week. Een week zonder weerstand, dat gaf voor mij ook vakantie. En oma was ook blij!
Dochter gaat overigens beginnen met een psych na de vakantie. In feb was ze zover, in juni hadden we pas de eerste afspraak....
Nu wil ze niet meer, maar we gaan voorzichtig beginnen, een paar keer. Toen bij een gesprek bleek dat ze het ook gewoon over haar irritante broertje mocht hebben en dat het om haar ging, toen leek het alsof ze een beetje het nut ervan ging inzien. We wachten af.
Ano
phoe, en dat noemen ze hulpverlening?!
Wat erg dat het zover moet komen terwijl je al meerdere keren hulp hebt gezocht! Kan me indenken dat dit ontzettend zwaar is. Maar net als anderen lees ik toch wel ADHD of ASS hierin... En deze kinderen kunnen gewoon moeilijker zichzelf tot dingen zetten, die moet je iets meer meenemen op sleeptouw...
Begrip kan een hoop doen... hopelijk kom je bij de juiste hulpverlener...
