Advies gevraagd (moeilijke dochter van 14 jaar)

Ik snap het niet

Diamantje, ik probeer een probleem bij je dochter te vinden maar ik kan het in wat je schrijft niet vinden. Ik zie wel jouw probleem: ze hangt de hele dag thuis en misschien wel om je heen en jij wordt daar iebel van. Je wil graag dat ze weg gaat. Iets buitenshuis gaat doen.

Het is toch ook net alsof je haar niet aardig vindt (Haar karakter is dodelijk vermoeiend.)
Jij hebt last van haar "Niet afspreken, thuis zijn, aan je reet geplakt zitten, geen eigen leven hebben. Niet naar buiten gaan, zwembadabonnement hebben en zwembad nog niet gezien hebben."
Je wilt haar niet.
Ze is je teveel.

Ik vind het eigenlijk wel normaal dat een meisje van 14 dat op die manier afgewezen wordt, juist alles doet om bij moeder te blijven. Ze wil dat je van haar houdt. Ze wil het goed met je maken. Ze wil dat je haar wel wil. Ze bedelt om aandacht.

Opname?

Opname van jezelf, neem ik aan?

Diamant72,

Het komt in je relaas niet naar voren wat je zelf aan activiteiten met je kinderen hebt ondernomen.
Het wordt moeilijk advies geven , als niet duidelijk is of quality-time ook niet werkt. Heeft de huisarts of de psycholoog dat niet met je besproken?

Of ga je ervan uit dat een 14- jarige zichzelf moet kunnen vermaken? Misschien baalt je dochter dat degene waar ze graag mee naar een zwembad gaat, op vakantie is terwijl je dochter ook graag weg wilt nu de buurt zo uitgestorven is.

Je komt in je post tamelijk negatief over. Kun je ook iets aangeven wat je hebt ondernomen om de sfeer in huis wat op te klaren? Of zitten lange werkdagen in de weg?

Hier zijn er ook dagkampen voor tieners, wiens ouders werken. Bespreek of ze dat een dag wilt proberen om de 'saaie' vakantietijd wat te breken. Maar maak zelf ook wat tijd vrij ipv een psycholoog inschakelen.

Pubers kunnen errug irritant zijn, maar.... dat hoort er ook bij en kunnen ze niet altijd wat aan doen.
Zoals hierboven al geopperd, heb ik het gevoel dat jij het even niet aan kan. Hoe leuk, fijn en lekker een lange zomervakantie ook is, het nadeel is, dat de buurt vaak uitgestorven is en vele vrienden op vakantie.
Wat ik wél begrijp is dat jij het fijn zou vinden (voor háár mag ik aannemen...) dat zij wat afspreek contacten heeft, een beetje een eigen puber sociaal leven. Maar helaas is dat niet altijd zo.
Ik zou zeggen, probeer de knop een beetje om te draaien: ga met haar wat leuke en gezellige dingen doen. En een optie zou bijv. zijn om een paar vriendinnen/klasgenoten van haar uit te nodigen voor bijv. een bbq of gourmet bij jullie thuis. Ga lekker samen met haar organiseren. En wellicht komt er uit die avond verdere afspraken.
Maar vooral die knop omdraaien, want je komt over alsof je niet erg blij bent met je dochter. En natuurlijk, af en toe kun je ze achter het behang plakken of heb je zelf geen tijd, puf of moe. Maar probeer het wel om te draaien naar iets positiefs.

irritatie

Het komt negatief over, maar ik kan me je irritatie ook wel voorstellen. Iedereen kan zijn of haar kind toch wel eens af en toe achter het behang plakken?
Mijn zoon maakt zelf ook heel weinig afspraken en gaat er niet zelfstandig op uit. Hij hangt dus ook vaak de hele dag thuis rond en zit veel achter de computer.
In gezelschap kan hij soms lastig gedrag gaan vertonen, maar 1 op 1 is een uitstapje dus wèl gezellig en dat doen we in de vakantie dan ook regelmatig. Samen met moeders gaat hij dus naar het strand, zwembad etc. Hij vindt het leuk en ik geniet er maar van dat mijn 13 jarige nog graag met zijn moeder op stap gaat! Hoe lang zal dat nog zijn?

Daar moet je dan natuurlijk wel tijd voor hebben, maar ik neem aan dat als je zegt dat ze de hele dag om je heen hangt, jij dus zelf ook thuis bent. Waarom ga je dus niet met haar mee naar het zwembad? Of een museum? Of het strand? Stukje fietsen?

Tuurlijk syl

Maar niet iedereen overweegt serieus om het kind dan maar op te laten nemen.

Tja

Opname wordt lastig, weet je wel wat een wachtlijsten er zijn? Dan is de vakantie al weer voorbij. Volgens mij heb je daar een doodgewone nukkige veertienjarige puber die vakantie heeft. Die uiteraard iet wil praten met een psycholoog. Duh.

omdenken

Ik herken iets van je probleem met je dochter, ik vond onze zoon ook een tijdje lastig, ik was altijd op hem aan het mopperen een hij kon weinig goed doen bij mij. Op een gegeven moment bedacht ik me dat het probleem vooral in mijn hoofd zat, ik zag hem als lastige jongen, terwijl het gewoon een lieverd is die wel eens lastig kan zijn. Sinds ik zo naar hem kijk is onze relatie en zijn gedrag enorm verbeterd. Af en toe kan hij best lastig en onhandig uit de hoek komen, maar dat lijkt me normaal voor een puber. Straffen daar doen we, bijna, niet aan, dat maakt de sfeer niet beter, we overleggen veel met onze pubers, maar niet alles kan en mag hier in huis en dat weten ze ook. Niet kunnen stoppen met vervelend gedrag doet onze andere puber ook, als ik het zat ben loop ik weg of negeer het gedrag dan stopt hij wel. Afspreken of alleen ergens heen gaan doen ze hier ook niet, deed ik vroeger ook niet, dus voor mij geen probleem. En de situatie zoals jij schetst met wie er voorin de auto mag zitten kun je handig voor zijn door te zeggen wie heen en wie terug voorin mag en de volgende keer doe je het andersom.

Inleven

Iets meer inleven in je dochter zou mogelijk de relatie wel ten goede komen. Kan best dat kind wat ingewikkeld in elkaar zit maar om haar zo af te wijzen gaat niet helpen.
Mogelijk dat ze een veel voorspelbaarder leven nodig heeft dan ze krijgt. Loten is dan een grote onzekerheid. Je kamer anders terugvinden dan toen je weg ging kan paniek veroorzaakt hebben omdat er teveel nieuwe dingen tegelijk zijn.
Voor jou is dat onzin maar ik denk dat je beter wat kan proberen in te leven in je dochter waarom zij daar moeite mee heeft en daar je eigen ongeduldige gedrag op afstemmen.
Kinderen zijn niet allemaal hetzelfde maar het kan helpen als je als ouder daar beter mee om leert gaan.
Je kind naar een instelling of hulpverlening exporteren omdat zij maar moet veranderen is toch een wat naieve voorstelling van zaken. Jij bent de volwassene, het is handiger als jij je houding bij stelt. Daar heb je ook meer vaardigheden voor dan je dochter en dan kan zij van jou leren hoe je dat doet.
Iets meer compassie, geduld, inlevingsvermogen en positieve aandacht lijkt mij hier ook gewenst.
Juist bij een kind met een moeilijk karakter.

Zal en zou

Eisen en vragen aan een kind wat het niet laat zien omdat het dat niet kan laten zien is een kansloze onderneming.
Misschien is het handig om iets meer van onvermogen dan van onwil uit te gaan.
Of anders gewoon jezelf blijven en kijken waar het je gaat brengen in de relatie met je dochter.
Want ja, zij moet maar 'normaal' gaan doen en een veertienjarige moet zich wel gedragen.

poeh

Wil zeker niet je dochter diagnostiseren. Maar puur voor jouw begrip naar haar, zou ik het haar gunnen dat je je wat verdiept in ass. Niet omdat ik denk dat ze ass heeft, maar omdat ik wel denk dat een ass benadering haar weleens goed zou kunnen doen.
Ik denk dat je allerlei benaderingen geprobeerd hebt, maar allemaal 'standaard' benaderingen. Blijkbaar werkt dat niet. Niet zo gek ook want je dochter is niet standaard, dat had je al gemerkt. Je zult het dus anders moeten gaan doen.
En ook, ondanks het echt niet willen plakken van etiket! áls je al hv inschakelt dan aub gespecialiseerd in ass want standaard hv kan schadelijk zijn als het niet aanslaat!

Autisme

Zal lastig zijn om je daarin te verdiepen en er iets in te zien als je zo overtuigd bent van een standaardoplossing en je daarin ook aangemoedigd bent door een serie psychologen.
Maar ik ben het eens met Cruela, ik zou haar in elk geval laten zien door iemand die beslist kennis en eigen ervaring heeft met autisme. Liefst een vrijgevestigde psychiater.
Maar je kunt je daar nog heel lang tegen verzetten en van onwil uit blijven gaan.

ODD en AHDH

Een kind met autisme in de stress vanwege onbegrip in de omgeving en onbegrip van zichzelf kan veel drukte in haar hoofd hebben, waardoor men aan ADHD kan denken, en veel weerstand opwerpen, waardoor men aan ODD kan denken.
Handiger is om dat af te wachten en eerst maar eens haar leven wat eenvoudiger en overzichtelijker voor haar te maken. En je eigen weerstand weg te werken.

Structuur

Ik geef onmiddellijk toe dat ik dit soort vragen altijd bijzonder lastig vind. Want ja, het is voor een buitenstaander een onuitstaanbaar kind. Maar als je je eens verdiept in hoe het voor haar is, en in dat hoofd kijken kan vaak alleen een goede kinderpsychiater met verstand van autisme of ander hulpverleningspersoneel of begeleiders op school die dat snappen.
Ik denk dat je die boosheid en jou rigide opvatting van haar foute karakter eerst beter kunt loslaten en wat meer op afstand naar haar kijken waar zij tegenaan loopt.
En goed luisteren wat ze zegt zonder daar steeds jou negatieve oordeel tegenover te zetten.
Die weerstand bij haar heeft redenen. Ze kan alleen haar eigen belang goed overzien en dat van een ander niet en er wordt zo weinig rekening met haar gehouden dat het oneerlijk aanvoelt voor haar om maar steeds rekening te houden met de rest. Men reageert voortdurend ongeduldig en boos op haar en als zij dan boos en ongeduldig reageert, dan zijn de rapen gaar.
Ze kan heel gevoelig zijn en van binnen enorme emoties ervaren en de negatieve reacties van anderen niet buiten sluiten terwijl die versterkt bij haar binnenkomen.
Er kan van alles aan de hand zijn en ik neig uiteraard ook om richting autisme te denken.
Het kan helpen om meer te begrijpen wat er in haar omgaat en dan je eigen houding bij te stellen die nu enorm tegenwerkt.
Mensen met autisme kunnen meestal niets met jou emoties en hebben een veel kalmere, geduldige, neutrale en feitelijke benadering nodig om uit de verf te kunnen komen. Doe je dat niet dan kunnen ze hele dysfunctionele strategien ontwikkelen om te zorgen dat ze toch af en toe met rust gelaten worden als ze iets niet kunnen of hun zin krijgen waar ze dat nodig hebben. En jij bent dan degene die ze daarin het foute voorbeeld geeft. Ze kopieren jou gedrag. Je ziet jou boosheid en weerstand gereflecteerd in een kind.

Straffen en belonen

En straffen en belonen heeft geen enkele zin. Als iemand iets niet kan kan die dat nog steeds niet als er een beloning en straf volgt.
Serieus, verdiep je eens in je kind en in theorien hoe je daar mee om kunt gaan op een constructieve manier.

http://www.dyspraxie.nl/dyspraxie.htm

Er is zoveel maar je moet er voor open staan. En ik weet niet hoe je dat doet als je zo vastbesloten bent dat je een kind hebt met een fout karakter.
Dat gaat nog wat worden.
Veel ouders gaan dan op het gedrag sturen. Fout gedrag moet goed gedrag worden. Kan tamelijk dramatisch worden. Als je niet snapt hoe het in het hoofd van een kind met autisme werkt.
En dat kun je alleen maar leren als je er voor open staat en goed luistert naar je kind en haar serieus neemt.

4-5 jaar geleden

Is haar gedrag veranderd na de scheiding, of beïnvloed door de scheiding?
Is haar gedrag veranderd als gevolg van het feit dat haar vader MS heeft, of waren zijn fysieke problemen altijd al een deel van haar leven.? Heeft ze 4-5 jaar geleden te horen gekregen wat MS inhoudt en is ze bang hem te verliezen maar durft ze dat jou niet te vertellen?

Het zijn best wel ingrijpende zaken die een beginnende puber kunnen parten spelen.
Je geeft aan dat ze bij jou wilde blijven. De vrees voor de ziekte van haar vader, als jij er niet bij bent, kan haar naar jou toedrijven. Dat ze, zeker in situaties waar ze bij haar vader wel haar zin krijgt, liever bij hem is, is niet meer dan logisch. Daarbij zal ze hem ook wel missen, helemaal als hij haar 'steunt'.

Zo ook dat dingetje met haar slaapkamer. Als die verandering niet in haar aanwezigheid heeft plaats gevonden, zodat ze niet heeft deelgenomen aan het opruimen en indelen, dan is ze echt wel even haar veilige haventje kwijt.
Ik meen op OOL ook wel eens in draadjes te hebben gelezen hoe kinderen in de pubertijd moeite krijgen met het verwerken van een oude scheiding. Daarom is het belangrijk dat ze met jou een goede band heeft zodat ze met jou kan praten over haar zorgen of zelfs angst voor het ziektebeeld van haar vader.
Wat als jou wat overkomt, wie moet dan voor je dochte, haar broetje en ook enigszins, voor haar vader zorgen.

Je focus je op een gedragstoornis, terwijl dit niet het geval hoeft te zijn. Haar houding kan ook gevoed zijn door onzekerheid.

Hier een puber die bij mooi weer mij er steeds op hammert dat ik mij moet insmeren. Op school waren de gevaren van UV-straling en huidkanker behandeld. Ik moest mij extra vaak insmeren want de gedachte dat ik, de moeder die alles regelt, te maken kreeg met huidkanker, lag zwaar.
Soms is het veiliger met je moeder te praten dan met een buitenstaander die toch niet weet hoe jullie gezin in het dagelijkse leven in elkaar steekt. Hoe het is als je ouders gescheiden zijn, je vader ziek en je moeder dmv een rechtzaak moet vechten voor de kinderen. ( door de ogen van een kind). Het is dan wel belangrijk dat de moeder haar laat uit spreken en luistert.
Ik zeg niet dat je dit niet doet, maar dat het goed mogelijk is dat ze hier nu tegen aanloopt en niet weet hoe ze dit met jou kan delen, ook om je haar verdriet te besparen. Sommige kinderen zijn heel loyaal.

Ps wat betreft die auto; allebei standaard achterin. Toen hier de prepubers daarover gingen ruziën, vond ik dat zo kinderachtig dat ze allebei op de achterbank konden blijven. Na een paar manden kon het toch wel weer, ze hadden er wat van geleerd-

overwhelmed

Engels, maar ik ken geen betere in Nederlands. Je ziet voor het oog normale pubers, met autisme, die spreken over wat er in hen omgaat.
Misschien herken je er iets in.

ass

Hetzelfde eigenlijk als autisme, er wordt tegenwoordig geen onderscheid meer gemaakt tussen de verschillende vormen van autisme.
Het doet er ook niet zo toe, en ik zou haar zeer zeker niet laten diagnosticeren nu.
Het gaat er alleen om dat je aanknopingspunten kunt vinden tav je benadering naar je dochter. Laat even alles los, ook alles wat je weet over autisme. (En doe alsjeblieft alsof je nog nooit van odd hebt gehoord, ontzettend schadelijk concept!)
Ga er alleen maar vanuit dat dochter 'anders' is. Ga ervan uit dat je haar gewoon 'niet snapt'. Van daaruit kun je gaan proberen je dochter opnieuw te leren kennen!
Ga er alsjeblieft vanuit dat er heel veel onmacht speelt. Ze wil dit allemaal heus wel leren maar heeft daar meer hulp bij nodig van jou! Het belangrijkste voor haar (om te leren) is dat jullie een goede band gaan opbouwen. Ze heeft je wrs veel harder nodig dan andere kinderen. (En ieder kind kan die band goed gebruiken) Maar ze zal een andere koers kiezen dan jij voor ogen hebt. Laat alles los en help haar haar weg te vinden.
Wat ze nog harder nodig zal hebben is zelfvertrouwen. Ze heeft nu nauwelijks de kans dat op te kunnen bouwen want ze weet natuurlijk dondersgoed dat ze steeds alles verkeerd doet. En vergis je niet, mensen met autisme kunnen ook enorm gericht zijn op hun eigen tekortkomingen, ze zijn vaak gericht op details en zien elk klein foutje uitvergroot.
Heb je het explosieve kind gelezen?

tempo

Het lijkt erop dat je je dochter heel egoistisch vindt, je praat heel negatief over haar. Maar zie het als een 'handicap', zij kan niet anders dan ze nu doet.

Ik denk ook dat je allereerst moet loslaten van wat je denkt dat een gemiddelde veertienjarige allemaal zou moeten kunnen. Jouw kind is niet gemiddeld, wat niet wil zeggen dat ze alles in haar eigen tempo nog eigen gaat maken.
Help haar bv met taakjes herinneren, in plaats van verwijten maken en straffen. Prijs haar ook eens. Dit meisje heeft het heel moeilijk, met een vader die ziek is en sowieso met de puberteit.

en neem haar

serieus.
Ze voelt zich steeds achtergesteld, dat zal ook zo zijn voor haar. Ze doet geen consessies volgens jou, maar dikke kans dat ze nonstop enorm op haar tenen loopt om te voldoen, dus dat haar leven één grote consessie is. Om te overleven wil ze alles op haar manier doen en moet dat afdwingen. Dat is een overlevingsstrategie. Het enige dat écht helpt is opnieuw met haar beginnen. Open staan voor wie ze is en wat ze wil. Pas als ze het vertrouwen kan gaan krijgen dat jij voor haar belangen opkomt (en kleine dingetjes kunnen voor haar zoo belangrijk zijn) kan zij iets van die controle loslaten. (Maar dat is een proces, verwacht niet te snel resultaat)
Laat ook haar leeftijd los. Ze ontwikkelt zich niet volgens een standaard patroon, dus je hebt niets aan ontwikkelingsleeftijd. Kijk alleen maar naar haar; wat kan ze,wat wil ze. Dat kan alleen als je het idee dat ze manipuleert loslaat. Ze probeert te krjgen wat ze nodig heeft.

Neem zelf verantwoordelijkheid

Diamantje, ik denk dat je weinig hebt aan een diagnose bij je dochter.
In je klacht lees ik dat je vindt dat je dochter geen verantwoordelijkheid neemt voor haar keuzes en haar aandeel. Ik weet het niet. Ik kan alleen afgaan op wat jij schrijft.
Daaruit lees ik dat jij erg weinig aandeel neemt voor jouw aandeel. Dat je je dochter verantwoordelijk maakt op een niveau dat ze niet aankan.

Ze is 14. Je kunt niet aankomen met 'je hebt het zelf gewild'.
Jij hebt haar gewild. Toch? Of bij nader inzien toch niet?

Ondertussen begrijp ik best dat ze lastig is, breek me de bek niet open. Ik voel weinig begrip bij jou voor de gedachte dat ze het lastig heeft en bovendien dat ze jou (een volwassene) nodig heeft die haar helpt zich uit deze spiraal van ontevredenheid te halen.

Ik zou op zoek gaan naar hulp voor jezelf.
Als jij je gedrag verandert, anders op haar reageert, dan kan zij ook veranderen.
Zoek communicatietraining (Gordon of Mindfulness).
Zoek een oplossing voor je eigen frustratie.
Stop met haar verantwoordelijk maken voor jouw frustratie.

taakjes

Ik denk niet dat het genoeg is haar te herinneren aan taakjes. Ik denk dat de kans groot is dat ze ook niet weet te beginnen. Ze zal de taken misschien moeilijk overzien. Ze weet niet waar te starten, misschien niet eens wat ze moet doen. In theorie weet ze het heel goed, dit omzetten in praktisch handelen kan heel moeilijk zijn.
En prijzen moet je haar heel veel gaan doen!

diagnose

M Lavell, nee, moeder heeft niets aan een diagnose.
In de praktijk rekening houden met een diagnose kan wel erg helpen.
Ik snap je post naar haar maar weet niet of het helemaal eerlijk is. Deze moeder heeft wrs het idee 'alles geprobeerd te hebben'.Dat is wrs ook zo, behalve als je rekening houdt met iets als ass, ervan uitgaat dat 'het gewoon anders loopt'.Dan moet je je hele referentiekader loslaten.
Niet alleen kind is gefrustreerd, moeder nl ook. Niet alleen moeder wil dat kind 'normaal' doet, iedereen verwacht dat van dat meisje. Zie eerdere hulpverleners. Zie bijv de post van Flanagan; laat de kinderen beiden niet meer op achterbank, probleem opgelost. Zo werken die dingen niet bij ass. (Misschien lijkt het soms wel zo omdat kind zich aanpast, echt werken doet het vaak niet)

toch

vind ik het eigenlijk het wel apart dat we hier met z'n allen allerlei etiketjes roepen en duidelijk kenmerken zien van ass of autisme (geen verwijt, ik zelf ook hoor!), terwijl in de afgelopen 14 jaar er kennelijk geen reden was om dat etiket daadwerkelijk te plakken door de -ogen die het meisje hebben gezien. Is ze wel ooit getest? Dit gedrag komt toch niet opeens uit de lucht vallen?

doet er niet toe

wat je wel of niet voor een etiket zou kunnen plakken op het gedrag van het meisje. Nogmaals, het gaat mi om de aanpak en ik denk echt dat aspecten van een ass benadering bij dit meisje zouden kunnen werken. Uitgaan van angst en controle behoefte ipv verwend en egoistisch. Van onmacht ipv onwil. Maar ook van op een andere manier in het leven staan, andere zaken belangrijk vinden. Van een mismatch dus met standaard omgeving.
Met een andere kijk kun je alles veel positiever zien en benaderen.
Ouders die alles veel meer nemen zoals het komt hebben minder behoefte aan werkhypotheses.
Ass is verder ook een continuüm. We hebben allemaal kenmerken. Er vanuit gaan dat bepaalde kenmerken nu voorop staan bij meisje kan geen kwaad, iig minder kwaad dan doorgaan op deze weg.
Het zegt ook al veel trouwens dat moeder zelf hieraan gedacht heeft.