Adhd en koninginnedag
Natuurlijk gaan we leuke dingen doen, maar ik ben bang voor een meltdown van 10.00 tot 17.00!!
Hoe doen andere moeders dat?
Uitgeput en moegestreden
Lilajolie, na alle woorden die ik afgelopen dagen in jouw draadje heb gepost, ook even het volgende:
Sterkte, wat is het zwaar he?
Uitgeput en moegestreden
Zo voelt dat hier ook. Zoon heeft een terugval. Gisteren mijn schenen bijna blauw geschopt en vandaag al meerdere malen ontploft, is ruziezoekerig en agressief en zeer zeer aanwezig. Wordt zeker veroorzaakt omdat hij gisteren een dag op de BSO was en hij wordt maar zo vroeg wakker 's ochtends.
Ik vind het dus even heel zwaar, zo in de vakantie.
In stukken scheuren
Zo net ging hij voor me staan met een stukje papier en zei: 'dit ben jij', terwijl hij het stukje papier in stukken scheurde. Waar komt dat toch vandaan?
Lilajolie
Natuurlijk wil ik onmiddellijk toegeven dat mijn berichtjes weinig vriendelijk van toon zijn. Maar, en dat is het lastige van puur geschreven taal, jouw berichtjes maakten op mij een klein beetje een arrogante indruk. Ergens om wek je de indruk dat je het zelf allemaal heel goed weet, dat het alleen wachten is op een therapietje voor je kind. En dat terwijl er tegelijkertijd van je berichtjes afspat, dat je er nog helemaal niet weet mee om te gaan. Weet je, dat hoeft ook nog helemaal niet. Maar als je dat toegeeft, voor jezelf, dan is het veel makkelijker om daar op gezellige manier over te praten, samen.
Ik blijf erbij dat jij het veilig moet maken voor je kind, dat jij overprikkeling moet voorkomen, dat jij driftbuien moet voorkomen. (en jij is ook je man!) En dat zeg ik niet als botte kritiek, maar uit liefde voor je kind.
K. heksenvet
Natuurlijk maak ik een arrogante indruk, ik weet ook ontzettend veel.
Maar nu heb ik te maken met een kind met een beperking, dat moet wel even verwerkt worden. Ik blijf het kwalijk vinden dat er geen speltherapie wordt aangeboden voor het kind en er niet individualistisch benaderd wordt als het gaat om het instrueren van de ouders.
Overigens is kritiek geven ook een vorm van arrogantie. Geweldig dat je kinderen een warm hart toedraagt!
De liefde voor dit kind maakt juist kwetsbaar waardoor je niet zonder meer objectief tegenover de problematiek kunt staan. Een casus, ver van mijn bed-show, kan ik behandelen, maar als het om je eigen kind gaat, is alles anders.
1-1
Lilajolie; "Natuurlijk maak ik een arrogante indruk, ik weet ook ontzettend veel."
Jups, ik ben ook arrogant en ik weet ook ontzettend veel. Alleen heb ik het geluk gehad dat ik vanuit de praktijk naar de theorie kon, en dat gat is oneindig veel kleiner dan vanuit de theorie naar je eigen emoties van je eigen gezinspraktijk.
Mijn (arrogante?) advies voor jou zou zijn: zet je kennis, je vele weten, even in de koelkast, of stuur ze op vakantie naar de Bahama's. En voel. Voel alles wat je voelt. En neem daar eens oneindig lang de tijd voor. Voel je verdriet. Voel je onmacht. Voel je klein. Blijf voelen. En ga daar eens naar handelen. Voel eens wat je zoon voelt...voel je zijn veilige basis...
dat is de enige manier. Vanuit daar kun je je dan stukje bij beetje je kennis inzetten. Maar daar ben je nog niet. Nog lang niet. Eerst maar eens loslaten dat je zoveel weet...
Veel waar
Maar niet alles, want het feit dat ik veel weet over mijn zoon zijn beperking maakt wel dat ik extra kritisch kan kijken naar hulpverleners en daar doen we alleen maar ons voordeel mee. Verder ken ik de wijze waarop er gedragsveranderingen ingezet kunnen worden en pas ik die ook toe thuis.
Natuurlijk moet je als moeder ook dicht bij je gevoel blijven. Maar in zak en as zitten omdat onze zoon niet hetzelfde is als veel andere kinderen, dat kan ik mij niet veroorloven. De berichtjes hier schrijf ik wel om mede- moeders met kinderen met een beperking te ontmoeten, want tips zijn altijd welkom. Bovendien moeten we (en nog steeds) wel verwerken dat er ook daadwerkelijk een probleem is, na dat er slechts vermoedens waren.
Het blijft een punt van discussie voor alle activiteiten die we ondernemen: wel of niet mee? We kijken heel bewust wat hij er aan heeft om wél mee te gaan. Een boodschap is niet nodig, maar een familie-uitje is daarentegen wel belangrijk, want hij mag niet gevoel krijgen dat hij 'er niet bij hoort'. Dat dat vervolgens inhoudt dat er een straatje om gelopen wordt of van de oorspronkelijke plannen afgeweken moet worden, dat is dan niet anders. Maar ik moet toegeven; we worstelen. Met wat wel en wat niet. Wanneer wel en wanneer niet, etc..
