Achterstand (zwakbegaafd?)

Je benoemt vanaf de geboorte , hier een kindje dat grote kans had op bepaalde ontwikkelingsproblemen , maar de eerste maanden konden ze juist heel weinig hierover zeggen omdat kindjes dan nog niet zo veel kunnen.

Ik denk zeker dat je hier verder naar moet (laten) kijken. Maar er zijn natuurlijk veel meer dingen die een achterstand op 1 of meerdere gebieden kunnen verklaren, dat hoeft niet direct zwakzinnigheid te zijn.
Sterke in ieder geval, het is niet fijn (understatement) als je je zorgen maakt over je kindje.

Ademes schreef op 27-08-2024 om 12:00:

Ben het met KimdeKim eens. Bij een 'niet-pluis-gevoel' van een ouder moet je altijd verder kijken. Ik zou eens een afspraak maken bij de huisarts als het bij het cb niet lukt.

Zo is het. Het CB lachte mij en mijn partner zowat uit toen we onze zorgen uitten. We waren overbezorgd en ieder kind volgt zijn eigen tempo en we moesten niet zo zeuren. Terwijl ons kind qua ontwikkeling in werd gehaald door haar flink jongere pleegzusje. Uiteindelijk bij de kinderarts terecht gekomen, die zich wezenloos schrok en niet begreep waarom ze bij het CB niet in hadden gegrepen. 

Ons dochtertje heeft een ernstige meervoudige beperking, maar dat werd pas zichtbaar toen haar motorische ontwikkeling na het kruipen tot stilstand kwam. Moraal van dit verhaal? Bij een niet-pluis-gevoel altijd aan de bel trekken.

@ Wilgentak, aandoeningen die niet heel erg opvallen, worden wel vaker door artsen gemist - of het nou gaat om de jeugdarts van het consultatiebureau of om de huisarts. Zeldzame aandoeningen al helemaal. In hun opleiding komt niet alles even uitgebreid aan bod en sommige dingen hebben ze gewoon nog nooit irl gezien. Maar je mag iig wel verwachten dat ze kunnen inschatten of ouders terecht ongerust zijn en dat ze bij twijfel over hun eigen kennis, doorverwijzen. 

Toen onze oudste 5 maanden oud was, viel me op een gegeven moment iets raars op. Hij boog een aantal keer om de 20-30 sec. lachend voorover en weer terug. Verder niks aan de hand. Hij was vlot en vrolijk. Maar vanaf die eerste keer, zag ik hem het een paar keer per dag doen. Ik dacht aanvankelijk dat hij een kiekeboe spelletje met me speelde, maar het was toch vreemd ... 
Voor de zekerheid ging ik met hem naar de huisarts. Die zag een doodnormaal kind. Heldere blik, een lachebek met zijn eerste tandje. Maar na mijn uitleg, werd ik meteen doorverwezen naar de kinderarts. Ons zoontje werd opgenomen voor allerlei onderzoeken en behandeling. Het bleek om een zeldzaam epilepsie syndroom te gaan dat meestal niet meteen wordt herkend en dat veel huisartsen nooit tegen zullen komen. Sterker nog, de gemiddelde kinderarts komt het maar 1-2 keer in zijn/haar carrière tegen. Waarschijnlijk is de schade bij onze zoon (nu 27) beperkt doordat we er zo snel bij waren. Nou ja, beperkt ... hij is een stuk minder gehandicapt dan de meesten met dit syndroom. 

@ Kleila, jullie hebben het er blijkbaar met de jeugdarts over gehad en geen doorverwijzing gekregen. Heeft hij/ zij ook verteld wanneer een trage ontwikkeling wèl als zorgelijk genoeg gezien wordt om door te verwijzen? Of heb je geen idee waar je aan toe bent?

Als jij de jeugdarts een doorverwijzing naar een kinderarts voor onderzoek hebt gevraagd en je krijgt hem niet, dan zou ik willen weten wanneer je die dan wel krijgt. En als het antwoord daarop je niet bevalt, zou ik een second opinion aan je huisarts vragen. 

Zelf zou ik sowieso zoveel mogelijk informatie verzamelen om medici een goed beeld te geven van je zorgen. Of je er nou mee naar het cb of je huisarts gaat. Schrijf op wat je allemaal opvalt aan je dochter. Waar je over twijfelt. Je kan bepaalde dingen ook filmen. Hoe meer informatie jij kan geven, hoe beter zij kunnen bepalen welke hulp er nodig is. 

Nou ja. Lang verhaal  

Heel veel sterkte in elk geval! Dit soort zorgen en onzekerheid, zijn afschuwelijk 

KLeila schreef op 27-08-2024 om 11:52:

hoi allen, dank voor jullie reacties!
Er ontbreekt natuurlijk het een en ander aan mijn verhaal nog: we hebben het gevoel dat ze dingen niet begrijpt: we krijgen weinig reactie van haar, verder is zs niet ondernemend (niet zo nieuwsgierig), met haar motoriek is ook erg laat met alles, kruipen doet ze pas net bijv. En we zitten dan ook al langer bij de fysio.
Ze houdt wel veel van lachen en gezelligheid. Als ik ergens naar wijs dan kijkt ze ook niet mee.
Meerdere dingen waar we dus onzeker van worden. Ik bespreek ook alles met het cb maar ik ben altijd een beetje bang dat dat te langzaam opgepakt wordt en vroeg me daarom af of er ervaringen zijn van ouders zodat ik een beetje weet waar ik op kan letten desondanks ze nog erg jong is.

Dank en groet!

Dit gevoel herken ik heel erg. Onze jongste dochter van dezelfde leeftijd gaat ook niet helemaal lekker (wel ander vlak dan bij jou). Maar ook wij zien en ervaren steeds dat het allemaal langzaam wordt opgepakt. Vaak onder het mom we willen zien hoe het zich in de toekomst ontwikkeld (verbeterd/verergert) Het is heel frustrerend. Ik herken ook heel erg de behoefte aan ervaringen van anderen in de hoop daarin te vinden wat het toch kan zijn. Net als dat ik internet al zo vaak heb afgestruind om aanknopingspunten te vinden. Ik wil gewoon graag weten waar we aan toe zijn, waar we misschien nog rekening mee moeten gaan houden en hoe we dochter het beste kunnen ondersteunen.

Ivm herkenbaarheid wil ik hier niet te veel uitwijden, maar als je eens ervaringen wilt uitwisselen dan mag je altijd een pb sturen.

Bij wat voor fysio zitten jullie (eerste lijns of tweede lijns)? Dat kan ook een wereld aan verschil maken in de mogelijkheden om verder te kijken.

Ik schreef eerder over de grote variatie in kinderen rond die leeftijd. En dat zie ik nog steeds om mij heen. Maar ik ben het ook eens met mensen die schrijven dat je naar je gevoel moet luisteren in deze. Als jij het gevoel hebt dat er iets niet juist is dan zou ik daar wel iets mee doen. 

Als moeder van kind met beperking: ook als het wel zo is, verander je er niet zoveel aan. Zeker op deze leeftijd, beweeg vooral in het tempo van je kindje. Vergeet niet te genieten. Een diagnosetraject start meestal vanaf een jaar of drie, vier, tenzij er aanwijzingen zijn voor aangeboren afwijkingen.

Ik zou je eigen gevoel wel serieus nemen. Zijn er vergelijkbare situaties geweest in de familie? 
Zijn er omstandigheden zoals vroeggeboorte? Daar kan een kind ook het een en ander aan overhouden en de aard en ernst daarvan kan heel uiteenlopend zijn. 
Onze dochter bleek toen ze twee was nogal slecht te kunnen zien en ging motorisch met sprongen vooruit toen ze een bril kreeg. Ze werd toen ook wel nieuwsgieriger en ondernemender.

Als medisch alles uitgesloten is en het echt "alleen het iq " is waar je je zorgen om maakt. Als moeder van een kindje waar de toekomst onzeker is (geweest) op het gebied van lichamelijke en geestelijke ontwikkeling heb ik me vooral  bezig gehouden met of mijn kindje "gelukkig" is en jij omschrijft een gelukkig kind 

Citroengraag schreef op 27-08-2024 om 21:43:

Als moeder van kind met beperking: ook als het wel zo is, verander je er niet zoveel aan. Zeker op deze leeftijd, beweeg vooral in het tempo van je kindje. Vergeet niet te genieten. Een diagnosetraject start meestal vanaf een jaar of drie, vier, tenzij er aanwijzingen zijn voor aangeboren afwijkingen.

Dit , als er geen medische oorzaak is kun je er niet echt iets doen om de ontwikkeling te versnellen/verbeteren dan lekker veel spelen met je kindje , en probeer gewoon te genieten als medisch alles uitgesloten is