Aanvraag onderzoek bij vermoeden add
Ik wil nu onze jongste in groep 8 zit en er alle jaren problemen zijn geweest met zijn concentratie en motivatie, waardoor er niet echt uitkomt wat er in zit dan toch eens een keer een onderzoek naar add.
Van school begreep ik dat je dan naar het sociaal wijkteam moet. Ik was een beetje verbaasd. Weet iemand of dat zo is?
Thera
"Ik heb de leerkracht gevraagd of ze hem anders zouden behandelen als er een diagnose is en hij zei van wel."
Ik vind dat echt een zwaktebod van een leerkracht. Mij eerste vraag zou zijn: wát zou je dan anders doen? En waarom doe je dat nu dan niet? Misschien ben ik nogal assertief, maar ik had in zo'n geval al lang bij de directeur gezeten. Ik vind het gewoon zeer kwalijk als een leerkracht ziet/weet dat een kind zich niet kan concentreren en zich verschuilt achter 'we hebben geen diagnose, dus we doen niets'.
"Maar ergens denk ik dat het ook invloed kan hebben op de school als ze weten dat ik het zelf serieus neem."
Dat denk ik ook, dat is in ieder geval ook onze ervaring. Maar onze insteek was wel altijd: wat zien we, wat valt op, wat kunnen we proberen? We hebben steeds actief onze ideeën ingebracht en met de leerkrachten meegedacht over de juiste aanpak van ons kind. We hebben altijd laten zien dat wij er zeer serieus mee bezig waren (bijvoorbeeld ook dat we wel eens bij en kinderpsycholoog kwamen), en dat vonden ze op school prettig. Toch ging het bij ons nooit over 'we moeten weten hoe het heet', maar was het altijd praktisch gericht.
De deskundigheid van leerkrachten vonden wij overigens nogal eens tegenvallen, dus veel initiatieven voor aanpassingen/trucs etc. kwamen uiteindelijk vanuit ons. Dat kan bij jullie natuurlijk ook spelen: de leerkracht heeft gewoon geen idee wat hij/zij moet doen. Als ouder moet je ervoor zorgen dat je de deskundige van je eigen kind wordt.
Halverwege de basisschool heeft onze zoon trouwens wel een diagnose gekregen. Na een half jaar praktische hulp door een psycholoog hadden we nl besloten dat we medicatie toch een kans wilden geven, en daar was een stempel voor nodig. Diagnose kon toen op basis van zijn dossier worden gesteld. Het was voor alle betrokkenen (school hebben we er buiten gehouden) al tijden overduidelijk dat hij 'in het hokje' paste.
We hebben de diagnose trouwens niet met school gedeeld (hij was toen 9). Vonden we niet nodig en we zagen vooral de potentiële nadelen (die ik hierboven al noemde). Communicatie tussen ons en school was er dus wel volop, maar altijd over zijn 'eigenaardigheden' en niet over de naam die de psychiater aan had gegeven.
Bicyclette
Tjonge, ik wist. Iet dat er zo'n verhaal achter je reacties zat. Ik vind het een schoolvoorbeeld van hoe het zou moeten gaan! Ik ben helaas niet zo assertief geweest. Nu zat ik met m'n man ook niet zo vaak op een lijn als het om zulk soort zaken gaat, dat scheelt ook.
Ervaring
Als je sterke vermoedens hebt, je zoon er last van heeft, dan lijkt het mij juist slim om het uit te laten zoeken voor hij naar de middelbare gaat. Als wij het toen al hadden geweten had het ons en onze dochter een hoop ellende bespaard. De diagnose gaf ons als ouders zekerheid, maar ook dochter zelf. En op school heeft het ook geholpen met dingen voor elkaar krijgen. Helaas was dochter toen al vastgelopen op school, had een laag zelfbeeld enz. Dat alleen al voorkomen gun ik iedereen. Dat is ook de reden dat we jongste dochter ook hebben laten testen. Daar kwam iets uit wat we niet verwacht hadden. Geen diagnose maar wel belangrijke informatie om haar te kunnen helpen met de dingen waar ze tegenaan liep.
Het testen liep trouwens via een doorverwijzing van de huisarts en werd gedaan bij een combinatiepraktijk (kinderpraktijk en psychologen).
Thera,
Als de school van mening is dat de thuissituatie een rol speelt, kan je misschien beter wachten tot hij van de school af is, voor je hem laat onderzoeken door een deskundige.
Als uit het onderzoek komt dat hij ADD heeft, blijft de thuissituatie voor hen nog steeds meespelen. Dan heb je een dubbel probleem.
Dan leeft het kind thuis een instabiele gezinssituatie en is het op de koop toe, ook nog eens een ADD-er. Dit klinkt niet zo leuk, zoals ik dit opschrijf. Maar ik schrijf het zo, omdat je kind voor een schooladvies staat. Scholen zijn voorzichtig in situaties waar thuisfront meespeelt.
Ik zou de school volledig erbuiten houden. Hun ook niet wijzer maken dan ze zijn.
En vergeet niet; er gaan deuren open, maar andere deuren gaan dicht. Is zijn concentratie probleem zodanig dat hij extra tijd nodig heeft, of lukt het met of zonder medicatie ook?
Praat alleen met de huisarts en een vrijgevestigde psychiater. Dan heb je controle over het dossier.
Hen
Hen is het schoolteam.
En verder zijn jullie m.i. erg open en mededeelzaam naar school. Doen jullie dat uit jezelf, ongevraagd? Stop daar aub mee.
Als het team vragen heeft, komen ze wel naar jullie. En dan nog, bestaat er iets als privacy.
schoolvoorbeeld
"Tjonge, ik wist. Iet dat er zo'n verhaal achter je reacties zat. Ik vind het een schoolvoorbeeld van hoe het zou moeten gaan!"
Nou, dat valt wel mee hoor. Of beter gezegd: dat valt wel tegen. Alles is relatief
. Maar assertief zijn we inderdaad vanaf het begin af aan geweest. Ik zit al jaren hier op het forum en daar heb ik in de beginjaren op de basisschool echt heel veel aan gehad. We hadden mede daardoor al snel door dat wijzelf dé deskundigen moesten gaan worden. Als je een 'gemiddeld' kind hebt, dan is de gebruiksaanwijzing redelijk voorspelbaar. Thuis en op school. Maar bij sommige kinderen werkt die standaard gebruiksaanwijzing niet zo goed, zoals ook bij jouw zoon (en die van mij) En dan is het zoeken wat wél werkt. Daar kom je alleen maar in de praktijk achter. Trail and error.
Hoe betrokken een leerkracht soms ook is: jouw kind is een van de 25 (of meer) leerlingen. Als ouder ben je de enige die écht het kind centraal heeft staan. Jij kent je kind zoveel beter dan welke leerkracht dan ook. Wij merkten al snel dat we niet te veel konden verwachten van leerkrachten. Helaas. (Ja, ik vind daar wat van). Dus moest het bij ons vandaan komen. Dus: veel lezen, o.a. op OOL (in die tijd waren er heel veel draadjes over 'zorgenkinderen', dat is nu veel minder). En hebben we steeds ons best gedaan om de relatie met de leerkracht goed te houden, zodat hij/zij onze tips zou overnemen. de bereidwilligheid was er gelukkig steeds wel (maar in de uitvoering ging het regelmatig fout, daarom kijken we met gemengde gevoelens terug op de basisschooltijd).
Maar goed, ik reageer hier nogal eens kritisch in draadjes over diagnosetrajecten. Je zult namelijk niet de eerste zijn die met hooggespannen verwachtingen een traject in gaat en een jaar later (en een diagnose rijker) merkt dat je nog steeds geen gebruiksaanwijzing hebt. Want dat is belangrijk om je te realiseren dat een diagnose niet betekent dat ouders en leerkrachten opeens wél weten hoe het werkt met jouw kind. Een kind is namelijk zoveel meer dan zijn diagnose.
Koffie
Ik heb de verwijzing voor onderzoek bij een kleine praktijk waar je door de psychiater zelf van wie de praktijk is gewoon wordt teruggebeld over het hoe en wat als je je aameldt. Geeft wel een goed gevoel. School liet trouwens merken dat ze wat verbaasd waren dat ik 'ineens' dat onderzoek wilde. Want dat is toch best heftig, add, zo werd gezegd. Tja, ik vind het dan weer heftig als je kind, die overigens heel goed 'in de groep ligt' zegt niet graag naar school te willen en er vaak niet echt uitkomt wat er in zit. Ondertussen probeer ik zelf niet een moeder te zijn die nu ineens een wonder verwacht.
Iets anders, zoon gaf aan belangstelling voor koffie te hebben. Ik dacht, laat ik eens proberen of dat effect heeft, een kopje koffie voor hij naar school gaat. Hij zei dat hij beter kon opletten. Omdat we natuurlijk niet weten of dat echt door de koffie komt of dat het werkt zoals een placebo, ga ik hem komende week af en toe 'sochtends koffie geven en vragen hoe het opletten ging, terwijl ik er dan niet bij vertel of het koffie met of zonder cafeine is. Ik weet zelf niet zo goed hoe 'raar' het is als een 11 jarige koffie drinkt, ik kwam daarover dit artikel tegen wat mij wel wat gerust stelde. Cola drinkt hij behalve op feestjes nooit.
Warm
Misschien vind hij het fijn om ‘s ochtends iets warms te drinken, ipv koude melk
Misschien werkt een glas warme chocolademelk ook prima.
Onderzoek
Hier raadde de vrijgevestigde ook een onderzoek aan want als er sprake was van een vorm van autisme, dan mocht je je kind die zorg ( en medicatie) niet ontzeggen.
Maar dat kwam niet uit het onderzoek. De school vroeg ook direct of bij kind een diagnose was geconstateerd. Men had er duidelijk de pee in dat dit niet was aangetoond.
Het onderzoek kan dus naar twee kanten werken; als een kind op papier een diagnose heeft, heeft de school daar rekening mee te houden. Als een kind op papier geen diagnose heeft, moet men zich afvragen waarom een kind dan wel onrust beleefd ipv een aangenomen standpunt hanteren.
Interessant gesprek gehad
Vandaag kwam er een lieve spraakzame oude dame op mijn pad die toen ze nog werkte een bevlogen remedial teacher was en onderwijzeres. Zij vond het onderzoek naar add maar niks. Ik legde haar de situatie uit. Ze weet veel aan het beleid van de school met weektaken te werken, waardoor kinderen die niet zo goed bij de les blijven niet zo opvallen en het voor henzelf ook niet opvalt als ze achterlopen. En vaak is er geen tijd om goed naar een kind te kijken volgens haar. Toen zij nog werkte was het ook wel zo dat zij als rt alleen die kinderen kon behandelen die anders zouden blijven zitten of van school af zouden moeten. Voor kinderen die wel mee hobbelen, maar misschien onderpresteren was gewoon geen tijd. Toch heeft ze het idee dat er vroeger in het algemeen wat beter werd gekeken naar wat een kind nodig heeft, dat daar wat meer rust voor is.
