13 jarige zoon met ASS
Hoi,
Mijn zoon van 13 heeft sinds zijn 6de de diagnose ASS gekregen. Wij weten het dus al een tijdje en in het algemeen gaat alles vlotjes: hij volgt gewoon onderwijs en haalt behoorlijke punten, zijn gedrag is ook min of meer in orde. Ik merk dat IK meer en meer moeite heb met zijn anders zijn op social vlak.
Concreet voorbeeld, hij heeft mij niet gefeliciteerd met mijn verjaardag. Ik weet dat mensen met ASS anders denken, dat hun prioriteiten anders liggen en dat ze niet altijd even goed kunnen aanvoelen wat voor een ander belangrijk is, maar toch, het doet pijn. Vooral omdat hij de verjaardag van zijn papa (wij zijn gescheiden) nooit vergeet. Ik weet dat ik niet zo moet denken, maar stel mij dan de vraag waarom mijn verjaardag minder belangrijk is dan die van zijn papa. Als ik hem de vraag stel, kent hij het antwoord zelf niet. Een tijdje geleden hebben we alle belangrijke verjaardagen in zijn agenda gezet met de uitleg dat het normaal is dat hij ze niet allemaal kan onthouden. Hij kreeg dus wel een 'bericht' via zijn gsm dat het mijn verjaardag was, maar heeft toch geen sms'je gestuurd of zo om mij te feliciteren. Voel mij zo schuldig....wil hem niet meer 'belasten', maar wil hem toch aanleren dat bij een verjaardag felicitaties horen en eventueel een kado (moet geen geld kosten, een zelfgemaakt iets is even veel waard).
Ik voer dus dikwijls gesprekken met hem en leer hem waarom bij sommige gebeurtenissen sommige acties horen, zoals verjaardag --> felicitaties. Probeer hem duidelijk te maken dat mensen zoiets belangrijk vinden, net zoals men 'dank je' zegt als men iets krijgt. Of 'goededag' bij het binnenkomen.
Maar ik heb het gevoel dat ik niets anders doe dan hem terechtwijzen, de les spellen...enz. Dit terwijl hij bij zijn papa zelden dit meemaakt - papa heeft zelf ASS en ziet meestal het probleem niet...
Hoe ga ik hier best mee om? Voel mij zo schuldig...
Je beseft toch hopelijk wel dat je een enorm probleem maakt om niks? Hij heeft je niet gefeliciteerd met je verjaardag... je hebt hem er naar gevraagd en er was geen bijzondere reden voor. Nou kan gebeuren toch? Je maakt dit echt enorm groot. Je voelt je meteen minder waard dan de vader. Ik krijg haast medelijden met je zoontje. Wordt alles wat hij doet zo op een weegschaal gelegd?
Dutchgirly schreef op 13-10-2021 om 16:03:
Je beseft toch hopelijk wel dat je een enorm probleem maakt om niks? Hij heeft je niet gefeliciteerd met je verjaardag... je hebt hem er naar gevraagd en er was geen bijzondere reden voor. Nou kan gebeuren toch? Je maakt dit echt enorm groot. Je voelt je meteen minder waard dan de vader. Ik krijg haast medelijden met je zoontje. Wordt alles wat hij doet zo op een weegschaal gelegd?
Ik ben het hier totaal niet mee eens..
Mijn zoon, inmiddels 25, heeft ook ASS, nu zullen er wel verschillende gradaties zijn maar ik zou het toch echt niet op prijs gesteld hebben als hij mijn verjaardag zou vergeten.
Er is ASS en beleefdheid. En op 13 jarige leeftijd kun je al best wat beleefdheid verwachten.
Ben benieuwd naar meer reacties.
TO, waarom bespreek je het niet met je zoon? Hoe lang is je verjaardag geleden? Een paar dagen of langer?
Dutchgirly schreef op 13-10-2021 om 16:03:
Je beseft toch hopelijk wel dat je een enorm probleem maakt om niks? Hij heeft je niet gefeliciteerd met je verjaardag... je hebt hem er naar gevraagd en er was geen bijzondere reden voor. Nou kan gebeuren toch? Je maakt dit echt enorm groot. Je voelt je meteen minder waard dan de vader. Ik krijg haast medelijden met je zoontje. Wordt alles wat hij doet zo op een weegschaal gelegd?
Bedankt voor je reactie, ik maak dit misschien idd groter dan het is, maar het was ook maar een voorbeeld uit de zo vele. En ik zoek een balans tussen hem dingen aan te leren maar toch niet te ver daarin gaan. Het is nu eenmaal zo dat hij dingen niet aanvoelt, soms gedrag of bepaalde zinnen kopieert maar deze gebruikt in de verkeerde context. Hierdoor komt hij dikwijls arrogant en hautain over terwijl ik weet dat hij zo niet is. Ik vind het dan ook mijn taak als ouder om hem hierop attent te maken en uitleggen hoe en waarom...
Widajo schreef op 13-10-2021 om 16:10:
[..]
Ik ben het hier totaal niet mee eens..
Mijn zoon, inmiddels 25, heeft ook ASS, nu zullen er wel verschillende gradaties zijn maar ik zou het toch echt niet op prijs gesteld hebben als hij mijn verjaardag zou vergeten.
Er is ASS en beleefdheid. En op 13 jarige leeftijd kun je al best wat beleefdheid verwachten.
Ben benieuwd naar meer reacties.
TO, waarom bespreek je het niet met je zoon? Hoe lang is je verjaardag geleden? Een paar dagen of langer?
Dit is hoe ik het precies zie! Er is idd ASS en beleefdheid. En voor de ASS kan hij dan verschillende trukjes gebruiken waardoor hij anderen niet kwetst, zoals belangrijke data in de agenda zetten en gedrag aanleren, net zoals 'opstaan --> gezicht wassen --> tanden poetsen --> aankleden....' of 'broek aandoen --> rits optrekken', deze laatste vergeet hij ALTIJD en heeft nu de leeftijd waarop kinderen hem zeker uitlachen als dit dikwijls gebeurt. Misschien moet ik hem tegen de lamp laten lopen en hem laten ondervinden hoe het is om uitgelachen te worden, maar ik denk dat het toch beter is als ik hem sommige dingen leer voor dat het zo ver is. Of ga ik echt te ver hiermee???
Ik heb het verjaardagsvoorval met hem besproken, maar hij kan er geen reden opgeven. Dit maakt het moeilijk. Hij is een binnenvretter, zal niet snel zeggen als er iets scheelt...
X41 schreef op 13-10-2021 om 16:13:
[..]
Bedankt voor je reactie, ik maak dit misschien idd groter dan het is, maar het was ook maar een voorbeeld uit de zo vele. En ik zoek een balans tussen hem dingen aan te leren maar toch niet te ver daarin gaan. Het is nu eenmaal zo dat hij dingen niet aanvoelt, soms gedrag of bepaalde zinnen kopieert maar deze gebruikt in de verkeerde context. Hierdoor komt hij dikwijls arrogant en hautain over terwijl ik weet dat hij zo niet is. Ik vind het dan ook mijn taak als ouder om hem hierop attent te maken en uitleggen hoe en waarom...
Ik snap het. Het lijkt mij ook heel moeilijk. Ik wil je toch wel adviseren om het niet meteen persoonlijk op jou te betrekken. Dat je minder belangrijk zou zijn dan de vader. Dat is echt een heel negatieve invulling gelijk. Dat is voor jou zelf niet fijn, maar ook niet voor je zoontje.
Nou interesseren verjaardagen mij niet zo veel, maar mijn puber zonder ASS vergeet dit ook. Ik denk altijd maar: haar brein zal het wel ergens anders druk mee hebben.
En misschien vergeet ze in de toekomst wel een keer een belangrijke verjaardag van bijvoorbeeld een vriendin. Dan krijgt ze het vanzelf te horen.
Ik ben halverwege de 40 en heb dus niets met verjaardagen. Ik onthoud dus ook niet wanneer vriendinnen jarig zijn. Ik verwacht dat andersom ook niet van hen.
Mijn kind is mijn verjaardag (en die van zijn vader en alle andere familieleden ook) vergeten. Daar ben ik ook heel verdrietig om geweest.
Maar niet omdat ik het me persoonlijk aantrek. Wel omdat ik het verdrietig vind dat zijn wereld nu zo ingewikkeld en lastig is, dat hij zelfs verjaardagen vergeet. Terwijl ook hem echt wel voorgeleefd en geleerd is dat even een berichtje, kaartje of taart-slingers-cadeau wel heel fijn is op die bijzondere dag.
Daarmee snap ik dat je je zorgen maakt om zijn toekomst. Ik heb het antwoord niet, maar loslaten is vaak een deel van de oplossing. Maar daarmee zeg ik ook dat je dit soort zaken niet moet ophangen aan iets persoonlijks. Misschien zorg jij er wel voor dat hij zijn vader niet vergeet. Of is er iets in jullie huis dat het makkelijker maakt om aan de verjaardag van papa te denken ipv aan die mama. Je bent geneigd zijn gedrag op te hangen aan waarde van de relatie, maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn.
Hem melden dat hij het vergeten is, is prima. Misschien kun je vragen of hij de kans wil Het alsnog te vieren door op dag z samen een taartje te eten, naar de bios te gaan of iets anders feestelijks wat bij hem en jou past?
Betrek jij hem bij jouw verjaardag met meer dan een sms? Bijv, geef je aan woendag ben ik jarig, dan haal ik lekker taart in huis om het samen te voeren of we gaan wat leuks doen voor mijn verjaardag. Plannen is vaak lastig voor een 13-jarige met ass.
Hoe is het contact tussen jou en de vader. Zou je bijv kunnen aangeven bij vader: wil je Henkie herinneren aan mijn verjaardag en even samen een kaart halen of iets vergelijkbaars.
Hij leert door te herhalen, doordat anderen helpen plannen, daar is een sms niet genoeg voor. Probeer je gedrag en niet kunnen dat voort komt uit ziekte niet persoonlijk aan te trekken.
Niet iedereen vindt verjaardagen even belangrijk. Ik vind het wel apart dat hij wanneer hij een herinnering op zijn telefoon krijgt, hij dan nog vergeet om een sms'je terug te sturen. Dat is iets dat je in mijn ogen wel mag verwachten. Als er herinnering komt voor een andere afspraak, dokter/tandarts/ortho/fysio of zo, kun je die ook niet zomaar negeren. Ook qua beleefdheid kun je van een 13-jarige wel wat verwachten.
Toch zou ik jouw gevoel over zijn anders-zijn niet teveel op hem projecteren. Niet iedereen is hetzelfde en heeft dezelfde behoeftes. Dat jij het jammer vindt als hij bijvoorbeeld weinig vrienden heeft, betekent dat niet dat hij dat zelf ook jammer vindt.
MamaE schreef op 14-10-2021 om 10:05:
Niet iedereen vindt verjaardagen even belangrijk. Ik vind het wel apart dat hij wanneer hij een herinnering op zijn telefoon krijgt, hij dan nog vergeet om een sms'je terug te sturen. Dat is iets dat je in mijn ogen wel mag verwachten. Als er herinnering komt voor een andere afspraak, dokter/tandarts/ortho/fysio of zo, kun je die ook niet zomaar negeren. Ook qua beleefdheid kun je van een 13-jarige wel wat verwachten.
Toch zou ik jouw gevoel over zijn anders-zijn niet teveel op hem projecteren. Niet iedereen is hetzelfde en heeft dezelfde behoeftes. Dat jij het jammer vindt als hij bijvoorbeeld weinig vrienden heeft, betekent dat niet dat hij dat zelf ook jammer vindt.
Ik ben dat niet met je eens. 13 jarige breinen werken nou eenmaal niet zo.
Mallebeppie schreef op 14-10-2021 om 10:11:
[..]
Ik ben dat niet met je eens. 13 jarige breinen werken nou eenmaal niet zo.
Dat is wel heel makkelijk. Als de telefoon een melding geeft 'je moet nu naar de tandarts' en kind gaat niet, komt er gewoon een rekening hoor. Dan kom je ook niet weg met 13-jarige breinen werken nu eenmaal niet zo. Dat lijkt me ook geen werkbare instelling.
Ik heb ook ASS en ben niet zo attent met verjaardagen. Maar dat betekent niet dat ik niet aan de betreffende persoon denk of dat het me niet interesseert...
Zo kan ik best een hele week elke dag bezig zijn met "Op donderdag is papa jarig." Om op die donderdag vervolgens straal te vergeten een berichtje te sturen.
In mijn hoofd gaat het ook van "Oh, vandaag is Pietje jarig". De actie om dan even te feliciteren hangt daar alleen niet automatisch aan vast. En ja, omdat de ander dan niks daarvan merkt, lijkt het alsof het me niet interesseert...
Dus punt 1: Trek het je niet persoonlijk aan! Het heeft niks met jou van doen.
Punt 2: Ik ben van mening dat iemand met ASS en minimaal een normaal IQ het wel aan kan leren om voor zijn omgeving adequaat te reageren op een dergelijke situatie. Maar daar zal zeker in het begin best een beetje hulp van buitenaf voor nodig zijn. Een agendamelding is dan één ding, maar daar moet dan wel een actie aan gehangen worden "berichtje sturen!" Dus niet "Mama jarig" maar "Mama feliciteren met haar verjaardag."
Als hij er ook aan herinnerd moet worden zijn rits te sluiten, dan denk ik dat je dit soort zaken ook heel stapsgewijs aan moet pakken omdat er gewoon geen automatische koppeling is zoals bij jou.
En niet "Ik vind het jammer dat je me niet feliciteert met m'n verjaardag." Maar "Ik zou het leuk vinden als je op mijn verjaardag mij zou feliciteren."
MamaE schreef op 14-10-2021 om 10:21:
[..]
Dat is wel heel makkelijk. Als de telefoon een melding geeft 'je moet nu naar de tandarts' en kind gaat niet, komt er gewoon een rekening hoor. Dan kom je ook niet weg met 13-jarige breinen werken nu eenmaal niet zo. Dat lijkt me ook geen werkbare instelling.
Dit is ook hoe ik het zie.
Ik probeer echt een balans te vinden tussen hem niet te veel pushen en in zijn 'anders zijn' laten en klaarstomen voor verschillende situaties. En daar hoort beleefdheid bij. Hij heeft nu sowieso een moeilijke leeftijd en is voor ons ook niet altijd evident om bij een bepaald gedrag onderscheid te maken tussen 'uit ASS' of gewoon pubergedrag. En ja, ik geef het toe, bij momenten heb ik het nog steeds moeilijk met zijn anders zijn en niet altijd omdat hij mij of ons kwetst met zijn gedrag, maar omdat ik weet dat hij vroeger of later zelf nadeel zal ondervinden van zijn anders zijn (zal hij wel een liefdesrelatie kunnen onderhouden? zal het wel lukken om werk te vinden én te houden? zal hij niet gepest worden of zal hij zelf niet als pestkop gezien worden omdat hij arrogant overkomt door rare woordkeuzes die hij niet in de juiste context gebruikt?....?)
In elke reactie van jullie zit er stukje in dat ik ga proberen toe te passen. Ik heb mij ook voorgenomen om minder streng met hem te zijn, om hem bij te sturen in dingen die écht belangrijk zijn en in sommige situaties niet te reageren...
Het blijft moeilijk, ook omdat ik van de papa gescheiden ben (omwille van zijn ASS, die van de papa hé
). Bij de papa wordt hij maar zelden bijgestuurd, papa woont nog altijd alleen (scheiding van 2012) en hij heeft daar dus alle aandacht, terwijl ik hertrouwd ben en hij een zus van 8 heeft. Papa ziet de wereld ook anders en doet daardoor soms uitspraken waarvan mijn haren recht staan. Ik moet mij dan steeds inhouden om dingen recht te zetten omdat ik niets slecht wil zeggen over de papa of over de oma. Ik heb trouwens nog een heel fijne relatie met de papa, bij momenten té fijn...hij gedraagt zich als one big happy family wat voor onze zoon natuurlijk leuk is, maar voor ons (mijn man en ik) soms te belastend. Mijn ex heeft mij trouwens wél een uitgebreid sms gestuurd voor mijn verjaardag met de bijhorende knuffels en xxx'jes erbij...
héél moeilijk dit allemaal...
Biebeltje schreef op 14-10-2021 om 10:48:
Ik heb ook ASS en ben niet zo attent met verjaardagen. Maar dat betekent niet dat ik niet aan de betreffende persoon denk of dat het me niet interesseert...
Zo kan ik best een hele week elke dag bezig zijn met "Op donderdag is papa jarig." Om op die donderdag vervolgens straal te vergeten een berichtje te sturen.
In mijn hoofd gaat het ook van "Oh, vandaag is Pietje jarig". De actie om dan even te feliciteren hangt daar alleen niet automatisch aan vast. En ja, omdat de ander dan niks daarvan merkt, lijkt het alsof het me niet interesseert...
Dus punt 1: Trek het je niet persoonlijk aan! Het heeft niks met jou van doen.
Punt 2: Ik ben van mening dat iemand met ASS en minimaal een normaal IQ het wel aan kan leren om voor zijn omgeving adequaat te reageren op een dergelijke situatie. Maar daar zal zeker in het begin best een beetje hulp van buitenaf voor nodig zijn. Een agendamelding is dan één ding, maar daar moet dan wel een actie aan gehangen worden "berichtje sturen!" Dus niet "Mama jarig" maar "Mama feliciteren met haar verjaardag."
Als hij er ook aan herinnerd moet worden zijn rits te sluiten, dan denk ik dat je dit soort zaken ook heel stapsgewijs aan moet pakken omdat er gewoon geen automatische koppeling is zoals bij jou.
En niet "Ik vind het jammer dat je me niet feliciteert met m'n verjaardag." Maar "Ik zou het leuk vinden als je op mijn verjaardag mij zou feliciteren."
Wat een leerzame reactie, dank je daarvoor. Leuk dat je vanuit je eigen ervaring als persoon met ASS mij kan 'helpen'.
Het is zoals je zegt, toen ik zei tegen de zoon 'hey, het is wel mijn verjaardag vandaag....', zei hij direct 'ja, ik weet het, ik zei het nog tegen papa deze ochtend dat je verjaardag was....', maar hij stuurde dus geen bericht. In zijn belevenis had hij dus aan mij gedacht en stond er niet bij stil dat ik verwachtte dat hij mij even ging bellen of sms'en. Ondertussen ben ik zo ver dat ik het niet persoonlijk neem Eind november verjaart zijn zus en stiefpapa en hij weet nu dat er iets verwacht wordt van hem - zou ik hem laten doen of effectief aanpassing doen in zijn agenda naar 'zus en stiefpapa feliciteren'?
Hij moet dus echt herrinerd worden om zijn rits te sluiten en ik zou hem ELKE dag iets kunnen zeggen over zijn kledij / manier van aankleden. Deze ochtend had hij dus beide broekpijpen half in zijn sok...ik kan hem toch moeilijk zo naar school vertrekken, dus ik vraag om zijn broekpijpen uit zijn sokken te halen. Ook zijn veters hangen steeds los, zijn fijne motoriek is zeer zwak. Ik probeer idd een automatisme in te bouwen in zijn ochtendroutine dat hij steeds in de spiegel moet kijken voor hij de deur uit gaat en checken of al zijn kledingstukken juist zitten. Klinkt misschien kinderachtig en mijn hart breekt dat ik aan mijn 13 jarige dit moet zeggen, maar iemand moet het doen... De papa loopt zelf als een halve wilde rond 
dus daar zal hij zoiets niet aanleren...
X41 schreef op 14-10-2021 om 11:13:
[..]
Eind november verjaart zijn zus en stiefpapa en hij weet nu dat er iets verwacht wordt van hem - zou ik hem laten doen of effectief aanpassing doen in zijn agenda naar 'zus en stiefpapa feliciteren'?
Ja, zou ik doen. Of zelfs daarnaast ook een paar dagen van tevoren: kaartje of cadeautje kopen voor x.
Hij moet dus echt herrinerd worden om zijn rits te sluiten en ik zou hem ELKE dag iets kunnen zeggen over zijn kledij / manier van aankleden. Deze ochtend had hij dus beide broekpijpen half in zijn sok...ik kan hem toch moeilijk zo naar school vertrekken, dus ik vraag om zijn broekpijpen uit zijn sokken te halen. Ook zijn veters hangen steeds los, zijn fijne motoriek is zeer zwak. Ik probeer idd een automatisme in te bouwen in zijn ochtendroutine dat hij steeds in de spiegel moet kijken voor hij de deur uit gaat en checken of al zijn kledingstukken juist zitten. Klinkt misschien kinderachtig...
Oei, herkenbaar. Mijn zoon (19) had tot voor kort nog steeds de pictogrammen voor "hoe kleed ik me aan in de ochtend" van toen hij een kleuter was in zijn kamer hangen. Zouden picto's of een checklist misschien beter helpen dan het steeds zeggen? Misschien op een whiteboard in zijn kamer?
Nog steeds zijn er hier kleine dingetjes: kijk of je haar er acceptabel uitziet, zit er geen tandpasta om je mond? Het wordt beter, vroeger vergat hij vaak zijn tanden te poetsen. Dat gebeurt nu niet vaak meer.
