zorgplicht/onderhoudsplicht tot 18 jaar
Mijn zoon van 17 is weggelopen van huis, woont samen met zijn vriend van 24. Zoon heeft ADHD en een laag IQ (grens LV
. Hij si langdurig bekend bij hulpverlening van zijn derde jaar. Heeft op speciaal onderwijs gezeten en is daarna naar de praktijkschool gegaan.
In december is hij weggelopen. Hij heeft zijn kleedgeld en zakgeld altijd onder bepaalde voorwaarde gekregen; in verband met vaak moeilijk gedrag hebben we dit zo gestructureerd en afgesproken met hem dat hij weet dat hij bijv. bepaalde taken moet doen en zich aan bepaalde regels moet houden om zijn zak/kleedgeld te krijgen. Aan die voorwaarden voldoet hij helemaal niet vanaf december, dus hij krijgt van ons geen geld meer. Wel betalen wij zijn telefoonkosten en ov chip kaart.
Ook hebben we steeds aangegeven dat hij altijd bij ons kan komen om te eten of te slapen en hij ten alle tijden kan besluiten terug te komen om thuis te wonen.
De afgelopen maanden hebben wij intensief contact gehad met hulpverleners. Zoon heeft een ambulant hulpverlener die regelmatig contact met hem heeft. Daarnaast is hij aangemeld voor therapie, maar dat is uitgesteld omdat de leefsituatie nu te onrustig is. Daarnaast hebben we ook steeds contact onderhouden met school en besproken hoe het in de toekomst verder moet met opleiding/werk of wat dan ook betreft zijn toekomst. We zijn bezig geweest hier dingen voor te regelen. Dit alles in samenwerking met zijn ambulant begeleider die hem bijv. helpt met zakelijke dingen voor als hij 18 wordt.
Wij hebben er dus in onze ogen alles aan gedaan om zo goed mogelijk voor zijn welzijn te zorgen. De keus om geen financiele middelen te verstrekken is er een waar je over kan discussieren maar wij hebben die gemaakt om op die manier te stimuleren dat hij terug komt naar huis en zich aan minimale eisen houdt om hem nog enigzins te kunnen peilen en begeleiden in het leven. Dat is niet gelukt en nu loopt de zaak verder uit de hand.
Vriend en zoon zijn boos dat hij geen geld van ons krijgen. Wij hebben duidelijk aan hen beiden uitgelegd dat wij dit een ongezonde situatie vinden en wij dat om die reden niet śponseren'. De reden die we hen uitgelegd hebben dat we het er niet mee eens zijn zijn:
De ongelijkheid in de relatie. Leeftijd en intelligentie maakt dat vriend hem in alle opzichten de baas is. Nu is het ook zijn huis, zijn spullen.
Feit dat ze ongezond leven; ongezond eten, alcoholgebruik (misschien ook drugs) en wij hier niets meer over te zeggen hebben, kunnen controleren. Zoon is 17 maar weet zelf ook dat hij niet als 17 functioneert en is het op zich met ons eens dat hij meer begeleiding nodig heeft.
Feit dat hij geen medicijnen slikt voor zijn ADHD. Dit maakt alles nog moeilijker. Hij is inmiddels enkele keren al van zijn stage afgestuurd door wangedrag; het soort gedrag wat we van hem kennen als hij zijn medicijnen niet heeft gehad. Op school weten ze hem nog goed in de hand te houden.
Nu spannen zoon en vriend een rechtszaak tegen ons aan om ons aan de onderhoudsplicht te houden.Ze hebben al een advocaat hebben we gehoord. heeft iemand een idee hoeveel kans zij maken?
Vraag: is er wel een onderhoudsplicht voor kinderen tot 18?
Volgens mij is het namelijk zo dat je tot 18 jaar een zorgplicht hebt voor kinderen. Dit houdt volgens mij niet in dat je ze leefgeld moet geven als ze ervoor kiezen om op een onveilige plek te gaan wonen tegen de wil van de ouders in. Of is dit anders, kan iemand dat uitleggen hoe dat zit?
Wat informatie over weggelopen kinderen
Jongeren kunnen een jeugdrecht advocaat raadplegen en zich door hem laten vertegenwoordigen. Daar zijn specialisten voor.
Gedogen huurbaas.
Het lastige is dat alle volwassenen het gedogen dat je zoon en zijn vriend samenwonen, ondanks dat iedereen zegt dat de situatie niet goed is.
De huurbaas, de hulpverlening, school, maar ook jullie als ouders gedogen het.
Er is geen melding gedaan bij kinderbescherming of politie? Als je de vriend van zoon ziet als een lover boy dan bel je de politie.
Jullie draaien niet op voor alle onkosten, het gaat om een bijdrage in levensonderhoud. Die berekening maakt duo ook als hij straks 18 is en een studiefinanciëring aanvraagt.
En nee, een weggelopen kind kan niet in het Hilton gaan wonen, een hotelrekening betaal je vooruit.
huisbaas
Ik zou idd die huisbaas bellen desnoods anoniem dat ze hem belazeren en ik had ook meer vd hulpverlening verwacht... de volwassenen maken er allemaal een potje van. Ook school.
makkelijk
met vingers wijzen in deze.
Maar hoe zit het?
Wat moeten volwassenen doen?
Tenzij er echt zaken gebeuren die niet door de beugel kunnen-dat lees ik niet- wat kunnen/moeten/mogen volwassenen dan doen? Hoezo gedogen?
gedogen?
Aparte bewoording, Wil 40. Hoezo gedogen? Wij zijn juist duidelijk geweest dat we dat niet gedogen door te weigeren zijn zak en kleed geld door te betalen. Wat kunnen we anders doen? Hem met geweld daar weghalen? De politie bellen? De politie haalt echt geen 17 jarige daar weg, die daar zelf wilt blijven.
Wat zou school moeten doen? Hoezo gedogen zij het dan? Zoon gaat gewoon naar school en accepteert geen ziekmelding van de vriend. Dit hebben ze wel geprobeerd.
En de hulpverleners? Hij heeft een ambulant begeleider die hem bezoekt waar hij op dat moment is. Bij zijn vriend dus. Hij zorgt ervoor dat hij zoon uit de situatie haalt en spreekt hem dan apart. Wat gedoogt hij?
Wil 40, Triva e.a.
het bellen van de huisbaas is wel iets wat we overwogen hebben. EN, niet gedaan hebben omdat we daar eigenlijk niet tussen willen gaan zitten. De kans dat zij er beiden dan uitgezet worden is groot (dat is de officiele regel dat het huurcontract dan opgezegd wordt) en dan is het leed helemaal niet te overzien. En ook daar krijgen we onze zoon niet mee thuis. Dan is de kans groot dat ze overal en nergens gaan logeren en rondzwerven en dat ze beiden niet meer naar school gaan.
Ik weet dat we niet opdraaien voor alle kosten. En eigenlijk gaat het me in principe niet eens om de kosten: het gaat om het welzijn van mijn zoon en de ongezonde situatie waar hij in zit. Waar het ons om gaat is dat het toch niet zo kan zijn dat een bijna-loverboy-achtige figuur het voor elkaar krijgt om mijn zoon van mij los te weken en wij hem vervolgens ook nog eens zouden moeten betalen om ....om de gemaakte kosten te vergoeden..... Ik wordt er lichamelijk onwel van als ik bedenk dat dat uiteindelijk zal moeten.
En bluf: ja het zou in principe bluf kunnen zijn dat ze nu over een advocaat beginnen, maar ik heb zo het gevoel dat dat niet zo is. Je moet niet vergeten dat de familie van de vriend achter hen staat en hen helpt. In deze familie zitten een aantal zeer verstoorde verstandhoudingen en volgens mij hangt de boel daar aan een van schuldgevoelens en toestanden vanuit het verleden.
Wil, Jouw reacties zijn over het algemeen heel waardevol! Maar nu, het valt me op, het kan verbeelding zijn maar jouw toon wordt onvriendelijker. Het lijkt alsof je een soort ongeduldig wordt; "als het een loverboy is, dan bel je de politie" bijna alsof ik erachteraan hoor: 'En zeur verder niet aan mijn kop" Maar de situatie is niet zo duidelijk, de situatie is niet zwart wit en het gaat over officieel een bijna volwassen jongen die zijn eigen beslissingen mag nemen, hoewel hij daar eigenlijk niet goed toe uitgerust is. Maar Wil, gelukkig voor jou; je kunt mijn draadjes gewoon negeren als je er genoeg van hebt! 
done
bedankt voor jouw linkjes. Hiet staan inderdaad interessante zaken voor ons in over de weg die ze bewandeld kunnen hebben
Kan twee kanten op
Het is lastig voorspellen wat zo'n rechter zegt. Met een beetje geluk tref je er een die zegt dat de jongen ook zelf verantwoordelijk is voor inkomen en jullie als ouders al voldoende bieden in de vorm van kost en inwoning. Als jongeren ontsporen en bijv in begeleid wonen komen, moeten ouders echter wel gewoon een bijdrage betalen.
Zoals het nu gaat, zakgeld onder voorwaarden (niet) geven zou ik in ieder geval nooit gedaan hebben.
vesper lynd
begeleid kamer wonen is aan de orde geweest als mogelijkheid en daar zouden wij ook direct alle medewerking aan verleend hebben. Natuurlijk moet je dan ook een bijdrage betalen.
Je laatste zin begrijp ik niet. Bedoel je nu dat je net als ik ook geen geld had gegeven, of juist dat je wel gewoon doorbetaald had?
Nimbo
Nee Nimbo, ik vind niet dat je zeurt. Ik begrijp dat het een lastige situatie is.
En de conclusie die je trekt over mijn kort door de bocht reactie moet je iets mee,, een keuze maken.
"Wat kunnen we anders doen? Hem met geweld daar weghalen? De politie bellen? De politie haalt echt geen 17 jarige daar weg, die daar zelf wilt blijven."
Als je dat denkt is de vriend van zoon dus niet gevaarlijk genoeg voor je zoon, anders zou je zeker je kind laten ophalen door de politie. In combinatie met verslagen van hulpverleners, school, kinderbescherming is dit misschien mogelijk.
Een rechter zal dus wel willen dat daar onderzoek naar gedaan wordt.
Met gedogen bedoel ik inderdaad dat alle volwassenen om zoon heen niet blij zijn met de situatie maar niemand doet daadwerkelijk iets. Het inhouden van zak- en kleedgeld heeft niet tot gevolg dat je zoon naar huis komt.
Wat nu? Misschien toch de politie bellen en je zoon in een crisisopvang? Een rechtszaak afwachten? Of toch, gedogen en een bijdrage leveren in je zoon's levensonderhoud?
Alleen jij kan bepalen hoe ernstig het is dat je zoon samenwoont met zijn vriend, ik ken de jongeman niet en zijn familie. Op basis daarvan zal je keuzes moeten maken toch?
Als je zoon in gevaar is haal je hem daar weg, met alle middelen die beschikbaar zijn.
Je schrijft ook:"de situatie is niet zwart wit". Nee, opvoeden is altijd een grijs gebied, ik weet er alles van. Maar als mijn kind in gevaar is moet ik wel zwart wit zijn, anders gebeurt er niets. Zolang er daadwerkelijk niets gebeurt noem ik dat idd gedogen, sorry.
maar inderdaad
de situatie waarin mijn zoon nu leeft is hoogstwaarschijnlijk niet gevaarlijk genoeg om hem daar met geweld weg te halen of er een politieding van te maken. De situatie is evengoed niet goed voor zijn ontwikkeling. We waren nog net niet klaar met opvoeden zeg maar en we zaten in een heel gebruikelijke fase van strubbels die bij ons net even erger was dan elders. En als zich dan vervolgens een vriend aandient die van alles te bieden heeft in de vorm van woonruimte, scooter geld en weet ik wat voor mogelijkheden dan voelt dat als vrijheid en veiligheid voor hem. Omdat zoon, zoals zoveel pubers van die leeftijd veel meer denkt te kunnen dan hij in werkelijkheid kan.
Wat dat betreft heeft hij die pech. Ja ik denk pech, want hij is ineen sroomversnelling gekomen doordat anderen hem hebben aangesterkt in het verzet tegen zijn ouders waarmee hij zich steeds verder verwijderd heeft van ons. En inmiddels is hij dan zo ver verwijderd dat hij door zijn trots heen moet om terug te gaan: iets wat veel moeilijker is dan toch maar bij vriend blijven. Terwijl het daar allang niet meer zo leuk is. En nu heeft hij een advocaat die hem adviseert maar niet naar zijn ouders te gaan...
Geld als machtsmiddel
Moet je geld als machtsmiddel inzetten? Je zoon heeft een eigen keuze gemaakt, om de verkeerde redenen, maar toch. Jongeren kunnen verkeerde keuzes maken en dan ontdekken dat het leven iets anders in elkaar zit. Bij jouw zoon is dat risico groter dan bij andere kinderen, maar het patroon is niet wezenlijk anders.
Je wikt en weegt tussen streng zijn en alles doen om kontakt te houden. Tussen vertrouwen geven en alle banden doorsnijden.
Je zoon heeft een advocaat en gaat een rechtszaak beginnen. Wat kan hij daarvan leren? Stel dat hij 'wint', dan zal hij dat geleerd hebben: als iemand niet doet wat ik wil dan begin ik een rechtszaak. Stel dat hij verliest, hoe groot is dan de kans dat hij daarvan leert dat ouders ook wel eens gelijk kunnen hebben?
Wat kun je doen om nu de angel uit het conflict te halen?
Zou het helpen om enerzijds kleedgeld etc. wat je eerder betaalde gewoon door te betalen (ongeacht wat zoon en vriend met dat geld doen?)
zou het helpen om je denkrichting te veranderen: nee, je bent nog niet klaar met de opvoeding, maar er is wel een andere fase begonnen, namelijk een grote stap in de richting van zelfstandigheid. Hoe kun je die stap zo goed mogelijk begeleiden? en dan niet: laten gaan zoals jullie dat bedenken, maar laten gaan zoals zoon dat bedacht heeft. Je kent de valkuilen, je kunt ze nu niet meer vermijden, maar wat kun je doen om eventuele gevolgen op te vangen als zoonlief daarin dondert? Je rol verandert dan van opvoeder naar raadgevende medewolwassene (ook al vind je je kind nog lang niet volwassen en zal hij dat ook nooit worden).
Ik weet wel dat je niets meer kunt doen als je nu alle kontakt verliest. Dan is je 'straf' met heel duur geld betaald.
Veel wijsheid toegewenst.
Tsjor
ik weet het niet
Ik vind het zo moeilijk!!
Nu ineens wel geld gaan geven, is sowieso natuurlijk raar en tegenstrijdig. Inconsequent.
En ja, het heeft misschien ook iets met trots te maken omdat ik weet dat het geld wat daarheen gaat, naar vriend gaat. Omdat zoon er niet vrijelijk over kan beslissen.
En dan geef ik mijn goeie geld aan die gozer die mijn zoon afpakt....zo voelt het in ieder geval. En het is ook een gevoel van, wat je ook geeft: ze proberen altijd meer te krijgen.
En het voelt gewoon zo verkeerd, toch alsof je het gedrag beloont en nu ineens uit angst voor een rechtszaak ineens wel geld geven....
En anderzijds...een rechtszaak op zich, drijft ons zo ver uit elkaar. Ik weet het niet.
Niet zomaar ineens
Ik denk dat je toch eerst een gesprek moet voeren: ik heb eens nagedacht, je bent ouder, maakt je eigen keuzes en ik heb nagedacht over de vraag hoe ik je daarbij kan ondersteunen.
Dan over wat er gaat veranderen als hij 18 wordt: eigen inkomsten, eigen ziektekostenverzekering, zelf huur betalen etc. Studiebeurs, werk, wajonguitkering, begeleiding etc. etc. eigen bijdrage van ouders is dan gekoppeld aan wat DUO berekent (bij studiefinanciering) of vervalt (bij eigen baan).
En dan de vraag: wat nu, tot die tijd? Thuis wonen, eten en drinken kan. Andere keuze is voor eigen rekening. Niet gaan betalen voor huisvesting ergens anders. Wel onderhoud zoals eerst: kleedgeld. Wat hij met dat geld doet is zijn zaak. Ondertussen betaal jij de verzekeringen, eventueel eigen bijdrages, schoolkosten etc. Met duidelijke afspraak: tot 18 jaar.
Als een gesprek niet mogelijk is zou i er een brief aan wijden. met een zakelijke inhoud.
De relatie verandert van ouder-afhankelijk kind naar ouder- volwassen kind, ook al is het kind nog niet volwassen. Dat vraagt om een herschikking van de verhoudingen. Ik denk dat je daar toch even over na moet denken. Het doet pijn om alle zorgen los te laten, zeker als je weet dat het daarna niet goed zal komen. Je kunt je energie beter richten op: wat als de grotere rampen gebeuren, wat kun je dan nog doen om gevolgen op te vangen. Beschermend voorkomen kan wellicht niet meer.
Tsjor
ik weet het niet
ik denk erover na.
Maar ik weet eigenlijk niet of het proces waar we nu inzitten nog te stoppen is. Voor zakelijke dingen zoals wat hij moet regelen hebben we momenteel de ambulant begeleider ingezet.
En probleem is dus ook dat hij weigert om zonder vriend te komen. En die kots ik echt uit. Ik trek het niet om constant met hem erbij te moeten praten.
Inconsequent en trots.
Het zou jammer zijn als je door die gevoelens de verwijdering groter zou maken.
Je zoon moet buigen en weer thuis gaan wonen? Hoe zal zijn gedrag dan zijn, thuis als de verloren zoon?
Of jullie buigen en hem begeleiden zover je kan, de hobbels op weg naar zelfstandig worden?
Met kinderen moet je heel vaak je gevoel van trots op zij zetten, tot aan je dood eigenlijk
Foute vrienden en vriendinnen, het is of een fase of je zoon neemt ooit andere beslissingen. Nu niet, je zal voor de huidige situatie een oplossing moeten zoeken.
Wikken en wegen.....sterkte!
Geen geld geven
Ipv geld geven kun je ook aanbieden om samen met zoon boodschappen te doen en die te betalen. Het zelfde kun je doen met kleding. Voldoe je aan je onderhoudsplicht en weet je dat het geld wordt besteed aan waarvoor het bedoeld is.
yvonne
Dat is wettelijk gezien onjuist. Het is niet voldoende aan te bieden boodschappen en kleding te betalen.