Ziekmelden

En wat heb je nu aan de vakbond of de or gehad?

Beste Kaaskopje,
Zoals al eerder gezegd wordt het patroon en de gebruikelijke reacties van werknemers erop steevast herkent door mensen die daar zelf of in hun nabijheid eens mee te maken hebben gehad. Dit soort situaties vraagt namelijk om een koelbloedige vechtmentaliteit die niet je eigen is en je persoonlijkheid ook geweld aan zou doen. Je bent jezelf te bewust van je goede kwaliteiten en wat je allemaal voor het bedrijf gedaan hebt, dat je niet kunt geloven dat ze je zoiets aan zullen doen. Wèl dus. Daarom adviseerde ik je ook om gelijk rechtsbijstand te zoeken.

Voor jou is het namelijk allemaal erg persoonlijk, je blijft hangen in 'dit heb ik niet verdient'. Voor het bedrijf is het waarschijnlijk gewoon een overlevingsstrategie. In tegenstelling tot anderen geloof ik namelijk best dat het met het bedrijf niet zo goed gaat. Uit verschillende draadjes van je blijkt hier en daar dat ze al minstens een jaar bezig zijn om allerlei bezuinigingen door te voeren, kleine luxes af te schaffen en mensen aanmoedigen om ergens anders te gaan werken. Ook jijzelf hebt daar verschillende malen mee te maken gehad. En dat is waarschijnlijk slechts het topje van de ijsberg van wat er werkelijk allemaal gedaan is.
Jouw gedachtengang daarbij was dat je met je vaste contract veiliger zat en liever eventueel met het bedrijf ten onder zou gaan als het echt tot een failliesement zou komen. Nou, die illusie ben je nu dus armer, want het bedrijf heeft besloten dat het daar niet op gaat wachten.
Je hebt het over een lening van een bank die uitkomst zou kunnen brengen. Banken lenen echter niet zomaar geld uit aan een bedrijf in moeilijkheden dat alleen maar wacht tot de crises vanzelf over gaat. Voor een lening willen ze garanties hebben en willen ze weten waarvan het bedrijf de rente denkt te betalen. Een bedrijf moet echt een doortimmert bedrijfsplan hebben om weer uit de moeilijkheden te komen, voordat een bank zin heeft om daar in te investeren. Nou en dat extra geld om die rente te kunnen betalen komt dus uit jouw salaris en dat van je collega's in dezelfde situatie.

Het bedrijfsplan bestaat eruit niet onmisbare kostenposten weg te werken. Jij werkt wat langzamer, maar secuur en dat was prima voor hoogtijdagen, maar kennelijk niet meer in crisestijd. Bovendien ben je een vaste kracht en vaste krachten kosten een kapitaal aan allerlei premies, fondsen, ziektekosten enz. Wegens je leeftijd en geschiedenis is het zeker niet onwaarschijnlijk dat het bedrijf ook in de toekomst aardig wat ziektenkosten aan je zou kunnen hebben. Dus bij de keuze tussen Kaaskopje die toch altijd loyaal is geweest en het bedrijf herstructureren zodat het misschien toch nog te redden is, vliegt Kaaskopje eruit. Daar zullen ze zich heus niet allemaal even lekker bij voelen, maar het zal wel verontschuldigd worden met de kennis dat ze tenminste wel andere mensen (inclusief henzelf) aan het werk kunnen houden.

Natuurlijk mag dat eigenlijk allemaal niet op deze manier, maar dat is allemaal in de hand gewerkt toen de staat vond dat zieke mensen haar te duur werden en werkgevers toch genoeg verdienen en zelf wel een aanzienlijk deel van de kosten daarvan op zich mochten nemen. Bedrijven zijn niet gek en zeker geen liefdagheidsinstellingen en zullen dus om het moment dat ze in het nauw komen op hun beurt deze mensen weer lozen.
Er staan je nu twee dingen te doen:
1) zorg dat je er zoveel mogelijk uitsleept. De maximale kosten daarvan zijn allang berekend door het bedrijf en door af te wegen van het kleine percentage dat inderdaad tot het einde toe doorvecht en het veel grotere percentage dat murw geworden opstapt zullen ze wel geconcludeerd hebben dat deze hele strategie hen in totaal de hardnodige besparing op gaat leveren.
2) Ga nou eindelijk solliciteren. Alleen moet je jezelf niet aanbieden als wie wil mij alsjeblieft nou uit liefdadigheid hebben, want ik werk langzamer en ben ouder, maar juist je sterke kanten benadrukken. Voor bepaald werk ben je waarschijnlijk inderdaad niet erg competitief vergeleken bij anderen, maar voor ander werk waarschijnlijk juist wel. Je hebt bijv. een schat aan ervaring opgedaan hoe de perfecte callwerker zich zou moeten gedragen. Jijzelf bent daarin langzamer, maar als je werk wordt dat je die kennis aan andere medewerkers overbrengt en zodoende flexkrachten sneller efficiënter werken ipv een lange leercurve te hebben, dan kan die besparing genoeg zijn om je juist heel rendabel te maken voor een bedrijf, terwijl het langzamer zelf doen geen handicap meer hoeft te zijn. Ik noem maar wat, omdat ik toevallig te weten ben gekomen dat er speciale callwerker trainingen bestaan. Maar er zijn vast wel andere dingen te bedenken waarin jouw handicaps geen obstakel meer zijn en je kwaliteiten die je in je leven hebt opgebouwt juist zo'n voordeel geven dat je meer geschikt bent dan anderen.
Heel veel sterkte gewenst.

Ik waardeer jullie

goedbedoelde adviezen, laat ik dat eerst zeggen.
Mijn besluit staat vast. Ook al weet ik ook dat ik in een soort 'spel' zit, waarbij de sterkste aan het langste eind trekt, dan nog zie ik het niet zitten om dat spel uit te spelen tot er niets meer van mij én mijn man over is. Ik had mijzelf graag sterker gezien, maar ik denk dat ik al heel wat over mij heen heb laten komen zonder op te geven. Als ik alles bij elkaar optel zie ik geen andere uitweg dan dat ik niet meer bij dit bedrijf wil werken en dat dit blijkbaar hét moment is om daar dan maar een knoop in door te hakken. Een van de punten is dat de manier waarop het bedrijf mij mijn werk wil laten doen té ver af staat van wat voor mij 'prettig werken' is. Tot voor kort kon ik het werk wat wij moesten doen nog accepteren, maar de bedrijfscultuur zal zich alleen nog maar verharden, nog prestatiegerichter worden, nóg meer brutaliteit van ons als medewerkers vragen... en zo ben ik niet. Ik kan niet overweg met werk waarbij ik dagelijks over mijn grenzen moet heengaan, of wekelijks een hogere doelstelling moet nastreven (althans het soort doelstellingen die bij dit soort werk gehanteerd worden). Doelstellingen die worden bepaald door mensen die het werk zelf niet doen. Dat betekent dagelijks het gevoel hebben dat ik faal als dat niet lukt en dat bevestigd krijgen via negatieve rapportages, waarmee het bedrijf dan écht wel blijft doorgaan met ontslagdreiging. Dat is niet over na deze drie maanden van 'speciale' behandeling.
Wat we nu meemaken, is sinds zo'n 3 jaar ieder jaar in een mildere vorm voorbijgekomen. Ook toen al een personeelsstop, geen verlenging van tijdelijke contracten e.d., maar ditmaal is er echt crisis. Dat kan een leek zelfs zien. Aangezien het uwv al meerdere werknemers een aanvullende ww heeft moeten geven in verband met werktijdverkorting, neem ik ook aan dat het uwv accepteert dat het bedrijf geen andere keus had. Dus ik twijfel niet dat het bedrijf in zeer zwaar weer verkeert. We zaten als collega's onder elkaar eigenlijk ook al te wachten tot boel zou omvallen. Binnen deze branche zijn al meerdere faillissementen aangevraagd. Tot nu toe was mijn houding hierin, dat ik dan maar mee zou omvallen met het bedrijf. Zolang dat niet zo was, had ik mijn vaste contract tenslotte. Maar zoals de stand van zaken nu is, heb ik geen zin om dat moment af te wachten. Ik hoop voor mijn man dat het bedrijf de zomer overleeft, zodat hij tenminste zijn baan nog wel heeft. Ik ga om mij heen kijken. Wie weet kan ik achteraf zeggen dat dit een omslagpunt in mijn voordeel is geweest.

Rode vulpeninkt: waar ben je bang voor?

Titel: Waar ben je bang voor?
Rubriek: Werk, Recht en Geld
Datum: Vr, 7 Juni 2013 11:38
Afzender: Rode Vulpeninkt [adres bekend bij de redactie]

Dat je niet genoeg je best doet?

Dat je niet loyaal genoeg bent?

Dat ze kansen verspeelt als je niet doet wat ze zeggen?

Dat ze je salaris stopzetten?

Waarom weiger je in te zien dat ze je in de tang hebben? Je bent niet de enige, bij lange na niet, het komt steeds vaker voor. Zij hebben echt geen belang bij jouw welzijn, ze willen van je af omdat je een kostenpost bent geweest, want je bent ziek geweest. Dat jij jarenlang je baas trouw bent geweest en je keihard hebt ingezet zal ze worst zijn, dat zijn ze vergeten, ze zien alleen die lastige vrouw met dat gezin dat gezamenlijk ziekzwakmisselijk is geweest.

Ik heb dit zelf door schade en schande moeten leren en ben er met al mijn arbeidstrouw niet beter van geworden (ben nu zelfstandige, héérlijk, geen baas meer die me kan maken en breken!). Anderen reageren hier met een juridische pet op, en zeggen hetzelfde.

Dit komt niet goed, nooit meer, ze breken je (en zijn daar al uitstekend in geslaagd) en lopen weg met de winst terwijl ze jou met de brokken achterlaten: een flinke overspannenheid (misschien wel burnout), geen recht op ww als je ergens voor hebt getekend en een klotegevoel.

En jij hebt het toegelaten... (net als ik destijds - heb er nog elke dag spijt van).

Kaaskopje

Wat ik bedoel te zeggen is niet dat je er moet blijven werken. Maar je moet de indruk wekken dat je er wat jou betreft blijft werken. Dat maakt dat de werkgever met meer zal (moeten) komen. Dat is het spel. Dat je gaat staat vast. De vraag is tegen welke prijs. Succes!

Rode vulpeninkt

Het ontgaat mij even waarom je denkt dat ik in een ontkenningsfase zit. Ik heb al wékenlang door dat ze een procedure volgen die je zo op internet kunt vinden als je op 'wegpesten personeel' googled. Maar ook al weet je als 'slachtoffer' van die praktijken, dat ze zo bewust een beproefd concept toepassen, dan nog kun je er niet neutraal en zakelijk op blijven reageren.
Als ik niet doe wat zeggen, levert mij dat opnieuw een officiële waarschuwing op en dat blijft doorgaan zolang ik niet precies werk volgens de richtlijnen. Ik heb het nu alleen over mijn huidige werkgever uiteraard. Ik zeg niet dat ik in het algemeen niet kan werken volgens bepaalde richtlijnen.
Het bedrijf heeft besloten dat ik een lastpak ben en zal mij dat laten voelen zolang als nodig is. Dat is geen werken meer. Met de meest begripvolle ogen wordt toch maar iedere keer weer gezegd dat je niet aan hun eisen voldoet. Dat andere collega's het niet veel anders doen, maakt daarbij niet uit. Het wordt gewoon ontkend en klaar is kees. Daarmee is voor mij de grens echt bereikt. Zolang ik het gevoel heb dat het bedrijf zich er mét de werknemers doorheen wil slaan, dan heb ik alle begrip. Als ik het gevoel krijg dat het bedrijf zich tégen de (trouwe, want lang in dienstzijnde)werknemers keert en daarbij niet schroomt om die werknemers kapot te maken, dan wil ik niet langer voor ze werken. Mijn gezondheid én mijn gevoel van eigenwaarde is dan toch net iets belangrijker.

September 2012

In september 2012 ben je een draad over je werksituatie begonnen. Een iemand heeft je toen gewaarschuwd, kreeg een enorme laag bagger over zich/haar heen en is toen (terecht) vertrokken. Misschien moet je die draad nog eens lezen. Dan begrijp je wat Rode vulpeninkt en ik bedoelen...

Hrm

HRM, ik vat je advies goed op, maar ik hoop dat je wilt aannemen dat ik niet terugkom op mijn beslissing en dat ik nu een nieuwe kant op moet gaan. Als ik in het verleden niet zo vriendelijk uit de hoek ben gekomen, spijt me dat zeer, maar dat maakt mijn beslissing voor nu niet anders. Ik heb er voor gekozen om het zover te laten komen. Ik sta daar nog steeds achter, ook al is de ervaring bijzonder pijnlijk gebleken.

Misschien is het een goed idee

om vanaf nu niet meer om te kijken naar wat ik beter had kunnen doen. Daar zullen de meningen over verdeeld blijven denk ik. Ik moet dit nu nog goed afhandelen, afscheid nemen en verder met mijn leven.

Hoezo meelezer?

Hoezo ken ik iemand die penningmeester van de voetbalclub is?

Laat ik nog een stap verder gaan

dan mijn eerdere reacties. Als ik alleen nog maar aangesproken wordt over hoe stom mijn beslissing is, dan mag het draadje wat mij betreft gesloten worden.
Dat ik hier zo open over gesproken heb, wil niet zeggen dat ik me nu heel erg moet gaan verantwoorden en excuseren over waar ik voor gekozen heb. Het was een rotbeslissing, want ik weet heel goed dat we er financieel flink door achteruit gaan als ik geen ander werk kan vinden. Maar als ik het niet gedaan had, was het slechts uitstel van executie geweest.

Nog één ding

Je kunt er psychisch niet meer werken dus je meldt je (weer) ziek. Hoe moeilijk moet het zijn. Dat je er psychisch niet meer kan werken betekent niet dat je dan maar ontslag moet nemen, nee dan ben je ziek, ziek geworden van het werk.

Nee

Ook goed bedoeld, maar dat gaat niet werken. Ik moet er gewoon weg. En met die beslissing moet ik zelf leven. Mijn man staat er volledig achter. Hij kent namelijk de héle situatie en weet over wat voor mensen we het hebben.

Kaaskopje

Je hebt een keuze gemaakt en daar sta je helemaal achter. Prima! Ik heb niet het recht je daar vanaf te halen, want het is JOUW beslissing!
Ik zou zeggen, en dat meen ik oprecht en van harte: ga ervoor als dat voor jou goed voelt! Ik wens je heel veel sterkte met alles!

Niet zomaar ziekmelden

Als je de beslissing hebt genomen om er met een vaststellingsovereenkomst uit te gaan, zou ik me niet zomaar ziekmelden. Het is van belang uit te stralen dat je, als er geen overeenstemming komt, er gewoon blijft werken. Die uitstraling heb je niet als je je situatief ziek meldt. Voor een betere regeling moet je bluffen en doen alsof je net zo goed wilt blijven (met in je achterhoofd de wetenschap dat je dat niet zal doen). Het spel scherper jouw kant op zetten.

Wel ziekmelden?

Ik had juist een andere redenering. Door je ziek te melden weet werkgever dat dit lang kan duren. Dat brengt de overeenkomst in gevaar. Noodzaak tot handelen door werkgwver, vertraging gegarandeerd.
Ziek zijn voor 1-2 weken tot er een overeenkomst is, lijkt me minder belastend dan werken.

Niet tekenen als je ziek bent!

dat in elk geval, dat kan zeker gevolgen hebben voor je uitkering!
Verder, ik vind het lastig je hier in van advies te voorzien. Ik ben er niet bij. Of je er nu wijs aan doet een vaststellingsovereenkomst te sluiten, ik weet het niet....

Situatief ziek

Dat is niet echt ziek, dat is niet met de werksituatie om kunnen gaan. En dan volgt verzwaring van de druk.

Niet ziekmelden

Ik meld me niet ziek. Op zich is het wel mogelijk. Je kunt je ziekmelden en via de bedrijfsarts regelen dat je slechts gedeeltelijk terugkeert op het werk. Dan heb je een zekere bescherming, maar dat is natuurlijk ook betrekkelijk. Ze hebben besloten dat ik weg moest, dat is een ding wat zeker is.
Ik heb nu een week doorbetaalde vrijstelling van werk om na te kunnen denken. Het bedrijf dekt zich volledig in tegen fouten. In het verleden hebben ze door schade en schande geleerd om volgens de ontslagwetgeving te handelen en dat doen ze dus netjes.

Meelezer

Ik hoop dat je nog wel reageert op mijn vraag.

Sterkte hoor

Wat een ellende. Ik begrijp helemaal hoe het voelt, heb ook ooit zo'n soort traject doorgemaakt maar ik ben eerder opgestapt met een regeling (een aantal maandsalarissen netto mee) doordat ik snel een andere baan vond.
Het is gewoon een akelige situatie en ik snap dat je ervan af wil zijn. Ik weet natuurlijk niet hoe jouw situatie op financieel vlak nu is, wel weet ik dat uit andere draadjes dat je daar wel eens moeilijke situaties had. Ik hoop voor je dat je snel iets anders vindt.

Kaaskopje, je moet dit niet alleen doen

Kaaskopje, ik weet hoe slopend dit soort situaties zijn en juist daarom moet je dit niet in je eentje doen. Ik lees alleen maar dat als punte bij paaltje komt je daar alleen in een kantoortje zit met je werkgevers. Je hebt het juist nodig dat je op dat moment iemand naast je hebt, die voor je op kan komen, die even doortastend luchtbellen door kan prikken en cijfers die ze geven na kan rekenen en op waarde la schatten.
Dat bedoel ik met dat je geen barst aan de vakbond hebt. Die staat op dat moment niet naast je en je krijgt hoogstens wat advies op het spreekuur, maar voor de rest laten ze je zwemmen.
Vakbonden zijn er niet echt voor de werknemers maar vooral voor zichzelf. Reken maar eens uit wat je ze in verloop van tijd betaald hebt en wat die gesprekken van de vakbondsvrouw met het bedrijf nou daadwerkelijk hebben opgeleverd. Helemaal niets in de praktijk. Ze hebben je het werken letterlijk ziek gemaakt en je gaat er geen stuiver op vooruit.
Echt doe dit niet alleen, maar zorg dat je iemand naast je hebt zitten die jou belangen behartigd. Zij willen je weg hebben en jij wilt inmiddels weg. Prima, maar dan zullen ze wel met een zak geld over de brug moeten komen. En die zul je niet krijgen als je niet iemand naast je hebt die met zijn vuist op tafel kan slaan en alle leugens en verdraaiingen doorziet en een werkelijk redelijke overeenkomst er uit kan slepen. Dat heb jij, maar ook je gezin hard nodig.

Primavera

daar zijn speciaal opgeleide vakbondsmensen voor binnen je bedrijf. Daar kun je dit soort hulp bij aanvragen. Vraag bij de vakbond om een lijst met vertrouwenspersonen binnen je bedrijf Kaaskopje en neem die persoon mee naar elk gesprek. Als er geen actief persoon bij je bedrijf is kun je gebruik maken van een bondslid dat vertrouwenspersoon bij een ander bedrijf in de buurt. Vriendin/collega wordt regelmatig op die manier ingezet bij kleinere bedrijven. Is hiervoor ook door ons bedrijf voor vrijgesteld voor een deel van haar werktijd. Intern vertrouwenspersoon is gewoon werktijd, net als vakbondswerk en ondernemingsraad.

Een net bedrijf verstrekt die lijst zelf, proactief!!

Amk

Ja, maar tot nu toe heeft Kaaskopje daar steeds in haar eentje gezeten en een manager heeft zelfs beweert dat ze niet iemand mee mocht nemen. Dat lijkt me behoorlijk niet in de haak.

Inderdaad niet

Ik heb maandag contact met de juridisch adviseur van de fnv en bespreek hoe we dit gaan doen.

Primavera

De vakbond is al twee keer op ons werk geweest. Daarna heeft de directie uitleg gegeven van de financiële situatie. Maar uit een brief van die vrouw n.a.v. het gesprek met de directie bleek gewoon dat de directie zit te liegen.Wij zouden werk geweigerd hebben bijvoorbeeld. Wat daar nu mee gebeurt weet ik nog niet. We hebben van onze kant ook verslag gedaan en ik hoop voor de rest dat dit nog een staartje krijgt. Maar alleen al om dat soort zaken wil ik een fatsoenlijke compensatie. Ik ben dan wel uit vrije wil weggegaan maar wel door hun wangedrag.

Primavera

ik reageer op het punt dat je niets aan de vakbond hebt. Maar kaaskopje heeft ook niet volledig gebruik gemaakt van de mogelijkheden die de bond wel biedt. Opgeleide vertrouwenspersonen die mee gaan naar dit soort gesprekken en dan alles voor je doorrekenen.

Je hebt altijd het recht iemand mee te nemen ook al beweert het bedrijf van niet. Maar dat is hier ook al eerder aangegeven.

Amk

Ik vraag me dus af waarom er dus niemand bij Kaaskopje was toen ze de gesprekken heeft gehad. Ze had tenslotte al meerdere malen contact op genomen met de vakbond. Waren zeggen die dan niet: "stop, mevrouw! Niet praten, niks toezeggen, niks tegen voordat we iemand naar u toesturen die u kan bijstaan?" Waarom bleef Kaaskopje daar toch in haar eentje zitten? Het was toch duidelijk dat ze acuut praktische hulp nodig had. Het enige wat ik lees is dat er af en toe iemand is komen praten, waardoor het bedrijf hoogsten zijn oprot-praktijken over een andere boeg gooide, maar er is niks wezelijks verandert en het bedrijf heeft op deze slinkse manier al een hoop werknemers vrijwel straffeloos kunnen lozen.
Het verhaal van Kaaskopje is niet het eerste geval dat ik hoor en ook bij anderen kwamen degenen die een daarin gespecialiseerde advocaat in de arm genomen hadden een stuk beter vanaf dan degenen die op de vakbond vertrouwden. Vandaar mijn argwaan.