Voorstel

Chippie

Je kunt jouw loopbaansucces niet zomaar op ieder ander plakken. Zelf zou ik, als enige kostwinner in het gezin, ook niet snel mijn vaste baan inruilen voor een jaarcontract in een onzekere branche. En dan ben ik nog redelijk jong, gezond en goed opgeleid. Het is makkelijk roepen vanaf de zijlijn.

Myar en vic

Je moet wel alle reacties van mij lezen om een oordeel te vellen. Ik adviseer Kaaskopje om te blijven zitten waar ze zit. Die andere baan biedt veel minder zekerheid (en ja die heeft ze nodig) en biedt haar maar weinig meer voldoening. Dan zou ik blijven zitten waar je zit en echt uitkijken naar iets anders.

Van de een mag ik mijn loopbaansucces niet op een ander plakken en van de ander mag ik niets vanaf de zijlijn roepen. Mag ik uberhaupt nog mee doen aan deze discussie?

Twintig procent lijkt weinig. Het leven is echter wat je er zelf van maakt. Als je de kans niet grijpt, dan weet je zeker dat je bij de 80% hoort. En ja, dan vertel ik nog een keer het verhaal van mijn man. Via via via krijgt hij een cv van een man die 346 brieven heeft geschreven, zijn hele netwerk heeft gemobiliseerd en uiteindelijk heeft hij mijn man - voor hem een wildvreemde - ontmoet tijdens een feestje, gevraagd of hij het cv mocht opsturen, brief persoonlijk langs gebracht, etc. Hij heeft die 20% kans omgebouwd naar een contract (met intentie tot vast).

Mijn insteek is - en dat gaat breder dan werk - dat je moet uitgaan van mogelijkheden. En als je iets wilt met die mogelijkheid (al is het 'maar' 20%) dan moet je daar wel iets mee doen. Want als je wacht op een kans is die allang door iemand anders gegrepen.

Want succesvol of niet: als ik was blijven in mijn medische onmogelijkheden en niet het lef had gehad om een kans ook met beide handen aan te grijpen (en ja, dan schieten er bij mij ook wel eens 'dat kan ik noooit' gedachten door mijn hoofd) dan had ik gezeten waar ik 8 jaar geleden zat. Thuis.

Moet het of of zijn?

Ik snap de redenatie van Kaaskopje. Ik zou een vast contract ook niet zomaar inruilen voor een tijdelijk contract, meer geld of niet.

Maar het leven biedt wel meer. Als Kaaskopje haar huidige werk prima vindt en daar helemaal tevreden mee is, dan is dat natuurlijk heel mooi. Maar als er ergens iets kriebelt, en gaande weg krijg ik dat gevoel, dan is het toch wel raadzaam of alles nog eens tegen het licht te houden.

Er zijn meerdere manieren om de kost te verdienen. Wat is er mis met bekijken of je iets anders kunt doen naast je huidige baan? Of je nieuwe baan? Zeker als je meer gaat verdienen?

Wat chippie volgens mij wil zeggen, en waar ik het mee eens ben, is dat je verder komt door te denken vanuit je mogelijkheden ipv uit je onmogelijkheden.

P en ginny

Ginny, amen.

P jij zegt: "Maar vervolgens moet ze wel van jou iets heel anders gaan doen, iets waar haar hart ligt en blablabla maar dat is allemaal OOK met een jaarcontract! Er is geen hond meer die iemand een vast contract geeft."

Nee, maar het vaste contract (en nogmaals ik zeg niet dat ze dat op moet geven) is helemaal niet zo vast. Het gaat niet bijster goed met het bedrijf, ze willen van haar af, etc. Ik redeneer dan verder: misschien wordt het overgenomen, misschien gaat het bedrijf failliet, misschien willen ze haar contract afkopen Daar zit je dan werkloos thuis met je vaste contract. Het ontslagrecht gaat in 2014 (misschien) veranderen.

En ik vind het echt heel erg jammer dat Kaaskopje heel vaak alleen in onmogelijkheden denkt.Ze tikt hier zonder taalfouten, hoezo zou er niet ergens anders een leuke klus zijn? Als je er niet naar op zoek gaat, ja, inderdaad dan vind je die klus niet.
Kaaskopje vind het werk an sich niet zo leuk maar ze heeft hier ook vaak geschreven over de arbeidsomstandigheden. Die zijn ook niet zo leuk, weten jullie nog. Ik bedoel, dan heb ik liever minder leuk werk in een leuke organisatie. Dat scheelt een boel!

Chippie, misverstandje

Het werk wat ik voor de opdrachtgever zou gaan doen vind ik leuk genoeg. Ik begrijp dat ik bij aanvang invoerwerk moet doen, maar ik begrijp van ex-collega's ook dat er trainingen worden aangeboden voor andere werkzaamheden. Werk wat ik op zich allemaal al eens gedaan heb, maar goed... trainingen voor meer kennis kunnen nooit kwaad natuurlijk. Het werk wat ik moet doen als ik bij mijn huidige werkgever blijf, is echt niet 'mijn ding'. Ik kan het wel, maar ik ga niet blij de trein in 's morgens.
Misschien wil ik wel erg veel van jou weten, maar wat voor banen zie jij in het verschiet omdat ik foutloos kan typen? Wie zit er nog te springen om een foutloze, ietwat trage typiste?
De keuringsarts die zo wijs was om mij uit de WAO te keuren en de arbeidsdeskundige die daar een passend advies voor uit zijn pen moest persen dachten ook in 'mogelijkheden' en kwamen met het volgende: ze ziet genoeg, want ze kan de kapstok vinden en ze kan mijn hand schudden (ik greep niet mis dus). De arbeidsdeskundige die vond dat ik bij een flessenvulmachine kon staan en achter een lockmachine kon werken. En zo werden er nog meer fantastische banen voor mij als geschikt aangemerkt. Totale onzin. Ook omdat ze bewust negeerden dat het niet meer alleen om mijn ogen ging, maar ook om andere minpuntjes. Dat is ook gezegd. Daar was ik niet om afgekeurd, dus dat werd niet meegenomen in de beslissing. Het was niet hun taak om over mijn toekomst na te denken, het was hun taak om de samenleving van WAO'ers te verlossen. (dat is mijn conclusie) Dat ik goedgekeurd werd heeft voor mij twee kanten gehad. Een desastreuze op financieel gebied, maar ook wel een positieve, omdat ik merkte dat ik het leuk vond om weer te werken. Werkgevers vonden mij ook wel leuk. Dat was nooit het probleem.
Ik ben van nature een 'glas is halfvol'-type, maar op het gebied van werk ben ik mogelijk net iets te vaak met mijn neus op mijn onmogelijkheden gedrukt om nog enthousiast in mogelijkheden te kunnen denken. Zelfs de mensen die mij moesten begeleiden zaten er handenwringend bij, omdat ik te goed ben voor 'gehandicapten'-werk, maar te slecht voor de normale arbeidsmarkt. Ik moet nu nog ruim 15 jaar vol zien te maken, jaren waarin ik mij niet kan permitteren om de helft van ons inkomen te verspelen door experimenten. Dat maakt deze beslissing zo verdraaide lastig.

Oh kaaskopje

In dat geval hoop ik zo voor je dat je kunt overstappen met behoud van rechten. Of heb je hoe dan ook geen vertrouwen in de solvabiliteit van het nieuwe bedrijf?

En je stelde de vraag aan Chippie, maar ik beantwoord hem toch: ik zie jou best wel administratief-secretarieel werk doen. En waarschijnlijk heb je nog wel meer in je mars, maar dat kan ik van hieruit niet beoordelen. En verder is bij een foutloos getypte brief snelheid absoluut niet meer van belang. Dat je een paar zinnen op een fatsoenlijke manier aan elkaar kunt rijgen des te meer...

Chippie

Ik heb even geen zinnige reactie terug, maar ik heb het gelezen en ik denk erover na.

Kaaskopje

Ik snap Chippie wel. Het zit idd in de manier van naar dingen kijken. Wat kan ik wel ipv wat zijn mijn beperkingen. Ik heb eerder gezegd dat de vakbond je hier bij kan helpen, maar ook dan moet je open staan voor dingen waar je in eerste instantie niet aan denkt door de beperkingen die je nu steeds als een kaasstolp over je heen trekt. Ze vertroebelen je blik. Je ziet eerst je beperkingen en dan de mogelijkheden ipv een open blik.

Heb je al contact opgenomen met ze trouwens?

Kaaskopje

Eén zin intrigeert mij: "Het werk wat ik voor de opdrachtgever zou gaan doen vind ik leuk genoeg."

Werk is voor mij ook wel eens op de laatste plaats gekomen. Het waren niet altijd 'geweldig leuke'banen. Maar het paste bij mijn situatie (jong gezin waar ik me ook goed op wilde focussen) maar er was wel altijd de focus op 'meer voldoening'. En die focus op 'meer voldoening' (breder dan werk) is en was mijn kompas. Hoe haal ik zoveel mogelijk voldoening uit mijn leven. In de tijden dat ik niet werkte had ik een ontzettend leuke vrijwilligersfunctie waarin ik kinderen écht gelukkig maakte en ze een vergeet-ik-nooit-meer-ervaring mocht geven. Reizen brengt mij heel veel voldoening maar ook een herfstwandeling met chocolademelk en een bus slagroom.

Maar 'leuk genoeg' klinkt zo ontzettend treurig. Is je leven ook 'leuk genoeg'?

Amk

Ik schoot ook in de lach door je kaasstolp
Wat je reactie betreft: ik krijg het dan ook spaansbenauwd bij het idee om mijn toekomst zo in de waagschaal (haha...) te stellen. Maar ik heb deze dagen nodig om iets te beslissen. Dat wil ik niet overhaasten. Je herinnert me aan de vakbond... Nog niet gedaan. Geen onwil. Ik heb het uitgesteld naar de volgende en toen prompt vergeten. Goed dus dat je het noemt.

"naar de volgende dag"

Had het moeten zijn.

Chippie

P beschrijft mijn gedachten hierover.
Ik waardeer je bedoelingen. Je wilt mij laten inzien dat ik niet bij de pakken neer moet gaan zitten, omdat er vast nog iets moois kan voortkomen uit deze situatie. Het lijkt mij echt geweldig als dat gebeurt, maar vaak is dat een kwestie van 'geluk', op het juiste moment en de juiste plek zijn, dat soort zaken. Ik heb bijvoorbeeld geen kapitaal om een eigen bedrijf op te starten en de bank zal mij daar waarschijnlijk nu ook niets voor willen lenen. En ik blijf steken in mijn vaste contract. Zolang die geldig is, ben ik niet in de positie om die op de helling te zetten. In de meest luxe situatie krijg ik bij de opdrachtgever een jaarcontract. Wie weet nog een... wie weet nog een... en dan ben ik 55 en sta ik alsnog op de keien. Dat is doodeng. De andere optie is om bij mijn huidige 'baas' te blijven en maar af te wachten of het schip inderdaad gaat stranden. Het klinkt gek, maar ik vind dat de meest veilige optie. Het inkomen van mijn man alleen is onvoldoende om alle verplichtingen en maandelijkse kosten van te kunnen betalen. Zolang we de keus hebben kan ik daar dus geen risico's nemen. Jij bent er meen ik geen voorstander van dat mensen hun hand ophouden voor allerlei tegemoetkomingen als ze dat kunnen voorkomen. Door te accepteren dat ik mijn passie niet kan volgen en dus gewoon werk voor brood op de plank, voorkom ik dat ik eerder dan noodzakelijk mijn hand (weer) op moet houden.
Wat je afsluitzin betreft.. daar word ik pas depressief van! Ik werk om te leven en leef niet voor mijn werk om een cliché van stal te halen. Binnen dat kader ben ik allang blij als ik het leuk genoeg heb op mijn werk om de dagen plezierig door te komen. Tot voor kort was dat zo op mijn werk. Ik heb leuke collega's, dat is ook heel wat waard.

dat vergat ik nog: dat staat volledig los van hoe plezierig mijn privésituatie is. Moet jouw werkomgeving net zo plezierig zijn als je privéleven om een compleet en gelukkig mens te kunnen zijn?

Kaaskopje

Het gaat me niet lukken om je te laten zien wat ik bedoel.

"Je wilt mij laten inzien dat ik niet bij de pakken neer moet gaan zitten, omdat er vast nog iets moois kan voortkomen uit deze situatie. Het lijkt mij echt geweldig als dat gebeurt, maar vaak is dat een kwestie van 'geluk', op het juiste moment en de juiste plek zijn, dat soort zaken."
Kansen hebben niets te maken met het juiste moment en juiste plek. Er is een gezegde, weet niet meer precies heo het gaat, dat je niet op kansen moet gaan zitten wachten, want dan zijn die kansen allang gegrepen door anderen (die niet afwachten).

Nogmaals, ik bedoel niet dat je je vaste contract op moet zeggen. Maar ik zeg alleen dat er zoveel meer uit het leven te halen is dan denken in onmogelijkheden.

Ik geloof best dat je leven 'leuk genoeg' is. Maar is dat het dan voor je? Ik denk namelijk dat je ook in je niet-werkende-bestaan denkt in onmogelijkheden. Ik ga geen oude draadjes van stal halen, maar in je berichten klinkt dat door.

Kaaskopje

"Moet jouw werkomgeving net zo plezierig zijn als je privéleven om een compleet en gelukkig mens te kunnen zijn?"

Het vult elkaar aan. En zo zoek ik ook altijd de balans. Ik wordt helemaal blij van mijn kids, maar ik geniet ook van de waardering die ik krijg op mijn werk. En ook van het gevoel dat ik financieel zelfstandig ben, dat ik mijn ambities kan waarmaken, dat ik maatschappelijk kan bijdragen breder dan verzorging van mijn gezin.

Trouwens ook in mijn niet-werkende-leven heb ik (en iedereen) te maken met vervelende zaken. Of haal jij zoveel voldoening uit kastjes opruimen, bedden verschonen, oud papier wegbrengen, etc? Ik heb gewoon wel activiteiten nodig waar ik veel voldoening uithaal.

Yep, ik heb het geluk van een goede opleiding (eigen koers trouwens, ik kom uit een arbeidersgezin/familie/dorp waar studeren absoluut vreemd was).

Ook jou kan ik niet overtuigen wat ik bedoel.

"Als je een hoge opleiding hebt wordt je gewoon op basis van dat niveau ergens aangenomen, men weet al dat je iets kunt, dat heeft Kaaskopje ook niet en jij wel neem ik aan?"
Tja, zo werkt het volgens mij niet. Opleiding zegt mij lang niet zoveel als motivatie.

Ik zeg niet dat Kaaskopje een eigen bedrijf moet beginnen. Maar waar denk je dat die man zou zijn als hij in onmogelijkheden was blijven denken?

Chippie

Natuurlijk is het leuk als je het werk wat je doet plezierig vindt. Echter de meeste mensen werken nou eenmaal gewoon omdat er geld moet binnenkomen. Als je het werk 'leuk genoeg' vindt dan is dat al heel wat. Het is mooi als je niet elke dag met tegenzin naar je werkt gaat. Echter soms heb je gewoon niet die keuze.

Kaaskopje moet maandelijks een bepaald salaris binnenkrijgen want anders komen ze gewoon niet rond. Experimenteren met een eigen bedrijf zou dus al nauwelijks gaan. Immers dat duurt wel even voor het winstgevend is.

Voor een andere werkgever gaan werken is ook lastig. Natuurlijk heeft Kaaskopje vele talenten en wie weet zou er wel een werkgever zijn die bereid is het met Kaaskopje te proberen. De realiteit is echter dat het op dit moment sowieso al lastig is om werk te vinden en als je dan ook nog je leeftijd tegen je hebt, een handicap die je belemmert bij de meeste werkzaamheden waardoor je langzamer bent en niet de juiste opleiding/werkervaring dan is het gewoon lastig. Dan is het al fijn dat je gewoon werk hebt; al is dat werk misschien niet leuk.

Kaaskopje

Ik zou inderdaad die detachering voorstellen. Dan is het winst/winst voor beide partijen. Werkgever is je 'kwijt' maar jij bent je vaste contract niet kwijt.

Daarnaast zou je altijd nog een loopbaantraject kunnen proberen om te kijken of er nog andere mogelijkheden zijn. Ik snap echter uit je verhaal dat je in het verleden ook dit al gedaan hebt en dat er toen ook geen oplossing was. Je kan allicht eens om je heen gaan kijken maar ik snap goed dat je nu niet dit contract op wil geven.

Dat is niet waar p

Zelfs in deze tijd zijn er nog steeds mensen die de stap wagen om iets voor zichzelf te beginnen. Okee, ik zou er mijn baan niet voor opgeven, maar een paar uurtjes per week te spenderen aan iets waarmee ik van mijn hobby mijn beroep kan maken, en van daaruit verder kijken... waarom niet? Belangrijkste is dat je weet wat je wil, en dan ga je bepalen hoe je daar gaat komen. Met het opwerpen van denkbeeldige hordes schiet niemand iets op.

Quote vergeten: "Een eigen bedrijf beginnen is wel heel onverstandig in deze tijd en dus zal ze ergens aangenomen moeten worden en dan kun je nog zo positief zijn over jezelf, je mogelijkheden en je open mind... je moet nog steeds aangenomen worden itt tot wanneer je een eigen bedrijf begint vanuit het niets."

Chippie

Trouwens ook in mijn niet-werkende-leven heb ik (en iedereen) te maken met vervelende zaken. Of haal jij zoveel voldoening uit kastjes opruimen, bedden verschonen, oud papier wegbrengen, etc? Ik heb gewoon wel activiteiten nodig waar ik veel voldoening uithaal. ===
Goeie dag om dit te vragen. Ik ben de hele dag alleen thuis en verveel me dood Maar ik heb nu toch een baan, dus ik zit nu toch niet thuis kastjes uit te soppen? Ik voel me ook beter als ik iets te doen heb en vind het net als jij heel prettig dat ik mijn eigen inkomen bij elkaar werk. Er is geen sprake van dat ik terug wil naar een situatie waarin ik de hele week thuis zit. Dus alleen al het feit dat ik werk, heeft op mij een positief effect, ook al is dat werk niet perfect. Voor mij geldt toch in hoofdzaak dat ik 'moet' werken om privé een leuk leven te kunnen leiden. Als ik het leuk heb op mijn werk, is dat heel erg mooi meegenomen.
Dat jij geheel op eigen koers een goede opleiding hebt gedaan, is mooi. Ik was rond mijn 18de iets minder verstandig. Ik had geen zin in school, spijbelde, leerde niet en ben er mee gestopt. Achteraf vind ik dat ook zonde, maar dat is die bekende 'achteraf'. Als ik tóen bewuster was geweest van de mogelijkheden, dan had het misschien heel anders kunnen lopen, maar ik werd heel rechtlijnig de administratie ingepraat door mijn ouders en ik nam aan dat dat inderdaad het beste was voor 'iemand als ik', zoals zij dat zagen.
Ik heb in 1999 een korte opleiding gedaan voor secretarieel medewerker. Een soort opfriscursus voor mensen die al langer uit het arbeidsproces waren en met de moderne administratie om moesten leren gaan. Computerkennis, Windows, administratie, en dergelijke. Ik zwaaide daar af met 'je bent een gouden kracht voor ieder bedrijf'. De cursus was voor mij een eye-opener. Ik voelde mij veel beter als ik onder de mensen was in plaats van thuis te zitten en men vond mij een aanwinst. Daar gaan je schouders beslist minder van hangen. Maar hoe lang zou jij die schouders nog hoog kunnen houden als je toch wéér afgewezen wordt omdat je niet snel genoeg bent? Dat is gewoon de 'story of my life'. Bij het werk wat ik deed was snelheid ook een steeds zwaarder wegende verwachting. Mocht je eerst 8 orders in een uur invoeren, uiteindelijk moesten dat er 12 zijn. Ons bedrijf verhoogde de druk steeds verder in de hoop dat de opdrachtgever ons het beste zou blijven vinden. Ik haalde dat nooit. Mijn vaste contract heeft mij gered. En de opdrachtgever is voor sneller en goedkoper dan ons bedrijf gegaan. Deels door het werk weer terug te halen en uit te besteden aan andere bedrijven.
Jij wilt steeds dat ik met mijn passie aan de gang ga, maar hoe treurig dat ook moge klinken... geen idee wat zozeer mijn passie is dat ik daar mijn toekomst op wil richten. En ook voor het verwezenlijken van een eventuele hartewens, heb je vaak startkapitaal nodig.

Solliciteren

Misschien is het een ideetje om eens wat sollicitatiebrieven de deur uit te doen voor functies die je echt aanspreken. Gewoon eens kijken hoe je in de markt ligt en wie weet komt er iets uit voort. Je hoeft natuurlijk geen jaarcontract aan te nemen, maar als je nu heel veel wordt uitgenodigd zou je het erop kunnen wagen.

P en kaaskopje

Ik vind het prima dat jullie in onmogelijkheden blijven denken. Ik blijf in mogelijkheden denken. Maar ik begrijp het niet. Prima, dat je niet in je eigen mogelijkheden wilt denken, je mogelijkheden niet wilt ontdekken, je mogelijkheden niet wilt benutten. Maar dan ook niet sikkeneuren dat het werk niet leuk is (en nogmaals, ik zeg niet dat Kaaskopje haar vaste contract op moet geven maar het lijkt me verstandig om - als je toch uit moet kijken naar iets anders - je in de redelijk luxe positie van een vast contract eerst gaat kijken naar functies die je echt leuk lijken ipv genoegen nemen met een jaarcontract voor een 'leuk genoeg' baantje. En ja, ik denk dat Kaaskopje nu al uit 'moet' kijken naar iets anders. Want wat zegt een vast contract nog in deze tijden?

De man in die rolstoel heeft een hostingbedrijf. Geen idee of hij alleen daar van kan bestaan... Maar dat is niet de issue: zelfs hij kan in mogelijkheden denken, als hij het kan dan kan iedereen het.

"geen idee wat zozeer mijn passie is dat ik daar mijn toekomst op wil richten"
Als je geen idee hebt waar je passie ligt qua werk (ik heb ook niet echt een duidelijke focus waar ik over vijf jaar wil zijn, ik doe maar wat maar heb wel een aantal voorwaarden) dan heb je toch wel een 'passie' naast je werk? Iets waar je voldoening uithaalt, iets waar je hart sneller van gaat kloppen.

Tjonge chippie...en kaaskopje

Wel een beetje aan het doordrammen nu...

Luister, ik heb je een optie gegeven die op zich geen probleem voor je uitkering hoeft te betekenen en waarmee je toch veilig van je vaste contract af kan komen. Een collega van mij heeft dat ook net gedaan...

Chippie

Waar denk je dan precies aan, een passie of iets waarvan je hart sneller gaat kloppen? Ik kan wel iets verzinnen, maar om nou dáár je beroep van te maken

Kaaskopje

een beslissing om je tijd te nemen, is ook een beslissing. Ook een besluit om nu te blijven en het aanbod te laten beoordelen en dan eventueel later te gaan kijken wat je mogelijkheden zijn is een beslissing.
Dan weet je in elk geval meer mocht je als nog ontslagen worden.

Zelf heb ik ook net een vergelijkbaar besluit genomen, alleen heb ik geen ontslagdreiging er bij. Dat maakt het wel een stuk makkelijker.

En ot

ik heb me die kaasstolp helemaal niet gerealiseerd toen ik het vanmorgen tikte.

Het is een metafoor die de therapeut van mijn moeder gebruikte over haar blik naar de wereld. En die vond ik hier wel van toepassing.