Uit de wsnp gegooid en dan?
Een familielid van mij heeft al sinds ze meerderjarig is schulden (nu bijna dertig). Een jaar of vier geleden is ze daardoor in de WSNP gekomen. Heeft dit een tijdlang volgehouden terwijl ze fulltime werkte en haar kind opvoedde (ze is alleenstaande moeder) maar is er zo'n 18 maanden geleden uitgegooid omdat ze toch weer achterstanden opbouwde.
Momenteel heeft ze geen vast werk, ze maakt schoon, en ze heeft een schuld van rond de veertigduizend Euro bij de gemeentelijke kredietbank.
Een aantal mensen in de familie willen kijken of we met een praktisch plan kunnen komen om haar te helpen maar we willen graag voordat we er met haar over beginnen zo goed mogelijk geinformeerd zijn over de opties.
Ik dacht eigenlijk dat ze zichzelf misschien failliet kon laten verklaren maar dat blijkt niet te kunnen.
Alle suggesties, verhalen of misschien tips van diensten die we kunnen inhuren om te helpen zijn heel erg welkom.
Heel erg bedankt!
Bemoeial
PS Mocht het de enige oplossing zijn dan kunnen we ook wat geld bij elkaar leggen maar dat doen we liever niet gezien de herhaaldelijke manier van schulden maken. We willen kijken of we die schuld die nu staat op kunnen gaan lossen, ook al wordt het op de hele lange termijn, en haar aan hulp kunnen krijgen.
Wat is haar eigen idee?
Ze heeft een schuld van 40.000 euro en ze bouwde in de WSNP weer nieuwe schulden op.
Twee vragen:
- wat kunnen jullie toevoegen wat de WSNP niet kon
- wat is haar eigen idee over uit de schulden raken?
Even kort door de bocht: het klinkt alsof ze niet in staat is zich aan regels en afspraken te houden. "Hulp" en zeker hulp in de vorm van geld geven, is dan dweilen met de kraan open.
Het klinkt eerder alsof ze een vorm van vergaand beheer nodig heeft: voorlopig pinpas, creditcard en beheer van bankrekening afpakken, en zakgeld geven.
Wat is jullie idee over "hulp", en wat is het hare?
Financieel coach
Zo te horen is ze zelf niet in staat haar financiën goed te regelen. Ze heeft daar hulp bij nodig. Een soort van financieel coach dus. Dat kan een professioneel iemand zijn, of gewoon een familielid dat zelf zuinig kan leven en het haar kan voordoen. Alle inkomsten en uitgaven opschrijven, en inderdaad, desnoods passen inleveren en het doen met weekgeld. Maar dan moet ze dat wel willen, anders sta je nergens.
Marian
Bedankt!
@Ellen
Je hebt natuurlijk heel erg gelijk dat je eerst de vraag zelf stelt wat ze zelf wil. Ze schaamt zich nog steeds over het probleem en steekt mede daarom regelmatig haar kop in het zand (zegt ze zelf ook). Ze wil er wel uit maar als ik kritisch ben dan zeg ik dat ze er zelf weinig aan wil doen. Als ik aardig ben zeg ik dat ze door de bomen het bos niet meer ziet en tussen kind, werk en de dagelijkse vraag "hoe betaal ik mijn boodschappen" geen "hersenruimte" heeft om het uit te vogelen. Om die laatste reden wil ik graag een lijst van mogelijkheden hebben voor ik met haar ga praten zonder dat ik haar wil voorschrijven wat ze moet doen.
@Marianne
Ja het idee van een financieel coach is heel goed. Die had ze natuurlijk ook in de WSNP; probleem was dat familielid haar mond niet opentrok in die richting als ze een probleem had. Familieleden zijn niet echt een optie (oudste thuis, ouders zijn ook niet echt handig met geld en zelf gescheiden) en de rest van de familie woont bijhoorlijk ver weg. Ik ga eens googelen op instellingen.
@Didi
Ja de WSNP is heel weinig dat is waar. Aan de andere kant was ze er vanaf geweest als ze zich er aan gehouden had. Een opleiding zou een heel goed idee zijn maar dat hebben we vorig jaar al een keer lang besproken en durft ze echt niet nadat ze voor de MAVO gezakt is en het op haar verdere vervolgopleiding niet echt goed deed. Ze werkte veertig uur in de week (administratief), toen ontslagen (bezuiniging) en gaat nu met schoonmaakwerk weer richting die veertig uur dus echt meer werken zit er niet in met een kleuter thuis. Ga toch nog een keer die opleiding aankaarten, dat geeft op de lange termijn veel meer perspectief.
Bedankt voor alle input! Ik weet dat ik het leven van iemand anders niet kan leven. Aan de andere kant wil ik het graag nog een keer proberen om hier over te praten en dan beter beslagen ten ijs te komen want ik vind het toch wel kwalijk dat ik iemand ken die het financieel zo moelijk heeft zonder (proberen) te helpen.
Bemoeial
Ons idee/haar idee - ellen
Ons idee over hulp is dat wij als familie redelijk wat kunde en geld in huis hebben om te helpen. We hebben beschikking over mensen met een financiele, coaching en rechtenachtergrond. Die willen allemaal meedenken maar kunnen vanwege de afstand geen dagelijkse input geven in de vorm van pinpasbeheerder bijvoorbeeld. Daarnaast zou er genoeg geld zijn om bijvoorbeeld een opleiding te betalen maar voor er geld gegeven wordt moet er eerst een plan van aanpak zijn wat ervoor zorgt dat ze het geld niet zomaar uit kan geven bijvoorbeeld.
Haar idee over een oplossing is momenteel dat er geen oplossing is behalve de loterij winnen.
Ik hoop dus dat ik genoeg opties kan vinden om bij haar op tafel te leggen zodat zij het idee kan krijgen dat er echt wel oplossingen zijn, ook in haar situatie.
Want hoe loopt dit eigenlijk af als die schuld blijft staan bij de kredietbank? Ze kan natuurlijk nooit meer iets lenen maar zou ze de gevangenis in kunnen gaan bijvoorbeeld? Iemand die weet hoe de technische kant in elkaar zit?
Bemoeial
Bemoeial
Ik vind dit weinig hoopgevend klinken. Mijn vraag "wat wil ze zelf" was niet lief bedoeld. Je moet 'm meer lezen als "en wat denkt mevrouw zelf te gaan doen aan die puinhoop". Dat klinkt wat minder aardig, maar dat komt wel meer in de buurt.
Als ze de loterij winnen als enige oplossing ziet, dan is ze óf totaal wanhopig, óf totaal incompetent op praktisch vlak, óf erg gemakzuchtig. In alledrie gevallen is een opleiding gaan volgen drie bruggen te ver.
Natuurlijk is meer inkomsten een mogelijkheid om meer geld binnen te krijgen, maar zo ver is ze nog helemaal niet. Ze moet eerst leren om zo te leven dat de schuldenlast niet verder vergroot wordt. Die 40.000 euro schuld is er niet gekomen omdat de WSNP zo karig is.
Het komt op mij over alsof jullie als familie het vreselijk goed bedoelen, maar misschien een tikje te idealistisch hier in willen stappen.
Oh,
en over de technische kant gesproken: op zeker moment zullen schuldeisers beslag op haar inkomsten gaan laten leggen denk ik, en als ze de huur niet betaalt wordt ze vroeg of laat uit huis gezet. De kans dat ze dakloos wordt lijkt me groter dan dat ze in de gevangenis terecht komt.
Zo iemand heeft duurzaam een coach nodig
of een verstandige liefhebbende partner. Een beetje hulp op afstand gaat niet lukken, want als ik je posting lees heeft ze al meer dan tien jaar financiele problemen, eigenlijk altijd al. Ze heeft het van thuis niet goed meegekregen. Dat los je niet eenvoudig op en dromen over een loterij is puur struisvogelpolitiek.
Veertigduizend - da's niet mis. En dan bijna 30 jaar en nauwelijks diploma's, poe, daar moet echt wat aan gebeuren!
Ik vind het heel lief dat je wilt proberen te helpen, al is het maar vanwege je neefje/nichtje of wat voor familierelatie het ook is. Maar zo iemand zal echt week in week uit jarenlang begeleiding nodig hebben van een toegewijd én streng persoon, anders wordt het nooit wat.
Zouden er geen particuliere bedrijven bestaan die zoiets doen? Op straat terecht komen is een afschuwelijk toekomstbeeld!!
Over de particuliere bedrijven
.. ik heb niet dit hele draadje gevolgd, maar nav de opmerking over de particuliere bedrijven: ga als-je-blieft alleen in zee met clubs die zijn aangesloten bij de (als ik het wel heb) Nederlandse Vereniging voor Volkskrediet. Die deugen. Er zijn namelijk ook schurken actief. Google (bijvoorbeeld) maar eens op Stichting Schuldenvrij Leven, en huiver.
Groeten,
Temet
Verdere overdenkingen
Heel erg bedankt voor iedereens input!
@Ellen
Ik ben me er erg van bewust dat je te idealistisch kunt zijn en dat oplossingen vanuit mensen zelf moeten komen. Aan de andere kant bedachten we ons laatst wel dat wij in ons gezin allemaal een kind (of meer) op afstand sponsoren, dat mijn ouders diverse miniprojectjes runnen om kinderen die we kennen in het buitenland van onderwijs te voorzien etc en dat het dus moelijk te accepteren is dat er ondertussen een Nederlandse kleuter rondloopt in onze familie die bij iemand woont die niet weet hoe ze de boodschappen moet betalen. Daarom laat het probleem me niet los.
@Tonny
Ja een duurzame coach zou een deel van de oplossing zijn. Ik ga eens kijken onder het keurmerk dat Temet aanbeveelt.
@Tirza
Dat ziet er uit als een hele goede manier van samen rond de tafel gaan zitten. Ik ga dat als eerste stap aan iedereen suggereren!
Ik hoor nog steeds graag andere overdenkingen. Dit draadje helpt erg goed om alles op een rijtje te zetten.
Kleine praktische dingen die we al doen:
We geven regelmatig iets dat ze nodig hebben, tweedehands fiets voor verjaardag, nieuw dekbed voor het grote bed na het ledikantje en zo.
Moeder geeft af en toe een paar boodschappentassen met eten af.
Af en toe samen op vakantie.
(Haar ouders hebben wel een keer geld gestoken in haar schulden toen dat betekende dat ze niet bij een drugdealer weg kon uit huis. Wij als familie nog nooit.)
We overwegen een rekening op kinds naam te openen waar zij niet bijkan voor zijn kosten, vooral later. Heeft iemand daar verstand van? Als dat op onze naam voor hem blijft staan kan daar toch nooit iemand bij?
Bemoeial (die zich druk aan het inlezen is)
Pelle
Hoi Pelle,
Ja het zou een rekening zijn waar we allemaal wat op kunnen sparen voor zijn toekomst. Moet ik ook nog even over nadenken want er zijn meer kinderen in de familie natuurlijk, alhoewel niet van zijn generatie.
Bemoeial
Paar punten
"...toch kan ik me wel voorstellen dat mensen niet kunnen rondkomen van het bedrag dat de wsnp 'ter beschikking stelt'. Dat zijn nou geen bedragen waar je vrolijk van wordt, en dat drie jaar lang ... "
Nee, dat is waar, maar je weet van te voren waar je mee te maken hebt. Als je dan toch schulden maakt doe je dat in de volle wetenschap dat je heel erg gevaarlijk bezig bent. Soms is het wel erg moeilijk om een bepaalde rekening te betalen. Daar moet je dan mee naar de bewindvoerder om met hem of haar te overleggen hoe dat opgelost kan worden.
Temet heeft ook gelijk: niet elk schuldhulpbedrijf is betrouwbaar.
Wat betreft 'dertig jaar en geen opleiding'. Waar zou ze een dure opleiding van moeten betalen? Reïntegratie staat op een héél laag pitje. Ik heb nog meegemaakt dat ik 'zomaar' gratis een opleiding mocht doen, maar dat is niet meer zo. Man kreeg alleen nog maar sollicitatietraining en met de huidige crisis is het helemaal gedaan met gratis ditjes en datjes.
Ik vind het echt heel erg dat ze uit de WSNP is gegooid. Ze heeft daarmee iets verspeeld wat heel waardevol was. Iemand die dat niet onderkent moet je niet helpen met grote geldsommen. Het is water naar de zee dragen. Voor begeleiding moet ze naar een professionele hulpverlener, Jullie kunnen praktische hulp geven. Een keer 25 euro geven om wat leuks mee te doen, boodschappen, een rekening betalen als dat zo uitkomt... maar geld geven om de schuld mee af te lossen zou ik zeker niet doen, tenzij het blijvend gemist kan worden. Ze zal zich ook gelijk moeten melden bij de kredietbank voor budgetbeheer. Het is op zich natuurlijk vervelend om te moeten leven van een karig bedrag aan huishoudgeld, maar dat is zeker voor iemand die het niet op eigen houtje kan domweg noodzakelijk.
Om geld te verdienen zou ze kinderen op kunnen vangen, bij een callcenter gaan werken, of ander werk doen waar niet veel opleiding bij nodig is. Ze kan altijd vragen bij een uitzendbureau toch?
Voorzichtig zijn
Mijn ex is ook zo'n type dat altijd in de schulden zit. Toen ik hem leerde kennen had hij een enorme schuld, maar dat kwam natuurlijk niet door hem, want bla bla bla. Ik was verliefd en ben zelf vrij handig met geld, dus met hard werken, weinig uitgeven en goede inkomsten/uitgave overzichten was de schuld in anderhalf jaar weggewerkt. Daarna getrouwd, kind gekregen, maar door omstandigheden (ziekte, overlijden en stress die daarbij kwam) viel hij weer helemaal terug. Het leek of hij vond dat hij recht had op dingen die hij zich niet kon veroorloven, omdat hij het moeilijk had. Ik begon zelf steeds zuiniger te worden om de boel in evenwicht te houden, maar toen ik geen nieuwe schoentjes kon betalen voor mijn toen anderhalf jarige dochter, heb ik hem er na veel ruzies en verbroken beloftes uitgegooid. Inmiddels denk ik dat hij iets heeft als borderline of zo, maar hij wil zich niet laten onderzoeken. Mijn probleem ook niet meer.
Nadat wij uit elkaar waren gegaan, heeft hij in korte tijd weer heel veel schulden gemaakt. Hij ontmoette toen een vrouw die hetzelfde heeft gedaan als ik: met hard werken en overzichten de schulden wegwerken. Hij is nu met haar getrouwd, maar het loopt niet helemaal lekker en hij is net zo hard weer schulden aan het opbouwen.
Moraal van het verhaal: misschien heeft je familielid ook wel 'iets' waardoor ze herhaaldelijk schulden maakt. De redenatie van mijn ex klopte echt van geen kant, maar hij vond het zelf allemaal reuze logisch en ik moest vooral 'niet zeiken'. Gelukkig is het niet meer mijn probleem, behalve dan dat ik financieel voor 100% opdraai voor de kosten van mijn prachtige dochter (maar dat doe ik met liefde).
Voor je kleuterneefje/nichtje is het natuurlijk een drama, maar ik ben bang dat je er niet heel veel aan kunt doen. Misschien kun je haar voorspiegelen wat voor een leven het kind krijgt met haar manier van met geld omgaan (huisuitzetting, beslag op goederen, enz.)? Wel hard, maar dat heeft ze misschien net nodig.
Kaaskopje/stoepkrijt
Jullie ook bedankt voor de waardevolle reacties en ervaringen.
Ik heb uiteindelijk besloten om toch geen grootse dingen te doen. Ga van de zomer samen op vakantie en mocht ze dan zelf met ideeen komen dan ga ik het op een familieberaad gooien zoals eerder gesuggereerd en van daaruit kan dan misschien een plan komen. Komt ze er niet zelf mee, dan doe ik niets meer dan inderdaad af en toe lucht geven en als het ooit nodig is zal ik zorgen dat de kleuter van nu geen beperkingen heeft waar het bijvoorbeeld studie betreft.
Iedereen heel erg bedankt!
Bemoeial
Aardig
van je dat je ons dit nog even laat weten en ook aardig dat je wel klaar staat voor haar en haar af en toe lucht en ruimte kunt geven. Meer kun je ook echt niet doen.
Verstandig
Inderdaad leuk dat je het even laat weten. Hoe graag je ook wilt helpen, soms kan het gewoon niet. Verwen die kleine maar af en toe, die zal het nodig hebben...