Therapeut bezoeken en doktersbezoek
Doktersbezoek mag (bij ons, maar ik denk bij - nagenoeg - alle bedrijven) tijdens werktijd. Tandartsbezoek ook.
Vinden jullie dat je een therapeut (psycholoog of iets dergelijks) ook als doktersbezoek mag zien?
Ik wil het niet op mijn werk vertellen dat ik bij een therapeut langs ga en dus zeggen dat het doktersbezoek is.
Ik probeer verdere afspraken wel op mijn vrije dag te doen, maar voor zover dat niet gaat, wil ik het graag tijdens werktijd (zoveel mogelijk rand vd dag) en er niet verlof voor opnemen (vind ik nl. niet terecht).
Hoe kijken jullie daar tegenaan?
Nog even terug naar de vraag
Ik snap de discussie hierboven. Het maakt uit wat voor soort werk je doet en in wat voor soort organisatie je werkt. Ik sluit met mijn werk(omgeving) meer aan bij IJvogeltje, heb geen strikte 9-5 baan met klokken en geen strikte baas. En gewoon verantwoordelijk voor mijn eigen werk, of ik nou doktersbezoek heb of niet, een paar uurtjes afwezig ben of niet, werk moet af en goed en klanten moeten tevreden zijn (qua planning en inhoud).
Wel moet ik als ik (veel) later kom of (veel) eerder wegga, toch wel even mijn baas inlichten, zo ook in dit geval.
Dus graag hoor ik graag wat jullie vinden van mijn vraag. Lees even posting # 18 als jullie willen.
Zou ik het volgens jullie kunnen zeggen dat ik later kom/eerder weg moet vanwege "doktersbezoek" (in de zin van de ruime term) of omdat ik naar een specialist moet?
Ik snap het probleem niet zo. Een therapeut is een therapeut, of hij nu fysio of psycho doet. Het is een medisch bezoek dus als jouw werkgever daar vrij voor geeft, zie ik het verschil niet.
LiesK
Oh, dat doet een beetje pijn wat jij schrijft.
Juist in de zorg is de bereidheid om harder te lopen om een collega te helpen of een client toch nog die zorg te verlenen, werkelijk onvoorstelbaar groot. Mijn kinderen kijken wel eens naar Scrubs en de hoofdpersoon heeft het dan over de 'extra mile' die je loopt voor een patient. Nu, die extra miles, worden gelopen, dagelijks.
Ik heb een luxe baantje, werk alleen wanneer ik kan, op oproepbasis. Wij hebben geld genoeg om die keuze te maken. Maar ik heb collega's, waarbij mijn mond nog openvalt van hun inzet, passie en werklust. Werkelijk ongelooflijk. Met een gezin, gescheiden, op je 45-ste nog onderaan beginnen in de opleiding. Tanden op elkaar en werken maar.
Inderdaad voor een minimaal salaris.
Volgens mij heeft dat salaris helemaal niets met de motivatie te maken. Anders zouden al mijn collega's het bijltje er al bij neer gelegd hebben en gillend weg gelopen zijn. In de zorg ga je niet werken om er rijk van te worden. Dan ben je echt op het verkeerde adres.
Het is erg leuk werk hoor. Maar ook heel frustrerend. En als je niet met je eigen neus erbij bent geweest, bij zo'n dienst, dan weet je niet hoe hoog de werkdruk is. Want die is enorm en houdt niet op. Het is nooit klaar en nooit goed genoeg.
Collega's kunnen uitval moeilijk compenseren, omdat er nu eenmaal een maximum is, wat een mens kan doen op een dag. Het kost gewoon een bepaalde hoeveelheid tijd, om bijvoorbeeld een ontbijt te geven aan zes mensen en dan ook nog diegene die moeilijk eten en zich vaak verslikken en niet zelf kunnen eten, te helpen met eten. En als je dan je eigen pauze al opgeofferd hebt (op verschillende werkplekken is dat normaal geworden), dan houdt het toch een keer op. En als je tegen je leidinggevende zegt dat je je eigen pauze op hebt moeten offeren, dan krijg je op je kop. Want dan had je je werk maar beter moeten organiseren. In zo'n situatie zou ik het werkelijk zeer ongepast vinden, als mijn collega op haar gemakkie naar een therapeut ging en mij ook haar zes mensen erbij zou geven om te helpen met eten. Dat doet ze maar in haar eigen tijd, of ze meldt zich ziek, zodat er vervanging kan komen.
Neuh, ik herken me niet helemaal in je post dus.
Dat andere stukje herken ik wel. Mijn man werkt in een commercieel bedrijf. Vroeger ging het zoals jij schrijft, met vertrouwen en zo. Elkaar opvangen. Tot dat het dus blijkt dat mensen het allemaal wel best vinden zo. De status qua handhaven en verder niet meer inzet hebben. Gevolg: de makkelijke klussen werden binnengehaald, maar aan bedrijfsontwikkeling, het verkrijgen van nieuwe klanten en zo voort, daar werd niet genoeg aan gewerkt. Juist omdat de directeur dacht dat iedereen dat vertrouwen wel waard was. Zo'n zachte heelmeester.
Nu gaat het met een andere directeur weer veel beter. Het bedrijf groeit, nieuwe markten worden aangeboord. En de omzet stijgt en stijgt. Met regels dus. En met heel wat minder vertrouwen en gesus. Daar gaan mensen toch wel beter hun best van doen, bleek hier.
Als je in een team werkt, is de sfeer van groot belang. En er zijn toch heel wat mensen in de wereld die de kantjes eraf willen lopen. Het is van groot belang om die mensen te zien en dus in te grijpen. Want anders gaan de grenzen verschuiven en als 'hij het doet kan ik het ook wel'. Voor je het weet gaan mensen inderdaad in de tijd van de baas naar een toneelvoorstelling van hun kinderen. En dat is in feite diefstal. Je wordt betaald voor je uren. En als jij je dan niet inzet, ben je aan het stelen van het bedrijf.
Druif
Sorry, als ik je pijn gedaan heb met mijn post.
Ik heb bijna toen jaar mantelzorg gedaan voor een oude dame uit mijn buurt. De wijkverpleegkundigen die daar kwamen deden hun best maar moesten met te weinig mensen teveel cliënten helpen voor een laag salaris. Ik heb enkele van hen wel eens letterlijk horen zeggen dat een betere betaling hen meer kon motiveren om nog iets extra's te doen en eventueel wat langer door te gaan dan de officiële roostertijd. De noodzakelijke dingen werden gedaan, wassen, aankleden, steunkousen, medicijnen en hup naar de buurman van twee huizen verderop. Nagels knippen, haren kammen, gebitsprothese reinigen werden regelmatig niet gedaan. Dan deed ik dat maar tijdens mijn vakantie dus niemand. In vakantietijd hadden die meiden het sowieso veel te druk, want collega's met vakantie. Wellicht lag het ook aan hoe deze organisatie de boel georganiseerd had.
Hij doet het dus ik kan het ook speelde ook in mijn werkomgeving in de keuken van dat ziekenhuis. Zoals jij zegt in feite diefstal, wel salaris en toeslagen ontvangen voor een onregelmatige dienst maar een uur eerder naar huis gaan.
dat snap ik LiesK
En dat zijn nou juist de momenten, dat zomaar weggaan voor een ditje of datje dus niet de bedoeling is. En dus ook de momenten dat, indien iemand wel die neiging heeft, een manager hem of haar daar op kan/moet aanspreken. Maar in eerste instantie de collega's zelf.
Bibi
LiesK
Lies, het geven van vertrouwen betekent niet dat alles dan dus maar moet kunnen. Als je door een doktersbezoek er niet voor kan zorgen dat de toetjes op tijd klaar staan, dan is het dus duidelijk: dan kan het niet. Daar heb je geen strikte regel voor nodig; dat is gewoon een logische afweging die je zelf kan maken als je zelf verantwoordelijk bent voor de kwaliteit van je werk.
Ik bel ook wel eens een bezoek aan een arts of fysiotherapeut af. "Sorry, ik red het niet met mijn werk, graag een ander moment". Omdat ik een deadline heb, naar een klant wil of wat dan ook maar. Een andere keer kan ik het wel gewoon even tussen werkafspraken door doen of werk ik 's avonds thuis nog even een uurtje door. Die inschatting kan ik prima maken. Misbruik maken? Ik word geacht een hoge kwaliteit werk af te leveren, daarop word ik beoordeeld. Ik heb mijzelf er dus vooral mee als ik de kantjes er vanaf zou lopen.
Het geven van vertrouwen zou samen moeten gaan met het geven van verantwoordelijkheid.
Even anders
"Zou ik het volgens jullie kunnen zeggen dat ik later kom/eerder weg moet vanwege "doktersbezoek" (in de zin van de ruime term) of omdat ik naar een specialist moet?"
Wij zijn hier op kantoor nogal openhartig, dus als ik zeg dat ik naar de dokter ga, zal er direct iemand informeren hoe het met mij is, wat er aan de hand is etc. Ik zou dus open kaart spelen. Aangeven dat ik met een traject bezig ben, dat ik daardoor een x aantal weken wat later ga beginnen, en dat ik er uiteraard voor ga zorgen dat niemand daar last van ga ondervinden. En dat ik zo nodig op een ander moment wat extra werk. Zoiets.
een kwartiertje hier en daar
Veel werkgevers verwachten van hun werknemers dat, als het nodig is, de werknemers een kwartiertje langer blijven omdat er iets af moet of zo. Of er ligt zo veel werk dat je voor de zoveelste keer je lunchpauze overslaat. Of dat je echt om half 9 aan het werk bent, met andere woorden dat je 10 minuten eerder op je werk bent en uiteraard ga je pas om 5 uur opruimen. Dat heet dan flexibel zijn. Maar andersom dus blijkbaar niet? Raar hoor. Baas niet flexibel? Ik ook niet. Doet de baas niet moeilijk? Ik ook niet. Zo werkt het toch?
Iennest
Een kwartiertje hier en daar moet kunnen, is ook mijn idee. Maar als dat kwartiertje altijd ten gunste gaat van de baas of ten koste van collega's. Is een strikte regel toch prettiger werken.
Er zijn mensen die verwachten dat de baas aan alle kanten flexibel is maar als ze zelf een keer flexibel moeten zijn gewoon naar huis gaan. Die flexibiliteit verwachten van collega's maar dat zelf niet zijn als collega's er om vragen. Zelf ben ik altijd heel flexibel geweest tot in in de gaten kreeg dat een bepaalde collega daar "misbruik" van maakte. Ik veranderde van flexibel in zeer star.
LiesK
Dat bedoel ik dus!
IJsvogeltje
Ik wil het niet vertellen.
Bovendien is het eenmalig op een werkdag en verder als het goed is op mijn vrije dag.
tja
Waar hebben we het over, het is eenmalig... je zegt dus gewoon dat je een afspraak met de specialist hebt. Niets meer, niets minder.
Bij eenmalig
Gewoon doen. Mits je dus je collega's niet in de problemen brengt en het schappelijk is qua duur afwezigheid.
Bibi: ik weet niet zeker of we elkaar goed begrijpen. Wat ik bedoel te zeggen met de tweede helft van mijn posting is dat dat vertrouwen niet altijd werkt. Soms zijn er mensen die daar misbruik van maken en dat kan heel lastig zijn. Ik wilde in mijn geval niet de regels aanscherpen omdat er eentje te ver ging terwijl het bij de rest goed ging. Maar terwijl ging het niet goed, werden dingen niet gedaan (want niet aan toe gekomen) en zat 1 iemand wel om de haverklap niet op kantoor wanneer ze er wel moest zijn. Dat vond ik echt niet ok. Als je op een gegeven moment zoveel privé sores hebt dat je het niet meer bolwerkt dan vind ik het beter om op zoek te gaan naar een (semi) structurele oplossing zoals ouderschapsverlof of minder werken. En dat deed deze dame niet.
maar
dan spreek je die persoon er toch op aan? Daar ben je dan weer manager voor. Of hebben jullie geen bilateralen staan tussen de beoordelings/functioneringsgesprekken?
Precies Amk
Dat moet je dan toch bespreekbaar maken manager? Je geeft zelf aan dat het verzuim buitensporig was en dat je de wederkerigheid miste. Dat zou voor mij aanleiding zijn om eens met iemand om tafel te gaan zitten en de mogelijkheden door te spreken.
Bij ons mag veel, maar wel alles in goed overleg en met wederzijdse instemming. En het is zeker niet one size fits all. Flexibelere werknemers hebben een flexibelere baas.
Eens met amk en ginny
Dat is toch logisch manager? Als iets niet goed gaat of uit de hand loopt, dan ga je samen rond de tafel zitren om het te bespreken en evt oplossingen te zoeken.
Zeker logisch
Maar in de praktijk was deze dame moeilijk aan te spreken, werd nukkig en deed moeilijk omdat ze naar eigen zeggen wel genoeg compenseerde. Ik zat er zelf niet altijd met mijn neus bovenop vanwege mijn werkzaamheden wat de discussie niet makkelijker maakte.
Ach, ik moet eerlijk bekennen, er speelde meer bij deze medewerker. Ik baalde er enorm van want ik had het niet eerder meegemaakt maar vond deze dame sowieso lastig om in het team te hebben.
Wat ik er mee wilde zeggen is dat de theorie van 'geef vertrouwen, je krijgt er veel voor terug' heel erg de mijne is maar het zeker niet feilloos werkt. Er zijn soms mensen die het anders oppakken, helaas.
Dat klopt manager
Hoe was het ook alweer: uitzonderingen bevestigen de regel?
Denk je dat je bij een strakke aanpak aan haar wel een goeie werknemer gehad had? Mij lijkt dat het twistpunt daar niet door weggenomen wordt, maar eerder uitvergroot.
eens met ginny
Er zijn altijd 'rotte appels', en dat is vervelend. Maar de ene (of enkele) rotte appel, moeten m.i. niet het beleid bepalen.
Bibi
rotte appel
Dat was bij ons eigenlijk de baas zelf. Die woonde in een grote plaats wat verder weg en plande steevast rond 14 uur daar een afspraak om dan rond 15 uur te laten weten dat hij naar huis ging om daar te werken, want dat zou geen zin hebben. Op zich zat daar wat in maar anderen mochten dat nooit.
Overigens werkte we meestal aan onze eigen projecten met eigen planningen zo dat een dagje ruilen of thuis werken echt gewoon kon. En die planningen heb ik altijd ruimschoots binnen de planning afgekregen. Zelfs bij grote drukte.
Ook heb ik altijd mijn verloren uren ingehaald. Alleen toen ik ze ook opschreef in mijn weekoverzicht kreeg ik daar gezeur over. "Hoezo je was er toch niet?!" Ja de baas was al om 17 uur weg en ik trok om 19-20 uur de deur dicht. Bewijs dat maar eens. Dus ik mocht na 18 uur geen uren meer schrijven want dat was niet realistisch.
Dat gezeur over die verstandskies was dan voor mij ook de druppel en ik ben nog geen maand later opgestapt en heb ook uitgelegd waarom. Hopelijk was dat voor hun ook een leermoment, want mijn collega's waren er ook niet blij mee.
Nee dat was geen leuk afscheid....