Sollicitatiegesprek en kinderen
Ik ben weer volop aan het solliciteren.
Een paar vragen:
- Wat antwoorden jullie op de vraag hoeveel kinderen je hebt. Mij is het al twee keer overkomen. Ik heb er drie en de reactie is dan altijd: "Nou, heel druk zeker". Ik antwoord dan dapper dat ik een goed netwerk heb. Hoe reageren jullie op die vraag.
Ik wil de kinderen minstens twee keer per week voor zes uur van de BSO ophalen. Kaart ik al tijdens het gesprek aan dat ik niet in ben voor teveel overwerk of is dat iets waar je over begint wanneer je de baan hebt.
Eens met liora
Ik moet zeggen dat ik er eigenlijk net zo tegenaan kijk als Liora: ik zou mijn kinderen niet op mijn CV zetten. Ook mijn burgerlijke staat trouwens niet, en mijn nationaliteit evenmin (tenzij relevant voor de functie).
Ik weet eerlijk gezegd niet eens wat 'hoort'in dit opzicht, maar ik zou het dus zelf niet doen.
Groeten,
Temet
Kindergaten in je cv
Naar aanleiding van deze discussie heb ik mijn moederschap van 3 kinderen maar eens prominent op mijn cv gezet. Mijn cv is nogal een gatenkaas, en de carriere schiet ook niet echt op, omdat ik liep te prutsen met mijn baantje voor erbij.
@Sacha2: je kunt je daar nu wel aan ergeren, maar het is meestal wel zo dat de vrouw het huishouden regelt en er een baantje bij heeft. Daarom zijn die reacties ook te verwachten. Wat dat betreft zijn we in Nederland niet echt geemancipeerd. Of dat erg is is een tweede.
Ik denk dat in Nederland kindergaten in je CV wel meer geaccepteerd zijn dan in het buitenland. En dat geeft weer meer keuzevrijheid voor ons vrouwen, dus dat is fijn.
Speel de bal terug!
Ik heb wel 'ns de vraag gesteld: en, hoeveel kinderen hebt u? Krijgt u het allemaal geregeld? Ehhh, gaat u toch niets aan? Precies!
Ilse
En, denk je dat dat je dan de baan krijgt?
Oef!
vraag is dan ook of je de baan WILT, als ze dit soort vragen stelde. Ik heb ooit bij een baan (ik was net afgestudeerd) de vraag gehad of ik later kinderen wilde. Met daarbij de ondertoon dat dat erg lastig was. Nou... laat de baan maar zitten.
Ik zei al: ik ben naïef
Maar ik zie dus echt niets kwaads in de vraag in hoeveel kinderen je hebt. Dat is toch net als een vraag naar je hobby's, gewoon om een leuk gesprek te voeren en meer over jou als MENS te weten te komen?
Om dan geprikkeld te gaan antwoorden dat dat mensen niets aangaat vind ik overtrokken. Als het gesprek niet lekker loopt en je toch al gelijk voelt dat je deze baan niet wilt, dan kun je dat natuurlijk wel zeggen 
.
Mij is ook wel eens gevraagd of wij van plan waren nog meer kinderen te 'nemen' (we hadden er toen al 3). Dat màg je niet eens vragen, maar als de vraag toch gesteld wordt sta je toch voor het blok. Werkgever was verder heel charmant en sympathiek hoor. De baan heb ik gekregen en daar ga ik nu na 3,5 jaar weg. Werkgever bleek uiteindelijk precies zo te zijn als in het gesprek.
Oef!
Oef!
Oef!:
"Maar ik zie dus echt niets kwaads in de vraag in hoeveel kinderen je hebt. Dat is toch net als een vraag naar je hobby's, gewoon om een leuk gesprek te voeren en meer over jou als MENS te weten te komen?"
NOuja, sollicitaties zijn geen 'leuke gesprekken' en de werkgever wil idd dolgraag meer 'over jou als mens' te weten komen -om te besluiten of je geschikt bent voor die functie.
Hoho
Ik heb geen enkel bezwaar tegen de vraag of ik kinderen heb. Integendeel, ze zijn een favoriet gespreksonderwerp als het ter sprake komt en ik kom er vol trots voor uit dat ik 2 prachtexemplaren heb.
Waar ik me wel aan erger is de vraag die daar (bij vrouwelijke sollicitanten dan vaak) op volgt: "(goh, dat zal wel druk zijn..) Hoe heb je het allemaal geregeld?" Zie daarvoor ook Ilse's berichtje. En ja, natuurlijk kun je in een sollicitatiegesprek ook praten over 'mens'zaken en niet alleen over 'werknemer'zaken. Maar dan verwacht ik wel enige wederkerigheid.
Precies
Je moet ook kunnen inschatten of jijzelf wel past binnen dat team. Misschien hebben ze wel geen gevoel voor humor, je weet het maar niet.
Tirza
Beemer
Je komt toch niks te weten over iemands persoonlijkheid door te vragen of hij kinderen heeft, hoeveel en hoe iemand dit met werk combineert?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Andere kant vd tafel
In alle jaren dat ik aan de andere kant van de tafel zit heb ik slechts 1 keer meegemaakt dat iemand bewust haar kinderen niet noemde. Ze draaide heel duidelijk eromheen. We hebben haar toch aangenomen, maar haar gedrag gaf vaak problemen. o.a. doordat ze wel erg naar zichzelf toerekende etc. Ze voelde zich overigens ook niet zo thuis en ging enige tijd elders werken. Iedereen blij. Achteraf dacht ik dat het gedraai tijdens het gesprek een waarschuwing had moeten zijn. Ik zou ook een tegenvraag geen goede indruk vinden maken.
Verder zetten in mijn sector zowel mannen als vrouwen de kinderen bijna altijd op hun cv.
We vragen nooit iets over kinderen-in-de-planning of zo. Dat vind ik echt belachelijk ook. De combi werken/kinderen komt wel regelmatig ter sprake. Meeste sollicitanten zeggen dan keurig dat ze dat allemaal goed geregeld hebben. En dat het echt wel eens spaak loopt maar dat ze dan een oplossing zoeken.
Meestal voel je wel een beetje of iemand van het type "thuis gaat altijd voor" is of niet (m/v).
Dat heeft denk ik wel degelijk ook met persoonlijkheid te maken.
Ook nemen we heel vaak mensen aan die in de kinderen-te-verwachten leeftijd zitten en dan moeten we het verder maar afwachten. Dat is nooit een reden om iemand niet aan te nemen. Ik ben zelf ooit aangenomen door iemand die dacht dat ik te oud was om kinderen te krijgen en dat was een misrekening
. Dat stak hij niet onder stoelen of banken toen ik zwanger bleek.
Sectorafhankelijk?
Ik vraag me af in welke sector het gebruikelijk is om je kinderen op je cv te vermelden. Bij ons in ieder geval niet.
Mijn kinderen horen bij mij...
... en als iemand mij niet in dienst wil nemen omdat ik 3 kinderen heb, dan wìl ik daar ook niet werken.
Maar dan spreek ik waarschijnlijk uit de luxe positie dat ik nooit echt noodgedwongen heb moet solliciteren.
Bij mijn laatste sollicitatie heb ik duidelijk aangegeven dat ik niet over 5 dagen verspreid wilde werken, maar over max. 4, dit voor mijn kinderen. De werkgever accepteerde dat en zei dat zij destijds ivm hun kinderen ook bepaalde keuzes hadden gemaakt. Het heeft me niet tegengewerkt, want ik ben gelijk aangenomen.
Oef!
't is volgens mij ook tijdsafhankelijk
Toen ik jaren geleden sollicitatietips kreeg werd het heel erg normaal geacht om de brief met de hand te schrijven, je nationaliteit en je burgelijke staat te vermelden. Het vermelden van evetuele kinderen was not done om de een of andere reden.
Ondertussen is het allemaal anders: alle brieven komen uit de printer, sommige via de mail. Toen ik nog niet zo lang geleden sollicitatiebrieven selecteerde, zag ik dat de sollicitanten in hun cv bijna allemaal wel burgelijke staat vermeldden en ook werden er veel kinderen op genoemd. Zowel door mannen als door vrouwen. In de gesprekken speelden kinderen hooguit in de zijlijn: op het vlak van kennismaken. Iedereen ging ervan uit dat de personen in kwestie alles geregeld hadden voor het geval ze aangenomen werden. Daar hoeft het tijdens het gesprek dus niet over te gaan. Degene die het uiteindelijk werd, vertelde in het tweede gesprek dat ze zwanger was. Vond echt helemaal niemand een wezenlijk bezwaar.
Groetjes,
carolien