Samenwonen en toeslagen

Je moet niet zeggen dat hij de toeslagen moet compenseren, maar dat jullie nu samen een huishouden zijn waarbij je de kosten verdeelt.  Waarbij jij natuurlijk meer voor je eigen kinderen betaalt dan hij. 

Dan moet je bij het begin beginnen. Uitgaven en inkomsten opschrijven en kijken hoe je dat verdeelt. dat je de luxe had om zo maar 1100 euro per maand van de overheid in je handjes te krijgen daar schrik ik van. Wat een geld, daar moeten anderen voor werken. 

en de vader van de kinderen, betaalt hij niet mee? 

Er is maar één oplossing als je geld tekort komt. Meer werken. 20 uur werken is een luxe die mensen zich kunnen veroorloven als ze of een hoog uurloon hebben of een rijke partner, of als ze parttime werken en 1100 euro van de overheid in hun schoot geworpen krijgen. maar jij hebt dat blijkbaar niet, dus moet je meer gaan werken. Kinderen kunnen ook vier dagen per week naar de opvang. Of zelfs vijf. 

Ik ben het eens met Rhonda, dat de insteek voor het gesprek over de financiën een andere had moeten zijn: niet: jij moet mij compenseren; maar: hoe verdelen we nu samen de financiële lusten en lasten.

Je had ook een andere insteek kunnen nemen: eerst betaalde hij zijn eigen woning, dat hoeft nu niet meer. Hoeveel heeft hem dat gekost (inclusief alle kosten) en kan/wil hij dat nu inbrengen? Dan verdeel je de weekboodschappen weer samen. Bovendien kun je kijken naar de kosten van de kinderopvang voor het kind dat jullie samen hebben. Wil hij daar ook niet aan bijdragen?

'Sorry maar vind het gewoon egoïstisch...' vind ik ook. Maar gezien de wijze waarop je je financiën hebt geregeld zou je bijna moeten concluderen, dat je het jezelf financieel gezien niet kunt veroorloven om met deze man te gaan samenwonen.

Als je het keihard wil spelen zou je moeten zeggen: sorry, ik kan me niet veroorloven dat jij hier woont en ik kan me de kosten van ons kind niet veroorloven. Dan kan hij zelf een oplossing zoeken, voor 1000 euro per maand.

Eerlijk gezegd, ik vind 1100,-- aan toeslagen ook veel als ik dat zo lees, maar ik vermoed dat het meeste naar de kinderopvang gaat.

Tsjor

Dan werk ik alleen voor de opvang is een denkfout. Als jij een dienst afneemt - iemand zorgt voor jouw kinderen - dan moet je daarvoor betalen. En als je weinig verdient betaalt de overheid een deel. jouw huidige partner begrijpt niet wat samenwonen met een vrouw met kinderen (van een ander) inhoudt. Namelijk dat hij daar ook voor moet zorgen. Dus dat is de start van de onderhandelingen en anders zou ik afscheid van hem nemen. En dan kun je weer veel geld van de overheid krijgen. 

'De toeslagen kwamen te spraken ivm de opvang van mijn kinderen en die toeslag die ik daar nu niet meer voor krijg.'

'Ik'? Dat is toch vreemd? De jongste is ook zijn kind. Misschien is het goed als je voorstelt dat jullie weer apart gaan wonen: hij betaalt zijn eigen woning en hij moet dan ook de zorg voor jullie kind op zich nemen. Jij krijgt dan een omgangsregeling met je jongste kind en zorgt voor de twee andere kinderen.

Tsjor

Hoe reageert hij als je voorrekent wat de kosten zijn en hoeveel jij dan overhoudt van je inkomen? Het eerlijkst zou zijn als je je hele verdeling op de schop gooit en alles naar rato gaat betalen, of gewoon alles samen doen. Bij een inkomensverschil van meer dan 100% is bijna geen andere eerlijke manier te vinden.

En anders weer lekker op jezelf gaan wonen hoor. Het is natuurlijk best wel een hork dat het hem niet boeit dat jij de helft van je inkomen kwijt bent. Die toeslagen zijn er nu eenmaal, je hebt er recht op, en zeker voor alleenstaande ouders met kinderen onder de 12 is het een aanzienlijk deel van je inkomen.

Hij heeft onderschat wat het met hem zelf doet als hij meebetaalt aan kinderen die een andere vader hebben en een vrouw die geen zelfstandig inkomen heeft.

Inderdaad, bied hem aan om weer apart te gaan wonen. Dan heeft hij een echte realistische keuze met weging van alle argumenten.

En mogelijk kiest hij dan toch alsnog om te blijven. Anders blijft dit kennelijk tussen jullie in staan.

Ik denk dat je een verkeerde man aan de haak hebt geslagen. Dit klinkt niet als iemand met wie je graag een relatie wil hebben.

los daarvan is het denk ik tijd om op eigen benen te gaan staan. Een alleenstaande moeder kan echt wel meer dan 20 uur werken, dat is een investering in jezelf en in je kinderen. En nu je niet alleenstaand bent kan je vriend natuurlijk ook een deel van de tijd voor de kinderen zorgen terwijl jij werkt, net als je ex. Het is echt een denkfout dat je werkt om de kinderopvang te betalen. Mocht deze relatie op de klippen lopen, dan heb je in elk geval voor jezelf een situatie gecreëerd waarin je zelfstandig je gezin kunt onderhouden. 

Als je een ton per jaar verdient dan heb je ongeveer 8000 per maand toch? En dat bedrag wat hij moet bijdragen is maar 1/achtste van zijn salaris. Wat is dit voor een verschrikkelijke krent die bij je woont? Waar zeurt hij over zeg? 

Wat me opvalt in je eerste bericht:

. "Ik vind het heel erg lastig want je bent toch samen 1 gezin? Je doet het toch samen allemaal? Hij heeft een eigen zaak en help hem ook met zijn boekhouding/facturen etc. Ik doe alles hier in huis en vraag nooit iets."

Wie deed voorheen de boekhouding? Hijzelf of een boekhouder? Misschien gewoon bij hem een factuur indienen? Jij werkt toch voor hem, dus kan hij je ook salaris betalen?

Ik weet wel, dat is lastig. Dat "hoort" toch niet zo? Dat doe je toch uit liefde?Maar hij hoort toch ook zowel financieel als immaterieel voor zijn gezin te zorgen?

Ik krijg zelf een beetje het gevoel dat hij je niet als partner ziet, maar als huishoudster.

Ander vraagje. Als je geen werk had gehad, was hij dan ook met je gaan samenwonen? Dan had hij toch alles moeten betalen?

In elk geval ben ik het eens met de rest en zet hem er uit.

Marie111 schreef op 13-02-2021 om 13:40:

Wat me opvalt in je eerste bericht:

. "

In elk geval ben ik het eens met de rest en zet hem er uit.

Zet hem eruit? Ze hebben een kind samen ... 

Hij is geen bijzettafeltje dat je langs de kant van de weg zet als je erop uitgekeken bent 😠

Apart verhaal.   

De situatie: jij hebt een laag inkomen, hij een hoog. Jullie hebben samen een kind en jij hebt er 2 van jezelf. Jij werkt pt, dus ik neem aan  dat jij het grootste deel van de huishouding/zorg op  je neemt  (onbetaalde arbeid en op zich niks bijzonders in elk gezin waar 1 van de 2 niet of (beduidend) minder werkt). 

In mijn ogen is er maar 1 optie: je spreekt een bedrag af, dat jij maandelijks voor jezelf houdt  van je salaris:  een bedrag dat echt voor jou is om vrij te besteden aan bijv. kleding, kapper, lunchje met vriendin, snuisterijen, make-up, boeken, cadeautjes enz). De rest van jouw inkomen incl de kinderallimentatie van je ex besteed je aan je kinderen (kleding, school, sport enz). Wat je dan nog overhoudt stop je in de pot voor de gemeenschappelijke kosten. Dat zal niet veel zijn, maar iig is dat voor de resterende gemeenschappelijke kosten. De rest zal hij dan moeten  betalen. Dat houdt dan natuurlijk in,  dat hij het grootste deel van de woonlasten, boodschappen, vakanties enz enz betaalt. Maar aangezien jij het grootste deel (dat neem  ik dan  logischerwijs aan ) onbetaald werkt in de zin van huishouden/zorg, is daar al een  deel compensatie. Iig heeft hij dan op deze wijze niet het gevoel dat hij veel kosten draagt voor jouw kinderen.