Na 4 jaar blijkt mijn aangifte, een melding te zijn geweest

Ik zou inzetten op vertrouwensbreuk

van jou naar de overheidsinstantie/politie toe. Het lijkt me vreselijk. Het jij een advocaat? Kan die hier iets mee?
Ik zou bijna willen inzetten op een schadevergoeding. Een van de doelen van ons rechtssysteem is namelijk het gevoel van vergelding voor het slachtoffer. Jij hebt in plaats daarvan nog een extra last te dragen gekregen.

Ik heb alleen geen idee of zoiets mogelijk is.

klacht en ombudsman

Ik weet dat ik een klacht kan indienen bij de politie, en dat ga ik ook zeker doen. En dat als ik daar nog niet mee geholpen ben, ik naar de nationale ombudsman kan stappen. Maar de schade, het leed is al geschied. Waarschijnlijk is het ook al verjaard. En dat in de tijd dat ik wekelijks zo niet dagelijks bezig ben geweest met deze kwestie. Overal tegen de muur opgelopen, overal weggestuurd. Bel ik zojuist mijn toenmalige huisarts of die me zou kunnen helpen met bewijs of een getuigenis. Doen ze niet. ' Dat doen wij eigenlijk nooit'.......

Huisarts

Getuigt hier ook niet(niet objectief met eigen patiënt). Wat ze wel kunnen doen is een kopie van je dossier over dat gebeuren en de gevolgen uitdraaien en aan je meegeven.
Dan heb je wel bewijs dat je ermee naar je huisarts bent geweest.

voetbalshirt

Ik denk uit je info die je me geeft op te kunnen maken dat je weet hoe het een en ander werkt in politieland. Wat je al aangeeft, nl. dat beschuldigingen richting de politie op veel weerstand stuit, is ook mijn vrees.

Ik ben destijds naar het bureau gevlucht, omdat ik op de hielen werd gezeten door de dader. Op he bureau wilde ze me eerst niet helpen en ik werd heel angstig omdat door de grote glazen gevel ik gezien zou kunnen worden vanaf de openbare weg. Ik heb me toen proberen te verschuilen achter de balie. Toen dat niet mocht ben ik naar het toilet gevlucht. Uiteindelijk heb ik de persoon achter de balie weten te overtuigen dat ik me in gevaar voelde. Ik moest toen naar een ander bureau, maar dat durfe ik niet, omdat ik bang was dat ik de dader op straat tegen zou komen (die had in de gaten waar ik was). Toen is er een agent op de motor vanuit een ander bureau gekomen en die heeft bij gebrek aan een vrije kamer mij verhoord in de kantine. In die kantine waren mensen lampen aan het vervangen, was het kantinepersoneel bezig van alles klaar te zetten en zaten andere agenten te kletsen en koffie te drinken. De aangifte is in een boekje genoteerd, en doordat het niet uitgeprint kon worden heb ik het ook niet na kunnen lezen en heb ik ook geen handtekening gezet. Veel later heb ik de aangifte met de post thuis ontvangen, en toen zag ik al dat er heel veel niet van klopte. Toen ik daar over belde deden ze al heel raar, want dat kon niet.....
Ik ben niet gercontroleerd lichamelijk en ik ben ook niet naar de huisarts gestuurd. Ik woonde toen trouwens in een wijk waar de huisarts pas na 10 dagen tijd had. Eigenlijk was ik vooral blij dat ik veilig was, nog leefde en bezig met hoe ik mijn kinderen kon beschermen....
De agent gaf toen ook aan dat ik de aangifte niet meer in kon trekken. Wat voorheen vaak wel gebeurde door vrouwen, uit angst voor represailles. Dus, de aangifte bleef staan, zeker omdat de agent zelf al aangaf dat het nogal ernstige feiten waren. Ik mocht ook niet naar huis na de aangifte, want de politie ging hem direct oppakken. In eerste instantie om mee te nemen naar het bureau voor een gesprek. Maar aldaar heeft hij de boel kort en klein geslagen en heeft hij 48 uur vast gezeten, en daarna nog 10 dagen huisarrest gekregen.
Dus daarom snap ik ook niet waarom er alleen een melding van is gemaakt. Bij een melding gaat de politie niet iemand oppakken toch en al helemaal niet vastzetten?
Ik weet wat een melding is, want enkele maanden later heb ik twee dreigbrieven gehad en daar is alleen een melding van gemaakt zodat ik ze later in combinatie met andere feiten nog zou kunnen aandragen in een strafrechtelijk proces. Dat is toen heel duidelijk gezegd.
De aangifte van het geweld heb ik vaak over gebeld, maar nooit is gezegd dat het enkel een melding was.
Binnen 48 uur is kreeg ik via mijn kinderen te horen dat de zaak geseponeerd was en ik heb daar nooit iets van te horen gekregen. Toen ik daar verontwaardigd over belde, zeiden ze bij de politie dat ik daar niets mee te maken had. Dat was een privacy kwestie en ik als slachtoffer mocht daar niks van weten.
Ik ben doorverwezen naar slachtofferhulp, ook toen ik later meer en meer PTSS klachten kreeg, maar ze konden niets voor me doen. Voelde me zo in de steek gelaten.
Slachtofferhulp wil nu wel helpen. Waarom nu wel, snap ik ook niet. Maar ik moet het eerste gesprek doen bij de politie. En ik ben inderdaad huiverig dat ik daar gezien wordt als een lastige vrouw. En niet een vrouw die last heeft van hetgeen gebeurd is. Feiten,bewijzen, hoe doe je dat na 4 jaar? Ik word al vier jaar niet geloofd, en nu snap ik ook waarom. Hoe zorg ik dat ze me nu wel geloven? Gisteren al met een advocaat gesproken en die zegt dat het heel moeilijk gaat worden. Meer dan een klacht tegen de politie en dat via de nationale ombudsman spelen zit er waarschijnlijk niet in. De advocaat zei ook dat als ik een diagnose PTSS heb en de behandelaar de diagnose terug kan leiden naar het geweldadige incident, dat dat misschien bewijs zou kunnen zijn?
Maar begrijp ik uit jouw relaas voetbalshirt, dat je het niet slim vind dat ik zelf naar de politie stap?

Alle tips zijn welkom.

Anno: ik kan inderdaad een uitdraai krijgen van de huisarts. Maar die weet niet of het er in staat, dat zijn we nu aan t uitzoeken.

Bewijs is er overigens ook in de vorm van een bekentenis. Maar de instantie die die heeft, wil hem niet geven. Fijn dan.

Pffff

Ik ben geen conspiracy-theory aanhanger, maar men, dit is toch wel heel bijzonder.

Heeft je ex connecties ofzo?

PTSS en achtervolgingswaan

Een onderdeel van PTSS is dat je vaak denkt dat je achtervolgd wordt, dat mensen erop uit zijn je iets aan te doen. Dat weet ik, dat dat erbij hoort. En ik heb er ook last van. Ik vertel het ook direct als ik het merk. Zodat ik door mijn naasten gerust gesteld kan worden. Dat helpt wel. Maar hoe dan ook twijfel ik de laatste tijd steeds vaker dat er echt dingen bewust tegen mij gebeuren.
Mijn ex heeft geen connecties nee.....niet dat ik weet. Maar ik heb daar heel lang aan getwijfeld. Er is zoveel wat onverklaarbaar is, je zou toch denken dat....

[lang]

Allereerst een reactie hierop:
Anno: ik kan inderdaad een uitdraai krijgen van de huisarts. Maar die weet niet of het er in staat, dat zijn we nu aan t uitzoeken.

Het is geen uitdraai en het is geen getuigenis. De arts moet zo snel mogelijk na het gebeuren (dezelfde dag dus) constateren dat er letsel (en welk letsel dan) is. Dat moet zwart op wit met jou mee naar de aangifte en gaat in het dossier. Vraag of je er een kopie van mag. Doorgaans krijg je eigenlijk altijd een kopie van je aangifte (je hebt er per slot van rekening je handtekening ondergezet, en die zet je alleen als alles naar jouw mening, klopt).

Je moet echt gaan ophouden met termen en uitdrukkingen neerkwakken en opsommen die niet stroken met de realiteit. Let daarop anders klink je warrig en is dat een extra reden om je niet serieus te nemen.

TS
Toen is er een agent op de motor vanuit een ander bureau gekomen en die heeft bij gebrek aan een vrije kamer mij verhoord in de kantine.

Was het een verhoor? of heeft hij jou aangehoord? jij kan het wel een verhoor vinden en een aangifte maar als het dat niet officieel is, is het dat niet. Dit klinkt eerder als een melding, overigens: we horen aan, schrijven wat op, vragen eens na. Er is dus geen aangifte in een boekje genoteerd; er zijn aantekeningen in een boekje gemaakt.
Daarvan is dus later iets van in een computer gekomen en daarvan heb jij een kopie gekregen. Staat jouw handtekening daaronder? Nee? geen aangifte dus.

Zoek allereerst uit wat de de status is van die brief.
Som dan alles op wat niet klopt en kijk of en hoe je eea recht kan zetten (is dat mogelijk, wat zegt slachtofferhulp hierover?).

TS
Ik ben niet gercontroleerd lichamelijk en ik ben ook niet naar de huisarts gestuurd.

Politie controleert je niet op letsel. Althans, dat heeft geen officieel karakter. Dat mag alleen een arts doen.
Politie hoort jou daarop te wijzen, als er sprake is van mishandeling maar ze vergeten dat met regelmaat. Zonder verklaring van de arts, is het geen letsel. Daarvoor is het nu te laat, vrees ik.
Voor de volgende keer dus, meldt je je meteen na de mishandeling bij de huisarts, desnoods via de assistente. Kan huisarts niet, vraag je bij wie je je dan kan melden (huisartsenpost, vervanger). Leg uit waar je het nodig voor hebt. Probeer kalm en rustig te blijven. Het kan in principe elke arts zijn, als het maar op papier komt. Ga er niet een dag later heen, geen week later, zeker niet 10 dagen later. Waarom pas 10 dagen later, zag hij de noodzaak eruit van in? Heb je nog gezegd dat het voor een verklaring voor de politie was? Er moet nl een verband gelegd kunnen worden tussen letsel en daad. Voor hetzelfde geld, heb je je van de trap laten vallen. Had de huisarts misschien het idee dat je kwam voor een behandeling, tzt?
Was dat gesprek ook zwanger van vanalles en daarom dus vaag en onduidelijk (en heel emotioneel)? Via (hulp)huisartsenpost (daar kan het ook) en naar de eerste hulp, daar kan het ook. Vraag er wel expliciet om!
Wees duidelijk.

In de ideale situatie had je al 1-1-2 gebeld en anders bel je -als er geen gevaar meer dreigt- 0900-tuig voor het maken van een afspraak voor jouw aangifte.

Er is namelijk een groot verschil in 1-1-2 en 0900-tuig. Heb je tuig gebeld en komen ze polshoogte nemen, mogen ze iemand niet achv jouw belletje arresteren en meenemen naar bureau (tenzij diegene ter plekke over de scheef gaat). Komt de politie na een 1-1-2-melding, dan mag dat wel. Politie mag altijd iemand verzoeken langs te komen om te praten, maar dat heeft een vrijwillig karakter. Tenzij ze iemand arresteren.

TS
Ik woonde toen trouwens in een wijk waar de huisarts pas na 10 dagen tijd had. Eigenlijk was ik vooral blij dat ik veilig was, nog leefde en bezig met hoe ik mijn kinderen kon beschermen....

Voor jou klink dat misschien heel logisch, maar daarvan wordt gehakt gemaakt in een zaak.
Het was misschien dreigend, en mevrouw was zwaar onder de indruk, maar kennelijk niet dreigend genoeg.

TS
De agent gaf toen ook aan dat ik de aangifte niet meer in kon trekken. Wat voorheen vaak wel gebeurde door vrouwen, uit angst voor represailles. Dus, de aangifte bleef staan, zeker omdat de agent zelf al aangaf dat het nogal ernstige feiten waren. Ik mocht ook niet naar huis na de aangifte, want de politie ging hem direct oppakken. In eerste instantie om mee te nemen naar het bureau voor een gesprek. Maar aldaar heeft hij de boel kort en klein geslagen en heeft hij 48 uur vast gezeten, en daarna nog 10 dagen huisarrest gekregen.

Ik denk niet dat het een aangifte was.. dus zoek uit wat het is.

TS
Dus daarom snap ik ook niet waarom er alleen een melding van is gemaakt. Bij een melding gaat de politie
niet iemand oppakken toch en al helemaal niet vastzetten?

Wat is het nu, melding of aangifte. Wat is het werkelijk en wat is het in jouw gedachten?
Hij is niet opgepakt, hij is meegenomen voor een gesprek en dat is vrijwillig. Als hij gearresteerd was, is dat niet op vrijwillige basis. Het ene is een gesprek het ander is een verhoor. Het ene is officiëler dan het ander. Daarin zit een verschil hoe het in de computer komt en wat daar de status van is. Het is het een of het ander, niet beiden.

Grote pluspunt in jouw verhaal is dat hij zich daar (ook) misdragen heeft. En dat staat ongetwijfeld ook in de computer, zeker als zoiets op het bureau gebeurt.

TS
Ik weet wat een melding is, want enkele maanden later heb ik twee dreigbrieven gehad en daar is alleen een melding van gemaakt zodat ik ze later in combinatie met andere feiten nog zou kunnen aandragen in een strafrechtelijk proces. Dat is toen heel duidelijk gezegd.

En dat is dom, want kennelijk vond jij het niet belangrijk genoeg om daar aangifte van te doen. En dit ondermijnt jouw verhaal dat jij dacht of vindt dat het eerste gesprek met de politie een aangifte was of bad moeten zijn. En zeker na zijn gedrag op bureau, had juist een aangifte van die brieven, met een kopie voor de politie, eea in het juiste perspectief gezet.

TS De aangifte van het geweld heb ik vaak over gebeld, maar nooit is gezegd dat het enkel een melding was.

Aangifte..melding... wat is het nu?
Ik denk dat niet de juiste vragen hebt gesteld en misschien ook niet kon omdat je niet precies weet hoe het werkt.

TS Binnen 48 uur is kreeg ik via mijn kinderen te horen dat de zaak geseponeerd was en ik heb daar nooit iets van te horen gekregen. Toen ik daar verontwaardigd over belde, zeiden ze bij de politie dat ik daar niets mee te maken had. Dat was een privacy kwestie en ik als slachtoffer mocht daar niks van weten.
Ik ben doorverwezen naar slachtofferhulp, ook toen ik later meer en meer PTSS klachten kreeg, maar ze konden niets voor me doen. Voelde me zo in de steek gelaten.

En dit moet je navragen bij Slachtofferhulp.
Seponeren gebeurt door het OM, door de Officier van Justitie. Welke zaak is geseponeerd? Vermeende minshandeling of het kort en klein slaan? Via slachtofferhulp kan je vragen wat er precies is geseponeerd en naar de reden hiervoor. Zoiets ligt overigens eerder in de bewijslast dan in iets anders. En zonder VERKLARING (!! en getuigenis, wat heel iets anders is!) is er geen bewijs van toegebracht letsel.

Ik denk dat je eerst je hele verhaal recht moet krijgen, met de juiste termen etc.. En ook als daarin fouten zijn gemaakt door de politie, heb je 2 opties. Of je nagelt de politie aan het kruis of de dader. Maar niet beiden, zeker niet tegelijkertijd.

TS
Slachtofferhulp wil nu wel helpen. Waarom nu wel, snap ik ook niet.

Waarom vraag je ze dat niet? Waarmee willen ze helpen? Met alsnog aangifte doen, met een gesprek met de politie, met .. ? waarmee? Op welke vraag wil je antwoord, wat heeft slachtofferhulp nodig om je (waarmee) te helpen? Hoe kunnen zij jou nu goed helpen als jij niet weet waarmee zij jou willen helpen?

TS
Maar ik moet het eerste gesprek doen bij de politie.

Dit lijkt heel duidelijk maar je zwalkt; wat voor gesprek? Over bloemetjes en bijtjes? Over 'hoe het zo heeft kunnen lopen'? over toekomstige melding/aangifte (en welke dan wel)?
Iemand die niet precies weet hoe het zit en dat niet uitzoekt, vanalles laat gebeuren, is dat iemand die echt slachtoffer is? heel misschien wel maar niet iemand die je goed kan helpen.

TS
Hoe zorg ik dat ze me nu wel geloven?

Zorg dat je een helder verhaal hebt, met de juiste termen. En neem jezelf serieus: van dreigbrieven doe je geen melding, daarvan doe je aangifte.

TS
Gisteren al met een advocaat gesproken en die zegt dat het heel moeilijk gaat worden. Meer dan een klacht tegen de politie en dat via de nationale ombudsman spelen zit er waarschijnlijk niet in.

De ombudsman kan waarschijnlijk alleen constateren dat je mogelijk niet gewezen hebt op een doktersverklaring en jou niet duidelijk is gemaakt wat een melding en aangifte is.

TS
De advocaat zei ook dat als ik een diagnose PTSS heb en de behandelaar de diagnose terug kan leiden naar het geweldadige incident, dat dat misschien bewijs zou kunnen zijn?
Maar begrijp ik uit jouw relaas voetbalshirt, dat je het niet slim vind dat ik zelf naar de politie stap?

Als je met een klacht komt bij de politie, zou ik dat gesprek overlaten aan jouw advocaat (nogmaals; met de juiste terminologie (!!!) en toon) en nooit zelf in persoon doen. Neem een goede strafrechtadvocaat, die hebben vast wel met dat bijltje gehakt, als het goed is. Je begeeft je namelijk in een slangenkuil.

Bovendien, zou ik dat alleen doen als die mishandelingszaak helemaal dood loopt. Als ik dat al zou doen.
Maar kijk eerst eens goed naar jezelf, want iemand die niet weet of die nu een melding of aangifte (en wat voor soort) zij heeft gedaan... is al moeilijk serieus te nemen.

Wil je dat de politie denkt dat jij een emotionele zwalkende vrouw bent die overal hulp bij nodig heeft en anders wild om zich heen slaat (als ze dr zin niet krijgt).. en jou vervolgens niet meer serieus nemen in de toekomst en ook het verleden zo gaan zien, moet je dat doen.

Anders, gewoon niet. Take your loss, lesje geleerd voor de toekomst.

Overigens

Wat overigens kan, is dat hij gevraagd is naar bureau te komen (vrijwillig), zich daar heeft misdragen en op grond dáárvan gearresteerd is. Dat was dan dus niet voor mishandeling maar voor zijn wangedrag op bureau. Heel iets anders.

Maar als jij de verklaring van de arts, getuigen, aangiftes van dreigbrieven had gehad, had je in de rechtszaal makkelijk de rechter kunnen laten zien dat deze meneer heel opvliegend is van karakter is (en dat had jouw zaak versterkt). Dan had je namelijk een gedragspatroon kunnen laten zien.

Hm, voetbalshirt

Enerzijds neem je de tijd om vrij veel uit te leggen aan Verhuiswagen, anderzijds vind ik wel dat je toon wat onaardig is.
Daarbij lijk jij dingen onduidelijk te vinden, die naar mijn idee heel duidelijk uitgelegd zijn door Verhuiswagen. Dit schrijf je bijvoorbeeld:

"
TS De aangifte van het geweld heb ik vaak over gebeld, maar nooit is gezegd dat het enkel een melding was.

Aangifte..melding... wat is het nu?
Ik denk dat niet de juiste vragen hebt gesteld en misschien ook niet kon omdat je niet precies weet hoe het werkt.
"

Verhuiswagen legt toch heel duidelijk uit dat ze toen (4 jaar geleden, in paniek, waarschijnlijk niet heel bekend met alle verschillen tussen aangifte/melding/gesprek etc - zou ik ook niet precies helder hebben), toen dus, dacht dat ze aangifte had gedaan.
Daarna heeft ze ook nog vaak de politie gebeld om te vragen wat er met haar aangifte werd gedaan. Kennelijk heeft de politie toen niet gezegd: o maar mevrouw, dat was geen aangifte hoor, dat was een melding.
En NU, pasgeleden dus, is ze erachter gekomen dat het GEEN aangifte was. Het was toen behandeld als een melding en dus staat het nu ook nog in de boeken als een melding.

Zelf vind ik dit een helder verhaal, jij niet? Zij zwalkt dan verder toch niet? Ze wist dat toen niet precies, en dat is nu juist haar probleem, nu weet ze het wel maar baalt er enorm van en wilde dat ze dat eerder had geweten (misschien had dat binnen een paar weken nog rechtgezet kunnen worden of zo, geen idee).

Voetbalshirt

Het is 4 jaar geleden. Als de NU huisarts het dossier induikt en daarop zoekt, draait hij dat uit. Dat heet een uitdraai, het uitprinten van gegevens.

Als dat 4 jaar geleden was gebeurt, had de huisarts de verwondingen bekeken, die genoteerd en die notitie vervolgens uitgedraaid om mee te nemen naar de aangifte. Zo lastig is dat niet.

Klacht

Ik zou gewoon zelf langs gaan bij de politie (wel eerst afspraak maken en uitleggen waarom het gaat). Als dat niet naar wens verloopt dan kun je een officiele klacht indienen. Die wordt echt wel serieus behandeld, is mijn ervaring. Neem het papier dat je destijd kreeg mee. Of het nog zin heeft om officieel aangifte te doen betwijfel ik, maar je kunt in ieder geval de status hiervan ophelderen.

In geval van huiselijk geweld hoef je trouwens zelf geen aangifte te doen. Als de politie vaststelt dat dit gebeurt, dan doet de politie aangifte. Omdat vrouwen die aangiftes vaak weer intrekken en er dan dus niets verandert, hoef je hiervoor geen toestemming te geven. De zaak wordt dan dus zonder aangifte van jou onderzocht, ze nemen wel je verklaring op en de agent schrijft een officiele verklaring waarin staat wat hij heeft geconstateerd (bijvoorbeeld dat je bang was, blauwe plekken had, etc). Ik denk ook dat ze daarom je ex hebben opgehaald destijds, het is dus echt wel heel serieus genomen. Waarom de zaak geseponeerd is en welke zaak dat dan precies was (de mishandeling of de vernielingen op het bureau) kun je navragen bij het slachtofferparket van het OM als je het BVH-nummer hebt (staat op je verklaring).

Anno

De huisarts kan vast iets uitdraaien, daar gaat het niet om. De vraag is welk gewicht dat als bewijslast heeft en dat is afhankelijk van oa wat hij toen heeft opgeschreven. Achteraf iets bijvoegen, toevoegen of veranderen zal zeer dubieus zijn. De directe link tussen letsel en mishandeling is er nu niet, simpel weg omdat die niet toen is vastgesteld op de manier waarop dat moet.

Papier en praktijk.

In mijn geval, werd de zaak geseponeerd omdat er geen verklaring van kort na de mishandeling opgesteld door de huisarts. De agent die de aangifte opnam, constateerde inderdaad letsel maar dat had geen enkel gewicht, bleek. Ook bij de huisarts geweest en laten zien, twee dagen later, maar geen schrijven gevraagd voor de politie. Stom! Ik wist niet dat het zo moest. Voor de volgende keer weet ik dat. En dan ging dit niet om 1 aangifte of melding maar om een verhaal dat al jaren bekend is bij de politie (niet in huiselijke kring overigens) en waarvan de overlast wekelijks gemeld werd. Dat is overigens niet omdat de politie op bureau niet meewerkt, want dat gevoel is er zeer zeker wel.

Wat ik probeer te zeggen is, en dat kan je onaardig vinden, maar (helaas) werkt dat nu eenmaal zo. Wat zou de rechter moeten zeggen? Achteraf gefabriceerd bewijs? Bewijs dat dubieus is, is geen bewijs. Een aantekening van de huisarts (blauwe plekken, kneuzingen) in het dossier zegt nog altijd niets over wat er is voorgevallen. Dat wil niet zeggen dat het niet gebeurd is, maar het is geen bewijs. Misschien is mevrouw gevallen en kon zij zich dat niet herinneren. Dat de huisarts dat uit zijn herinnering diept, is leuk maar het geheugen van mensen is subjectief en misschien haalt de huisarts twee patiënten door elkaar? Als dat zo belangrijk was om te onthouden, waarom niet belangrijk genoeg om het op te schrijven? Dat voelt heel onterecht, maar zo gaan die dingen.

In het subjectregel staat <> en vervolgens wordt in de tekst deze twee steeds door elkaar gehaald. Wil je nog iets rechtzetten bij politie, richting justitie met behulp van slachtofferhulp, moet je achterhalen wat het nu precies was, waarom daarvoor gekozen is en wat de status ervan is, op dit moment. Je hebt namelijk 1 solide verhaal nodig, niet zo zeer over wat jou overkomen is, maar hoe het in elkaar is gezet (op dit moment). De ruis erom heen moet weg.

Dus, als jij dacht dat jij een aangifte had gedaan in de kantine maar het is een melding, noem het dan een melding, waarvan jij dacht dat het een aangifte was. Zoek dat eerst grondig uit. Pas dan kan je kijken wat een passende vervolgstap is, was het alleen al om status van melding meer gewicht te geven. Bijvoorbeeld door oa te vragen of je nu wel aangifte van het voorval mag doen en aangifte van de dreigbrieven (neem ze mee naar bureau). Verdiep je er dus in voor je gaat praten met de politie. Gaat iemand met je mee (bijv van slachtofferhulp)? Misschien is het uit te pluizen met slachtofferhulp? Pas dan weet je wat voor vragen je kan stellen bij de politie en welk antwoord je er moet halen. Maar door die termen door elkaar te gebruiken, doe je je eigen zaak geen goed omdat daaruit blijkt dat je niet weet hoe het met jou zaak zit. Dat is ruis. Op dit moment neemt de ruis toe, van de ene instantie naar de andere en dat compliceert het geheel. Kortom, het gaat dan niet meer om de mishandeling. Dan kan je ook niet de juiste vragen stellen.

Dat voelt misschien onterecht als slachtoffer maar politie werkt van moment opname naar moment opname en jij bent de enige die de puntjes met elkaar kan verbinden en daarmee dus voor de juiste interpretatie kan zorgen. Dat is hoe het in de praktijk werkt.

Nu je deze adviezen al niet genoegelijk vindt, kan ik beter m'n mond te houden, en ben ik benieuwd wat de diverse gesprekken dan wel voor iets aardigs zullen opleveren.

Ik hoop dat de dader zijn verdiende straf krijgt. Succes.

Voetbalshirt.

In veel gevallen is er bij de huisarts al iets van problemen in relationele sfeer/andere wijze bekend.
Dat staat onder episodes beschreven. Zo ook het bezoek aan de huisarts van 4 jaar geleden.
Het is zeker nodig om dat papier bij een aangifte mee te nemen, anders geen aangifte. Daarom en daarmee dus wel nodig; heb het laatst nog bij de hand gehad bij een mishandeling van een patiënt.
De huisarts voegt niets toe aan een bestaand deel uit het dossier maar voegt toe onder dezelfde episode. Daar horen allemaal regels bij, het is niet even subjectief wat neerkalken.
Als die episode wordt uitgedraaid (en jij zei in posting. 9:het is geen uitdraai en daar reageer ik op) gaat die op de dag van mishandeling mee naar de politie maar blijft ook in het dossier staan. Wanneer nodig of gewenst ( bv bij hulp) kan deze episode of een deel daarvan weer worden uitgedraaid iom patiënt.

Wat ik niet snap

'Nu je deze adviezen al niet genoegelijk vindt, kan ik beter m'n mond te houden'

Net als Egel had ik moeite met de toon waarop je de dingen zei. Het leek me verstandig even niets te zeggen verder. Het leek erop alsof je vooral boos op mij was, mij de schuld gaf, en ik vroeg me af waarom. Maar nu je je wat nader hebt verklaard, snap ik dat ik met mijn verhaal waarschijnlijk iets bij je heb losgemaakt.
Wat me trouwens wel opvalt is dat je dit schrijft onder een Nick die ik hier nog niet heb gezien. Alle reacties komen, op die van Egel na, van onbekende nicks. Dat zet mij weer aan het denken. Waarom is dat?

Hoho

Je vergeet Mirreke en ondergetekende...

En ik schat in dat weleens moeilijk zou kunnen zijn om als ervaringsdeskundige onder je eigen nick te reageren. Het is geen makkelijk onderwerp.

.....

Verhuiswagen, ik heb het idee dat je meer in mijn reactie leest dan ik er in (had willen) stop(pen). Uiteindelijk schrijf ik zoiets niet voor mijzelf. Je wilde per slot van rekening een spiegel, schreef je.
Die geef ik je, samen met mijn ervaringen en probeer je advies te geven. Ik heb jouw posting geïnterpreteerd als 'waar ging het mis en hoe kan ik hier nog iets van redden' en kennelijk was dat niet goed.

Als die goede bedoelingen jou niet bevallen of het klopt niet met wat jij vindt, of ik schat de situatie helemaal niet goed in, laat ze gewoon links liggen.

Ik schrijf onder een andere nick, zoals zovelen op dit forum dagelijks doen.
Je vraag verbaast mij komt over als een gebrek aan inlevingsvermogen. Juist bij jouw verhaal, had ik iets anders verwacht.

Wat ik niet snap

Wat ik niet snap is dat je je hier weer helemaal in vastbijt terwijl je ook wel eens zegt dat je je ex het beste wenst (mits hij jou met rust laat). Jullie hadden een rothuwelijk, er zijn nare dingen gebeurd, die zijn niet naar behoren afgehandeld. Dat is op zijn zachtst gezegd vreselijk rot, maar het is voorbij, klaar, in het verleden. Probeer met therapie van je angsten af te komen en laat het verder gaan. Je gaat heus niet nu nog je genoegdoening krijgen.
Ik ben een objectieve observant en zie volop de ruimte voor de instanties en je ex om gaten te schieten in je verhaal. Die weg wil je niet in want dat levert alleen maar meer ellende op.

Nick tsja

Ik denk dat jij in t echte leven ook geen Verhuiswagen heet

Ik schrijf over iets dat privé is, nl mijn werk(geheimhouding) Dat is even alleen in dit topic en dan heb ik én geen zin om even een naam te verzinnen, noch wil ik op geen enkele manier aan een naam kunnen worden verbonden.

Verder wissel ik continue van nick omdat ik van het hebben van een vaste nick ben afgestapt, ook om een reden.

Wat ik dacht

T viel me op dat er veel onbekende nicks reageerde. En in die reacties zag ik weer naar boven komen dat mijn verhaal onder de Nick verhuiswagen bekend was. Maar ik denk dat Ginny gelijk had: als dit ook jou verhaal is dan komen mensen er niet snel mee naar buiten. Dat is triest. Een taboe. Dat deed me verdriet. Dat we nu in 2017 nog steeds zoiets als n taboe zien.
Ik dacht ook even dat er gereageerd werd door n bekende van mij. Vooral de reactie van voetbalshirt vond ik erg bozig overkomen. En daar was ik niet de enige in. Dat kan.
Misschien hoopte ik op tips en adviezen van OOL-coryfeeën waar ik graag iets van lees en die al eerder me goed advies gegeven hebben. Opvallend hoe n boodschap kan veranderen van intentie als je weet wie het geschreven heeft.
Het gaat mij eenvoudig om het gegeven dat er na de aangifte een wijziging in het politiedossier is gedaan waardoor het een melding is geworden. Samen met de politie gaan bekijken hoe dit is gegaan gebeurt binnenkort. Het beeld wat voetbalshirt schetst dat 'alle luiken dichtgaan' wil ik juist voorkomen. Hoe ik dat t beste kan doen is me nog niet helemaal duidelijk. Veilig thuis heeft me n stukje op weg geholpen en sociaal raadslieden, mijn huisarts en zo hoop ik overal n snippertje inzicht en advies te krijgen wat me gaat helpen dit af te sluiten. T zorgt ook dat ik evt. in aanmerking kom voor n schadevergoeding.

Ik heb nog heel veel niet verteld omdat ik t niet herkenbaar wil maken. Vooral uit bescherming naar mijn kinderen en mijn naasten. Inmiddels heb ik meer ervaringsverhalen gelezen waarbij het vaker niet dan wel gaat zoals je verwacht en wil in dit soort situaties. Maar bovenal merk ik hier dat c'est la ton qui fait la musique.....

wijziging

"Het gaat mij eenvoudig om het gegeven dat er na de aangifte een wijziging in het politiedossier is gedaan waardoor het een melding is geworden. "
maar dat weet je nou juist niet toch? Ik zou zeker de 'open vragen' blijven stellen, zoveel mogelijk uitschakelen wat je denkt dat er gebeurd is en welke emoties het oproept (zal niet eenvoudig zijn begrijp ik, maar hou het even 'zakelijk detective-achtig' en vraag net zo lang 'beleefd' door tot je helemaal helder hebt, op een 'whiteboard uitgeschreven' wat er nou precies gebeurd is.
gr Angela

Angela67 Weet ik al

Een aantal dingen weet ik ondertussen al en telkens wordt me steeds meer duidelijk. Ik ga met z'n tweeën naar het gesprek om inderdaad zo open en onbevooroordeeld mogelijk vragen te kunnen stellen en onderzoek te doen. Ik heb tot voor dit gebeurde echt minimaal contact gehad met de politie. Gestolen fiets en ingeslagen autoruit. Meer niet. Je moet blijkbaar veel ervaring hebben in politie contact om in crisissituaties het juiste te doen. Ondanks het feit dat veilig thuis, amk en slachtofferhulp erbij betrokken was, is er toch veel onduidelijks gebeurt. Ik raakte daar een beetje paranoia van...

Begint n soap te worden

Ik kreeg gisteren t berich van de huisarts dat het dossier van mij bij de verhuizing kwijt is geraakt. Ze kunnen er niet in. Of t nu kwijt is of dat het bestand beschadigd is weet ik niet. Ze gaan nog iets proberen, maar ik begin er ondertussen achterdochtig van te worden.....

Wet van Murphy!

Daar lijkt dit op.
Met achterdocht schiet je volgens mij niets op.

Gesprek politie geweest

Vandaag had ik t gesprek bij de politie. Er is dus wel een aangifte destijds opgenomen. De agente aan de telefoon heeft verkeerde info gegeven. De melding ging over de dreigbrieven. Dat heb ik in dat telefoongesprek meerdere malen aangegeven dat ik dat al dacht. Ook al had ik geen aangifte gedaan, bij huiselijk geweld wordt er altijd over gegaan tot vervolging. Ik heb in het gesprek wat volgde heel veel vragen gesteld over wat er gebeurt is en waarom dat zo ging. De agente waar ik vandaag t gesprek mee had gaf aan dat er veel onduidelijk was en dat ze mij adviseerde een officiële klacht in te dienen. Ze heeft me de namen en adressen gegeven van meerdere instanties die mij kunnen helpen om in ieder geval meer inzicht te krijgen.
Opvallend was dat de agente telkens het had over 'dat doet je advocaat voor je'. Maar ik heb geen advocaat gehad inzake het huiselijk geweld. Ik had wel een advocaat die mijn echtscheiding regelde ( die werd pas ver na het huiselijk geweld pas echt in gang gezet, we woonden toen al gescheiden). Bij die agente was dus niet duidelijk dat een strafzaak en familierecht niet door eenzelfde advocaat geregeld wordt. 'Heb je een advocaat' kon ik dus met ja beantwoorden maar dat die niets voor mij deed met betrekking tot het geweld moest ik de agente uitleggen.
Had ze nog nooit van gehoord. Al met al weer n hoop wijzer geworden. En de agente ook! Ik schrok van de knulligheid en het gebrek aan kennis bij de politie over het eigen vakgebied. Maar vooral steun gekregen van de politie dat het een en ander niet goed is gegaan en dat ze me dringend adviseren verder te gaan zodat dit rechtgezet kan worden.

dat is fijn

Je hebt nu tenminste een ingang bij de politie gevonden.

je weet dat het geen boos opzet was, maar pure knulligheid. Ook niet fijn en ik zou het me kunnen voorstellen als je boos was, maar het is beter dan het alternatief.

slecht geslapen

Dat het geen boze opzet is geweets, maar pure knulligheid vind ik echt wel heel triest. Er is me in de gesprek nog meer verteld en hoe het een en ander dan wordt opgeschreven, tja daar zit ik dan met kromme tenen naar te luisteren. Daar zijn we dus van afhankelijk, van een politiecorps dat eigenlijk zelf niet weet hoe het werkt waardoor er in no-time misverstanden zijn. En hoppa, weer een dader die lachend en fluitend met de buit er vandoor gaat. Ik heb er slecht van geslapen, al zo lang bezig en nog kom ik dit soort ' ruis' tegen.