Medisch advies verplicht opvolgen?
Hallo,
ik ben werkgever en heb sinds bijna 1 jaar een werkneemster in dienst. Deze heeft zich afgelopen donderdag op het werk bezeerd aan haar vinger (dus 'arbeidsongeval') en heeft haar dienst onderbroken om naar de dienstdoende huisarts te gaan. Dit was niet háár huisarts, maar wel één in dezelfde praktijk.
Die heeft haar vinger vastgetaped aan de vinger ernaast en een verwijsbrief om een foto te laten maken in het ziekenhuis. Daarbij ziekteverlof voor 3 dagen uitgeschreven. Ze zou dinsdag weer terugkomen.
Toen ik zaterdagmiddag per sms vroeg hoe het ermee ging, antwoordde ze dat ze niet naar het ziekenhuis is geweest om dat het haar inziens niet de moeite was want zo'n last had ze eigenlijk niet.
Nu, maandagavond, ontvang ik een sms dat ze een verlenging heeft gekregen van haar eigen huisarts. Ik was verbaasd en vroeg haar wat haar huisarts ervan zei dat ze geen foto had laten maken. Haar antwoord: 'Volgens haar was dat de moeite niet.' Nu heb ik haar smsjes bewaard waarin toch duidelijk staat dat zij zelf had besloten niet naar het ziekenhuis te gaan, en daarom twijfel ik aan haar eerlijkheid.
Zij heeft redenen om thuis te willen zijn. Daarbij, zij heeft de laatste tijd meer kritiek gekregen op haar werk, dus heb ik sterk het vermoeden dat dit meespeelt in haar verklaringen. Maar nu is mijn vraag:
behoud zij haar rechten als zij het medische advies van de 1e arts (en de foto) al niet opgevolgd heeft? Ze zou bijv. thuis iets gedaan kunnen hebben wat ze beter had kunnen vermijden, als ze wist dat er meer aan de hand was met haar vinger.
Morgen bel ik met het personeelsbureau maar nu zit ik me al op te fokken over haar manier van handelen. Ik heb er een naar gevoel bij en hoop niet dat ik met de rug tegen de muur word gedrukt. Hier in Frankrijk zijn zo veel regeltjes voor de werkgever en de werknemer heeft zo veel rechten, dat deze vaak bij voorbaat al in het gelijk staat.
Balen
voor je dat je je werknemer mist en dat je het gevoel hebt dat wantrouwen op z'n plaats is.
Maar wat geeft je het idee dat mensen op een Nederlands forum een arbeidsrechtelijke vraag in een Franse situatie kunnen beantwoorden?
Aagje
Aagje
Ik weet dat de wet hier misschien niet hetzelfde is, maar omdat ik al een uur gegoogled heb en geen concrete antwoorden heb op mijn vraag, probeer ik hier stoom af te blazen, in de hoop dat er iemand meer af weet van mijn situatie. Maar ik zal natuurlijk niet met de NL'se wet zwaaien als hier het antwoord totaal anders blijkt te zijn 
tja
Ten eerste is het in Frankrijk al zo anders met die huisarts en dat gedoe met het aantal dagen. Hier bemoeit de huisarts of specialist zich daar niet mee, daar is de bedrijfsarts voor.
Ten tweede denk ik inderdaad echt dat je dat in Frankrijk moet vragen, de kans dat hier iemand zit die helemaal in die materie thuis is is klein.
In Nederland
In Nederland kun je met een zere vinger gewoon komen werken. De meeste mensen zullen zich daar niet voor ziekmelden.
Advies is niet een verplichting
Ik ga al negen jaar tegen het advies van mijn neuroloog in. Om echt geen epilepsie aanvallen te hebben moet ik zoveel medicatie nemen dat ik stoned op de bank zitten als enige doel in het leven heb. Ik neem bewust (inmiddels met instemming van de neuroloog) minder medicatie waardoor ik wel af en toe een aanval heb en een paar dagen uit de running ben.
Nu met minder medicijnen ben ik actief als vrijwilliger en draait het huishouden zoals het zou moeten. Met meer medicatie ben ik 24/7 patiënt, niet in staat zelf boodschappen te doen of een maaltijd te bereiden. Dit was een proces van jaren.
Advies om een foto te maken bij een blessure zou ik altijd opvolgen. Al is het alleen maar om te zien of er niet meer aan de hand is. Dat niet volgen is alleen maar stom, als het toch gebroken was is er nu al wat herstel geweest en misschien niet helemaal goed, waardoor op termijn wellicht geopereerd moet worden en de medewerker nog langer thuis is.
Hier in Nederland kun je iemand niet dwingen om die foto te laten maken, in Frankrijk ook niet neem ik asn.
Bedankt
voor de reacties. Ik vind het zelf ook heel wat, ziekteverlof voor een zere vinger. Mar ja, hier zijn de mensen niet zo dapper en de ha schrijft heel makkelijk verlofbriefjes uit. Het zij zo.
De mail naar personeelszaken is gisteravond al verstuurd. Ik zal hier nog even het verdict neerzetten zodra ik die heb 
Zere vinger
Ik weet niet wat voor werk ze moet doen, maar werken met een zere vinger kan natuurlijk lastig zijn. Maar als het dermate 'niet ernstig' is dat ze de noodzaak van een foto niet voelt, kan ik me voorstellen dat je je afvraagt waar ze mee bezig is.
Moet ze zelf betalen voor een foto? Of valt dat net als hier onder een ziektekostenverzekering?
wat mijn vraag betreft...
bedenk ik me dat je in Nederland door het eigen risico alsnog de kosten zelf op je bord krijgt, als dat bedrag nog niet vol is, dus dat kan wel meespelen bij wat iemand doet. Wel of niet gaan.
in Frankrijk
Ik heb het idee dat in Frankrijk (net als in Duitsland) naar de huisarts meer geluisterd moet worden dan in Nederland in de werksituatie. In Nederland kan je een advies van de makkelijker huisarts naast je neerleggen. Daarbij zijn de Fransen misschien wat minder stoer als het gaat om ziek zijn en aan het werk gaan. Met een fikse verkoudheid (zonder koorts) wordt je in Nederland al snel geacht te gaan werken terwijl in Frankrijk het een reden kan zijn om naar de huisarts te gaan, met een tas vol medicijnen en een verklaring voor de werkgever terug te komen om een paar dagen thuis uit te zieken.
En natuurlijk kan het heel goed mogelijk zijn dat de wond te groot is om te werken maar te klein om voor naar het ziekenhuis te gaan. Net als de griep, daar ga je niet voor naar de huisarts, dat ziek je thuis uit (als er geen complicaties zijn). Dat zij zo'n last niet heeft kan je op meer dan 1 manier interpreteren, helemaal geen last meer, dus er is eigenlijk geen probleem of niet zo danig last dat ze daarvoor naar het ziekenhuis moet maar wel last. Het staat zwart op wit, in de sms, maar de interpretatie van die tekst kan heel anders zijn. Waarom heb je haar niet even via de telefoon gesproken of ben je even langs gegaan met een bloemetje?
Ik zou voorzichtig zijn met wantrouwen want dat voelt iemand en dat komt niet snel terug en dan zit je of in een verziekte werksfeer of je bent een werknemer kwijt. En je bent maar met z'n 2-en. Dus, in hoeverre is het wantrouwen op zijn plaats naar je werknemer toe of zegt het vooral iets over hoe jezelf in elkaar steekt?
foutje, bedankt
In Nederland kan je een advies van de makkelijker huisarts naast je neerleggen.
moet natuurlijk zijn
In Nederland kan je een advies van de huisarts makkelijker naast je neerleggen.
Mag niet zomaar
Ook in Frankrijk mogen artsen niet zomaar ziekteverlof uitschrijven. Te veel en ze krijgen grote problemen met de inspectie. Ondertussen kan het natuurlijk wel zo zijn dat die vinger nog steeds niet voldoende geheeld is. Ik weet niet wat ze precies heeft uitgespookt, maar een foto "geneest" de vinger niet. Een kneuzing kan langer problemen geven dan een breuk.
Als het goed is zijn jullie met je bedrijf aangesloten bij een of andere bedrijfssector/vereniging. Je kunt daar informatie inwinnen over hoe om te gaan met te makkelijke huisartsen.
zwelgje
En voor je helemaal zwelgt in je wantrouwen: kan het zijn dat het in principe wel mee valt maar dat er iets aan de hand is waardoor het echt even rust nodig heeft?
Je doet volgens mij heel wat aannames omdat je niet goed communiceert met je werknemer. Wat zou je daar nu eens mee kunnen doen?
wat voor werk
Wat voor werk doet ze? Op zich kan je met en gekneusde vinger best naar kantoor (?) komen. Met een gebroken been kan dat ook. Belangrijk is of ze überhaupt haar werk kan uitvoeren met deze vinger. Ik zou haar uitnodigen voor een kop koffie en in gesprek gaan, want volgens mij lijkt er meer te spelen.
Dat gebroken been vind ik altijd een slecht voorbeeld. Wie brengt die persoon? Met krukken in het ov is enorm belastend en de eerste weken moet je je been hoog houden.
Tante Sidonia
Ik ga niet tot in detail uitleggen waarom er hier geen sprake is van een communicatie-issue. Ik ken deze persoon en zij speelt een (vies?) spelletje. Zit in haar aard. We hebben dit al een paar weken geleden aangevoeld. Er is toen ook iets voorgevallen naar aanleiding van kritiek, waar ze gewoon slecht tegen kan. We hebben al veel gepraat maar haar trots staat in de weg.
Ze is serveerster. En ja, borden dragen kan lastig zijn maar er is hier sprake van maar 1 ringvinger die wellicht een beetje gekneusd is. Ze kan bij ons nog makkelijk ander nuttig werk doen, en daarom vertrouw ik de huisartsen hier niet. Men schrijft meteen ziekteverlof uit, ipv te kijken wat een patient nog wél kan op de werkplek.
In B wordt
het medisch geheim erg strikt genomen, en al helemaal waar het de relatie werkgevers-werknemers betreft...
Wat een werknemer precies aan de hand heeft, welke behandeling voorgeschreven is, of de patiënt die al dan niet ter harte neemt...
Daar heeft een werkgever geen zaken mee.
Meer: de B wetgeving verbiedt uitdrukkelijk het geven van welke informatie ook, m.b.t. de aard van de ziekte, de behandeling, de prognose enz. Het enige wat de werkgever hoeft te weten is dat er "arbeidsongeschiktheid" is, "vermoedelijk van ... t.e.m. ... ".
Als de werkgever het daar niet mee eens is, kan hij, op zijn kosten, een controle-arts langs sturen. De werknemer is verplicht de controle-arts te ontvangen en zich te laten onderzoeken.
Maar ook die controle-arts mag geen enkele andere mededeling doen, dan "gerechtvaardigd of niet". De controle-arts kan NOOIT de arbeidsgeneesheer van de onderneming zijn.
Als er geen overeenstemming kan bereikt worden, kan de werkgever naar de arbeidsrechtbank stappen of er wordt beroep gedaan op arbitrage. In dat geval wordt een derde "arts-scheidsrechter", gekozen uit een lijst bij het Ministerie van Arbeid, ingeschakeld.
Ook die doet uitsluitend uitspraak inzake "gerechtvaardigd of niet".
De kosten voor de arbitrage zijn ten laste van de verliezende partij.
Triva
Waar een wil is...
Als de werkgever per se wil dat de werknemer met gebroken been of wat dan ook moet komen, dan zal de werkgever ervoor moeten zorgen dat de werknemer gehaald of gebracht wordt. Zo gaat het bij ons op het werk ook: of ze werken thuis of ze krijgen een lift van een collega. Meestal wordt er wel in oplossingen gedacht die voor beide partijen werken.
"Nen 'Ollander" in Frankrijk...
Walgelijk gewoon...
U kan natuurlijk altijd uitwijken naar een land in Afrika of Zuid-Amerika, waar dat soort probleempjes vlotter opgelost wordt...
Bij mij op het werk
Gaat het op dezelfde manier zoals Bo beschrijft. Ik denk dat het werk dat de werknemer wel uit kan voeren sterk afhankelijk zijn van de branche waarin hij of zij werkt. Een verpleegkundige kan misschien niet aan het bed maar wel administratieve klussen doen. Bij sommige functies zal het misschien een stuk lastiger zijn om geschikte werkzaamheden te vinden.
Wat ik geleerd heb
Ik ben nooit te beroerd om te komen werken, maar ik heb geleerd dat je jezelf voorop moet stellen en niet de werkgever. Dat zal egoïstisch klinken, maar de kans dat de werkgever je gaat overvragen, of niet zo serieus neemt als zou moeten, is gewoon té groot. Zeker als je iets hebt waar niet zoveel over bekend is. Dus als je denkt 'ik zou eigenlijk voorzichtig weer moeten beginnen....', schuif het dan vooral naar de dag erna, of een week, net wat je hebt. En dan kijken of het inmiddels is veranderd naar "Ik zou eigenlijk weer voorzichtig kúnnen beginnen."
Gebroken been (licht ot)
ik snap Triva wel, ook met een gebroken been gaat "waar een wil is, is een weg" echt niet altijd op. Zeker in de eerste periode niet. Vervoer is namelijk niet het enige probleem. Zittend werk doen lost niet alles op.
Als je een flinke blessure aan je been hebt doet dat pijn. Pijnstillers werken niet altijd voldoende. Als je met je been (gedeeltelijk) in het gips zit zit dat heel oncomfortabel, zeker als je het nog zoveel mogelijk omhoog moet houden. Op een bureaustoel met een stevige steun onder je been gaat wel even goed, maar niet de hele dag. Dat is vermoeiend, zwaar en alles gaat pijn doen.
Voorheen
Deze persoon is voorheen gewoon komen werken, ook al had ze oorontsteking en koorts, of blaasontsteking en pijn in haar zij, hoofdpijn door spanningen in thuissituatie...en al die keren zei ik: 'Ga toch naar huis, zo kun je toch niet werken? Maak je geen zorgen, ik begrijp het...' En toen hield ze zich groot, zie dan dat het voor haar geen verschil maakt of ze nou thuis is of op het werk.. En ik waardeerde dat allemaal, vond haar echt een bikkel. Maar sinds een paar weken is de sfeer veranderd omdat ze kritiek niet aanvaarden kan en ze de kantjes ervan af loopt. Het was gewoon wachten op een dergelijke situatie om haar voorlopig niet meer te zien.
Tijgeroog
Dat klopt natuurlijk ook wel, maar bij ons wordt in eerste instantie gevraagd of collega's dan even koffie komen drinken. En vanuit daar bespreken wat de mogelijkheden tot inzetbaarheid/belasting zijn. Rustig opbouwen en alles in overleg.
Gebroken been
Als je veel pijn hebt ben je natuurlijk niet in staat om te werken, dat spreekt voor zich. Maar met een botbreuk die er al weken zit zou je wellicht wel kunnen werken. Lijkt me ook in je eigen voordeel, anders zit je thuis maar te verpieteren.
tuurlijk...
Kom effe koffie drinken met je gebroken been. Wie brengt die persoon dan voor dat bakkie? Nooit tot je lies in het gips gezeten denk ik?
opbouwen
bij ons op het werk komen mensen dan bijvoorbeeld gedurende een aantal weken een paar uurtjes per dag werken, 2 of 3 keer per week en zo wordt dat weer opgebouwd. Dit gaat in overleg tussen de zieke werknemer, bedrijfsarts en werkgever.
niet tot mijn lies
Wel tot mijn knie. In de ochtend reed ik met mijn vader mee, die reed toch langs mijn werk als hij naar zijn werk ging. Na 4uurtjes werd ik thuisgebracht door een collega. Ik werkte in de gemeente waar ik woonde.
Mijn werk was een beetje aangepast, post sorteren op afdeling lukte wel, post rondbrengen in het gebouw niet.
Brieven typen en gegevens invoeren in een database (de hoofdtaak van mijn werk) ging prima met mijn been in het gips.
Waar een wil is is een weg. Neemt niet weg dat ik ook wel zie dat een serveerster met een gebroken been de borden niet bij de gasten krijgt.
In overleg is een hoop mogelijk, een beenblessure hoef je echt niet helemaal thuis uit te zitten, je kunt kijken wat er mogelijk is.
dat zeg ik niet
De meeste mensen denken met een gebroken been aan gips tot de knie en ja dan kun je nog heel veel maar de eerste weken echt niet. Dan moet je enkel hoger liggen dan je knie en knie hoger dan je heup. Het is echt gevaarlijk om dat niet te doen ivm de bloeddoorstroming.
Als je gips tot je lies hebt is het nog een ander verhaal, zelf naar het toilet is dan al lastig.
Er kan een heleboel, vaak is het ook fijn om er even uit te zijn maar denk niet te licht over benen in het gips ivm de zwelling en het hoog houden. De pijn de eerste weken komt niet alleen van de breuk maar ook door het verkeerd er mee om gaan omdat je op krukken ergens naar toe moet en je je been dan niet hoog houdt.
overleg en thuis
Veel werk kan tegenwoordig met alle moderne communicatiemiddelen ook thuis gedaan worden.
Overleg via Skype bijvoorbeeld is hier bv al een aantal jaar heel gewoon ook met externen zoals klanten en leveranciers. (Wij (mijn ex en ik) doen het nu ook met oudergesprekken op school, dat is voor de docent wel even wennen maar dat gaat heel snel)
Bij ziekte wordt al snel gekeken wat kun je wel. En dat kan van alles zijn: je achterstallige administratie, uitwerken van plannen en schrijven van werkinstructies etc. Ondersteunen van een andere afdeling daarin. In overleg met werknemer / behandelend arts en de bedrijfsarts. Vaak zie je de medewerker van alles willen, maar dat de bedrijfsarts dat afremd inverband met sneller herstel.
Kaori
Vaak zie je de medewerker van alles willen, maar dat de bedrijfsarts dat afremd inverband met sneller herstel.===
Helaas heb ik bij een werkgever andere ervaringen opgedaan. Een bedrijfsarts die vooral aan de werkgever denkt en het daarom te positief inschat. Oh dat kan wel! Zeg dan maar eens dat het niet kan. Daar heb ik echt heel veel van geleerd.