Huis kopen voor de kinderen van onze overwaarde
Aangezien ons huis behoorlijk in waarde is gestegen, en wij flinke overwaarde hebben, overwegen we deze te investeren en een huis voor onze 3 kinderen (nu 15, 17 en 18) te kopen.
Na het eerste gesprek met een financieel adviseur lijkt het ook allemaal prima te kunnen. Doodeng vind ik het wel. Maar de woningnood is groot in deze omgeving en ik zou het mijn kinderen gunnen uit huis te kunnen op een gegeven moment.
Heeft iemand ervaring met het kopen van een huis voor zijn/haar kinderen? Ik ben opzoek naar tips/adviezen. En wijze raad natuurlijk 
Punt is Temet dat het geen antwoord is op een actueel/acuut probleem. Het is voor de ouders een manier om iets wat zich kan voordoen te proberen te voorkomen. Omdat ze het geld hebben en frankly: er vermoedelijk geen andere bestemming voor hebben .
maar het is geen vraag van de kinderen op dit moment. En waarom zou je meehelpen aan iets in stand houden voor een probleem wat zich niet heeft voorgedaan. En daarbij: is de oplossing wel een oplossing?
gr Angela
Nou Angela,
Poms geeft zelf toch vrij duidelijk aan dat ze verwacht dat 2 van de 3 kinderen in de stad blijven. Lijkt me handig om dat voor waar aan te nemen, anders wordt het allemaal wel heel belerend.
Verder zou ik gewoon een vaak op bezoek gaan. Dan zie je vanzelf wel hoe de vork in de steel zit (en wordt er misschien af en toe nog wel eens opgeruimd) 
Angela1967 schreef op 03-05-2021 om 18:16:
Punt is Temet dat het geen antwoord is op een actueel/acuut probleem. Het is voor de ouders een manier om iets wat zich kan voordoen te proberen te voorkomen. Omdat ze het geld hebben en frankly: er vermoedelijk geen andere bestemming voor hebben .
maar het is geen vraag van de kinderen op dit moment. En waarom zou je meehelpen aan iets in stand houden voor een probleem wat zich niet heeft voorgedaan. En daarbij: is de oplossing wel een oplossing?
gr Angela
Ik argwaan vind ik echt een beetje stuitend. Maar goed. Ik probeer het nog eens uit te leggen.
Regeren is vooruit zien Angela. Het is nú geen probleem. Maar iedere Amsterdammer weet dat dit met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid een probleem voor zijn/haar kinderen gaat worden. Het voorland is schimmige studentenhokjes van het formaat diepe kast voor minstens 700 euro per maand. Waar ze steeds zonder contract in onderhuur zitten en steeds moeten uitkijken naar een nieuwe plek of weer terug naar huis moeten komen. Of thuis blijven wonen tot ze eind 20 zijn natuurlijk.
We wonen in een huis en een buurt waar een aantal jaar geleden niemand dood gevonden wilde worden. Inmiddels is dat een zeer gewild huis (want groot en met een tuin) in een gewilde buurt en heb ik nog maar een beschaafde hypotheek en ruim 7 ton overwaarde. Niks voor gedaan. En ik heb die overwaarde voor mezelf ook niet nodig. Een tweede huis kunnen kopen is een luxe die in onze schoot is geworpen. Sterker, mijn man en Ik werken beiden in de zorg (ikzelf in een organisatie die zich inzet voor daklozen nota bene) dus luxepoezen zijn we niet. Hardwerkend en maatschappelijk betrokken amsterdammers, net als mijn kinderen. We zijn geen uitvreters, we hoeven er niet beter van de worden, ik hoef geen huurtoeslag. Ik gun mijn kinderen een zelfstandige plek waar ze enigszins onbezorgd hun studententijd kunnen doormaken. Dus ja, voor ons is deze oplossing wel degelijk een oplossing. En als zij er geen gebruik meer van willen/hoeven maken ben ik echt een van de eerste die er voor zou willen zorgen dat er een maatschappelijk invulling van ons huis komt. De meeste mensen deugen namelijk. Ik ook. Heus.
M Lavell schreef op 03-05-2021 om 13:13:
[..]
Ja, gelezen. Ik neem aan dat Pom wel rekening houdt met de lokaal geldende details.
Omdat je zegt "Ja, je kunt tijdelijk verhuren." Maar mijn link zegt dat dat in Amsterdam niet kan (op de manier zoals Poms dat wil insteken).
Maar... de Gemeente Amsterdam licht niet goed voor zie ik inderdaad. Foei 
. Ze hebben de Wet Doorstroming Huurmarkt niet opgenomen in hun verhaal.
Poms,
Ik zeg helemaal niet dat je slechte bedoelingen hebt. Juist niet. Je ziet dat dit soort problemen bestaan en logisch dat je denkt: kan ik dit voor mijn kinderen voorkomen.
Ik denk eerder op deze manier: if you're part of the problem you're not part of the solution.
Dus ik denk: laat je kinderen zelf hun weg vinden en financieer hun eigen voorstellen. Er is geen studie-noodzaak omdat jullie aan de andere kant van NL wonen en een kind echt alleen in A'dam terecht kan voor een specifieke gewenste studie. Laat ze thuis wonen zolang het nodig is en laat ze dan hun vleugels uitslaan.
Maar natuurlijk is het een maatschappelijke en een gevoelskwestie. En een luxe kwestie. En daar heb ik ook verder helemaal geen moeite mee (als dat het was zou ik helemaal niet reageren). Maar nogmaals: ik denk dat je meehelpt een probleem in stand te houden.
Dit is iemand die op een andere manier met huizen kopen en verhuren bezig is en ik bedoel hier dus echt helemaal geen vergelijking met jou mee, maar het biedt wel achtergrondinfo over het gehele dilemma https://www.volkskrant.nl/economie/journalist-hans-de-geus-werd-huisjesmelker-om-de-financiele-toekomst-van-zijn-gezin-te-redden~b836f6f7/
gr Angela
Ik heb dat stuk gelezen Angela. Natuurlijk houden we het probleem in stand. Maar waar moeten mijn Amsterdamse kinderen dan wonen? Die zijn de aankomende 25 jaar niet aan de beurt voor een betaalbare woning. Thuis wonen is natuurlijk een optie. Maar is dat gezond? Bij je ouders blijven tot je dik in de 20 bent?
jong volwassenen willen graag zelfstandig zijn. En natuurlijk willen ze dat. Er is nauwelijks een mogelijkheid voor ze, behalve deze. En dan maai ik wellicht het gras onder iemand z’n voeten vandaan. Dat realiseer ik me. Maar ik gun mijn kinderen ook een plek om te wonen in de stad waarin ze zijn opgegroeid. Lastig dilemma, zeker. Maar ik heb liever dit voor ze dan dat loeidure studentenhuis met een kamer in die diepe kast.
Maar wie zegt dat ze in A'dam willen wonen?
gr Angela
Angela1967 schreef op 03-05-2021 om 20:10:
Maar wie zegt dat ze in A'dam willen wonen?
gr Angela
zij
Poms schreef op 03-05-2021 om 20:09:
[...]
jong volwassenen willen graag zelfstandig zijn. En natuurlijk willen ze dat. Er is nauwelijks een mogelijkheid voor ze, behalve deze. En dan maai ik wellicht het gras onder iemand z’n voeten vandaan. Dat realiseer ik me. Maar ik gun mijn kinderen ook een plek om te wonen in de stad waarin ze zijn opgegroeid. Lastig dilemma, zeker. Maar ik heb liever dit voor ze dan dat loeidure studentenhuis met een kamer in die diepe kast.
En toch heeft dat wel wat hoor, zo'n kleine kamer. Een beetje afzien hoort er wel bij in een bepaalde fase in je leven tov een gespreid bedje.
Bedenken of je die nieuwe broek kunt kopen en dan een week op instant noodles leven of niet.
Ok Jesse, regel jij even een kamer voor ze die erin voorziet dat ze nog genoeg over houden voor die instant noedels?
Ja hoor, het heeft zeker wat. Als het een kwestie was van een beetje kleine kamer een beetje overzichtelijke armoede met af en toe aansterken bij moeders dan is het nog wel te overzien, vooral als dat maar een jaar of vijf hoeft te duren. Als het vooruitzicht is dat je jarenlang van de ene bezemkast naar de andere zwerft, telkens tegen woekerprijzen, zonder enig perspectief op beter, dan raakt de romantiek er rap af.
En met drie mensen in een huis valt er nog genoeg af te zien. Die muizen komen ook vanzelf, en de viezigheid, dus er blijft genoeg te ontberen over voor de broodnodige karaktervorming.
Groeten,
Temet
Overigens: ik studeerde vanaf 1986. Ook toen was de woningmarkt in Amsterdam al krap, hoewel niet zo dramatisch als nu. Een vriendin van mij had een vader die directeur was van de Rabobank in een klein dorp, en die op een gunstig moment voor twee van zijn kinderen (nummer 3 zat in Groningen) een appartement aan - ongelogen - de Keizersgracht had weten te regelen.
Die vader was een man die van huis uit geen cent te makken had gehad maar door een samenloop van omstandigheden directeur van die bankvestiging was geworden, bepaald niet op zijn achterhoofd gevallen was, en de kans greep toen die zich voordeed.
Vriendin werd wel eens moe van alle afgunstige reacties van iedere medestudent die bij haar over de (van keurig tapijt voorziene) vloer kwam. Maar ze gaf toch haar fijne woning maar niet op. Ik denk ook niet dat ze haar mooie appartementje graag had ingeruild voor mijn kamer in Casa 400 (3 maanden per jaar je huis uit en terug naar je ouders) of P's kamer, die wel vrij ruim was, maar waar de kakkerlakken in rotten van 4 langs het plafond van de gezamenlijke keuken marcheerden.
Ik sprak haar een paar maanden geleden weer eens. Een verwend nest is ze nooit geworden en ook verder heb ik niet het idee dat het gemis aan deze gebruikelijke studentenervaring haar erg negatief beïnvloed heeft. Alleen die gruwelverhalen over kakkerlakken etc, die heeft ze niet natuurlijk
Groeten,
Temet
Jesse_1 schreef op 03-05-2021 om 21:03:
[..]
En toch heeft dat wel wat hoor, zo'n kleine kamer. Een beetje afzien hoort er wel bij in een bepaalde fase in je leven tov een gespreid bedje.
Bedenken of je die nieuwe broek kunt kopen en dan een week op instant noodles leven of niet.
Ik kom uit een zeer arm Amsterdams gezin waar geen geld was om te studeren. Ik heb op 13 verschillende plekken gewoond waaronder op -letterlijk- 3hoogachter met de wc in het trappenhuis en de douche in de kast. Ik werkte naast m’n fulltime studie en stage minstens 24 uur en leende de rest bij duo. Ik heb tot ruim ná m’n 35ste maandelijkse een halve rib afgelost.
Het had vast wat. Achteraf gezien. Als je door je wimpers naar het verleden gluurt. Maar het had echt veel meer niet dan wel in mijn geval. Arm, armoedig, stressvol, onrustig en eenzaam. Dat was het ook.
Heel veel studenten missen de kakkerlakken en moeten inderdaad gewoon thuis blijven wonen. Gewoon omdat ze geen enorme lening aan willen gaan of niet eens aan een kamer komen. Je bent ook niet erg urgent als je in Amsterdam woont en in Amsterdam zoekt.
Temet, zo dramatisch als het nu is was het toen niet. Ik studeerde sinds 1983 en ging het huis uit in 1986 toen ik een driekamerwoning bij het Surinameplein kreeg toen ik 21 was. Ik stond natuurlijk wel sinds mijn achttiende ingeschreven en kreeg dit gewoon via een makelaar die ik belde. Ik weet nog dat ik een driekamerwoning is de Leidsestraat kreeg aangeboden, maar daar wilde ik niet wonen, want dat vond ik te druk, en nog iets in Oost.
327 gulden huur betaalde ik, wat te veel was voor mij dus heb ik één kamer verhuurd. Best slecht van mij, want zij betaalde 250 gulden aan mij. Toen ik mijn man ontmoette twee jaar later, betaalde hij 380 gulden voor een kamer achter de Kinkerstraat. Voor minder had ik een huis.
volgens mij was het toen voor Amsterdammers met een inschrijvingsduur nog wel te doen om iets te vinden, beter dan voor mensen van buiten, maar daarvan is nu ook geen sprake meer.