Frustraties werk en maatschappij
Ik ben begin de dertig en eigenlijk sinds ik ben beginnen werken (toen ik mijn masteropleiding afgerond had, een kleine 10j geleden) nooit echt gelukkig geweest met mijn werksituatie.
Ik verdien op zich niet heel slecht (hoewel ik ook geen gigantisch loon heb), mijn partner en ik hebben een eigen huisje (niet enorm maar met een tuintje, iets wat we graag wilden), en ik rij met een golfje van 15 jaar oud, niet moeders mooiste auto maar ik vind het wel prima.
Toch heb ik het gevoel dat ik heel weinig terug krijg voor de tijd die ik in mijn werk stop. Ik reken steeds aan €100/gewerkte dag, dat telt makkelijk (en klopt ongeveer wel), en als ik dan kijk hoe duur alles en wat ik voor dat geld kan kopen vraag ik mij af waar ik het allemaal voor doe. Zo sneuvelde mijn broek op het werk een aantal weken geleden, en dus had ik bijna een hele dag voor niks gewerkt. Ook als ik mijn auto vol tank (die ik eigenlijk bijna alleen gebruik om naar het werk te gaan), kost me dat een dag werken. Laatst had ik per ongeluk een paar km te hard gereden op weg naar huis, weer een dag weg...
En daar sta je dan elke dag vroeg voor op, doe je je best om je werk zo goed mogelijk te doen met de bescheiden middelen die je krijgt, sta je 's avonds in de file,... En dat terwijl de directeur duizenden keren meer verdient, zijn boetes even duur en wellicht voor het bedrijf zijn en zijn broek niet zal scheuren. En hij kan zichzelf op de borst kloppen en een bonus toekennen als het een goed jaar was, terwijl ik daar ook aan heb meegewerkt maar er nog geen bedankje voor krijg.
Ergens weet ik wel dat ik maar een gemiddeld persoon ben en daarom niet als een koning beloond kan worden, en misschien moet ik wat nederiger zijn en blij zijn dat ik gezond ben, maar het vreet toch vaak aan me. En misschien niet eens echt het financiële, maar meer het gevoel van niet vooruit te komen. Vroeger met mijn bijbaan had ik een doel waar ik voor spaarde, en meer werken bracht mij dichter bij dat doel. Toen had ik er geen problemen mee. Maar nu overleef ik maar een beetje, en als ik eens een paar maanden zuinig aan doe kan er misschien eens een nieuwe dakgoot aan ons huis of kunnen we misschien eindelijk de woonkamer schilderen, dingen die ik ooit als vanzelfsprekend zou hebben beschouwd. En ik merk dat dit heel vaak een grote invloed heeft op hoe ik mij voel, hoewel ik er waarschijnlijk weinig aan kan doen.
Ben ik de enige die hier last van heeft? Hoe gaan jullie hier mee om?
Y123 schreef op 05-04-2024 om 06:11:
[..]
Het is ook niet puur financieel waar ik over klaag.
Het huis waar ik woon werd eind jaren 70 gebouwd door iemand van 21 die als schilder werkte en zijn 18 jarige vrouw die vanaf toen huisvrouw werd zonder inkomen en dat altijd geweest is. Mijn vriendin en ik hebben beiden een universitair diploma en een "goed" inkomen en zijn beiden de 30 voorbij en moeten voorzichtig zijn om datzelfde huis, maar in veel slechtere staat dan toen, te kunnen betalen. Dat klopt toch niet?
Nou ja als ik naar vroeger keek, mijn ouders hebben hun huis gekocht en mijn moeder werd huisvrouw, want zo ging dat toen. Maar zij leefden echt veel en veel soberder dan alle mensen die ik nu om mij heen zie. Ze hadden één auto (tweedehands) en beiden hadden een fiets en die zelfde fiets daar heeft mijn moeder 50 jaar mee gedaan, ik geloof dat er pas op hun 75ste een nieuwe (elektrische) fiets werd aangeschaft.
Mijn moeder ging op zaterdag en woensdag naar de markt om boodschappen te doen, het meeste daar en de rest bij AlbertHeijn of de Dirk, ze ging in ieder geval meerdere winkels af per week, op de fiets om alles te halen.
En we waren niet arm o.i.d hoor, mijn vader was een kleine middenstander. Zo deden de meeste mensen het.
We gingen ongeveer 1x per jaar eens uit eten, en zo nu en dan (misschien 3x per jaar) werd er chinees gehaald. Afhaal of snackbar misschien 1x op een heel jaar.
Kleding werd ook niet om de haverklap gekocht. Als de kinderbijslag kwam, dan haalde mijn moeder soms nieuwe kleding, maar vaak ook niet. We deden langer met kleding onze garderobe was ook niet extreem uitgebreid of volgens de laatste trends. Toen ik tiener werd had ik natuurlijk wel mijn wensen, maar dan kreeg ik vaak de B variant die de helft van de prijs was. (bij een dure winterjas) alles was bij ons zeg maar van het merk van de V&D, niet duur, niet goedkoop.
Vakanties waren met de auto naar een camping in europa, eerst met een tent, later met een caravan. Tijdens die vakantie gingen we één keer uit eten. De rest aten we op de camping, aardappelen nam mijn moeder mee vanuit nederland, de rest haalde ze bij een plaatselijk marktje of groenteboer.
Nou ja een heel betoog, maar ik denk dat de mensen tegenwoordig echt luxer leven. Want als ik kijk naar welk bedrag mijn ouders hun huis kochten (fl. 65000, maar hun salaris was ook naar die verhouding)
Ik vind 2000-2500 netto per maand voor iemand met een wo-opleiding echt wel mager hoor. Dat krijgt bij ons een hbo’er die zonder werkervaring binnenkomt.
1968 schreef op 05-04-2024 om 10:49:
[..]
Nou ja als ik naar vroeger keek, mijn ouders hebben hun huis gekocht en mijn moeder werd huisvrouw, want zo ging dat toen. Maar zij leefden echt veel en veel soberder dan alle mensen die ik nu om mij heen zie. Ze hadden één auto (tweedehands) en beiden hadden een fiets en die zelfde fiets daar heeft mijn moeder 50 jaar mee gedaan, ik geloof dat er pas op hun 75ste een nieuwe (elektrische) fiets werd aangeschaft.
Mijn moeder ging op zaterdag en woensdag naar de markt om boodschappen te doen, het meeste daar en de rest bij AlbertHeijn of de Dirk, ze ging in ieder geval meerdere winkels af per week, op de fiets om alles te halen.
En we waren niet arm o.i.d hoor, mijn vader was een kleine middenstander. Zo deden de meeste mensen het.We gingen ongeveer 1x per jaar eens uit eten, en zo nu en dan (misschien 3x per jaar) werd er chinees gehaald. Afhaal of snackbar misschien 1x op een heel jaar.
Kleding werd ook niet om de haverklap gekocht. Als de kinderbijslag kwam, dan haalde mijn moeder soms nieuwe kleding, maar vaak ook niet. We deden langer met kleding onze garderobe was ook niet extreem uitgebreid of volgens de laatste trends. Toen ik tiener werd had ik natuurlijk wel mijn wensen, maar dan kreeg ik vaak de B variant die de helft van de prijs was. (bij een dure winterjas) alles was bij ons zeg maar van het merk van de V&D, niet duur, niet goedkoop.Vakanties waren met de auto naar een camping in europa, eerst met een tent, later met een caravan. Tijdens die vakantie gingen we één keer uit eten. De rest aten we op de camping, aardappelen nam mijn moeder mee vanuit nederland, de rest haalde ze bij een plaatselijk marktje of groenteboer.
Nou ja een heel betoog, maar ik denk dat de mensen tegenwoordig echt luxer leven. Want als ik kijk naar welk bedrag mijn ouders hun huis kochten (fl. 65000, maar hun salaris was ook naar die verhouding)
Helemaal eens hiermee. Mensen maken elkaar het hoofd op hol met ongekende luxe waar je 'recht' op zou hebben. Ik sprak toevallig gisteren nog een vriendin die er serieus stevig van baalde dat ze dit jaar 'maar' 2x op vakantie kunnen, wat gaat om minimaal een week naar het (verre) buitenland. Weekendjes weg en andere uitjes, etentjes buiten de deur die ze verder volop hebben rekent ze niet mee als vakantie. Ze was echt wel behoorlijk ongelukkig van haar gebrek aan er even uit zijn. Nu denk ik dat die dus ook wel probleem heeft met vluchtgedrag, maar toch. Zij (en zoveel andere mensen, waaronder jij) zou kunnen onderzoeken wat er mis is met haar leven zonder al die luxe. Waar komt die onvrede vandaan?
Verder is de prijs van een huis van 50 jaar geleden niet te vergelijken met die van nu. Een familielid van mij kocht een behoorlijk huis (3 slaapkamers), grote garage annex werkplaats met flink stuk land erbij eind jaren 60 voor 6000(!) gulden - serieus, geen nulletje te weinig getypt. Ook van 1 inkomen, want moeder de vrouw was thuis met de kinderen.
En verder: de huizenprijzen zijn tamelijk absurd maar ze gelden voor iedereen, niet alleen voor jou. Je kan ervoor kiezen over de grens te gaan wonen waar de huizen goedkoper zijn, maar dan heb je een groter startkapitaal nodig.
Elpisto schreef op 05-04-2024 om 10:44:
[..]
Ik heb dit stukje even uitgelicht, want ik denk dat je zienswijze niet helemaal lekker gaat. Het ene steekt namelijk het andere: Als jij wil dat daar verandering in komt, dan zul je daar zelf voor moeten zorgen. En inderdaad, dan kan dat tot gevolg hebben dat je alle zekerheid moet opgeven, voor een kans. Dat is wat je directeur waarschijnlijk op een zeker moment ook gedaan heeft, waardoor die nu in de positie zit dat hij als eigenaar of directeur een grote salaris opstrijkt dan wat jij nu doet. En daarmee dus inderdaad meer heeft aan jou " gepresteerde uren" dan dat je dat zelf hebt. Immers heeft hij die stap wel genomen, heeft hij dat risico wel aangedurfd en is het een succes geworden. Tussen de regels lees ik dan, corrigeer me als het niet zo is, dat je het allemaal zo oneerlijk vindt en vooral vindt dat je meer verdient dan dit, maar daar zelf 0,0 risico in nemen wil. Ja, zo werkt het niet.
Ik vind het wat makkelijk allemaal. Dat hele " Ik verdien 100 euro per dag en als ik een broek koop heb ik niks verdient" is echt een zienswijze die je zou verwachten bij iemand die een jaar of 16 is, niet iemand van 30+. Kom op, waar gaat dit over? Je hebt gewoon 100 euro verdient, maar je hebt er voor gekozen om een nieuwe broek te kopen voor dat geld. Dat zijn keuzes die je zelf maakt.
Met alle respect, maar met deze instelling zal het ook nooit meer worden dat wat het nu is. Ik vind het een vrij depressieve instelling, eerlijk gezegd.
Dat is een typisch excuus om buitensporige salarissen te verklaren: die personen nemen risico.
De waarheid is dat de persoon die 100 jaar geleden het risico nam er wellicht amper wat mee verdiend heeft en het bedrijf nu in handen is van een select clubje rijken die elkaar de hand boven het hoofd houden en postjes doorschuiven aan elkaar.
Ik vind dat je alle kosten die je voor je werk moet doen moet meetellen. Bijvoorbeeld stel dat maar één van ons zou moeten werken hadden we maar 1 auto nodig in plaats van 2. Die auto is dus een investering die ik doe om te kunnen werken, en omdat dat werken meer opbrengt dan die auto kost is het de moeite waard. Die broek is hetzelfde, ik moet die dragen op het werk dus het is een kost die ik doe om mijn werk te kunnen uitvoeren (ik mag niet werken in een kringloop broek anders zou ik daar kunnen besparen), dus op het einde van de maand zet ik dit onder “kosten werk” in mijn excel.
Ik vind gewoon als ik al die kosten en mijn salaris naast elkaar zet dat er weinig over blijft in verhouding met de tijd dat het kost dat is alles. Een week telt 168u, daarvan is 56u slaap en 60u werk. Ik zou dus nog 52u moeten overblijven ergens maar zo lijkt het niet.
Y123 schreef op 05-04-2024 om 13:06:
[..]
Dat is een typisch excuus om buitensporige salarissen te verklaren: die personen nemen risico.
De waarheid is dat de persoon die 100 jaar geleden het risico nam er wellicht amper wat mee verdiend heeft en het bedrijf nu in handen is van een select clubje rijken die elkaar de hand boven het hoofd houden en postjes doorschuiven aan elkaar.
Ik vind dat je alle kosten die je voor je werk moet doen moet meetellen. Bijvoorbeeld stel dat maar één van ons zou moeten werken hadden we maar 1 auto nodig in plaats van 2. Die auto is dus een investering die ik doe om te kunnen werken, en omdat dat werken meer opbrengt dan die auto kost is het de moeite waard. Die broek is hetzelfde, ik moet die dragen op het werk dus het is een kost die ik doe om mijn werk te kunnen uitvoeren (ik mag niet werken in een kringloop broek anders zou ik daar kunnen besparen), dus op het einde van de maand zet ik dit onder “kosten werk” in mijn excel.
Ik vind gewoon als ik al die kosten en mijn salaris naast elkaar zet dat er weinig over blijft in verhouding met de tijd dat het kost dat is alles. Een week telt 168u, daarvan is 56u slaap en 60u werk. Ik zou dus nog 52u moeten overblijven ergens maar zo lijkt het niet.
Ik verklaar geen buitensporig salaris en je redenatie slaat ook echt nergens op. Als accountant zie ik meer dan genoeg hardwerkende mensen die dat risico genomen hebben en daar goed door boeren.
Je slaat een beetje rare zijweggetjes in om maar te verklaren waarom je een punt hebt.
Het zijn allemaal keuzes die je maakt. Je kunt ook werk opzoeken waar je geen auto voor nodig bent en waar ze niet moeilijk doen over je gekochte broek van de zeeman. Het is allemaal zo " kijk mij eens zielig zijn en de rest het eens makkelijk hebben". Ik krijg daar best een beetje jeuk van.
Je schouders er onder zetten en je dromen waar maken, en daar ook de inzet/uren voor maken en dan nog steeds niet weten of je succes gaat hebben: Dat is de inzet die je zou moeten hebben. Niet of je broek nu wel of niet onder kosten voor je werk valt.
Sorry, ik wil je niet afvallen, maar ik kan echt heel weinig met de manier waarop jij er tegen aan kijkt. Als je wil dat er wat veranderd, begin dan bij jezelf. En doe het niet af als dat " je niet in die positie zit" of als " Het is wat het is".
Ik begon ook onder aan de ladder, stomme lampjes in een Phillips fabriek in elkaar draaien. In een tijd, 15 jaar geleden, die qua werk niet zo makkelijk was als nu. En 15 jaar later ben ik accountant.
Je moet het alleen wel echt willen en de energie er in willen stoppen die je er in moet stoppen. En dat vraag ik me echt af als ik dit allemaal zo lees.
1968 schreef op 05-04-2024 om 10:49:
[..]
Nou ja als ik naar vroeger keek, mijn ouders hebben hun huis gekocht en mijn moeder werd huisvrouw, want zo ging dat toen. Maar zij leefden echt veel en veel soberder dan alle mensen die ik nu om mij heen zie. Ze hadden één auto (tweedehands) en beiden hadden een fiets en die zelfde fiets daar heeft mijn moeder 50 jaar mee gedaan, ik geloof dat er pas op hun 75ste een nieuwe (elektrische) fiets werd aangeschaft.
Mijn moeder ging op zaterdag en woensdag naar de markt om boodschappen te doen, het meeste daar en de rest bij AlbertHeijn of de Dirk, ze ging in ieder geval meerdere winkels af per week, op de fiets om alles te halen.
En we waren niet arm o.i.d hoor, mijn vader was een kleine middenstander. Zo deden de meeste mensen het.We gingen ongeveer 1x per jaar eens uit eten, en zo nu en dan (misschien 3x per jaar) werd er chinees gehaald. Afhaal of snackbar misschien 1x op een heel jaar.
Kleding werd ook niet om de haverklap gekocht. Als de kinderbijslag kwam, dan haalde mijn moeder soms nieuwe kleding, maar vaak ook niet. We deden langer met kleding onze garderobe was ook niet extreem uitgebreid of volgens de laatste trends. Toen ik tiener werd had ik natuurlijk wel mijn wensen, maar dan kreeg ik vaak de B variant die de helft van de prijs was. (bij een dure winterjas) alles was bij ons zeg maar van het merk van de V&D, niet duur, niet goedkoop.Vakanties waren met de auto naar een camping in europa, eerst met een tent, later met een caravan. Tijdens die vakantie gingen we één keer uit eten. De rest aten we op de camping, aardappelen nam mijn moeder mee vanuit nederland, de rest haalde ze bij een plaatselijk marktje of groenteboer.
Nou ja een heel betoog, maar ik denk dat de mensen tegenwoordig echt luxer leven. Want als ik kijk naar welk bedrag mijn ouders hun huis kochten (fl. 65000, maar hun salaris was ook naar die verhouding)
Er zijn nog wel heel wat dingen die ik herken in mijn eigen leven hoor. Natuurlijk heeft mijn auto nu meer luxe dan toen maar naar huidige normen is hij oud en versleten.
De meeste kledij die ik heb heeft wel ergens gaten, maar voor thuis is dat prima. Eten halen we bij een boer, en we koken altijd zelf (mijn ouders halen soms friet als we daar langs gaan).
We gaan 1x per jaar een paar dagen op vakantie, met de auto, en meestal Duitsland of Frankrijk.
Op zich vind ik dat ook niet erg, ik vind dat je zo meer kan genieten van kleine dingen. Wat ik vooral lastig vind is dat ik het gevoel heb dat ik veel moet werken voor wat ik uiteindelijk heb, weinig vrije tijd over hou en het feit dat het de komende 40 jaar nog zo is jaagt me ook wat angst aan.
Sjonge, het is niet of het deugt niet bij jou geloof ik. Vergelijken met de jaren '70 van de vorige eeuw, dat slaat toch nergens op? Toen kocht ik nog een ijsje voor een kwartje. Mijn moeder bleef thuis met de kinderen. We gingen 1 week op vakantie in Nederland. Uit eten? Dat deed niemand in onze omgeving. Ja, toen mijn ouders 12,5 jaar getrouwd waren. Mijn kleren kreeg ik van oudere nichtjes en schoven daarna door naar mijn zusje. Kortom, op geen enkele manier te vergelijken met nu.
Dat de huizenprijzen zo de pan uitgerezen zijn is echt heel erg vervelend. Voor iedereen. Niet alleen voor jou. Mijn rijtjeshuis van 114 m2 met tuin van 9 m diep, in dorp in de buurt van Den Haag, zou nu naar schatting 5,5 ton opbrengen. Misschien wel meer. En dat terwijl wij destijds, 25 jaar geleden, al vonden dat het zo ongelooflijk duur was met 3,5 ton in guldens. Op papier hebben wij dus een leuke winst, maar ja, als we zouden verhuizen moeten we toch ook weer wat terug kopen. Dat zou ons alleen echt iets opleveren als we naar een veel goedkopere regio zouden gaan. Maar ons hele leven ligt hier, dus dat doen we niet. Appartementen zijn zo mogelijk nog veel duurder per m2, want ouderen willen graag alles gelijkvloers, en die hebben nog veel meer winst gemaakt op hun huis dus kunnen flink wat betalen.
Je hebt in dit topic heel wat tips gekregen om wat aan je onvrede te doen. Ik zou ze nog eens doorlezen en dan toch gewoon maar eens wat proberen. Er zijn genoeg knoppen waar je aan kunt draaien, maar je moet wel zelf willen. En die indruk krijg ik nou niet bepaald van je, uit jouw reacties. Ik laat het hier dus bij.
Elpisto schreef op 05-04-2024 om 13:25:
[..]
Ik verklaar geen buitensporig salaris en je redenatie slaat ook echt nergens op. Als accountant zie ik meer dan genoeg hardwerkende mensen die dat risico genomen hebben en daar goed door boeren.
Je slaat een beetje rare zijweggetjes in om maar te verklaren waarom je een punt hebt.Het zijn allemaal keuzes die je maakt. Je kunt ook werk opzoeken waar je geen auto voor nodig bent en waar ze niet moeilijk doen over je gekochte broek van de zeeman. Het is allemaal zo " kijk mij eens zielig zijn en de rest het eens makkelijk hebben". Ik krijg daar best een beetje jeuk van.
Je schouders er onder zetten en je dromen waar maken, en daar ook de inzet/uren voor maken en dan nog steeds niet weten of je succes gaat hebben: Dat is de inzet die je zou moeten hebben. Niet of je broek nu wel of niet onder kosten voor je werk valt.
Sorry, ik wil je niet afvallen, maar ik kan echt heel weinig met de manier waarop jij er tegen aan kijkt. Als je wil dat er wat veranderd, begin dan bij jezelf. En doe het niet af als dat " je niet in die positie zit" of als " Het is wat het is".
Ik begon ook onder aan de ladder, stomme lampjes in een Phillips fabriek in elkaar draaien. In een tijd, 15 jaar geleden, die qua werk niet zo makkelijk was als nu. En 15 jaar later ben ik accountant.
Je moet het alleen wel echt willen en de energie er in willen stoppen die je er in moet stoppen. En dat vraag ik me echt af als ik dit allemaal zo lees.
Ik snap gewoon niet wat je bedoelt met je schouders er onder zetten? Waaronder? Ik kan meer gaan werken, of harder, maar wat levert dat op? Mijn salaris zal er niet door omhoog gaan.
Werk zoeken binnen fietsafstand zou nog kunnen, maar dan zal het in de supermarkt zijn ofzo.
Hoezo ben jij van lampjes naar accountant gegaan? Gestopt met werken en terug naar school? Of onder je diploma begonnen?
Je komt over als iemand die bepaalde overtuigingen heeft en vandaar uit gaat redeneren. Je bijt je vast in die overtuigingen en gaat de negatieve kant op redeneren. Je bent intelligent, dus redeneren gaat je prima af, zodat je alles binnen de kortste keren hebt doodgeredeneerd. Daarmee bevestig je je eigen overtuigingen.
Zou je als experiment ook de andere kant op kunnen redeneren? Je werkt veel, maar hebt wel zekerheid, je kunt op vakantie, als je iets overkomt is er de ziektewet en je hebt op deze manier weinig zorgen voor de toekomst. Als je iets wil is het mogelijk, als je het niet wil is het ook prima. Je hebt daar alleen een flexibele mindset voor nodig. Die mis ik een beetje bij jou.
Hoe zit jouw partner er in? Beleeft ze het leven net als jij? Of kan ze er positiever naar kijken?
Heb je het gevoel invloed te hebben op je eigen leven? En zo niet, hoe zou je wel invloed kunnen hebben op je eigen leven?
Zijn jullie eigenlijk nog van plan om kinderen te maken? Draait gelijk niet alles meer om werk. Je hebt wel belangrijkere dingen aan je hoofd. Al ben je dan putjesschepper, thuis je mooiste geschenk weer zien om 18.00 uur doet wonderen
Als ik het allemaal zo lees, word ik er zowat depri van. Op elk advies komt steeds een "ja maar" als reactie.
Mijn man en ik hebben alleen de middelbare school volledig afgerond maar zijn beiden erg tevreden met ons leven. Ook met ons salaris overigens. Genoeg vrije tijd bovendien.
Je moet er zelf wat van maken als je niet tevreden bent met je huidige leven.
Stop met klagen. Kom in actie. Ga eens met een coach of loopbaanbegeleider praten om uit te zoeken bij welk werk je hart wel ligt en hoe je die baan bereikt.
Y123 schreef op 05-04-2024 om 13:06:
[..]
Dat is een typisch excuus om buitensporige salarissen te verklaren: die personen nemen risico.
De waarheid is dat de persoon die 100 jaar geleden het risico nam er wellicht amper wat mee verdiend heeft en het bedrijf nu in handen is van een select clubje rijken die elkaar de hand boven het hoofd houden en postjes doorschuiven aan elkaar.
Ik vind dat je alle kosten die je voor je werk moet doen moet meetellen. Bijvoorbeeld stel dat maar één van ons zou moeten werken hadden we maar 1 auto nodig in plaats van 2. Die auto is dus een investering die ik doe om te kunnen werken, en omdat dat werken meer opbrengt dan die auto kost is het de moeite waard. Die broek is hetzelfde, ik moet die dragen op het werk dus het is een kost die ik doe om mijn werk te kunnen uitvoeren (ik mag niet werken in een kringloop broek anders zou ik daar kunnen besparen), dus op het einde van de maand zet ik dit onder “kosten werk” in mijn excel.
Ik vind gewoon als ik al die kosten en mijn salaris naast elkaar zet dat er weinig over blijft in verhouding met de tijd dat het kost dat is alles. Een week telt 168u, daarvan is 56u slaap en 60u werk. Ik zou dus nog 52u moeten overblijven ergens maar zo lijkt het niet.
Maar het leven is ook niet eerlijk..! 
Haal uit je hoofd dat alles eerlijk moet zijn, eerlijk tov 100 jaar geleden, eerlijk tegenover mensen met een andere functie of meer betaald dan jij voor minder werk... Sommigen worden geboren met rijke ouders en krijgen veel voorgeschoteld en sommigen in een sloppenwijk, die met keihard werken nooit zover komt als het kind van de rijke ouders. Dat blijft altijd oneerlijk.
Y123 schreef op 05-04-2024 om 13:40:
[..]
Ik snap gewoon niet wat je bedoelt met je schouders er onder zetten? Waaronder? Ik kan meer gaan werken, of harder, maar wat levert dat op? Mijn salaris zal er niet door omhoog gaan.
Werk zoeken binnen fietsafstand zou nog kunnen, maar dan zal het in de supermarkt zijn ofzo.
Hoezo ben jij van lampjes naar accountant gegaan? Gestopt met werken en terug naar school? Of onder je diploma begonnen?
Omdat ik dus wel mijn schouders er onder gezet heb. Ja ik ben destijds onder mijn diploma gaan werken, omdat het helaas toen niet anders was ( De arbeidsmarkt was nog niet zo rooskleurig als nu) en in de jaren daarna ben ik, in tegenstelling tot heel veel anderen, druk bezig geweest met mezelf verder te ontwikkelen, steeds kleine stapjes te zetten, dan weer een wat grotere, in combinatie met een druk gezinsleven en het zelf bouwen van een woning. Dat bedoel ik met je schouders er onder zetten: In diezelfde fabriek werkten mensen die misschien wel meer intellect en potentie hadden dan wat ik heb, maar die jouw instelling hadden, en nog steeds in diezelfde fabriek draaien bij wijze van. Niet dat dat minder is, integendeel: Misschien zijn die mensen wel net zo gelukkig als dat ik ben.
Maar het is niet EN EN: Vinden dat het allemaal zo oneerlijk is, maar tegelijkertijd niet de veiligheid van diezelfde baan willen verlaten of een stap willen wagen om ZELF wat te doen aan de situatie waarin je zit.
Ik begin me ook steeds meer af te vragen of dit niet een gigantische trollpost is als ik je reacties zo lees.
Waar woon jij in vredesnaam dat er niet binnen 1,5 uur met de auto een baan op niveau te vinden in je vakgebied? En op fietsafstand alleen ongeschoold werk te vinden is?
Het klinkt allemaal een beetje fatalistisch, alsof je leven nu al uitzichtloos is.
Dat is het niet. Durf te kijken naar vacatures in de buurt, ook over de grenzen van je vakgebied heen. Het is jouw leven, niet dat van je directeur, manager of de ongelijkheid van de samenleving (die er zeker is). Als je zelf blijft zitten waar je zit, ja, dan verandert er niks.