Financiën en salaris delen met kinderen?

invoelen

Precies Kaaskopje, dat gevoel had ik ook bij de opmerking. Waarna er voorbeelden van genieten voorbij komen die nogal groots zijn zoals die luxe auto die ver boven het budget is.
Ik heb geleerd om geen geld uit te geven wat er niet is dus geen geld lenen(muv hypotheek)en ook zorgen dat je niet in het rood komt te staan (voor zover mogelijk). En ook dan kun je best eens genieten van iets extra's, een bioscoopje oid. Kunnen de grote salarissen zich niet invoelen dat ieder mens dat eens nodig heeft?

Kaaskopje / kliem

Kaaskopje, de opmerking was zeker niet persoonlijk bedoelt, want ik weet niet wat jij precies met je geld doet. Sterker nog, voor zover ik je hier van OO ken heb jij het niet ruim, maar breng jij jezelf door je uitgaven juist niet in de financiële problemen.

Jouw opmerking triggerde mij wel dat er n.m.m. (en ervaring!) mensen zijn die teveel genieten voor hun financiële situatie.

Kliem: natuurlijk kan ik me wel voorstellen dat mensen die het minder breed hebben, of zelfs weinig geld hebben weleens willen genieten. En dan kan een patatje halen prima zijn. Ik zal niemand daarom veroordelen, als je dat denkt.

Uiteindelijk gaat het erom dat mensen wegblijven bij financiële problemen (zoals volgens mij saldo zo mooi zei: die geniet van het feit geen financiële zorgen te hebben).

Naarmate je minder te besteden hebt, denk ik dat je minder vaak "financieel" moet genieten om uit de financiële problemen te blijven. Je kan nog steeds genieten, maar liever van een boswandeling dan van een (te dure) mobiel of televisie. En af en toe is prima, maar niet te vaak (zolang je geen goede buffer hebt).

Het valt mij op hoeveel mensen een dure mobiel hebben. Ik heb (privé) gewoon een oude Nokia, die niets kan, terwijl ik me makkelijk de nieuwste I-Phone kan veroorloven.

Goed punt Caton

Dat is inderdaad een goed punt. Het is niet kies om te gaan schermen met je goedkope telefoon omdat je blijkbaar niets meer nodig hebt terwijl je niets zegt over waar je geld dán naar toe gaat (nou ja dat zeg je wel: aan dure vakanties!). Dan kan ik weer zeggen: ga je met het vliegtuig? Waarom denk je met al je geld niet een beetje meer aan het milieu? En zo maar door...

Interesse/prioriteiten.

Caton, mensen die een minimum inkomen hebben zouden misschien wel als hobby gadgets willen hebben maar het zou dan toch verstandiger zijn om een andere hobby te kiezen die weinig tot niets kost. Wandelen of zo.

Een hippe telefoon hebben om te googelen waar je de aardappelen het goedkoopst kunt halen is ook zo sneu.

En wat is een 'dure' mobiel?

Een smartphone hoeft niet veel duurder te zijn dan een goedkope nokia.

Daarnaast heeft iedereen zijn prioriteiten. Ik heb geen fotocamera, omdat ik mijn telefoon met camera heb.

Eten en drinken doe ik relatief goedkoop, ik gebruik weinig alcohol, eigenlijk alleen op een feestje. Anderen willen elke dag toch een glas wijn of een biertje. Zolang iemand zijn best doet om niet boven zijn/haar stand te leven, zie ik het niet als een probleem dat mensen zelf kiezen wat zij belangrijk vinden.

Persoonlijk zou ik daarom ook erg oppassen met uitspraken als dure mobiel enzovoort. Ik ken ook iemand die in een kamer woont, bijna geen meubels heeft, geen dure dingen heeft, maar een Ferrari rijdt. Dat is zijn keuze, hij werkt ervoor en hij kiest om heelveel andere dingen te laten om zijn Ferrari te kunnen blijven rijden.

Caton / sparen

Wat maakt het nou uit waar ik (of iemand anders met meer dan genoeg geld) zijn geld aan uitgeeft, een dure telefoon en/of een dure hobby en/of dure vakanties en/of ....

Dat maakt geen fluit uit (vind ik dan), zolang je zelf maar genoeg spaargeld hebt (en blijft hebben) zodat je geen financiële problemen krijgt, zodra het even tegenzit (bijv. baan kwijt, minder inkomsten).

Die heb ik (heeeele flinke buffer), dus daar gaat het nu niet om.

Het gaat juist om de mensen die (veel) minder hebben, en hun geld (TE) ruim uitgeven. Ik snap wel dat als je weinig hebt soms wilt genieten, maar geniet dan met mate (financieel gezien bedoel ik dan, vooral heeeeel erg genieten !).

Dus mensen die weinig geld hebben en TOCH een dure telefoon of dure TV aanschaffen, tja, ik (ja ik!) vind dat onverstandig en ik (ja ik) zou het niet doen!

Ik weet het is makkelijk praten als je veel geld hebt, maar ik ben ook zonder goedbetaalde baan begonnen, maar na mijn middelbare schooltijd en mijn studie had ik door bijbaantjes (op de middelbare school, tijdens studie weinig tijd voor) en vakantiebaantjes (op middelbare school en tijdens studie) al 10.000 gulden of zo (zolang geleden dat ik denk dat je het nu met ca. 10.000 euro gelijk kan stellen) op mijn spaarrekening! Ik spaarde nagenoeg alles wat ik verdiende. Dan begin je al fijn, nietwaar .

Later toen ik en mijn man beter gingen verdienen (met "echte" banen, geen vakantiebaantjes), ging het natuurlijk nog makkelijker, zeker zolang er geen kinderen waren.

Waarmee ik maar wil aangeven (over dat sparen van mij tijdens school en studie) is: als je het belangrijk vindt spaargeld/buffer te hebben en niet (steeds) je geld wilt uitgeven, dan kan je ook met weinig inkomsten (student) toch sparen (ook door extra te werken). Ik geloof wel dat het moeilijker is als je bijstand hebt en ook kinderen hebt - meer uitgaven. Maar ik pleit er (bij mijn kinderen) dan ook voor, te zorgen dat je altijd (ook nu al als kind) reserves te hebben. Het leven is zoveel fijner als je dat jezelf gunt.

Ik zou wel geinteresseerd zijn of mensen met financiële problemen nou echt niet KUNNEN sparen (echt niet hun geld in hun zak kunnen houden - dus of het meer een soort gebrek/ziekte is),dat het gewoon desinteresse is, lekker doen waar je zin in hebt (vinden dat je ergens "recht" op hebt), waarbij ik me realiseer dat er ook mensen zijn die het echt krap hebben en misschien echt geen kant uit kunnen (niet meer inkomsten vergaren en wel teveel kosten) en misschien ook wel teveel tegenvallers hebben (baan kwijt, auto kapot, wasmachine kapot etc.).

Tot slot: omdat ik zelf wel zuinig/spaarzaam ben, zou ik best (als vrijwilliger) mensen willen helpen met de financiële huishouding. Nu op dit moment heb ik geen tijd, maar als ik dat op termijn heb, wil ik dat serieus onderzoeken of ik op dat vlak wat kan betekenen voor anderen.

amk

Precies, Klien zei: " In sommige ogen hier beter van niet omdat er niet genoeg spaargeld op de rekening staat.Voor ons toch wel eens nodig. De boog kan niet altijd gespannen staan. En ik geniet echt niet minder met in mijn achterhoofd geen 2000 euro achter de hand."

Wat anderen doen moeten ze lekker zelf weten, IK zou dat alleen niet kúnnen en waarschijnlijk zit daar voor een belangrijk deel het verschil tussen wel of geen geld op de bank hebben. Als één van ons zonder werk komt gaan wij niet eerst rustig die buffer aanpakken maar gaat al het 'genieten' er uit. Als we het lang met veel minder geld moeten doen gaan we 'genieten' met mate. Dus niet uit eten als dat 120 euro kost maar voor 20 euro iets halen en die 100 sparen.

Dit geldt voor elk inkomen. Als je het met een minimum inkomen moet doen ga je dus niet uit eten maar haal je een patatje en zorg je dat dat van het extra geld gaat en niet van je buffer (vind ik... vind ik...). Als je wat meer hebt ga je dus niet de hele tijd 'vakantieveilingen' zoals die collega maar doe je dat een keer of twee per jaar en van extra geld, niet van je buffer (vind ik... vind ik...). Als je nog wat meer hebt koop je niet elke acht jaar een nieuwe keuken als je daarmee je buffer tot een minimaal niveau brengt etc.

Een Moeder

Natuurlijk is het 't slimst om de tering naar de nering te zetten. Ik denk ook dat niemand dat hier zal ontkennen. Waar het mij om gaat is de ietwat arrogante houding van (met name bij zwager, maar ik bespeur het bij meer mensen): ik met al mijn geld ben tevreden met mijn oude nokia. Wat dom dat andere mensen die het minder hebben dan ik toch een dure smartphone 'moeten' hebben.
Misschien heb ik het helemaal mis, maar ik bespeur toch een ondertoontje van dat jij het dus beter doet omdat jij dit niet nodig hebt (lees: je prioriteiten hier niet legt) en die arme sloebers wel. Ik beschrijf het nu maar even heel overdreven.
Tegelijkertijd had ik vorige week ook mijn bedenkingen toen mijn buurmeisje me vertelde dat iedereen bij haar thuis (vader en 5 kinderen) een eigen telefoon had, terwijl ze wel eten krijgen van de voedselbank. Dat kan ik ook niet rijmen met elkaar.

Caton

Zelfs daar kun je je op verkijken (wat die telefoons betreft). Mijn dochter heeft wel eens een telefoon te leen gehad van een vriendin toen die van haar stuk was. Vriendin had een nieuwe. Een oom kan een oud model aan neefje of nichtje geven, e.d.. Het is niet persé altijd wat het lijkt.

Wat betreft je opmerking over arrogantie, moet ik zeggen dat dat gevoel mij ook wel eens bekruipt. En dat bedoel ik niet eens lelijk. Het is vanuit een andere positie makkelijk praten en ook altijd makkelijker om het beter te weten voor een ander. Daar maken we ons allemaal wel eens schuldig aan denk ik.

Ik heb genoeg zelfkennis om te weten dat wij het niet perfect doen, maar we redden ons ermee. Daar worden we steeds beter in . Misschien nemen wij niet altijd de meest wijze beslissingen, maar ik weeg dat ook af naar 'heb ik het ervoor over'. Daar moet je natuurlijk ook mee uitkijken. Als je altijd maar spullen of uitgaven nodig hebt om beter of gelukkig te kunnen blijven dan gaat er iets mis. Maar als bepaalde investeringen inhouden dat er in de toekomst zuiniger geleefd moet worden, maar dat het levensgeluk daardoor wel stijgt, dan heb ik dat er voor over. Als je bij de voedselbank loopt is het weer een ander verhaal. Dan mag men van je verwachten dat je er álles aan doet om zo min mogelijk afhankelijk te zijn van de voedselbank. Ik kan me in die situaties ook een beetje ergeren aan 'ja maar, we hebben al zo weinig pleziertjes' als iemand iets zegt over roken of drinken.

Afgelopen maand hebben we meubels van vrienden gekregen. Bankstel, wandkast. Onze ouwe troep eruit. Kostte niets en toch voel ik me er beter van. Zo kan het ook.

"Mooi dat hij dat een week later op een feestje stond rond te bazuinen (mijn pappa..)"

Hij lijkt blijkbaar op zijn vader: ook zo'n opschepper. Een slimmer iemand had dat kunnen voorzien natuurlijk en niet pas achteraf ontdekt

Taboe inderdaad

Mijn kinderen zijn ook zo 'eerlijk'. Dus dat doe ik toch maar niet.
Ik dacht vanmorgen nog: jee, stel je voor dat ik nou toch eens die jackpot ga winnen, hoe houd ik het geheim voor mijn kinderen.
Bovendien gaan ze dan ook denken dat ze er ook over gaan en dat is toch niet zo. Ik geef ze altijd aan welke keuzes ze wel over gaan.

Jippox

"Hij lijkt blijkbaar op zijn vader: ook zo'n opschepper. Een slimmer iemand had dat kunnen voorzien natuurlijk en niet pas achteraf ontdekt "

Slimme mensen kunnen ook heel dom zijn. Bovendien kunnen ze nog wel eens conflicterende uitgangspunten hebben en een (soms) misplaatst gevoel van eerlijkheid laten prevaleren.

kaaskopje en ad

Kaaskopje, dat besef ik hoor, dat ik me daarop kan verkijken. Ik zie niet hoe de buurman het geld uitgeeft en daarbij gaat het me niets aan.
Ad, het feit dat ik laat merken dat wij het financieel goed hebben, doe ik niet om arrogant te doen maar juist meer als verontschuldiging: ik heb makkelijk praten vanuit mijn positie. Die positie is niet mijn verdienste.

ze merken het zelf wel

Kinderen weten heus wel in wat voor huis ze wonen, waar en hoe vaak ze op vakantie gaan enzovoorts, en hoe zich dat verhoudt tot hun vriendjes. Alleen de omvang van de buffer, en wat daar naartoe gaat, weten ze niet.

Mijn dochter inspecteerde als kleuter ooit de flat waar een vriendinnetje woonde om vervolgens te constateren: Goh, wat is jullie huis klein, zeg! Het onze is veel groter. Ik kon wel door de grond zakken, maar gelukkig barstte de vader van het vriendinnetje in lachen uit.

Kinderen zijn inderdaad veel te eerlijk, daar moet je rekening mee houden.

Annej

'Ik dacht vanmorgen nog: jee, stel je voor dat ik nou toch eens die jackpot ga winnen, hoe houd ik het geheim voor mijn kinderen."

Dat hoef je niet geheim te houden, je deelt ze alleen mee dat je 1/10 of 1/5 of 1/8 of wat dan ook van het bedrag gewonnen heb en dat ze daar ook een deel van krijgen. Klaar....

Daarom zou ik ook nooit met mijn eigen postcode meedoen aan de postcodeloterij. Toevallig viel hier laatst in de buurt een enorme straatprijs, tja... iedereen weet dat nu. Lijkt me niets aan. Waarom moet het hele dorp weten dat we gewonnen hebben?

Barvaux

"Daarom zou ik ook nooit met mijn eigen postcode meedoen aan de postcodeloterij."

Dus je hebt eigenlijk 3 mogelijkheden:
- Al je buren zijn rijk, behalve jij en nog een paar 'losers'.
- Jij bent rijk en je buren niet.
- Jullie zijn allemaal een klein beetje armer.

Optie C is natuurlijk veruit het meest waarschijnlijk.

Ik doe trouwens helemaal niet mee, da's pas elitair. Maar zou ik balen als iedereen in de buurt een paar ton/miljoen won en ik niet? You bet!

Onderzoek wijst uit dat niet-winnaars in een winnende straat *ook* een grotere kans hebben om een nieuwe dure auto te kopen. Gewoon omdat ze mee willen doen waarschijnlijk. Zullen ze natuurlijk ontkennen, maar toch. De statistiek liegt niet.

Mensen die beweren dat het geld ze niks doet, wel. Die liegen wel.

ik snap het probleem niet

Mijn kinderen (11-14) hebben dat ook wel eens gevraagd, wat verdienen jullie eigenlijk. En ik heb daar gewoon antwoord op gegeven. Ik zie het probleem niet. Mijn moeder heeft het ook wel eens gevraagd, uit nieuwsgierigheid denk ik. Het maakt mij ook echt niet uit wie het weet.... Daarom snap ik het probleem ook niet. Het is niet zo dat andere mensen die kwaad zouden willen dat kunnen stelen of zo.

Keesje

Het is ongetwijfeld een vorm van valse schaamte. Dat zie je ook terug in de heftigheid van deze draad. En zoals Evanlyn al zegt, als je in een twee keer zo groot huis woont dan snappen die kids ook wel dat je meer zult verdienen dan een ander. Hte is vast erfelijk, ikmocht het vroeger ook nooit weten van mijn moeder. Misschien is het wel iets protestants/calvinistisch? Uit wat voor nest kom jij? (ik socialistisch/Ned. Hervormd, ben ik zelf geen van beide trOuwens)

Naïef

Eerder in deze draad werd gezegd door mensen met een hoog inkomen dat ze geen idee hebben van de vaste lasten, kosten van de hypotheek etc. Het geld komt toch wel binnen en er is altijd genoeg. Ik vind dat zelf nogal naïef klinken.

Dat het al jaren altijd allemaal goed gaat, betekent niet dat dit ook per se altijd zo blijft. De belangrijkste zaken waardoor je leven er opeens compleet anders kan komen uit te zien zijn verlies van je baan en een scheiding. Je denkt misschien dat dit alleen een ander overkomt en niet jou, maar als het je wel overkomt ben je volkomen onvoorbereid. Onkunde over de eigen financiën lijkt me niet iets om goede sier mee te maken (kijk mij het eens goed hebben).

Charis

Is naief, maar ook een gewone karaktertrek. Een die je je makkelijker kunt veroorloven als je wat meer budgettaire ruimte hebt.

Keesje

Geen valse schaamte om het niet te vertellen maar meer dat het weinig zegt. Wij verdienen best veel. Voor kinderen klinkt het nog als veel meer want die weten de context niet. Dus dan klinkt het echt als wow. Die denken dan alleen maar aan hoeveel video games we niet elke maand zouden kunnen kopen. Ik zou ze dus het bedrag alleen willen vertellen als ik ze daarnaast ook uitleg zou geven over onze vaste lasten en dergelijke. Dan heb je die context. Aangezien ik niet wil dat al onze financiele informatie openbaar is heb ik weinig zin om dat te delen. Niet met de kinderen en al helemaal niet met risico dat ze het doorvertellen. Natuurlijk weten mijn kinderen best dat we een goed inkomen hebben maar het precieze bedrag hoeven ze niet te weten omdat het weinig zegt zonder de context.

Charis

Ja, dat snap ik ook niet goed. Wij verdienen echt heel redelijk. Ik weet echter precies wat er binnenkomt en ook wat er weer uitgaat. Ik hou alles bij. Ons geld is ook niet oneindig en ook als je niet hoeft te bezuinigen is het best handig om te weten waar het geld naar toe gaat.

"Ik doe trouwens helemaal niet mee, da's pas elitair. Maar zou ik balen als iedereen in de buurt een paar ton/miljoen won en ik niet? You bet!"

Oh joepie, ik ben elitair!! Ik doe namelijk helemaal niet mee! Het valt mij alleen op dat juist heel veel mensen die het niet breed hebben wél mee doen en vaak zelfs met meerdere loten (stel je voor dat je hetzelfde bedrag als je buurman wint... nog maar een lot)!

Ik zeg alleen altijd dat ik NOOIT mee zou doen met mijn eigen postcode en zolang je dan niet bedenkt wélke postcode wel zit je altijd safe. Ik kan oprecht blij zijn voor mijn buren als de straatprijs hier valt omdat ik zeker weet dat ik dat lot zelf toch nooit gekocht zou hebben.

Als al die mensen die het toch al niet breed hebben eens zou zouden denken op die manier kunnen ze eindelijk al die loten opzeggen.

Degene die het concept van de postcodeloterij heeft bedácht mag wel een prijs verdienen op basis van het beste concept ooit. Bijna iedereen doet mee omdat men bang is dat de buren winnen en zij niet alleen omdat ze te beroerd waren om een formuliertje in te vullen en elke maand een 'klein' bedragje te betalen.

Evanlyn; Rijk / arm

Jij: "Mijn dochter inspecteerde als kleuter ooit de flat waar een vriendinnetje woonde om vervolgens te constateren: Goh, wat is jullie huis klein, zeg! Het onze is veel groter. Ik kon wel door de grond zakken, maar gelukkig barstte de vader van het vriendinnetje in lachen uit."

Haha doet me denken aan mij zoon, die jaaaren geleden eens bij een klasgenootje was en later zei: "Jee, die zijn veel rijker dan wij, die hebben een X-box, een Playstation, een ... en een ...." (allemaal elektronica). "

Dingen die wij niet hadden..

En ach, dat gezin van dat klasgenootje was (en is) volgens mij echt arm, woont in elk geval in een piepklein huisje, ouders laag opgeleid, dus ogen in elk geval niet heel erg draagkrachtig.

Ja hoor

...wij hebben niet veel te besteden. Niet eens omdat we slecht verdienen, maar doordat ex overigens na het huwelijk een aantal streken heeft uitgehaald waardoor ik financieel nog steeds achter de feiten aanren en voorlopig aan zal blijven rennen. Dus kan er ook geregeld iets eenvoudigweg niet. Dan is het echt heel prettig dat je kinderen gewoon weten dat het niet kan. Dus dan leg ik uit dat we het van zoveel moeten doen (salaris min schuld door ex is het bedrag wat ik noem), wat daarvan gedaan moet worden en wat er dan dus nog over is en we daar ook nog van moeten eten. Het schept begrip. Toen de kinderen zelf baantjes kregen stelden zij zelfs voor om bij te dragen. Dat ging ons veel te ver. Ze mogen hun centjes zelf houden en als er dan iets is wat ze graag willen maar niet kan, dan kijken we of het met inleg van eigen centjes wel haalbaar is.

Barvaux

"Bijna iedereen doet mee omdat men bang is dat de buren winnen en zij niet alleen omdat ze te beroerd waren om een formuliertje in te vullen en elke maand een 'klein' bedragje te betalen."

Gelukkig staan jij en ik daarboven, he, Barvaux

Charis

Hier sinds een jaar te maken met werkeloosheid. En ja, we moeten goed opletten wat we uitgeven en wat er binnen komt. Vooral omdat de kans groot is dat er na de ww nog steeds geen baan is.

Toen we nog beiden werkten, letten we toen niet zo op de financiën.
Naïef? Vind ik niet. We hebben bewust een flink grote buffer opgebouwd en daar hebben we nu profijt van. De buffer is voor als de ww wegvalt.
We hadden nog meer kunnen sparen, maar dat vonden we niet nodig.
We hebben het budgetteren direct opgepakt en zijn daar prima toe in staat.

Voorbereid waren we wel, onkunde is geen sprake van. Vanaf een bepaalde buffer vonden we het niet nodig om zo op te letten. Geld was gewoon geen onderwerp. Wel een grote luxe.