Failliet -> schuldsanering
November 2011 vertelde ik over het aanstaande faillissement van het bedrijf van mijn man: "We wonen in een kast van een huis, hebben 2 auto's voor de deur, en tot voor 5 jaar geleden gingen we 2x per jaar op vakantie, kocht ik wat wilde aan kleding en schoenen, en gingen we regelmatig uit. Nu zitten we alweer een tijdje in de crisis en het bedrijf van mijn man gaat daar in mee. Banken eisen vervroegde aflossing van zakelijk kredieten, de belasting is coulanter dan de bank. Deurwaarders aan de deur, ik had het nog nooit meegemaakt. Verhuizen is met deze huizenmarkt geen optie. "
Inmiddels is het faillissement een feit en is het voorgestelde crediteuren akkoord net door de rechter afgewezen. De rechter heeft daarbij een aanname gedaan over een bepaalde constructie die mijn man had, 'dat zal wel een belasting ontduiking zijn geweest'. Waarom hij daar vanuit gaat, is ons een raadsel maar daar baseert hij de afwijzing van het akkoord op. Naast dat we heel erg boos zijn op een rechter die oneigenlijke aannames doet, zijn we nu op zoek naar een Plan B.
We hebben nog één uitweg om te voorkomen dat we in de schuldsanering komen. Een worst case scenario dat we een jaar lang hebben geprobeerd te mijden, maar het lijkt erop dat het onvermijdelijk is.
We wonen nog steeds in diezelfde kast van een huis, nog altijd onverkoopbaar. En als we het zouden verkopen, stapelen de schulden zich alleen weer verder op. Man is het zó zat om al die jaren voor anderen geld te verdienen! Voor de belasting, voor de alimentatie van zijn ex, voor zijn kinderen die hij nooit ziet, voor iedereen behalve zichzelf. Waarom zou hij dat nog langer doen? Hij is geneigd er het bijltje bij neer te gooien, zoek het maar uit met die zooi. En uiteindelijk wordt hij gedwongen daartoe. Want hij mag na een faillissement niet meer een eigen bedrijf beginnen, begreep ik, hij mag alleen in loondienst. Hij is 50+, niemand die hem in dienst neemt! Ook krijgt hij geen lening meer van een bank, terwijl hij gespecialiseerd werk doet en goed kon en kan verdienen met zijn werk. Hij komt dus verplicht in de ww, op die manier.
Ik zit hier allemaal helemaal niet op te wachten, en had al mijn hoop gericht op dat crediteuren akkoord. Er kwam naar mijn idee net weer een beetje rust in de tent, want ik kan daar erg slecht tegen, is al gebleken. Ik heb enorm veel stress, hartkloppingen, slapeloze nachten, maar het leven gaat door. Er moet gewerkt en gekookt en gewassen worden. En liefst zonder al te veel chagrijn.. Ik kan weer alleen maar afwachten, ik heb geen enkele invloed op deze situatie. Die zou ik pas weer krijgen als ik er uit stap, weg zou gaan. Niet dat dat zou helpen, want datzelfde flatje drie hoog achter lonkt dan evengoed. Maar dan heb ik zelf tenminste weer de regie over mijn leven, ben ik niet afhankelijk van wie dan ook. Dat is soms wel heel aanlokkelijk.
Nou ja, dank je wel voor het luisteren. Ik weet niet precies wat er gaat gebeuren, maar ik laat het maar een beetje gebeuren. Wat ik kan doen, is zorgen dat de kinderen het leuk hebben en zelf zoveel mogelijk ook. That's all.
Steun
Ik begrijp overigens heel goed hoe jij en je man zich voelen; ook ik had natuurlijk al mijn hoop gevestigd dat de schuldeisers akkoord zouden gaan met het minnelijk traject (vergelijkbaar met een crediteurenakkoord). Toen bleek (pas na anderhalf jaar!) dat de grootste schuldeiser weigerde mee te werken en de WSNP onvermijdelijk was, was dat enorm slikken. Maar ik besloot dat te aanvaarden en te blijven knokken. Knokken om toegelaten te worden tot de WSNP, knokken in de WSNP en uiteindelijk was het nog knokken om die zo felbegeerde (en zeker verdiende!) schone lei te krijgen. Waarom? Omdat ik pertinent van die financiele sores die als een molensteen op mijn nek lag af wilde komen; niet eens zozeer voor mijzelf, als wel voor mijn zoon die toen ruim 6 jaar was. Hij verdiende een moeder die niet continu gebukt ging onder de financiele ellende en de schulden. Dus kop op, en het gevecht aangaan!
Ja, het was echt lood- en loodzwaar. Op m'n tandvlees heb ik gelopen en ik ben echt ziek geworden van de bureaucratische rompslomp, een bewindvoerder die niet goed communiceerde etc maar nogmaals, als je eenmaal die schone lei hebt en weet dat je vrij bent van schulden is het alles meer dan waard.
Wat heel belangrijk is, is steun zoeken. Ik heb heel veel gehad aan het forum van de WSNP; zowel praktisch als emotioneel: http://www.wsnpforum.messageboard.nl/forum/index.php?acceptcookie=true
En ook op OOL heb ik veel steun gehad. Soms was dat een bemoedigend woord of gebaar, soms een ferme schop onder mijn kont. Beide heb je nodig om vol te kunnen houden
Niet doorschuiven maar aanpakken
Gezien het feit dat er aan de rechter gevraagd is om het crediteurenakkoord te bekrachtigen, neem ik aan dat daarvan al de bedoeling was dat het om een dwangakkoord moest gaan.
Maar kennelijk wilde de belastingdienst niet meewerken en vond de rechter dat die dienst gelijk had (verdenking ontduiking).
De quote die je geeft vind ik wel van toepassing.
Ik heb wel een beetje moeite met de huilende nieuwe armen, hun schaamte, hun besluiteloosheid en de tijd die ze nodig zeggen hebben om in de werkelijkheid te landen.
Niet zelden gaat het om VVD stemmers die hun mond vol hebben over mensen in een uitkering, strengere regels, etc.
Lamgeslagen of niet, als je de leus 'niet doorschuiven maar aanpakken' serieus neemt, dan neem je ook je verlies.
Met geheven hoofd inderdaad.
Groet,
Miriam Lavell
Crediteurenakkoord.
Maar dan heeft die jurist of wie het ook was dat crediteurenakkoord niet goed opgesteld wat de belastingdienst betreft. Erg onhandig, zeker omdat de belastingdienst niet zomaar een crediteur is maar een belangrijke preferente schuldeiser. Bij dit soort zaken is het uitermate belangrijk dat men onmiddellijk een deskundig advocaat/curator inschakelt en niet zomaar met een willekeurig jurist in zee gaat. Dit kan ook een probleem worden als het gaat om toelating in de WSNP... De rechter geeft zijn visie en doet uitspraak op grond van de feiten zoals die hem gepresenteerd worden. En uiteindelijk beslist de rechter en daar moet je het mee doen. Of je nu vindt dat hij gelijk danwel ongelijk heeft.
In plaats van hand ophouden
Misschien heeft die jurist of wie het ook was het uiterste gedaan, maar was er niet meer uit te halen.
Niet alles wat je in het verleden gedaan hebt is recht te praten met 'dat wist ik niet' of 'zo heb ik het niet bedoeld'. Uitkeringstrekkers krijgen dat soort clementie ook niet.
Om er nog maar eens een vvd leus bij te halen: handen uit de mouwen in plaats van hand ophouden.
Groet,
Miriam Lavell
Ik blijf optimistisch
hier worden nog steeds huizen verkocht, ja voor veel minder dan toen we hier naar toe verhuisden en ik denk gewoon dat het wel weer beter zal gaan als er duidelijkheid komt voor potentiele kopers.
Ik heb geen kast van een huis overigens, maar wel een leuk totaal gerenoveerd sfeervol authentiek jaren 20/30 huis in een gewilde buurt.
Echt, dat trekt wel weer bij, kijk overwaarde in de maten die we hadden een jaar na de koop zal wel even duren maar het zal echt wel binnen 9 jaar (dan willen we weer een volgend huis verbouwen) weer gelijk zijn met toen in 2009.
Niet realistisch
Ik zou er niet op rekenen.
De prijsindex ligt nu iets onder die van 2004 en de daling zal nog wel even doorgaan. Het zou al mooi zijn als het binnen 9 jaar stopt met dalen en stabiliseert. Voordat het weer van stijgen komt, duurt nog wel even.
Groet,
Miriam Lavell
Toelichting
Met een kleine toelichting: het belangrijkste effect van de huizencrisis is dat het verhaaltje dat er een woningentekort is, is doorgeprikt.
Er staan op dit moment 300.000 woningen leeg.
En dan hebben we het nog niet over de enorme oppervlaktes kantoorruimte waarvoor voor een deel ook al plannen bestaan om er woningen in te maken.
Ruime keus dus.
Voor 2009 kochten mensen nog met de gedachte dat er weinig keus was. Dat bepaalde ook een deel van de prijs.
Dan is er nog het woningbouwvereniging-effect: zij doen een groot deel van hun woningen in de uitverkoop.
Vervolgens treedt er dan ook nog het demografische effect op: tussen nu en de komende tien jaar komen er een heleboel gezinswoningen op de markt van de geboortegolf die sterft of naar het bejaardenhuis gaat.
Alweer keus genoeg.
Redenen genoeg om, zelfs als de economie weer aan zou trekken, de huizenprijzen toch te temperen.
Groet,
Miriam Lavell
Denk wel dat je gelijk hebt miriam
Uit een eerder draadje kan ik me herinneren dat je dit min of meer al voorzien had, die situatie op de woningmarkt, en dat je daarom je grote huis verkocht hebt en iets kleiner in de stad ervoor hebt teruggekocht, toch? Blijkt dat het klopt wat je dacht, toen.
Wel denk ik dat het weinig zin heeft om dit bij PoorGirl neer te leggen. Als haar man zijn werk had gehouden was er niks aan de hand geweest.
Zelf zit ik in een heel andere situatie. We hebben het huis bijna afbetaald. Het geeft me veel rust, maar ik heb toch te doen met mensen die nu in de stress en de sores zitten.
Wel denk ik dat veel mensen ook niet echt hebben nagedacht. Hoe kun je nou een huis kopen van een hoog bedrag, en daarbij speculeren op waardevermeerdering, terwijl je dus een groot deel als schuld handhaaft. Tenzij je weet dat je een groot bedrag erft zou ik dat nooit doen. Dan werk je 30 jaar en betaal je alleen de rente. Heb je niks aan het einde van die 30 jaar, alleen dezelfde schuld dus in de hoop dat de rente laag staat (niet meer aftrekbaar) en dat er een gewone inflatie op heeft getreden.
In die zin geef ik je opnieuw gelijk, Miriam: veel mensen in die situatie zijn echte VVD'ers die het hebben over eigen verantwoordelijkheid als het gaat om mensen onderaan de ladder. Het werkt twee kanten op.
Maar voor PoorGirl en andere mensen die in die omstandigheden verkeren vind ik het wel zuur.
Blinde vlek
"Wel denk ik dat het weinig zin heeft om dit bij PoorGirl neer te leggen."
Dat heeft wel zin.
Ik denk dat zij en haar man en wellicht zelfs haar bank, ook wachten op betere tijden met de verkoop van het huis.
Ik ken zo'n huis. Het kwam gelijk met het mijne te koop voor 1.2 miljoen. In datzelfde jaar ging het met grote sprongen omlaag. Vorig jaar is het zelfs aangeboden op een executieveiling, maar niet verkocht. De bank vond kennelijk de opbrengst te laag. Het is even weer op de markt geweest, 3,5 ton onder de oorspronkelijke vraagprijs. Het heeft niet geholpen. Volgende week komt het weer op zo'n veiling.
Misschien dat de bank nu wel genoegen neemt met een nog lager bod.
En al die tijd hebben die mensen wel gewoon hun hypotheekkosten. Sneu. Hadden ze het bij aanvang al voor 3,5 ton minder aangeboden, dan had dat heel veel geld gescheeld.
Maar nu komt het ingewikkelde: dat gaat dan niet om geld dat je overhoudt, maar om een lagere schuld.
"Als haar man zijn werk had gehouden was er niks aan de hand geweest."
Maar dat is nou ondernemen. Het is niet gezegd dat hij zijn werk had kunnen houden, maar anticiperen op een veranderende markt hoort wel bij je ondernemerscapaciteiten.
Dat betekent ook dat je op tijd je verlies neemt. Voordat de schulden toren hoog zijn en zelfs je prive situatie aantasten.
"Maar voor PoorGirl en andere mensen die in die omstandigheden verkeren vind ik het wel zuur."
Dubbel.
Het is geen lot dat als natuurkracht is overkomt. Zoals je door ondernemen en zakelijke keuzes winst kunt maken en daar volop van kunt profiteren, zo kun je ook verlies maken.
Het is wel zaak dat je daar een potje voor hebt. Dat is namelijk ook ondernemen. Dat je voor jezelf zorgt. Dat je rekening houdt met slechte tijden. Leven op boterhammen met pindakaas.
Ondertussen is het natuurlijk best verdrietig om je leefstijl zo drastisch te moeten wijzigen. Om 'alles' te verliezen.
Groet,
Miriam Lavell
Ff reageren
"Als haar man zijn werk had gehouden was er niks aan de hand geweest."
Dat soort redeneren lees ik hier regelmatig. Maar wij hebben ook een redelijke kast van een huis gekocht in de goede tijd en wel rekening gehouden met allerlei ongewenste scenario's en dus lang niet het uiterste geleend. Velen om ons heen deden dat wel en vonden ons maar suf. Een deel van hen zit nu in de problemen en geeft iedereen en alles de schuld. En wij prijzen onszelf gelukkig. (Overigens gaan de grote huizen hier nog steeds makkelijk weg, dat zal wel aan de locatie liggen. Ik denk zelf dat de huizenmarkt nog lang niet aantrekt omdat er nog een megabubble in de kantorenmarkt zit met consequenties voor de banken, dat moeten we grotendeels nog gaan merken vrees ik).
Tuurlijk vind ik het heel rot voor Poorgirl, maar ik denk ook dat ze een aantal dingen nog door moet krijgen. Ik lees nog veel ontkenning in de hele posting. En dan helemaal in die zin van het leuk willen hebben.
Poorgirl, begrijp ik je posting nou goed en wil je opstappen, bij je man weg? Is dat de way out die je bedoelt? Dat vind ik helemaal typisch. For better and for worse. Je zult elkaar hard nodig hebben de komende tijd. Maar misschien begreep ik het niet goed.
Poorgirl
Poorgirl, hoe is de stand van zaken nu??
