Failliet -> schuldsanering

Voorbereiden.

Herkenbaar verhaal. Wij zitten inmiddels een stap verder dan jullie en het valt allemaal niet mee.
Zoals jouw verhaal klinkt is de schuldsanering onvermijdelijk. Wat je nu kunt doen is je voorbereiden. Zorg dat je ingeschreven staat bij een of meer woningbouwverenigingen. Zorg dat je dierbare stukken in veiligheid brengt. Natuurlijk moet je geen Van Gogh achter over drukken maar de trouwring van je oma zou ik bij een betrouwbaar iemand onderbrengen. Zorg dat je wat cashgeld achter de hand houdt. Het duurt altijd even eer een uitkering opgestart wordt en misschien heb je geld nodig voor vloerbedekking oid. Weer, druk geen duizenden euro achterover. Dat bedoel ik helemaal niet maar zorg dat je even vooruit kunt. Informeer nu al naar allerlei regelingen en instanties waar je profijt van kunt hebben. Zorg dat je de weg weet. Ik heb heel veel aan een maatschappelijk werkster gehad bijvoorbeeld.
Dit is een hele zware periode waar je eigenlijk gewoon aan het overleven bent. Maar er komt een tijd dat het beter gaat, zeggen ze. Ik ben er nog steeds op aan het wachten maar goed. Ik zit ook pas anderhalf in de ellende.
En als laatste tip. Zorg goed voor jezelf. Jij moet de boel draaiende houden dus verwen jezelf af en toe met de dingen die goed voor je zijn.
Ik ben bijvoorbeeld gaan hardlopen. Daarvoor had ik wel een paar dure schoenen nodig maar het geeft me zoveel rust in mijn hoofd. Denk dat die schoenen een hele goede investering zijn geweest. Je moet af en toe even je zinnen verzetten anders hou je het niet vol.
Heel veel sterkte&succes.

Woordje vergeten

Ik zit pas anderhalf jaar in de ellende.

Dus dat crediteurenakkoord voorkomt schuldsanering?

Hallo Poorgirl,
Ellendige situatie natuurlijk. Maar begrijp ik het nou goed dat dat crediteurenakkoord de laatste mogelijkheid was om de schuldsanering te voorkomen? Is het niet zo dat ook voor schuldsanering de schuldeisers akkoord moeten gaan? Zij krijgen dan immers ook maar een klein deel van hun geld terug.
Ik hoop voor jullie dat dat dan wel lukt.

Ook al is het heel vervelend, ik ben het eens met Kaaskopje: doorbijten, 3 jaar (soms 5 jaar begreep ik) is best te overzien lijkt me, als je er daarna ook vanaf bent. Als ik jou was zou ik de tips van Smiley ter harte nemen en zorgen dat je je dierbare sieraden e.d. niet ziet verdwijnen, en dat je een beetje geld achter de hand houdt voor de aanschaf van vloerbedekking o.i.d.
En klopt het wel, dat je man nergens aan de bak komt? Heeft hij veel gesolliciteerd of heeft hij eerst zijn energie gestoken in het afhandelen van deze zaken (begrijpelijk hoor).

Als ik je bericht zo lees merk ik dat jullie het echt helemaal zat zijn, allebei. Hij 'werkt voor het betalen van anderen' en jij 'zit hier helemaal niet op te wachten' en je overweegt zelfs om van hem weg te gaan. Draag je zo bij tot het oplossen van deze problemen? Of creëer je er een probleem bij, voor de kinderen en voor jullie? Wat voor boodschap geeft dat aan de kinderen?
Moeilijk hoor. Probeer ergens ook hulp te krijgen, maatschappelijk werk o.i.d. Jammer als jullie bij deze grote problemen ook nog uit elkaar gaan!

Omgekeerde bewijslast

" De rechter heeft daarbij een aanname gedaan over een bepaalde constructie die mijn man had, \'dat zal wel een belasting ontduiking zijn geweest\'. Waarom hij daar vanuit gaat, is ons een raadsel "
Dat is een stuk minder raadselachtig dan het lijkt. Bij belastingen geldt omgekeerde bewijslast. Als de situatie lijkt op een ontduikingsconstructie, dan is dat zo tenzij je het tegendeel bewijst. De rechter volgt hier alleen maar de bestaande instructie die daarvoor zijn.
Wat ik niet begrijp is waarom jullie zo graag een faillissement willen en geen schuldsanering. Van een faillissement kom je nooit meer af. Schuldeisers houden het recht om geld te halen als dat er op enig moment weer is. "Want hij mag na een faillissement niet meer een eigen bedrijf beginnen, begreep ik, hij mag alleen in loondienst. "
Dit is niet waar. Hij mag alles, maar bij een faillissement mogen de schuldeisers ook na jaren opnieuw aankloppen om je winsten in beslag te nemen. Ik ken jullie situatie niet. Misschien was onderdeel van het akkoord dat je man in loondienst zou gaan, waardoor loonbeslag makkelijker zou worden.
"Ik kan weer alleen maar afwachten, ik heb geen enkele invloed op deze situatie. Die zou ik pas weer krijgen als ik er uit stap, weg zou gaan. Niet dat dat zou helpen, want datzelfde flatje drie hoog achter lonkt dan evengoed."
Ik geloof dat je pas weer tot rust kan komen als je je erbij neerlegt dat dat het gaat worden. Is het niet in een flat, dan is het wel in dat huis waarvan je wellicht delen kunt verhuren terwijl er voor jullie zelf een klein stukje overblijft.
Zoek een baan. Dat helpt ook.
Groet,
Miriam Lavell

Slachtofferrol

Het zou verstandig zijn als je man zo snel mogelijk uit zijn slachtofferrol stapt.

"Man is het zó zat om al die jaren voor anderen geld te verdienen! Voor de belasting, voor de alimentatie van zijn ex, voor zijn kinderen die hij nooit ziet, voor iedereen behalve zichzelf. Waarom zou hij dat nog langer doen? Hij is geneigd er het bijltje bij neer te gooien, zoek het maar uit met die zooi."

Je man heeft geen jaren geld verdiend voor anderen. Aan dat verdiende geld heeft hij het volgende overgehouden:
"We wonen in een kast van een huis, hebben 2 auto\'s voor de deur, en tot voor 5 jaar geleden gingen we 2x per jaar op vakantie, kocht ik wat wilde aan kleding en schoenen, en gingen we regelmatig uit."
Een faillissement en/of schuldsanering is heel vervelend. Een hoop financiële zorgen en keihard werken om je leven weer op de rit te krijgen. Als jullie het bijltje erbij neergooien zit je inderdaad op een flatje 3 hoog achter, maar dat gebeurt waarschijnlijk nu ook als je je schulden niet kunt betalen gaat op een gegeven moment je huis in de veiling. En dat gebeurt sneller dan 10 jaar geleden.

Ook jij moet uit de slachtofferrol stappen."Ik kan weer alleen maar afwachten, ik heb geen enkele invloed op deze situatie."
Er is straks geen ww uitkering, je krijgt hoogstens een minimaal inkomen om je vaste lasten te betalen, nog minder dan bijstand. Toch proberen om beide een baan te vinden in loondienst. ( Misschien werk jij al?) om toch nog inkomsten te hebben zodat je gezin te eten heeft. Vraag hulp aan familie en kennissen, gelukkig zijn er nog genoeg mensen die willen helpen.
Het is een lange zware weg waar je samen de schouders onder moet zetten. Het klinkt misschien allemaal erg hard, maar het is de realiteit. De kabouters lossen de problemen niet op, dat moet je echt samen doen met hopelijk hulp van de mensen om je heen.

"Ik zit hier allemaal helemaal niet op te wachten." Niemand zit hier op te wachten, maar het feit is er. Je kan niet meer doen dan proberen hier zo goed mogelijk weer uit te komen en jullie leven weer leefbaar te krijgen. Sterkte daarmee.

Vorig jaar

Ik herinner me je draadje nog, ik heb toen ook gereageerd.

De basis van alle geldproblemen is altijd hetzelfde: minder geld uitgeven en meer geld genereren.

Hoe het precies zit met faillisementen weet ik niet. Het is natuurlijk wel zo dat die crediteuren ook problemen krijgen als zij hun geld niet terugkrijgen. Ik begrijp best dat van jou uit geredeneerd het logisch is om zo min mogelijk van je schulden te betalen, maar dat wordt dan wel afgewenteld op een ander.

In jouw geval, denk ik, dat je verlamd bent door de situatie. Je hebt 2 molenstenen: de maandelijkse last voor het huis en het faillisement.

De maandelijkse last zal de schuld alleen maar verder doen oplopen. Ik schat dat jullie misschien een hypotheek van 2000-3000 per maand hebben. Vorig jaar schreef je dat het aflossingsvrij was. Met een flinke inkomstenbelasting is het nog aardig wat, maar het alleen jouw parttime baan is het onbetaalbaar en daarbij zul je zeker niet het volle pond in 52% af mogen trekken. Die bleeder moet echt stoppen.

Je schreef vorig jaar dat jullie onverkoopbare kast van een huis moeilijk kamerverhuur kan genereren vanwege de indeling. Ik denk toch dat je hier eens heel creatief naar moet kijken. Wij wonen ook in een groot huis (800 m3). Toen bij ons de financiële situatie door ontslag en langdurige ziekte de mist in dreigde te gaan, hebben we heel creatief gekeken naar de mogelijkheid van herinrichten waardoor we kamers zouden kunnen verhuren. Dit was overigens in een tijd dat de huizenmarkt nog boomde, dus verkopen was toen nog wel een optie.

In het meest extreme geval zouden we met ons gezin van 4 dan op zolder gaan wonen, waardoor we de 2 verdiepingen onder afzonderlijk konden verhuren. Dat zou dan genoeg geld opleveren om de hele hypotheek mee te dekken.

Dat gedachtenexperiment maakte mij wel heel rustig.
In de VS is het zelfs een methode die meerdere mensen gebruikt hebben. Het is niet leuk, nee, maar dat zijn de alternatieven ook niet.

Ik zou daar echt heel serieus naar kijken.

Schuldsanering

Je bent in dit soort situaties snel geneigd om in de slachtofferrol te kruipen en de moed te laten zinken. Logisch, maar dat helpt je niet verder; integendeel. Het is zoals het is; accepteer dat en ga denken in oplossingen. Ga samen met je man en kinderen om de tafel zitten en bespreek de situatie en de mogelijke opties. Schuldsanering zou veruit de beste optie zijn. Verdiep je er alvast in en ga aan de slag. Zorg dat je de rechter kan laten zien dat jullie er alles aan hebben gedaan en doen om die schuldsanering in te mogen. Schuldsanering is geen straf; het is een gouden kans. De tips die Smiley en de anderen gaven zijn een goede start. Verkoop nu al alles wat je niet nodig hebt; ook spullen van de kinderen. Ga allebei solliciteren naar een fulltime baan. Schrijf je in bij woningbouwverenigingen, kijk naar mogelijkheden om kamers te verhuren etc. Ook jullie kunnen uit deze situatie komen als je er allebei je schouders onder zetten en pro-actief aan de slag gaan!

Werk

Je zult inderdaad een baan moeten zoeken als je die nog niet hebt. De eis is dat je zoveel mogelijk werkt, maar dat hoeft niet per sé 40 uur te zijn.
Je moet beide auto's verkopen en kunt er 1 goedkopere voor terugkopen als je aan kunt tonen dat jullie niet zonder auto kunnen. Als je dat niet aan kunt tonen zou ik als de wiedeweerga twee goede, stevige en goed belastbare fietsen kopen na verkoop van de auto's, vóór je de auto's van een rechter moet verkopen, want dan kun je al het geld inleveren.
Ik ben er wel een voorstander van om de omstandigheden zo goed mogelijk te houden onder dit soort omstandigheden. Met een heel gezin op zolder wonen, lijkt mij nou niet bepaald 'zo goed mogelijk'. Dat gaat zoveel stress en spanning opleveren dat het alleen maar meer ellende betekent. Er zal zeker worden geoordeeld dat jullie het huis moeten zien te verkopen. Ik weet niet hoe ver ze gaan met de snelheid van gedwongen verkoop. Ze hebben er niets aan om je op straat te zetten zonder vervangende woonruimte en ze hebben er ook niks aan als je met een hypotheek én met huur van een kleinere woning in je maag zit. Bespreek dat dus uitgebreid. Als jullie de woonlasten kunnen drukken door verhuur van kamers, dan zou ik dat zeker proberen, maar wel in overleg met jullie schuldhulpbemiddelaar.
En inderdaad wat Elisa zegt is waar. Het kost even tijd om deze situatie te accepteren en je de neiging voelt om jezelf als slachtoffer te zien. Natuurlijk wil je er niet aan, maar je móet wel. Maar het is logisch dat je eerst ontkenning voelt, het nog niet accepteert, vluchtneigingen krijgt en in verzet gaat. Maar je moet dat zo snel mogelijk achterlaten en dit samen het hoofd bieden. Alles wat jullie zelf doen, wordt vanuit de schuldhulpverlening als positief gezien. Laat je dus niet aan het werk sturen, maar doe beiden je best om werk te vinden. Wacht niet af tot je de auto móet verkopen, maar doe dat nu al, enz..

Zolder

"Met een heel gezin op zolder wonen, lijkt mij nou niet bepaald 'zo goed mogelijk'. Dat gaat zoveel stress en spanning opleveren dat het alleen maar meer ellende betekent. "

In ons geval betekent de zolder nog steeds 80 m2 oppervlakte. 3 kamers, met een dakhoogte van 3 meter. Ik ken diverse huizen in 't Gooi, waar Poorgirl woont en ik schat zo maar in dat dit prima te doen is. Ik ken ook diverse gezinnen die met zoveel m2 in een appartement leven.

Maar wat ik vooral bedoelde: denk buiten het systeem. Dat huis is een loden last. Door mijn werk weet ik het e.e.a. van de snelheid en bedragen waarvoor momenteel deze prijsklasse verkocht wordt. Dus niet hetgeen waarmee de makelaars reclame maken, maar de echte getallen. Bot gezegd: vergeet het maar. Gemiddeld duurt het nu 4 jaar en is de prijs 20-30% lager dan het 6 jaar geleden voor gekocht is. Hoe hoger het segment, hoe dramatischer.

Dus als je het in 2006 voor 8 ton gekocht hebt, dan heb je geluk als je het in 2016 voor 6 ton verkoopt.

Het is dus heel verstandig als het je lukt om die woonlasten naar 0 te brengen. Verkopen zodat je zonder schulden overblijft is geweldig, maar Poorgirl heeft al aangegeven dat verkopen alleen maar nieuwe schulden oplevert.

Verkopen

Overigens: je moet het huis natuurlijk wel te koop zetten, want als je het kunt verkopen, dan heeft dat de voorkeur. Maar aangezien dit een flinke tijd kan duren - ook als je een restschuld accepteert- dan is dit een tussenoplossing.

Regie

Nog een ding: prioriteit is nu niet ervoor zorgen dat jij en je kinderen "het leuk" hebben. Prioriteit moet zijn zo snel mogelijk proberen uit deze penibele situatie te komen, dus in de schuldsanering te komen en daar alles aan te doen. De tering naar de nering zetten en dit ook aan je kinderen uitleggen. Dat is nog het lastigste, zeker als je een bepaalde hoge levensstandaard gewend bent. Ik en mijn zoontje waren al gewend om van het sociaal minimum te leven maar de WSNP is financieel nog zwaarder. Geen vakanties, geen leuke uitstapjes, geen of zeer bescheiden verjaardagen/Sinterklaas/Kerst vieren, geen nieuwe kleding en speelgoed etc. Als je al een keertje naar het zwembad gaat in de zomer ofzo eigen brood en drinken mee en als er nieuwe kleding nodig is, tweedehands kopen (ik maak sindsdien veel gebruik van Marktplaats; zowel om te kopen als te verkopen). Je leert vanzelf creatief te worden met weinig geld. Belangrijkste is ervoor te zorgen dat je zonder schulden komt te zitten. Daarna dat je in ieder geval een dak boven je hoofd hebt en er dagelijks fatsoenlijk te eten is. De rest moet de komende drie, vier of vijf jaar even bijzaak zijn. Wees ook niet te beschaamd om open en eerlijk over jullie situatie te zijn; het zal je verbazen hoeveel welwillende en goedgevige mensen er zijn als je eerlijk bent en laat zien dat je er alles aan doet. Zo ben ik nog altijd blij als er een mede-ouder van het voetbalteam aan komt zetten met een tas kleding of schoenen omdat hun zoon er veel te snel is uitgegroeid Of dat ik spontaan een kerstpakket krijg van iemand die weet dat we het niet breed hebben.
Neem de regie in eigen handen! Jullie kunnen dit ook, net als zovele anderen die in een vergelijkbare situatie zaten en zitten!

Iets geheel anders

Ik begrijp dat de rechter een beslissing heeft genomen waar jullie het niet mee eens zijn. Ik heb geen sjoege van faillissementsrecht maar vraag mij af: is er geen hoger beroep mogelijk?

En verder zeg ik het ook nog maar even: beter WSNP dan gewoon faillissement, want het eerste kan nog een schone lei opleveren, het tweede niet.
Overigens kan toegang tot de WSNP geweigerd worden bij kwade trouw, vziw, dus vraag ik me af of een oordeel dat je man de fiscus heeft bedot- ook al is dat onterecht -misschien de kansen op een WSNP-toelating verkleint. Maar ook daar heb ik onvoldoende sjoege van. Ik zou maar eens rap iemand benaderen met kennis van zaken op het gebied van de schuldhulpverlening en WSNP, als je dat nog niet gedaan hebt.

Sterkte ermee

Temet

Familie en vrienden?

PoorGirl, van de vorige keer kan ik me herinneren dat je je schaamde. Dat je er niet over durfde te praten met je ouders en je vrienden.
Is dat al voorbij?
Sacha Meyer heeft net een boek geschreven over dit fenomeen (nieuwe armen). Er stond dit weekend een heel verhaal over in de Volkskrant. Ik las het met kromme tenen omdat er een soort van naief fatalisme uit spreekt. "Dan ga ik in een caravan wonen".
Zoals jij dat ook een beetje doet over je man "waarom zou hij nog geld verdienen?'.
Het vooruitzicht met een man van 50+ en een heleboel schulden, is een karig bestaan op een flatje. Dat is niet anders en honderdduizenden wonen hun hele leven zo.
Dat kan dus gewoon.
Jij hebt misschien nog de mazzel dat je familie en kennissen hebt die het wat breder hebben. Dat scheelt een gang naar de voedselbank wellicht. Moet je wel je schaamte opzij zetten en je familie te hulp roepen.
Overigens kun je met openhartigheid ook nog tot verrassende oplossingen komen. Misschien heb je in je kennissenkring nog wel een of twee van die stellen met wie je samen dat hele grote huis kunt bewonen.
Wel allemaal op een flatje, maar toch in een bekende omgeving.
Sterkte,
Miriam Lavell

neem aan dat die auto's mee gaan met het faillisement en dus al weg zijn.

En toch

dat huis waarom is het overkoopbaar, en waarom stapelen de schulden zich dan alleen weer verder op ?

kan je het niet verhuren (gedeeltelijk desnoods), hier in de straat staat een huis al 3 jaar te koop (bewoond door een oud vrouwtje, het is alsof je terug stapt naar de jaren 60 met dito voorzieningen, de nabestaanden krijgen 900 exl gwl per maand er voor.

Restschuld

"dat huis waarom is het overkoopbaar, en waarom stapelen de schulden zich dan alleen weer verder op ?"
Als de hypotheek hoger is dan de verkoopwaarde, ontstaat bij verkoop een reële restschuld. Zolang het huis niet verkocht is, is die restschuld virtueel en telt ie niet mee.
Niet verkopen helpt trouwens niet. Een kast van een huis kost ook nog eens een kast aan energiekosten, belastingen, etc. en natuurlijk de hypotheek maandlasten die niet meer betaald kan worden en daardoor alleen maar aantikt.
Hoe langer dat duurt, hoe duurder het wordt. In deze tijd ook nog: hoe langer je wacht met verkopen, hoe groter de restschuld.
Afwachten op wat er komen gaat is dus per definitie een slecht idee.
Maar aan de andere kant: in alle gevallen is de uitkomst dat flatje drie hoog achter. De vraag is hoeveel schuld er mee gaat naar dat flatje.
Groet,
Miriam Lavell

De narigheid is

dat zo'n flatje driehoog achter niet meteen beschikbaar is. Het is een heel erg ongelukkige situatie op dit moment. De huizenmarkt staat vast, wie heeft er nu geld voor een 'kast van een huis'? Voor huurhuizen zijn wachtlijsten, afhankelijk van waar je woont moet je zonder urgentie soms jaren wachten. Het is dus echt zaak om alles uit te zoeken en te bekijken wat de mogelijkheden zijn. En ik blijf erop hameren dat zelf ondernomen actie gewaardeerd wordt en de bereidwilligheid om mee te denken alleen maar bevordert.

Ik denk

dat met de nieuwe duidelijkheid (hoe duidelijk is het eigenlijk, niet heel erg dus over de hra de huizenmarkt aan zal trekken.

Anyway

heb effe wat gelezen, de hoogste inkomens gaan wat minder belasting betalen en zullen per jaar (bij dit voorstel nu doorberekend door het cpb) 0,5% minder mogen aftrekken wat dan uit komt op 38 % vanaf 2014 gerekend.

ik vind het prima, zo veel gaat het ons dus niet kosten (hoogste schaal 52% dus) zover dit natuurlijk door gaat.

Nog naarder

Kaaskopje:"wie heeft er nu geld voor een \'kast van een huis\'?"
Het probleem voor dure huizen is nog veel groter dan dat. Door het hypotheekbeleid tot 2008, wonen er heel veel mensen in een veel te duur huis. Een huis waarvoor ze met hun salaris, ook als dat niet achteruit is gegaan, vandaag geen hypotheek meer zouden krijgen.
Als we even de definitie van 'rijke mensen' nemen die laatst in een draadje over onderwijs ook bovenkwam, verdienen meer dan 68.000 euro, dan kun je het op je vingers natellen.
Die konden ruim 4 ton lenen en dat hebben ze gedaan. Vandaag komen ze niet verder dan ca 3 ton en dan wel op voorwaarde dat er geen andere leningen of betaalplichten (alimentatie bijvoorbeeld) zijn.
Kortom: er zijn teveel woningen van 4 ton en meer en te weinig mensen die dat kunnen betalen. Er zit maar een ding op en dat is voor al die kasten van huizen de prijs verlagen. Met tonnen wel te verstaan.
En inderdaad, goedkope huurflatjes liggen niet voor het oprapen. Je krijgt ze bovendien niet als je helemaal geen inkomen hebt. Het is heel hard werken om uit dat aanbod het beste te vinden dat er te krijgen is.
Daarom moet je je voorbereiden en niet gaan zitten afwachten.
Maar ik denk dat dat afwachten toch voortkomt uit het lamgeslagen zijn door de situatie. In een ongemak gedompeld worden waarvan je altijd dacht dat het jou niet zou overkomen.
Wakker worden uit de droom dat het wel goed komt, is niet eenvoudig.
Groet,
Miriam Lavell

Zaak dus

om dat huis zodra die nieuwe wet in gang wordt gezet op de markt te brengen en te verkopen, tot dan toen proberen kamers of verdiepingen te verhuren.

als het mogelijk is ergens een keukenblokje aan te sluiten en er meer dan 1 badkamer met wc in huis is dan kan je volgens mij gewoon gaan verhuren, studenten, mensen die tijdelijk ergens moeten wonen ivm werk etc.

Niks daarvan

Manda, de dure huizenmarkt trekt (de komende 20 jaar) niet meer aan.
Die markt bestond bij de gratie van (te) veel kunnen lenen + winst uit verkoop van de vorige woning.
Onze kinderen die nu gaan kopen zullen geen winst uit hun eerste woning hebben. Ze mogen blij zijn als ze per saldo gratis gewoond hebben. Het is die generatie die ervoor moet zorgen dat de huizenmarkt aantrekt, maar onze kinderen moeten ook studieschulden maken én een hogere huur betalen.
Die generatie gaat de huizenmarkt niet redden.
Misschien hun kinderen wel, maar die moeten nog geboren worden.
Groet,
Miriam Lavell

De bank

Manda:'om dat huis zodra die nieuwe wet in gang wordt gezet op de markt te brengen en te verkopen, tot dan toen proberen kamers of verdiepingen te verhuren."
Er is nog een partij in het geding en dat is de bank. Verkopen kan, dan moet je de prijs goed stellen. Een ton of wat minder dus. Maar de bank mag dwarsliggen bij zo'n verkoop.
Een andere optie dan de prijs verlagen is er eigenlijk niet.
Verhuren kan ook, maar ook daarvoor moet je toestemming van de bank hebben. Zolang de bank denkt dat er nog wat te halen is, zal ook daar niet zomaar toestemming voor komen.
Voor kamerverhuur kan wel toestemming komen (bij kamerhuur hebben huurders minder rechten). Dat is een optie dus. Maar ik vrees dat ook dat niet op kan brengen wat er maandelijks nodig is om dat huis en de bank tevreden te houden.
Verlies nemen, failliet gaan, is na lang en besluiteloos wachten het enige dat erop zit.
Groet,
Miriam Lavell

Wat voor bedrag?

Over wat voor bedragen hebben we het? Wij hebben er ook mee te maken gehad. Geen faillissement, wel een te duur huis en met flinke restschuld (ton plus) moeten verkopen. Alle schulden zijn ondergebracht in een krediet dat we, gelukkig met allebei een goede baan, hopelijk ooit helemaal gaan aflossen. Het is zuur want we zien momenteel weinig terug van onze goede salarissen, maar wie zijn billen brandt... De WNSP was mijn angstvisioen, jarenlang geen zeggenschap en op een absoluut minimum, dus ik ben eigenlijk heel blij dat we het zelf kunnen regelen.
Zouden jullie die weg nog inkunnen als jij ook fulltime gaat werken?

Lamgeslagen

Ik ben het helemaal met je eens Miriam.
Wat dat lamgeslagen gevoel betreft ook. In eerste instantie neig je er ook naar om te hopen dat het allemaal wel los zal lopen, maar dat is niet zo. Hoe eerder je uit al die emoties van ontkenning, in de ankers gaan, angst, enz. kunt stappen, hoe beter het is. Maar dat is best moeilijk.

Miep

Die angst voor de WSNP is onterecht. Ik zeg niet dat het leuk is, want inderdaad sta je 3 jaar lang onder toezicht en moet je toestemming voor uitgaven die wat hoger zijn vragen, maar je bent wel drie jaar lang volledig beschermd tegen acties van schuldeisers en als je je aan de regels houdt ben je na 3 jaar weer baas over de eigen bankrekening en uitgaven.
Maar als jullie het zelf op hebben kunnen lossen verdient dat natuurlijk wel een groot compliment.
Bij een faillissement gaat het natuurlijk niet alleen om het onverkoopbare huis, maar ook om alle schulden die je hebt bij leveranciers en dergelijke. Als je eigen baas bent en je kunt je leveranciers niet meer betalen, of bedrijven die in opdracht iets voor je doen, dan kan een van hen, of meerdere, op een gegeven moment het faillissement aanvragen. Als deze crediteuren vervolgens niet mee willen werken aan een regeling, dan zit je in de ellende en moet je wel WSNP aanvragen als het niet anders opgelost kan worden. In zo'n geval is het nogal onrealistisch om aan te nemen dat je het in orde kunt krijgen enkel door beiden aan het werk te gaan. Het scheelt wel, het moet zelfs, maar je krijgt als instromer op de arbeidsmarkt niet meteen zo'n fraai salaris dat je duizenden, tot tonnen schuld binnen afzienbare tijd weg kunt werken.

Poorgirl

Even voor de duidelijkheid: door wie is het crediteurenakkoord gemaakt? Ik neem aan dat jullie een desjundig jurist in de arm hebben genomen voor deze zaak. Heeft hij ook al bekeken of een voorstel tot een dwangakkoord een redelijke kans van slagen heeft? Daarbij moet X% van de crediteuren welke X1% van de vordering vertegenwoordigen, accoord zijn. De rechter weegt daarin af of een betaling uit WSNP meer oplevert dan het voorstel ten einde finale kwijting in een crediteurenakkoord.
Hier nog een link met nuttige informatie over faillisement, schuldsanering en WSNP, geschreven door een ondernemer: http://www.higherlevel.nl/forum/index.php?board=50;action=display;threadid=29110
Een quote uit die link:
"Tot slot : Onthoudt dat je ondernemer bent. Een ondernemer vlucht niet voor risico’s, loopt niet weg voor zijn verantwoordelijkheden en lost zijn zaakjes op. Mocht je in zwaar weer verkeren, probeer dit dan steeds vast te houden. Je zult dan altijd met opgeheven hoofd achterom kunnen kijken, en zeer zeker ook weer vooruit."