De nieuwe generatie werkenden
Sinds een jaar of 1,5 hebben we stukje bij beetje nieuwe collega's gekregen. Puur omdat de werkdruk te hoog was, er door overlijden 2 collega's minder waren en er gewoon al voor het overlijden nieuwe collega's nodig waren.
Er zijn totaal 5 nieuwe collega's gekomen waarvan 4 in de leeftijd van 21-23 jaar oud en 1 27 jaar oud. Ze zijn met zijn alle de jongste groep. Over 1 collega geen enkele vorm van kritiek hard werkende jongeman. Van de rest hebben we echt zoiets van "moeten we het van deze generatie hebben?" 1 collega werkt er nu 1,5 maand en heeft nu al 3 keer laten weten de wekker te zijn vergeten te zetten, hij werkt 3 dagen van 8 uur en 2 van 4 maar heeft nog nooit zijn uren gehaald. Een ander werkt er nu 1,5 jaar, is nagenoeg de hele dag met prive gedoe nee. Elke week wel weer een reden om eerder weg te gaan of later te beginnen altijd verhalen als naar de dokter moeten, auto reparatie, ouders naar de dokter brengen. Is in 1,5 jaar tijd inmiddels 8 keer ziek geweest, komt na een zieke altijd weer terug met nieuwe manicure of kapsel.
2 anderen raken al in paniek als er meer dan 2 taken voor hen komen, moeten ingewerkt worden maar staan beiden niet te springen om nieuwe dingen te leren. Staan om klokslag 17:00 bij de buitendeur.
Ik begrijp die nieuwe generatie echt niet, nee we verwachten niet dat ze net zoals ons veel overwerken wij doen dat namelijk ook uit gewoonte omdat we gewend zijn dat er tekort is en we vinden dat we de cliënten niet mogen teleurstellen. Maar deze collega's maken zich nergens anders druk om dan hun eigen prive leventje.
Jonagold schreef op 07-05-2024 om 17:16:
[..]
Zeker is dat irritant. Maar gemakzuchtig gedrag is niet voorbehouden aan de jongste generatie hoor.
Ik kan me van een van mijn eerste baantjes herinneren dat ik een oudere collega had die ik meer niet heb gezien dan wel in het jaar dat ik er werkte. Ze had namelijk een polsblessure. Kan inderdaad heel vervelend en beperkend zijn. Maar ... we waren telefonistes, we gebruikten een headset, en het ging om haar linkerpols terwijl ze rechtshandig was. Lijkt me dat je dan best kunt werken. Maar nee, zij niet. Steeds als de bedrijfsarts zei dat ze best aan het werk kon kwam ze 1 of 2 dagen, zat dan doorlopend te klagen dat ze zo'n pijn had, en dan was ze vervolgens weer een paar weken uit de running. Dat haar collega's, waaronder ik dus, de gaten dicht mochten lopen en regelmatig geen vrij konden krijgen wegens onderbezetting was voor mij reden om daar weg te gaan. Wat een slappe hap, niet alleen die collega, maar ook de leidinggevende die haar maar steeds de hand boven het hoofd hield.
Dus het zwak-ziek-en-misselijk-syndroom is volgens mij van alle leeftijden én alle tijden.
Nee, hier vooral ouderen, waaronder ikzelf. Echt jonge collega's hebben we niet, de jongste is begin 40.
De feiten: het gedrag van bepaalde collega’s levert jou werk en frustratie op TO. Ga dat bespreken met je leidinggevende en blijf dan ook bij de feiten. Wat jij vindt van het gedrag of zelfs van een hele generatie (!) is daarbij niet relevant. Blijf zakelijk. En let niet zo op wat ze doen, de enige die daar last van heeft ben je zelf.
Decembermamma schreef op 07-05-2024 om 17:02:
[..]
Tja wij doen dus administratie verwerken en van daaruit jaarrekeningen samenstellen. Het verwerken van administraties is vrij simpel aan te leren en dat hebben wij dus gedaan bij deze groep, een jaarrekening samenstellen is nog even een stap te moeilijk voor hen. 2 lijken het goed op te pikken de ander wat minder, na hun boekwerk moeten we namelijk hun werk nakijken en zien we dus dat het steeds maar bezig zijn met privé zaken het werk verziekt er zitten soms grote fouten in. Dit is al gecommuniceerd naar de directie alleen zitten we dus met een capaciteitsprobleem qua personeel. Maar zij verwerken dus de administraties en wij maken vervolgens de jaarrekening. Het is niet anders, het is bulkwerk.
Ik ben accountant in de samenstelpraktijk en ook wij hebben veel jonge collega's. Gelukkig geen gedoe met ziekmeldingen en privé dingen, eigenlijk vooral veel collegialiteit en inzet. Als je een keer vraagt om 's avonds of in het weekend te knallen kan dat gewoon (gebeurt nog maar weinig, het is echt anders dan vroeger, waar vroeger klant koning was en ik hele weekenden doorging is nu personeel en ons welzijn veel belangrijker en krijgen klanten eerder een 'helaas' te horen).
Klinkt alsof jullie toevallig een paar slechte collegas hebben getroffen, ik zou ZSM afscheid nemen want het is niet goed voor het moraal zulk gedrag. Maar ja, dat is niet aan jou waarschijnlijk.
Enige waar we tegen aan lopen is dat het lastig is mensen van voldoende niveau te vinden. Veel mensen die qua schoolcarrière redelijk onderaan zijn begonnen en met veel doorzettingsvermogen een HBO diploma hebben gehaald. Maar ze hebben een erg lange leercurve nu in de praktijk. Ook met het relatief simpele boeken van administraties.
AlisonH schreef op 07-05-2024 om 18:02:
De feiten: het gedrag van bepaalde collega’s levert jou werk en frustratie op TO. Ga dat bespreken met je leidinggevende en blijf dan ook bij de feiten. Wat jij vindt van het gedrag of zelfs van een hele generatie (!) is daarbij niet relevant. Blijf zakelijk. En let niet zo op wat ze doen, de enige die daar last van heeft ben je zelf.
Je bent op een accountantskantoor met elkaar een team, je doet het samen voor je klanten. Als daar mensen tussen zitten zoals OP beschrijft is het logisch dat je daar wat van vindt. Ik zou er ook echt niet tegen kunnen. Een goede werkgever lost dat ook op, want het gaat ten koste van de moraal van de al langer zittende collega's met normale werkethiek.
Herkenbaar maar zal ook de aard van het beestje zijn.
Gelukkig werk ik nog wel met jongeren die ieder geval niet te lui zijn om te werken en graag wat willen betekenen voor de samenleving.
Als een collega zich zo vaak ziek meld zal er toch ook wel een keer een gesprek komen met de manager om eens te kijken hoe dit komt?
Bij ons is dat ieder geval wel het geval.
Ik herken het een beetje, niet het ziekmelden enzo (ik meld me alleen maar ziek als het echt nodig is), maar wel het achterliggende, en ik denk toch dat dat deels de jonge generatie is.
Ik ben op zich wel een harde werker, als ik gemotiveerd ben en mezelf ergens in vast bijt maar ik mis die motivatie voor een baan, met als voornaamste reden dat ik er weinig voor terug krijg. Het grootste deel van het loon van jonge mensen verdwijnt automatisch naar huur of de hypotheek. Je krijgt niet meer loon als je harder werkt, alleen maar meer werk. Als je bedrijf het goed doet krijgt de directeur een bonus, niet jij. Je moet dus gewoon je tijd uitzitten en zoveel mogelijk onder de radar blijven om wat loon te krijgen wat dan eigenlijk vooral voor je rijke huisbaas is. En daarvoor ben je dan elke dag 12u van huis.
Verder is het ook nog eens altijd crisis, corona, Oekraïne, Israël, vastgoed, regen, droogte, stikstof, pensioenen, klimaat, migratie. Alles is goed om alles duurder te maken en pessimistische voorspellingen te doen.
En bedrijven zijn ook steeds groter. Waar mijn opa als boerenknecht deel van de familie van zijn baas was heb ik onze directeur nog nooit gesproken en enkel 1 keer van ver gezien. Op mijn werk voel ik mij niet gehoord, niet serieus genomen en heb ik niet het gevoel dat ook maar iemand begaan is met hoe het met mij gaat. Het enige wat telt is het Excel grafiekje van wat ik heb opgebracht die maand. Daardoor voelt mijn werk ook niet nuttig.
In mijn ogen kan het dus wel een generatieprobleem zijn. Alleen los je het niet op door er over te zeuren maar volgens mij wel door interesse te tonen in wat betreffende collega’s motiveert en uit te zoeken waarom die motivatie nu mist.
Y123 schreef op 19-06-2024 om 11:03:
Ik herken het een beetje, niet het ziekmelden enzo (ik meld me alleen maar ziek als het echt nodig is), maar wel het achterliggende, en ik denk toch dat dat deels de jonge generatie is.
Ik ben op zich wel een harde werker, als ik gemotiveerd ben en mezelf ergens in vast bijt maar ik mis die motivatie voor een baan, met als voornaamste reden dat ik er weinig voor terug krijg. Het grootste deel van het loon van jonge mensen verdwijnt automatisch naar huur of de hypotheek. Je krijgt niet meer loon als je harder werkt, alleen maar meer werk. Als je bedrijf het goed doet krijgt de directeur een bonus, niet jij. Je moet dus gewoon je tijd uitzitten en zoveel mogelijk onder de radar blijven om wat loon te krijgen wat dan eigenlijk vooral voor je rijke huisbaas is. En daarvoor ben je dan elke dag 12u van huis.
Verder is het ook nog eens altijd crisis, corona, Oekraïne, Israël, vastgoed, regen, droogte, stikstof, pensioenen, klimaat, migratie. Alles is goed om alles duurder te maken en pessimistische voorspellingen te doen.
En bedrijven zijn ook steeds groter. Waar mijn opa als boerenknecht deel van de familie van zijn baas was heb ik onze directeur nog nooit gesproken en enkel 1 keer van ver gezien. Op mijn werk voel ik mij niet gehoord, niet serieus genomen en heb ik niet het gevoel dat ook maar iemand begaan is met hoe het met mij gaat. Het enige wat telt is het Excel grafiekje van wat ik heb opgebracht die maand. Daardoor voelt mijn werk ook niet nuttig.
In mijn ogen kan het dus wel een generatieprobleem zijn. Alleen los je het niet op door er over te zeuren maar volgens mij wel door interesse te tonen in wat betreffende collega’s motiveert en uit te zoeken waarom die motivatie nu mist.
Ik herinner me je topic nog. Heb je inmiddels al stappen kunnen zetten om een positievere mindset te ontwikkelen of je situatie te veranderen/verbeteren? Alle kleine beetjes helpen!
Y123 schreef op 19-06-2024 om 11:03:
En bedrijven zijn ook steeds groter. Waar mijn opa als boerenknecht deel van de familie van zijn baas was heb ik onze directeur nog nooit gesproken en enkel 1 keer van ver gezien. Op mijn werk voel ik mij niet gehoord, niet serieus genomen en heb ik niet het gevoel dat ook maar iemand begaan is met hoe het met mij gaat. Het enige wat telt is het Excel grafiekje van wat ik heb opgebracht die maand. Daardoor voelt mijn werk ook niet nuttig.
Dit is echt niet iets wat perse bij de huidige tijd hoort, maar blijkbaar wel bij jouw specifieke baan. Tijd voor een andere baan!
En ja, er zijn grote issues in de wereld op gebied van oorlogen, klimaat etc. Dat is helaas een gegeven. Maar ook dat biedt weer kansen: er zijn vele manieren om je in te zetten voor een betere wereld. Daar kun je veel zingeving en voldoening uit halen als je dat wilt
Jonagold schreef op 19-06-2024 om 11:33:
[..]
Ik herinner me je topic nog. Heb je inmiddels al stappen kunnen zetten om een positievere mindset te ontwikkelen of je situatie te veranderen/verbeteren? Alle kleine beetjes helpen!
Er zijn een paar collega’s uitgevallen vlak na mijn laatste bericht waardoor ik dubbele shiften heb gewerkt. Was op dat moment niet echt goed voor mijn humeur. Later heb ik wel met wat mensen (o.a. bedrijfsarts) gepraat en aangegeven dat er wat is. Luchtte op dat moment op maar verder is er niet veel mee gedaan. Sinds enkele weken is een vervelende manager (hij keek heel erg op naar Poetin en vond dat Hitler moest terug komen, zo’n type) ook op een andere functie gezet. Dus ik ben voorzichtig positief maar de sleur zit er wel nog in.
Wel is ondertussen het dak van onze woning gerepareerd en het vrachtwagenzeil eindelijk weg. Terug planken zien als ik thuis kom is voor mij een fijn gevoel en geeft me wat rust.
