Contract niet verlengd - hoe nu verder?

Werk

Volgens mij ben je nog steeds in een positie dat je werk wel heel erg prioriteit moet maken. Je moet voldoende inkomen hebben om eventueel een eigen woning te kunnen betalen. Daarna kind en jezelf, en die relatie werkt of niet maar die is wel even een sluitpost zolang werk nog onzeker is, lijkt me.
Wat voor soort werk doe je en waar loopt het spaak? Het was een kleine organisatie toch? Dan valt het altijd veel meer op als je steken laat vallen. Dat is negatief gesteld, maar in een grotere organisatie kun je vaak je kwaliteiten beter inzetten, en doen anderen wat zij beter kunnen (in het ideale geval).

Phryne

Gevoelsmatig wringt het heel erg, om kind niet op 1 te zetten. En ik merk dat de zorgen om kind en de trubbels in de relatie min de weg zitten bij de concentratie op mijn werk. Ik kan niet goed schakelen. Andersom ben ik thuis nog erg met mijn werk bezig. En door het traject met zoon zette mij al eerder aan het denken over mezelf en waar ik tegenaan loop. Dus ik hoopte wat meer tijd te hebben/krijgen om wat meer helder te krijgen wat ik zou willen en kunnen. Maar je hebt gelijk, werk is heel belangrijk in mijn situatie. Maar ja, wat dus?

Overigens doe ik secretarieel werk in een organisatie die in de tijd dat ik er werk, anderhalf jaar, gegroeid is van 40 naar 100 man. Op allerlei gebieden moet dus het wiel worden uitgevonden, takenpakketten wijzigen, en ik ondersteun als secretaresse 2 van de 3 directieleden vanuit een algemeen secretariaat. Van ons team van 9 personen is er 1 langdurig ziek, de overige 8 hebben haar taken overgenomen. Op het secretariaat komen ook allerhande vragen en verzoeken binnen, zowel intern als extern. Ik vind prioriteren erg lastig, waardoor de 2 managers zich niet voldoende ondersteund worden. Daar zit voornamelijk het probleem. Suggesties?

Angela

Laat je testen op ADD? Wat een onzin. Pennestreek is gewoon niet geschikt voor een baan waarin onverwachte dingen prioriteit kunnen hebben. Of waar ze 's morgens allerlei plannen heeft die doorkruist worden door bazen die allemaal wat van haar willen, en het liefst NU. Wat ook niet verwonderlijk is, gezien de achtbaan die haar leven al bijna drie jaar is. Geschikter is een baan die wat voorspelbaarder is. Misschien op een financiele administratie.
Al die etiketjes om maar te kunnen zeggen dat het niet aan jou ligt als je iets niet kunt maar 'aan de ADD' helpen mensen niet echt. Geeft ze alleen een excuus om de verantwoordelijkheid buiten zichtzelf te leggen. Pennestreek moet gewoon op zoek naar iets dat wel bij haar past.

Trouwens, wat als Pennestreek een stempeltje kan krijgen? Kan ze dan ineens wel zo'n hectische baan aan? Nee, dan moet ze nog steeds op zoek naar iets anders.

Prioriteiten

Ik ben jaren geleden secretaresse geweest en was daar best goed in. Daar was het zo dat het werk voor de managers voor ging, en als er pressie van meer kanten kwam vroeg ik hen om het zelf uit te vechten. Ik heb wel veel gehad aan een time management training. Taken die minder dan 5 minuten kosten kun je beter gelijk doen, en op vrijdagmiddag doe je klussen die zijn blijven liggen (meestal opruimen, archiveren, stomme telefoontjes). Zo werk ik nu nog steeds eigenlijk.
Vind je het werk wel leuk wat je doet? Zou je liever een beperkter takenpakket hebben, of juist iets heel anders (in een winkel?)?
En werk en de kinderen samen is soms best veel. Hier is het een tijdje wat minder gegaan met beide kinderen en toen merkte ik dat ik ook op mijn werk al het relativeringsvermogen kwijt was en alles voelde aan als heel grote last. Dat moet niet te lang duren omdat je er anders aan onderdoor gaat. In mijn geval kan werk wel wat hebben, en vinden ze het niet erg cq merken het niet als ik een paar maanden op halve kracht werk, maar je zou er beter mee om moeten kunnen gaan (met hulp van iemand die ervoor geleerd heeft of zo).

Balans

Het gaat niet zozeer om prioriteiten, maar om een goede balans te vinden tussen alles. Wat als je kind op 1 zet? Hoe ziet dat eruit? Is dat geen vlucht voor je onvrede over je werk?
Hoe optimaal moet je relatie zijn? Hebben je relatie en je kind iets met elkaar te maken of zijn dat twee afzonderlijke eenheden?
Wat mij op een dieptepunt geholpen heeft is het boek Adriaan Hoogendijk, loopbaanzelfsturing. Ik heb toen geleerd om, nadat ik mijn werk verloor, alles wat ik belangrijk vond en wat samen kwam in mijn werk uit elkaar te halen.
Wat is belangrijk aan werk? Wat is belangrijk voor de kinderen? Waar kan ik naartoe met mijn gevoel voor rechtvaardigheid? Hoe geef ik gestalte aan mijn geloof (is voor mij belangrijk)? Zo leerde ik waarom bepaalde dingen voor mij belangrijk waren, maar ook hoe dat in verhouding stond tot de andere dingen.
Je moet wel één ding achter je laten en dat is de gedachte dat het allemaal perfect moet zijn. Ik ben werk gaan doen in een wasserij en ene fabriek, omdat ik me realiseerde dat geld een van de belangrijkste redenen was om werk te doen. Van daaruit heb ik langzaam opgebouwd naar werk wat ik wel leuk vind en wat geld oplevert, maar dat is een proces geweest van 10 jaar.
Voor de kinderen heb ik altijd te weinig tijd gehad, te druk geweest. Maar ze zagen wel dat ik uit het dal opklom en dat waardeerden ze, nu nog meer. Op belangrijke momenten ben ik er wel voor hen en dat is ook goed. Ik heb nooit klaargezeten met een kopje thee.
Ik denk dat het goed is om eerst eens te analyseren wat er de afgelopen 4 jaar is gebeurd op je werk. Je hebt blijkbaar het geluk, dat je in die tijd 3 keer werk hebt kunnen vinden, dat is positief. Maar je beschrijft het beëindigen van je kontrakt ook alsof het iets negatiefs zegt over jou. Is dat zo? Zit er enige realiteitswaarde in? Is het werk wat je graag doet? Ligt het aan het soort bedrijf? Heb je eigenlijk andere ambities en zo ja, wat zou je daarvoor moeten doen? Neem de tijd om daarover na te denken. Stop geen energie in negatieve dingen, maar beschouw je eigen zoektocht als iets positiefs.
De belangrijkste prioriteit ben je zelf: als jij goed in je vel zit en en goede balans hebt gevonden waar je zelf mee kunt leven, dan loopt de rest ook.

Tsjor

he bah

Ik heb geen goede tips voor je, maar wil je laten weten dat ik met je mee leef. Nog meer op je bord... Ik wens je sterkte en wijsheid toe!

Barbara (ot)

""Al die etiketjes om maar te kunnen zeggen dat het niet aan jou ligt als je iets niet kunt maar 'aan de ADD' helpen mensen niet echt. Geeft ze alleen een excuus om de verantwoordelijkheid buiten zichtzelf te leggen.""

Wat een misplaatste, zure, misselijke en denigrerende opmerking. Ik heb nu geen tijd en zin om hier heel diep op in te gaan. Ik ben nl. druk bezig met de eindopdracht van de opleiding die ik op eigen initiatief volg en waarmee ik verwacht passend aan de slag te komen. Eigen initiatief, eigen geld. Ik (en met mij vele anderen) neem de verantwoordelijkheid juist zelf, om te zorgen dat de maatschappij geen last van mij heeft. Een (vaak te) groot rechtvaardigheids- en veranrwoordelijkheidsgevoel hoort ook bij veel ADD'ers namelijk. Lees eens wat draadjes over ADD. Daarin kun je lezen dat wat jij schrijft, wel het laatste is wat de meeste ADD'ers hier op het forum doen.

Pennestreek, sterkte!

Ik leef ook mee

Als ik goede tips hád, zou ik ze ook op mezelf loslaten. Ik herken alles héél erg goed. Behalve dan het onderdeel kind, die zijn het huis uit, dus qua tijd of drukte is dat te verwaarlozen.

Wat wel in me opkwam, is de vraag of het niveau waarop je werkt te hoog is. Niet omdat je niet intelligent genoeg zou zijn, maar om hoe hoger hoe meer verantwoordelijkheid. Zou je je beter kunnen voelen als mensen minder afhankelijk van je zijn? Ik kan me best voorstellen dat dat stress oplevert.

Ik ben zelf nogal dol op werken op een klantenservice, maar dan wel puur de service, geen 'cross-selling' erbij. Misschien voor jou ook een idee? In het najaar gaan verzekeringsbedrijven weer op zoek naar personeel. In eerste instantie tijdelijk, maar als het goed gaat maak je kans op een langere periode. Zo ben ik 3 jaar lang bij een bedrijf blijven hangen. Helaas steeds tijdelijke contracten, maar toch...

Ik weet niet waarom je je kind zo hoog op de prioriteitenlijst zet. Als je dat hier verteld hebt, sorry, ik ben slecht in onthouden. Maar als het even kan zou ik kind toch een paar treedjes op die lijst laten zakken. Dan is het nog steeds mooi waarschijnlijk. Wat niet kan, dat kan niet en daar zal kind ook aan moeten leren wennen.

Ik zou in ieder geval nu overal visjes uitgooien, laat weten dat je over twee maanden weer beschikbaar bent. Zet dat in je profiel op Facebook als je die hebt, maak een Linkedin account aan als je dat nog niet hebt en vertel daar je positieve kwaliteiten en dat je beschikbaar bent. Ga praten bij uitzendbureaus, hebben zij suggesties, cursussen? Verschiet niet ál je kruit al voor eind augustus (bewaar dus een paar uitzendbureaus bijvoorbeeld), omdat je dan sowieso 1 sollicitatie per week moet doen, maar laat in ieder geval weten dat ze kunnen benaderen voor een baan en reageer uiteraard op alles wat je denkt aan te kunnen of waarvan je niet het gevoel hebt dat je daar na twee dagen al depressief van zult worden, je kunt altijd nog verder nadenken over wat je wilt. Is er wel eens wat in je opgekomen waarvan je dacht: als ik dat vroeger had geweten had ik dát willen worden?

Pas op de plaats maken!

Ik denk juist dat jij nu niet weer als een gek moet gaan sollicteren voor een baan van 32+ uren zodat je straks als het klapt op eigen benen kunt staan.
Wat jij (jullie!) nodig hebben is rust in de tent. Dus ik zou juist zeggen: maak eens een pas op de plaats en neem een paar maanden de tijd om thuis alles eens goed op een rijtje te zetten.
Ik wil niet zeggen dat je niet moet gaan werken, dan kan ook niet als je in de ww zit, maar ik zou bij de keuzes die je nu gaat maken dus wel je zoon en de rrest van je gezin op 1 zetten. Overigens maakt je man die keuze nu toch ook? Waarom jij niet dan?
Sterker nog, volgens mij, maar misschien vergis ik me, kunnen jullie beter de rollen omdraaien.

En eigenlijk vind ik dat eens iets moet gaan doen waar jij energie van krijgt. Een cursus, een opleiding, een hobby.
Is het nu niet eens tijd voor Pennestreektijd?

Vroeg me af

Wat vindt je man ervan?

Als een gek solliciteren

Dat zou ik ook niet doen. Ik weet niet hoeveel maanden je recht hebt op ww, in ieder geval 3. Het is geen acute nood dus, maar laat wel weten dat je weer beschikbaar komt en hou je ogen open.

Ouwe ADD'er en Barbara

Ik had de opmerking van Barbara nog niet eens gezien. Het komt inderdaad niet sympathiek over.

Vraag aan Barbara: vind je ass en dyslexie ook van die flauwekul-etiketjes waar kinderen en volwassen mensen mee onder hun verantwoorderlijkheid uit proberen te komen? Die vallen namelijk net als add onder 'ontwikkelingsstoornissen'.

Maar wat je misschien ook bedoelt en daar zou ik het wel een beetje mee eens zijn, is dat 'we' niet bij elke uiting van bepaalde gedragingen een stoornis of aandoening van de plank moeten halen, omdat dat er op lijkt. De verleiding is soms groot, voor mijzelf ook, maar het ergert mij ook als bij het minste of geringste 'autisme!' wordt geroepen. Als het aan sommigen ligt, is heel Nederland autistisch. Dus enige terughoudendheid is verstandig, maar opmerkingen zoals de jouwe, Barbara, zijn echt misplaatst.

verkeerd woord

Ik schreef: Al die etiketjes om maar te kunnen zeggen dat het niet aan jou ligt als je iets niet kunt maar 'aan de ADD' helpen mensen niet echt. Geeft ZE alleen een excuus om de verantwoordelijkheid buiten zichtzelf te leggen. Pennestreek moet gewoon op zoek naar iets dat wel bij haar past.

Ik heb in plaats van |haar| |ze| gebruikt. Ik bedoelde
Al die etiketjes om maar te kunnen zeggen dat het niet aan jou ligt als je iets niet kunt maar 'aan de ADD' helpen mensen niet echt. Geeft HAAR alleen een excuus om de verantwoordelijkheid buiten zichtzelf te leggen. Pennestreek moet gewoon op zoek naar iets dat wel bij haar past.

En dan nog staat er niet precies wat ik bedoel. Pennestreek is (misschien alleen op dit moment, misschien altijd) niet in staat een hectische, rommelige baan aan te kunnen. Te veel dingen in haar privé-leven die even niet lekker lopen, om het maar even te downsizen. Als ze een etiketje van een ontwikkelingsstoornis krijgt, dan nog zal ze moeten bedenken welke baan bij haar past en wat ze wil.

Maar ik denk ook dat je op werk moet inzetten, Pennestreek. Het is bijna september, drie jaar na de mededeling van je man. Weet je wel zeker dat het wat gaat worden inmiddels of moet je je over een paar maanden echt zelf bedruipen? Hoewel dat iedereen zomaar kan overkomen, sta jij er iets dichterbij volgens mij met zo'n besluiteloze man. Er zijn ook genoeg "simpelere" secretaressebanen. En die zijn voor jou nu veel beter geschikt. Daar zou ik op inzetten.

diagnose

Zonder te willen suggereren dat Pennestreek een diagnose kan hebben, maar even algemeen reageren.

"Als ze een etiketje van een ontwikkelingsstoornis krijgt, dan nog zal ze moeten bedenken welke baan bij haar past en wat ze wil." (Barbara)

Als iemand een etiketje (zoiets heet overigens een diagnose en krijg je niet gratis bij je waspoeder, maar vraagt flink wat onderzoek) heeft, kan er gerichter worden gekeken naar vaardigheden en beperkingen waardoor de kans op de beruchte 12 ambachten 13 ongelukken kleiner kan zijn.

Beetje eens met Barbara

Een etiketje lost niets op, het geeft hooguit een verklaring voor dingen die je moeilijk vindt of helemaal niet onder de knie krijgt. Als je niet gedijt bij hectiek of veel ad hoc taken kun je beter op zoek naar een meer stabiele en/of rustiger omgeving. Werkgevers lijken allemaal stressbestendige flexibele medewerkers te zoeken, maar als je facturen inboekt hoeft dat natuurlijk helemaal niet.

kaaskopje

'Verschiet niet ál je kruit al voor eind augustus (bewaar dus een paar uitzendbureaus bijvoorbeeld), omdat je dan sowieso 1 sollicitatie per week moet doen,'

Is dat nu echt een serieus advies wat we elkaar geven als iemand zonder baan komt te zitten?

Eens met Barbara

en ik vond het een rake tekst, helemaal niet zuur.
Sterkte Pennestreek, vervelend deze zorgen erbij.

Quoten Triva

Als je iemand quote Triva, is het wel zo netjes om dan ook de hele quote te nemen en niet zaken uit z'n verband te trekken. Zoals jij nu doet:
'Verschiet niet ál je kruit al voor eind augustus (bewaar dus een paar uitzendbureaus bijvoorbeeld), omdat je dan sowieso 1 sollicitatie per week moet doen, maar laat in ieder geval weten dat ze kunnen benaderen voor een baan en reageer uiteraard op alles wat je denkt aan te kunnen of waarvan je niet het gevoel hebt dat je daar na twee dagen al depressief van zult worden, je kunt altijd nog verder nadenken over wat je wilt'
Is wat Kaaskopje zegt. Ik lees duidelijk dat ze zegt dat je ook nog wat activiteiten voor de rustigere periodes moet bewaren.

Triva

Ja, ik wel, dat zie je. Het is soms best lastig om vacatures te vinden waar je op kunt solliciteren en dan kan het handig zijn als je een uitzendbureau kunt noemen waar je je ingeschreven hebt. Soms moet je praktisch blijven. Je mag ook netwerken en een persoon noemen waar je mee genetwerkt hebt. Ook al is dat op zondag in de duinen. Ik vind het ook best onrealistisch dat mensen in de bijstand en tienvoud van de ww moeten wegschrijven. 40 sollicitaties per maand. Daar krijg je idiote toestanden van.
Dus hoe langer ik werkloos ben en moet solliciteren, hoe meer ik uitkom bij uitzendbureautjes die wat minder realistisch zijn voor het vinden van werk, maar dan heb ik tenminste wel een sollicitatieverplichting kunnen voldoen. Tussendoor blijf ik uiteraard kijken of ik dé baan kan vinden. Het kan dus zomaar zijn dat ik in een week 3 brieven schrijf. Je laat mooie kansen uiteraard niet lopen, omdat je maar 1 sollicitatie per week hoeft te doen.

Pennestreek

Vervelend meid.

Wat is je eigen idee? Vind je secretaressewerk leuk? Zou je het op zich willen blijven doen? Heb je het ook gedaan in "goede tijden' (qua relatie en zorg om zoon) en ging het toen wel goed?

Jij kan hier alleen antwoord op geven?

Ik kan me voorstellen, sterker nog ik weet, dat in tijden waarin je prove veel aan je hoofd hebt, je op je werk minder kunt hebben. En jij hebt al jaaarenlang erg veel privé aan je hoofd. Dus niet gek dat je minder goed functioneert dan in betere tijden.

Als je het op zich leuk werk vindt, maar de hectiek je nu kennelijk keer op keer opbreekt, misschien kan je dan op zoek naar secretaresse-achtig werk maar in een minder hectische omgeving. Bijvoorbeeld (misschien, ik heb geen ervaring) bij de gemeente of andere overheid. Volgens mij in overvloed aanwezig in jouw omgeving.

Ik weet niet of je nu zin hebt in nog meer "gedoe" erbij door een diagnosetraject in te gaan.

Wat je ook kunt doen is op interne kijken of je jezelf herkent in ADD-klachten. Zo ja, dan kan je natuurlijk tips voor ADD'ers uitproberen. Kan sowieso waarschijnlijk geen kwaad, ook als je niet ADD hebt.

Maar ik zou beginnen met te bedenken wat je wel en wat je niet leuk vindt in (je) werk en kijken of je iets kunt vinden dat mogelijk iets meer passend is in je huidige situatie met veel privestress.

Tot slot, het is vervelend als je contracten niet verlengd worden, maar het is een kwaliteit dat je steeds weer wordt aangenomen. Dus wees daar blij mee en het gaat vast weer lukken! Sterkte.

nee ginny

Daar gaat het niet om, ik vind het niet kunnen wat Kaaskopje schrijft, ook niet gecombineerd met wat ze in de rest van die posting schrijft. Het gaat niet om 'rustige periodes' het gaan om het aanzetten van niet al teveel je best doen nu omdat je tzt nog een paar uitzendbureau's over hebt om aan te schrijven als het echt moet en geteld wordt.

Tja, bedenken wat ik wel leuk vind...

Daar denk ik natuurlijk al langer over na. Ook over wat er meer bij mij zou passen qua werk. Maar ik kom er niet uit. Merk dat ik teveel vanuit problemen denk, en vanuit wat ik niet kan. Ik weet gewoon niet hoe ik dat moet aanpakken. Ik kan natuurlijk gewoon gaan solliciteren en kijken wat ik tegenkom, ben bang dat ik ook geen keus heb, als ik snel wat anders wil vinden. De komende twee maanden wordt het ivm de vakantieperiode natuurlijk sowieso al haast onmogelijk om überhaupt wat te vinden....

En ik heb al zoveel om me druk over te maken. Ik schreef al eerder dat ik het heel erg lastig vind om mijn andere problemen 'uit te zetten'. Nog los van dat het me energie kost die ik egenlijk nu niet heb, en allerlei plannen doorkruist die ik had waar ik die energie weer van zou kunnen krijgen. Die moeten nu voorlopig de koelkast weer in en daar ben ik ook verdrietig om. Ik dacht dat ik eindelijk weer vooruit zou kunnen, en nu ben ik gewoon in 1 klap weer 1,5 jaar teruggeschopt. Sorry, zit even in mijn zelfmedelijdencoconnetje. Ik heb gewoon heel erg veel behoefte aan rust en stabiliteit, en die is me blijkbaar op geen enkel vlak gegund.

Het is heel erg moeilijk op dit moment om niet te denken dat er blijkbaar niemand op me zit te wachten. Ik ben echt wel een optimist en een doorzetter, maar ben even van mijn padje af. En dat is niet de juiste mindset om je sterke kanten en kwaliteiten op een rijtje te zetten...

@Triva: Dat schrijft Kaaskopje dus niet...

Dat is wat jij er in je hoofd van maakt.

En diagnosetraject

Ik zie niet zo goed wat ik daarmee nu zou winnen. Ja, ik herken veel van zoons problemen ook bij mezelf. Maar ik zie met mijn opleiding en werkervaring niet wat ik (op korte termijn en zonder om- of bijscholing) anders zou kunnen gaan doen waar ik daar geen last van zou hebben. En alles heeft ook positieve en negatieve kanten he. Ik heb die druk en hectiek ook wel nodig om scherp te blijven geloof ik. Verveling slaat snel toe, zoals bij de meeste slimme ADD'ers. Maar aan de andere kant ben ik ook niet zo goed met veranderingen. En die waren er nogal bij mijn huidige werk. En prioriteren dus. Ik ben ook niet goed in het aangeven van grenzen en problemen. Vind dat ik alles (aan) moet kunnen en wil het iedereen naar de zin maken. Dat werkt natuurlijk niet met 2 bazen en dan ook nog op een algemeen secretariaat annex vraagbaak (intern en extern). En natuurlijk vallen die 3 van de 100 ballen die je laat vallen meer op dan de 97 die je er wel in de lucht weet te houden.
En het ligt niet aan mijn persoon, als collega word ik zeer gewaardeerd, men vindt mij gezellig, warm, betrokken, behulpzaam. Maar ja, dat heeft me dus richting leidinggevenden niet geholpen tot nu toe.

mild zijn

Ach, Pennestreek, ik voel zo met je mee. Je wilt rust en wat krijg je.... moet je weer op zoek naar een baan. Echt balen. Ik gun je anders.

Onthoud wat belangrijk is:
1. Lief zijn voor jezelf
2. Je eigen beste vriendin zijn. Je mag verdrietig zijn en balen.
3. Jij mag er zijn en jij hebt echt veel goede eigenschappen. Als je ze even door de omstandigheden niet kunt bedenken, bel/app dan vriendinnen of zij je even kunnen helpen om jouw sterke eigenschappen (geschikt om in sollicitatiegesprekken te noemen) op te sommen. Daar zijn vriendinnen voor!
Praten met anderen kan je ook helpen te bedenken wat je WEL en wat je NIET wilt doen in de toekomst.
4. Het komt echt goed. Die baan die vind je.

En verder: misschien kan je, nu je weet dat je baan eindig is, ook iets minder energie in je werk steken. Zodat je tijd/energie over hebt om over iets anders na te denken en daar actie op te nemen.

Sterkte.

Sorry

Niet sorry zeggen. Als iemand het verdient om zich even in zelfmedelijden te wentelen dan ben jij het. Ik heb zoveel bewondering voor jou, voor alles wat je hebt doorgemaakt en nog doormaakt en dat je dan toch gewoon doorgaat. Jij bent zo ontzettend sterk. En zoals een inspirerend persoon altijd zegt, dippen mag, zwelgen niet.
Qua werk kan ik niks zeggen, ik zie de logica van zo snel mogelijk weer aan de slag gaan maar dat moet ook maar kunnen. Maar als mens zou ik jou zo ontzettend even wat rust gunnen. Even pas op de plaats, tijd besteden aan jezelf en aan je kind. Jullie hebben het allebei heel erg nodig.
Misschien eens gewoon doen en die tijd gebruiken om op adem te komen en na te denken over wat je wil qua werk?
Heel heel veel sterkte en een megaknuffel.

Dat zal wel meevallen Pennestreek!

Dat niemand op jou zit te wachten.
Je hebt volgens mij zat in je mars. Maar 'gewoon' wat veel op je bordje nu.
Ik weet dat jullie al flink in de therapie-modus zitten, maar voor dit soort vraagstukken heb je beroepskeuze testen en jobcoaches. Zo'n test kost geloof ik iets van 50 euro. Misschien dat je daar je licht eens kunt opsteken?

Maar echt eerlijk waar, ik denk dat jij nu het meeste gebaat bent bij een pas op de plaats. Niet bij de gemeente, maar wat minder intensief werk. Je hoofd zit al veel te vol met andere zaken. En ik denk dat het je echt niet gaat lukken om je kind niet op 1 te zetten (is mijn ervaring). Geef jezelf dan ook die ruimte. En zoek voor nu wat werk waarin je die ruimte hebt.

Toen wij met mijn dochter in het circuit zaten was ik ook niet de beste medewerker van de baas. Ik had echter een vast contract en mijn sporen al verdiend, dus ik kon het me wel permiteren om een paar maandjes niet voorop te lopen ( het is bij ons sowieso hollen of stilstaan, en ik heb heb het zo geregeld dat ik wat meer kon stilstaan) en bovendien kende ik de weg. Dat is heel anders dan een nieuwe hectische baan. Ik denk echt dat dat nu te veel is.

Ik verbaas me al ruim 2 jaar hoe jij je staande weet te houden. Niet twijfelen aan jezelf!

Dippen mag, zwelgen niet.

Ha dat vind ik een mooie.
En ik ben het wel eens met Ffzo: je huidige baan verdient aandacht want daar wordt je voor betaald, maar maak het niet te gek: je hebt wel wat anders aan je hoofd.