Burnout (niet door werk) en werkgever zit dwars...
Door een complexe samenloop van omstandigheden in (vooral) mijn privé leven ben ik volgens mijn huisarts burn-out. Als ik kijk naar de klachten denk ik dat hij gelijk heeft, ik heb geen zin om nu alles te vertellen maar ik geloof wel dat het klopt. Ik kan werkelijk niets meer aan. Hij raadt me aan om me ziek te melden van mijn werk (onderwijs) en stuurt me naar een therapeut. Mijn leidinggevende is "not amused" en zet me onder druk om door te blijven werken, omdat ik "niet door werk ziek ben" en ook omdat het nu "alle hens aan dek" moet zijn op school. Ze vindt dat ik die 3 weken nog aan moet kunnen, over 3 weken begint de zomervakantie. Ze liet ook doorschemeren dat een ziekmelding mijn promotie naar een hogere schaal volgend jaar in gevaar zou brengen, omdat er "toch wel naar dit soort dingen gekeken wordt".
Ik twijfel heel erg: op het ogenblik slaap ik 2 keer 2 uurtjes per nacht, komt er werkelijk niets uit mijn handen en heb ik de concentratievermogen van een zeekoe met ADHD. Ik moest vandaag naar mijn werk voor het eerst in weken en kreeg onderweg een enorme paniek aanval, ik moest even uit de trein stappen en na 30 minuten pas weer in staat om erin te stappen. Wat is wijsheid in dit geval?
Yoeki
Niet
'en hoe moet ik het leerlingen van pakweg 11 of 12 jaar uitleggen dat ik een paniekaanval heb, hoe zie je dat voor je.'
Waarom zou je willen vertellen dat je een paniekaanval hebt? Zeg gewoon dat je je niet zo lekker voelt en dat je even de gang op gaat. Bewegen is sowieso goed bij een paniekaanval, het brengt het tempo van je ademhaling (te snel/oppervlakkig) in overeenstemming met het tempo van je lichaam.
Huisarts
De huisarts heeft aangegeven dat het beter is ook op je werk je ziek te melden. Je hoeft nooit bij je leidinggevende een reden op te geven. Daar is de bedrijfsarts voor. Meld je daar zelf dat mag ook altijd en samen met de bedrijfsarts bepaal je of en hoe je dan weer aan het werk gaat.
Hier doe je precies wat je ook niet bij je werkgever moet doen: je verantwoorden. Dat is niet nodig.
Dokter
Ik ben lichtelijk geschokt door jullie reacties. Yoeki heeft een gediagnosticeerde burn-out, onderweg naar haar werk krijgt ze al een paniekaanval, en de helft van de mensen hier vindt dat ze gewoon kan gaan werken?
Yoeki alsjeblieft, luister naar je dokter. Hoe langer je nu "doorzet", hoe langer je ziek zult blijven. Daar heeft je baas ook niets aan.
Is dat zo Niki?
Volgens mij is MiekeMieke de enige die vindt dat ze moet gaan werken.
Er zijn wat mensen die adviseren ook in contact te treden met de bedrijfsarts, maar dat wil toch (juist) niet zeggen dat ze dan moet gaan werken?
Een burnout is niet met een week thuiszitten over, dus (nu al) contact met de bedrijfsarts om te kijken hoe dit te begeleiden is niet raar.
Eens
met Jesse en met de overgrote meerderheid hier: gewoon ziekmelden. En je zeker niet met een paniekaanval naar school en voor de klas slepen. Niet over je grenzen heengaan.
Niki73
Ik vind niet dat Yoeki gewoon moet werken. Maar dat is wat anders dan vinden dat je schoolkinderen moet vertellen dat je een paniekaanval hebt. Dát vind ik geen reden om thuis te blijven.
thuisblijven
Toch blijf ik er bij dat thuis blijven niets oplost, integendeel. Maar dat is mijn mening.
nee,
alleen thuis blijven helpt niet nee. Maar gaan werken is ronduit gevaarlijk, dus geen oplossing; het brengt de oplossing verder weg. Ze moet nu eerst tot zichzelf komen.
Mieke
Ik ben het in zoverre met je eens, dat enkel en alleen thuiszitten niets oplost. Nadat ze tot zichzelf gekomen is, moet ze wel met de situatie en haar manier om ermee om te gaan aan de slag gaan. Waarschijnlijk samen met een professional. Daar kan ze best een halve of hele dagtaak aan hebben. Maar dat is iets heel anders dan gewoon maar blijven werken.
Overigens
Overigens is het niet Yoeki die contact moet opnemen met de bedrijfsarts, zij moet zich ziekmelden bij de werkgever, die meldt dat door aan de arbodienst en die stuurt Yoeki een oproep voor een gesprek, of laat de arts met Yoeki bellen.
Groeten,
Temet
Temet
Als werknemer mag je ook zelf contact opnemen met de bedrijfsarts.
Zeker bij een leidinggevende zoals hier kan dat een slimme zet zijn om de leidinggevende achter het hek te houden.
Temet
Al een aantal jaren is het mogelijk om als werknemer, zelfs zonder ziekmelding, contact te hebben met een bedrijfsarts via het open spreekuur. Werkgever krijgt daar géën info van. Lijkt me in dit geval noodzakelijk. Wat yoekie fout doet is tegen LG zeggen wat de reden van ziekmelding is...
Hoe is het nu Yoeki?
Heb je je na Dinsdag alsnog ziek gemeld?
Jullie hebben gelijk
Triva, Flavia, jullie hebben gelijk, Yoeki kan inderdaad zelf contact met de bedrijfsarts opnemen. Ik neem overigens aan dat ze daar de contactgegevens niet van heeft, dus die zou ze dan eerst moeten navragen.
Ik vind het nog steeds logischer dat ze de ouderwetsere weg volgt: baas, ik ben ziek, ik wacht de oproep van de bedrijfsarts wel af.
Groeten,
Temet
Ik ook
'Ik vind het nog steeds logischer dat ze de ouderwetsere weg volgt: baas, ik ben ziek, ik wacht de oproep van de bedrijfsarts wel af.'
Ik ook. Zelf contact opnrmen met de bedrijfsarts is vooral handig als het om een preventiegesprek gaat. Dan kijk je samen hoe je uitval kunt voorkomen of beperken. Dat lijkt bij Yoekie niet meer aan de orde.
O.t.
"Baas" zeggen.. daar reageert mijn baas nogal allergisch op. Ook als ik haar "chef" noem. 🤣
Verder eens, wacht de oproep van de bedrijfsarts af.
Mieke
"Toch blijf ik er bij dat thuis blijven niets oplost, integendeel. Maar dat is mijn mening."
Het gaat hier niet om meningen, het gaat om deskundigheid. Gelukkig zijn er artsen en andere deskundigen met jarenlange ervaring en (wetenschappelijke) kennis over burn-outs. Ik hoop dat je snapt dat het om meer, héél véél meer gaat dan een simpele losse flodder 'thuisblijven lost niets op'.
Om goed uit een burn-out te komen, heb je begeleiding nodig, vaak zelfs lange tijd. Van mensen die weten waar ze mee bezig zijn. Die weten welke grenzen heilig zijn en welke grenzen je juist moet opzoeken. Die weten hoe het mentale en het fysieke op elkaar ingrijpen. etc. etc.
Iedereen die roept dat ze gewoon moet blijven werken, is af.
bergmarmot
"Iedereen die roept dat ze gewoon moet blijven werken, is af."
De huisarts moet zich ook niet bemoeien met het feit of ze wel of niet kan werken. Daar is de bedrijfsarts voor.
Bergmarmot
'Het gaat hier niet om meningen, het gaat om deskundigheid'
en
'Iedereen die roept dat ze gewoon moet blijven werken, is af.'
Maar dat laatste is toch ook maar een mening?
Triva
"De huisarts moet zich ook niet bemoeien met het feit of ze wel of niet kan werken. Daar is de bedrijfsarts voor."
Er zijn absoluut situaties denkbaar dat een huisarts kan (of zelfs moet) adviseren dat je nu even moet stoppen met rennen/werken/ballen omhoog houden. Daarna is het aan de bedrijfsarts om te bespreken hoe lang dit moet duren, wat je dan wel kan doen, hoe je kunt reïntegreren etc.
Nog niet
Maar ga het volgende week doen. Mijn teamleider was 2 dagen afwezig vanwege overlijden schoonvader, ik had me ziek moeten melden bij de directeur. En dat wil ik perse niet, die man is een hork. Maandag werk ik niet, teamleider ook niet.
Op dinsdag is ze weer terug en dan moet ik bellen. Ik zie er tegenop, bijna nog meer dan blijven werken.
Yoeki
Ooit
Ooit zat ik in een situatie die een beetje vergelijkbaar was. Mijn tweede kind iets destijds 9 weken te vroeg geboren en moest uiteraard een tijd in het ziekenhuis blijven. Oudste kind was nog geen anderhalf en was uiteraard gewoon thuis en partner aan het werk. Geen auto tot mijn beschikking, geen kraamhulp en eigenlijk meteen na de bevalling alweer op de been. Oudste naar opvang brengen en halen, reizen. Naar ziekenhuis met jongste.
Aan het eind van mijn zwangerschapsverlof was ik gewoon helemaal op. Totaal geen energie, hyperventilatie en dergelijke. Mijn werk kon echter niets aan de situatie doen. En fysiek redde ik het nog om naar mijn werk te gaan. Ik kon mijn collega’s toch niet langer laten stikken nu ik er net 16 weken uit was geweest?
Ik trok het niet, maar ging toch naar mijn werk. Een aantal weken later stortte ik volledig in en was ik echt een aantal maanden uit de running. Achteraf denk ik dat ik mijn collega’s en ook mezelf meer zou hebben geholpen door eerder op de rem te trappen. Ik weet vrij zeker dat ik dan veel sneller weer deels en ook helemaal aan de slag had gekund.
Bellen.
Waarschijnlijk zal ook je leidinggevende nu meer begrip tonen. Ze heeft ook kunnen nadenken over haar eerste reactie, weet dat je het toch geprobeerd hebt en dat "dreigementen" over het mislopen van een promotie geen invloed hebben.
Je bent ziek, je huisarts heeft geadviseerd je ziek te melden en dat advies ga je opvolgen. Werken gaat nu niet. Kort, beleefd en duidelijk.
Gebeld
De reactie was: "ja dat zag ik aankomen. Zo weinig collegiaal dit."
En dat was het dan. Geen vragen of beterschap wensen, niets. Ik krijg een mail.
Yoeki
Oef
Ernstige reactie. Vooral het deel dat het ‘weinig collegiaal’ zou zijn. Alsof ziek worden/zijn een keuze is. Wat diskwalificeert de leidinggevende zich met een dergelijk normatieve opmerking.
Het verandert je situatie niet, maar het lijkt me wel belangrijk dat je je realiseert dat deze opmerking meer zegt over je leidinggevende dan over jou en je ziekte.
Sterkte.
Weinig collegiaal?
Fijn zo'n leidinggevende, opbeurende persoonlijkheid. 
Tijd voor bezinning
Volgens mij is het nu ook tijd om je te bezinnen op de school. Er is een schreeuwend tekort aan docenten, dus je hebt als je hersteld bent de banen voor het uitkiezen.
Yoeki
Vergeet niet om, als je straks bij die bedrijfsarts zit, het ook even over de opstelling van de leidinggevende te hebben. Die lijkt me tenminste niet bevorderlijk voor reïntegratie en herstel.
Groeten,
Temet
pff yoeki
wat een hufter, die leidinggevende. Je zou om minder een andere baan zoeken. Maar ik zou dit ook zeker aankaarten bij de bedrijfsarts, waar je over een x aantal weken vast een eerste gesprek mee hebt. Geeft hem/haar namelijk veel informatie over hoe de reintegratie moet/kan gaan verlopen. Sterkte!
Op site
Thuisarts. nl staat dat het (ook in beginfase) belangrijk is zoveel mogelijk te blijven werken. (naast rust en ontspanning)
Er staat ook dat er (uiteraard) situaties kunnen zijn waarin werken niet meer kan.
(maar een huisarts is doorgaans niet aangewezen persoon om dit te beoordelen noch een deskundige op dit gebied)
Advies vd site is bespreken met werkgever en bedrijfsarts. Kijken naar wat wel en wat niet kan.
Aangezien je klachten niet werkgerelateerd zijn kan ik me voorstellen dat werkgever hoopt dat je toch nog wat wil/kunt bijdragen die laatste weken.
Je leidinggevende brengt het zeer bot en onhandig.
Maar ik zou me zo maar kunnen voorstellen dat in deze bizarre tijd een hoop docententeams op hun tandvlees lopen en zowat collectief rond een burnout zweven. Natuurlijk kan ik niet beoordelen hoe dat op jullie school zit maar het zou zomaar zo kunnen zijn. En dan vind ik zo'n reactie toch iets begrijpelijker. Als een team al zwaar overbelast is wordt die belasting natuurlijk nog groter door jouw afwezigheid. Als de oorzaak daarvan in je privéleven ligt en misschien wel door persoonlijke keuzes van jou kan dat best zuur voelen.
Zelf zou ik de reactie van leidinggevende erg rot vinden maar ik zou de eerlijkheid ervan wel ook op prijs kunnen stellen.
Maar nogmaals, zelf zou ik, zeker voor het moment, echt zorgen uit een (arbeids) conflict te blijven (lukt niet meer nu maar weliicht kun je er nog uitkomen) door iig zo veel mogelijk op z'n minst de schijn op te houden dat je wel inzet wil tonen.