Alimentatie/bijstand vraag

Fiorucci

"Ergens anders las ik hier recent op OO dat het zo belastend en schadelijk is als je moeder thuis is als je uit school komt. Je zadelt een kind op met een last."

Euh, ik vrees dat deze zo een tikkie uit de context gehaald is. Het ging over het bestaan van moeders die geen continurooster wilden omdat ze anders de dag alleen zo lang vonden en hun kind dan teveel misten. En de opmerking was dat je een kind zo wel erg verantwoordelijk maakt voor jouw levensgeluk en invulling.

"Soaps kijken? Kwam ik echt niet aan toe met drie jonge kinders, als ik het al zou willen. (bleeeeh) "

Ik vond het leven alleen thuis met niet-schoolgaande kinderen veel vermoeiender dan werken. Maar zodra de kinderen op school zitten, komt er een ongelooflijke zee van vrije tijd. Vrij indeelbaar en slechts matig gevuld met huishouden. In de 21e eeuw moet je echt last hebben van smetvrees wil je daar namelijk alle schooluren mee weten te vullen.
Dus ja: ik durf best de stelling aan dat je als tbm met schoolgaande (!) kinderen veel meer vrije tijd hebt, dan iemand die erbij werkt.
Maar nogmaals: waarom niet? Als je een partner hebt, die het daar mee eens is: jouw keuze. Je loopt risico's (bij scheiding of overlijden e.d), maar ook dat is een keuze.

Ik denk eigenlijk dat sommige reacties meer te maken hebben met een vorm van jaloezie. Ik kan soms namelijk best jaloers zijn op de grenzenloze vrije tijd die sommige tbm's hebben. Maar ik wil ook absoluut niet ruilen. Ik haal veel voldoening uit mijn werk, dankzij de dubbele inkomens hier is er veel ruimte voor leuke dingen en dankzij de taakverdeling zien de kinderen hun pa even vaak als hun ma en DAT vind ik heel belangrijk.

Al die lange termijneffecten kan ik wel noemen, maar als ik heel eerlijk ben speelt dat nooit een rol in de huidige keuzen. Ik ben niet bezig met de risico's als mijn man op een dag mij zou inruilen voor een strakker, jonger exemplaar. Of de kans op de bijstand. Ik maak er hooguit grapjes over. Dat speelt gewoon geen rol in mijn huidige keuze. En heel eerlijk, ik denk dat dit voor maar heel weinig mensen serieus geldt.

Tihama

Tihama

Maar de strekking van deze draad is dat je dat dus wel moet doen, dat incalculeren van die risico's.
En het is uiteraard een open deur dat je meer vrije tijd hebt als je kinderen naar school gaan, maar voor iemand individueel kan dat anders zijn. Als veel meer ouders fulltime werken, komen ook zaken als mantelzorg, vrijwilligerswerk ed in het geding.
Ah, jaloezie, zou Elma daar dan last van hebben? Zou dat het zijn?

Heilig moeten

"Maar de strekking van deze draad is dat je dat dus wel moet doen, dat incalculeren van die risico\'s. "

Natuurlijk moet je dat doen. Net zoals je gezond moet eten, niet roken, niet drinken etc . Maar ik geloof gewoon niet dat er veel mensen zijn die zichzelf het leven NU moeilijker willen maken vanwege een KANS in de toekomst. Dat ik altijd fulltime ben blijven werken, zat in mij. Ik heb bewust voor een studie gekozen, ik ben best ambitieus, en ik ben opgegroeid met 2 werkende ouders. Net zoals mijn man.

Als we het hebben over keuzen, is het eigenlijk de vraag of ik WEL een vrije keuze had, maar dan de andere kant op. Mijn schoonmoeder (79) vertelde me lang geleden over de opmerkingen die zij ruim 40 jaar geleden kreeg "Oh, ik hoef niet te werken, MIJN man verdient genoeg". Mijn schoonmoeder stak het enorm. Maar ze had niet voor niets haar verpleegkunde gehaald. Ze wilde niet fulltime thuis voor de 4 kinderen zorgen.

Ik geloof niet in de vrije wil. We zijn allemaal product van diverse invloeden. Ik meen het echt als ik zeg dat je díe keuzen moet proberen te maken die je gelukkig maken. En natuurlijk moet je daar wel wat aan risicocalculatie doen, maar jezelf NU ongelukkig maken om te voorkomen dat je anders LATER misschien ongelukkig gaat worden....nee, dat zou ik niet doen.

"Ah, jaloezie, zou Elma daar dan last van hebben? Zou dat het zijn? "

Weet je: ik denk dat dit vaker een rol speelt dan je denkt. Maar ook die jaloezie ligt helemaal niet zo simpel. Vaak zijn mensen alleen maar jaloers op 1 onderdeel. Voor de rest willen ze helemaal niet ruilen, maar het is niet altijd makkelijk om te zien dat het een packagedeal is waar je voor kiest. Zoals ik al zei: ik wil best de vrije tijd, maar ik wil de rest van het pakket helemaal niet. Keuzen.

Tihama

Carriere

Het is heel lastig om echt op top niveau carrière te maken en kinderen te hebben. Het kan wel maar dan heb je naar mijn mening inderdaad of een partner nodig die thuisblijft of een oma die het grootste deel van de zorg op zich wil en kan nemen of een nanny. In elk geval iemand die er voor de kinderen kan zijn op rare tijdstippen als jij weg bent.

Anders is het gewoon heel moeilijk zo niet onmogelijk. Natuurlijk kan je dan nog steeds carrière maken maar misschien op een wat bescheidener niveau. Als ik geen kinderen had gehad dan had ik ongetwijfeld veel meer tijd aan mijn werk kunnen besteden en dan had ik echt wat kunnen bereiken. Dat is nu niet zo. Ik heb een fulltime baan waar ik heel tevreden mee ben en ook best op een redelijk niveau maar echt iets bereikt heb ik niet op dit gebied. Dat geeft verder ook niet want ik vind de kinderen leuker dan werk verder. Het is alleen wel realistisch. Als ik kijk naar sommige voormalige collega studenten dan hebben ze hele indrukwekkende carrières. Echter ze hebben dan ook vaak geen kinderen of bijvoorbeeld één kind of hooguit twee kinderen en dan vaak hele goede achtervang. Soms ben ik jaloers op wat ze bereikt hebben maar aan de andere kant zou ik dezelfde keuzes weer maken als ik het over kon doen.

Je kan heel best carrière maken en daarnaast een gezin hebben maar het kan lastiger zijn om echt op dat top niveau te komen. Dat geeft verder ook niet. Dat moet je ook maar net willen natuurlijk. Ik denk dat ik dat als ik geen kinderen had gehad ook niet had bereikt. Gewoon niet ambitieus genoeg en te weinig zelf discipline. Gewoon fulltime werken is echter prima te combineren met kinderen.

Maylise

Chrish!

Jouw stukje is me uit het hart gegrepen!!!

Op dit moment word ik wel op een heel cynische manier geconfronteerd met hoe heilig het werk is en hoe er met "loonslaven" kan worden omgegaan. Kan je niet? Toch proberen en anders ben je je salaris (en je rechten) kwijt, want wij vinden dat je wel kan. Maar ook als ZZP-er heb ik mezelf veel te ver door laten jakkeren uit angst in de bijstand te komen. Ik weet dat "kan niet" allergie oproept, maar dat is dan jammer. Het heeft me nu heel erg ziek gemaakt en de situatie wordt eerder slechter dan beter op dit moment. Dankzij dat heilige werk en het uitgekotst worden als je niet kan presteren zoals je hoort te presteren (de goede werkgevers niet meegerekend).

Als mij de tijd en de rust wordt gegund *insert cynisme* ga ik me weer richten op wat ik écht kan, binnen mijn eigen grensjes, ook al zijn die grensjes klein. Ik heb enkele ideeën, maar ben nu te ziek om het uit te werken. Komt wel weer. Ik zal als ik weer beter ben weer zo snel mogelijk wllen gaan werken om proberen uit een uitkeringssituatie te blijven, en ik zoek werk waarvoor ik me niet meer hoef te forceren, maar pas als ik genezen ben, niet eerder. Ik zal er altijd naar blijven streven onafhankelijk te blijven, maar nooit meer zal ik die verschrikkelijk hoge prijs betalen die ik nu moet betalen (en nog een schop na krijgen ook) omdat ik me ook heb laten opjutten.
Als mens heb je bepaalde verplichtingen waar je, voor zover mogelijk, allemaal aan moet voldoen, en dat is o.a. niet op kosten van de gemeenschap leven als dat niet nodig is, en je vaste lasten betalen. Daar wil ik, als ik dat weer kan, gráág aan voldoen. Maar ik heb ook nog een leven naast mijn werk. Dat leven is me erg dierbaar maar is volledig verdwenen. Niemand kan me garanderen dat ik oud word, en als ik oud ben, of ik dan nog een eigen leven zou kunnen leiden. Dat geldt voor iedereen.
En ik vind dat ik daar mijn grens moet trekken. Werken, ja, zodra het mogelijk is begin ik weer! Maar wel binnen heel strakke grenzen, zonder competitiedrang, carrièrestreven en "beter, hoger, méér". Ik hoef geen duur nieuwbouwhuis, dure auto, dure vakanties, ik kan me prima redden met een laag inkomen, dat heb ik al bewezen. Natuurlijk kan het altijd harder en meer en beter, maar ten eerste is het, zoals ChrisH zegt, niet bepaald goed voor het leefmilieu, verder zie je nog steeds overal de economie inklappen (Ierland), en het is ook bewezen slecht voor mijzelf. En daarom zal ik nooit meer met de race meedoen van méér en snéller en hárder en móóier en béter. En al helemaal niet om te voldoen aan wat anderen van mij eisen.
Ik heb talenten zat die ik weer wil gaan gebruiken. Maar het begrip "carrière" en "uitdaging" en "presteren" (als in: meer en beter en op naar de top) zitten niet in mijn talentenpakket. En ik heb besloten dit te accepteren.
Heb ook eens respect voor de mensen die dat niet willen of kunnen. Ik heb het geprobeerd, ik kan het niet, maar ik heb besloten het ook niet meer te wíllen en durf dat zelfs hardop te zeggen nu. En geloof me: de druk van anderen is altijd zo groot geweest (lees dit topic er maar op na) dat dat een hele overwinning voor me is.

By the way: ik voel inspiratie borrelen voor een nieuw OOL-feuilleton... Dit vanwege de term "madido-prinsesje" Waar is Genista? En ik doe het eerste verhaal!

Maylise

Ik ken zelfs alleenstaande moeders met kinderen die erin geslaagd zijn, echt een flinke job hebben én kinderen. Sommigen kunnen dat en hebben er zelfs lol in. Ik moet zeggen dat ik daar diep respect voor heb!
Maar ik vind dat het ook moet kunnen om te zeggen dat je ambities niet bij "de top halen" liggen. Dat is geen gebrek aan zelfdiscipline, maar gewoon een grens leggen.
Zoals ik al zei: er bestaat ook een leven naast het werk. En ik vraag me af wat de kwaliteit van je leven is als je overdag werkt, thuiskomt, eten maken, eten, huishouden, kind in bed, pfff, moe, bed, slapen en de volgende dag weer, en dan in het weekend verder met je huishouden en andere verplichtingen.
Hoewel... Wie weet halen sommigen daar wel hun plezier uit! (en moet ook kunnen. Maar verwacht/eis dat niet van iedereen).

Fladder

Natuurlijk heb je gelijk. Je hoeft ook helemaal geen carrière te willen. Ik snap heel goed dat mensen daar geen zin in hebben.

Dat levenspatroon wat jij beschrijft van werken-huishouden-kinderen-slapen heb je echter ook vrij vlug als je werkt. Het niveau van werk maakt niet zoveel uit maar bij fulltime of bijna fulltime werken kom je wel in zo'n keurslijf terecht tenzij je een baan hebt die heel onregelmatig is bijvoorbeeld. Dan moet je dus ook wel wat van voldoening uit je werk proberen te halen want anders is het inderdaad een vrij saai bestaan. Ik snap dan ook heel goed dat als iemand werk heeft wat die persoon niet echt geweldig vindt en er wel een goed verdiende partner is dat je er dan vlugger voor zal kiezen om parttime of zelfs helemaal niet te werken.

Aan de andere kant de meeste mensen die ik ken die echt op minimum loon niveau zitten werken vaak fulltime zelfs als ze ook een werkende partner hebben puur omdat ze anders niet of nauwelijks rond kunnen komen. Wat dat betreft is en drie dagen werken en geen financiële problemen hebben natuurlijk best een luxe. Het is fijn als dat kan maar veel mensen hebben die keuze gewoon niet en moeten wel fulltime aan het werk.

Ik zou nu wel minder kunnen werken omdat mijn man ook werkt. Het is niet handig want ik verdien meer dan hij maar het zou wel kunnen. Toen ik alleenstaand moeder was had ik die keuze niet. Toen moest ik wel fulltime werken om een beetje rond te kunnen komen. Als je rond kan komen van drie dagen werken kan ik me goed voorstellen dat je daarvoor kiest in bepaalde omstandigheden.

Uiteindelijk zal voor elke situatie een andere oplossing beter zijn. Ik denk echter wel dat lange tijd helemaal stoppen met werken vaak niet de beste oplossing is op de lange termijn. Daar verlies je gewoon veel mee (pensioen, inkomsten, mogelijkheden). Ik vind dat wat anders dan minder werken. En natuurlijk kunnen er omstandigheden zijn waarin het beter is om even helemaal niet te werken. Ik ben zelf ook een poos thuis gebleven om mijn zieke kind zelf te kunnen verzorgen. Zelfs al zou me dat een enorme achterstand hebben opgeleverd dan heb ik zeker geen spijt van die keuze.

In zijn algemeenheid echter lijkt me helemaal stoppen met werken niet vlug de wijste keuze, uitzonderingen daargelaten.

Maylise

Pelle

Je mag alles van mij hoor, maar het soaps kijken wordt, naast het glaasje sherry en tennis te vaak zgn. en passant genoemd in deze discussies. Tuurlijk is het niet zo, maar we noemen het toch even....
Groetjes, Fiorucci (schoenmaat 37,5)

Oh jee

Ik dacht dat ik alles goed geregeld had.
20 uur per week werken op ma-di-do.
Economisch zelfstandig en toch tijd voor de kopjes thee, de ortho, het rijden naar clubjes, het huishouden en ( ik durf het haast niet te zeggen) mijn wekelijkse tennisles. Maar helaas, ik ben een verwend prinsesje .
Als ik nou zeg dat mijn man 60 uur per week werkt (6 dagen van 10 uur, eigen bedrijf) en wij samen op 80 uur dus 2x fulltime uitkomen, ben ik dan nog verwend?

Rat race

Ik mis in deze discussie het gegeven dat er een flinke krapte is in sommige sectoren van de arbeidsmarkt (zorg!) die de komende jaren alleen maar erger zal worden vanwege de vergrijzing. We hebben dus mensen nodig die werken, en we hebben belastingbetalers nodig om al onze voorzieningen, zoals onderwijs, zorg, infrastructuur, waar iedereen gebruik van maakt te kunnen blijven betalen.

Ik vind dus eigenlijk dat je een verplichting hebt aan de samenleving (aan ons allemaal dus) om te werken als je dat kunt (dus niet alleen maar als je dat 'wil'). Dat heeft wat mij betreft minder met rat race te maken, maar meer met een morele verplichting. Net zoals hier in huis iedereen klusjes doet in het huishouden, en het niet de bedoeling is dat iemand zich drukt omdat hij geen zin heeft. Als iemand ziek is, ligt dat natuurlijk anders.

Mannen

"Hoe zit het met de mannen? Mogen die ook meer 'tijd voor zichzelf willen', en een 'betere kwaliteit van leven'. Of vinden we stiekem dat die maar gewoon maar gewoon moeten werken zodat wij vrouwen kunnen kiezen."

Tuurlijk mogen zij dat ook, als zij dat willen. Ze zullen dan wel rekening moeten houden met het feit dat er een minder dure auto, duur huis etc. kan zijn.
Je kan het niet altijd voor het zeggen hebben (ik hoorde vanmorgen wat de huizenprijzen in Utrecht zijn... Mozeskriebel!) maar soms kan je ervoor kiezen om je consumeerpatroon aan te passen.
Wie dat liever niet wil: prima! Ook dat is (vaak) een keuze!
En soms moet je in de verdediging waarom jij niet naar een all in resort in Egypte gaat, of wanneer je nou eindelijk die winterjas eens wegdoet "want die is zooo 2005... En elk kind gaat vroeg of laat in de proteststand omdat hij "discountcola" krijgt van 39 cent de fles. Maar ik weet inmiddels dat je ook in de verdediging moet als je elk heel veel werkt, een flink salaris hebt, een vrijstaand luxe huis en twee nieuwe auto's voor de deur
Eigenlijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, je doet het nooit goed...!

Dus als een man besluit: ik heb ook een leven náást mijn werk, en minder gaat werken, ja, dan moeten de Prius en de BMW X6 toch ingeruild worden voor een ouwe Polo Daar kan je voor kiezen en daar is niets mis mee. Net als volop carrière maken, daar de vruchten van plukken en je er ook fijn bij voelen.

Pelle

Het is inderdaad een cliche maar je hoeft er toch niet op te reageren? Jij hoeft ook niet op mij te reageren.

Mannen

Mijn man heeft al lang gelee heel bewust gekozen om gewoon een baan te hebben van 9-5, zonder overwerk, lange vergaderingen en in de avond nog thuis moeten werken. Als hij er is, dan is hij er ook. Ik werk parttime zodat ik wat tijd overhou voor huis, haard en kinderen. Dus hier een ouwe 2ehands auto, hooguit een weekje vakantie als het meezit en geen duur koophuis.
Dus ik zeg liever dat we die keuze samen heel bewust hebben gemaakt. Nu is dat al zo'n ruim 20 jaar geleden, heden zouden we ws ieder een dag of drie/vier gewerkt hebben.
Waarom niet alsnog? Factoren als gezondheid en dergelijke spelen daarin een rol, voor mij persoonlijk.

Fladder

Wat jij nu schetst is een keuze die eigenlijk alleen mensen met een goede baan met dito salaris kunnen maken. Ik ken echter ook genoeg mensen die minimum loon verdienen en er niet voor kunnen kiezen om minder dan fulltime te werken puur omdat ze anders niet rondkomen. Zeker als je in een duurdere regio woont dan is soms een dubbel inkomen echt noodzakelijk om het einde van de maand redelijk te halen. Dat gaan dan echt niet om dure vakanties naar Egypte of een BMW maar gewoon de huur/hypotheek kunnen betalen. Terug schroeven van werk uren is alleen mogelijk als je dan ook nog rond kan komen.

Maylise

Mis vrouwen aan de top

Ik denk namelijk dat als er echt meer vrouwen aan de top komen, dat hele idee van een yopbaan wat neer binnen normale proporties kan komen. Ik geloof namelijk niet zo in banen waarin je 60 uur zou MOETEN werken. Dat moet alleen omdat al die mannen dat doen.

Dus volgens mij is het zo dat meer vrouwen aan de top de weg vrij kunnen maken voor nog veel meer vrouwen aan de top!

Liora

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Fladder (over sleur bij werkende vrouwen)

"Zoals ik al zei: er bestaat ook een leven naast het werk. En ik vraag me af wat de kwaliteit van je leven is als je overdag werkt, thuiskomt, eten maken, eten, huishouden, kind in bed, pfff, moe, bed, slapen en de volgende dag weer, en dan in het weekend verder met je huishouden en andere verplichtingen."
Zo ziet mijn leven eruit, ja. Ik ben hier de kostwinner, want mijn man zou zelfs fulltime maar weinig verdienen met zijn beroep. Hier is mijn man dus de madido-man met een baantje van 24 uur en ik ben de bijna-fulltime-moeder. En de kwaliteit van mijn leven is goed. Ik heb een vrij druk bestaan met een strak ritme, ja. En ik zou geen nee zeggen tegen een extra dag vrij - die kan ik me nu niet veroorloven, misschien ooit in de toekomst wel. Intussen zorg ik voor mijn gezin en zie ik niet in waarom ik mijn leven als een verschrikkelijke sleur zou moeten zien. Het *is* een sleur in sommige opzichten, ik voel me soms vast zitten en snak soms naar wat vrije tijd voor mezelf (niet eens tijd met mijn kind, erg he, haha), maar dat zijn momenten die volgens mij iedereen wel eens heeft.
Wat mij echt erger lijkt is het soort leven dat veel van mijn tantes nu leven. Altijd tbm geweest, kinderen het huis uit, kleinkinderen laten maar op zich wachten want kinderen hebben het te druk met andere zaken, en die tantes zitten maar en zitten maar. En nee, dan is koffie schenken in het verzorgingstehuis echt niet genoeg als dagvulling. Ik word heel treurig van die tantes, ze hebben ook niets te vertellen op verjaardagen. Ze maken heel weinig mee. Dat hoorde ik ook van mijn zus, die het tbm-leven enige jaren heeft uitgeprobeerd: er gebeurt helemaal niks meer, je zit net zo goed in een sleur alleen is die veel langzamer.
Staat tegenover dat ik mijn baan onmiddellijk zou opzeggen als ik een paar miljoen op mijn rekening kreeg bijgeschreven. Ik zou alleen nooit thuis gaan zitten, behalve als ik ziek werd (en dat kan iedereen overkomen).
Ik kon me erg vinden in de postings van Kiki, Yta en Jeltje. Al is wat Maylise zegt ook waar. De meeste carrierevrouwen die ik van dichtbij ken hebben OF helemaal geen echtgenoot/kinderen/gezin, OF enorm veel achtervang. Meestal het eerste. Toch wel opvallend.
Groetjes
Massi

Liora

praat eens met een middenstander over zijn/haar werkweek of iemand met een vrij beroep. 60 uur is dan echt niet gek hoor, zeker niet in deze tijd.

Grappig: nrc ook dit onderwerp

Zie http://weblogs.nrc.nl/expertdiscussies/arbeidsethos-nederlandse-vrouw-onder-vuur/
Is dit nu puur toeval of leest er iemand van de internetredactie van nrc.nl mee op OO?
Anyhoo, heb het artikel van de Amerikaanse gelezen en het wordt slecht samengevat in het nrc. de mevrouw in kwestie doet lang niet zo negatief over het arbeidsethos van Nederlandse vrouwen als de krant beweert in het opinieblog. Het leukst is echter niet dat artikel, het leukst zijn de commentaren eronder. Ik zou zeker even lezen.
Groetjes
Massi

Massi

"De balans tussen werk en privé zou bij de Amerikaanse vrouw namelijk zoek zijn omdat de verantwoordelijkheden thuis niet afdoende opgevangen worden."

Daar schreef Arlie Hochschild in 1989 al de Second Shift over. Overigens vallen Nederlandse vrouwen nu juist massaal in die valkuil met hun halve banen. Al te gemakkelijk wordt inkopen van diensten vermeden omdat vrouwlief toch 'maar' 24 uur werkt. Wat je overhoudt is een versplinterde, polytijd met weinig voldoeninggevende taken.

Tihama

Kiki

Nee hoor, helemaal niet boos.

Ik snapte wel dat het te maken had met het feit dat ik het een beetje kort en krachtig had opgeschreven.
En ik vind het beeld wat jij schetst van de hardwerkende man die dolgraag een dagje met zijn kinderen wil doorbrengen en dat niet mag van zijn feeksige vrouw ook wel erg hoor. Zo zou ik ook niet getrouwd willen zijn. Het zit hem allemaal in de nuances. En eenmaal gemaakte keuzes verander je nu eenmaal niet zo makkelijk.

Vraag me overigens wel af hoe jij tegenover parttime werkende medewerkers staat, als baas.

Pelle

Je stelt het te simpel voor. Krapte op de arbeidsmarkt en werkloosheid sluiten elkaar niet uit. Niet alle sectoren op de arbeidsmarkt hebben last van krapte. Dat fluctueert. Het heeft dus met jouw specifieke competenties te maken, en met de vraag binnen bepaalde sectoren van de arbeidsmarkt. Niet iedereen heeft de fysieke en mentale competenties om bijvoorbeeld in de bouw, de zorg of het onderwijs te werken. Dat betekent dat er waarcshijnlijk altijd mensen werkloos zullen zijn, terwijl er toch dringend geschikte (!) mensen nodig zijn. Lees ook eens hier: http://www.nu.nl/economie/2358329/tekort-personeel-bedreigt-nederlandse-economie.html

Misschien ben jij net die ene persoon bent die uitermate geschikt is om in de bouw te werken, en 100 andere werklozen niet. Werkloosheid van 0 procent is een illusie, daar zou ik niet op gaan wachten.

Carrierevrouwen echt niet altijd kinderloos

Het zal wel van de sector afhangen, maar zelf ken ik heel wat carrierevrouwen met kinderen hoor. In veel hogerbetaalde banen zit ook een deel flexibele werktijd die dat mogelijk maakt. Zelf werk ik ook heel vaak sAvonds bij, maar dan stond ik wel om 15 uur bij school, prima combi. Ik kom ook steeds meer carrieremannen tegen die serieus tijd maken voor hun kinderen. Enne....een uitgebreid vangnet komt niet aanwaaien natuurlijk, daar hebben die vrouwen echt wel wat voor gedaan (bijvoorbeeld omgekeerd ook weer klaarstaan voor anderen of er in investeren).

Ik kan me dat voorstellen

Werken is niet altijd ontspannen en leuk, zeker niet. Toch zou ik zelf niet meer terug willen naar een baanloos bestaan, tenminste zolang ik daar iets over te zeggen heb. Ik doe het beter tussen collega's dan wanneer ik dag in dag uit niets anders te doen heb dan voor huis en haard te zorgen. Dat had ik vroeger niet kunnen denken overigens

Pelle

Ik noem WW-ers niet omdat de discussie daar niet over gaat. Bovendien zijn die al verplicht werk te zoeken.

Verplicht

Ik wil niemand iets verplichten. Niet in juridische zin in ieder geval. Ik vind alleen dat men zich MOREEL verplicht zou moeten voelen te werken als men dat kan, zeker wanneer er te weinig arbeidskrachten zijn om de boel draaiende te houden, en de kosten van de vergrijzing te betalen.

Verplicht werken

Ik zou het er niet mee eens zijn als de overheid vrijwillig niet werkende mensen gaat verplichten om te werken. Je zou er wel over kunnen denken om mensen die in die situatie verkeren een overeenkomst te laten tekenen waarin staat dat de verdienende partner na een scheiding nog een jaar ondersteuning verleent. Zoiets als de WW dus, maar dan verstrekt door partners van tbm'ers die na de scheiding een baan moeten zoeken. Ik ben het totaal niet eens met partneralimentatie in de vorm zoals het nu bestaat. Dat hoort thuis in de vorige eeuw. Ik vind het zo apart dat de ex met het minste inkomen überhaupt nog afhankelijk wil zijn van de ex-man (of vrouw). Ik vind de wéttelijke regel dat de armste na een huwelijk nog ondersteund moet worden voor de duur dat het huwelijk geduurd heeft tot een maximum van 12 jaar echt achterhaald. Als de armste niets kan doen aan dat lagere inkomen, maar nu eenmaal minder inkomsten heeft zal diegene haar (of zijn) levensstandaard daarop aan moeten passen. Heel vervelend en niet leuk als daardoor de werkster ontslagen moet worden, er een kleiner huis gezocht moet worden of de auto weg moet, maar zo is dat nu eenmaal (vind ik). Partneralimentatie kan een enorme belasting betekenen voor degene die moet betalen en dat ongeacht of de betalende partij de 'schuld' is van de scheiding, of de ontvangende partij de scheiding heeft aangevraagd. Een eventuele nieuwe partner moet daar ook nog onder lijden, wat kan betekenen dat je héél lang niet normaal verder kunt met je leven, door dat verhipte geld. Een hele rare constructie vind ik dat. Mijn man en ik hebben hier verder geen officiële afspraken over gemaakt, maar eigenlijk zou ik nu al ergens aan willen geven dat ik geen alimentatie van mijn man aanneem na een scheiding. Niet bij de notaris, want voor die paar zinnen moet ik zoveel betalen... dat doe ik dan liever in een spaarpotje

Huwelijkse voorwaarden

Ik hoorde gister op het nieuws dat er een voorstel ligt om niet meer standaard in gemeenschap van goederen, maar op huwelijkse voorwaarden te laten trouwen. Niks geen gedoe meer om dat tegen honderden euro´s door een notaris te laten regelen, gewoon standaard. Ik vind die gedachte niet zo raar. Het is inderdaad zo dat mensen vaker scheiden, een eigen inkomen hebben en béiden meer risico lopen elkaar financieel te benadelen als er sprake is van een eigen bedrijf(je). Ik heb niets tegen een huwelijk in gemeenschap van goederen, omdat we los van elkaar geen eigen bezit of bedrijf hebben, maar ik vind het voorstel om het automatisme hiervan weg te halen en naar trouwen op huwelijkse voorwaarden te zetten een hele logische stap, ook ivm scheiding.

Jetteke

Je bent nooit te oud om de zaken anders te bekijken
Sinds de tijd dat ik thuis zat zonder werk is er ook wel het een en ander gebeurd in de maatschappij. Ik begrijp de noodzaak van meer werkende mensen.