Wat kan je doen voor je buren [kind overleden]
als hun kind is overleden? Wil daar ook niet jankend aan de deur staan. Vraag me af of ze uberhaupt zitten te wachten op mensen die allemaal goedbedoelend aan de deur komen. Zat te denken aan een pan soep brengen zodat ze iets hebben staan. Maar misschien vindt bijv. oma het wel fijn als ze zelf in de keuken kan redderen.
Heb wel al berichtje van medeleven gestuurd. We komen eigenlijk nooit bij elkaar over de vloer maar zijn er wel voor elkaar als dat nodig is. In praktische zin dan.
Stomme is dat mijn eigen tranen zo hoog zitten. Dus dat weerhoudt me ook om zelf iets af te geven.
groetjes
Hannah
Och hannah
Wat intens verdrietig. Ik weet nog dat 10 jaar geleden de baby van een schoolpleinmoeder overleed. Wij gingen net op vakantie, en ik wilde toch nog een kaart in de bus gooien. Dus met ingepakte auto even langs haar huis gereden. De moeder liep toevallig net buiten. Daar stond ik dan, met onze eigen baby in zijn autostoeltje vastgebonden. Ik heb zo gehuild, en ik vond het zo dramatisch dat IK degene was die huilde ipv troostte. Achteraf heeft de moder me verteld dat ze heel blij was dat ze me toen sprak. Iedereen leek haar te mijden op dat moment, terwijl ze zelf zo vol zat over haar kindje, kon ze het aan niemand kwijt.
Dus misschien toch maar heeen gaan, hoe moeilijk het ook is.
Veel sterkte gewenst.
Ach hannah
Wat intens triest toch. Maar ik denk net als Silone: hoe moeilijk ook, ga als je kunt toch even langs. Al is het maar om te vertellen dat je geen woorden hebt voor het verdriet.
Sterkte!
Gewoon gaan mét de soep
Ik vind de soep een hardstikke goed idee. Ze zijn nu diep in hun verdriet en dan is koken niet écht iets waar je mee bezig bent en eten ook al niet.Dus een pan soep is w.s. hardstikke welkom. En die tranen laat je maar gewoon gaan....lijkt me logisch.
Wij hebben ook een kind verloren en ik heb toen ook heel wat mensen zien huilen, sommigen van wie ik het helemaal niet verwacht had. Maar dat deed ons alleen maar goed. Konden we nog een potje meehuilen. Hoe meer tranen hoe beter zou ik bijna zeggen.
groeten albana
Eens met albana, gedeeltelijk dan 
Lieve Hannah,
Ik reageer omdat ik ervaringsdeskundige ben, omdat mijn zoon is overleden. Mensen reageren heel erg verschillend maar wat ik heb gemerkt is dat het niet zoveel uitmaakt HOE je reageert, ALS je maar reageert. Wij hebben ook buren waar we niet heel veel contat mee hebben, maar ze stonden toen wel op de stoep, en dat hebben wij enorm gewaardeerd.
"Hoe meer tranen, hoe beter" daar ben ik het niet helemaal mee eens, maar dat is meer hoe ik in elkaar zit, als andere mensen gingen huilen, had ik asl instinctieve reactie dat ik die mensen dan wilde troosten en met name bij mensen die toch iets verder af stonden hoefde dat van mij niet zo. Maar ga gewoon, met je pan soep, ze zullen het echt waarderen! Eten gaat vaak ook moeilijk in zo'n situatie en soep die met liefde voor je is klaargemaakt is meer dan welkom!
Heel veel sterkte,
Groetjes van karlijn
Hannah
Allereerst heel veel sterkte voor jou in deze tijd... Wat kun je doen? Toen de zoon van mijn schoonzus en zwager plotseling overleed was de buurvrouw vrijwel dagelijks aanwezig: Ze zette velle koppen koffie, deed de vaat, ruimde troep op, kookte voor de familie. Ze was op de achtergrond een zeer belangrijke steun voor mijn schoonzus en zwager, hun wereld stond volledig op zijn kop...
Ik weet niet hoe de relatie is met jouw buren, maar denk niet te gauw, ik kan niets doen... Een kwestie van én je hart laten spreken, én aanvoelen of jouw steun gepast is lijkt me.
Veel sterkte,
Hortencia
Oh en hannah
Weet je wat fijn is? Beperk steun niet tot alleen deze week of deze maand,maar informeer ook later,na een half jaar,of jaar hoe het gaat.Want na de eerste weken wordt het altijd zo stil....
Bastet
Hannah
Ik las op dit forum ooit een goeie: Hoe gaat het vandaag met je? Net iets minder algemeen dan:Hoe gaat het,en geeft toch meer opening voor een gesprek.Want hoe het zal gaan,is elke dag weer anders.Zelfs na een aantal jaren.Zelfs na 20 jaar,weet ik inmiddels...
Bastet
Ja, praktische hulp is heel erg welkom
Vooral op het gebied van boodschappen, koken en was wegwerken, oppas voor eventueel andere kinderen.
En het allerfijnst is het als die hulp gewoon ongevraagd voor je neus staat. Want je kan het op dat moment niet bedenken. Al die goed bedoelde 'als ik wat kan doen, zeg je het maar's', daar kon ik weinig mee. Geen puf om te bedenken wat nodig was en een hoge drempel om mensen te bellen en te vragen of ze even wilden koken ofzo. Een ovenschotel, een pan soep, iemand die je volle wasmand meeneemt en schoon terug brengt, dat er gebeld wordt of je andere kind zin heeft om te komen spelen, dat zijn hele fijne dingen.
Ik denk dat het erg gewaardeerd word
een pan soep bedoel ik dan.
Mijn vriendin heeft haar kindje net verloren en ze zijn echt helemaal kapot ervan.
Boodschappen staat haar hoofd niet naar, koken ook niet. De gewone dagelijkse dingen kosten zoveel moeite en je moet zoveel regelen dat je er eigenlijk ook geen tijd voor hebt.
Dus ik heb vanavond ruim gekookt en heb het haar gebracht.
Karlijn
Zo van hoe meer tranen hoe beter, zo was het voor mij écht. Soms voelde het net of mijn tranen op waren...en als er dan iemand huilend aan de deur kwam dan kwamen de tranen bij mij ook weer. Kon ik tenminste weer lekker een potje meegrienen. Niks dat meer oplucht. Tenminste bij mij dan....
groetjes albana
Hannah (en kiki)
Wat een ontzettende verdrietige berichtjes!
Toen ons zoontje vorig jaar overleed kregen wij ook heel veel bezoek de eerste dagen; voor ons zelfs iets te veel want we moesten de begrafenis voorbereiden en dat lukte op sommige momenten bijna niet, je wil het bezoek ook aandacht geven. Maar toch; al die mensen die aan ons dachten en alleen maar even een zoen kwamen geven was zo ontzettend hartverwarmend! Er werd ook voor ons gekookt en dat was heel erg prettig! Dat zijn juist de dingen waar je je niet mee bezig wilt houden.
Een vriend van ons heeft twee dagen 'gebuttlerd' hij was er de hele dag, zorgde er dat wij en de visite zijn natje en droogje kreeg, deed de deur open als er werd gebeld, sluisde het bezoek door naar buiten als wij bijv. even bij onze zoon zaten of met iets anders belangrijks bezig waren en wachtte het juiste moment af om het bezoek even bij ons te laten, deed even een boodschapje, nog even een wasje in de trommel, maar was verder voor ons 'afwezig'; hij hoefde geen gesprek, bemoeide zich niet met het regelen van de begrafenis (ja, hij zorgde voor bepaalde muziek op een cd die wij alleen maar op bandje hadden, maar overlegde dat niet met ons, ineens was dat cd-tje er gewoon), kortom; hij was er wel en zorgde voor iedereen, maar heel onopvallend. Dat was echt heel prettig!
Wat ik ook heel prettig vond dat iemand ons in de periode erna wel eens belde met de mededeling dat ze over een uurtje boodschappen ging doen en of ik mee wilde of een lijstje klaar had liggen dat deed zij ze voor me (lijstje omdat ik dan wel de boodschappen kreeg van het merk dat wij gebruiken etc en dat je niet ineens roomboter in je koelkast hebt staan ipv halvarine of met witlof aan komt zetten terwijl je dat niet lust).
Boodschappen doen is namelijk een hele tijd een behoorlijke opgave gebleven; sowieso 'naar buiten gaan', in de openbaarheid komen. In een grote stad is dat misschien anders, maar heel veel mensen kenden ons nu 'als dat gezin waarvan dat jongetje was doodgegaan' en wilde ons even aanspreken. Heel erg lief bedoeld, maar ik was soms uren bezig met boodschappen doen en vond het moeilijk om 'nee' te zeggen.
Om een lang verhaal kort te maken; beperk je hulp niet tot nu alleen, maar ook voor de komende tijd. En zoals Mayte zegt: de opmerking 'als ik wat voor je kan doen, moet je het maar zeggen' werkt(e) voor mij ook niet. Vragen om hulp is voor sommige mensen heel lastig! Ik had er meer aan om te horen: "ik ga zo boodschappen doen, heb je een lijstje?" Dan voelde ik wel de ruimte om te zeggen dat ik het zelf wel wilde doen of om inderdaad een lijstje en geld mee te geven.
En... soep ontvangen is altijd fijn! Zo op elk moment van de dag op te warmen. Broodje erbij. Ideaal!
Albana (ot)
Ik geloof dat ik dat ook wel geleerd heb van het rouwproces, iedereen doet het op zijn/haar eigen manier...
Overigens heb ik echt het gevole dat mijn tranen op zijn, ik heb sinds de begrafenis letterlijk nooit meer gehuild. Er is echt nix meer erg genoeg om om te huilen.
Karlijn en albana(ot)
Ik had dat ook niet zo; hoe meer tranen hoe beter. Ik kon dan zelf mijn tranen ook niet bedwingen maar zat daar niet altijd op te wachten; in de supermarkt of zo, of het op het schoolplein.
Overigens denk ik wel dat mensen die wat verder van je afstaan en toch moeten huilen waarschijnlijk niet (alleen) huilen om jouw verdriet maar om hun eigen verdriet, of om het besef van hun eigen kwetsbaarheid.
En Karlijn, ik had altijd heel veel moeite om te huilen, en dat is nog steeds zo, aan de andere kant lijkt het wel of de sluizen sinds het overlijden van ons mannetje juist makkelijk opengaan; ik ben het met je eens dat het overlijden van je kind een van de ergste dingen die je kan overkomen, maar ik ben daardoor ook erg gevoelig geworden voor andermans leed en dat zorgt nog wel eens voor tranen. Heb jij dat niet?
Vooral niet mijden
Mijn zusje overleed toen ik twaalf was en ik weet maar een ding: mijn moeder werd door veel mensen gemeden. Ze was een soort schim (letterlijk, ze was enorm afgevallen) en mensen wisten niet hoe ze zich moesten gedragen, dus deden ze maar niets. Vooral na de eerste paar weken/maanden zat ze min of meer alleen met haar verdriet. Mijn vader ook. Mijn advies is dus: het is niet erg als je staat te huilen aan de deur, als je er maar staat. En dan niet alleen vandaag, maar ook over een half jaar, wanneer de meesten het alweer een beetje zijn vergeten.
Groetjes
Massi
PS: Het is wel heel erg, dit draadje, ik zit aan een stuk door te snotteren.
Heli (ot)
Hoi Heli,
Ja dat gevoeliger zijn voor andermans leed dat herken ik zeker wel, ik trek het me meer aan, word er meer door geraakt en besteed er naar anderen toe ook meer aandacht aan dan voor die tijd. Alleen, ik huil er niet om. Ik krijg er buikpijn van, alsof de tranen zich meer naar binnen hebben gekeerd.
Karlijn
Wat fijn
dat jullie nu komende tijd gaan koken en boodschappen doen en dat op prijs gesteld werd. MIsschien kan je wat meer taken op je nemen als ze dat waarderen ?
Een tijdje terug is hier iemand dood gegaan op een akelige manier, vele deuren verder.De kinderen hebben toen bij de buren een tekening en bloemetjes in de bus gegooid, dit wist ik niet want ik had gezegd dat ze die mensen met rust moesten laten. Achteraf hoorde ik dat de mensen het enorm gewaardeerd hebben dat die tekeningen toch zijn gegeven en ook de paardenbloemen die ook door de brievenbus zijn geduwd 
Leer momentje !! Fijn dus om te weten dat het wel gewaardeerd wordt.
En hannah
het zou ook leuk zijn als je ook in de tijd NA de begrafenis langskwam met een pan soep of vraagt of je een boodschapje mee kan nemen. Ik vind je trouwens een lieve schat dat je zo begaan bent met je buren, eerlijk waar.
De eerste dagen is het een komen en gaan van mensen, daarna staan ze er toch vaak alleen voor. Ik zeg niet dat het in alle gevallen zo is hoor, maar vaak word je na de begrafenis een beetje aan je lot overgelaten en word je geacht de brokstukken van je leven weer een beetje op te rapen.
Ik merkte het aan mijn vriendin, die is tijdens de zwangerschap van mijn jongste overleden. Haar man en kinderen hadden de eerste dagen geen gebrek aan aandacht, maar daarna had hij het ook leuk gevonden als er praktische hulp (wat betreft oppas bijvoorbeeld) aangeboden bleef worden.
In de praktijk bleek het niet de bedoeling dat het aanbod 'bel als je me nodig hebt' ook echt gedaan werd.
Wat betreft de dood van een kindje, dit kindje (mag ik jullie misschien heel onelegant en zeer ot attenderen op donorweek? Ben je nog niet geregistreerd ga dat dan NU doen.) is het vaak nog schrijnender en nog verdrietiger, want het HOORT gewoonweg niet dat een kleintje overlijdt.
Nogmaals Hannah, overwin je schroom en ga het gewoon doen. Want het wordt heus gewaardeerd en onthouden (misschien wel als lichtpuntje in intens donkere dagen)
Lief
van jullie! Ik kan ook alleen maar zeggen dat het fijner is dat iemand met daadwerkelijk 4 bakken eten in diepvriesdozen voor de deur staat, dan wanneer iemand zegt: als ik iets kan doen....
Sterkte!!
