Wat doet het zeer
Wat mis ik kleine mannetje erg.
Het doet zo zeer dat hij niet meer bij ons mag zijn.
Alles ging zo plotseling dat ik het nauwelijks allemaal kan bevatten van wat er nu eigenlijk is gebeurd.
Voel me zo leeg,en ik heb zoveel liefde en moedergevoel wat ik nu niet kwijt kan,en dat is zo moeilijk.
Melanie
Romanie
wat een verdriet spat er van je berichtje af. Ik heb je website bekeken en wat een prachtig mooi mannetje was het.
Heel veel sterkte wil ik je wensen
liefs, Sonja
Het is ook zwaar
Het is zwaar,heel zwaar,maar weet dat er ook weer dagen komen dat het beter gaat,echt waar!En misschien vindt je het prettig om, behalve hier,lotgenoten te spreken?Je hebt bijv. VOOK,de vereniging voor ouders van een overleden kind.Zij hebben gespreksgroepen,en ook een telefoonlijn die je altijd kunt bellen als je even wilt praten met iemand die ook een kindje is verloren,kijk maar eens op www.vook.nl
liefs,bastet
Lieve melanie
Meid, ik leef met je mee. Wat een prachtig kindje is jullie Jesse, ik kan mijn ogen niet van zijn foto's afhouden. Ik moest even aan onze kleine man denken, wij hadden ook de foto's van ons kindje toen hij overleden was, in zwartwit.
Blijf erover praten, schrijven. Liefs xx Geerke
Wat verdrietig!
Ik heb ook jullie site bezocht. Ik kreeg er helemaal kippevel van. Wat intens verdrietig. En wat een mooi ventje !
Ik kan jullie alleen maar heel veel sterkte wensen met het verlies van jullie mooie zoon !
gr. ponpon
Jesse*
Een mooie kaars voor jou, met veel kracht voor je mama en papa en ieder die jou zó mist! Wat een pijn, niet te omschrijven moet 't zijn... zo diep dat gaat...
Liefs, Beertje(s)
Heel veel sterkte, romanie
Het gemis van Jesse is zo hartverscheurend.
(((knuffel)))
Tihama
Ach romanie
Kus op je zere moederhart.
Uit ervaring kan ik zeggen dat de pijn minder wordt maar daar heb je nu niks aan.
Ik wil je
alleen even een hele dikke knuffel geven!
Vandaag
Ook een knuffel van mij!!
Romanie
In 2002 voelde ik zo goed wat jij nu voelt...en nu is mijn leven weer heel anders.
De eerste jaren heb ik veel hier geschreven en gereageerd op net zulke hartverscheurende verhalen als dat van ons..
Ik lees jouw berichtjes en denk bij mezelf dat ik iets moet schrijven, om je een beetje te steunen, om je te laten merken dat je niet alleen bent..
En ik voel me zo machteloos, omdat ik gewoon wéét dat niets dat verschrikkelijke verdriet kan verzachten, dat jullie erdoor heen moeten, dat het lijkt alsof het verdriet niet erger kan, maar het toch steeds erger voelt (de begintijd was toch echt een roes, waaruit het hard ontwaken was..)
Al die emoties, verdriet, boosheid, onmacht, het gewoon niet willen weten, weg willen duiken onder het dekbed en niet meer wakker willen worden vóór dat hartverscheurende, niet meer zo hartverscheurend voelt..
De dromen, zo wreed verstoord, alles in huis wat herinnert aan de verwachting..
Ik weet het, ik wens je dan ook alle sterkte van de hele wereld..
Mijn manier was vooral ook veel schrijven en ook lezen...over lotgenoten, omdat ik daar de dingen las die ik herkende (ook niet alles, we zijn niet allemaal gelijk..)
En ik alles je kind zo missen, die overduidelijke lege armen, dat lijf wat hunkert naar het willen zorgen..
(misschien dat je ook wilt lezen, je kunt in het archief wel veel postings vinden, van rond 2001-2002-2003)
Kus in de wind voor jullie mooie manneke Jesse!
Mien (ot)
Ja, wie had dat kunnen denken in 2002 dat onze levens uiteindelijk toch weer de moeite waard werden.
Ik kan me de lijst nog zo goed herinneren en zie hier...iedereen heeft zijn /haar weg kunnen vervolgens en zijn voor zover ik weet weer gelukkig.
Ik hoop met elke vezel in mijn lijf dat Romanie er vertrouwen uit weet te putten dat het ooit beter gat ook al zal ze het nu niet voelen en zien.
Onderanderen door de herkenning moest ik aan je denken gister 
, vandaar ....
Mien & nikus
Helemaal mee eens dames!
Lieve Romanie, ook ik schreef hier veel over mijn in 2002 geboren en overleden zoon Lodewijk, ook na een maand of 7 zwangerschap. Ik heb je prachtige site bekeken en moest echt weer even denken aan die tijd. Wat een hartverscheurend verdriet, met niets te vergelijken. En met onze woorden dat het ooit beter gaat, (écht) kan je vast niets.
Ik wens je veel kracht, en geduld, en dat de tijd maar heilzaam mag zijn voor je.
Liefs
Marlou
Marlou (o.t.)!
He, Marlou, jij ook nog steeds hier??
Liefs, Mien
Mien
Hi Mientje, ik kom nog maar heeeeel af en toe hier even neuzen! Ik denk echter wel nog heel vaak aan jullie, aan allen die toen in ons groepje zaten. Rond de kerst, en met Sint Maarten, begin september ... van die beladen data & namen die ik nooit meer zal vergeten.
Romanie, dat wilde ik je nog meegeven, maar vergat ik op te schrijven, wat mij er écht doorheen heeft gesleept, waren de lotgenoten. Degene die hetzelfde hadden meegemaakt. Het delen van je verdriet, weten dat je begrepen wordt ... voor mij was het onbeschrijfelijk waardevol en als Beatrix het had meegemaakt had ze niet van die domme dingen over internet gezegd in haar kersttoespraak. Het heeft mijn leven - figuurlijk maar misschien ook wel letterlijk - gered in die tijd!
Nogmaals heel veel sterkte en kracht, en een dikke knuffel, ook voor Mien en Nikus,
Liefs
Marlou
Marlou
ja, wat een roerige tijden!! (knuffel terug!)
Ik hoop dat Romanie ook lotgenoten treft om mee te mailen/praten!
Liefs, Mien
Marlou
Lodewijk en Daan zijn onlosmakelijk verbonden!
Kus!
