Vraagje [omgaan met verlies/rouw van anderen]
Ik ben een meisje van 22jaar en studeer voor opvoedster. Ik doe mijn stage in een mannenopvang in Antwerpen.
Er zitten heel wat mannen in onze groep die al veel dierbaren verloren hebben in hun leven. Ik kan daar moeilijk mee omgaan en weet niet goed hoe ik dit moet benaderen en "helpen" in hun rouwproces.
Kan er mij iemand helpen en eventueel wat tips geven hierover?
Groetjes Julie
Kubler-ross
Hallo Julieke,
Google even op de 5 fases van rouw van Kubler Ross. Dat is een kijk op rouwverwerking waar vooral binnen de hulpverlening/mantelzorgondersteuning veel gebruik van wordt gemaakt. Heel hulpzaam. Er bestaan voor hulpverleners of andere mensen die anderen ondersteunen die in een rouwproces zitten ook oefeningen (geleide fantasie) die je helpen te ervaren hoe het is afscheid te nemen van dingen/mensen/zaken die belangrijk zijn in je/het leven.
Groet Swaen
Luisteren
Ik vind het vrij heftig dat een jong meisje zonder enige kennis en ervaring zo'n groep moet begeleiden. Moest niet mogen. Voor beide partijen lijkt het me vrij frustrerend.
Maar zonder kennis kun je toch iets doen: met veel respect luisteren naar hun verhalen.
Euh caillic en julieke
Ik lees nergens dat Julieke er alléén voor staat, of dat ze geen enkele (theoretische) kennis heeft. En hoe wil je anders mensen opleiden als je ze niet de mogelijkheid geeft in het veld ervaringen op te doen. Ik neem aan dat Julieke goed begeleid wordt tijdens haar stage en ik vind het sterk van haar dat ze aangeeft dat ze nog iets 'mist' aan (levens)ervaring, en dat ze daar actief wat aan wil doen.
Julieke, ik heb geen inhoudelijke adviezen voor je helaas, behalve de 2 die gegeven zijn.
Manu keirse
Julieke,
of google even op Manu Keirse. Is in België de "specialist in rouwverwerking". Hij schreef ook een aantal goede boeken hierrond.
Hilde
Over leeftijd
Mooi leerdoel voor je stage !Ooit leerde ik van een colllega dat je moeilijke situaties vooral als een uitdaging moet beschouwen.
Ik vind het juist prachtig dat jonge mensen kiezen voor dit soort werk. En je loopt stage om dingen te leren. Als je alles al weet is een stage niet zo zinvol.Als de begeleiding goed is zie ik geen problemen.
Ik was zelf 21 toen ik in de psychiatrie ging werken en na enige tijd werkte ik ook vaak alleen ( onder supervisie) op een groep. Dat ging me prima af. Als je feeling hebt met de mensen en ze als gelijke behandeld ben je al op de helft.Het is vaak al heel goed als je iemand zijn verhaal laat doen en goed luistert. Als je teveel adviezen geeft kan iemand zich soms juist minder begrepen voelen omdat je te snel naar oplossingen zoekt.Soms valt er weinig op te lossen, alleen te luisteren.Van daaruit kan iemand soms weer inspiratie krijgen om dingen weer op te pakken in het leven.
Zelf ben ik niet zo gecharmeerd van Kubler-Ross, vanwege die fase-indeling. Verdriet laat zich niet altijd indelen in fasen.Een ander boek weet ik niet zo snel te noemen.Maar misschien heb jij wel iets aan Kubler-Ross.
Praat vooral veel met je begeleiders hierover, zij hebben vast ook met deze dingen geworsteld.Hou het praktisch door dan de situatie te beschrijven en hen te vragen hoe zij hiermee zouden omgaan.En wat je precies moeilijk vindt.Dat houdt je begeleiders ook een beetje wakker, zo snijdt het mes aan twee kanten.Ik ben altijd blij met stagiaires met moeilijke vragen.
groetjes Damajo
Dank je wel
Dank je wel aan iedereen om hierop te reageren!
Ik neem deze info zeker mee,op mijn weg als toekomstige begeleider...
Groetjes,
Julieke
