Vraag over rouwproces
Op 21 juli is mijn schoonvader overleden. Hij heeft daarvoor een maand in het ziekenhuis gelegen ( ic en beademing, maak knapte daarna weer wat op en kon naar gewone afdeling) Hij was al jaren ziek, parkinson. Maar tijdens zijn ziekte in het ziekenhuis bleek het toch geen parkinson te zijn, maar wat het wel is weten de artsen nog niet. Het onderzoek loopt nog, met namen de autopsie op zijn hersens.
Maar goed, elke dag/nacht komt het hele ziekenhuis gebeuren in mijn hoofd voorbij. En de tijd daarvoor toen hij nog thuis was. Het ging slechter en slechter maar zelf konden/wilden mijn schoonouders het niet zo zien. Wij hebben ons vreselijk zorgen gemaakt dat hij van de trap zou vallen. En hij is ook een paar keer gevallen. Het was een zeer stressvolle tijd, veel zorgen en altijd met een half oor slapen omdat de telefoon ieder moment kan gaan.
Die periode maalt dus maar door mijn hoofd, keer op keer op keer.
Maar daarbij komt dat ik zijn overlijden als opluchting heb ervaren en daar voel ik me dan ook weer schuldig over. Maar ik kon eindelijk weer eens rustig slapen.
Het gemis is er gewoon niet zo. Het is de vader van mijn man, maar door zijn ziekte was het allang niet meer de man die hij ooit was. Ik voel me schuldig over het gebrek aan gemis. Is dat normaal, hoort dat erbij? of ben ik gewoon een harteloos type?
groet, polly
Zo persoonlijk
Polly, jouw verhaal doet mij denken aan 6 jaar geleden alweer, mijn broer overleed. Hem persoonlijk mis ik niet, ik ben alleen bij tijd en wijle erg verdrietig om de situatie die hij onbedoeld achterliet, en die wij zagen aankomen toen duidelijk werd dat hij niet beter zou gaan worden. Samen met mijn andere broer hebben we kei en keihard gewerkt om alle hulp in zijn gezin te krijgen die maar nodig was (en dat was veel) om daarmee te voorkomen dat de kinderen ook nog afscheid zouden moeten nemen van hun moeder.
Ook die tijd speelde veel door mijn hoofd na zijn overlijden, naast de vele zorgen over de situatie op dat moment, en het toch erg uit de hand lopen daarvan, met uithuisplaatsing van 2 kinderen tot gevolg.
Pas toen alles 'stabiel' werd kon ik verdriet hebben, en dan vooral verdriet over mijn ouders die geamputeerd leken na het overlijden van hun oudste kind.
In mijn ogen ben jij zeker geen harteloos kind! Je zult wel moeten zorgen dat de ingrijpende periode voorafgaand aan zijn overlijden een plekje gaat krijgen waardoor je er niet meer zoveel energie door verliest.
Liefs, Minet
Verwerken
Als een geliefde overlijdt na een ziekbed,moet je de periode voorafgaand aan het overlijden ook verwerken,dat wordt danig onderschat.(Een pittige ziekenhuisopname van jezelf of van een ander gaat je niet in de kouwe kleren zitten,of er nu een overlijden op volgt of niet).Dus ik vind het helemaal niet gek,dat je die periode voorafgaand aan het overlijden herbeleefd,zeg maar.Ook dat hoort bij het verwerkingsproces,en het gemis zal ook ongetwijfeld nog volgen.Alles heeft zijn eigen tijd,en heeft ook zijn tijd nodig.
Sterkte!!
Bastet
Dank je
allebei bedankt, zo had ik het nog niet bekeken, idd het verwerken van het hele ziekte proces is ook iets waar we doorheen moeten.
Vanmorgen heb ik met mijn schoonmoeder samen oude foto;s zitten kijken. Met daarop een man die ik eigenlijk helemaal niet ken. Ik kom al bijna 20 jaar bij hen thuis maar zo terug gekeken was hij dus al die tijd al ziek. De joviale man, vol energie en lol die ik op de foto''s zie heb ik nooit gekent.
Vreemd ik leer iemand nu pas kennen, terwijl hij al overleden is.
schoonmoeder is deze week bij iemand in het ziekenhuis op bezoek gegaan, vind ik zo knap van haar. Ook op dezelfde IC... ze vond het ook erg akelig maar ze vond dat ze er toch een keer heen moest.
Het feit dat we nog steeds niet weten waaraan hij is overleden speelt ook wel mee, want ik blijf maar denken, als we nou dit, of als de artsen zou zus.. enz..
het duurt nog maanden voordat alle uitslagen binnen zijn en we een afsluitend gesprek hebben.
groet, polly
Polly
herkenbaar hoor, het is al weer jaren geleden dat mijn schoonvader overleed. Ik kan hem nu zo vreselijk missen, terwijl ik de eerste tijd ook heel erg blij was dat de zorg even weg was. Ik had ook nog een baby en een baan en het was emotioneel allemaal slopend. Ik durfde dat echt niet hardop te zeggen...
Liefs & sterkte ermee,
Jippa
Zo herkenbaar
Zo ontzettend herkenbaar wat je schrijft! Mijn vader overleed 3 1/2 jaar geleden. Is lange tijd ernstig ziek geweest. Ook voor mij en ons gezin een enorm verdrietige tijd met veel praktische stress(en gehaast). Toen hij overleed was ik verdrietig maar toch ook opgelucht. En daardoor misschien niet eens zo verdrietig als zou "moeten". Wat weer een schuldgevoel gaf want mijn vader en ik waren wel 2 handen op 1 buik. Het eerste jaar heb ik ook zoveel situaties "herkauwd". Kon de gekste details mij herinneren. langzaam werd dit minder.
In het "kaarsjesdraadje" heeft mirreke mij vandaag de ogen geopend: "het leven ging ineens zo snel, en was ook zo vol nieuw geluk. Maar nu loop ik steeds tegen het gemis aan..." Zo was het exact! Ik was opgelucht, wilde zo graag weer een ongecompliceerd leven, blij zijn, genieten van onze baby en 3 andere kinderen. En bovenal genieten in alle rust.
Maar nu, zo'n 3 jaar later merk ik dat ik mijn vader echt missen ga. Alles is op z'n plek, ons gezinsleven weer op de rit en nu is hij zo duidelijk afwezig. Nu vliegt het mij soms aan terwijl dat toen helemaal niet zo was.
Het heeft niets met harteloos zijn te maken. als ik het goed heb hebben jullie ook nog een klein mannetje waar je je zorgen om maakt. En waar je nu weer tijd en aandacht voor vrij kunt maken. Verdriet en rouw komt zoals het komt. Je hoeft niets te forceren, niets volgens het boekje. Het is er of het is er niet..en dat verandert weer van tijd tot tijd en van situatie tot situatie..
Sterkte!
Corijn
Oh ja, ik herken het ook
Heb me ook wel eens af lopen vragen waarom ik mijn ouders en later ook mijn schoonvader niet eens zo leek te missen. Maar er was inderdaad altijd wel weer wat anders dat de aandacht opeiste, we hebben een aantal jaren achter de rug waarin de ene emotionele achtbaan de andere heeft opgevolgd. Ook leuke dingen hoor, niet alleen verdrietige.
En pas toen alles een beetje achter de rug was, afgerond was, toen was er tijd om eens flink in te storten en verdriet te hebben.
En nog komt dat soms in vlagen, dat gemis kan inderdaad opeens weer de kop op steken. Het komt zoals het komt...
Veel sterkte!
Hier ook
Mijn schoonvader is 3 jaar geleden overleden, hij was al 18 jaar ziek, maar is uiteindelijk aan kanker overleden, en dat ziekbed heeft maar 8 dagen geduurd.
En tuurlijk was ik toen verdrietig, en vond ik het heel naar. Maar missen?? Nee heel eerlijk gezegt niet. Het was een lieve man en we konden het goed vinden samen, maar ik mis hem nauwelijks.
Ik heb hem alleen gemist na de geboorte van onze jongste. Dat is zijn enige kleinkind die hij nooit gezien heeft. Die van mijn schoonzus wel allemaal, en onze twee oudste, maar het kleintje niet. En toen heb ik hem wel even een ogenblik gemist. Maar verder dus eigenlijk niet.
Heel erg verdrietig ben ik er ook niet over, waar ik wel verdrietig van ben, is als ik mijn man zie worstelen met zijn gevoelens. Daar kan ik heel verdrietig van raken.
Ik zie mijzelf niet als een gevoelloos type, maar ik lig hier niet regelmatig wakker van. Het was beter voor die man en ik heb hier dus heel duidelijk vrede mee.
Liever niet
En het was je schoonvader en dat is toch weer anders dan je eigen vader. Je ouders ken je nl. al je hele leven. Hoewel dat ook weer niet alles zegt, het ligt er gewoon aan wat voor band je met iemand had. Een vriend van ons was verbaasd dat dat hij niet veel gevoelens had bij het overlijden van zijn moeder. Dat kan gewoon. En soms kan het verdriet ook later komen.
Die opluchting
herken ik wel, je bent van een hoop zorgen af.
Het gebrek aan gemis herken ik niet, maar ik kan me voorstellen dat je hem al hebt leren missen voordat hij overleed omdat hij al niet meer de man was die hij ooit was. Zo heb ik zelf een heel groot gedeelte van het afscheid nemen VOOR het overijden gedaan, omdat er sprake was van een lange ziekteperiode. Je bereidt je als het ware voor op wat er gaat komen.
' Is maar een idee, zo gign het bij mij, het is voor iedereen anders natuurlijk!
Ook herkenbaar
Mijn moeder is lang ziek geweest met verschillende keren dat we dachten dat ze het niet zou halen. Uiteindelijk is ze wel een jaar of 20 met dalen en pieken gezond/ziek geweest waarvan de laatste 2 jaar permanent met een bed in de woonkamer. Het einde kwam toch nog plotseling, op mijn verjaardag ging ze het ziekenhuis in en 1 week later was ze overleden, nog 2 weken later is mijn jongste geboren. En ik had meer frustratie over dat ze nou net nu moest overlijden dan dat ik verdriet had. Zo lang en zo vaak ziek, waarom niet 2 mnd eerder of later en niet net vlak voor de geboorte van mijn jongste kind. Ruim 5 jaar later is mijn vader overleden en daar overheerste de opluchting wel een beetje, hij was echt oud en op en meestal al bijna helemaal weg. Vorig jaar is mijn schoonmoeder overleden en ook daar hetzelfde verhaal. Missen doe ik ze vooral omdat ik niet meer kan vragen over familiedingen van vroeger, of herinneringen ophalen. Van moeders kant heb ik niemand, van vaders kant is er hier en daar nog wel iemand maar niet van zijn generatie ( hij was van 1910).
Ik vind
Het vooral gewoon heel erg voor mijn schoonmoeder. En ook voor mijn man al heeft hij beetje zelfde gevoel als ik. We proberen schoonmoeder te steunen waar mogelijk. Het blijft een raar gevoel. Ben wel blij te lezen dat het voor andere herkenbaar is. Zelfs de kinderen lijken opa niet zo te missen. Ze zwaaien naar zijn ster maar verder hoor ik we er niet over. En als ik er naar vraag zeggen ze gewoon. Ach ik denk er niet zo vaak aan. Groet polly
