Vervolg op 'meneer de hartchirurg'

Vandaag heb ik mijn moeder naar het ziekenhuis begeleid.
Morgen is de grote dag, dat ze bij de hartchirurg komen mag...

Gisteravond heb ik haar gezelschap gehouden tot we gingen slapen, haar laatste nachtje voorlopig in haar eigen huisje. Aan belangstelling heeft ze geen gebrek; de telefoon stond roodgloeiend, zo'n beetje. Dat is dan wel fijn, het gevoel dat er nog zoveel mensen zijn die met haar meeleven en haar steunen.
Gisteravond kon ik merken hoe hard de operatie nodig is. Ze loopt haar hele huiskamer door en moet dan een beetje over de aanrecht geleund na staan te hijgen. En dan zijn er toch van die dingen die ze zelf gaat staan doen, terwijl ik me toch echt hulpvaardig heb getoond. Het doet een beetje denken aan peuters:'Zelluufff doen!'

Onderweg in de auto was ze verrukt over het navigatiesysteem. Gelukkig, ik kon zo naar het ziekenhuis rijden; Kaatje wees de weg. En dat was maar goed ook want zo veel vertrouwen heeft ze wat dat betreft niet, in haar bloedeigen dochter... Ze had notabene nog gevraagd of broerlief niet even mee kon rijden, zodat hij de weg kon wijzen!
Nou ja, de zenuwen zullen we maar denken. Ik heb haar gerust kunnen stellen, en haar uit kunnen leggen, dat zelfs al zouden we de dag voor de operatie in plaats van half negen, om 10 over half negen aankomen, het echt niet zo zou zijn dat ze dan voor straf niet meer geopereerd werd op vrijdag.
Ze was wat je noemt 'behoorlijk flink' maar pinkte in de lift ineens een paar traantjes weg. Het is niet niks hoor, zo'n operatie, dat begrijp ik maar al te goed.
Gelukkig werden we overal even vriendelijk ontvangen. Geduldig werd alles opnieuw, glimlachend uitgelegd als het nodig was en dat was even nodig. Uiteindelijk waren de onderzoekjes achter de rug en was het operatieprogramma duidelijk voor morgen. Mam heeft de pech dat ze bij de tweede operatie hoort, dat ze pas tegen het begin van de middag geholpen wordt. Maar het is niet anders, ze moet het er mee doen. Het goede nieuws is dan wel weer dat ze dan in de ochtend nog even een stiekem bezoekje krijgt (het 'mag'eigenlijk niet, maar anders duurt de ochtend zo lang) van mijn zus en misschien nog even mijn broers. Ja, we zijn er allemaal voor haar, nu het nodig is.

Ik was ook 'heel flink' geweest vandaag; al zeg ik het zelf. Bij het afscheid wilde ze nog even met me mee lopen maar niet te ver natuurlijk. Ik heb haar ten afscheid gezoend, net als altijd. Maar ik had ook even een kleine aanvechting om haar even stevig te knuffelen. Maar weet je, ik heb het niet gedaan, omdat ik in een flits zo bang was dat ik haar daarmee zou verontrusten. Ze vertrouwt zo op een goede afloop! Alsof zij door mijn ongerustheid ineens zich ook meer zorgen zou gaan maken. Het moment was voorbij; ik heb het niet gedaan. Misschien krijg ik daarvan spijt. Heb ik mijn laatste kans voorbij laten gaan. Een paar keer keek ik nog achterom; daar liep ze, steunend aan de leuning. Moeizaam, traag... en wat is ze kwetsbaar.
Ik liep weg met een brok in mijn keel. En toen Marco Borsato zijn tranentrekker 'Afscheid nemen bestaat niet' ten beste gaf terwijl ik over de A2 reed, toen hield ik het even niet meer. Tranen over mijn wangen, maar zij heeft ze niet gezien. Het is goed zo.

We vertrouwen, net als zij zelf, maar op de goede afloop.