Scheiding ouders na 40 jaar huwelijk
Het is voor mij niet te geloven, maar mijn vader heeft mijn moeder na 40 jaar huwelijk verlaten (ja voor een veel jongere vrouw..). Het lijkt te bizar voor woorden, het is net een slechte film. Nooit iets vermoed, het komt als donderslag bij heldere hemel. Mijn moeder is zichzelf niet van verdriet. Hoe kan ik haar steunen?
Er zijn
Dat is het enige wat je kan doen. Niks meer en niks minder.
Inmiddels 5 jaar geleden zijn mijn ouders na 32 jaar gescheiden. Ook omdat mijn vader een veel jongere vrouw had. Wat zeg ik, mijn stiefmoeder is 8 jaar jonger dan ik !!!
In het begin was mijn moeder radeloos. Wist niet wat ze moest, wat ze kon, wat ze wilde en ook niet wat ze niet wilde.
Nu heeft ze alles op een rijtje, werkt, heeft weer een sociaal kringetje en kan alles gewoon zelf. Daar is wel een aantal jaar met flink veel steunen op mij en mijn broertje aan vooraf gegaan.
Wel één tipje. Ik merkte dat mijn moeder uit loyaliteit met een heleboel in de scheiding is meegegaan, tegen het advies van ons in. Dat heeft haar opgeleverd dat mijn vader aan mijn moeder een schuld van 1,5 ton heeft, niets afbetaald en mijn moeder op bijstandniveau leeft.
Dus laat je moeder aub datgene krijgen waar ze recht op heeft !!
Grtz.
Ardnax
PS Ook sterkte aan jou. Ik ben namelijk overtuigd dat een scheiding van je ouders als je zelf volwassen bent, zwaarder is, dan als kind. Naast je eigen verdriet en ontgoocheling, krijg je ook nog het verdriet van je moeder te verwerken. Dat is best zwaar. Verder staan al je waarden en normen die je hebt meegekregen door je vader volledig ter discussie. Hoe kan jij nou leven op de manier zoals je opgevoed bent, als degene die je opgevoed heeft ook die waarden en normen niet hanteert. En je je daar ook nog eens van bewust ben ?
Geen ervaring
maar ik wilde je even sterkte wensen!
Mijn ouders waren 38 jaar getrouwd toen mijn moeder stierf en ik kan me alleen maar bedenken dat het voor jou verschrikkelijk moet zijn... Probeer er te zijn voor je moeder, ondanks je eigen grote verdriet!
Ongeloof
Bij mij heerst nu nog ongeloof. Het kan toch gewoon niet waar zijn? Het lijkt alsof mijn hele fundament aan het wankelen is gebracht. En dan mijn moeder: er komt nu zoveel op haar af. De grote vraag is of ze in het huis kan blijven wonen.. Moet je je voorstellen, word je door je man van de ene op de andere dag verlaten voor een jonge blom, en zul je ook nog gedwongen worden te verhuizen naar een goedkoop huurflatje! Ik moet er echt niet aan denken en zal er alles aan doen om mijn moeder daar voor te behoeden.
Weet je dat er al verschillende mensen tegen mij hebben gezegd dat mijn vader beter gewoon had kunnen sterven? Dan was mijn moeder ook alleen achtergebleven, maar dan had ze zich niet afgedankt gevoeld en was ze niet berooid achter gebleven. Nu zal ze waarschijnlijk de rest van haar leven ieder dubbeltje om moeten draaien en toe moeten zien hoe de man waar ze bijna haar hele leven mee samen was een nieuw leven opbouwt. Hard hoor!
Oordelen
Je gevoel gaat alle kanten op en dat is te begrijpen. Mijn ouders zijn ook gescheiden na 25 jaar. Het voelde voor mij alsof mijn jeugd gelogen was. Juist, omdat je volwassen bent heb je meer vragen en denk je nog meer na. Mijn "thuis" was er niet meer en dat is ook wel zo gebleven. Mijn moeder was degene die het snelst een nieuw leven kreeg. Mijn vader wilde de scheiding. Ik wilde net als een jong kind dat het een boze droom was en probeerde mijn ouders weer bij elkaar te krijgen. Een nieuwe partner kon ik niet accepteren.
Accepteer jouw gevoelens, maar oordeel niet te snel. Je mag boos zijn, het niet begrijpen, maar jij bent volwassen en je ouders ook. Scheiden doet van alle kanten pijn, maar is nooit zomaar. Ik verwachtte het ook niet, maar kon het later wel begrijpen. Mijn vader heeft gewacht tot wij hem "niet meer nodig hadden".
gr Dropke
Hier
Mijn moeder woont inmiddels op zo'n huurflatje en nu is ze hartstikke blij dat ze niet meer in dat huis woont waar ze dacht zo gelukkig te zijn (en waar net 2 dagen voor mijn vaders mededeling een nieuwe keuken geplaatst was; mijn moeders grote droom)
En over dat sterven. Mijn moeder dacht er ook zo over. Ik denk dat Dropke, gezien haar geschiedenis er heel anders over zou denken, maar ik heb ook zo gedacht.
Ik was degene die mijn vaders escapade met mien hutselfluts ontdekte, toen hij op zakenreis was. Ik heb geeist dat hij het haar gelijk zou vertellen als hij thuis voet over de drempel zette. Ik heb een week lang mooi weer gespeeld, met mijn moeder naar de stad gegaan om nieuwe kleren te kopen voor als Pa thuis zou komen, haar afgezet bij de kapper.Mijn broertje en ik zouden vrij zijn om mijn moeder na de mededeling op te vangen.
Mijn moeder heeft meerdere malen verzucht dat ze liever had gewild dat zijn vliegtuig was neergestort. Dan had ze ook verdriet gehad en pijn, maar ook gelukkige herinneringen. Die gelukkige herinneringen zijn er niet meer. Ze is bedonderd, jaren lang en dat gevoel is zo ontzettend mensonterend.
Inmiddels heb ik al 4 jaar geen contact meer met mijn vader, hij is echt helemaal verdronken in zijn midlife crisis. Hij heeft mijn jongste kinderen nog nooit gezien. Inmiddels heb ik daar geen verdriet meer van,
En het contact met mijn moeder is ontzettend goed en wat ik al eerder zei, ze is er gezonder, zelfstandiger en sterker dan ooit uitgekomen.
Grtz.
Ardnax
Jemig ardnax
Ik kan goed begrijpen dat je er voor hebt gekozen geen contact meer te hebben met je vader. Ik heb er op dit moment ook geen behoefte aan, maar word door de afwikkeling van de scheiding nu min of meer gedwongen wel contact te hebben. Als straks alles is afgerond weet ik niet hoe het zal lopen. Als ik alleen naar mezelf kijk hoeft het van mij (voorlopig) niet, maar aan de andere kant wil ik mijn 2 kinderen hun opa niet onthouden, waar ze een goed contact mee hebben.
Wat een stress moet jij gehad hebben in die week dat jij het al wel wist maar je moeder nog niet! Dat je het op kon brengen 'normaal' te doen, echt ongelooflijk. Mijn vader heeft de mededeling aan mijn moeder ook op een hele wrede manier gedaan, maar daar kan/wil ik uit angst voor herkenning niets over zeggen. Het is zo bizar dat iemand uit onze omgeving die ervan weet dan direct weet wie ik ben.
Had jouw vader ook al langere tijd een verhouding met die ander? Mijn vader wel, al jaren, en dat is voornamelijk wat ik hem kwalijk neem. Dat het huwelijk van mijn ouders niet zo goed was als het leek, daar ben ik nu wel achtergekomen. En dat kan natuurlijk ook best zo zijn, maar dan probeer je daar òf samen aan te werken, òf je besluit er samen mee te stoppen. Maar mijn vader heeft nooit een signaal afgegeven en altijd de happy familyman gespeeld, maar ondertussen onderhield hij al jaren een geheime affaire met een veel jongere (eveneens getrouwde) vrouw. Daar ben ik zo kwaad/verbijsterd over, dat verraad.
Ik ben blij te lezen dat jouw moeder de draad weer heeft kunnen oppakken. Ik hoop met heel mijn hart dat mijn moeder dat ook ooit zal kunnen. Het is nu nog te vroeg daar iets over te kunnen zeggen, bij ons overheerst nog de schok.
Heel erg bedankt voor jullie reacties.
Tjonge
Wat lijkt me dat erg, na 40 jaar afgedankt te worden en dan ook nog voor een jongere vrouw..... Ik zou er niet aan moeten denken. En dat zoiets al jaren speeld is toch echt vreselijk, dan krijg je toch echt het gevoel dat je in een schijnwereld hebt geleefd als vrouw. Kijk als het niet goed gaat en je hebt alles gedaan om je huwelijk te redden, maar het lukt gewoon niet meer, tja dan neem je die beslissing samen, nu word dat voor je moeder gedaan, omdat je vader zo nodig een ander moest zoeken. Dat je na jaren lief en leed iemand zo kan vernederen vind ik onbegrijpelijk, wat de redenen ook zijn geweest. Het gaan om respect voor elkaar en als je verliefd word op een ander kan ik begrijpen, alleen niet de manier waarop het is gegaan. Heel veel sterkte en ik hoop dat je je vader kunt vergeven en je moeder sterk uit de strijd komt!
