Onvervulde secundaire kinderwens

Sterkte ermee

Ik weet hoe moeilijk het is er een punt achter te zetten, mij is het niet gelukt. Hier wel met het gevolg dat ik nu met een 6 weken oude baby op schoot zit, terwijl de oudste over twee weken 8 jaar wordt.
Hiermee wil ik je niet aanmoedigen het nog te proberen hoor, je moet een bijzonder lange adem en nog meer incasseringsvermogen hebben het 7 jaar vol te houden terwijl de kans groter is dat het niet lukt dan dat het wel lukt.
In ieder geval veel sterkte ermee en ik hoop dat het je een stukje rust geeft.

Groetjes H.

Of een pauze?

Hoi Liesje, wat een moeilijk besluit, ik weet zo goed hoe dat is, dat afscheid nemen van die droom...

Misschien kun je voor jezelf opschrijven wat je op dit moment denkt en voelt. Bijv. of je nog onderzoeken zou willen, of juist niet. Zo ja, welke onderzoeken, welke behandelingen?

Probeer in elk geval helder te krijgen wat je allemaal denkt. Ik denk dat je het meest spijt krijgt, in het leven, van dingen die je NIET hebt gedaan.

Dat klinkt misschien wel alsof ik je wil sturen, maar zo bedoel ik het niet. Twijfelen jullie nog, dan zou je ook een pauze in kunnen lassen, even NIET bezig met zwanger worden..genieten van het hier en NU. Slik evt. de pil om het écht een pauze te laten zijn.

Misschien kun je ook andere invulling geven aan jullie kinderwens (pleegzorg (??))

Al met al is het beremoeilijk, de droom laten gaan. Ik zou, voor mezelf, alle kanten willen bekijken en overdenken, ook met mijn partner.
Sterkte met dit verdriet!
Mien

Liesje

moeilijk hoor, Wij hoorden bij onze 2e kinderwens dat spontaan zwanger worden eigenlijk onmogelijk was. Man was binnen een jaar zo goed als onvruchtbaar geworden. Was wel schrikken.
Wij hebben echter wel gekozen voor behandelingen, en bij onze eerste ICSI behandeling ben ik gelukkig zwanger geworden. Ik kan je moeilijk raden in het afscheid nemen, dat is een rouwproces, voor ieder persoonlijk. Je leert er uiteindelijk mee omgaan maar helemaal vergeten zul je het waarschijnlijk nooit.

Wij hebben ook in die tijd veel met elkaar gesproken, wat als ICSI niet zou lukken, wat willen we dan. Pleegzorg wilden we allebei niet, adoptie daar en tegen was wel een optie.We hadden dan ook het besluit genomen om ons aan te melden als de eerste poging zou mislukken.

Ik heb in die tijd nog veel geschreven bij een mailinglijst van Freya, speciaal voor koppels met een onvervulde secundaire kinderwens.Misschien ook iets voor jou

Heel veel sterkte ermee

Liesje

Ik herken zo goed je verdriet en je gevoel van afscheid van iets moeten nemen maar niet weten hoe. Wij zaten in een vergelijkbare situatie met een wens voor een tweede kindje die maar niet werd vervuld. Toen voor ons het moment kwam om te stoppen (na 9 mislukte behandelingen) heeft het mij heel erg geholpen om veel leuke dingen te gaan doen met ons 3-en, het maakte dat ik enorm begon te genieten van ons gezin en het gevoel van niet compleet zijn beetje bij beetje begon kwijt te raken. Ik was voorheen zo druk met het hopen/willen van een 2e kindje dat ik echt opnieuw moest ontdekken hoe fijn het met ons 3 was. Het verdriet werd steeds minder. Wij hebben ons toen ook opgegeven voor pleegzorg, daarmee bezig zijn hielp ook.

Het is een rouwproces wat je op je eigen manier moet doorgaan, en doe dat ook vooral op je eigen manier. Misschien heb je er wat aan hoe het voor mij was, misschien ook niet.

De hoop vervaagde maar ging bij mij nooit helemaal weg, de wens bleef wel bestaan. Uiteindelijk werd ik tegen alle verwachtingen in, toch zwanger van een tweede wondertje.

Ik wens je veel sterkte!

Liesje

hoi,

Ook ik voel helemaal met je mee.
Zwanger worden van ons eerste kindje was al een hele strijd maar vergeleken met het zwanger worden van een 2e kindje was het (achteraf) nog helemaal niet zo erg.
Nadat onze oudste geboren is zijn we gelijk weer onder behandeling gegaan van een 2e en na heel veel moeilijkheden, behandelingen, ziekenhuisopnamen en heel veel hormonen zwanger geworden van een 3-ling. Helaas is dit met 6 maanden zwangerschap helemaal misgegaan. En toen was ik er helemaal klaar mee....

dacht ik.....

een week lang....

en toen wilde ik weer, opnieuw onder behandeling (spontane zwangerschap is bijna voor 95% uitgesloten) want oh wat wilde ik graag een broertje of zusje voor onze oudste. Zo graag dat ik er alles voor over had.

en gelukkig werden onze zeer intensieve behandelingen beloont met nog een mooie dochter.

Volgens mij was het verlangen van een 2e kindje nog groter dan een 1e kindje. Dat heb ik heel vaak gedacht.

En ook nu , we hebben een geweldig gezin zou ik heel graag een 3e kindje willen. Ook hiervoor zijn we weer onder behandeling gegaan, maar helaas was dat geen succes, het wilde niet en alle rompslomp begon me steeds meer tegen te staan. Daar zijn we in 2007 mee gestopt.

Een stemmetje in mijn achterhoofd zei, misschien komt het nog spontaan, wie weet.....

Helaas heb ik vandaag een mirena geplaatst gekregen. Mijn bloedingen waren zo heftig en langdurig (de laatste zelfs bijna 3 maanden) dat ik niet meer functioneren kon. Ik werd kribbig, en was heel moe.
Mijn verstand wist wel dat ik er iets aan moest doen, maar mijn gevoel.....

Oh wat zou ik graag nog een kindje willen, als ze bij de Hema te koop waren ging ik er direkt een of twee halen... Maar helaas werkt het zo niet.

En dan ben ik ook weer boos, we hebben toch 2 gezonde kindjes, wat zeur ik nu??? Dan moet ik altijd weer denken aan andere mensen, zoals Mien, en nog meer stellen die zo graag een (al was het maar eentje) kindje willen maar waar het helaas niet is gelukt.

Kortom, ik kan je helemaal volgen en wens je veel sterkte!!!

groetjes Digna

Geef het tijd

Hi Liesje.
Wij hebben een dochter van 6, geboren na jarenlang gemodder en uiteindelijk icsi. Vanwege mogelijke risico's en omdat we de medische molen zat waren en omdat we zelf ook niet jonger werden zijn we met pogingen voor en tweede bewust gestopt. We hebben er in het begin flink om gehuild. Ik heb het in mijn omgeving ook vrij open verteld. En nu na jaren kan ik echt zeggen, ik ben er klaar mee. Ik denk altijd: ik had er heel graag mee gewild. Maar de gedachte het nooit mee te maken was veel erger. Het is voor ons een duw in de richting geweest van nog bewuster genieten van wat we wel hebben:een super happy kind. Jammer dat de omgeving soms nogal wat vooroordelen heeft over enig kinderen, maar ik trek het me niet meer aan. Niet alles in het leven is een keuze.
Ik hoop dat het verdriet ook bij jou slijt en dat de duidelijkheid je misschien ook goed doet. Sterkte,
Jonne

Herkenning

Oh! Liesje, het is zo herkebaar wat je schrijft!!!
"Maar hoe neem je afscheid van dit idee, het gevoel, de leegte het gat, de hoop, hoe stop je met hopen ? hoe richt je ineens je hele leven en verwachtingen anders in. "
Deze vragen houden mij al zo lang bezig.... ik heb van alles geprobeerd, de scherpe randjes zijn nu misschien weg, maar het verdriet en het gemis blijft. Ik kan hier allerlei dingen schrijven die ik geprobeerd heb, maar tja, of ze voor jou gaan werken? Bij mij heeft nog niets voor 100% gewerkt... ben nog zoekende naar de goede antwoorden....
Heel veel sterkte!