Ons poesje, snik
Pfff, gisteren aan het einde van de middag hebben we iets meegemaakt, wat behoorlijk heftig was en ik moet het gewoon even kwijt.
Onze poes is gisteren overleden, hij is 17 jaar oud geworden. Het was zo`n schat van een beestje, en hij zijn naam is gewoon Poes.
Manlief was gisteren iets eerder thuis dan normaal, en besloot daarom om alvast wat grote boodschappen met de jongens te doen. Ik moest nog wat telefoneren voor werk, dus dat kwam mooi uit. Terwijl ik net klaar ben met mijn laatste telefoontje, hoor ik dat mijn jongens en manlief net weer terug zijn. Dus ik loop naar de hal om ze te begroeten. Mijn middelste zoon stapt uit en blijft heel raar naast de auto staan, hij begint heel hard te schreeuwen en te huilen, en roept, Poes is dood! Papa je hebt Poes doodgereden! Terwijl hij dat roept, stond ik al bij hem, keek naar waar hij keek, en heb toen mij zoontje heel snel mee naar binnen genomen. De andere jongens stapten aan de andere kant van de auto uit, gelukkig maar, en zijn direct met ons mee gelopen naar binnen. Daar hebben we natuurlijk allemaal vreselijk lopen huilen, en heb ik de jongens, met name de middelste, zo goed mogelijk opgevangen. Manlief had ondertussen de zware taak, om alles buiten bij de auto zo snel mogelijk op te ruimen, zodat dat afschuwelijke beeld zo snel mogelijk weg zal zijn.
Zo kreeg onze prachtige dag, toch nog een heel andere wending. Terwijl ik dit hier allemaal typ, rollen de tranen mij nog over de wangen. De jongens hebben van mij allemaal een hele mooie foto gekregen van onze Poes, en die hebben ze op hun kamer gezet. Onze middelste zoon, had bloemen in zijn handen, want die had hij voor mij gekocht. Deze hebben wij aan onze lieve Poes gegeven, bij z`n grafje in onze achtertuin.
De jongens zijn verder gelukkig rustig naar bed gegaan, en hebben de hele nacht gewoon lekker geslapen. De oudste twee hebben hun foto van de Poes meegenomen naar school. Ik heb de juffen vanmorgen ingelicht en ze zullen het er vandaag in de klas vast nog over hebben.
Gisteravond hebben manlief en ik het er nog over gehad, en onze enige conclusie is eigenlijk, dat onze Poes daar waarschijnlijk al dood heeft gelegen. We kunnen ons gewoon niet voorstellen, dat hij daar gewoon rustig is blijven liggen, terwijl manlief de auto op de oprit zette. Hij ging altijd aan de kant;-(
Nou ja, voor ons een heel droevig verhaal. Het lijkt erop dat de jongens er goed mee omgaan, kinderen zijn wat dat betreft ook best heel flexibel. Maar pff, ik ben er nog misselijk van en kreeg gisteren ook geen hap meer door mijn keel.
Jullie kunnen natuurlijk niks met mijn verhaal, maar misschien lucht het voor mij wel wat op, nu ik het zo allemaal van me af schrijf. Ik hoop dat het niet een heel hak op de tak berichtje is geworden, mocht dat wel zo zijn, dan zal het aan de emotie liggen.
Een beetje een verdrietige groet,
Olijvje
Ach
wat een verdrietig verhaal! Wens jullie veel sterkte, ach ik word er ook verdrietig van. Wat naar dat jullie je lieve Poes met zo'n laatste aanblik moeten verliezen...
Elske
Ach!
Wat ontzettend triest! Ik denk ook dat ze daar al moet hebben gelegen. Het is 17 jaar goed gegaan en opeens dit... Het klinkt zo niet-goed in mijn oren...
Heel veel sterkte, ook met het verwerken van het plaatje... Brrr, akelig, hoor!
Wat naar
Sterkte,dat is altijd naar,als een dier zo lang een lieve huisgenoot is geweest!
Bastet
Nee toch
Nee toch, wat naar zeg. Heb je de jongens al ingelicht dat Poes al dood was voordat hij werd overreden?
Waarschijnlijk is hij gewoon ter plekke dood neergevallen, van ouderdom. Dus hij heeft het vermoedelijk niet eens gemerkt.
Sterkte ermee.
Ach gos
Wat triest. Onze poezenzussen zijn ook 17 jaar geworden. De een liep tijdens onze vakantie ziek weg (later dood gevonden), de ander werd ziek en hebben we laten inslapen. Dan kun je nog afscheid nemen van een levende poes, dat is jullie niet gegund.
Ik zou je kinderen ook vertellen dat Poes waarschijnlijk al dood was.
Sterkte!
Ah wat zielig!
Wat een rotbeeld moet dat geweest zijn. Maar ook: wat naar voor je man. Ondanks de verklaring dat Poes daar al dood gelegen moet hebben blijft de twijfel of dat écht zo was toch knagen lijkt me.
Sterkte ermee.
Naar de kinderen toe
Naar de kinderen toe zou ik daar geen enkele twijfel over laten zien in elk geval. Dat lijkt me het gemakkelijkste voor de verwerking. En voor Poes maakt het geen verschil meer.
Dank jullie wel
Voor al jullie lieve woorden! Dat helpt toch op de een of andere manier!
Een verschrikkelijk rotbeeld, dat was het zeker. Manlief geeft aan mij aan, dat hij dat beeld geblokt heeft. Ik zie het helaas nog steeds voor me, en ben daar waarschijnlijk niet zo goed in. Vanmorgen hebben we het er nog wel even over gehad, en dus ook dat wij van mening zijn dat Poes al dood was. Maar goed, we weten het gewoon niet en komen er ook niet achter. We hebben steeds benadrukt dat Poes een heel mooi leven heeft gehad bij ons. Dat de kinderen altijd heel lief voor hem (het was een mannetje met de naam Poes) zijn geweest. Nou ja, zeg maar de leuke dingen. Afgelopen dierendag hadden we nog allemaal extra lekkere hapjse meegenomen, en daar heeft hij heerlijk van genoten. En dat Poes nu in de poezenhemel is, met allemaal vriendjes en vriendinnetjes, en dat hij geen pijn voelt. En natuurlijk dat hij heeeeel oud is geworden.
Het is idd altijd erg rot om je huisdier te verliezen, maar dit was gewoon TE luguber. En zo vreed dat ons kleine kereltje dat heeft gezien.
Allemaal nogmaals dank voor jullie lieve berichtjes!
Groet,
Olijvje
Jeetje
Ben ook helemaal onder de indruk van je verhaal. Ik weet wat het is om je huisdier te verliezen. Sterkte hoor!
Pandia
Hmm, was me helemaal nog niet opgevallen. Daar heb ik dan gewoon overheen gelezen.
Dus de oeps, mag weg
Olijvje
Sterkte, je poes verliezen op zo'n manier is natuurlijk echt heel akelig. Hebben de kinderen het op school er nog over mogen hebben? En kunnen ze min of meer leven met jullie versie van het verhaal?
De kinderen
De kinderen hebben op school in de kring hun verhaal gedaan, heel knap! Van de middelste had ik dat eigenlijk wel een beetje verwacht, want dat is een heel open persoontje met zijn mondje op de goede plaats.
Maar van de oudste had ik het niet verwacht, hij gaf zelf al aan dat hij het er niet over wou hebben in de klas. Hij is ook veel meer gesloten met alles. Maar tot mijn verbazing hoorde ik van zijn juf, en later van hem, dat hij er zelf over gesproken heeft in zijn klas.
Onze middelste (die het dus allemaal heeft gezien) had in de klas de uitspraak gedaan, dat Poes z`n hoofdje zo plat was als een pannenkoek. Toen moesten de kinderen (kleuters) allemaal lachen, en dat kon hij slecht begrijpen, logisch. Want het ging wel om zijn Poes!
Nou ja, de kinderen houden zich er goed onder. Het dagelijkse leven gaat natuurlijk gewoon verder. Een akelig en gevoelig moment is, als we thuis komen met de auto. En gisteren kwamen we thuis met de auto en toen zat er een zwarte kat op het grasveldje voor ons huis, middelste zoon zei, mama ik dacht even dat het onze Poes was;-((
Gelukkig rekenen ze het manlief niet aan, daar ben ik wel heel blij om. Onze middelste heeft alleen op het moment van confrontatie, geroepen: Papa je hebt onze Poes doorgereden! Daarna is dat bij hun niet meer ter sprake gekomen. Ze hebben het geaccepteerd en gisteren heeft onze middelste op zijn eigen verzoek, nog een foto van Poes aan een stok bij z`n grafje gezet.
En er zijn altijd nog veel ergere dingen in het leven dan dit, dat besef ik me natuurlijk ook wel. Maar het lucht toch wel op, om het er hier nog even over te hebben. Dag lieve Poes....
Bedankt!!!
Olijvje
PS: Waarschijnlijk (weten de kinderen nog niet) gaan we over een tijdje naar het asiel, om een nieuw(e) poes(je) uit te zoeken. We hebben onze hond (is 14 geworden) een half jaar geleden moeten laten inslapen. Dus nu zijn we sinds hele lange tijd, huidierloos;-(
Ach
Wat naar. En wat een rotbeeld moet dat geweest zijn.
Knap dat je man dat kan blokken. Ik krijg het al bijna niet van mijn netvlies en ik heb het alleen maar in mijn fantasie gezien....
Sterkte ermee. Het is nooit makkelijk om een zo'n huisgenootje te verliezen en dan zeker niet op zo'n dramatische wijze. Op de een of andere manier vind ik laten inslapen bij de dierenarts wegens ernstig ziek toch makkelijker te verteren.
Zielig
onlangs is hier in de straat een poes doodgereden en dat heb ik min of meer gezien. Nog steeds springt dat beeld weleens terug op het netvlies. Bij kinderen werkt het vaak nog langer of later door. Hou daar rekening mee...Veel sterkte in ieder geval!
