Moeite met afscheid nemen van baby-wens
Hallo allemaal,
Ik tik hier kort mijn verhaal, ik hoop op reacties van mensen die soortgelijke zaken hebben meegemaakt en ben benieuwd hoe zij verder zijn gegaan.
Laat ik beginnen met iets wat ik van mezelf moet doen, dat is namelijk zeggen dat ik dolblij ben met de kinderen die ik WEL heb! Ik ben al rijk, en ik wil niet te hebberig overkomen door te klagen over het kindje wat ik niet heb gekregen.. Dus als ik zo overkom, dat is niet mijn intentie, ik wil ook niemand kwetsen.
Ik heb kinderen uit een vorig huwelijk en mijn man ook. Samen hebben we geen kinderen. Twee jaar terug werd ik per ongeluk zwanger. Eerst was er paniek, we hadden nog een kleintje van 2 rondlopen(uit mijn vorige huwelijk) en nog eentje erbij dat leek ons wel wat veel.
Na lang wikken en wegen waren we er blij mee. Na 11 weken blijkt dat onze twee kindjes niet mogen komen. Na een zware periode van wachten op de curretage konden we eindelijk verder. Ik wilde graag direct weer voor ene kindje gaan maar mijn man niet, vond het te heftig en was nog niet zeker over uberhaupt nog een kind. (bleek later) na een jaar wachten gingen we er eindelijk weer voor. De eerste maand raak en weer een miskraam. Bij mijn man was dit te veel en hij wil geen kind meer. Hoewel ik dit heel moeilijk vind heb ik dit nu(na een hele tijd) wel geaccepteerd, al blijft er een stukje in mij hoop houden... Misschien ooit..
Toch merk ik, dat ik moeilijk om kan gaan met zwangerschappen van de vrouwen van mijn collega's, een collega juichte blij dat zijn vrouw zwanger was, ik heb hem oprecht gefeliciteerd, maar ben daarna op de wc even een potje gaan janken....
Voor mij speelt ook mee dat ik anderhalf jaar bezig ben geweest met het hopen op een kindje, en die droom is weg... Ik wilde zo graag nog een kindje van ons samen. Oke, misschien vinden jullie dit stom maar dat was mijn grote wens. Het is ook relatief, we hebben vier geweldige kids samen, alles word nu makkelijker nu ze groter zijn maar toch..dat kleine stemmetje in mij wil zo graag! En het verdriet over de kindjes die niet kwamen....tja...dat blijft ook wel..
Hoe zijn jullie met een soortgelijke situatie omgegaan? Of met het feit dat je geen kinderen meer mag krijgen terwijl je het wel wil bijvoorbeeld... Ik hoop op jullie reacties..
Hier
Ik wilde altijd 5 kinderen en ook op jonge leeftijd.
Op mijn 25e was ik zwanger en ik vond het fantastisch. Helaas liet in de 34e week de placenta gedeeltelijk los, werd ik opgenomen en moest ik tot en met de bevalling (42e week) plat blijven liggen.
Alles is wonder boven wonder goed gegaan, maar ons werd geadviseerd om het bij dit kind te houden. in 90% van de placentaloslatingen (toendertijd) sterft het kind en als je ooit al eens een placentaloslating hebt gehad is de kand op herhaling 50%. Een kans van 45% op een doodgeboren kind vonden we en de artsen veel te hoog.
Daar ging mijn droom. Ik wist dat ik blij moest zijn met wat ik had, maar iedere keer dat er iemand in de omgeving zwanger bleek te zijn, trok mijn maag samen. Vervelende mensen met nog een kind, verafschuwde ik. Waarom zij wel en wij als "leuke" mensen niet ????
Dat gevoel slijt. Die scherpe kantjes gaan er vanaf en opeens ga je de voordelen inzien van het feit dat je maar 1 kind hebt, dat die al weer groot wordt en dat je je op andere zaken kan gaan toeleggen.
Totdat ik hier opeens, volledig vanuit het niets, zwanger bleek te zijn. Na 9 jaar in de veronderstelling te zijn geweest dat we voor altijd met z'n drieën zouden zijn, bleek ik zwanger te zijn van een drieling.
Helaas een miskraam gehad van één van de drie bij 11 weken, maar de andere twee werden gezond geboren.
En ook al was ik tevreden voordat de tweeling er was, nu pas is toch dat sluimerende stemmetje van binnen bijna écht stil geworden. Het is goed zo. Ik kan weer oprecht blij zijn voor anderen als ze zwanger zijn en verzucht zelfs af en toe dat ik blij ben dat ik DAT niet meer hoef te doorstaan.
Maar we blijven mensen en alhoewel mijn gezin helemaal klaar is, denk ik toch met weemoed en soms verlangen terug naar nummer 3 van de drieling. Ze was ééneiïg met mijn dochter, dus ik weet precies hoe ze eruit gezien zou hebben.
Oftewel, je kan alles een plaatsje hebben gegeven. Er tevreden mee zijn. De pijn van iets niet hebben kan gesleten zijn, het krijgt allemaal een plaatsje en je kan er mee leven, op den duur.
Maar altijd zal er iets blijven sluimeren, ongeacht hoe je er mee om gaat, hoe rationeel je er naar kijkt. Het zal alleen op den duur niet meer je denken beïnvloeden maar een op zich staand plekje krijgen, afgebakend en geen invloed meer hebbend op je handelen. Dat duurt alleen eventjes. Afscheid nemen van een droom is namelijk ook een rouwproces.
Grtz.
Ardnax
Heel herkenbaar
Mijn man had al een zoontje uit een vorige relatie en samen kregen we een dochter. Hij vond twee kinderen wel genoeg. Ik wilde nog wel een kindje, maar kon me er ook wel bij neerleggen. Het was met twee jonge kinderen toch wel druk in huis en ik had mijn handen vol. De discussie was dus niet meer aan de orde.Twee jaar later, Na dat ik me een tijdje niet lekker voelde werd ik met enorme buikpijn met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Daar bleek dat ik zwanger was. Er werd wel meteen bij verteld dat er tijdens een echo niets in mijn baarmoeder was aangetroffen en het dus om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ging. Die zelfde middag ben ik geopereerd. Het voelde alsof ze dat kindje tegen mijn wil hadden weggehaald.
Mijn kinderwens was weer helemaal terug. Door die zwangerschap zat ik natuurlijk stampvol met hormonen. Bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap blijken je hormoonwaarden 2x zo hoog te zijn als bij een "gewone" zwangerschap. Ik was woest op de man van mij. Hij was alleen maar blij dat ik nog leefde, wat achteraf niet zo gek was, maar ik voelde het alleen als een enorm verlies. Na een half jaar(geen hormonen meer dus) was mijn kinderwens groter dan ooit en wilde mijn man nog steeds niet. De machteloosheid was verschrikkelijk. Na heel veel praten vond mijn man, dat hij niet het recht had het tegen te houden. Het maakte mij doodongelukkig en, zo vond hij, hij had er wel twee, maar ik had maar 1 keer het wonder mogen meemaken.
We zouden dus gaan voor een derde !! In het ziekenhuis werd wel gezegd dat het moeilijker zou zijn, na die operatie. 1 eileider was al weggehaald en de kans dat de andere ook dicht zat was aanwezig. We moesten het eerst maar een half jaar proberen. Dan zouden ze bekijken hoe het met de andere eileider zat en andere mogelijkheden bekijken. Gelukkig was dat niet nodig. Ik ben niet meer ongesteld geworden. 41 weken later ben ik bevallen van een prachtige zoon. Mijn man..?!! Die adoreerd dat manneke. Hij bedankt me er nog vaak voor dat ik niet heb opgegeven.
Ik herken die extra pijn na je miskraam. Je was zwanger ! En dan afscheid nemen van dat verlangen. Bij mij is het allemaal goed gekomen. Blijf in ieder geval praten met je partner. Ik besefte later dat praten het meest belangrijk was. In een situatie als deze, kun je dan heel makkelijk van elkaar vervreemden. Ik wens je heel veel sterkte !!
gr Dropke
Zo herkenbaar
Hoi hai,
Ik zit hier met een knoop in mn keel, zó herkenbaar wat er geschrevn wordt. Wij hebben twee kindjes, heerlijk hoor! Maar ik had zo graag er nog een of twee bij gehad... Maar man niet. En toen we in een bijzonder zware en moeilijke periode zaten bleek ik zwanger. Dikke paniek, en hij riep maar dat hij echt geen kinderen meer wilde... Zelf heb ik niet eens nagedacht, zo beroerd van de hormonen, hele dag moe (viel op de fiets in slaap)...en ik heb het weg laten halen (was tegen de 6 weken zwanger) en sindsdien? Groot groot verdriet... man stond al op de lijst voor sterilisatie, heeft dat ook doorgezet. Vorig jaar bezig gewest met een hersteloperatie maar hij wilde dat eigenlijk helemaal niet. En ik vind dat je beiden een kind moet willen, want hoe kan je anders je blijdschap, angsten etc. delen?
Enfin, wij hebben er dus twee, meer komen er niet, en ik heb er nog elke dag verdriet van. Twijfel zelfs of ik wel bij hem blijf... hij wil mijn verhaal niet horen, en ik voel me er erg alleen in, in mijn kinderwen.s En ik weet dat er ongewenst kinderloze stellen zijn, en mensen die een kind verloren hebben, veel veel erger allemaal.
maar ooh, wat vind ik het moeilijk: volgende week 2 kraamvisites, om me heen zijn er veel zwanger (van nr 3 of 4)... Maar ik gun het ze van harte, maar voel mijn gemis dan extra hard.
Maar nu stop, ik, herkenning dus...
moeke
